Hvað þarf til?

til að drepa ekki fleiri krakka, menn og málleysingja þarna í Úkraínu?

Láta Zelensky leikara fá atómbombur? Meiri aura?

Eða skrifa undir að Úkraína muni ekki ganga í NATO og að það bandalag ásamt Rússum muni tryggja að við það verði staðið?

Sættir Púrín sig við það eða vill hann fá atkvæðagreiðslur um  að sjálfstæð fylki í A-Úkrainu megi ganga í Rússland ef þau vilja?

Vill hann meira? Vill hann fá að ráðast á Eystrasaltríkin upp á sömu kröfur? Jafnvel  Gotland, Svíþjóð og Finnland líka?

Hvenær verður hann saddur?

Hvað þarf til?

Séra Þórir

Stephensen skrifar um frið í Morgunblað dagsins. Meira en það þá er greinin holl upprifjun fyrir okkur af kaldastríðskynslóðinni þegar kommarnir lýsti algeru frati á okkur sem ekki samþykktum allt sem þeir héldu fram.

Að vera Heimdellingur jafngilti alheimsku og föðurlandssvikum í þeirra augum.í 3. bekk M.R. réðust kommarnir skiulega að öllum þeim sem þeir grunuðu um að vera samúðarfullir með vestrænni samvinnuog vildiekkifalla fram og játa Stalin hollustu og tryggð. 

Það er langt síðan að þessi saga hefur verið rifjuð upp. Því er þessi grein sálusorgarans sr.Þóris kærkomin söguleg upprifjun.

Auðvitað hafa kommarnir skipulagt mannorðsmorð á þessum góða manni sr. Þóri eins og fleiri boðberum kærleikans. Þessi öfl eira engu og öllu afli rotinnar blaðamennsku, þjófnaði  og innbrotum í einkalíf manna, beitt gegn vönduðu fólki eins og nú síðast vini okkar sr. Gunnari Sigurgeirsyni í Kópavogi. Það jaðrar við að hætta lífinu með mannorðinu  ef einhver maður sýnir kærleika til náunga síns fólks einhversstaðar þar sem kommarnir fá þefað uppi.

En sr. Þórir skrifar:

    "Hvað þýðir orðið friður? Það mun dregið af sögninni að frjá, sem þýðir að elska. Af því leiðir að friður verður hvergi nema þar sem menn elska hver annan eða þeim þykir vænt um náunga sinn og bera hag hans fyrir brjósti, ekki síður en sinn eigin. Þessa eiginleika skortir víða í dag. Þeir eru meðal grunnstoða í siðfræði kristindómsins. Þó ríkir ekki friður meðal allra kristinna þjóða. Samt vona ég að við séum þar á réttri leið, því enn hefur það ekki gerst að lýðræðisþjóð hafi lent í ófriði við aðra slíka.

     Hugtakið friður og andstæða þess, ófriður, leita sterkt á hugi flestra Evrópumanna í dag. Því veldur innrás Rússa í Úkraínu og stríðsglæpir þeirra gagnvart lítilmagnanum. Á bak við þetta stendur einvaldurinn Pútín, sem hefur notið þess að láta mynda sig, er hann signir sig og kyssir Biblíuna. Er slíkt ekki hræsni miðað við daglega hegðun hans? Jú, víst er það helber hræsni sem og sú orðanotkun sem hann fyrirskipar þegar rætt er um glæpaverk hans. Annað leitar ekki síður á huga minn, að þetta er það viðmót, sem við höfum lengst af mátt eiga von á úr þessari átt allt frá stríðslokum 1945.

     Ég var í MR árin 1945-51 og tók virkan þátt í stjórnmálaumræðunni frá því ég gekk í Heimdall f.u.s. árið 1947. Þá var rætt um það sem algera staðreynd að Rússar gætu komið hvenær sem væri, tekið okkar litla land og gert það að sínu. Ég naut þess að þekkja vel einn af okkar bestu mönnum, afburðamann á flestum sviðum íslenskrar menningar. Hann óttaðist þetta mjög og var búinn að segja mér, hvern hann teldi líklegastan sem leppstjóra Rússa hér, mann úr forystusveit Sameiningarflokks alþýðu, sósíalistaflokknum, sem var arftaki gamla Kommúnistaflokksins.

   En ég fékk líka aðra mynd af þessu sviði. Ég var í byggingavinnu öll mín námsár og nokkrir af vinnufélögum mínum voru sanntrúaðir sósíalistar eða reyndar öllu heldur gallharðir kommúnistar. Í þeirra augum var Stalín guðsútvalinn frelsari, „besti vinur barnanna“, hinn miskunnsami Samverji og allt þar fram eftir götunum. Ég var oft eini Heimdellingurinn í vinnuskúrunum og stóð þá í hörkuumræðum í kaffitímum að verja minn vestræna málstað. 

   Að því kom svo að ríkisstjórnin afréð, til að tryggja sjálfstæði þjóðarinnar, að sameinast hópi þeirra bræðraþjóða okkar sem ákváðu að stofna varnarbandalag, NorðurAtlantshafsbandalagið, NATO. Fyrir þessu var bæði meirihluti á Alþingi og sterkur þjóðarvilji. Auðvitað var þetta gert til að forðast rússneskt valdarán. Að sjálfsögðu urðu þá sósíalistar, kommarnir, æfir. Þeim var sama um þjóðarviljann og löglega kjörið Alþingi. Roðinn í austri virtist hafa meira að segja fyrir þá en ákvarðanir Alþingis. Þeir ákváðu að reyna að hindra, að þingið næði að samþykkja þetta. Hið pólitíska andrúmsloft í þjóðfélaginu varð strax eldfimt og allra veðra von. Við Heimdellingar sem vorum í MR fórum margir ekki heim eftir skóla þessa dagana, heldur niður í Sjálfstæðishús við Austurvöll, lærðum þar fyrir morgundaginn og vorum jafnframt til taks ef á þyrfti að halda. Ákveðið hafði verið að lokaafgreiðsla málsins yrði á Alþingi 30. mars 1949. Kvöldið áður var mikill fundur í Sjálfstæðishúsinu, þar sem þeir töluðu Ólafur Thors og Bjarni Benediktsson. Er fundi lauk og þeir ætluðu út var æstur múgur kominn að dyrunum til þess að lemja á þeim. Við yngri mennirnir á fundinum vorum þá beðnir að fara út og skapa rými framan við húsið, svo fundarmenn kæmust heim. Ekki þurfti að segja okkur það tvisvar. Þarna urðu hörkuslagsmál, sem voru út af fyrir sig ekki leiðinleg, en þarna varð ég fyrir einni erfiðustu reynslu lífs míns, er hrópin gullu á okkur frá kommunum: „Komið þið út með helvítin. Við drepum þá! Við drepum þá!“ Ég hafði aldrei getað ímyndað mér að ég myndi heyra slík orð, skynja slíkt hugarfar frá íslenskum þegnum. En ég áttaði mig brátt á því að stórveldi sem með blekkingum gerir Stalín í hugum fylgjenda hans að „besta vini barnanna“, það getur ekki síður með blekkingum og stöðugum undirróðri gert þá sem verja lífi sínu til að verja sjálfstæði og frið að algerum illmennum sem sanntrúuðum kommúnistum beri að útrýma.

   Ég fór því enn fúsari en ella daginn eftir út að Alþingishúsi og tók mér stöðu vestanvert við gömlu aðaldyrnar ásamt miklum fjölda annarra sem komu að áeggjan ríkisstjórnarinnar til að tryggja, að Alþingi gæti sinnt skyldustörfum sínum. Við mynduðum margfaldan mannlegan skjöld til varnar þinginu. Múgurinn, sem kom snemma á Austurvöll, ætlaði sér inn í þingið til að hleypa fundinum upp með ofbeldi. Forysta þeirra kom þeim ósannindum á kreik í gjallarhorni, að þingmenn Sósíalistaflokksins væru fangar í þinghúsinu. Við það margefldist múgurinn og kom þá til raunverulegs bardaga við lögregluna. Kommarnir köstuðu grjóti og eggjum og hávaðinn var mikill. Rúður brotnuðu, en forseti þingsins lét ekkert hagga sér. Í átökunum særðust nokkrir lögregluþjónar og allmargir borgarar. Ég slapp ómeiddur og hafði reyndar nokkra skemmtun af er ég sá aldraðan mann, föður eins bekkjarbróður míns, ganga um með prik og lemja á eggjapokana, sem kommarnir komu með. Þótt lögreglan væri vopnuð kylfum átti hún erfitt með að dreifa mannfjöldanum úti á vellinum. Hún reyndi þá að sprauta vatni, en tókst svo loks að sundra hópnum með táragasi. Þingsályktunartillagan um inngöngu í NATO var samþykkt með 37 atkvæðum gegn 13. Sósíalistarnir 10 voru á móti auk tveggja úr Alþýðuflokknum og eins frá Framsókn.

   Slíkar voru fæðingarhríðir frelsisins, þess varnarbandalags frjálsra þjóða sem nú hefur starfað í 73 ár. Við losnuðum ekki bara við „Rússagrýluna“, við höfum einnig notið margþætts menningarstarfs, sem hefur farið sívaxandi meðal þessara vinaþjóða okkar.

   Það er að sjálfsögðu innrás Rússa í Úkraínu, sem veldur því, að ég rifja þessa atburði upp. Þeir eru ekki margir á lífi í dag, sem tóku þarna beinan þátt. En það er eitt í umræðu þessara daga, sem ég vil leggja áherslu á. Það er neitun NATO við beiðni Úkraínumanna um lokun lofthelgi þeirra. Hún mundi örugglega kosta vopnuð átök við Rússa, árásir sem við getum ekki staðið að fyrir þjóð utan bandalags okkar. Við erum varnarbandalag og árás á eitt ríki bandalagsins er árás á þau öll. Lengra getum við ekki gengið. Úkraína er því miður ekki innan NATO. Hefði svo verið hefði Pútín ekki þorað að sýna henni sitt rétta andlit.

   En það eru ekki allir eins ánægðir og ég með NATO-aðild Íslendinga. Róttæklingar ríða enn um héruð, þó hvergi feitum hesti þegar heim er komið. Það hefur þó angrað mitt gamla hjarta, mína viðkvæmu kærleiksvitund og ættjarðarást, að öðru hvoru koma upp kvartanir um „herstöð“ og fleira í Keflavík í nafni friðarstefnu vopnlausrar þjóðar o.s.frv. Mál mitt hér að framan ætti að sýna, hvað þetta er ástæðulaust. Og kannski eru fjölmargar ferðir forsætisráðherra okkar, hinnar vinstri-grænu Katrínar Jakobsdóttur, og að mér virðist einlægur stuðningur hennar við stefnu NATO í dag, besta svarið við þessari óværu á þjóðarlíkamanum.

    Guð gefi að við getum öll búið hér við þann frið, sem stendur undir nafni á grundvelli sagnarinnar að frjá, sem þýðir að elska."

     Ég var á Austurvelli 30 mars og fékk að þefa af táragasinu. Þó langt sé nú um liðið hef ég aldrei gleymt þessum degi þó ég hafi ekki skilið til fulls um hvað var að tefla.Til þess skorti mig einhver ár í aldri og þroska sem sr. Þórir og hans jafnaldrar voru búnir að ná og höfðu nægan kjark tgil að ganga til liðs við lýðræðið í landinu.

 

Föst viðvera varnarliðs

er eitthvað sem Björn Bjarnason, Albert Jónsson og Baldur Þórhallsson hafa velt fyrir sér.

Ég hef sjálfur aldrei getað sætt mig við þá þá ákvörðun Bandaríkjamanna að draga allan herafla sinn héðan árið 2006.

Björn Bjarnason skrifar:

"Í Morgunblaðinu segir að Albert Jónsson svari með orðum sínum skoðunum sem Baldur Þórhallsson, prófessor í stjórnmálafræði við HÍ, hefur hreyft. Baldur segir á Facebook-síðu sinni í dag:

„Það er mikið vanmat að telja að öryggismál á Íslandi hafi ekki breyst frá því að varnarliðið fór árið 2006 og að Ísland þurfi bara varnarlið komi til þriðju heimsstyrjaldar. Auk þess að það er enginn að spá að til hennar komi. Mikilvægast í vörnum landsins er að fæla óvinasveitir frá því að ráðast á landið. Þar er allt undir. Fæla þarf óvinasveitir frá því að klippa á sæstrengi, gera allsherjar netárás, koma í veg fyrir birgðaflutninga til landsins eða gera litlar sem stórar árásir með vopnum. Eru menn búnir að gleyma hryðjuverkaógninni?“

Hér skal tekið undir þessi orð Baldurs.

Endurmat á hættum og stefnu í öryggismálum er nauðsynlegt. Leiði slíkt mat nú til þess að minni þörf sé á varanlegri viðveru herafla á Íslandi en fyrir 20 árum er nauðsynlegt að spyrja um forritið."

Í ljósi breytinga á samskiptaháttum við Rússa sem orðið hafa síðustu vikur sýnist þetta bráðnauðsynlegt.

Kaldastríðið er ekki aðeins komið aftur heldur í verri mynd en áður.

Hver byrjaði er varla  rétt að spyrja á þessu stigi heldur hvar á þetta að enda?

Lítum við Pútín og Rússland sömu augum og í vetur sem leið?

Er heimurinn ekki eitthvað breyttur hvort sem okkur líkar betur eða verr?

Varnarlið og viðvera þess hlýtur að hafa aðra þýðingu núna en var þá? 

Mörgum finnst að loftrýmisgæsla alls kyns þjóða við Ísland sé frekar spaugileg miðað við það sem áður var. Aðfengin vinna verktaka svipað og Flying Tigers voru hjá Chang Kai?

Úkraínustríðið hlýtur að skapa breyttar áherslur fyrir viðveru varnarliðs.

 

Flying Tigers

eða AVG m American Volunteer Group sem Chang Kai Chek og Roosewelt komu á laggirnar 1941 til að berjast á móti yfirþyrmandi loftárásum Japana á Kínverja, urðu mjög frægt fyrirbæri.

 

Útvegaðar voru P40 Warhawk og Tomahawk  nokkuð úreltar orrustuvélar með 1890 skot í 6 eða 8 vélbyssum. Ráðnir voru sjálfboðaliðar í Bandaríkjunum til að fljúga og halda þessum frekar smáa flota úti.

General Claire Chennault var yfirmaðurinn bjó í helli í Kína þaðan sem þessi floti lagði til bardaga. Þeir unnu mikla sigra miðað við eigin töp og Japanir biðu talsvert  tjón.

Þarna voru Bandaríkin hlutlaus í orði en varla á borði með þessa málaliða í gangi.FT voru svo teknir í Bandaríkjaher 1942 undir Bissel. 

Svipað herfylki hefði getað skemmt marga skriðdreka úr 60 kílómetra uppstillingu, Án þess að espa Rússa til kjarnorkustyrjaldar.Kínverjar voru með málaiða í Kóreu. 

En þetta er flókið mál og Zelenskyy þyrfti að geta borgað ýmislegt ef einhver vildi endurtaka þetta.

En Biden gerir það nú líklega ekki úr þessu.

Flying Tigers fljúga ekki aftur í þeirri gömlu mynd.

Furðustrendur

Katrínar Jakobsdóttur í stjórnmálum blasa við.

"Ísland úr Nato-Herinn burt."  

Hefur þetta slagorð verið fellt úr gildi?

Ef þú ert ekki í Nato eins og Úkraína þá er opið fyrir hvaða glæpamann sem býr yfir nægu afli að fara með hernaði, samstofna við lögleg morð og eyðileggingu,  á hendur þér. Þú stendur einn gegn ofureflinu eins og þegar Hitler heimsótti Úkraínu á undan Pútín. .

Af hverju eru Finnar og Svíar farnir að tala um Nato-aðild?

Við hvað eru þeir hræddir?

Þetta reyndist minniháttar mál fyrir kommana að kyngja.Þá skulum við ekki vera að telja lukkuriddara eins og Steingrím J. eða jafnvel Katrínu Jakobs með því liði heldur gömlu hugsjónakommana sem keyptu Þjóðaviljann í gamla daga og gengu Keflavíkurgöngur fyrir málstaðinn.

Nú er allur eldmóður horfinn og allt virðist vera til sölu. 

VG virðist vera statt á einhverjum óræðum Furðuströndum þó þeir kjósi nú sinn flokk kommarnir eins og áður.  

Eru menn tilbúnir gegn Rússlandi?

með því að setja flugbann yfir Úkraínu?

Sjá menn virkilega ekki að þetta myndi jafngilda stríðsyfirlýsingu? Það bendir Pútín þó réttilega á. Ekkert sambærilegt við Chamberlain frá árum áður.

Stjórnmál eru list hins mögulega.

Þessi tillaga er ekki af þeirri listgrein komin ef menn hugsa lengra en nef þeirra nær.

Þetta er tillaga um allsherjar stríð gegn Rússum. Eru nokkur tilbúinn fyrir slíkt?

Furðuleg forystugrein í Fréttablaðinu

og er menn þó ýmsu vanir þaðan.

Sigmundur Ernir, núverandi stórkrati og yfirstrumpur Helga Magnússonar æðstastrunps ESB á Íslandi, skrifar hugvekju fyrir  óbreytta samkrata sína þar sem hann furðar sig á því að landsmenn komist upp með það að sjá engan mun á NATO og ESB.

Þetta séu hvorutveggja þvílíkt samslags friðarbandalög að væri eiginlega sjálfgefið að vera í báðum til jafns. Algerlega óskiljanlegt að leyfa  fólki  komast upp með svona vitleysu. 

Það er eins og að Sigmundur trúi því að enginn muni Kóreustríðið og stofnun NATO. Af hverju það bandalag var yfirhöfuð stofnað.

Ofbeldisárás á eitt ríki væri ígildi árásar á öll bandalagsríkin. Öll fyrir eitt og eitt fyrir alla.

Að detta í hug að þetta sé samstofna við fáræði ESB þar sem lýðræði, fjármál og hermál eru í þvílíkum ólestri að ótrúlegt er.

Hvergi svipur með NATO eða þeim undirliggjandi sannfæringarkrafti sem leiddi til stofnunar þess 1949.

Engin þjóð hefur yfirgefið NATO- bandalagið til þessa. En Bandaríki Trumps höfðu í hótunum með að hætta þátttöku sem hefði þýtt endalok þess ef félagarnir virtu ekki greiðsluskyldur sínar. Og Frakkar undir DeGaulle voru með sverar yfirlýsingar á sínum tíma um sérstöðu sem ekki fóru lengra af öðrum ástæðum.

NATO hefur stækkað mikið frá stofnun og þarf núna að berja frá sér fleiri en fá að komast nærri aðild.  ESB leikur hinsvegar á lyginni hvar sem á það er litið og algerlega fáránleg hugmynd að bera þessi bandalög saman.

Annarsvegar bandalagið NATO, eða Norðuratlantshafssáttmálinn um að verja sameiginlega líf og limu  fólksins í bandalagsríkjunum.Hinsvegar viðskiptaveldið ESB viðskiptaregluverk sem hefur reynst misjafnlega og margir efast um traustleika eða varanleika samheldni til lengri tíma  litið

Gárungar hafa uppnefnt forystumanninn Ursula von den Lügen i stað Layen vegna óáreiðanleika málflutnings hennar oft á tíðum.

Staðreyndin er sú að þetta eru algerlega ósambærilegar stofnanir. Önnur pólitísk á vinstri vængnum en hin bara hreint varnarbandalag sem vill fremur deyja frjáls en í ánauð   breyta þar engu um. Deyja saman fremur en gefa eftir frelsi sitt fyrir fasistaríkjum. 

Furðulegar kratískar forystugreinar í Fréttablaðinu  keyptar af leigupennum Helga Magnússonar æðstastrumpi ESB á Íslandi, breyta þar engu um þó að Steingrímur J. og Katrín Jakobs í VG séu ávallt hugsjónalega til sölu fyrir völd og verðmæti.

 

Þorsteinn getur enn

sýnt að honum eru ýmsir hlutir lagnir umfram aðra menn. 

Burtséð frá þvi að Bryndís Schram hafi snemma fundið að það  skorti á nauðsynleg litbrigði hjá Þorsteini Pálssyni sem stjórnmálamanni til alþýðufylgis  þá má spyrja hvernig maður dregur slíkar markalínur?

Til dæmis í samanbrði við eiginmann hennar Bryndísar verður  fjölbreytileikinn ef til vill eitthvað erfiðari.

 En Þorsteini tekst hinsvegar aftur að hrífa mig með sér í fjölbreytileika stjornmálaumræðunnar eins og raunar hann gerði hér oft áður.En nú hefur hann skriplað á þeirri ESB-skötu sem gerir málefnin nú of fjöbreytt til að frekari samvinna í pólitík  sé líkleg fyrir mig. 

 

En Þorsteinn skrifar á fimmtudaginn sinn vikulega pistil í Fréttablaðið:

 

 

"Skoðanakannanir hafa í gegnum tíðina sýnt mikla óánægju með stjórnkerfi fiskveiða. Afgerandi meirihluti er yfirleitt á móti. Við fyrstu sýn lýsa skoðanakannanir því mjög eindreginni afstöðu alls almennings.

Einföld spurning en flókinn veruleiki

Frá því að fyrstu kvótalögin voru sett fyrir nærri fjórum áratugum hefur þjóðin gengið ellefu sinnum til alþingiskosninga. Þessi afdráttarlausa afstaða í skoðanakönnunum hefur hins vegar aldrei skilað sér inn í stjórnarsáttmála að kosningum loknum.

Hvers vegna í ósköpunum er þetta svona?

Svarið er: Veruleikinn er flóknari en einfaldar spurningar í skoðanakönnunum. Það kemur til að mynda fram í því að innan margra stjórnmálaflokka eru afar skiptar skoðanir á málinu.

Þótt mikill meirihluti þjóðarinnar lýsi óánægju með kerfið í könnunum eru skoðanir kjósenda jafn skiptar og flokkanna á því hverju eigi að breyta eða hvað eigi að koma í staðinn.

Afleiðing sundrungar

Afleiðingin af þessari sundrungu er sem sagt þessi: Stærsti minnihluti á Alþingi hefur frá fyrsta degi ráðið ferðinni.

Þegar margar ólíkar skoðanir eru innan sama flokks leiðir það einnig til þess að forystumenn hans setja ekki fram kröfur um breytingar þegar þeir fá tækifæri til að semja um aðild að ríkisstjórn. Stærsti minnihlutinn heldur þá stöðu sinni.

Litlu minnihlutarnir verða svo áhrifalausir. Þannig er staðan enn í dag.

Helstu ágreiningsefnin eru þessi: 1. Gjaldtaka. 2. Tímamörk veiðiréttar. 3. Framsal. 4. Veðsetning. 5. Úthlutun eftir veiðireynslu, með uppboði eða samkvæmt pólitísku mati.

Þjóðareign eða séreign

Breið samstaða hefur verið um að líta á fiskimiðin sem þjóðareign. Innan Sjálfstæðisflokksins heyrðist þó nýlega það sjónarmið að breytingar jafngiltu þjóðnýtingu.

Forsætisráðherra kom ekki fram stjórnarskrártillögu um þjóðareign í fyrra þó að afgerandi meirihluti sé fyrir henni á Alþingi.

Þetta kann að skýrast af því að innan stærsta stjórnarflokksins líti sumir á veiðiréttinn sem séreign útgerðarinnar.

Tímamörk veiðiréttar

Viðreisn, Samfylking, Framsókn, VG, Píratar, Flokkur fólksins og hluti Sjálfstæðisflokks vilja tímabundinn veiðirétt. Meirihluti Sjálfstæðisflokks og Miðflokkur eru á móti.

Ríflegur meirihluti er því á Alþingi fyrir þessari mikilvægu breytingu.

Hún nær hins vegar ekki fram að ganga vegna þess að Framsókn hefur fallið frá þessu grundvallarstefnumáli í fimm ríkisstjórnum frá aldamótum, VG í þremur og Samfylking í tveimur.

Framsal og veðsetning

Frjálst framsal nýtur stuðnings Viðreisnar, Sjálfstæðisflokks, Samfylkingar, Framsóknar, Miðflokks og hluta VG. Öruggur meirihluti er þannig fyrir því á Alþingi.

Veðsetning skipa hefur alltaf náð til aflaheimilda þeirra. Ef lánastofnanir fengju ekki veð í aflahæfi skipa fengi enginn lán. Ríki eða sveitarfélög yrðu því að gera út flest öll skip, þar á meðal smábáta.

Ótvíræður meirihluti er fyrir veðsetningu en Samfylking, Píratar og Flokkur fólksins eru á móti. Hluti VG er einnig á móti.

Úthlutunarreglur

Viðreisn og Samfylking styðja uppboð á veiðiheimildum. Hluti Sjálfstæðismanna og fylgjenda Pírata eru einnig þeirrar skoðunar.

Framsókn, Miðflokkur, hluti VG og meirihluti Sjálfstæðisflokks styðja óbreytt ástand.

Hluti Pírata og hluti VG vilja pólitíska úthlutun út frá byggðasjónarmiðum.

Auðlindagjald

Ekkert raunverulegt auðlindagjald er greitt í dag. Í þess stað greiða útgerðir mjög lágan viðbótartekjuskatt, sem kallast veiðigjald.

Meirihluti Sjálfstæðisflokks og Framsóknar og Miðflokkur vilja óbreytt ástand. VG vilja óbreytt ástand þegar þau eiga aðild að ríkisstjórn.

Viðreisn, Samfylking, Píratar og Flokkur fólksins vilja hærri greiðslur fyrir veiðirétt. Það gerir einnig hluti Sjálfstæðisflokks, hluti Framsóknarflokks og hluti VG þegar þau eru í stjórnarandstöðu.

Grundvöllur sáttar

Þetta er grautarleg mynd. En meðan þeir flokkar, sem fara í samstarf með stærsta minnihlutanum, sætta sig við óbreytt ástand heldur það áfram.

Verði á hinn bóginn unnt að knýja fram breiðari málamiðlun er líklegast, samkvæmt þessari greiningu, að áfram verði byggt á aflahlutdeildarkerfi með framsali. Breytingarnar fælust aftur á móti í tímabindingu veiðiréttar og hærra gjaldi, sem mögulega fengist með uppboði á litlum hluta aflahlutdeilda á hverju ári.

Sátt með þessum breytingum myndi viðhalda þjóðhagslegri hagkvæmni en gera þjóðareignina virka.

Hvað er að óttast? "

 

Það er margt í þessu skrifi Þorsteins sem er til fyrirmyndar hvað varðar rökhyggju,stíl og yfirsýn yfir flókinn málaflokk.Hann sleppir þætti strandveiðanna algerlega.

Efnið skýrir sig sjálft þar sem í því felst hversu flókið viðfangsefnið er og af hverju deilurnar rísa svo hátt.

Það er nefnilega margt að óttast og ekki líklegt að nokkur málamiðlun finnist þegar menn eins og Þorsteinn Pálsson leggjast svo á árar á annað borðið.

Getum við valið flóttamenn?

Jón Gunnarson hinn röski dómsmalaráðherra vor ritar athyglisverða grein í Morgunblaðið í dag varðandi flóttamannamóttöku frá Úkraínu.

Ég hjó eftir smá klausu í annars heildstætt góðri grein,

"...Í 44. gr. útlendingalaga um sameiginlega vernd vegna fjöldaflótta er gert ráð fyrir að dómsmálaráðherra geti tekið sambærilega ákvörðun um sameiginlega vernd fyrir hóp af fólki sem flýr tiltekið landsvæði og mun ég virkja slíka heimild samhliða ákvörðun sama efnis innan ESB. Aðalatriðið er að með því að beita þessari heimild í lögum getum við betur tryggt einfalda, skilvirka og samræmda málsmeðferð fyrir alla úkraínska flóttamenn sem koma hingað til lands...."

Nú er það svo að trúarbrögð fólks eru misalgeng eftir landssvæðum. Búa kristnir menn fremur á ákveðnum svæðum en öðrum og múslímar þá á öðrum?

Sennilega gengur kristnum innflytjendum betur að falla að íslensku samfélagi en Múhameðsfólki.

Er Jón að velta þeim valmöguleika upp varðandi val á innflytjendum úr hópi flóttamanna í boði? 

 

 

 

Er Pútín í húsum hæfur?

Ég viðurkenni að að ég reyndi að standa með Pútín þegar  Úkraínudeilan var að byrja. Vildi vekja athygli á því að að honum væri sótt eins og þegar Krúsjeff sótti að Kennedy i Kúbudeilunni.

Ég vildi gefa honum tækifæri sem siðuðum manni.

 

Mér fannst Biden taka uppí sig þegar hann sagði að hann áliti Pútún vera morðingja. Þó að þessi maður væri fyrrum KGB maður sem eru yfirleitt ekki taldir vandir að meðulum fannst mér að við yrðum að umgangast hann eins og siðaðan mann og kjörinn Forseti Rússlands.

 

Nú verð ég að viðurkenna að ég hef orðið að breyta þessu mati mínu. Ekki það að það skipti Pútín neinu.

 

Núna er hinsvegar  ljóst að maðurinn er bara misvitur og siðblindur hryðjuverkamaður sem er á sama stigi og Hitler, Göring,og Göbbels  myndu vera í dag. Fyrirlitnir

sem glæpamenn og hvergi hafandi með siðuðu fólki í alþjóðasamfélaginu, sem þeir ótíndu drullusokkar sem þeir hafa unnið sér inn til nafnbótar.

Hljóta ekki Rússar að hugleiða mannaskipti í brúnni?

Er hægt að bjóða upp á svona mann lengur? 

Er Pútín lengur í húsum hæfur?