Bravo Bravissimo

verð ég að segja þegar ég les Reykjavíkurbréf dagsins.

Þar er farið yfir lyga-og svikasögu vinstri manna í íslenskum stjórnmálum af þeirri þekkingu og kunnáttu sem nauðsynleg er til slíks verks 

Þeð er því miður svo að manni gleymast eintakir atburðir sem mynda samfelluna í þjóðarsögunni. Það þarf afburða menn að þekkingu til að koma þessu öllu heim og saman. Sé það ekki gert hinsvegar auðveldar það lygamörðum og leigupennum nútímafalsfréttafabrikka að setja saman lygarnar þannig að hægt sé að benda á stöku þætti sem styðji við sennileika framleiðslunnar að hætti gamla Göbbelsar sem sagði að það væri bara um að gera að endurtaka lygina nógu oft  því þá breyttist hún í sannleia.

Mér finnst ástæðu til að lesa þetta skrif nánar og velta hverju orði fyrir sér. Lygamerðirnir eru nefnilega enn meðal vor og geysast um vellina rétt eins og vorvindar glaðir í gamla daga.

 

Bloggari hefur leyft sér a breyta letri á einstaka málsgreinum til að vekja frekari athygli á þaim til minnis.

 

"Við brennum flest í skinninu að sjá að fullyrðingar um að varnarlið Úkraínu sé komið á sigurbraut gangi eftir. En óttumst að óskhyggjan, sem bjartsýnisfréttirnar hafa kveikt, sé of góð til að standast.

Það tekur tíma að taka lönd

Fyrrnefndar fréttir byggjast flestar á þeirri staðreynd að þrjár vikur hafi ekki dugað Rússlandi Pútíns til að leggja Úkraínu undir sig. Guð láti gott á vita, muldrum við í barminn.

Í þágu raunsæis og til að koma í veg fyrir yfirþyrmandi vonbrigði, ofan á aðra eymd sem þetta óafsakanlega árásarstríð kallaði yfir varnarlitla þjóð, hefur verið minnt á hernaðarmátt og heift Hitlers og Jóseps Stalíns, sem gerðu atlögu að Póllandi úr vestri og austri í aðdraganda seinni heimsstyrjaldar. Þeir kumpánar þurftu nærri helmingi lengri tíma til að ljúka óþverraverkinu en Pútín hefur þegar notað til sinna trakteringa.

Pólland varð að nota þorra síns styrks til að taka á móti húnum Hitlers úr vestri og gat ekki vænst óheilinda Stalíns og alþýðuríkis hans úr austri. Um það hafði verið gerður leynisamningur í „friðarsáttmála“ þessara tveggja af verstu subbuleiðtogum sögunnar. Innrásarstríðið um Noreg er sagt hafa tekið nasista tvo mánuði eða svo, en þangað sendu Bretar og fleiri nokkurn liðsafnað. Fall Frakklands varð hins vegar með ólíkindum snöggt og það ýtti á að fyrrnefnt lið var kallað frá Noregi.

Annar kafli sama stríðs

Í upphafi þessarar lotu var talið að Pútín ætlaði sér nú að tryggja samtengingu sinna nýstofnuðu „alþýðulýðvelda“ sem voru hluti af skrefinu sem stigið var 2014, þegar Krímskagi var sóttur inni í Úkraínu, og um leið að tryggja öruggt umhverfi skagans og nauðsynlegt aðgengi um landveg að Rússlandi. Taldi Pútín þá víst eða mjög líklegt að Úkraínumenn sæju sitt óvænna og leituðu samninga á þeim nótum sem Pútín hafði kynnt frá fyrsta degi. Vestræn ríki settu, að eigin sögn, þungar refsiaðgerðir á Pútín vegna ósvífni hans og yfirgangs 2014. En staðreyndin er sú að helstu þátttökuríkin í þeim efnum gerðu lítið með þær ákvarðanir sjálf og gleymdu þeim svo óðar en varði.

Fljótlega hófust stórsamningar um kaup og flutning á olíu til Evrópuríkja, þótt enn væri látið eins og refsiaðgerðir væru í gangi gagnvart Pútín, til að knýja hann til að skila Krímskaga og öðru því sem hann hafði haft upp úr krafsi sínu átta árum fyrr.

Var reyndar tekinn sérstakur snúningur til að ganga freklega gegn hagsmunum Úkraínu í þeim málatilbúnaði öllum, sem veikti stöðu þeirra og fjárhagslega tiltrú.

Of gott til að vera satt?

Þótt rétt þyki að slá á áköfustu væntingar um leið og haldið sé í vonirnar um hið besta, þá færast þær hugsanir einnig nær að hugsanlega gæti sú jákvæða þróun, sé hún raunin, „neytt“ Pútín til að beita enn meiri þunga en hann hafði einsett sér, til að ná sínu fram, vildi hann halda í trúverðugleika sinn heima fyrir. Pútín þyldi illa að hverfa næsta tómhentur heim, þegar jarðarfarirnar stæðu sem hæst í byggðum Rússlands.

Hvað sem meintum erfiðleikum Pútíns í stríðsrekstrinum líður hefur hann enn undirtökin, þótt hann hafi ekki enn brotið baráttuviljann á bak aftur.

„Heimurinn“ hefur hafnað því að taka beinan þátt í stríðsrekstrinum við hlið Úkraínu, nema þá með útvegun öflugra vopna. Þau eru mjög mikilvæg en hafa flest komið óguðlega seint, og þrengist um leiðir, sem dregur óneitanlega úr gagni þeirra.

Bitunum fjölgar, sem þungt er að kyngja

Rússar hafa hins vegar ekki lagt undir sig þau landflæmi, sem einhverjir höfðu vænst að gert yrði á þremur fyrstu vikum stríðs. En þrátt fyrir kröftuga viðspyrnu heimamanna og útrúlegan kjark hefur enn sem komið er enginn skiki, sem Rússar höfðu þegar tekið, náðst til baka. Haldi slík þróun áfram, sem verið hefur, er tvennt líklegt: Að sigur árásaraðilans verði dýrkeytari en ætlað var og eins hitt, að mjög hart verði gengið að varnaraðilanum til að knýja fram uppgjöf, og hafa þó engin vettlingatök verið brúkuð til þessa!

Þá virðist sú von ein liggja óræð eftir að einhverjir þegnar Pútíns, og þá einkum sá hluti þeirra, sem helst getur náð til hans, séu búnir að fá miklu meira en nóg. En jafnvel þótt svo væri og innanhússbylting sem heppnaðist yrði ofan á er ekki gefið að nýir herrar í Kreml teldu sér óhætt að gefa frá sér stöðulegan ávinning sem svo dýru verði var keyptur.

Það tók töluverðan tíma að koma Nikita Krútsjoff frá völdum eftir klúður hans í Kúbudeilunni. Eftirmaðurinn, Leoníd Brésnev, var þunglamalegur afturhaldskommi af gamla skólanum, sem sat lengi og dró verulega úr því innanlandsfrelsi sem Krútsjoff hafði þó staðið fyrir, eftir að hann afhjúpaði Stalín í frægri „leyniræðu“ sinni um óvættinn. En vissulega er Rússland nútímans ekki spegilmynd þessarar fornu tíðar, þótt Pútín sé eini leiðtogi ríkisins um langa hríð, sem er kominn nokkuð á veg um að jafna langa valdatíð Stalíns. Pútín hefur fengið góðan stuðning í öllum kosningum, en hefur þó aldrei náð 113% fylgi í kjördæmi, eins og Stalín fékk á sinni tíð, þegar best gekk.

Þeir málefnatómu hiksta enn

Einn undarlegur kækur hefur gert vart við sig hjá sama fólkinu nú, eins og varð eftir að bankar féllu á Íslandi, eins og víðar, austan hafs og vestan. Þá reyndi Samfylking að nota depurð þjóðarinnar til þess að lauma henni laskaðri inn í Evrópusambandið! Ákefð vinstri-grænna að komast í „hreina vinstristjórn“ sem reyndist sú óvinsælasta sem lengi hafði setið þoldi engin bönd. Flokkarnir, sem að henni stóðu, sáu ekki fyrir stórbrotnar hrakfarir sínar og það eftir aðeins eitt kjörtímabil!

Steingrímur Sigfússon, sem lofað hafði af ákefð kvöldið fyrir kosningar að aldrei kæmi til greina af hans hálfu og VG að samþykkja inngöngu í ESB, snerist í heilan hring um nóttina, enda kom þá í ljós að hann hafði þá þegar látið undan kröfum Samfylkingar í þeim efnum, þótt hann lygi til um það mál!

Nota átti lostið, sem þjóðin var í, eftir áfallið eftir misnotkun útrásarmanna sem átt höfðu alls kostar við bankakerfið, til að troða þjóðinni í ESB. Það tókst ekki, en allt það auma bjástur eyddi miklum tíma frá nauðsynlegri uppbyggingu og eitraði andrúmsloftið með þjóðinni. Því miður uppfyllti stjórnin, sem tók við, ekki þá sjálfsögðu skyldu sína að skrúfa til baka alls konar aðgerðir sem voru hluti af „samningagerð um inngöngu“, í ofsanum við að þoka þjóðinni í þá átt, svo að samþykkja mætti glæpinn bæði hér og í Brussel.

Var mikið slys að flokkarnir tveir, sem fengu svo ríflegan stuðning, skuli ekki hafa sinnt þeirri sjálfsögðu skyldu sinni að stroka út það efni sem nú var ónýtt, og eins að skrúfa til baka yfirgengilegar Ókræsilegir tilburðir en sverja sig í ættina ’

 

 

Bréfritari sat nokkra lokaða fundi þar sem sú umræða fór fram og beitti Clinton sér af þunga. En hann varð þó að gefast upp. ESB-löndin voru algjörlega ófær um að axla þetta verkefni.

 

Finna ekki rök sem halda.

Það hefur vakið eftirtekt undanfarna áratugi, að jafnvel áköfustu ESB-sinnar á meginlandinu hafa átt erfitt með að finna sterk rök fyrir því að stofnun ESB hafi orðið álfunni til góðs. Helsta sannindamerkið, sem þeir hafa í vandræðum sínum reynt að teygja sig í, var að ekki hefði orðið stríð í álfunni eftir að til ESB hafði verið stofnað og svo ályktað að stofnun sambandsins hefði tryggt þann frið! En meginhluti ESB hafði gengið í NATÓ 1949, löngu fyrir daga ESB, og Bandaríkin höfðu áratugum saman haft rúmlega 100 þúsund hermenn á meginlandinu, auk Breta sem voru með myndarlegt lið þar lengi vel. Hverjir áttu að stofna til stríðs í álfunni við þær aðstæður?

En svo varð reyndar stríð í smærri kantinum í Balkanlöndunum. Forseti Bandaríkjanna sagði að ESB-ríkin yrðu að slökkva þá elda enda væru þeir í túngarðinum hjá þeim. Bréfritari sat nokkra lokaða fundi þar sem sú umræða fór fram og beitti Clinton sér af þunga. En hann varð þó að gefast upp. ESB-löndin voru algjörlega ófær um að axla þetta verkefni. Clinton forseti Bandaríkjanna ákvað þá að þau með bakstuðningi NATÓ skyldu skakka leikinn, en það gerði hann nauðugur vegna hreins aumingjadóms ESBríkjanna. En rétt eins og „hreina vinstristjórnin“ ætlaði að misnota alþjóðlega bankakreppu, með íslenskum séreinkennum, vegna stjórnlausrar framgöngu svokallaðra „útrásarvíkinga“, sem mjög höfðu verið mærðir af þeim sem síst skyldu, til að pönka þjóðinni inn í ESB, eru nú systurflokkarnir, Samfylking og Viðreisn, sem lengi hafa verið í hallærislegri málefnanauð, að leitast við að gera ill örlög Úkraínu, undir hrammi Rússa, að sérlegu tilefni til þess að Ísland gangi í Evrópusambandið!

Ekkert samhengi er í því og er reyndar öðru nær.

En rétt er að minna á að búrókratar í Brussel stóðu fyrir því að ýta undir óróa og stjórnarkreppu í Úkraínu, með skrítnum og óljósum stuðningi Obama forseta, sem varð til þess að Pútín notaði upphlaupið og pólitískan klofning í landinu til að ná Krímskaga og tveimur bitum sem nærri Rússlandi liggja. Refsiaðgerðirnar, sem fylgdu í kjölfarið, reyndust plat, eins og nú er alræmt orðið.

Gervirefsingar og veik forysta vestan hafs skaðar

Sú staðreynd varð m.a. til þess að Pútín taldi sér óhætt að veðja aftur á sama hest, og ESB-löndin brugðust seint og illa við og Þjóðverjar beinlínis bönnuðu öðrum þjóðum för um lofthelgi sína ætluðu þau að veita Úkraínu vopnastyrk til að verja sig. Var það allt með miklum ólíkindum, og þó aðallega dapurlegt.

Veik forysta Joes Bidens bætti ekki úr skák. Hann byrjaði mistök sín á því að segja á blaðamannafundi, eftir að her Rússa hrúgaðist upp við landamæri Úkraínu, að héldi Pútín forseti sig við tiltölulega pena og hógværa innrás í Úkraínu yrði ekki nein ástæða til að blanda sér í slíkt. Pútín horfði og hlustað á þessi ósköp undrandi og þakklátur.

Kanslari Þýskalands neitaði lengi að staðfesta að olíuleiðslan mikla á milli Þýskalands og Rússlands, sem þá var í burðarlið, yrði úr sögunni gerði Pútín innrás. Kanslarinn neyddist svo alllöngu síðar til að snúa tregur við blaðinu, en þá hafði Pútín fengið aukið svigrúm og mun þrengra var orðið um að veita Úkraínu stuðning sem skipti raunverulegu máli.

Margt af þessu hefur verið þyngra en tárum taki.

Og svo kemur sú kúnstuga kenning að öll þessi afleita framkoma eigi að leiða til þess að lönd gangi í ESB! Jafnvel ríki eins og Finnland og Svíþjóð, sem hafa um langt árabil haft það sem ófrávíkjalegt pólitískt prinsip í sinni tilveru, að aldrei megi þau ganga í NATÓ, og eru í ESB, hafa áttað sig á að sú aðild hefur ekkert með öryggismál að gera.

Svíþjóð, sem hefur um árabil verið skyldug til þess að taka upp evru, hefur ekki getað komið því niður um kokið á þjóðinni, þótt mjög hafi það verið reynt. Kannski munu þeir þar reyna á ný á sömu fölsku forsendunum og systurflokkarnir málefnasnauðu á Íslandi sem mjálma nú um svo hjákátlega.

Hvers konar söfnuður er þetta eiginlega?

Ekki er hann beysinn."

 

Það eru fáir Íslendingar á lífi sem geta skrifað um þessi Evrópu-og varnarmál af eins mikilli samtímaþekkingu og höfundur Reykjavíkurbréfsins. Það er því æskilegt að að sem flestir renni yfir þennan texta til að átta sig á eðli málsins og greina kjarnann frá hisminu eða sannleikann frá lyginni á vettvangi fjölmiðla. 

Því verð ég að segja Bravo Bravissimo fyrir þessu skýrleikaskrifi og höfundi þess.

Hvað viltu uppá dekk?

eiginlega bjálfinn þinn?

Einn maður á svo stórt skuldaveldi að hann fullyrðir að hundraðþúsund kall lesi framleiðsluna daglega!

Teljarinn á prentvélinni sé ígildi lestrar. Því séu skoðanir skuldarans mikla hinar einu réttu. Sama hvort um er að ræða Alþjóðapólitík með bandalögum út og suður, og einstakir stjórnmálamenn eða flokkar  þeirra sem þeir afmynda og stýra í trássi við sannleikann hinar einu réttu skoðanir.

Svo má svo leigja sér penna til að klæða salatið i fallegar málskrúðsumbúðir sem sannfæra hvern mann sem dettur í hug að lesa svona klausur.

Einn slíkur maður er Sigmundur Ernir Rúnarsson ritstjóri Fréttablaðsins.

Hann veit allt um Sjálfstæðisflokkinn svo dæmi sé tekið. Fyrir hvað sá flokkur var stofnaður og hvað klikkaði hjá honum eftir það.

Hvernig forystumennirnir bjuggu til nýja stefnu sem passaði við þeirra einkahagsmuni en ekki endilega skoðanir Sigmundar Ernis.

Eða hversvegna svona margar misritanir hafi verið á leið Evrópusambandsins til Norðuratlantshafssáttmálans ,NATO,  að það þvælist fyrir venjulegu fólki að sjá ekki að sósíaldemokratar vita allt um það mál sem önnur og hvernig það skuli leiðrétt.

Á næstu síðu opnunnar má svo þrykkja öðrum leiguenna til vitnisburðar. En sá flaggar með glæsilegri fortíð sinni sem formanns í þessum umrædda Sjálfstæðisflokki.

Það má skauta létt yfir það að hans stefnu var hafnað afgerandi af fundi í þeim flokki. það var bara á eftir tímanum að túlka hana með réttum gleraugum frá Evrópusambandinu.

Hvað vill svo vesæll bloggari eins og sá sem hér heldur á penna á móti slíku virki sannleikans og þekkingar?

Vandséð er það og ennþá verri eru líkurnar á einhverjum árangri í því  máli að andæfa þeirri skoðun að einhver munur sé á aðild að Evrópusambandinu og NATO, þetta séu jafn öflug og nauðsynlegar stofnanir hvorutveggja sem megi sem best sameina undir merkjum þess fyrrnefnda með túlkun hins alþjóðlega kratisma?

Þar er margt um manninn og hreint ekki allir vitlausir skal fúslega viðurkennt. Enda verða menn að skrifa til að lifa eins og hann langafi minn Jón Ólafsson komst snemma að.

Hefurðu séð glæsilegri skuldahrúgu en þá sem Helgi Magnússon stýrir í skjóli hinna réttu skoðana? Eða þá aðra eins heiðursfylkingu og þá leigupenna sem blaðsíðurnar skreyta?

Já hvað viltu eiginlega uppá dekk? 

 

Hvað viltu uppá dekk?

eiginlega bjálfinn þinn?

Einn maður á svo stórt skuldaveldi að hann fullyrðir að hundraðþúsund kall lesi framleiðsluna daglega.

Teljarinn á prentvélinni sé ígildi lestrar. Því séu skoðanir skuldararns mikla hinar einu réttu. Sama hvort um er að ræða Alþjóðapólitík með bandalögum út og suður, og einstakir stjórnmálamenn eða flokkar  þeirra sem þeir afmynda og stýra í trássi við sannleikann hinar einu réttu skoðanir.

Svo má leigja sér penna til að klæða salatið i fallegar málskrúðsumbúðir swem sannfæra hvern mann sem dettur í hug að lesa svona klausur.

Einn slíkur maður er Sigmundur Ernir Rúnarsson.

Hann veit allt um Sjálfstæðisflokkinn svo dæmi sé tekið. Fyrir hvað sá flokkur var stofnaður og hvað klikkaði hjá honum eftir það.

Hvernig forystumennirnir bjuggu til nýja stefnu sem passaði við þeirra einkahagsmuni en ekki endilega skoðanir Sigmundar Ernis.

Eða hversvegna svona margar misritanir hafi verið á leið Evrópusambandsins til Norðuratlantshafssáttmálans ,NATO,  að það þvælist fyrir venjulegu fólki að sjá ekki að sósíaldemokratar vita allt um það mál sem önnur og hvernig það skuli leiðrétt.

Á næstu síðu opnunnar má svo þrykkja öðrum leiguenna til vitnisburðar. En sá flaggar með glæsilegri fortíð sinni sem formanns í þessum umrædda Sjálfstæðisflokki.

Það má skauta létt yfir það að hans stefnu var hafnað afgerandi af fundi í þeinm flokki. það var bara á eftir tímanum að túlka hana með réttum gleraugum frá Evrópusambandinu.

Hvað vill svo vesæll bloggari eins og sá sem hér heldur á penna á móti slíku virki sannleikans og þekkingar?

Vandséð er það og ennþá verri eru líkurnar á einhverjum árangri í því  máli að andæfa þeirri skoðun að einhver munur sé á aðild að Evrópusambandinu og NATO, þetta séu jafn öflug og nauðsynlegar stofnanir hvorutveggja sem megi sem best sameina undir merkjum þess fyrrnefnda með túlkun hins alþjóðlega kratisma?

Þar er margt um manninn og hreint ekki allir vitlausir skal fúslega viðurkennt. Enda verða menn að skrifa til að lifa eins og hann langafi minn Jón Ólafsson komst snemma að.

Hefurðu séð glæsilegri skuldahrúgu en þá sem Helgi Magnússon stýrir í skjóli hinna réttu skoðana? Eða þá aðra eins heiðursfylkingu og þá leigupenna sem blaðsíðurnar skreyta?

Já hvað viltu eiginlega uppá dekk? 

 

Alheimska orkuskiptaumræðunnar

veldur því að allt sem gert er í svonefndum orkuskiptum er bara óráðshjal misheimskra plötusnúða í pólitík.

Það vantar að bæta 100 MW af grænni orku í orkuframleiðslu Íslands á ári næstu áratugi ef teljast ætti raunhæft.

Ísland flytur inn helming af jarðefnaeldsneyti og helming gassins frá Pútín. Enginn veit hvað skriðdrekarnir hans spúa út af CO2 enda skiptir slíkt ekki neinu máli. Jörðin bara grænkar af auknu magni af CO2.   

Heildarlosun Íslendinga var um 40.9 tonn af gróðurhúsalofttegundum á hvern íbúa 2019, en meðallosun Evrópusambandsríkjanna nam 7,8 tonnum á mann. Næst mest er losunin í Lúxemborg, eða 19,7 tonn á hvern íbúa, en minnst var hún í Svíþjóð, þar sem hún nam einungis 1,8 tonni á mann. 

Þvílíkt bull er þetta allt og ömurlegt að forsætisráðherrann skuli fremst í flokki mýrarljósberanna sem andskotast um háloftin í kjölfar einkaþotu AlGore á milli ráðstefnanna.

Biden grátbiður Saudana um að auka framleiðsluna á olíu og gasi og verðin rjúka upp vegna skortsins á framboði. Mannfjölgunin er hinsvegar algerlega stjórnlaus og hún krefst meiri orku eigi að bægja hungurvofunni frá mannkyninu. 

Ef ætti að hverfa frá alheimskunni í orkuskiptaumræðunni gætum við bara  byrjað hér heinma og hætt að rífast um vindmyllur eða ekki.

Almættið

 er eitthvað sem vissara er að nálgast með gát.Getur maður verið hankaður fyrir eitthvað sem maður kannski slysast til að gera?

Margir vilja halda því fram að algóður Guð stjórni öllu hér á jörð og víðar. Það sé gott til árangurs að senda óskir sínar með hugarorkunni á fund hans sem þá eftir atvikum uppfyllir óskina eða alls ekki.

Eru menn ekki að gleyma því að enginn nema Almættið hefur skapað ástandið sem menn eru að kljást við? Hver annar gæti sett þetta á svið? 

Hver setur upp skelfingarnar sem leiða til  sundurtættra barnslíkama í vopnuðum átökum? Dauða og djöfulsskap?

Hver er svo alvondur og miskunnarlaus?

Er það Pútín sem er mikilvirkastur um þessar mundir. Hvern þýðir þá að biðja um náð og miskunn?

Erum við kannski ekki að skilja Almættið til fulls?

Er það kannski bara illviljað og meinfýsið?

Eða biðjum við ekki nógu heitt um náð og frelsun frá því illa?

Fyrir hvaða málstað er Pútín að vinna? Fær hann sérstök verðlaun fyrir eða endurgjald? Í hlutfalli við afköst og innrætið á bak við?

Hvert er raunverulegt eðli Almættisins?

Svona eða hinsegin?

Stríð hafa frið sem marknið

 eins vitlaust og það hljómar.

Páll Vilhjálmsson notaði svipaða setningu á dögunum. Innihaldið er það sama. Það á að neyða sínum vilja upp á einhvern sem vill ekki. Það verður að semja á endanum þó einhverjir verði fúlir.

Það er sama í Úkraínu. Það er hundfúlt að semja við Pútín sem vill bara taka en ekkert gefa. Aflsmunur er það kallað þegar bullan nær sínu fram með ofbeldi og óréttlæti.

Hugsanlega kemur "Atterdag" þar sem hægt er að endursemja.Svíkja eitthvað en versla með eitthvað.

Hvað er þá búið að drepa marga sem hefði ekki þurft ef menn hefðu verið raunsæir strax?

Hvenær hefur Pútín náð markmiðum sínum á leið til friðar í Úkraínu? Sumir segja að hann verði að tjónast nægilega fyrst.

Þar stendur hnífurinn í kúnni. Hann hótar of miklu til að menn þori að láta á það reyna. Enginn þorir að spyrja hvort hann sé virkilega svona vitlaus að leggja allt undir?

 

Það verður að hlusta á Rússa

Á bloggi Páls Vilhjálmssonar setendur þetta:

"

Selenskí forseti, rómuð hetja síðustu daga, gefur út yfirlýsingu í hvert sinn sem Rússar taka stærri landsvæði að Úkraína sé um það bil að vinna stríðið. Jafnhliða biður hann um friðarsamninga - sem hann myndi vitanlega ekki gera á sigurbraut - en getur ekkert boðið Rússum. Sennilega er Selenski ekki með umboð frá bakhjörlum sínum til að semja.

Sahra Wagenknecht er þýskur stjórnmálamaður og starfaði sennilega í Vinstri grænum ef hún væri íslensk. Hún segir í viðtali: Allir vita að Úkraína getur ekki unnið stríðið. Eina leiðin til að stöðva Rússa, og blóðbaðið, er að semja. Og til að ná samningum þarf að bjóða Rússum eitthvað.

Wagenknecht segir það sem alþjóð vissi um leið og fyrsta skotinu var hleypt af 24. febrúar síðast liðinn. Hvað eru stjórnvöld í Kænugarði að pæla?

Jú, það er augljóst. Selenskí forseti og hirð hans vonast eftir þriðju heimsstyrjöldinni. Hún gæti sem best byrjað með að Nató tryggði lofthelgina.

Aðeins beint stríð Bandaríkjanna og Rússlands getur bjargað Úkraínu í heilu lagi. En heimurinn verður ekki sprengdur aftur á steinöld til að Zelenskyy haldi embætti. Ábyggilega er hann góður gaur. En sumt fá ekki einu sinni góðmenni þótt hugur standi til. 

Óöldinni í Úkraínu linnir aðeins með friðarsamningum. Stjórnvöld í Kænugarði verða að semja um rússneskan frið. Í stað þess að framselja úkraínskt fullveldi til Brussel verður Moskva áfangastaðurinn. Harðir kostir vissulega en þeir einu raunhæfu í stöðunni."

Það er hægt að stöðva blóðbaðið. Það verður að semja við byssumanninn  þó fúlt sé.Mannslífin eru undir. Það gefst allavega frestur frá því að hlusta á Zelenskyy hrósa sjálfum sér fyrir hetjuskap þegar hann segir að Rússar megi jafna allt við jörðu ef þeir ætli að sigra sig.  Sjálfan Zelenskyy!

Hverskonar óráðshjal er þetta?

Rússar vilja ekki að fyrrum sovésk landssvæði gangi í NATO. Af hverju er ekki hægt að semja um gagnkvæma vernd?

Af hverju má ekki hlusta á Rússa?

 

Sanfylkingarsynfónían

er keyrð daga og nætur af æðstastrumpi Torgs, Helga Magnússyni.

Leigupennar hans er sískrifandi um sömu lygina þannig að mikið liggur greinilega við

Stefið er þannig að halda því fram að aðild að Atlantshafsbandalaginu jafngildi því að vera í ESB. Það bandalag hafi tryggt frið í Evrópu um langan aldur.

Maður nennir varla að skrifa á móti þessu bulli svo langt frá veruleikanum sem það er,.

Það má rifja upp hvernig ESB gekk að slökkva á Balkanstríðinu í Serbíu og Kósovó. Algerlega ráðalaust lið að ráða við vandamálíð í þeirra eigin bakgarði þar til að NATO greip til örþrifaráða til að stöðva vitleysuna.

Nú ætlar Helgi Magnússon að breyta sögunni með yfirstrumpum sínum  Sigmundi Erni, Þorsteini Pálssyni  og núna skreytingunni til viðbótar, Loga Má Gunnarssyni,sem flaggar því að hann sé formaður í stjórnmálaarmi Torgs sem kallast Samfylking.

Þeir  fara mikinn að blanda sífellt saman Atlantshafsbandalaginu og EES aðildinni sem einhverjum hornsteinum utanríkisstefnu Íslands. Ekkert er fjarri sanni sem þessi bálbylja.

Þorsteinn  Pálsson dregur ekki af sér í Fréttablaðinu. Eftirfarandi punktar sýna það:

"...Þetta er hins vegar sérkennileg yfirlýsing í stjórnarsáttmála árið 2022 í ljósi þess að í þrjá áratugi hefur Ísland átt fulla aðild að innri markaði Evrópusambandsins, sem er uppistaðan í starfi þess.

Þrátt fyrir þessi afdráttarlausu orð í stjórnarsáttmálanum verður ekki annað séð en utanríkisráðherra líti svo á, bæði í orðum og athöfnum, að aðildin að innri markaði Evrópusambandsins sé annar hornsteinn utanríkisstefnunnar ásamt þátttöku í Atlantshafsbandalaginu...."

"...Stjórnvöld eiga ekki að gefa í skyn að norrænt samstarf sé grundvöllur utanríkisstefnunnar þegar hún í raun byggir á aðild að Atlantshafsbandalaginu og innri markaði Evrópusambandsins..."

"...Alveg á sama hátt er eðlilegt að setja á dagskrá stjórnmálaumræðunnar hér heima spurninguna um fulla aðild að Evrópusambandinu. Við erum nú þegar aðilar að kjarna Evrópusamstarfsins. Lokaskrefið myndi styrkja efnahagslega stöðu Íslands og veita traustara pólitískt skjól á þeim óvissutímum, sem fram undan eru. Hagsmunum Íslands er best borgið með því...."

Þarna sést hvernig Þorsteinn tengir saman  á purkunarlausan hátt tvo óskylda hluti sem hafa enga tengingu hvor við annan.

Áróður Helga Magnússonar og Torgs er hinsvegar sá að reyna að koma því inn hjá fólki að EES hafi einhver áhrif í grunnstoðir utanríkisstefnunnar sem Ísland hefur fylgt frá stofnun NATO. 

Hornsteinn Atlantshafssáttmálans er: Einn fyrir alla og allir fyrir einn ef til vopnaðs yfirgangs kemur. Þetta er það sem Rússar óttast svo mjög. 

Hvar ESB kemur inn í Evrópuvandamál þarf hreintrúarkrata til að skilja.

Það var gamli Göbbels sem sagði að ef maður endurtæki lygina nógu oft færi fólk að trúa henni sem sannleika. Það virðist vera eitthvað sem Helgi Magnússon og Torg grundvallar sinn málflutning á.

 

Það sé best að klára öll mál Íslands  með inngöngu í ESB!

Hættulegar rangupplýsingar frá áróðursdeild ESB studdar hverskyns falsfréttum sem hvergi standast skoðun.

ESB er fyrir löngu búið að sanna sig sem mjög lélegt skipulagslega til ákvarðanatöku þegar eitthvað liggur á eins og í Bosníu. 

Það er Samfylkingarsynfónían eins og hún er spiluð af strumpunum hans Helga frá degi til Dags. 

Falsfréttir og rangupplýsingar

eru þær dagskipanir æðstastrumps ESB-trúboðsins á Íslandi sem hann lætur leigupenna sína keyra eftir. Kallar það víst Torg er það ekki? 

Þar framarlega eru tveir yfirstrumpar veldisins Sigmundur Ernir og Þorsteinn  Pálsson.

Þeir fara mikinn að blanda sífellt saman Atlantshafsbandalaginu og EES aðildinni sem einhverjum hornsteinum utanríkisstefnu Íslands.

Þorsteinn  Pálsson dregur ekki af sér í dag.

Eftirfarandi tilvitnanir draga aðalatriðin fram.

"...Þetta er hins vegar sérkennileg yfirlýsing í stjórnarsáttmála árið 2022 í ljósi þess að í þrjá áratugi hefur Ísland átt fulla aðild að innri markaði Evrópusambandsins, sem er uppistaðan í starfi þess. Þrátt fyrir þessi afdráttarlausu orð í stjórnarsáttmálanum verður ekki annað séð en utanríkisráðherra líti svo á, bæði í orðum og athöfnum, að aðildin að innri markaði Evrópusambandsins sé annar hornsteinn utanríkisstefnunnar ásamt þátttöku í Atlantshafsbandalaginu...."

"...Stjórnvöld eiga ekki að gefa í skyn að norrænt samstarf sé grundvöllur utanríkisstefnunnar þegar hún í raun byggir á aðild að Atlantshafsbandalaginu og innri markaði Evrópusambandsins..."

"...Alveg á sama hátt er eðlilegt að setja á dagskrá stjórnmálaumræðunnar hér heima spurninguna um fulla aðild að Evrópusambandinu. Við erum nú þegar aðilar að kjarna Evrópusamstarfsins. Lokaskrefið myndi styrkja efnahagslega stöðu Íslands og veita traustara pólitískt skjól á þeim óvissutímum, sem fram undan eru. Hagsmunum Íslands er best borgið með því...."

Þarna sést hvernig Þorsteinn tengir saman  á purkunarlausan hátt tvo óskylda hluti sem hafa enga tengingu hvor við annan. Áróður Helga Magnússonar er hinsvegar sá að reyna að koma því inn hjá fólki að EES hafi einhver áhrif í grunnstoðir utanríkisstefnunnar sem Ísland hefur fylgt frá stofnun NATO.

Einn fyrir alla og allir fyrir einn ef til vopnaðs yfirgangs kemur. Því sé best að klára málið með inngöngu í ESB.

Hættulegar rangupplýsingar ESB studdar hverskyns falsfréttum sem hvergi standast skoðun. 

Appeasement

getur verið nauðsynleg aðferð í samningagerð sem ef einhver samningsaðili beitir aðferðinni "At Gunpoint" sem margir þekkja úr glæpasögum.

Frægasta dæmið um þá aðferð er ef til vill frá 1938 þegar Chamberlain reyndi að tryggja friðinn með eftirgjöf við Hitler sem var ekki endilega sá orðheldnasti í samningum.

En var það svo alvitlaust hjá honum Neville miðað við það sem  þurfti svo að borga til að kaupa friðinn til baka?

Ef AlCapone hefði viljað fá kráareiganda til að skipta um bjórtegund hvernig hefði kráareigandinn brugðist við?

Hefði hann ekki sett öryggi sitt og sinna ofar einhverju samningsatriði sem gæti orðið breytingum háð?

Morgunblaðið   skýrir frá því að skilyrði Pútíns fyrir friði séu óaðgengileg.

Þurfa menn ekki að semja við svona menn eins og hann með öðru hugarfari en verið sé að semja eitthvað óumbreytanlegt til allra tíma?

Þótti mönnum sér skylt að halda nauðungarsamninga í gamla daga, hvort sem var eftir Apavatnsför Gizurar eða Versalasamninga eftir Hitler?

Er það þess virði að láta drepa urmul af saklausu fólki vegna einhverra atriða í samningi við byssumann? Hvað sem líður stolti einstakra stjórnmálamanna.

 

Er ekki betra að koma á friði, skrifa undir það sem fæst með góðu og áskilja sér rétt til endurskoðunar síðar.

Er eitthvað betra að blása út fréttir af glæpaverkum eins og sprengja spítala með saklausu fólki?

Er ekki betra að beita list hins mögulega fremur en reigingi gagnvart bófanum með byssuna.

Appeasement var það kallað í þá daga.