Síðasta sort

í niðurlægingu Vesturlanda gagnvart  Íslam er þegar eftirlýstur morðingi með verðlaunafé Dead or alive eins og í vestra- mynd á höfði sér er í Ósló að semja um mannúðaraðstoð fyrir fórnarlömb  sama glæpamannns í Afganistan!!

Er þetta ekki síðasta sort af fíflaskap okkar Vesturlandabúa?

Boris brillérar

Í bardaganum við Sir Keith í breska þinginu núna.Þar rífast  þeir heiftarlega um hvort Boris eigi að fara eða vera.

Víst er Biðukollur í bölvaðri klemmu.En fá þeir eitthvað  betra  með einhverju krateríi?

Boris sýnir að hann er enginn meðalskussi· í málflutningi hafi menn haldið það..

Inni eða úti?

Ég hef verið að fylgjast með hríðinni sem núna er gerð að Boris Johnson forsætisráðherra í Bretlandi.

Ýmsar venjur í neðri málstofunni koma manni á óvart og maður fer því varlega í samanburði við okkar Alþigi.

Nú standa Vesturlönd frammi fyrir því að borga skrilljónir gegn framlagningu Talibana á myndum af sveltandi börnum í Afgahnistan?

Framhald og keðjuverkun af kosningaósigri Trumps valdaskiptum þeirra? Orkuskiptum milli Katrínar og Bjarna?

Allt er þetta í raun afleiðing af þeirri trú okkar kristnu   að hægt sé að ná  sama skilningi á kærleika milli Íslam og Kristni, Sharía-laga og Kristinna gilda sem okkur finnast æðri hinna.

Við höldum að allt verði betra undir Allah ef þeir gefist upp fyrir okkar dagslega ráðslagi um lög og reglu? 

Trúa okkar ráðsmenn því enn að það sé hægt?

Að það sé hægt að kaupa Allah til kærleika ef ekki vill betur?

Það virðist greinilega vera gægt að kaupa Allah frá kærleika með allskyns ráðstöfunum okkar  ráðamenna og þeir sem lifa á Útlendingastofnun.

En máttur bókfellsins er mikill.Nú er maður farinn að sjá í textanum þega Boris er að iðrast og biðja þjóðina afsökunar á drykkjuskap sínum og sinna manna meðan aðrir störðu á þurran glasbotninn sem hann hafði sjálfur ánafnað þeim, outside party and inside party.

Það er munur á sjússunum hvort hann er tekin inni eða úti. Margir hafa vitað þetta í laxveiðinni hér á Íslandi.

En að þetta sé farið að skipta máli í rekstri heimsveldis?

Sem kemur saman í hundruðum talið til að takast á um inni eða úti?   

 

Ættum við að sprauta börn gegn fleiri pestum

Geir Ágústsson veltir því upp hvort við göngum eiginlega nógu langt í bólusetningum?

Já, við hvað erum við eiginlega hrædd?

Myndi sprauta gegn hundaæði og hlaupabólu skaða nokkurt barn sem um er rætt?

Kunningi minn í Canada tók sitt líf þegar hann þoldi ekki lengur kvalirnar af ristlinum sem hlaupabóluveiran veldur. Sá góði listamaður, Jungle Jim Shier, lagði mjög að mér að láta þá veiru ekki eyðileggja mitt líf eins og hún hefði gert við sitt.

Sem ég hef auðvitað ekkert gert í.

Einn vinur minn sagði mér að hann vildi heldur fá COVID tvisvar en ristil einu sinni, slíkar hefðu kvalirnar verið.

Hvað segja okkar sérfræðingar? Eigum við  að gera eitthvað frekar í bólusetningum en við gerum?

Sir Keith og Össur

spyr maður sig hvort sé bitamunur eða fjár frá Alþingi Íslendinga og til British Parliament þegar maður horfir mikið á Sky News?

Sir Keith, sem er leiðtogi Verkamannaflokksins, leggur mikla áherslu á að sanna þurfi að Boris Johnson hafi ekki gætt grímuskyldu á fylleríi sem hann bauð til í  Downingstræti 10  í maí 2020?

Össuri finnst skipta máli hvort Bjarni Ben hafi dottið í það í Ásmundarsafni  á því ári?

Skiptir þetta virkilega svo miklu máli núna meira en 2 árum seinna hvort sem er í London eða í Reykjavík að réttlæti rannsóknir?

 

Viðgengst svona viðbjóður á ÍSLANDI?

agur, 10. janúar 2022

Samkynhneigður með Kóraninn að vopni

Einhver íslenskur mannréttindalögfræðingur fékk dvalarleyfi fyrir múslímskan fjölskylduföður á forsendum samkynhneigðar.

Sá múslímski lætur dætur sínar þylja vers úr bók spámannsins á milli þess sem hann leggur hendur á þær. Kóraninn lofsyngur ekki beinlínis samkynhneigða. Í Íran eru menn hengdir fyrir hneigðina.

Fyrir ofbeldið er trúaði samkynhneigði múslíminn dæmdur í fangelsisvist.

Ónafngreindi íslenski mannréttindalögfræðingurinn fær á hinn bóginn kaupið sitt, heldur áfram mannbætandi innflutningi og gistir ekki Litla-Hraun þótt skjólstæðingarnir fari þangað.

	Refsaði dætrum sínum með ofbeldi og Kóraninum
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

 

Þetta er af bloggi Páls Vilhjálmssonar og ekki fer hann með fleipur?

Er Nato að narta

í gömlu kommana að óþörfu?

Mér finnst þegar ég horfi á þetta sífellda spennutal í mið-Evrópu utanfrá eins og það séu öfl innan Nato sem séu sífellt að framleiða núningspunkta við gömlu kommaveldin í austri.

Haldandi fyrirlestra um hvað gerist ef Putín dirfist að gera þetta eða hitt. Getur bandalagið ekki talað um hvað geti margt batnað ef austurveldin geri þetta eða hitt?

Slakað á spennu og reynt friðsamar leiðir? Hætt þessum sífelldi hótunum?

Stundum finnst mér að Hillary Clinton sé komin til nýrra áhrifa í stefnumótun. Haukar séu sífellt að garga en ekki dúfur að kurra.

Af hverju bara að vera að hóta alltaf hóta afleiðingum?

Af hverju ekki að biðja um samvinnu og velsæld með vináttu. Nordstream er og farin að flytja nauðsynlegt gas fyrir Pútín.

Það er staðreynd að Þjóðverja vantar gas og Rússa vantar Benza frá þeim.

Til hvers að vera alltaf með þennan kjaft?

Eða er ég bara idjót og skilji ekki að NATO verði sífellt að narta ti að réttlæta útgjöldin?

Borgarlínuboðskapurinn

Í einni af úrvalsgóðum greinum hans Þóris Gröndals sem býr vestur í Bandaríkjunum  stendur þetta eftir athugun hans á fullorðnum konum í hans nágrenni:

" Flestar eiga það sameiginlegt að vilja ekki enda lífið á elliheimilum. Allar reyna þær að halda í bifreiðar sínar eins lengi og hægt er, því hér er næstum ómögulegt að komast leiðar sinnar án bílsins. Margar segjast samt ekki geta keyrt eftir að rökkva tekur."

Trúið mér því ég hef búið við hvárutveggja aðstæður sem líkjast þessu. Aldrei hef ég átt vélknúinn lélegann fararskjóta að mér hafi ekkki þott vænna um hann en strætó eða sporvagninn. 

Af hverju halda íslenskir vinstrimenn að okkar þjóð vilji frekar ekki eiga sín farartæki sín, ferðast þegar það vill sjálft, þaðan sem vill sjálft,  þegar það vill sjálft, með því fólki sem það vill sjálft en ekki með fólki sem það vill ekkert hafa með að saman að sælda, ekki híma á einhverjum pólitískt ákveðnum stöðum í kulda og trekki til að bíða eftir einhverri pólitískri hugsjón annar fólks úr öðrum stjórnmálaflokkum? Af hverju halda þeir að við horfum ekki á auglýsingar af gljáfægðum bílum sem allsstaðar  blasa við á einstöku verði?

Af hverju vill Íslendingur ekki ráða neinu sjálfur meðan fólk um allan heim vill  ekki láta stjórna öllu sínu lífi?

Er ekki Borgarlínuboðskapurinn hluti af okkar heimspekilegu afstöðu til lífsins?

Fisksalinn frækni

frá Floridu hefur lengi skemmt lesendum Morgunblaðsins með léttum pistlum sinum. Fyrir utan að vera öndvegismaður ásamt konu sinni heitinni henni Erlu flugfreyju sem marga svaðilför átti að baki á fyrstu árum Vesturflugsins.

En Þórir akrifar í dag:

"Engin veit sína æfina fyrr en öll er

Leturbreytingar eru bloggarans)

Fyrirsögn þessarar greinar er eitt af þessum flottu íslensku orðatiltækjum sem við erum svo rík að eiga. Það er auðskilið og þýðir bara að við vitum ekki hve lengi við eigum eftir að lifa. Margir kvarta yfir ellinni, sem er skiljanlegt. Elliárunum fylgja oft ýmsir pirrandi og auðvitað oft alvarlegir kvillar, sem geta gert lífið leitt og líka bundið enda á það. Læknavísindin hafa fundið upp alls konar lyf til að lengja ævina, en sum þeirra hafa ýmsar hliðarverkanir. Einhver á að hafa sagt að þær séu stundum verri en sjálfur sjúkdómurinn. Þrátt fyrir allt þetta virðist flest fólk sæmilega ánægt með lífshlaupið, en samt eru alltaf nokkrir sem orðið hafa fyrir vonbrigðum með sitt líf. Þegar kemur að lífslokum hjá þeim má kannski heyra þeirra síðustu orð: „Var þetta allt og sumt?“

Á Íslandi lifir fólk lengur en í mörgum öðrum löndum. Þegar ég var á miðjum aldri hérna í henni Ameríku veitti ég því athygli að lífslíkur karla voru einum fjórum árum betri þar en hér vestra. Hugsaði ég að klókt gæti verið að flytja heim í ellinni og krækja í þessi fjögur viðbótarár, en einhvern veginn varð ekkert af þeim áformum og tíminn hélt bara áfram að fljúga. Og nú er ég búinn að slá met og lifa lengur en meðalaldurinn er í Ameríku og meira að segja líka á Íslandi og er þá mikið sagt.

Það tíðkast að spyrja gamlingja sem náð hafa háum aldri hverju þeir þakki langlífið. Einn auli hér svaraði því til að hann vissi ekki hvað hefði hjálpað sér að verða svona gamall. Aftur á móti sagðist hann myndu hafa farið betur með sig ef hann hefði vitað að hann myndi lifa svona lengi. Í hverfinu þar sem ég bý var aldursforsetinn okkar, hún Lucille, að deyja um daginn. Hún var orðin 104 ára og bjó enn þá í sínu eigin húsi. Síðustu þrjú árin hefir hún notast við hjólastól, og réð þá konu frá Nígeríu til að búa hjá sér og annast um sig. Í fyrra spurði ég hana hverju hún þakkaði að hún skyldi hafa orðið svona gömul. Hún sagðist ekki vera í neinum vafa um það að ástæðan væri sú að hún hefði aldrei gift sig og þurft að hugsa um börn og svoleiðis stúss. Svo mörg voru þau orð.

Lengi hefi ég haldið því fram að það væri hvergi betra að verða gamall og deyja en á Íslandi. Og sannarlega vona ég að það sé rétt. En það veldur mér áhyggjum að ég sé svo oft í fréttum frá Fróni að talsmenn aldraðra eru sífellt að kvarta undan öllu mögulegu. Þeir halda því fram að stjórnvöld komi ekki nógu vel fram við gömlu kynslóðina, sem stýrði landinu farsællega í marga áratugi. Þeir vilja fleiri elliheimili og svo eigi gamlingjarnir að fá frítt í sund og strætó. Á Íslandi er ellilífeyrir skertur ef viðkomandi leyfir sér að stunda vinnu og meðtaka laun. Líka ef hann fær greiðslur frá einkalífeyrissjóðum. Hér í hinni vondu Ameríku fær hver gamlingi sín ellilaun að fullu, hvaða aðrar tekjur sem hann nær sér í, hvort sem það er frá atvinnu eða einhverju öðru. Jafnvel hinn ljóti Trump fær ábyggilega óskert ellilaun. Í hverfinu hjá mér býr mest gamalt fólk. Mikill meirihluti er konur, mest ekkjur en líka fráskildar. Svo eru hér örfá hús sem í eru svo konur sem enn eiga lifandi eiginmenn. Ég er forvitinn að eðlisfari og hefi tekið margar af konunum tali og spurt þær um líf þeirra og framtíðarhorfur. Flestar hafa mikla ánægju af að segja frá ævi sinni, sem oft er gaman að hlusta á, en svo verður maður líka að heyra um krankleika þeirra og baráttu við ellina. Flestar eiga það sameiginlegt að vilja ekki enda lífið á elliheimilum. Allar reyna þær að halda í bifreiðar sínar eins lengi og hægt er, því hér er næstum ómögulegt að komast leiðar sinnar án bílsins. Margar segjast samt ekki geta keyrt eftir að rökkva tekur. Einhleypir gamlir karlar sem geta ekið bíl í myrkri eru hér mjög eftirsóttir. Ég var að grufla í gömlu dóti um daginn og rakst þá á árbókina úr Versló 1951. Á hverri blaðsíðu var mynd af bekkjarsystkini, og svo skrifaði hver og einn eitthvað persónulegt fyrir þig í þína bók. Minningarnar flæddu yfir mig við að fletta síðunum og líta á öll þessi ungu og fallegu andlit. Eftir því sem ég best veit hefir nú meira en helmingur af nemendum í okkar 60 manna bekk safnast til feðra sinna. Þeir sem eftir eru slást við elli kerlingu og eru sumir enn í bærilegu standi miðað við aldur og ævi.

Það tíðkaðist hér áður fyrr að skrifa tækifærisferskeytlur í svona bækur. Þessi var mjög vinsæl:

Tíminn líður trúðu mér

taktu maður vara á þér.

Heimurinn er sem hála gler

hugsaðu hvað á eftir fer.

Einn skólabróðirinn skrifaði þetta:

Oftast svellin örlaga

illum skellum valda.

Fyrir brellum forlaga

fáir velli halda.

Svo var öllum óskað gæfu og gengis og samveran þökkuð.

Fyrir allmörgum árum, þegar ég var í heimsókn í Reykjavík, hitti ég á bekkjarkaffi hjá skólasystkinunum.

Ég og Gunni Pet. félagi minn stungum þá upp á því að keyptur yrði langlífisbikar, sem veittur yrði þeim úr bekknum sem lengst lifði. Hann myndi svo verða afhentur við hátíðlega athöfn á Bessastöðum.

Þið verðið endilega að reyna að fylgjast með því.

Ærleg taug Ögga

kemur fram hjá honum í Mogga í dag. Stjórnmálamaður sem setur svona fram er sjálfur er ekki drullusokkur heldur valmenni sem ég virði að meiru. Mynd Hallgríms Helgasonar afmynduðu af bræði og brjálsemi á bílrúðunni hjá Geir H. Haarde  hefur seint farið úr huga mér síðan þetta var. 

Öggi segir í Mogga í dag:

"...„Þetta var það hræðilegasta sem ég gerði á mínum þingferli. Níðingsverk. Ég áttaði mig raunar á því strax við atkvæðagreiðsluna eins og ljósmynd sem birtist á forsíðu Morgunblaðsins daginn eftir ber glöggt með sér (sjá hér á opnunni). Málið var lagt upp kollektíft, ákæra átti fjóra ráðherra úr báðum stjórnarflokkunum, en á endanum var Geir einn leiddur í gapastokkinn. Þarna breyttist málið að eðli til og snerist upp í ofsóknir á hendur einum manni.

Það var ekki meining þeirra sem að þessu stóðu og þeim þótti þetta illt. En því betur sem ég hugsaði málið þá þótti mér þetta hafa verið rangt gagnvart öllum þeim sem átti að ákæra. Allt var þetta heiðvirt fólk sem var að reyna að gera sitt besta. Mistökin lágu í hinum pólitíska kompás. Og vissulega voru þau mistök ekki smá.

En þetta voru ekki fyrstu mistökin í íslenskri pólitík og örugglega ekki þau síðustu.“ ESB-málið gríðarlega erfitt – Annað þungt mál var umsóknin um aðild að ESB sem Samfylkingin lagði mikla áherslu á í téðu ríkisstjórnarsamstarfi þvert á vilja VG. Þar lentir þú og fleiri í miklum hremmingum, ekki satt? „Jú, ég lenti í miklum hremmingum í ESBmálinu.

Ég studdi umsóknina en var um leið gagnrýninn á aðild að Evrópusambandinu. Þarna er illskiljanleg mótsögn sem ég reyni að skýra í bókinni. Kannanir á þessum tíma, haustið 2008 og fram á vorið 2009, þegar stjórnin var mynduð, sýndu að yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar vildi ganga inn í ESB og taka upp evru.

Þessu urðum við að bregðast við á einhvern hátt. Mér þótti eðlilegt að bera málið undir þjóðina við upphaf þessarar vegferðar en taldi það jafnframt stórvarasamt því líkur væru á að við myndum tapa þeirri atkvæðagreiðslu.“

– Af hverju keyrði Samfylkingin þá ekki á þjóðaratkvæðagreiðsluna? „Það var vanhugsað af hennar hálfu að gera það ekki.

Össur [Skarphéðinsson] vildi þjóðaratkvæðagreiðslu á þessu stigi en Jóhanna ekki. Það var eins gott, því hefðu sjónarmið Samfylkingarinnar orðið ofan á í þjóðaratkvæðagreiðslu á þessu stigi hefðum við andstæðingarnir verið dæmdir til þagnar.“ – Síðan var flogið með umsóknina til Brussel.

„Já, niðurstaðan var sú að sækja um aðild án þess að spyrja þjóðina og við í VG samþykktum það gegn hörðum mótmælum innan flokksins en á þeirri forsendu að hver maður gæti galað með sínu nefi. Það gerðum við sum og ég sjálfur mjög ákveðið allan tímann meðan ég sat í þessari ríkisstjórn. Í upphafi töldum við að málinu yrði lokið á einu og hálfu ári en það gekk ekki eftir. Á þeim tímapunkti áttum við að setja niður hælana og krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu.

Hefði það verið gert er ég sannfærður um að málið hefði verið út úr heiminum.“ – Svo var bullandi óánægja í grasrót flokksins allan tímann. „Bullandi óánægja. Sem var mjög erfitt og fór illa með okkur. Sjálfur lenti ég á milli tvegga póla; annars vegar þeirra sem alls ekki vildu sækja um og hins vegar þeirra sem vildu sækja um og halda umsókinni til streitu jafnvel eftir að kjörtímabilinu lyki.

Ég vildi hins vegar koma með krók á móti bragði þegar sýnt var að ESB hygðist draga málið á langinn, setja niður tímasetningu og segja að við kysum um þá niðurstöðu sem þá lægi fyrir. Þetta er ekki gerlegt sögðu nauðhyggjumenn. En auðvitað var það gerlegt sem við sem stjórnvald á Íslandi kæmum okkur saman um og þar með hefði málið verið út úr heiminum.“ – Nú hefurðu staðið fyrir utan þingið í nokkur ár, hvernig líst þér á stöðuna í dag og nýju gömlu ríkisstjórnina sem var að taka við?

„Þetta stjórnarmynstur hefði verið í góðu lagi í móðuharðindunum eða í heimsstyrjöld en gengur ekki núna. Nú heyrir maður að þau ætli að ná sátt um kvótakerfið. Sátt um hvað og við hvern? Og hverjar eiga áherslur okkar í utanríkismálum að vera? Ef menn eru sjálfum sér samkvæmir og fara eftir þeim hugsjónum sem þeir segjast hafa þá gengur þetta dæmi ekki upp. Yfirlýst markmið ganga í gagnstæðar áttir og hljóta því einhverjir að vera að svíkja sína kjósendur illa. Þetta er mjög óheilbrigt fyrir stjórnmálin og samfélag sem brýnt er að ræsa og lífga við eftir erfiða tíma. Það fylgir engin örvun þessari ríkisstjórn.“

– Ertu með þessu að segja að við séum dæmd til stöðnunar? „Já, það finnst mér. Það er verið að frysta hin félagslegu viðhorf sem er afleitt á tímum þegar hinn þungi straumur í heiminum öllum er á forsendum fjármagnsins. Það er málið. Gegn því þarf að rísa upp og hvernig fara vinstrimenn að því? Ekki með því að komast að einhverjum málamiðlunum í litlum herbergjum. Þvert á móti þarf að fara með kyndlana um samfélagið og fíra upp.“

– En bauð það sem kom upp úr kjörkössunum upp á eitthvað annað mynstur? „Það hefði alveg verið hægt að mynda annars konar og mun skárri stjórn. Nú eða þá skipa sér í stjórnarandstöðu. VG hafði ekki lítil áhrif í stjórnarandstöðu fyrsta áratuginn sem sá flokkur lifði. Ekki vanmeta áhrif vígreifrar baráttu.

“ Allir geta lært – Er Samfylkingin þá vænlegri til samstarfs nú en hún var á árunum 2009-13? „Allir geta lært og athyglisvert var að þegar skoðanakönnun var gerð um afstöðu fólks til einkareksturs í heilbrigðisþjónustunni fyrir síðustu kosningar kom í ljós að 100% kjósenda Samfylkingarinnar voru á hinni félagslegu sveif. Kjósendur eru lykilatriðið í þessari jöfnu; það er miklu auðveldara fyrir þá sem kosnir eru á félagslegum forsendum að ná saman en að vinna með einhverjum sem kosnir eru á allt öðrum forsendum. Í því er ekki fólgin nein lítilsvirðing gagnvart andstæðingi á öndverðum meiði heldur þvert á móti virðing við hann og kjósendur hans.

Hægrisinnaðir kjósendur hafa ekkert síður verið sviknir, þó í minna mæli sé, því undansláttur gagnvart þeim hefur verið minni en gagnvart vinstri sinnuðum kjósendum. Í stuttu máli þá ganga þessi kaffibollastjórnmál, þar sem keppikefli er það eitt að sigla lygnan sjó, ekki til lengdar.

“ Ögmundur nefnir í þessu sambandi átökin á íslenskum vinnumarkaði á níunda og sérstaklega tíunda áratugnum sem hverfðust um tvo stórviðburði, annars vegar verkfall BSRB 1984 og hins vegar Þjóðarsáttina 1990. Um þetta fjallar hann ítarlega í bókinni. „Þarna voru tveir meginstraumar í þjóðfélaginu; annars vegar var kauphækkunarkrafan samfara gagnrýni á hávaxtastefnu fjármálakerfisins og hins vegar verðhjöðnunarstefna en þessi sjónarmið sameinuðust í Þjóðarsáttinni svokölluðu. Sjálfur hafði ég fylgt kauphækkunarmönnum og andstæðingum fjármálaokurs í Sigtúnshópnum. Í dag er vísað í Þjóðarsáttina eins og verið sé að fletta upp í helgiritum en veruleikinn var allt annar. Meginhluti þjóðarinnar sagði sig nefnilega fljótlega frá Þjóðarsáttinni þegar hún sá að böggull fylgdi skammrifi. Hann var sá að nota átti lognið og stöðugleikann til að umbylta samfélaginu í þágu markaðshyggju.

Menn byrjuðu til dæmis fljótlega að selja aðgang að heilsugæslustöðvum, sem var ókeypis hér áður. Þjónustugjöldin áttu að innræta sjúklingum kostnaðarvitund, eins og það var kallað. Þannig hófu menn undirbúning markaðsvæðingar sem var þá að byrja að gera vart við sig alþjóðlega. Lognið sem þarna skapaðist var með öðrum orðum misnotað. Síðar hafa menn búið til nýjar sáttir, svo sem með draumi um SALEK sem átti að færa samninga á vinnumarkaði undir handarjaðar sérfræðinga á miðstýrðu borði og nú síðast Lífskjarasamninginn. Þegar ég heyrði þá nafngift fór um mig enda ljóst að einhver auglýsingastofan hafði komið að málum og markmiðið að búa til það andrúmsloft að þeir sem vildu ganga lengra eða gera hlutina öðruvísi en miðstýrt vald vildi væru að eyðileggja „lífskjarasamninginn“. Og það var alveg bannað.

Hvað, ertu á móti bættum lífskjörum? Sjálfur vil ég hafa hemil á verðlagi, vöxtum og svo framvegis og er ekki andvígur samfloti í kjarasamningum en svo eru mörk, ég vil ekki handjárna alla þjóðina. Það þarf að vera líf í tuskunum og ákveðinn hreyfanleiki. Það á ekkert síður við á vinnumarkaðnum en í stjórnmálunum. Það er fyrst og fremst straujárnið sem ég er á móti; þessi vinna má ekki fara fram undir straujárni sem „sérfræðingar“ stýra.

“ Áhugsamur um fréttamennsku Við ljúkum spjalli okkar þar sem við hófum það, á fjölmiðlum. Ögmundur var í áratug, frá 1978- 88, fréttamaður á Ríkissjónvarpinu, starf sem hann sótti um fyrir orð tengdaföður síns, Andrésar Björnssonar, þáverandi útvarpsstjóra. Í bókinni kemur fram að hann hafi kunnað ákaflega vel við sig í fréttunum og gat hæglega hugsað sér að gera það að ævistarfi sínu. Það varð þó ekki.

„Ég fór í sagnfræði og stjórnmálafræði án þess að vita hvað ég vildi taka mér fyrir hendur. Ég sóttist eftir almennri menntun sem síðan gagnaðist mér ágætlega í fréttamennskunni. Ég var mjög áhugasamur um það starf og gat alveg hugsað mér það til frambúðar. En ég vildi líka vera virkur í samfélaginu. Áður en yfir lauk áttaði ég mig þó á því að ekki voru allir áhugasamir um það. Ég sóttist eftir starfi fréttastjóra Ríkissjónvarpsins árið 1988 og þrátt fyrir góðan stuðning starfsmanna fór það á annan veg.

Þá steig ég inn á annan vettvang, var kjörinn formaður BSRB, sem átti ágætlega við mig. Sjálfur sé ég ekkert því til fyrirstöðu að blaða- og fréttamenn taki þátt í hinni pólitísku umræðu, ef þeir svo kjósa. Síðan skulum við bara dæma þá af verkum þeirra. Sjálfur vildi ég láta dæma mig af verkum mínum en ekki hvað ég segði annars staðar. Hvernig rækti ég starf mitt? Ég lagði í mínum störfum ríka áherslu á að öll sjónarmið kæmust að, bæði frá hægri og vinstri. Við það voru ekki allir sáttir. Vildu bara sinn uppáhaldslit.

“ Talandi um skoðanir blaðamanna þá kveðst Ögmundur sjá eftir gömlu flokksblöðunum. „Ég hef alltaf viljað skoðanir og sjá skarpar línur. Þannig var það á tímum flokksblaðanna. Hart var tekist á, líf of fjör. Og maður vissi hvar allir stóðu.“ – Þú gagnrýnir suma fjölmiðla í bókinni fyrir einhliða fréttaflutning í Icesave-málinu. Voru þeir hlutdrægir í því máli?

„Já, sumir. Sérstaklega Ríkisútvarpið og Fréttablaðið. Sama staða var uppi í orkupakkamálinu. Morgunblaðinu og Stöð 2 gekk betur að leiða fram ólík sjónarmið eins undarlegt og það kann nú að hljóma að þessi orð komi frá mér. En þannig var það.“

Hann segir fjölmiðlun enn þá heilla sig og mjög áhugavert sé að fylgjast með því sem er að gerast á þeim vettvangi í dag. „Margir fögnuðu því þegar samfélagsmiðlarnir komu fram á sjónarsviðið, þar með opnaðist almenningi leið inn í umræðuna. En viti menn, þar eru krumlur fjármálavaldsins komnar sem annars staðar og loka bara á menn ef þeim líkar ekki hvað þeir eru að segja. Mér leist ekki á blikuna þegar farið var að tala um upplýsingaóreiðu og að koma þyrfti skikk á hana. Hvar endar sú vegferð?

Ríkisvaldið er farið að teygja sig þarna inn, eftir atvikum í samkrulli við þá sem eiga þessa stóru miðla eins og Twitter og Facebook. Þá er nú stutt fram á bjargbrúnina fyrir lýðræðið. Fjölmiðlun er gríðarlega mikilvæg í lýðræðissamfélagi enda byrja einræðisöflin, þar sem þau vilja festa sig í sessi, alltaf á að loka þeim eða beygja þá undir sig. Varðstaða um frjálsa fréttamennsku, góða og mikla umfjöllun er lykilatriði fyrir framtíð lýðræðisþjóðfélagsins

Ögmundur og Steingrímur J. Sigfússon unnu árum saman þétt og náið saman. Þung mál sem komu upp í tíð vinstristjórnarinnar 2009-13 reyndust hins vegar snúin og vík varð milli vina. Morgunblaðið/Ómar Ögmundur og Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra sáu hlutina ekki alltaf í sama ljósi.

 

Mér fannst Öggi yfirleitt ekki vera vitlausasti komminn þó við væru ekki bandamenn nema í Icesave. Svona einlægt orðaval notar ekki vondur maður.

Bætt úr brýnum

skorti hefur "Colonel Sanders", eldstólpinn hann Helgi í Góu, verið óþreytandi að tala fyrir.

Loks virðist eitthvað vera að hreyfast og þá auðvitað í Kópavogi:

Í Mogga er þetta í dag:

"Uppfærð drög að viljayfirlýsingu heilbrigðisráðuneytisins og Kópavogsbæjar um að standa saman að byggingu nýs hjúkrunarheimilis í Kópavogi voru lögð fyrir bæjarráð í fyrradag. Gert er ráð fyrir að þar verði allt að 120 rými, nærri tvöfalt fleiri en nú eru í Sunnuhlíð. Viðræður hafa síðustu ár verið milli ríkis og bæjar um uppbyggingu nýs hjúkrunarheimilis í Kópavogi sem kæmi í stað Sunnuhlíðar. Aðstaðan þar er ekki lengur talin standast kröfur sem gerðar eru til slíkra heimila.

Sunnuhlíð er rekin af Vigdísarholti, félagi í eigu ríkisins, eins og fleiri heimili. Þar eru nú 66 almenn hjúkrunarrými og fjögur fyrir hvíldarinnlögn með endurhæfingu og til viðbótar 20 dagdvalarrými.

Á lóð Kópavogsbæjar

Fyrir rúmum tveimur árum lýsti Kópavogsbær sig reiðubúinn til að skoða úthlutun á lóðum nr. 5 til 17 við Kópavogsbraut til Sunnuhlíðar í þessum tilgangi. Þær lóðir eru skammt frá núverandi hjúkrunarheimili og sumar í eigu bæjarins en aðrar í eigu ríkisins. Gert var ráð fyrir að hús við Kópavogsbraut myndu víkja, meðal annars kvennafangelsið og byggingin sem hýsir Arnarskóla. Í drögum að viljayfirlýsingu sem meirihluti bæjarráðs samþykkti í fyrradag að vísa til afgreiðslu bæjarstjórnar er aftur á móti kveðið á um það að húsið rísi á lóðum Kópavogsbæjar. Samkvæmt því er ekki gert ráð fyrir að hús Arnarskóla víki.

Theódóra S. Þorsteinsdóttir, bæjarráðsfulltrúi Viðreisnar, greiddi atkvæði á móti, lét bóka að ekki væri tímabært að lofa úthlutun lóðar við Kópavogstún. Telur hún að slíkt fjölbýli rúmist ekki innan lóðar Kópavogsbæjar og íbúar hafi hafnað svo miklu byggingarmagni.

Framkvæmdir hefjist 2023

Kveðið er á um að ríkið greiði 85% stofnkostnaðar en bærinn 15% og þarf að tryggja fjármögnun á fjárlögum og fjárhagsáætlun. Verði þau áform sem fram koma í viljayfirlýsingunni samþykkt þarf að ráðast í skipulagsbreytingar. Áform eru um að hefja verklegar framkvæmdir árið 2023 og að taka heimilið í notkun á árinu 2026."

Það er leitt að ekki hafi tekist að sætta lóðasjónarmið í málinu, sem einhugur hefði mátt um ríkja eins og hina fyrri Sunnuhlíð. Ekki sýnist mér af kynnum við þá framkvæmd að henni megi loka heldur bæta við, slík er neyð margs gamals fólks sem maður sér þarna.

Byggingarnar eru að mér sýnist í góðu  standi alveg eins og gamli Landsspítalinn sem hún afsystir mín Ingibjörg H. bar fyrir brjósti. Að loka þeim finnst mér fráleit tímabært.

 

Jón Magnússon lögmaður

veltir fyrir sér þeim hættum sem að okkar samfélagi steðjar vegna andvaraleysis okkar sjálfra.

Jón segir á bloggi sínu:

"Við verðum að bregðast við og gjörbreyta reglum um hælisleitendur og meinta umsækjendur um alþjóðlega vernd strax. Annars vex vandamálið gríðarlega á næstu árum.

Við getum ekki leyst vanda Egyptalands, Afganistan, Pakistan o.s.frv. en með því að reyna það, þá eyðileggjum við okkar samfélag. Þeir sem koma frá þessum ríkjum og öðrum sambærilegum eru ekki tilbúnir til að aðlaga sig þeim gildum, sem Evrópa byggir á.

Þjóðerni,menning og  grunngildi Evrópuríkja, sem meitluð hafa verið í aldanna rás á grundvelli kristinnar arfleifðar, frjálslyndra viðhorfa og virðingar fyrir gildi einstaklingsins og frelsi borgaranna mun láta undan nema við bregðumst strax við og leggjum fyrst og fremst áherslu á hagsmuni eigin borgara."

Sem oft áður mælir lögmaðurinn ljúfi sem út úr mínu hreina hjarta.

Andvaraleysi okkar ráðamanna er með þvílíkum endemum að til landauðnar  horfir. Og ekki bara hérlendis heldur er galdrafordæðuskapurinn sem fylgir þessu Islams fólki með morðum og forneskju með þvílíkum ódæmum að neð endemum er. Hvernig á að snúast til varna svo vel sé er ekki auðvelt að sjá.

Vantar okkur Íslendinga ekki þjóðernisvakningu og þjóðernisstolt? 

Þarf ekki að kveða niður fyrirlitningu vinstri manna á því sem okkur hægri mönnum finnst vera þjóðerni íslenskt.

Antipóll Píratadellunnar og alls þess sem Evrópuhugsjóninni tengist fer ekki saman við margt sem okkur finnst eiga að hafa í hávegum.

Jón Magnússon  lögmaður talar oft skýrt svo að hlusta má.