Alheimska orkuskiptaumræðunnar

veldur því að allt sem gert er í svonefndum orkuskiptum er bara óráðshjal misheimskra plötusnúða í pólitík.

Það vantar að bæta 100 MW af grænni orku í orkuframleiðslu Íslands á ári næstu áratugi ef teljast ætti raunhæft.

Ísland flytur inn helming af jarðefnaeldsneyti og helming gassins frá Pútín. Enginn veit hvað skriðdrekarnir hans spúa út af CO2 enda skiptir slíkt ekki neinu máli. Jörðin bara grænkar af auknu magni af CO2.   

Heildarlosun Íslendinga var um 40.9 tonn af gróðurhúsalofttegundum á hvern íbúa 2019, en meðallosun Evrópusambandsríkjanna nam 7,8 tonnum á mann. Næst mest er losunin í Lúxemborg, eða 19,7 tonn á hvern íbúa, en minnst var hún í Svíþjóð, þar sem hún nam einungis 1,8 tonni á mann. 

Þvílíkt bull er þetta allt og ömurlegt að forsætisráðherrann skuli fremst í flokki mýrarljósberanna sem andskotast um háloftin í kjölfar einkaþotu AlGore á milli ráðstefnanna.

Biden grátbiður Saudana um að auka framleiðsluna á olíu og gasi og verðin rjúka upp vegna skortsins á framboði. Mannfjölgunin er hinsvegar algerlega stjórnlaus og hún krefst meiri orku eigi að bægja hungurvofunni frá mannkyninu. 

Ef ætti að hverfa frá alheimskunni í orkuskiptaumræðunni gætum við bara  byrjað hér heinma og hætt að rífast um vindmyllur eða ekki.

Almættið

 er eitthvað sem vissara er að nálgast með gát.Getur maður verið hankaður fyrir eitthvað sem maður kannski slysast til að gera?

Margir vilja halda því fram að algóður Guð stjórni öllu hér á jörð og víðar. Það sé gott til árangurs að senda óskir sínar með hugarorkunni á fund hans sem þá eftir atvikum uppfyllir óskina eða alls ekki.

Eru menn ekki að gleyma því að enginn nema Almættið hefur skapað ástandið sem menn eru að kljást við? Hver annar gæti sett þetta á svið? 

Hver setur upp skelfingarnar sem leiða til  sundurtættra barnslíkama í vopnuðum átökum? Dauða og djöfulsskap?

Hver er svo alvondur og miskunnarlaus?

Er það Pútín sem er mikilvirkastur um þessar mundir. Hvern þýðir þá að biðja um náð og miskunn?

Erum við kannski ekki að skilja Almættið til fulls?

Er það kannski bara illviljað og meinfýsið?

Eða biðjum við ekki nógu heitt um náð og frelsun frá því illa?

Fyrir hvaða málstað er Pútín að vinna? Fær hann sérstök verðlaun fyrir eða endurgjald? Í hlutfalli við afköst og innrætið á bak við?

Hvert er raunverulegt eðli Almættisins?

Svona eða hinsegin?

Stríð hafa frið sem marknið

 eins vitlaust og það hljómar.

Páll Vilhjálmsson notaði svipaða setningu á dögunum. Innihaldið er það sama. Það á að neyða sínum vilja upp á einhvern sem vill ekki. Það verður að semja á endanum þó einhverjir verði fúlir.

Það er sama í Úkraínu. Það er hundfúlt að semja við Pútín sem vill bara taka en ekkert gefa. Aflsmunur er það kallað þegar bullan nær sínu fram með ofbeldi og óréttlæti.

Hugsanlega kemur "Atterdag" þar sem hægt er að endursemja.Svíkja eitthvað en versla með eitthvað.

Hvað er þá búið að drepa marga sem hefði ekki þurft ef menn hefðu verið raunsæir strax?

Hvenær hefur Pútín náð markmiðum sínum á leið til friðar í Úkraínu? Sumir segja að hann verði að tjónast nægilega fyrst.

Þar stendur hnífurinn í kúnni. Hann hótar of miklu til að menn þori að láta á það reyna. Enginn þorir að spyrja hvort hann sé virkilega svona vitlaus að leggja allt undir?

 

Það verður að hlusta á Rússa

Á bloggi Páls Vilhjálmssonar setendur þetta:

"

Selenskí forseti, rómuð hetja síðustu daga, gefur út yfirlýsingu í hvert sinn sem Rússar taka stærri landsvæði að Úkraína sé um það bil að vinna stríðið. Jafnhliða biður hann um friðarsamninga - sem hann myndi vitanlega ekki gera á sigurbraut - en getur ekkert boðið Rússum. Sennilega er Selenski ekki með umboð frá bakhjörlum sínum til að semja.

Sahra Wagenknecht er þýskur stjórnmálamaður og starfaði sennilega í Vinstri grænum ef hún væri íslensk. Hún segir í viðtali: Allir vita að Úkraína getur ekki unnið stríðið. Eina leiðin til að stöðva Rússa, og blóðbaðið, er að semja. Og til að ná samningum þarf að bjóða Rússum eitthvað.

Wagenknecht segir það sem alþjóð vissi um leið og fyrsta skotinu var hleypt af 24. febrúar síðast liðinn. Hvað eru stjórnvöld í Kænugarði að pæla?

Jú, það er augljóst. Selenskí forseti og hirð hans vonast eftir þriðju heimsstyrjöldinni. Hún gæti sem best byrjað með að Nató tryggði lofthelgina.

Aðeins beint stríð Bandaríkjanna og Rússlands getur bjargað Úkraínu í heilu lagi. En heimurinn verður ekki sprengdur aftur á steinöld til að Zelenskyy haldi embætti. Ábyggilega er hann góður gaur. En sumt fá ekki einu sinni góðmenni þótt hugur standi til. 

Óöldinni í Úkraínu linnir aðeins með friðarsamningum. Stjórnvöld í Kænugarði verða að semja um rússneskan frið. Í stað þess að framselja úkraínskt fullveldi til Brussel verður Moskva áfangastaðurinn. Harðir kostir vissulega en þeir einu raunhæfu í stöðunni."

Það er hægt að stöðva blóðbaðið. Það verður að semja við byssumanninn  þó fúlt sé.Mannslífin eru undir. Það gefst allavega frestur frá því að hlusta á Zelenskyy hrósa sjálfum sér fyrir hetjuskap þegar hann segir að Rússar megi jafna allt við jörðu ef þeir ætli að sigra sig.  Sjálfan Zelenskyy!

Hverskonar óráðshjal er þetta?

Rússar vilja ekki að fyrrum sovésk landssvæði gangi í NATO. Af hverju er ekki hægt að semja um gagnkvæma vernd?

Af hverju má ekki hlusta á Rússa?

 

Sanfylkingarsynfónían

er keyrð daga og nætur af æðstastrumpi Torgs, Helga Magnússyni.

Leigupennar hans er sískrifandi um sömu lygina þannig að mikið liggur greinilega við

Stefið er þannig að halda því fram að aðild að Atlantshafsbandalaginu jafngildi því að vera í ESB. Það bandalag hafi tryggt frið í Evrópu um langan aldur.

Maður nennir varla að skrifa á móti þessu bulli svo langt frá veruleikanum sem það er,.

Það má rifja upp hvernig ESB gekk að slökkva á Balkanstríðinu í Serbíu og Kósovó. Algerlega ráðalaust lið að ráða við vandamálíð í þeirra eigin bakgarði þar til að NATO greip til örþrifaráða til að stöðva vitleysuna.

Nú ætlar Helgi Magnússon að breyta sögunni með yfirstrumpum sínum  Sigmundi Erni, Þorsteini Pálssyni  og núna skreytingunni til viðbótar, Loga Má Gunnarssyni,sem flaggar því að hann sé formaður í stjórnmálaarmi Torgs sem kallast Samfylking.

Þeir  fara mikinn að blanda sífellt saman Atlantshafsbandalaginu og EES aðildinni sem einhverjum hornsteinum utanríkisstefnu Íslands. Ekkert er fjarri sanni sem þessi bálbylja.

Þorsteinn  Pálsson dregur ekki af sér í Fréttablaðinu. Eftirfarandi punktar sýna það:

"...Þetta er hins vegar sérkennileg yfirlýsing í stjórnarsáttmála árið 2022 í ljósi þess að í þrjá áratugi hefur Ísland átt fulla aðild að innri markaði Evrópusambandsins, sem er uppistaðan í starfi þess.

Þrátt fyrir þessi afdráttarlausu orð í stjórnarsáttmálanum verður ekki annað séð en utanríkisráðherra líti svo á, bæði í orðum og athöfnum, að aðildin að innri markaði Evrópusambandsins sé annar hornsteinn utanríkisstefnunnar ásamt þátttöku í Atlantshafsbandalaginu...."

"...Stjórnvöld eiga ekki að gefa í skyn að norrænt samstarf sé grundvöllur utanríkisstefnunnar þegar hún í raun byggir á aðild að Atlantshafsbandalaginu og innri markaði Evrópusambandsins..."

"...Alveg á sama hátt er eðlilegt að setja á dagskrá stjórnmálaumræðunnar hér heima spurninguna um fulla aðild að Evrópusambandinu. Við erum nú þegar aðilar að kjarna Evrópusamstarfsins. Lokaskrefið myndi styrkja efnahagslega stöðu Íslands og veita traustara pólitískt skjól á þeim óvissutímum, sem fram undan eru. Hagsmunum Íslands er best borgið með því...."

Þarna sést hvernig Þorsteinn tengir saman  á purkunarlausan hátt tvo óskylda hluti sem hafa enga tengingu hvor við annan.

Áróður Helga Magnússonar og Torgs er hinsvegar sá að reyna að koma því inn hjá fólki að EES hafi einhver áhrif í grunnstoðir utanríkisstefnunnar sem Ísland hefur fylgt frá stofnun NATO. 

Hornsteinn Atlantshafssáttmálans er: Einn fyrir alla og allir fyrir einn ef til vopnaðs yfirgangs kemur. Þetta er það sem Rússar óttast svo mjög. 

Hvar ESB kemur inn í Evrópuvandamál þarf hreintrúarkrata til að skilja.

Það var gamli Göbbels sem sagði að ef maður endurtæki lygina nógu oft færi fólk að trúa henni sem sannleika. Það virðist vera eitthvað sem Helgi Magnússon og Torg grundvallar sinn málflutning á.

 

Það sé best að klára öll mál Íslands  með inngöngu í ESB!

Hættulegar rangupplýsingar frá áróðursdeild ESB studdar hverskyns falsfréttum sem hvergi standast skoðun.

ESB er fyrir löngu búið að sanna sig sem mjög lélegt skipulagslega til ákvarðanatöku þegar eitthvað liggur á eins og í Bosníu. 

Það er Samfylkingarsynfónían eins og hún er spiluð af strumpunum hans Helga frá degi til Dags. 

Falsfréttir og rangupplýsingar

eru þær dagskipanir æðstastrumps ESB-trúboðsins á Íslandi sem hann lætur leigupenna sína keyra eftir. Kallar það víst Torg er það ekki? 

Þar framarlega eru tveir yfirstrumpar veldisins Sigmundur Ernir og Þorsteinn  Pálsson.

Þeir fara mikinn að blanda sífellt saman Atlantshafsbandalaginu og EES aðildinni sem einhverjum hornsteinum utanríkisstefnu Íslands.

Þorsteinn  Pálsson dregur ekki af sér í dag.

Eftirfarandi tilvitnanir draga aðalatriðin fram.

"...Þetta er hins vegar sérkennileg yfirlýsing í stjórnarsáttmála árið 2022 í ljósi þess að í þrjá áratugi hefur Ísland átt fulla aðild að innri markaði Evrópusambandsins, sem er uppistaðan í starfi þess. Þrátt fyrir þessi afdráttarlausu orð í stjórnarsáttmálanum verður ekki annað séð en utanríkisráðherra líti svo á, bæði í orðum og athöfnum, að aðildin að innri markaði Evrópusambandsins sé annar hornsteinn utanríkisstefnunnar ásamt þátttöku í Atlantshafsbandalaginu...."

"...Stjórnvöld eiga ekki að gefa í skyn að norrænt samstarf sé grundvöllur utanríkisstefnunnar þegar hún í raun byggir á aðild að Atlantshafsbandalaginu og innri markaði Evrópusambandsins..."

"...Alveg á sama hátt er eðlilegt að setja á dagskrá stjórnmálaumræðunnar hér heima spurninguna um fulla aðild að Evrópusambandinu. Við erum nú þegar aðilar að kjarna Evrópusamstarfsins. Lokaskrefið myndi styrkja efnahagslega stöðu Íslands og veita traustara pólitískt skjól á þeim óvissutímum, sem fram undan eru. Hagsmunum Íslands er best borgið með því...."

Þarna sést hvernig Þorsteinn tengir saman  á purkunarlausan hátt tvo óskylda hluti sem hafa enga tengingu hvor við annan. Áróður Helga Magnússonar er hinsvegar sá að reyna að koma því inn hjá fólki að EES hafi einhver áhrif í grunnstoðir utanríkisstefnunnar sem Ísland hefur fylgt frá stofnun NATO.

Einn fyrir alla og allir fyrir einn ef til vopnaðs yfirgangs kemur. Því sé best að klára málið með inngöngu í ESB.

Hættulegar rangupplýsingar ESB studdar hverskyns falsfréttum sem hvergi standast skoðun. 

Appeasement

getur verið nauðsynleg aðferð í samningagerð sem ef einhver samningsaðili beitir aðferðinni "At Gunpoint" sem margir þekkja úr glæpasögum.

Frægasta dæmið um þá aðferð er ef til vill frá 1938 þegar Chamberlain reyndi að tryggja friðinn með eftirgjöf við Hitler sem var ekki endilega sá orðheldnasti í samningum.

En var það svo alvitlaust hjá honum Neville miðað við það sem  þurfti svo að borga til að kaupa friðinn til baka?

Ef AlCapone hefði viljað fá kráareiganda til að skipta um bjórtegund hvernig hefði kráareigandinn brugðist við?

Hefði hann ekki sett öryggi sitt og sinna ofar einhverju samningsatriði sem gæti orðið breytingum háð?

Morgunblaðið   skýrir frá því að skilyrði Pútíns fyrir friði séu óaðgengileg.

Þurfa menn ekki að semja við svona menn eins og hann með öðru hugarfari en verið sé að semja eitthvað óumbreytanlegt til allra tíma?

Þótti mönnum sér skylt að halda nauðungarsamninga í gamla daga, hvort sem var eftir Apavatnsför Gizurar eða Versalasamninga eftir Hitler?

Er það þess virði að láta drepa urmul af saklausu fólki vegna einhverra atriða í samningi við byssumann? Hvað sem líður stolti einstakra stjórnmálamanna.

 

Er ekki betra að koma á friði, skrifa undir það sem fæst með góðu og áskilja sér rétt til endurskoðunar síðar.

Er eitthvað betra að blása út fréttir af glæpaverkum eins og sprengja spítala með saklausu fólki?

Er ekki betra að beita list hins mögulega fremur en reigingi gagnvart bófanum með byssuna.

Appeasement var það kallað í þá daga. 

Hvað þarf til?

til að drepa ekki fleiri krakka, menn og málleysingja þarna í Úkraínu?

Láta Zelensky leikara fá atómbombur? Meiri aura?

Eða skrifa undir að Úkraína muni ekki ganga í NATO og að það bandalag ásamt Rússum muni tryggja að við það verði staðið?

Sættir Púrín sig við það eða vill hann fá atkvæðagreiðslur um  að sjálfstæð fylki í A-Úkrainu megi ganga í Rússland ef þau vilja?

Vill hann meira? Vill hann fá að ráðast á Eystrasaltríkin upp á sömu kröfur? Jafnvel  Gotland, Svíþjóð og Finnland líka?

Hvenær verður hann saddur?

Hvað þarf til?

Séra Þórir

Stephensen skrifar um frið í Morgunblað dagsins. Meira en það þá er greinin holl upprifjun fyrir okkur af kaldastríðskynslóðinni þegar kommarnir lýsti algeru frati á okkur sem ekki samþykktum allt sem þeir héldu fram.

Að vera Heimdellingur jafngilti alheimsku og föðurlandssvikum í þeirra augum.í 3. bekk M.R. réðust kommarnir skiulega að öllum þeim sem þeir grunuðu um að vera samúðarfullir með vestrænni samvinnuog vildiekkifalla fram og játa Stalin hollustu og tryggð. 

Það er langt síðan að þessi saga hefur verið rifjuð upp. Því er þessi grein sálusorgarans sr.Þóris kærkomin söguleg upprifjun.

Auðvitað hafa kommarnir skipulagt mannorðsmorð á þessum góða manni sr. Þóri eins og fleiri boðberum kærleikans. Þessi öfl eira engu og öllu afli rotinnar blaðamennsku, þjófnaði  og innbrotum í einkalíf manna, beitt gegn vönduðu fólki eins og nú síðast vini okkar sr. Gunnari Sigurgeirsyni í Kópavogi. Það jaðrar við að hætta lífinu með mannorðinu  ef einhver maður sýnir kærleika til náunga síns fólks einhversstaðar þar sem kommarnir fá þefað uppi.

En sr. Þórir skrifar:

    "Hvað þýðir orðið friður? Það mun dregið af sögninni að frjá, sem þýðir að elska. Af því leiðir að friður verður hvergi nema þar sem menn elska hver annan eða þeim þykir vænt um náunga sinn og bera hag hans fyrir brjósti, ekki síður en sinn eigin. Þessa eiginleika skortir víða í dag. Þeir eru meðal grunnstoða í siðfræði kristindómsins. Þó ríkir ekki friður meðal allra kristinna þjóða. Samt vona ég að við séum þar á réttri leið, því enn hefur það ekki gerst að lýðræðisþjóð hafi lent í ófriði við aðra slíka.

     Hugtakið friður og andstæða þess, ófriður, leita sterkt á hugi flestra Evrópumanna í dag. Því veldur innrás Rússa í Úkraínu og stríðsglæpir þeirra gagnvart lítilmagnanum. Á bak við þetta stendur einvaldurinn Pútín, sem hefur notið þess að láta mynda sig, er hann signir sig og kyssir Biblíuna. Er slíkt ekki hræsni miðað við daglega hegðun hans? Jú, víst er það helber hræsni sem og sú orðanotkun sem hann fyrirskipar þegar rætt er um glæpaverk hans. Annað leitar ekki síður á huga minn, að þetta er það viðmót, sem við höfum lengst af mátt eiga von á úr þessari átt allt frá stríðslokum 1945.

     Ég var í MR árin 1945-51 og tók virkan þátt í stjórnmálaumræðunni frá því ég gekk í Heimdall f.u.s. árið 1947. Þá var rætt um það sem algera staðreynd að Rússar gætu komið hvenær sem væri, tekið okkar litla land og gert það að sínu. Ég naut þess að þekkja vel einn af okkar bestu mönnum, afburðamann á flestum sviðum íslenskrar menningar. Hann óttaðist þetta mjög og var búinn að segja mér, hvern hann teldi líklegastan sem leppstjóra Rússa hér, mann úr forystusveit Sameiningarflokks alþýðu, sósíalistaflokknum, sem var arftaki gamla Kommúnistaflokksins.

   En ég fékk líka aðra mynd af þessu sviði. Ég var í byggingavinnu öll mín námsár og nokkrir af vinnufélögum mínum voru sanntrúaðir sósíalistar eða reyndar öllu heldur gallharðir kommúnistar. Í þeirra augum var Stalín guðsútvalinn frelsari, „besti vinur barnanna“, hinn miskunnsami Samverji og allt þar fram eftir götunum. Ég var oft eini Heimdellingurinn í vinnuskúrunum og stóð þá í hörkuumræðum í kaffitímum að verja minn vestræna málstað. 

   Að því kom svo að ríkisstjórnin afréð, til að tryggja sjálfstæði þjóðarinnar, að sameinast hópi þeirra bræðraþjóða okkar sem ákváðu að stofna varnarbandalag, NorðurAtlantshafsbandalagið, NATO. Fyrir þessu var bæði meirihluti á Alþingi og sterkur þjóðarvilji. Auðvitað var þetta gert til að forðast rússneskt valdarán. Að sjálfsögðu urðu þá sósíalistar, kommarnir, æfir. Þeim var sama um þjóðarviljann og löglega kjörið Alþingi. Roðinn í austri virtist hafa meira að segja fyrir þá en ákvarðanir Alþingis. Þeir ákváðu að reyna að hindra, að þingið næði að samþykkja þetta. Hið pólitíska andrúmsloft í þjóðfélaginu varð strax eldfimt og allra veðra von. Við Heimdellingar sem vorum í MR fórum margir ekki heim eftir skóla þessa dagana, heldur niður í Sjálfstæðishús við Austurvöll, lærðum þar fyrir morgundaginn og vorum jafnframt til taks ef á þyrfti að halda. Ákveðið hafði verið að lokaafgreiðsla málsins yrði á Alþingi 30. mars 1949. Kvöldið áður var mikill fundur í Sjálfstæðishúsinu, þar sem þeir töluðu Ólafur Thors og Bjarni Benediktsson. Er fundi lauk og þeir ætluðu út var æstur múgur kominn að dyrunum til þess að lemja á þeim. Við yngri mennirnir á fundinum vorum þá beðnir að fara út og skapa rými framan við húsið, svo fundarmenn kæmust heim. Ekki þurfti að segja okkur það tvisvar. Þarna urðu hörkuslagsmál, sem voru út af fyrir sig ekki leiðinleg, en þarna varð ég fyrir einni erfiðustu reynslu lífs míns, er hrópin gullu á okkur frá kommunum: „Komið þið út með helvítin. Við drepum þá! Við drepum þá!“ Ég hafði aldrei getað ímyndað mér að ég myndi heyra slík orð, skynja slíkt hugarfar frá íslenskum þegnum. En ég áttaði mig brátt á því að stórveldi sem með blekkingum gerir Stalín í hugum fylgjenda hans að „besta vini barnanna“, það getur ekki síður með blekkingum og stöðugum undirróðri gert þá sem verja lífi sínu til að verja sjálfstæði og frið að algerum illmennum sem sanntrúuðum kommúnistum beri að útrýma.

   Ég fór því enn fúsari en ella daginn eftir út að Alþingishúsi og tók mér stöðu vestanvert við gömlu aðaldyrnar ásamt miklum fjölda annarra sem komu að áeggjan ríkisstjórnarinnar til að tryggja, að Alþingi gæti sinnt skyldustörfum sínum. Við mynduðum margfaldan mannlegan skjöld til varnar þinginu. Múgurinn, sem kom snemma á Austurvöll, ætlaði sér inn í þingið til að hleypa fundinum upp með ofbeldi. Forysta þeirra kom þeim ósannindum á kreik í gjallarhorni, að þingmenn Sósíalistaflokksins væru fangar í þinghúsinu. Við það margefldist múgurinn og kom þá til raunverulegs bardaga við lögregluna. Kommarnir köstuðu grjóti og eggjum og hávaðinn var mikill. Rúður brotnuðu, en forseti þingsins lét ekkert hagga sér. Í átökunum særðust nokkrir lögregluþjónar og allmargir borgarar. Ég slapp ómeiddur og hafði reyndar nokkra skemmtun af er ég sá aldraðan mann, föður eins bekkjarbróður míns, ganga um með prik og lemja á eggjapokana, sem kommarnir komu með. Þótt lögreglan væri vopnuð kylfum átti hún erfitt með að dreifa mannfjöldanum úti á vellinum. Hún reyndi þá að sprauta vatni, en tókst svo loks að sundra hópnum með táragasi. Þingsályktunartillagan um inngöngu í NATO var samþykkt með 37 atkvæðum gegn 13. Sósíalistarnir 10 voru á móti auk tveggja úr Alþýðuflokknum og eins frá Framsókn.

   Slíkar voru fæðingarhríðir frelsisins, þess varnarbandalags frjálsra þjóða sem nú hefur starfað í 73 ár. Við losnuðum ekki bara við „Rússagrýluna“, við höfum einnig notið margþætts menningarstarfs, sem hefur farið sívaxandi meðal þessara vinaþjóða okkar.

   Það er að sjálfsögðu innrás Rússa í Úkraínu, sem veldur því, að ég rifja þessa atburði upp. Þeir eru ekki margir á lífi í dag, sem tóku þarna beinan þátt. En það er eitt í umræðu þessara daga, sem ég vil leggja áherslu á. Það er neitun NATO við beiðni Úkraínumanna um lokun lofthelgi þeirra. Hún mundi örugglega kosta vopnuð átök við Rússa, árásir sem við getum ekki staðið að fyrir þjóð utan bandalags okkar. Við erum varnarbandalag og árás á eitt ríki bandalagsins er árás á þau öll. Lengra getum við ekki gengið. Úkraína er því miður ekki innan NATO. Hefði svo verið hefði Pútín ekki þorað að sýna henni sitt rétta andlit.

   En það eru ekki allir eins ánægðir og ég með NATO-aðild Íslendinga. Róttæklingar ríða enn um héruð, þó hvergi feitum hesti þegar heim er komið. Það hefur þó angrað mitt gamla hjarta, mína viðkvæmu kærleiksvitund og ættjarðarást, að öðru hvoru koma upp kvartanir um „herstöð“ og fleira í Keflavík í nafni friðarstefnu vopnlausrar þjóðar o.s.frv. Mál mitt hér að framan ætti að sýna, hvað þetta er ástæðulaust. Og kannski eru fjölmargar ferðir forsætisráðherra okkar, hinnar vinstri-grænu Katrínar Jakobsdóttur, og að mér virðist einlægur stuðningur hennar við stefnu NATO í dag, besta svarið við þessari óværu á þjóðarlíkamanum.

    Guð gefi að við getum öll búið hér við þann frið, sem stendur undir nafni á grundvelli sagnarinnar að frjá, sem þýðir að elska."

     Ég var á Austurvelli 30 mars og fékk að þefa af táragasinu. Þó langt sé nú um liðið hef ég aldrei gleymt þessum degi þó ég hafi ekki skilið til fulls um hvað var að tefla.Til þess skorti mig einhver ár í aldri og þroska sem sr. Þórir og hans jafnaldrar voru búnir að ná og höfðu nægan kjark tgil að ganga til liðs við lýðræðið í landinu.

 

Föst viðvera varnarliðs

er eitthvað sem Björn Bjarnason, Albert Jónsson og Baldur Þórhallsson hafa velt fyrir sér.

Ég hef sjálfur aldrei getað sætt mig við þá þá ákvörðun Bandaríkjamanna að draga allan herafla sinn héðan árið 2006.

Björn Bjarnason skrifar:

"Í Morgunblaðinu segir að Albert Jónsson svari með orðum sínum skoðunum sem Baldur Þórhallsson, prófessor í stjórnmálafræði við HÍ, hefur hreyft. Baldur segir á Facebook-síðu sinni í dag:

„Það er mikið vanmat að telja að öryggismál á Íslandi hafi ekki breyst frá því að varnarliðið fór árið 2006 og að Ísland þurfi bara varnarlið komi til þriðju heimsstyrjaldar. Auk þess að það er enginn að spá að til hennar komi. Mikilvægast í vörnum landsins er að fæla óvinasveitir frá því að ráðast á landið. Þar er allt undir. Fæla þarf óvinasveitir frá því að klippa á sæstrengi, gera allsherjar netárás, koma í veg fyrir birgðaflutninga til landsins eða gera litlar sem stórar árásir með vopnum. Eru menn búnir að gleyma hryðjuverkaógninni?“

Hér skal tekið undir þessi orð Baldurs.

Endurmat á hættum og stefnu í öryggismálum er nauðsynlegt. Leiði slíkt mat nú til þess að minni þörf sé á varanlegri viðveru herafla á Íslandi en fyrir 20 árum er nauðsynlegt að spyrja um forritið."

Í ljósi breytinga á samskiptaháttum við Rússa sem orðið hafa síðustu vikur sýnist þetta bráðnauðsynlegt.

Kaldastríðið er ekki aðeins komið aftur heldur í verri mynd en áður.

Hver byrjaði er varla  rétt að spyrja á þessu stigi heldur hvar á þetta að enda?

Lítum við Pútín og Rússland sömu augum og í vetur sem leið?

Er heimurinn ekki eitthvað breyttur hvort sem okkur líkar betur eða verr?

Varnarlið og viðvera þess hlýtur að hafa aðra þýðingu núna en var þá? 

Mörgum finnst að loftrýmisgæsla alls kyns þjóða við Ísland sé frekar spaugileg miðað við það sem áður var. Aðfengin vinna verktaka svipað og Flying Tigers voru hjá Chang Kai?

Úkraínustríðið hlýtur að skapa breyttar áherslur fyrir viðveru varnarliðs.