Sjálfhelda

er lýsing á stjóramálaástandinu í lýðveldinu Íslandi í dag.

Við höfum kjörið Alþingi með þeim þingmönnum sem við blasa. Þessi hópur getur ekki náð saman um þau mál sem fólkið telur aðkallandi. Kerfið er þannig uppbyggt, að það ber veikleikana í sér sjálft.Það lýsir sér í flokkaflóru á þinginu með öllum þeim hrossakaupum sem því fylgir. Þingmeirihluti fleiri flokka skapar framkvæmdavald sem tekur sér svo alræðisvald í ríkinu. Þinghúsið breytist í nöldursamkundu sem ræðir athafnir framkvæmdavaldsins út og inn og klögumálin ganga á víxl.

Veikur stjórnarmeirihluti fólks með grundvallarlega mismunandi lífssýn hrekst undan vindum og gíslatökum einstakra þingmanna. Úr verður endalaust málþóf 63 þingmanna sem er alltof óskilvirkt til að koma neinu afgerandi til leiðar. Einu sinni og ekki fyrir svo löngu síðan voru þingmennirnir 52, ráðuneytin voru gjarna 6 en fjölgaði yfirleitt í vinstristjórnum upp í 8-10. Það var alveg nóg kvartað yfir silagangi á Alþingi á þeim árum þegar öll upplýsingaöflun gekk mun hægar en nú á tölvuöld. Spyrja má sig hvort viðbótin sé ekki bara málæði og óskilvirkni. Þingið ætti að komast af með mun færra fólk þar sem úrvinnsluhraði hefur margfaldast í stað þess að þess að auka pappírsmennskuna.
 
Alþingi hefur gefist upp við að taka á eigin stjórnunarmálum. Fyrir því er auðskilin ástæða. Enginn þingmaður vill viðurkenna að honum sé ofaukið og kjördæmin krefjast hagsmunagæslu fyrir sig. Ekkert fær þessu breytt. Fyrirhugað stjórnlagaþing er tilgangslaust með öllu þar sem ekkert verður farið eftir tillögum þess vegna þeirra málsástæðna sem fyrir liggja.

Í Bandaríkjunum kýs þjóðin forseta sinn, eða forsætisráðherrann með þjóðkjöri. Það getur gengið meðan bara tveir eru í alvörukjöri.Í Frakklandi kom DeGaulle því á að forsetinn er kosinn til 7 ára meðan þingið lifir aðeins 4 ár.Þeir kjósa forsetann með algerum meirihluta í 2 umferðum. Þessir forsetar eru höfuð ríkisstjórnarinnar, þeir skipa ráðherrana og reka. Þingið hefur fjárveitingarvaldið og lagasetningarvaldið og setur rammann utan um getu framkvæmdavaldsins til illra verka gegn fólkinu. Við gætum alveg byggt á þessum þrautreynu stjórnarskrám í stað þess að klastra við okkar gömlu kóngaplögg.

Margir spyrja sig hvort svona grundvallarbreytingar sé ekki þörf í íslenskum stjórnarháttum. Það verði ekki hægt að berja ríkisstjórnir út með skrílslátum á Austurvelli. Það verði að una við niðurstöður kosninga þar til að kosið er næst. Þetta kerfi okkar sé búið að ganga sér svo rækilega til húðar að engin von sé til að hægt verði að bíða eftir að Alþingi lappi uppá það svo við megi una. Fólkið er núna fíflað með friðþægingartali um þjóðfund og ráðgefandi stjórnlagaþing meðan ríkið logar stafna á milli og fólkið stendur á örvæntingarbarmi atvinnuleysis og upplausnar meðan hrossakaup og óskilvirkni er það eina sem æðsta stofnun ríkisins býður uppá. 

 Fólkið er hætt að trúa á þetta kerfi og hefur í raun aðeins Forsetaembættið til að treysta á sér til bjargar þegar vitleysan keyrir úr hófi hjá framkvæmdavaldinu sem ríður Alþingi við stangabeisli og stífar keðjur. Sérhverjar kosningar bjóði aðeins uppá nýja stjórnarkapla með sama pexinu. Fólkið er hætt að trúa á framtíðina í þessu landi, það sér ekkeret nema valdabrask, séerhagsmunagæslu, upplausn og flokkadrætti í Sturlungastíl.

Og þar sitjum við. Í sjálfheldu og komumst hvorki aftur á bak né áfram.