Sátt um að ná sáttum

er staðan í þingflokki VG. Eftir áramót verður sáttagjörðin þar framkvæmd þar sem "Lilja Mós" eins og Jóhann kallar hana,  sættist við alla hina og þeir við hana. Allt til þess að Jóhanna þurfi ekki að kalla til Evrópusinnaða Framsóknarmenn  til að tryggja landsmönnum áfram forystu hennar sjálfrar og Steingríms.

Steingrímur fer að vanda mikinn í fjölmiðlum með yfirlýsingum hvað hann sé búinn að endurreisa mikið eftir hrunstjórnina. Óvilhallir fjölmiðlar sjá um að flytja stöðugar fréttir af nýjustu yfirlýsingum Steingríms og Árna Páls.

Þegar maður horfir á Steingrím tala um afrekin getur maður minnst orða Sveiks við vin sinn á kránni eftir stóra stríðið sem voru einhvern veginn svona : Keisarinn er farinn,  fóturinn þinn farinn. En hér sitjum við eins og áður á kránni svo eiginlega hefur ekkert gerst.

Það hefur nefnilega ekkert gerst hvað sem Steingrímur segir. Hann er í þrígang búinn að reyna að koma Icesave-klafanum á Íslendinga. Hefði honum tekist það í annað skiptið værum við þegar 80 milljörðum fátækari. Sem forsetinn og þjóðin afstýrðu í mikilli óþökk Jóhönnu.

Hrunbankarnir eru horfnir inn í einhvern dularfullan heim sem Steingrímur segist ekki þekkja. Þar stjórnar fólk sem Steingrímur setti þangað en segist núna ekkert hafa með að gera. Enginn kannast við að eiga bankana svo þeir eru þá væntanlega á sjálfstýringu og í eigu stjórnendanna eða þá bara komnir undir áhrif gömlu bófanna inn um bakdyrnar. Enginn trúir því lengur að þar sé allt með felldu þó þeir auglýsi með gömlu frösunum eins og "sparisjóðurinn fyrir þig og þína".  Skilanefndirnar sópa áfram til sín fjármunum í sjálftöku og mynda hina "nýju stétt" þeirra sem eiga og hafa.  Þúsundir hinna flýja landið en Steingrímur sér landið rísa þegar atvinnuleysið vex ekki vegna fækkunarinnar. 

Ríkisfyrirtæki blasa við á hverju götuhorni og Steingrímur sér vanda ríkissjóðs leysast með aukinni skattheimtu á hendur opinberra starfsmanna. Vandi heimila er óbreyttur og fyrirtækja einnig, þar sem engin störf eru í boði hjá fyrirtækjum sem hafa engin verkefni.  Kreppan dýpkar enn þó sjávarútvegurinn haldi uppi hagstæðum vöruskiptajöfnuði.  Bankarnir eru fullir af peningum en geta hvergi ávaxtað þá nema hjá Steingrími og Mávi. Í þjóðfélaginu finnur maður fáa sem hafa raust á framtíðinni og vilja fjárfesta í henni.  

Fólkið hefur ekki heldur neinar væntingar um það að kreppan leysist á vettvangi stjórnmálanna með núverandi Alþingi og ólíklegt finnst mönnum að einhverjir þingmenn telji sér hag í því að ganga til liðs við stjórnina þegar öll ráðherraembætti eru fullbókuð. Og það sem verra er, það hefur engar væntingar heldur að nýtt fólk á Alþingi ráði við vandann. Það er fast í einhverju Limbói haturs og tortryggni út í alla stjórnmálamenn og flokka en virðist samt láta sér í réttu rúmi liggja þó glæpamennirnir gangi lausir og stundi sín viðskipti bak við falleg skilti.

En auðvitað skiptir meginmáli að hlusta á það sem Steingrímur segir í ljósvakanum og Árni Páll skrifar í Fréttablaðið.

Því  það er komin sátt um það hjá VG að ná sáttum. Bráðum.