Glórulaus

forstokkun stjórnaherranna birtist lesendum Morgunblaðsins í dag.

Þar þylur forsætisráðherran upp ávirðingar Sjálfstæðisflokksins við efnahagsstjórn fram að hruni. Segir að hallarekstur ríkissjóðs hafi numið yfir 200 milljörðum árið 2008 og Seðlabankinn hafi orðið gjaldþrota. Nú verði halli ríkissjóðs aðeins 4 milljarðar á næsta ári.

Hún lætur þess auðvitað ógetið að uppsafnaður ríkissjóðshalli nemur 400 milljörðum í tíð hennar ríkissstjórnar. Fjárlög hennar hafa ekki staðist eitt einasta ár og vitað er að fjárlög næsta árs eru vanáætluð um tugi milljarða þá þegar. Síðust fjárlög ríksisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur eru því jafn ábyrgðarlaus sýndarmennska og þau haf verið hvert einasta stjórnarár hennar.

Jóhanna reynir að vanda að breiða yfir skipbrot sitt með fúkyrðaflaumi um Sjálfstæðisflokkinn og athafnir hans sem auðvitað breytir engu um stöðu mála. Nú er hrunið alfarið málefni Sjálfstæðisflokksins og skeði á hans vakt. En hún lætur auðvitað vera að minnast þess að hún sat sem ráðherra í þeirri ríkissjórn og hennar flokkur fór með ráðuneyti bankamála.

Seðlabankinn hefur auðvitað ekki verið lýstur gjaldþrota enda getur hann ekki orðið gjaldþrota eðli málsins samkvæmt. Bankinn varð skiljanlega fyrir þungum slögum í hrunorrustunni þegar hann var að reyna að bjarga afgangnum af bankakerfinu í hruninu með umdeildum aðferðum. En ábyrgðarlaust tal ráherrunnar um gjaldþrot bankans er út í hött og samráðherrann Steingrímur J. Sigfússons staðfestir það raunar í sinni sjálfshólsgrein í sama blaði að Seðlabankanum tókst að selja skuldabréf fyrir tvo milljarða Bandaríkjadollara með ársmillibili og fjármagna þannig uppsafnaðan ríkissjóðshalla Steingríms og Jóhönnu.

Steingrimur J. er jafn veruleikafirrtur og venjulega þegar hann ræðir um fjármál. Hann sannar að vísu með litfögrum línuritum sínnum hversu stjórninni tókst að safna upp 400 milljarða ríksissjóðshallanum. En útleggingarnar eru náttúrlega rangar að mestu og ályktanir hans eftir því. Maðurinn veit ekki sitt rjúkandi ráð um hvert stefnir nú í uppgjöri bankanna frekar en hann sá til lands í Icesave á sínum tíma. En afleiðingar gjafagerninganna hans á bönkunum ógna sjálfri tilveru Íslands um langan aldur ef ekki tekst að grípa í taumanna þegar hann hrökklast loks frá völdum og þá heldur fyrr en seinna.

Veruleikafirring ríkisstjórnarinnar er glórulaus.