Á Sprengisandi

 

hjá Sigurjóni Egils var Kári Stefánsson ásamt Stefáni Jóni Hafstein og Unni Brá.

Mikið skelfing  fannst mér leiðinlegt  að hlusta á Stefán lýsa afrekum Samfylkingarinnar á síðasta kjörtímabili.

Kára fannst samt fremur lítið til koma afreka fyrri ríkisstjórnar og taldi að jafnvel hefðu það verið samantekin ráð annarra þjóða eftir G10 fund að láta Ísland laxéra duglega. Til dæmis hefðu Svíar dregið að sér útrétta hönd eftir það. Hann taldi að staðan á Íslandi hefði getað verið orðin miklu betri ef fyrri ríkisstjórn hefði tekið öðruvísi  á málum og aðstoð annarra þjóða hefði ekki verið afturkölluð og okkur verið heimiluð gjaldeyrisskipti eins og öðrum þjóðum.  

Óprýði var á umræðunni þegar Stefán Jón  rauk ítrekað upp upp með Samfylkingarrulluna um snilld Jóhönnu og Steingríms sem nytu virðingar og viðurkenningar um allan heim fyrir afrek sín. Það var þó alls ekki allt alvitlaust sem hann sagði í bland svo sem um ástandið á fjármálamarkaði um þessar mundir.

Kári lagði þunga áherslu á hversu við hefðum holað innan verlferðarkerfið og heilbrigðiskerfið. Hann talar virkilega af sannfæringu um skyldur okkar þjóðar til að sinna betur hinum veiku. Unnur Brá vildi hafa miklar áhyggjur af löggæslumálum en Kári vildi hafa meiri áhyggjur af því að sjúkrabill þyrfti að keyra framhjá einu slysi til að sinna öðru vegna sífellds niðurskurðar. Þjóðfélagið yrði að hafa velferðar og helbrigðskerfi ef það ætti að standast sjálft.

Upphróp og frammítökur  Stefáns Jóns  um ágæti Samfylkingar yfirskyggði að vonum margt skynsamlegt sem kom fram hjá hinum. Þó hann segði það ekki beint þá var greinileg  að eftirsjá eftir ESB aðild inni yfirskyggir annað í hans huga, svo slæmt sem ástandið væri hjá okkur. En Stefán  sagði samt réttilega að fjármálakerfið væri  rotið á Íslandi sem það er. Bankarnir raka saman gróða og tútna út með miklum vaxtamun en lífeyrissjóðir sem væri klíkustjórnað væru að blása í bólur og taka yfir fyrirtæki landsmanna í stórum stíl.

Kári benti á að valdið hefði verið farið að færast úr höndum stjórnmálamanna fyrir hrun og verið komið til fjármálafyrirtækjanna  og sér sýndist það sama vera að endurtaka sig núna án þess að stjórnmálamenn gerðu nokkkuð í því. Kári og Stefán voru sammála í því að vona að ríkisstjórnin myndi koma fram með stefnu sem vísaði veginn fram.

Kári tók sérstaklega fram að hann vonaði að menntamálaráðherra hefði kjark til að loka háskólanum á Bifröst, sem ekkert leggði til samfélagsins, sameina háskólana í Reykjavík, loka Hólaskóla og fela háskólanum á Akureyri frekar verkmenntun en bókvísi.

Hann taldi rangt  að stytta leið til stúdentsprófs þar sem íslenskir stúdentar stæðu sig yfirleitt vel í námi við erlenda háskóla sem sannaði gildi almennrar menntunar. Íslenskir háskólar ættu heldur ekki að vera að keppa innbyrðis heldur frekar að keppa við erlenda háskóla.

Það eru orð að sönnu að fjármálakerfið á Íslandi er orðið gerspillt. Lífeyrissjóðir vaða uppi  og leggja undir stjórnendur sína völd og áhrif sem engin fótur ætti að vera fyrir.Því er slegið upp sem fagnaðarboðskap þegar þessi batterí stofna nýja sjóði til að braska með lífeyrispeninga okkar undir forystu einhvers manns sem fæstir þekkja né vita hvaðan kemur.Lífeyrissjóðakerfið okkar  er rotið inn að kjarna en því miður er enginn sem vill taka á því máli. Völd stjórnendanna í gegnum peningana er orðið þvílíkt að þeir geta ógnað hverjum sem er og gera það.

Ríkisbankarnir, gamli og nýi Landsbankinn vaða upp stjórnlaust með sjálfstæða tilveru, spreða út ríkiseignum til sjálfra sín. Sagt er opinberlega að starfsmenn fjármálafyrirtækja séu á fullu fyrir sjálfa sig um leið og þeir víla og díla með þá peninga sem þeim er trúað fyrir.

Enginn veit hvað fram fer í skilanefndunum sem virðast ráðnar til eilífðarnóns. Það  þótti ekki fréttnæmt einu sinni að fjórir skilanefndarmenn hefðu til dæmis skipt með sér 160 milljónum á fyrrihluta þessa árs. Og veit nokkur hvað er raunverulega að gerast í Íslandsbanka eða Aríonbanka eða hverjir séu eigendur þeirra í raun og veru?

Löngu er orðið tímabært að Sprengisandur taki fjármálakerfið fyrir og fái alvöru menn til að fjalla um það. Jón Daníelsson virtist hafa margt fram að færa í því samhengi. Ólafur Arnarson og Guðmundur Franklín koma líka í hugann þegar leitað er að spyrjendum sem bragð væri að.