Halldór Jónsson

15.1.2015 | 08:48

Gróðurhúsagaldurinn

hefur tröllriðið heiminum í áratugi. Hafa snjöllum plötuslögurum eins og Al Gore tekist að sanka að sjálfum sér óhemju auðæfum í krafti firringarinnar. Skólabróðir minn dr.Baldur Elíasson hafði starf við að dæla CO2 ofan í hafið á vegum Brown Bowery.Allskyns ráðstafanir vegna lækkunar á CO2 eru gerðar sem eiga flestar bara eitt sameiginlegt og það er að myrða skattfé almennings. Algerlega ósannað er að jörðin sé að hitna af mannavöldum. ég vísa á skrif Ágústar H. Bjarnason verkfræðings og frænda míns i áratugi um þetta mál. wwww.agbjarn.blog.is

Í dag skrifar Pétur Guðvarðsson ágæta grein í Mbl.Hann ræðir þetta mál af yfirvegun:

"Allt talið um gróðurhúsaáhrif og þar með loftslagsbreytingar af mannavöldum byggist á kennisetningu nokkurri, sem soðin var saman á ráðstefnu í útlöndum, gott ef ekki á vegum loftslagsnefndar SÞ. Kennisetning þessi hljóðar svo í nafni Páls Bergþórssonar veðurfræðings, sem var meðal þeirra fyrstu, sem kynntu þessa kenningu á Íslandi:

»Talið er að snefilefni í andrúmslofti geti hugsanlega hindrað hitaútgeislun jarðarinnar, sem myndi þá orsaka uppsöfnun hita = hlýnandi veðurfar.« Þetta er auðsjáanlega ekki nein vísindaleg niðurstaða þó að þeir, sem halda þessu fram í nafni vísindanna séu titlaðir vísindamenn. Það er auðséð af orðalagi þessarar kenningar að menn vita ekki hvort þetta er rétt heldur eru menn að geta sér til »talið hugsanlegt«. Enda hafa ekki fundist neinar sannanir þrátt fyrir áratuga »rannsóknir«. Þegar bent er á þetta er svarið oftast að það séu svo sterkar vísbendingar um að kenningin sé rétt að það þurfi varla að sanna málið frekar. En vísbendingar eru túlkunaratriði. Menn geta tekið hvaða fyrirbæri sem vera skal og túlkað það sem vísbendingu um að það gerist sem viðkomandi óttast eða vill forðast. Túlkun er alltaf persónuleg og ekki eru það vísindaleg vinnubrögð að blanda persónulegum skoðunum saman við vísindalegt starf enda verður starfið þá óvísindalegt. En það er einmitt megin hlutverk vísindanna að sanna, sanna hvað er rétt og hvað er fordómar eða hindurvitni eða einfaldlega tilbúningur!

Vísindalegar staðreyndir eru hinsvegar að jörðin kælist ekki með útgeislun hita. Kaldir hlutir eins og jörðin geta auðsjáanlega ekki sent frá sér hitageisla enda hefur geislun ekki áhrif á loftið yfirleitt. Sólargeislarnir hita ekki loftið sjálft, ef svo væri væri gufuhvolfið heitt en ekki ískalt eins og það er. Jafnvel geimurinn væri þá heitur! Sólin hitar fast efni og fljótandi, loftið hlýnar svo af snertingu við fast efni og fljótandi og þegar það hlýnar þenst það og léttist og kemst þannig á hreyfingu mest upp á við. Uppstreymi er hin eiginlega aðferð náttúrunnar til að halda jafnvægi í hitafarinu. Hlýja loftið stígur upp og kólnar eftir því sem hærra dregur því uppi yfir er fimbulkuldi. Og það gildir fyrir allar lofttegundir enda er andrúmsloftið blanda lofttegunda, köfnunarefni um 80% og súrefni um 20%, snefilefnin eru samtals minna en 0,1% af heildarloftmassanum.

Þegar hlýja loftið streymir upp þá hlýtur eitthvað að koma í staðinn, þá kemur kalda loftið niður úr háloftunum á þeim svæðum jarðarinnar þar sem ekkert uppstreymi er, þar sem jörðin er þakin ís eða snjó. Þetta er hin eilífa hringrás loftsins, sem felur í sér hringrás vatnsins, sem alkunn er.

Hér hefur verið sýnt fram á að kenningin um gróðurhúsaáhrif er algjör tilbúningur og því eru allir samningar um þessi efni og ímyndaðar afleiðingar þeirra ógildir enda gerðir á fölskum forsendum. Athyglisvert væri að leggja ágreining um framkvæmd slíkra samninga fyrir dómstólana, þá yrði að sanna forsendur þeirra.

Sama er um lög sem sett hafa verið á grundvelli umræddrar kenningar, þau hafa að sjálfsögðu engan grundvöll heldur og eru því gildislaus. Vilji yfirvöld setja lög á vísindalegum forsendum yfirleitt hlýtur það að vera fyrsta skilyrðið að þær forsendur séu þá sannaðar svo óyggjandi sé, annars má búast við að þær verði afsannaðar einhvern daginn. Og hvernig ætti þá að bæta það óhagræði og tjón sem slík löggjöf hefur valdið að óþörfu?

Ef hlýnandi veðurfar stafar af umframmagni af CO² í loftinu þá hlýtur það gagnstæða að gilda þegar veðurfar er kólnandi. Eitt mesta harðindatímabil sem komið hefur á Íslandi var á síðari helmingi nítjándu aldar. Árið 1863, í byrjun þessa harðindatímabils, var byrjað að mæla hitastig kerfisbundið í Stykkishólmi og er samanburður við þá mælingu notaður til að sýna þróun veðurfarsins á Íslandi síðan þá. (Það hlýtur að hafa vantað CO² í andrúmsloftið.) Svo hafa »vísindamenn « þungar áhyggjur af að harðindunum linni um sinn. Þó vita allir að veðurfar á jörðinni hefur sveiflast allt frá upphafi vega. Sveiflurnar hafa verið misjafnlega djúpar og misjafnlega langar og enga reglu hægt að finna í þeim efnum og svo verður áfram hvað sem menn »álíta« eða telja. Sama þótt »vísindamenn« reyni að telja saklausum almenningi trú um einhverja fjarstæðu.

Það er varla mikið að marka rannsókn þegar rannsakandinn er búinn að ákveða niðurstöðuna fyrirfram samkvæmt sinni persónulegu trú. Það væri álíka eins og að glæpamaðurinn ætti að rannsaka glæpinn og jafnvel fella dóm um hann líka."

Um nauðsyn þess að Kyotobókunin taki gildi hefur miklu táraflóði veri úthellt af íslenskum spekingum sem vita allt um gróðurhúsaáhrifin og hnattræna hlýnun.

Segir ekki lögmal hitafræðinnar að varmi geti ekki af sjálfsdáðum flutt sig af kaldari stað yfir á heitari? Er ekki beinlínis hressandi að lesa svona yfirvegaða grein eins og Pétur skrifar? Er ekki búið að gala þennan gróðurhúsagaldur nógu lengi?

Flokkur: Stjórnmál og samfélag | Breytt s.d. kl. 08:54 | Facebook

Athugasemdir

Þarna skákar Garðar í því skjóli að fæstir vita hvaða kröfur eru gerðar til þess í heimi vísinda til þess að eitthvað teljist sannað. Til þess þarf að gera tilraun þar sem aðeins einu atriði er breytt og öll önnur eru óbreytt. Það er þvíí fæstum vísindagreinum hægt að sanna nokkurn sapaðan hlut og þá allra síst í þeim fræðum sem fjalla um áhrif losunar grúðurhúsalofttegunda á veðurfar.

Þetta gerir það til dæmis að verkum að engin kenning í félagsvsindum þar með talið hagfræði telst sönnuð ekki einu sinni kenningin um að fólk kaupi að jafnaið meira af vöru ef verðið lækkar og minna ef verðið hækkað. Að sömu ástæðu telst engin kenning í veðurfræði, jarðfræði eða líffræði vera sönnuð.

Þegar um er að ræða vísindagreinar þar sem útilokað er að sanna nokkuð þá er hugmyndir fyrst kallaðar tilgátur þangað til menn telja vísbendingar um hana vera orðnar nægjanlega sterkar til þess að hún teljist nánas óyggjandi era sönn en þá hækkar hún í tign og verður verður að kenningu. Þetta á við um til dæmis þróunarkenninguna og einnig kenninguna um áhrif losunar gróðurhúsalofttegunda á veðurfar. Það eru nánast allir sérfræðingar á þessu sviði sammála um þá kenningu og það örlitla brot sem fer það erkki eru flestir tengdir óliuiðnaði eða á einhvern hátt tengdir aðilum sem hafa hagsmuni af því að ekki sé dregið úr losin gróðurhúsalofttegunda.

En jafnvl þó svo ólíkkega vildi til að kenningin um áhrif losinar gróðurhúsalofttegunda á verðurfar væri ekki sönn þá er engin spurning að sú mikla losun kotvísýrings sem á sér stað með brennslu jarðefnaeldsneytis veldur súrnun heimshafanna með hrikalegum afleiðingu fyrir lífríki sjáfar. Bara af þeirri ástæðu er full ástæða til að setja hemil á slíka losun.

Það væri því svívirðileg framkoma okkar við komandi kynslóðir að draga ekki verulega úr losun þessara efna enda höfum við engan rétt á slíkri eyðileggingu á lífríki jarðar.

En það eru líka til menn sem berja hausnum við steinin og jafnvel leggja trúnað á málflutning þess litla brots vísindamanna sem telja allt í lagi að halda áfram á sömu braut og hingað til. En með hagsmuni bæði lífríkis jarðar og komandi kynslóða má þeirra viðhorf ekki verða ofaná.

Sigurður M Grétarsson, 15.1.2015 kl. 18:39

Góð grein Sigurður

Kristmann Magnússon, 15.1.2015 kl. 21:49

Það var að vonum að þér þætti þessi skrif Sigurðar vera spekileg Mannsi minn. Fimbulfambið um gróðuhúsaáhrifin er ekki kenning heldur ósönnuð tilgáta í besta falli og í andstöðu við lögmál hitafræðinnar.

Halldór Jónsson, 15.1.2015 kl. 23:15