Froðusnakk

 

og innantómt bull um eitthvað sem er ekki til og verður aldrei er farinn að einkenna málflutning vinstri manna eins og Magnúsar Orra Schram sem kynnir nú sjálfan sig til leiks sem væntanlegan samnefnara þessarar hjarðar.

Óli Björn Kárason tekur þetta til umræðu í ágætri grein í Morgunblaðinu í dag. Ég gríp níður í henni og feitletra að vild:

 

"Fulltrúar vinstri flokkanna sem mynda meirihluta borgarstjórnar boðuðu til málfundar síðastliðinn laugardag í Iðnó að frumkvæði Magnúsar Orra Schram, sem sækist eftir að verða formaður Samfylkingarinnar. Ræddir voru möguleikar til „samvinnu umbótaaflanna á næsta kjörtímabili,“ eins og sagði í fundarboði.

Reykvíkingar hafa kynnst „umbótaöflunum“ síðustu árin; gatnakerfið er í molum, fjárhagur borgarsjóðs ósjálfbær enda eytt um efni fram, skorið er niður hjá leikog grunnskólum en ráðist í fjárfrek gæluverkefni, stjórnkerfið þanið út, þjónusta við eldri borgara skert, götur eru skítugar og borgin sóðaleg. „Umbótaöflin“ í Reykjavík vilja víkka út samvinnuna og láta hana ná til landsins alls að loknum þingkosningum. Ríkisstjórn vinstri flokkanna er í undirbúningi, pökkuð inn í umbúðir hljómfagurra orða.".......

 

"..Það eru öfl sem vilja nýja gerð af pólitík og nýjar áherslur í stjórn landsmála. Það er mikill áhugi á að reka nýja gerð af pólitík, segja skilið við þessa gömlu pólitík og reka framtíðarpólitík.“..

 

".. Þeim fellur betur að nota klisjur og innantóma frasa; ný gerð af pólitík, framtíðarpólitík, samræðupólitík, heiðarlegri stjórnmál, lýðræðislegur farvegur og öðruvísi pólitík.

Orðskrúð veitir litla innsýn í hugsjónir eða fyrir hvað viðkomandi stjórnmálamaður eða -flokkur stendur. Aðeins sagan og reynslan gefur kjósendum möguleika á því að meta hvers megi vænta þegar og ef ríkisstjórn „umbótaaflanna“ tekur við völdum.

Í Reykjavík er alvarleg staða borgarsjóðs lítið áhyggjuefni þeirra sem boða „nýja pólitík“. ..

Með svipuðu hugarfari verður tekist á við ríkisfjármálin. Vandinn verður alltaf skilgreindur þannig að nauðsynlegt sé að auka tekjur, þ.e. hækka skatta og álögur.

Þetta vita borgarbúar og þetta upplifðu landsmenn í tíð síðustu ríkisstjórnar „umbótaaflanna“, sem hækkaði skatta jafnt á almennt launafólk sem á fyrirtæki.

 

... Borgarstjóri fór í felur þegar fjölmiðlar vildu upplýsingar um hvað ætti að gera til að lagfæra götur borgarinnar. Embættismaður var látinn svara. En að lokum náðu fjölmiðlar í borgarstjóra sem sagðist hafa sett sig í samband við „vegamálastjóra og bæjarstjórana á höfuðborgarsvæðinu“ og menn hefðu „miklar áhyggjur af stöðu gatnakerfisins“.

Nokkrum vikum síðar hafði borgarstjórinn samband við fjölmiðla og lét þá vita að hann yrði á dekkjaverkstæði. Fjölmiðlar mættu, tóku myndir og hugguleg viðtöl við borgarstjórann í vinnugalla með loftpressulykil að vopni...(Hugsið ykkur! Fellur kjósandi Samfó fyrir þessu? innskot bloggara)

 Framtíðarpólitíkin hefur endaskipti á hlutunum og þingræðisreglan er hundsuð þegar það hentar.

 

Í þættinum Eyjan á Stöð 2 síðastliðinn sunnudag lýsti Magnús Orri áðurnefndum fundi: „Maður fann að fullt fullt af fólki úr ólíkum áttum, ekki alltaf sammála, en það var sammála um einhver grunngildi, einhverja nálgun og það var líka sammála um það að ef við erum ósammála

þá förum við með deiluefnið í lýðræðislegan farveg, eins og til dæmis ESB-málið.“

... Magnús Orri greiddi atkvæði gegn því að aðildarumsókn að Evrópusambandinu vinstri stjórnarinnar yrði sett í „lýðræðislegan farveg“ í júlí 2009. Þannig var almenningur aldrei spurður álits um hvort rétt væri að óska eftir aðild. Hið sama gerðist nokkrum mánuðum síðar.

Þá tók Magnús Orri þátt í því að fella tillögu Péturs heitins Blöndal um þjóðaratkvæðagreiðslu um ríkisábyrgð á Icesave-skuldum Landsbankans.

 „Umbótaöflin“ í samsteypustjórn Samfylkingar og Vinstri grænna töldu ekki ástæðu til að segja af sér og boða til kosninga, ekki frekar en þegar stjórnin missti þingmeirihluta. Þannig hefur „opnari pólitík“ og „meiri auðmýkt“, sem Magnús Orri talar fyrir, birst kjósendum á síðustu árum.

 Eftir hannaða atkvæðagreiðslu var niðurstaðan sú að Geir H. Haarde stóð einn frammi fyrir Landsdómi. Síðar reyndi formannsframbjóðandinn að réttlæra ákæruna á hendur fyrrverandi forsætisráð- herra og skrifaði í Fréttablaðið 14. maí 2011:

„Með því er ekki sagt fyrir um sekt eða sakleysi, enda er það landsdóms að komast að efnislegri niðurstöðu og ber ég fullt traust til þess að þar njóti Geir sanngjarnrar og réttlátrar málsmeðferðar og að málinu ljúki með efnislega réttri niðurstöðu.“

Í Kastljósi Ríkissjónvarpsins 16. desember sama ár gekk Magnús Orri lengra og spurði hvort ekki væri farsælast fyrir Geir H. Haarde, væri hann saklaus, „að fá stimpil á það frá Landsdómi um að svo sé“. Þannig er „heiðarlegri“ pólitík fólgin í því að hafa endaskipti á hlutunum og ganga gegn meginreglu réttarríkisins um að enginn sæti ákæru, nema því aðeins að meiri líkur en minni séu taldar á sakfellingu.

....... Þannig skýrast línurnar í íslenskum stjórnmálum, þótt kjósendur séu lítt fróðari um stefnu „umbótaaflanna“ sem hafa tileinkað sér frasa og fagurgala; umbúðastjórnmál án innihalds "

Maður er í rauninni gáttaður á að lesa þessa samantekt Óla Björns.

Ef það er einhver sem finnst þessi málflutningur Magnúsar Orra Schram vera í lagi, þá hefur sá sami skilið Samfylkinguna í botn sem stjórnmálaafl froðusnakks og glamuryrða.