Gone with the wind?

er klassísk mynd sem ég var að rifja upp á Netflix. Hugsa sér hvað þetta var flott í gamla daga. Ég er líklega kominn á þann aldur að finnast allt flottara sem var í gamla daga og þá menn og málefni líklega líka. Clark Cable var stórglæsilegur maður og raunveruleg stríðshetja og Maureen O´Hara var fegurst kvenna.

Mér finnst ég kannske vegna einhverrar fortíðarþrár upplifa skrítna tíma sem Sjálfstæðismaður þessa dagana. Á kannski erfitt með að aðlaga mig breyttum heimi þar sem aðeins fjórðungur fólks á samleið með flokknum mínum gamla.

 Ég hitti fólk hingað og þangað sem skilur ekki upp né niður í stefnu flokksins í vaxta og verðtryggingarmálum. Ég heyri Vilhjálm Birgisson ræða við Pétur á Sögu um það, að það sé búið að sníða fjármálakerfi utan um þjóðina sem haldi öllum í gíslingu. Það sé ekki verið að hjálpa neinum heldur bara að herða tökin. Þjóðin sé til fyrir Fjármálakerfið en ekki öfugt.

Hver sem þarf aðstoð banka er samstundist spunninn innan í hylki eins og fluga sem lendir í neti köngurlóar þaðan sem hann ekki kemst út nema með afarkostum. Það eru gjöld ofan á verðtryggingu og kostnað  og svo  5-15 % vextir í 1.1 % verðbólgu sem orðin lægri en í Evrópu þar sem vextir eru núll eða mínus. Þetta allt segir Vilhjálmur Birgisson af Akranesi.

Það eru greiðslumöt til að fá lán fyrir fyrstu íbúð sem enginn byrjandi stenst nema að eiga helming í fasteign.  Séreignarsparnaður sem er 10 ár iúti í framtíðinni má nú nota sem útborgun. Er þetta ekki rosaleg aðstoð við unga fólkið?

Allt þetta er svo  að gerast á fasteignamarkaði þar sem fermetraverðið stefnir í 700.000 krónur á fermetrann meðan hann kostar 100.000 í Póllandi. Húsavík neitar verktökum um leyfi til að byggja ódýrar bráðabirgðaíbúðir á pólsku verði. Þeir ætla að halda uppi standardinum hjá fólki. En hafa þeir háu herrar athugað að unga fólkið býr ekki lengur við sama standard og þær alsnægtir sem foreldrarnir bjuggu við. Rétt eins og gömlu Suðurríkin eru horfin og koma ekki aftur.

Sama myndi gerast hér hjá félagshyggjustjórnunum á höfuðborgarsvæðinu, hvaða flokkar svo sem meirihlutana mynda. Hér fær enginn að byggja gámahús sem er hægt að byggja á pólsku verði og flytja inn á morgun. Nei, þú verður að fara á fasteignasölu og kaupa tilbúna flísalagða lúxusíbúð á íslenska verðinu.  Hvað er að því að búa í sumarbústað? Er ekki aðalatriðið að sofa við upphitun, komast í vinnuna, skólann og á krárnar í 101?

Formaður Sjálfstæðisflokksins og forsætisráðherra Framsóknar fara í Hörpu og ætla að útskýra fyrir meðaljónum landsins hvernig fólk eigi að kaupa sér fyrstu íbúð. Hvorki Vilhjálmur Birgisson né Pétur vildu viðurkenna svo ég skildi að þeir hefðu skilið boðskapinn. Og þaðan af síður að þeir hefðu upptendrast af bjartsýni við hann. Hvað má þá vesalingur minn segja? Hvað er annars hlutverk leiðtoga í stjórnmálaflokkum? Að maður tali ekki um í aðdraganda kosninga?

Ég hlusta á velferðarráðherrann Eyglóu úr Framsókn flytja ræður um nauðsyn þess að lengja fæðingarorlofið sem nýtur dvínandi vinsælda og lækkandi fæðingartíðnar hjá Íslenskum mæðrum. Hún ætlar að hækka kostnað skattgreiðenda af því um helming eða svo. En aldraðir og öryrkjar eiga ekki að fá krónu til baka af því sem Steingrímur J. stal af þeim. Og það er eins og enginn hafi  talað um leiðréttingar síðan?

Og svo eru þessir flokkar að stefna þjóðinni  í kosningar. Eru þeir bara búnir á því? Uppgefnir á stjórnarstörfum?  Búast þeir við glæstum sigrum?

Hvað ætla þeir ríkisstjórnarmenn að bjóða í kosningabaráttunni? Hvað og fyrir hverja? Og hverjir eru líklegir til að leggja við eyrun? Hælisleitendur og flóttamenn munu líklega njóta lengingar fæðingarorlofs þar sem þeirra barnafjöldi verðu margfaldur á við Íslendinga.

Hvað með aðra þjóðfélagshópa? Hefur þeim verið  boðið eitthvað það sem sópar til sin atkvæðum og tryggir stjórninni framhaldslíf?

Það eru margir sem skilja forystumenn stjórnarflokkanna ekki. Gamalgrónir flokkshestar segja upphátt að þeir geti ekki hugsað sér að kjósa flokkinn sinn í fyrsta sinn í fimmtíu ár.

Það er talsvert talað um að leita eftir að leggja fram DD-lista, slíkt sé orðið gapið á milli þingliðsins og þjóðarinnar. Þetta gamla þinglið og þreytta sem fær að hlýða á ræður um að senn fái það liðsauka með barnungum frambjóðendum. Þá hljóti flokkurinn að geta sungið sig inni í hjörtu þjóðarinnar í kosningunum 29. október. n.k. Því trúir auðvitað  hver Sjálfstæðismaður sem betur getur.

                                                               

Að hugsa sér að eitt sinn fékk Sjálfstæðsflokkurinn 45 % á landsvísu. Þá var Geir Hallgrímsson formaður. Jón Baldwin sagði að karlinn í brúnni væri ábyrgur fyrir aflabrögðunum. Það hlýtur að vera misskilningur enda  Alþýðuflokkurinn löngu steindauður. Oddný Harðardóttir nýkjörinn formaður í  „leftover“ Samfylkingar virðist varla ná inn manni í kosningunum. Og hvað sem menn halda um Viðreisn þá sé ég hana ekki vera að taka við af Sjálfstæðisflokknum eða ná inn manni nema að vinna hann af Samfó.

Svo hvar er stemningin? Hvar er baráttuandinn? Hver eru málefnin? Hvar er allt sem var?

Gone with the wind?