Minning um góðan dreng

Þessi minningargrein birtist loks í Morgunblaðinu í dag löngu eftir útfarardag Jóhannesar.

 

 

.

 

Jóhannes Guðmundsson fæddist 29. ágúst 1928. Hann lést 1. júní 2017. 
Útför Jóhannesar fór fram 13. júní 2017.

 

Mig langar til að minnast vinar míns Jóhannesar Guðmundssonar verkfræðings sem lést 1. júní sl.

 
Jóhannes var þegar virtur verkfræðingur á stofu Sigurðar Thoroddsen þegar 

 

Jóhannes Guðmundsson fæddist 29. ágúst 1928. Hann lést 1. júní 2017. Útför Jóhannesar fór fram 13. júní 2017.

 

Mig langar til að minnast vinar míns Jóhannesar Guðmundssonar verkfræðings sem lést 1. júní sl. Jóhannes var þegar virtur verkfræðingur á stofu Sigurðar Thoroddsen þegar pabbi minn tróð mér þar inn sem lærlingi vegna kunningsskapar við Sigurð einhvern tímann um 1960.

Jóhannes tók mér forkunnarvel á efri hæðinni við Miklubraut og umgekkst mig sem jafningja sem kynni eitthvað. En Jóhannes leiðbeindi mér og sjálfstraustið jókst dag frá degi innan um menn eins og Loft, Hjálmar, Sigurbjörn, Pétur og svo sjálfan nestorinn Sigurð Thoroddsen sem þá bar ægishjálm yfir aðra verkfræðinga vegna langrar reynslu í virkjanamálum.

 Þetta voru allt frábærir félagar og oft var fjörugt á kaffistofunni. Eitt sinn kom Sigurður með mótmælaskjal við hersetuna á Keflavík. Ég neitaði og sagðist vera hersinni. Þetta varð Sigurði eiginlega nokkuð áfall. Hann sagði nokkrum sinnum eftir það upp úr þurru í kaffinu og dæsti: Ja, svo Lilli er hersinni! En Sigurður var sagður fremur hallur undir bolsévika á þessum árum.

 
En þetta kom ekki í veg fyrir að hann væri hinn ljúfasti við mig í daglegri umgengni. Vífill Oddsson hafði þá verið á undan mér þarna og lagði Sigurður áherslu á það við mig að hann hefði verið mjög góður maður og efnilegur. Greinilega lá í orðunum hvatning til mín. Sem hreif því við Vífill höfum ávallt verið miklir vinir síðan og ég litið upp til hans miklu þekkingar.

 

Jóhannes Guðmundsson varð vinur minn ævilangt og okkar kynni voru ávallt ánægjuleg. Jóhannes var fluggáfaður maður sem orti dróttkvæði, dýrt kveðin og hlaðin kenningum. Hann var fær verkfræðingur og kom að fjölda flókinna viðfangsefna. Hann varð líka hestamaður og átti ég þátt í að hann hafði hesta í Gusti með höfuðsnillingnum Árna Jóhannssyni, vini mínum, brúarsmið og veraldarsöngvara. Á milli þeirra og míns hesthúss réð annar höfuðsnillingur ríkjum, Zophonías Márusson, sem verður öllum ógleymanlegur sem honum kynntust. Það voru oft stórkostlegar samræðustundir á þessari litlu torfu þarna í Glaðheimum sem nú eru horfnir undir hallir sumarlandsins.

 
En þá var Stóri-Björn Sigurðsson lögreglumaður formaður í hestamannafélaginu Gusti og réð því sem hann ráða vildi með ljúfmennsku án þess að nokkur dirfðist að mótmæla enda vissi Björn manna best hvað félaginu var þarfast.

 Jóhannes var ófeiminn, bæði þá og síðar, að ræða verkfræðileg viðfangsefni við mig og útskýra hvernig hann reiknaði ýmisleg mannvirki á sinn séníala hátt og einfaldan svo maður dáðist að. Það var ekkert pukur með neitt heldur málin rædd hreint út.

 Jóhannes átti við nokkra vanheilsu að stríða á efri árum og gekk ekki alltaf heill til skógar. Kom þó nokkuð reglulega í Laugarnar þar sem við hittumst oft og tókum tal saman þó hann væri misupplagður. En ljúfmennskan og húmorinn yfirgaf hann aldrei og vinátta okkar var ávallt söm og jöfn.

 Ég á aðeins ljúfar minningar um Jóhannes Guðmundsson stórverkfræðing. Hann var sannkallað valmenni í mínum huga.

 Halldór Jónsson 

Athugasemdir

[Ómar Geirsson, 29.6.2017 kl. 11:44]

Hugljúf minning Halldór.

Takk fyrir að deila.

Kveðja að austan.