Víglundur Þorsteinsson

var vinur minn víst. Ég setti eftirtalin minningarorð í Morgunblaðið í gær. Ég endurtek þau hér því ekki lesa allir Mogga:

"Það er sumarið 1964 og ég er eitthvað að gera mig breiðan út af vigtarmálum á steypubílum á Ártúnshöfða. Það er uppistand og ég kalla á lögguna. Þarna kemur til mín hár og myndarlegur ungur maður sem ég vissi að hét Víglundur og var að læra til lögfræðings en naut einhverra metorða hjá BM Vallá, sem var samkeppnisaðilinn um steypusálirnar. Hann spyr mig brosmildur hvað ég sé nú að bralla.

Kynni okkar áttu eftir að verða mikil næstu 38 árin. Við urðum harðir samkeppnisaðilar og það gustaði oft. En við vorum báðir sjálfstæðismenn og það hjálpaði. Hann var mun vinsælli maður af alþýðu en ég með mína mörgu hnýfla og einfaraeðli á þeim árum. Hann hafði afskipti af stjórnmálum en ég var feiminn. Hann var félagslyndur og hafði traust manna. Við reyktum báðir og vildum hætta. Hann hætti seinna í vindlunum í beinni útsendingu á Hótel Borg þegar hann var orðinn formaður iðnrekenda. Ég hætti margoft ævilangt allt til 2002 þegar það loks tókst. Veit ekki um staðfestu „Lundans“.

Það kom oftlega fyrir að við tókum tal saman um allt annað en steypumarkaðinn. Ég fann fljótt að mig munaði um margar upplýsingar sem frá honum flæddu. Hann var ótrúlega athugull, víðsýnn og fróður. Og það var yfirleitt mjög gott á milli okkar.

Árin liðu og fyrr en varir voru mín steypuár orðin 38. Þá lauk þeim skyndilega. Þetta var í upphafi mestu steyputíðar Íslands og nú hófst uppgangur Víglundar fyrir alvöru. Hann keypti djarfur upp fjölda fyrirtækja og áhrif hans urðu mikil fram að hruni. Þá var hann leiddur fyrir aftökusveit að hans eigin sögn og missti fyrirtækið. Ég missti líka hlutfallslega margt vegna eigin fíflsku, sem er ekki betra að lifa með en það sem Víglundur þurfti að þola fyrir atbeina óvina sinna.

Ég er staddur á svölum í Salnum í Kópavogi einhvern tímann á  sumri 2002. Enn í sárum eftir atvinnumissinn og áttavilltur enn sem komið var.

Þar sé ég Víglund allt í einu og hann kemur til mín og réttir út höndina. Hann tekur í mína og heldur henni fastri. Hann flytur langa ræðu með augunum einum og svipbrigðum meðan við horfumst í augu. Það streymir frá honum þvílík hlýja og samúð að ég hef ekki fundið neitt þvílíkt fyrr né síðar. Ekkert orð fer okkur á milli. Mér eru fyrirgefnar fornar vanhugsanir. Ég veit ekki hversu lengi við stöndum þarna meðan gestirnir tínast út í kringum okkur. Þegar þessu langa handabandi lýkur förum við sitt í hvora áttina og okkar samskipti verða ekki fleiri þessa heims.

Nú er Víglundur allur án þess að ég vissi hann veikan enda upptekinn sjálfur af sama kvilla. Ég tóri enn og get rifjað minningarnar upp. Og þær eru miklu fleiri sem eru góðar og hlýjar um manninn Víglund en um þær stundir sem hvassviðrin gengu yfir fyrir margt löngu.

Áhrifamaður í lífi okkar beggja og örlagavaldur að ýmsu leyti, Benedikt Magnússon frá Vallá, sagði eitt sinn við mig í öli okkar og horfði fast á mig:

„Embættið þitt geta allir séð. En ert þú, sem berð það, maður?“

Ég ber minn brest.

Víglundur Þorsteinsson var mikill maður í mínum augum. 

Athugasemdir

[Þorkell Guðnason, 25.11.2018 kl. 22:26]

Tel þessi skrif þér til sóma Dóri.