Sannleikurinn um íslenska efnahagsundrið

er á fésbókarfærslu Ragnars Önundarsonar þess þrautreynda fjármálamanns sem ekki misnotaði aðstöðu sína ólíkt mörgum öðrum svo ég viti til.

Hann segir svo:

Ragnar Önundarson

7. apríl kl. 07:33 · 

 

Áður efnuðust menn á atvinnurekstri. Þeir vörðu sínu eigin fé í framleiðslutæki og sköpuðu öðrum atvinnu. Þeir höfðu flestir, kannski næstum allir, í æsku sinni þekkt hvað það var að þurfa að velta hverri krónu fyrir sèr og þrátt fyrir velgengni bjó reynslan af fátæktinni alltaf í huga þeirra. Þeir vissu að fyrirtækin þeirra gátu ekki dafnað án góðra starfsmanna og mátu þá þess vegna mikils. Það mætti telja upp ótal frumkvöðla sem þetta gildir um.

Í seinni tíð hafa menn auðgast með allt öðrum hætti. Samheitið ,,eignatilfærslur” hefur verið notað um aðferðir sem sérfróðir fjármálamenn nota til að raka til sín auði sem aðrir hafa skapað. Rifjum upp nokkrar:

1). Verðbólgugróðinn árin ca. 1975-1985 varð vegna neikvæðra raunvaxta. Aldraðir misstu ævisparnað sinn (almannafé) og lífeyrissjóðir þeirra (almannafé) voru rýrðir. Það voru stjórnvöld sem ákváðu vextina, ungt fólk sem fékk lán þrýsti á um lága vexti og sá skuldir sínar gufa upp á fáum árum. Eignamyndun þess var skattfrjáls.

2). Úthlutun fiskveiðikvótans 1984, án afgjalds fyrir notkun hans, fól í sér ráðstöfun sem tók ,,margt smátt” frá almenningi (almannafé) sem gerði ,,fátt stórt” hjá nokkur hundruð útgerðum. Tilfærslan fólst í afgjaldsleysinu.

3). Framseljanleiki kvótans 1991 fól líka í sér eignatilfærslu af sömu ástæðu. Kvótinn tók afgjaldslaus að þjappast saman. Á móti kom að vegna þeirrar hagræðingar í sjávarútvegi sem af þessu leiddi styrktist raungengið og almenningur naut vaxandi kaupmáttar á móti. Um leið þrengdi gengið að greininni í heild, svo smærri útgerðir gáfust upp ein af annarri, sem keyrði samþjöppunina áfram. Þessi þróun varð mörgum byggðarlögum erfið en þjóðinni sem heild hagfelld.

4). Einkavæðing felur jafnan í sér að svonefndum ,,kjölfestufjárfestum” eru afhentar ríkiseignir (almannafé) á vægu verði, sem þeir vinna svo með í fáein misseri og skrá á markaði. Oftast selja menn svo á háu verði, það eru einkum lífeyrissjôðirnir okkar (almannafé) sem kaupa. Fjárfestarnir stinga milljörðum af almannafé á sig, allt löglegt.

5). Eignarhald á bönkum felur mikil völd í sèr. Ráðandi hluthafar úthluta lánum sem að miklu leyti eru fjármögnuð með sparifé almennings (almannafé). Vinir og vandamenn ráðandi hluthafa njóta forréttinda-aðstöðu, þeir stofna innantómar skeljar, svonefnd ,,eignarhaldsfélög”, skuldsetja þau án þess að setja veð sem aðrir þurfa að setja, kaupa bóluverðmæti (hlutabréf, fasteignir) sem þeir selja svo þegar hápunktur hagsveiflunnar nálgast. Hver kaupir ? Við, þ.e. lífeyrissjóðirnir (hlutabréfin) og almenningur (fasteignirnar).

6). Óhóflegur gróði af nýbyggingum (nú um 50-100% álagning) er ekkert annað en eignatilfærsla frá almenningi, sem þarf að kaupa þak yfir höfuðið á uppsprengdu verði, til örfárra verktaka, í ljósi skortsins. Hið opinbera, sveitarfélög og félagsmálaráðuneyti, hafa með tómlæti sínu séð skortinn verða til fyrir framan nefið á sér.

Þetta eru helstu flokkar eignatilfærslna undangenginna ára, bætið endilega við upptalninguna í athugasemdum. Nú hafa svonefnd ,,fasteignafélög” skráð sig á markað. Þau hafa keppt við almenning í skortinum og haft betur. Afleiðingin er uppsprengt verð á örlitlum ófullkomnum markaði. Hverjum er ætlað að kaupa ? Okkur ! Lífeyrissjóðunum okkar.

Menn geta orðið milljónamæringar á atvinnurekstri á löngum tíma með mikilli áhættu og fyrirhöfn, en menn verða milljarðamæringar með eignatilfærslum á örstuttum tíma án nokkurrar fyrirhafnar. Það er alveg sjálfsagt mál að þessir ,,féflettar” almennings borgi auðlegðarskatt. Þessi afstaða mín á ekkert skylt við öfund.

Ykkur er velkomið að deila þessu."

Sveitarfélög hafa staðið að  hækkun byggingakostnaðar meðlóðaskortsstefnu sinni. Hér í Florida er byggingakostnaður lúxushúsa minni en $150 dollarar á ferfet eða ca  200.000 kall.Og verktakar skila hagnaði með því en ekki ævintýralegum hagnaði eins og á Íslandi.

Næst verður Landsvirkjun einkavædd og  bankarnir aftur.

Það er eiginlega ekki skrítið að Sólveig Anna hafi orðið kommúnisti við það að horfa upp á hvernig íslenska efnahagsundrið skilað í sér lítið til leikskólakennara.

Athugasemdir

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 9.4.2019 kl. 17:19]

Vel mælið þið báðir, Halldór og Ragnar.

Og eiginlega fyllist maður depurð yfir því hvernig komið er fyrir landi og þjóð og enn meiri yfir því hvert stefnir.  

[GÍSLI HOLGERSSON - ICELAND (IP-tala skráð) 10.4.2019 kl. 12:49]

Skrif RAGNARS ÖNUNDARSONAR fjármálamanns ættu að vera skyldu-lesning ÍSLENDINGA um það hvernig á EKKI að vinna af græðgini einni. Fyrst stofnuðu menn til fyrirtækjareksturs á eigin vegum og áhættu og réðu menn til starfa.

Síðar komu "eignatilfærslur,kjölfestufjárfestar,bankar,eignar-halds og fjárfestingarfélög"svo eitthvað sé nefnt.

LESIÐ ÞESSA GREIN UM FJÁRMÁLIN Á ÍSLANDI EFTIR RAGNAR.