Hversvegna?

heldur ríkisstjórnin rígfast í ríkisvæðingarstefnu Svandísar Svavarsdóttur og VG í heilbrigðismálum?

Björn Bjarnason veltir þessu fyrir sér á máli sem jafnvel ég skil.

" Með þetta í huga er dapurlegt að fylgjast með umræðunum um Landspítalann og kreppuna sem þar ríkir. Vandinn hefur magnast við ríkisforsjárstefnuna sem Svandís Svavarsdóttir heilbrigðisráðherra fylgir. Það leiðir aðeins til vandræða að herða ríkistökin á þessu sviði eins og öllum öðrum. Af því að ráðherrann fylgir þessari stefnu beinast öll spjót að henni í stað þess að leitað sé annarra lausna.

Um miðjan tíunda áratuginn var staðan þannig að á háskólastigi að Háskóli Íslands sat um menntamálaráðherrann á svipaðan hátt og Landspítalinn gerir um heilbrigðisráðherrann núna. Í stað þess að sitja með allan þunga háskólanáms á herðum menntamálaráðuneytisins var losað um tök ríkisvaldsins á háskólamenntun. Staðan breyttist á örfáum árum. Þeir sem vilja í raun létta á spennunni vegna Landspítalans og auðvelda honum að sinna hlutverki sínu sem bráða- og háskólasjúkrahúss verða að létta af honum verkefnum með því að heimila öðrum að sinna þeim.

Svigrúm af þessu tagi er eitur í beinum núverandi heilbrigðisráðherra vegna hollustu við úrelt stjórnmálaleg viðhorf um hlutverk ríkisins. Hvarvetna þar sem sósíalísk miðstýringarsjónarmið ráða verða til biðraðir og þegar þær eru á bráðamóttökum er meira í húfi en til dæmis í pósthúsum.

Reynir Arngrímsson, formaður Læknafélags Íslands, segir í Morgunblaðinu í dag (17. janúar):

„Hægt er að minnka álag á starfsemi Landspítala með því að endurskoða hvar þjónusta vegna átaks- og sérverkefna er veitt í heilbrigðiskerfinu sem ekki krefst hátækni inngripa og gjörgæslu lækna. [...]

Með stefnubreytingu heilbrigðisyfirvalda sem miðar að því að minnka aðflæði á Landspítala í þjónustu sem hægt er að veita utan sjúkrahússins, á fleiri stöðum en í heilsugæslunni og á hjúkrunarheimilum, er hægt að skapa nauðsynlegt svigrúm til að minnka álag á Landspítalann og starfsfólk hans. Slík breyting myndi auka öryggi sjúklinga, bæta skilvirkni þjónustu og leiða til hagkvæmari rekstrarniðurstöðu fyrir samfélagið allt.

Engin önnur skynsamlegri lausn er í augsýn. Bráðaveikindum verður ekki afstýrt en aðflæði og skipulag annarra heilbrigðisþjónustu má hæglega endurskoða og veita víðar en á Landspítala.“

Það er óskiljanlegt að heilbrigðisráðherra VG skuli velja núverandi víglínu í átökum um þjónustu Landspítalans. Hjá ráðherranum ráða úreltar pólitískar kreddur sem vinna gegn þeim markmiðum sem sett eru með opinberum fjárveitingum til heilbrigðisþjónustu "

Í minni fjölskyldu hef ég horft upp á tvær ferðir til Svíþjóðar á kostnað ríkisins í hnjáliðaaðgerð sem eru samanlagt miklu dýrari en fyrir lá að Klínikin var reiðubúin að framkvæma þær. Maður stendur agndofa yfir að horfa upp á svona sóun þjóðarauðsins þó að maður blessi árangurinn sem við blasir eftir aðgerðirnar í Svíþjóð. Manni finnst þetta samt ekki rétt og skilur ekki hugsunina á bak við þetta enda er enginn sem útskýrir þetta fyrir manni svo maður skilji.

Er hugsanlegt að vandi heilbrigðiskerfisins sé sá, að kostnaðurinn fylgir ekki sjúklingnum sem hann getur beint þangað sem hann kýs? Svipað og hugmyndir hafa verið uppi um í menntakerfinu, að bestu skólarnir í kostnaði og kvalíteti fái til sín viðskiptin? Liðskipti kosta þetta sem framlag af hálfu ríkisins og sá fær framkvæmdina sem best býður en sjúklingur má eiga afganginn ef einhver verður eða borgar milligjöf ef þörf krefur?

Væri hægt að prófa þetta á einföldustu aðgerðunum? Til dæmis hnjáliðsaðgerð? Klíníkin býður ákveðið verð og ríkið leggur fram þá upphæð sem það treystir sér til? Svo má spinna áfram eftir þeirri reynslu?

Athugasemdir

[Vagn (IP-tala skráð) 18.1.2020 kl. 03:25]

Það er ranghugmynd, eða lúmskt pólitískt áróðursbragð, að segja að vandamálið sé álag á Landspítalanum. Vandamálið er álag á bráðamóttökuna í Fossvogi, þá stærstu af 5 bráðamóttökum. Og starfsfólk á heilsugæslum borgarinnar er aðgerðarlaust meðan fólk með kvef og hósta fer beint á bráðamóttökuna.

Flestar aðrar deildir gætu vel bætt við sig verkefnum ef fjárlög leyfðu, og hafa gert þegar aukafjárveitingar hafa verið veittar fyrir lægri upphæð en einkastofurnar bjóða. Og háskólasjúkrahús getur ekki auðveldlega sleppt völdum líkamspörtum án þess að kennslan beri þess merki.

En það virðist henta pólitískum markmiðum sumra innan heilbrigðiskerfisins og utan að mála frekar skrattann á vegginn en að fara með rétt mál og vinna að lausnum. Pólitíkin er víða og eins og einn kunningi minn sagði í partíi: ESB þvingar okkur til að senda fólk til Svíþjóðar frekar en að láta það þjást en Kratarnir á Klinikinni fá ekki krónu meðan fjárlög eru samin í Valhöll.

[Halldór Jónsson, 19.1.2020 kl. 18:09]

Vagninn veit óvænt meira en ég hélt að hann vissi vegna sums sem hann segir.