Dómstólaæxlið

óx með tilkomu aukinnar útungunar á lögfræðingum með fjölgun lagaskóla.

Auðvitað tóku íslenskir embættismenn vitlausa ákvörðun í því að bregðast við fjölgun mála með því að fjölga dómsstigum. Þau höfðu verið 2 sem sýndu sig að duga vel í hundrað ár.Viðbótar dómstig gerði akkúrat ekkert til að leysa vaxandi deilumálafjöldann.

Dómarar í Hæstarétti fundu það upp að vaxandi málafjöldi truflaði þá frá hlutabréfaverslun og brennivínskaupum. Í stað þess að fjölga bara hæstaréttardómurum var  fundið upp að stofna millidómstigið Landsrétt. Lausn vandamálsins varð þar með umsvifalaust neikvætt og leiddi aðeins til stóraukins kostnaðar án þess að leysa eitt eða neitt. Í stað þess að láta Hæstarétt sinna skyldu sinni voru dómarar þar settir á nokkurskonar iðjuleysisbætur og hafa núna nær ekkert að gera en á óbreyttu kaupi samt.

Viðtal við einn forseta Hæstaréttar sýnir að að vandalaust hefði verið að ráða nægilega marga dómara að réttinum til að komast yfir málabunkann þar sem forsetinn viðurkennir að hafa haft enga þekkingu eða reynslu af starfi Hæstaréttar áður en hann datt þar inn sem venjulegur lögfræðingur til að taka við að dæma lifendur og dauða. Það virðist nefnilega ekki tiltakanlega flókið að vera dómari nema ef frá eru talin hagsmuna- og fjölskyldutengsl sem trufla fjölmiðlana. 

Íslenskt réttarkerfi er orðið ömurlegt í augum venjulegs fólks og versnar með hverju ári þar sem dómum er ítrekað vísað til erlends dómstóls sem rekur málin aftur heim í hérað íslensku dómurunum til hneisu. Kerfið er rándýrt og óskilvirkt og hefur Landréttaruppfinningin þegar valdið ómældum pólitískum skaða og kostnaðarauka, auk þess athlægis sem þessar deilur hafa aflað réttarríkinu sem við héldum að hér ætti að ríkja í stað varðhunda kerfisins. 

Landlæg og líklega vaxandi þrasgirni Íslendinga sem lögfræðingastóðið magnar auðvitað ár frá ári, sér til þess að þetta kerfi er orðið fáránlega sjálfnærandi og stefnir sífellt í frekari útþenslu. Alþingi klekur líka hugsunarlaust út endalausum nýjum EES gerðum sem við Íslendingar höfum enga þörf fyrir vegna séraðstæðna en skaffa réttarkerfinu endalaus verkefni af hinum fáránlegustu gerðum.

Enda eru sumir síðustu dómar Hæstaréttar orðnir að athlægi meðal almennings eins og að dæma mönnum skaðabætur fyrir að vera dæmdir óhæfir stjórnunarlegir idjótar,eða með óheppilegri kynfæri en aðrir eða vegna þess að ráðherrar virðast ekki lengur eiga að ráða á grundvelli stjórnarskrárinnar heldur vegna einhverrar tízkukynjafræði og jafnræðisreglna hvað sem í slíku felst.  Enginn virðist spá í það hverjir skulu veita embætti á Íslandi samkvæmt stjórnarskránni  en þeims sjónarmiðum sífellt hossað hærra að láta vísa málum í auknum mæli frá kjörnum fulltrúuum í exceltöflur andlitslausra embættismanna sem einhvers stórasannleiks studdum víðsýni pópúlistanna.

Dómstólaæxlið íslenska er í augum alþýðu vaxið út fyrir allan þjófabálk og  er orðið stjórnlaust og sjálfnærandi og verður vandhamið úr þessu næstu 100 árin.

 

Athugasemdir

[Sigurður Kristján Hjaltested, 15.2.2020 kl. 22:33]

Ekki hægt að orða þetta betur.

Þessi Landsréttut er bara grin og enn ein tilraunin til að skapa mönnum vinnu á kostnað skattgreiðenda.

Það sem vantar á þessu skeri, er skiptaréttur.

Sá réttur sér til þess að skiptum á þrotabúum,

dánrbúum sé lokið án aðkomu skiptastjóra og lögfræðinga sem á endanum sjúga allt út úr þeim búum, sem þeim er fært, á silfufati til skipta. Í Noregi og Danmörku, ljúka þeir þessum málum á innan við tveimur árum.

Í mínu tilfelli, er þetta búið að taka 54 ár að skipta búi föður míns, ásamt 5 dánarbúum sem eru orðin aðilar að þessu sama búi og sér ekki fyrir endann á því ennþá vegna allskonar lögfræðibragða og spillingar.

Þetta er lögfræði og dómskerfið á Íslandi.

Svo er fólk að tala um Kúpu norðursins.

Velkomin þangað.

[Höfundur ókunnur, 16.2.2020 kl. 08:46]

Þörf greining sem sjaldan heyrist um þennan málaflokk. 

Að vísu mæra erlendir fjölmiðlar okkar þjóð fyrir það að hafa dæmt bankabófa í fangelsi, og kvarta undan getuleysi eigin dómskerfa. Ekki þarf að þakka Landsdómi eða þeirri útfærslu fyrir það, hann kom þarna hvergi nálægt.

Það læðist að mér sá grunur að verkfræðingar, eða aðrir hæfir menn í meti og útreikningi á skilvirkni, hafi hvergi komið að því að greina þörf eða útfærslu á dómskerfinu.

Nánast undantekningarlaust hefur einn flokkur hefur haldið á taumum dómsmála í stjórnmálum. Ber henn ekki höfuðábyrgð á þessu?