Hvílíkt bull

gátu menn látið frá sér í gamla daga. Rétt eins og sannfærðir kommúnistar í dag, Sólveig Anna eða Gunnar Smári, trúandi á kraftaverk um peninga sem detta af himnum í vasana ef draumórarnir rætast og hægt er að drepa helvítis auðvaldið.

"Nach Frankreich zogen zwei Grenadier',
Die waren in Rußland gefangen.
Und als sie kamen ins deutsche Quartier, 
Sie ließen die Köpfe hangen.

Da hörten sie beide die traurige Mär:
Daß Frankreich verloren gegangen,
Besiegt und geschlagen das [tapfere]1 Heer
Und der Kaiser, der Kaiser gefangen.

Da weinten zusammen die Grenadier
Wohl ob der kläglichen Kunde.
Der eine sprach: »Wie weh wird mir,
Wie brennt meine alte Wunde!«

Der andre sprach: »Das Lied ist aus,
Auch ich möcht mit dir sterben,
Doch hab ich Weib und Kind zu Haus,
Die ohne mich verderben.«

»Was scheert mich Weib, was scheert mich Kind,
Ich trage weit [bess'res]2 Verlangen;
Laß sie betteln gehn, wenn sie hungrig sind -
Mein Kaiser, mein Kaiser gefangen!

Gewähr mir, Bruder, eine Bitt':
Wenn ich jetzt sterben werde,
So nimm meine Leiche nach Frankreich mit,
Begrab' mich in Frankreichs Erde.

Das Ehrenkreuz am roten Band
Sollst du aufs Herz mir legen;
Die Flinte gib mir in die Hand,
Und gürt' mir um den Degen.

So will ich liegen und horchen still,
Wie eine Schildwach, im Grabe,
Bis einst ich höre Kanonengebrüll,
Und wiehernder Rosse Getrabe.

Dann reitet mein Kaiser wohl über mein Grab,
Viel Schwerter klirren und blitzen;
Dann steig ich gewaffnet hervor aus dem Grab -
Den Kaiser, den Kaiser zu schützen!"

Og þetta þykir  list. Heinrich Heine skáld.

Mér finnst hann vera fábjáni og fífl frekar en eitthvað annað.

Hvílíkt veraldar bull, hvílík veraldar heimska.
 

Athugasemdir

[Elló (IP-tala skráð) 15.10.2020 kl. 08:34]

Die beiden Grenadiere Robert Schumann (1810-1856)

Die beiden Grenadiere by Heinrich Heine tells the story of two French soldiers who have been captured in Russia during the Napoleonic Wars. One is mortally wounded and makes the other swear to bury him with his regalia and weapons so that upon his emperor’s valiant return, he will rise up from the grave and protect him to the end.

 

Around 1819-20 Heinrich Heine wrote Die Grenadiere, a tribute to Napoleon Bonaparte, who was admired for embodying an ideal as the archetype of power and authority. In 1840 Robert Schumann set Heine’s text in Die beiden Grenadiere, op. 49 no. 1. The article analyses the relationship between Heine’s romance and Schumann’s Lied, showing how the composer developed the musical content of the Lied in perfect accordance with the poem, employing the musical technique of through-composition: a term describing a method of setting a poetic text to music in a relatively continuous, non-sectional and non-repetitive way, in contrast to strophic form, where each verse is assigned the same music.

 

https://www.youtube.com/watch?v=8KMjt6fRJG0&feature=emb_title

[Hörður Þormar (IP-tala skráð) 15.10.2020 kl. 11:24]

Mannskepnan er hjarðdýr sem hneigist til að fylgja foringja.

Svo furðulegt sem það er, þá virðast sumir hafa kosið Donald Trump sem "leiðtoga lífs síns".

[Jónas Gunnlaugsson (IP-tala skráð) 15.10.2020 kl. 11:41]

Velt vöngum

Ég var að reyna að skoða þetta með Google translate, og virðist mér að þarna sé talað út frá innrætingu. 

Peningarnir eru bókhald, og ef einhver getur komið með bókhald í eitthvað sem er gáfulegt, og það skapar þá vinnu og vörur, þá er það gott.

Einhver sér götusópara, með mikla söng eða músik hæfileika og hjálpar honum að koma þessu á framfæri, þá er það allra hagur. 

Þannig getur einhver, eins og Ford, sá gamli og eini, sem hafði skipulags hugmyndir og útsjónarsemi til mikilla verka, orðið að miklu gagni fyrir okkur meðal Jónana. 

Gamla konan sagði, við lifum öll á þessum hugsjóna og framkvæmda mönnum. 

Gangi þér allt í haginn. 

Egilsstaðir, 15.10.2020   Jónas Gunnlaugsson

[Húsari. (IP-tala skráð) 15.10.2020 kl. 13:56]

 Sæll Halldór.

Kvæði þetta er til í þýðingu
Karls Jónassonar og nefnist
þar Skotliðarnir.

Þýðingin kom fyrst fram fyrir sjónir manna
1932 og það er afi Sólveigar, Árni Jónsson frá Múla
sem fylgir henni úr hlaði.

Heinrich Heine var 17 ára er hann orti kvæði þetta (f. 1797)
í mikilli óþökk landa sinna.

                Skotliðarnir.

Til Frakklands báðir þeir héldu heim
úr helgreipum rússneskra fjanda.
En sagan er Þjóðverjinn sagði þeim
var síðasta raun þeim til handa.

En það var hin sorglega, sárbeitta frétt
að svift væri land þeirra freisi,
alt kappalið Frakklands í kvíar sett
og keisarinn færður í helsi.

Þá urðu hljóðir þeir hermenn tveir
og hvarmana vættu þá tárin,
og annar kvað: „Ég ei afber meir,
nú ýfast upp gömlu sárin".

þá mælti hinn: „Nú læt jeg líf,
fyrst land mitt svo er farið,
þótt börn mín ung og einnig víf
sig örbirgð fái ei varið.

Hvers virði er fólk með hungurshróp,
þá herfrægðarljóminn er týndur,
sá mun fæða það sem því frelsi skóp,
í fangelsi er keisarinn píndur.

Æ, bróðir, heyr mitt hinsta kvein,
nú hallar að dauðastundu.
Til Frakklands vil jeg mín flytjist bein
og frakkneskri hyljist grundu.

Og okkar fagra frægðarsveig
mér festu trútt að hjarta,
og vopnin min, sem vöktu geig
þar vil jeg fái að skarta.

Svo vil jeg rólegur vera þar
sem vörður á grafardjúpseiði,
uns heyri jeg stórskotahrynurnar
og hófatraðk við mitt leiði.

Að gröf minni fyrstar mun fráum á jó
með fríðu liði sjálfur koma þengill,
þá brýst jeg með alvæpni úr kaldri kró
sem keisarans verndunarengill."

Hætti mér ekki á það hála svell að fjalla einu
orði um rómantík eða rjómatík eins og HKL nefnir
það í Brekkukotsannáli!

[Húsari. (IP-tala skráð) 15.10.2020 kl. 15:58]

*Brekkukotsannál átti að standa þar.

[Halldór Jónsson, 15.10.2020 kl. 22:20]

Góð þýðing, takk fyrir Húsari

[Halldór Jónsson, 15.10.2020 kl. 22:21]

Ég voa að Jónas sjái þetta

[Halldór Jónsson, 15.10.2020 kl. 22:23]

Já Hörður, ég vona að hann vinni stríðsæsingafíflin í kommúnistaflokki Demokrata. Trump er minn leiðtogi umfram Biden-Braskarana Joe og Hunter

[Hörður Þormar, 15.10.2020 kl. 23:29]

Til Frakklands fóru tvö grenjadýr

sem ætluðu Rússland að fanga

en þegar þeir komu í þýskt kvartír

þá létu þeir hausana hanga

(Karl Ísfeld, Alþbl. 14. jan. 1939)

[Halldór Jónsson, 16.10.2020 kl. 22:12]

Hvar næ ég í alla þýðingu Kalla Ísfeld?

[Húsari. (IP-tala skráð) 17.10.2020 kl. 01:06]

 Sæll Halldór.

Veit ekki betur en tilvitnaðar ljóðlínur hér að framan
séu eftir Guðmund Guðmundsson, skólaskáld.
Hins vegar er greinin eftir Karl Ísfeld og gerir hann verulegar
athugasemdir við kveðskap þennan.

Þetta þótti einfaldlega þvílíkt bull að enginn vildi
helst orðum að því eyða.

Heine var Gyðingur að ætterni og fæddur í Dusseldorf.
Frönsk áhrif voru ráðandi í uppvexti hans.

Ljóð hans eru ósjaldan þess eðlis að draga dár að
viðfangi og láta þeð engjast í háði og spotti.

Franz Liszt og Heine þekktust en sá vinskapur fór
fjandans til er Heine reyndi að kúga fé af honum.

Hann framdi þá klæki reyndar gagnvart öðrum ekki síður og
því illa þokkaður þar fyrir en fáum yfirsást skáldlegt
innsæi hans.

Baækur hans og allur kveðskapur var bannaður
í Þýzkalandi 1933 og endaði hann að lokum
í útlegð í Frakklandi, andaðist 58 ára gamall í París.

Síðustu árin sem Jónas Hallgrímsson lifði
fékkst hann við þýðingar á ljóðum Heine og
urðu flestar þýðingarnar til á þessum síðustu dögum hans.

Hann bjó þá í Surrey á Englandi og hafa margir
fyrir misskilning talið það bestu árin í lífi þessa skálds.

Vitanlega var hversdagsleg meðalhegðun Jónasi kunn
sem og ýtrasta kurteisi en á þessum árum verða til
flest myrkustu kvæðin sem hann orti um sína daga.
Það segir sína sögu og að hann vissi glöggt að hverju dró

Smá rómantík drepur nú engan, Halldór!

[Húsari. (IP-tala skráð) 17.10.2020 kl. 02:35]

Sæll Halldór.

Hér er kvæðið um skotliðana
í þýðingu Guðmundar skólaskálds:

Skotliðarnir.
Eftir H. Heine.

Til Frakklands skotliðar fóru tveir,
er fangar á Rússlandi vóru.
Og daprir urðu og þöglir þeir,
er Þýzkaland um þeir fóru.

Þá barst þeim sú saga Frakklandi frá
að frægðarsól þess væri runninn
og fallin að velli þess kappa-fjöld kná , —
sjálfur keisarinn, keisarinn unninn .

Þá grjetu þeir skotliðar barm við barm,
— sú bölfregn losaði' um tárin. —
Og annar kvað : »Við aukinn harm
nú ýfast mín gómlu sárin«.

Og hinn kvað: »Úti' um allt er þá,
— við okkur skyldum farga!
En — konu' og börnin ung jeg á,
sem án mín sjer ei bjarga«.

— »Hvað kemur barn og víf mjer við?
Mjer veglegri þrá upp er runnin!
Lát þau fylla' á verðgangi kvalinn kvið:
minn keisari, keisari' er unninn!

Og svo er bænin eptir ein:
Ef augun nátjöld skyggja,
lil Frakklands heim með þjer flyt mín bein,
á Frakklandi vildi' eg liggja.

Minn heiðurskross við blóðrauð bönd
á brjóst mitt festur verði,
og ljá mjer byssu' í hægri hönd
og hvössu gyrð mig sverði.

Svo ligg jeg og hljóði hlusla' eg í
og held í gröfinni vörðinn,
unz heyri jeg þrymskota hlymjandi gný
og hófdyn svo titrar við jörðin.

Þá keyrir á gröf mína keisarinn jó,
og kesjum skjöldu þeir berja, —
þá rís jeg með alvæpni úr kaldri kró,
hann, keisarann minn, til að verja!«

Guðm. Guðmundsson.

[Húsari. (IP-tala skráð) 17.10.2020 kl. 23:01]

 Sæll Halldór.

Held það verði að fylgja hér með að kvæði Guðmundar skólaskálds
var skopstæling á kvæði Heines. Fleiri reyndu sig við slíkt.

Karl Ísfeld var hins vegar, eins og fram er komið, ekki
sérlega hrifinn af þessari tilraun og þótti lítið til koma.

Eftir Karl liggja fjölmargar þýðingar s.s. goðsagnakvæðin
finnsku, Kalevala,og Góði dátinn Svejk en auk þess fjölmargar ljóðaþýðingar. Fleira mætti tína til.

Sá eitt sinn fyrstu kvæði Karls, hann var þá 16 ára gamall,
og þau bera vitni ótvíræðrar gáfu til skáldskapar og er sem
fulltíða maður á pottmakarans akri yrki þar.