Græddur er geymdur eyrir

stóð á sparibyssunni minni gylltu og rauðleðurklæddu sem Landsbankinn gaf mér.

Ekki datt mér í hug þá  að Landsbankinn væri lygari eins og hann var langur til.

Á endanum laug hann svo að mér að hlutaféð sem ég keypti í honum væri einhvers virði.

Hann fór bara á hausinn og því var öllu stolið af mér. Ég átti þá ekkert í málverkunum eða marmaranum í Austurstræti heldur bara ríkið, bankasýslan og skilanefndirnar.

Svo var manni sagt að það væri ljótt að ljúga í börn!

Í Morgunblaðinu eru nokkrar staðreyndir um fjármál rifjaðar upp í leiðara í gær.

 

"Græddur er geymdur eyrir sagði á blokkinni frá bankanum sem barnaskólarnir héldu utan um forðum. Börnin keyptu merki fyrir aura sem foreldrarnir tíndu flestir úr lúnu veski. Með fulla síðu var farið í bankann og beðið vaxta.

Sá einn hafði eitthvað upp úr krafsinu sem fékk hagstætt lán hjá bankanum og borgaði með verðbrunnum krónum. Þótt átakið hafi verið gallað var það þó tákn um að einhverjir töldu sparnað vera dyggð. Og það er rétt og bestur reynist hann þegar allir hafa nokkuð fyrir sinn snúð.

Síðar náðu hlutlausir embættismenn með lífsskoðun við ystu brún vinstrakantsins að stýra skattastefnu ríkisins allt of lengi og næsta óháð því hverjir sátu sem fjármálaráðherrar. En auðvitað varð samspilið mest og best þegar ráðherrann og embættismaðurinn voru jafnhlutlausir eins og í tíð þeirra Steingríms og Indriða. Tókst hlutleysingjunum þá að hækka skatta 104 sinnum og hafa þeir verið að mestu blýfastir síðan.

Þetta gleðiríka og hlutlausa samband endaði unaðslega með því að kumpánar enduðu báðir í framboði fyrir VG, sem undirstrikaði hversu óhlutdrægir báðir voru.

Á Íslandi hefur tekist að tryggja að þegar vextir eru komnir niður í næstum ekkert þá heldur reglan að skattleggja skuli „verðbólgugróða“ sparenda, sem þýðir að á verðtryggðum reikningum þar sem ávöxtun er næstum engin græðir ríkið með því að skattleggja verðbólguna.

En eins og kunnugt er kemur sú aldrei til frádráttar hjá almenningi. Það mega íslensku stjórnmálaflokkarnir eiga að nánast enginn munur hefur reynst á þeim í slíkum efnum og þess vegna hefðu þeir Steingrímur getað dreift sér á aðra flokka sem hefði sjálfsagt verið sanngjarnt og enginn tekið eftir neinu."

Kaldhæðnin sem skín út úr þessum orðum er samt alvöruþrungin. Sparnaður var talin dygg í eina tíð.En Bréfaguttum og  Háskólaséníum í fjármálum sem öðrum málum hefur tekist að leiða okkur á æðri þekkingarsvið.

Margir launþegar eiga oft ekki fleiri aura en þá sem eru í skuld á VISA-reikningnum í mánaðarlok. Sumir eiga kannski aðeins meira í mánaðarlaunum talið. En það er erfitt að ávaxta lágar upphæðir þannig að almennur skilningur á eðli sparnaðar er ekki útbreiddur. Það eru bara þeir sem hafa fengið stórlán til að kaupa bréf fyrir sem geta ávaxtað.

Ég hef velt því fyrir mér af hverju bankar vilja ekki bjóða verðtryggða reikninga til skemmri tíma en þriggja ára? Af hverju ekki til þriggja mánaða? Núll vexti en bara verðtryggingu. Myndi þetta ekki breyta hugsunarhætti einhverra um hvað útgjaldasparnaður er í raun og veru? Og hætta að leggja fjármagsntekjuskatt á verðtryggingu sem er furðuleg ráðstöfun.

En það er haldið áfram að níðast á gömlum gildum með lygum og útúrsnúningum og skorti á nýrri stjórnarskrá jafnvel kennt um allt sem aflaga fer.  

Já, græddur er geymdur eyrir sögðu þeir í gamla daga.