Reykjavíkurbréfið

í dag er í algjörum sérflokki góðra stjórnmálaskrifa að mér finnst.

Í heild sinni er það svona:

 

Það er eiginlega of gott til að vera satt að litlu samrýmdu systurflokkarnir, sem fylkja sér saman og eiga sér ekki viðreisnar von, ætli sér enn að söngla sinn þreytta eintóna söng um ESB, allra meina bót, þegar hvarvetna sést að íbúar þar innanborðs eru óðum að týna galdratrúnni.

Þeim er vorkunn

En það eykur vandræðin að systurflokkarnir fyrrnefndu eiga engan annan kost. Þeir telja sig verða að veifa þessu tré fremur en öngvu. En þar með veifa þeir öngvu!

Einsmálstilveran tryggir að einstigið sem jafnframt er einstefna er aðalbraut hennar og reyndar sú eina. Það var því sjálfgefið að systurflokkarnir myndu enda eins og rolla í sjálfheldu og þar sýnast þeir staddir nú. Frá þeim stað geta þeir hvorki komið né farið. Enginn annar vill deila með þeim sama stað og þeir verða að láta eins og syllan sú sé þúsund hektarar af grænu grasi sem eigi sér engan annan stað líkan. En almenningur er ekki þar. Og hann trúir því seint að syllan sú sé fyrirheitna landið. Og systurflokkunum kemur ekki lengur við hvað það er sem skiptir íslenskan almenning helst máli, bæði nú og í næstu framtíð. Þeir sitja eftir á syllunni og tala saman á belgísku og eru þeir einu í heiminum sem gera það.

Hvers vegna í ósköpunum ætti nokkur kjósandi að reima á sig skó og skokka á kjörstað til að kjósa þá syllumenn? Þeir sameina hið ómögulega að vera í sjálfheldu á syllu og þrátt fyrir það algjörlega úti að aka.

Og talandi um það, þá hatast þetta sama lið reyndar út í alla sem „eru úti að aka“ á sínum bíl, hvort sem er til vinnu, með börn sín til skóla eða tómstunda eða í öðrum þeim erindum, smáum og stórum, þar sem einkabíllinn gegnir lykilhlutverki.

Og svo eru syllumenn hækjur skattpíningar

Og fyrrnefndir systurflokkar eru einmitt helstu hækjur borgarstjórans, sem kjósendur höfðu í raun í tvennum kosningum í röð reynt að reka af höndum sér. En hækjurnar gerðu sitt til að eyðileggja vilja kjósenda og komu í veg fyrir að mjaka mætti borginni úr þeirri ömurlegu stöðnun sem hefur þjakað hana nú um skeið.

Þegar rekstur og framkvæmdageta borgarinnar var sem öflugust var borgin framarlega í röð þeirra sveitarfélaga sem sýndu mesta aðgát í nýtingu skattheimilda sinna. Með núverandi stjórnendum og því hugarfari sem þeir lúta er hver einasti gjaldstofn borgarinnar, stór sem smár, þaninn upp í hæstu hæðir! Fasteignamat bygginga hefur, vegna þrenginga í lóðamálum og vesaldar borgaryfirvalda í skipulagsmálum, hækkað stórlega þar sem eftirspurn eftir húsnæði sprengir nú framboðið.

Þá hefði það verið sjálfgefin sanngirni og eðlileg tillitssemi við íbúa borgarinnar að slá verulega af gjaldstofnunum. Borgin hefði þó verið jafnvel sett eftir sem áður. Væru borgaryfirvöld vinir og samherjar borgarbúa hefðu þau hagað sér þannig. En því var ekki að heilsa heldur var „tækifærið“ nýtt til að þrengja að fólkinu. Það var þó í senn réttlætismál og skylda gagnvart fjárhagslega aðþrengdum borgarbúum að bregðast þeim ekki. Og eins og fyrr sagði yrði hagur borgarsjóðs jafngóður og árin á undan!

Borgarstjóranum einum er ekki um að kenna. Systurflokkarnir bentu ekki á að sjálfsögð krafa væri að setja sanngirni og réttlæti í fyrsta sæti. Þeir þögðu og tryggðu framgang óréttlætisins með atkvæði sínu.

Þvert á allt sem boðað var

Þetta er myndin sem blasir við af þessum mistæku smáflokkum í stjórnarandstöðu á landsvísu og hlaupaLoforðin á ódýra markaðnum endast illa Reykjavíkurbréf30.04.21 liðum á litla sviðinu í Reykjavík, þar sem þeir hugsjónalausu taka glaðbeittir þátt í hverri einustu atlögu gegn venjulegum bifreiðaeigendum sem Dagur B. Eggertsson stendur reglubundið fyrir, til viðbótar þeim vanda sem athafna- og getuleysi borgaryfirvalda hefur þegar valdið þeim. Þær hafa leitt til þess að umferðarmál borgarbúa eru komin í óefni. Og markmiðið er að halda áfram á þeirri braut.

Þá er horft til himins og sagt að „borgarlína“ muni falla þaðan sem himneskt hjálpræði. Það eru öfugmæli og ónýt óskhyggja. Sú tugmilljarða martröð, sem sú glórulausa skrifborðslausn boðar, er gamaldags úrræði í sovéskum stíl, sem byggist á hugmyndum um að vandinn til úrlausnar snúist um, eins og í sovét forðum, að koma lýðnum til og frá úreltum verksmiðjum og heim til sín í úthverfin. Nútímamaðurinn er ekki maur í sovétskipulagi. Hann á erindi víðar. Hann fer þangað sem hugurinn stýrir honum og þangað sem þörfin knýr.

Forsenda borgarlínu felst í því að knýja menn frá því að eiga erindi annað en litlir lenínar telja nóg! Og upp á gamla máta gleypa þægir þá forsendu að það muni hjálpa mest að gera bifreiðaeigendum á höfuðborgarsvæðinu algjörlega ókleift að koma sér annað en þangað sem sovétskipulagið nýja ætlar þeim.

Ríkisstjórnin hefur aldrei gefið skýringu á því af hverju í ósköpunum hún hefur talið sér skylt að falla í þessa gryfju og toga tugi milljarða upp úr buddu fólks um allt land og dæla í þessa endemis þvælu. Önnur óskýrð tiltæki úr þeirri átt benda helst til þess að hún telji almennt að hafi gryfjurnar verið settar þarna þá hefði það sýnt a.m.k. slæma nýtingu að detta ekki í þær, hverja af annarri, og helst í réttri röð, og ef hægt sé að koma því við, að detta svo í þær aftur í bakaleiðinni og þá hljóti nýtingin að vera fullkomin og hrakfallabálkar stjórnmálanna fengju þá einkunn að vera „lausnamiðaðir“.

Réttdræpur rekstur

Meginverkefni borgaryfirvalda, sem systurflokkarnir fyrrnefndu staulast undir, virðast að öðru leyti, næst á eftir því að tuddast á bifreiðaeigendum, að vega opinskátt eða úr launsátri, ef sú ákjósanlega staða kemur upp, að þeim sem þráast enn við að stunda rekstur í borginni. Núverandi borgaryfirvöld hafa margoft sýnt að þeirra hlutverk sé ekki annað en að útvega slíkum aðilum sem allra öflugastan mótvind í fangið en setja fótinn fyrir viðleitni þeirra, ef mótvind vantar þá stundina.

Hollur smárekstur fellur þó hvarvetna best að viðmótsþýðri og elskulegri uppbyggingu miðbæjar að mati velviljaðra yfirvalda, sem eru ekki með lausa skrúfu. Það er sú starfsemi, þegar best gengur, sem reynist öruggasta einkunnin og heilbrigðasta merkið um að borgarsamfélagið sé lífvænlegt, notalegt og með opinn arminn. Tilræði borgarstjórans við Laugaveg og nágrannastrætin og gamla bæinn í heild hafa örugglega gengið framar vonum hans og mun taka langan tíma að bæta fyrir þau skemmdarverk öll og sum verða seint eða aldrei bætt að fullu.

Lóðbeint á höfuðið

Nú síðast komu svo „óvæntar“ fréttir að þrátt fyrir að skattheimta sé umsvifalaust keyrð í topp sé fjárhagsstaða borgarinnar komin í óefni.

Hún hefur reyndar farið jafnt og þétt í öfuga átt og umframkeyrslan og skortur á aðgát hafa síðustu árin stuðlað að því að koma fjárhagnum á hliðina. Skuldasöfnunin hefur verið hið eina sem virðist hafa lotið styrkri stjórn, en auðvitað gengið í vitlausa átt eins og flest annað á þessum bæ.

En tölurnar, sem nú eru nefndar, eru hrikalegar. Og skyndilega er það kórónuveiran sem ræður ferð! En hvernig stendur á því að staðan í nágrannasveitarfélögunum er önnur og þar tekst að halda í horfi og rúmlega það?

Sé það tilvikið að kórónuveiran hafi komið aftan að borgaryfirvöldum á sínum síðustu metrum þá hlytu þau að hafa upplýst borgarbúa um það fyrir löngu og hvernig þau ætluðu að bregðast við og bjarga borgarrekstrinum og laga hann að þeim veruleika. En ekkert slíkt hefur heyrst. Ekkert orð og ekkert kvak. Borgaryfirvöld hafa verið frá morgni til kvölds í innilegum samningaviðræðum við Borgarlínu langsokk um hvernig væri best að eyða 50-100 milljörðum króna og hvernig væri hægt að draga ríkisstjórnina á asnaeyrunum út í foraðið með sér. Tveggja milljarða afgangur er skyndilega kynntur sem 12 milljarða halli eins og sá veruleiki hefði allt í einu komið upp með einni gusunni úr fjalli geldinganna! Enginn aðdragandi? Engin raunveruleg viðbrögð?

Núverandi borgaryfirvöld hafa brugðist umbjóðendum sínum í þetta sinn eins og svo oft áður. Þegar litið er til loforðanna sem gefin voru fyrir kosningar síðast og fjórum árum þar á undan, stenst ekkert.

Fyrir síðustu kosningar var foreldrum lofað átaki í leikskólamálum strax. Borgarstjórinn lofaði hátíðlega að hann myndi ganga frá því máli „strax í vikunni“ eftir kosningar. Það var svikið, og er svikið enn!

Dagur gaf hátíðlegt loforð um að setja Miklubrautina í stokk á því kjörtímabili sem þá var að hefjast. Kannast einhver við það? Var veiran líka á móti því?

Borgarstjórinn er frægur fyrir að líta á loforð sín eins og hor í nefi. Snýti hann sér sé málið þar með horfið úr hans veröld.

Við erum farin að þekkja þennan Dag. Hann er nákvæmlega eins og Dagurinn á undan honum og því miður er ekki er minnsta ástæða til að ætla að komandi Dagur verði hótinu skárri."

Betri lýsingu á stjórnmálaástandinu á Íslandi er varla hægt að gefa. Enda skrifarinn með ótvíræða reynslu á vandamálgreiningu manna og málefna.Það er nánast móðgun við kjósendur að bjóða fram tvo stjórnmálaflokka sem hafa ekkert mismunandi fram að færa en mismunandi persónumetnað forystumannanna, Þorgerðar Katrínar og Loga Más.

Að stjórnmálaleg þjóðtunga þeirra sé belgíska er napur  sannleikur.

Draumur margra embættismanna okkar er að komast til Brüssel á skattfrjáls laun. En óskapnaður skrifræðisins í höfuðstöðvum ESB er slíkur að sambandið hefur aldrei getað skilað af sér endurskoðuðum ársreikningi frá stofnun. Auðvitað er slíkum rekstri ofraun að telja fram til skatts launagreiðslur til starfsmanna.

Og varla batnar það þegar þarf að fara að greiða Evrópuhermönnunum laun og kaupa hergögn.Þá verða réttir digrir reikningar til ríkjanna að finnskum hætti eins og núna.

Hvernig Dagur B. Eggertsson hefur getað haldið völdum í  eins mikilli andstöðu við borgarana  og raun ber vitni er nær óskiljanlegt fyrir þá sem fyrir utan standa.

Ekki eru nein tímamót í augsýn í þeirri áþján þar sem það vantar í íslenska stjórnskipan ákvæði um að kjósa megi stjórnarflokka frá á kjörtímabili með samtökum borgara eins og eru í Bandaríkjunum.

En það eru kosningar til þings í aðsigi. Margt bendir til þess að stjórnarflokkarnir muni ekki bíða afhroð ef engin stóráföll verða til hausts.En jafnvel vika er langur tími í pólitík og of snemmt að gera spádóma þó Reykjavíkurbréfið gefið mörg tilefni til slíks.

 

Athugasemdir

[Einar (IP-tala skráð) 1.5.2021 kl. 12:02]

Frekar hlægilegt. Davíð er núna búinn að vera ritstjóri Moggans í 12 ár og á hverjum degi birtir hann nákvæmlega sama Reykjavíkurbréfið. ESB vont, Dagur B. vondur...