Hlutfall okkar í heiminum

hefur stundum valdið mér heilabrotum. Einkum þegar forsætisráðherrann okkar boðar kostnaðarsamar ráðstafanir á Íslandi ti að draga úr útblæstri CO2 sem ósannað er hverju valdi um hlýnun jarðar eftir hundrað ár eða svo.

Werner Ívan Rasmussen veltir þessu fyrir sér í fróðlegri grein í Morgunblaðinu á föstudaginn 17.desember.

Hann segir svo:

Ekki er laust við að upp í hugann komi orðið „sýndarmennska“ þegar hlustað er á umræðurnar um loftslagsmál hér á landi. Trúa menn því í raun að við Íslendingar höfum einhver áhrif á lofthjúp jarðar?

  Íslenskir ráðamenn héldu til Parísar á 25. loftslagsráðstefnu Sameinuðu þjóðanna árið 2015. Í framhaldinu skuldbundu þeir þjóðina til þess að draga úr mengandi útblæstri um 44% fyrir árið 2030. Reyndar bætti Katrín Jakobsdóttir forsætisráðherra um betur og jók magnið í 55%, sennilega til þess að fylgja ESB.

  Eitthvað skolaðist jafnræði ríkjanna til. Við eigum að hafa náð markmiði okkar fyrir árið 2030, en þá ætla þær þjóðir, sem mest menga í heild, að hefja niðurskurðinn. Á Indlandi og Kína búa 2.800.000.000, tvö þúsund og átta hundruð milljónir. Hvað haldið þið að þær þjóðir hefðu verið búnar að draga mikið úr útblæstri = mengun ef þær hefðu byrjað við sama rásmark og við árið 2015? Ég er nærri því viss um að þá hefðu mælingar á mengun sýnt jákvæðari niðurstöður.

   Ég á erfitt með að skilja hvernig ráðamenn okkar hugsa. Hvaða tilgangi þjónar það að okkar litla samfélag, með 0,4 milljónir íbúa, sé að rembast við að draga úr mengandi útblæstri allt síðan 2015 til þess að „bjarga“ jörðinni á meðan 7.000.000.000, sjö þúsund milljónir, manna virðast lítið sem ekkert vera að vinna að niðurskurði á útblæstri og þær þjóðir nota enn 93% af jarðefnum til orkuvinnslu? Milljónaþjóðum hentar best að reikna mengun á einstakling en náttúrunni hentar það ekki. Hún verður varla vör við mengun frá 0,4 milljónum manna en alveg örugglega þegar fjöldinn er orðinn átta þúsund milljónir. Dæmið er því miður ekki rétt sett upp. Hvernig væri að reikna t.d. hve mörgum sinnum meira súrefni 8.000.000.000 menn taka úr sameiginlega lofthjúpnum til öndunar og menga svo með útöndun en 0,4 milljónir manna? Við erum lánsöm þjóð, búum við nægt vatn og vistvæna orku. En það réttlætir ekki að okkur sé refsað fyrir það, því við erum ekki vandamál jarðarinnar, svo fá sem við erum. Misskiljið mig ekki, ég hvet auðvitað til þess að við höldum áfram að byggja upp vistvænan lífsstíl en ég er ósáttur við að einhver loftslagssjóður ætli að sekta okkur ef við náum ekki umræddum árangri. En það munar um mengun frá – hvað eigum við að segja – 7.000.000.000 manns.

   Nýlega er lokið 26. ráðstefnu Sameinuðu þjóðanna í Glasgow. Frá okkur mættu 50 fulltrúar með umhverfisráðherra í fararbroddi. Ekki heyrðist mér annað en þeir væru sáttir við samkomuna.

   Ungi umhverfissinninn Greta Thunberg gaf ráðstefnunni einkunnina blablabla og skyldi engan undra. Þar upplýstist að ekkert hefði dregið úr mengandi útblæstri frá lokum Parísarráðstefnunnar árið 2015 og að Indverjum og Kínverjum hefði tekist að bjarga kolaiðnaði sínum frá banni og olíuríkin náð sama árangri.

   Í Evrópu búa 750 milljónir manna, sem flestir eru upplýstir um mengandi orkunotkun. Vandamálið er að þar eru aðeins fimm lönd sem hafa vistvæna orku svo nokkru nemi. Það eru Ísland, Noregur, Svíþjóð, Austurríki og Sviss. Íbúar þeirra landa eru hins vegar aðeins um 30 milljónir þannig að lóð þeirra vega ekki þungt til lausnar málinu.

   Ekki má gleyma heimsálfunum Asíu, Ástralíu, Afríku og N- og S-Ameríku, sem flestar eru meira og minna óskrifað blað, eins og loftgæðamælingar frá ráðstefnunni 2015 bera vott um. Í þessum álfum búa um 90% jarðarbúa eða um 7.000 milljónir manna.

   Hinn manngerði hagvöxtur krefst aukinnar neyslu til vaxtar, annars hrynja samfélög manna, og það gengur ekki, enda þótt það kalli á aukna neyslu, sem aftur kallar á meiri framleiðslu, sem skapar meiri mengun. Svo er það hlýnun jarðar, sem þvert á móti vill minni framleiðslu og minni mengun.

   Já, það er erfitt tveim herrum að þjóna.

   Við Íslendingar erum aðeins peð á taflborði heimsins og kannski væri okkur hollt að horfast í augu við þá staðreynd. Sem dæmi má nefna að Kanada tók á móti 24.000 flóttamönnum frá Afganistan. Ef miðað væri við fólksfjölda ættum við að taka við tveimur.

   Mikil umræða fer nú fram um orkubreytingu fiskveiðiflota okkar, með ærnum tilkostnaði. Af hverju spyrjum við ekki hvenær ESB ætli að orkubreyta í flota sínum, sem telur bæði veiðiskip, flutninga- og farþegaskip auk herskipa, og verðum samferða þeim? Og hvað með allan herskipaflota heimsins og ekki má gleyma flugflotanum, sem enginn veit hvað menga mikið og stórveldin passa að nefna ekki, því sú umræða hentar þeim ekki. Finnst ykkur ekki annars orðið „sýndarmennska“ eiga nokkuð vel við?"

 

   Núlifandi Íslendingar eru að lifa sitt blómaskeið sem kannski stendur yfir í aratug eins og oft er á mannsævi.

   Hversvegna á á þetta fólk. 400.000 talsins,  að skattleggja sig núna til 2030 til að milda heildaráhrif mengunar umhverfissóðanna sem telja 7.000.000.000?

   Ég sé ekki tenginguna og get því ekki fylgt slíkri stjórnmálalegri forsögn Katrínar Jakobsdóttur og VG.En ég á ekki annars úrkosti vegna stjórnarsáttmálans. Hrosskaupin eru ráðandi á þeim markaði.

En Werner Ivan á mitt hrós fyrir þessa grein og hugleiðingu um hlutfall okkar í heimsmenguninni.

Athugasemdir

[Halldór Jónsson, 18.12.2021 kl. 10:33]

feitletranir eru bloggarans