Sagan endurtekur sig ?

 

Ég var á Austurvelli 30. marz 1949. Þá höfðu leiðtogar kommúnista hvatt sitt fólk til að koma að Alþingishúsinu og mótmæla inngöngunni í Atlantzhafsbandalagið. Ég skildi nú fæst af því sem fram fór eða aðdragandann til hlýtar. Nema að von væri á tíðendum og best að missa ekki af neinu. Og  ég  sá skrílslæti, slagsmál og grjótkast og fékk að lykta af táragasi.

 

Eftir þetta skrifaði Þjóðviljjinn mikið um það, að þarna hefði reiði þjóðarinnar brotizt út og valdið þessum ólátum. Þarna hefðu landráðamenn í Alþingishúsinu verið að selja landið. Síðar kom í ljós að þjóðin var víst samþykk þessu öllu, sem þjóðkjörnir fulltrúar voru að þarna að samþykkja fyrir hennar hönd. En “Þjóðin á Þórsgötu1” ,eins og hún var kölluð og kennd við höfuðstöðvar kommanna, var náttúrlega mjög ósátt og gekk Keflavíkurgöngur lengi á eftir.

 

Í dag fagnaði Dagur B. Eggertsson því úr ræðustól í ráðhúsinu,  að svo margir skyldu hafa mætt á áhorfendapallana í ráðhúsinu. Gerðist þetta eftir að skrílslæti höfðu staðið yfir í langa stund og púað Ólaf Magnússon niður, þegar hann ætlaði að setja fund í fyrsta sinn. Ekki fannst Degi Eggertssyni mikið til um það. 

 

Katrín Júlíusdóttir þingmaður sagði svo í sjónvarpinu, að þetta hefði birtst gífurleg  reiði fólks yfir því sem kjörnir fulltrúar voru að gera í ráðhúsinu. Í sama sjónvarpi  var svo viðtal við stúlku vart af barnsaldri,  sem var sögð formaður ungra jafnaðarmanna. Hún var hin hróðugasta yfir látunum í Ráðhúsinu og boðaði framhald.

 

Sem sagt,  þetta átti að bera   gríðarlegri reiði fólks í garð löglegs meirihluta vitni.   Nokkrir tugir unglinga, úr ungliðahreyfingum fráfarandi stjórnarflokka, sem öskruðu og létu illum látum á áheyrendabekkjum í ráðhúsinu.  Margir þar af voru sagðir í skrópi úr tímum í menntaskólum við það að  hlýða  herkalli leiðtoga sinna.   Svo sat þarna friðsamt fólk innan um. Skríllinn öskraði svívirðingar  að því og kallaði það fasista vegna þess að að það æpti ekki með. Hvergi heyrðist af reiðilátum fólks annarsstaðar.

 

Lýðræðisást og þroska  hluta þjóðarinnar er þarna lifandi lýst. Alþingi götunnar á að taka völdin þegar því hentar og stöðva löglega kjörna fulltrúa 52 % kjósenda í Reykjavík  í villu sinni. Það er greinilegt af hvorum væng stjórnmálanna þessir hópar koma núna. Alveg eins og 30.marz 1949. Og þar áður í Gúttóslagnum. Þarna auglýsa ungliðahreyfingar jafnaðarmanna og vinstri grænna sig svo eftir var tekið. En ekki var þó fjöldanum fyrir að fara og segir það enn aðra sögu.

 

Því miður hefur mér oftlega sýnst jafnaðarmenn vera oft  þveröfugt innrættir við það sem þeir segjast vera. “Það er engin ástæða til þes að leyfa stjórnarandstöðu þegar stefnan er rétt “.  Þetta sagði sanntrúaður íslenzkur kommúnisti við mig í fullri alvöru þegar við ræddum stjórnmálaástandið í A-Þýzkalandi árið 1958, þar sem við vorum við nám í V-Þýzkalandi. Þá álitu vinstrimenn sig vera “Besserwisser” og litu yfirleitt niður á venjulegt fólk sem ekkert vissi um "díalektiska efnishyggju" og fræði Marx og Engels. Það var ekki fyrr en Hannes Hólmsteinn lnennti að lesa  þessi fræði og fór í rökræður við kommana, að uppgötvaðist að þeir höfðu fæstir lesið nokkurn skapaðan hlut og voru því malaðir af Hannesi.  

 

Ólafur Magnússon ,borgarstjóri, kom svo fram í sjónvarpi og sýndi mikla stillingu undir frekjulegum árásum spyrilsins. Hann lét hann ekki taka af sér orðið og flutti mál sitt á skýran og skilmerkilegan hátt. Með stillilegri framkomu sinni og skýrum svörum tókst honum að dempa andmælendurna niður þannig að þeir fóru hvorugur neina frægðarför í þessum þætti.

  

Vorum við í dag að sjá fyrstu skrefin í átt til nýrra vinnubragða í íslenzkri pólitík sem ungliðahreyfingar af vinstri vængnum vilja beita sér fyrir  ? Aktionspolitík eins og hún var þekkt  á síðustu öld ? Eða er þetta aðeins afhjúpað getuleysi dáðlítilla stjórnmálamanna, sem geta bara haft hátt í viðtalsþáttum  og yfirgjammað,  en ekki komið neinum málum fram í stjórnmálum, sem máli skipta?