Sektir og Samkeppniseftirlit

er eitthvað sem á að vernda neytendur gegn verðsamráði og fákeppni. Til þess er sett upp dýrt ríkisapparat sem er kallað Samkeppnisstofnun.

Mér er nær að halda að þetta sé algerlega óþarft apparat sem má leggja niður. Áhrif þess á hag almennings eru akkúrat engin.

Einhver vill sjálfsagt mótmæla þessu en þá er rétt að sá hinn sami komi með beinhörð dæmi. Þau dæmi sem ég minnist í fljótu bragði að þessi stofnun hafi haft afskipti af eru þegar kortafyrirtækin Visa og Eurocard urðu uppvís að samsæri gegn almenningi og Visa að mig minnir tvívegis undir stjórn sama manns, þá voru fyrirtækin dæmd til að greiða sektir í ríkissjóð. Ekki fengu þeir sem brotið var á neitt enda erfitt um vik. Gerendur í málunum voru hinsvegar menn. Hlutu þeir refsingar? Nei, þeir fengu stöðuhækkanir. Þeir geta haldið áfram með þá innréttingu sem þeir hafa og menn geta velt því fyrr sér hvort hún sé betri eða verri en gengur og gerist.

Setjum upp litla dæmisögu: 

Peningaseðill liggur á borði þar sem margir sitja umhverfis. Allir vilja fá hann til sín. Honum vaxa ekki skyndilega vængir og velur einn úr hópnum. Það getur komið gustur inn um glugga og hann getur fokið í fang einhverjum.  Er sá réttmætur eigandi? Allt í einu segir einhver  Barbabrella og allir líta annað. Seðilinn er horfinn.

Samkeppniseftirlitið  kemur og snýr sér að einum og segir:Þú tókst hann. Skilaðu honum.  Nei, ég er fyrir félag sem tók hann, og ráðstafaði honum í skuld hjá manninum þarna hinum megin. Þó hann eigi helming í mínu félagi er hann ótengdur aðili.   Komdu með hann segir Eftirlitið. Ekki hægt segir maðurinn, mitt félag skuldaði skatt og er búið að greiða hann. Ríkið er með hann.

Þið verðið sektaðir segir Eftirlitið. Olræt, félögin borga segja fulltrúarnir. En þetta gerir bara reksturinn erfiðari segja mennirnir. Fyrirtækin verða að sækja sér tekjur á markaði. Olræt segir Eftirlitið. Það fær sinn kostnað greiddan úr ríkissjóði. Þeir sem ekki náðu neinu af seðlinum fá ekki neitt nema hærra vöruverð fyrir sig og sína.

Næst þegar þeir setjast til borðs og nýr seðill er kominn á borðið þá sjá þeir að fulltrúar félaganna sem stálu fyrri seðlinum  eru búnir að skipta um hatta og stóla. Traustvekjandi menn með hrein sakavottorð.

Aftur Barbabrella!

Sektir og Samkepnni

 

Nýmæli

eru það þegar Egill Eiríksson bóndi frá Seljavöllum og fulltrúi í stjórn Auðhumlu leggur til að forstjóri Mjólkursamsölunnar verði rekinn fyrir að hafa skaðað álit fyrirtækisins með framferði sínu gagnvart Mjólku. Alveg óháð því að Ásmundur Stefánsson hafi upplýst um bankaviðskipti þess sem brotið var á og St. Guðni gefið út syndaaflausn.

Hingað til hafa fyrirtæki verið dæmd í sektir en forstjórarnir rifið kjaft eins og ekkert hafi í skorist. Þó að varla hafi aðrir en þeir  fyrirskipað hina glæpsamlegu hegðun,  því nokkuð ljóst er fyrir venjulegu fólki að fyrirtæki taka ekki upp á verðsamráði af sjálfu sér fremur en byssur skjóti sjálfar og fremji morð. Þetta vita Bandaríkjamenn  og snúa sér umsvifalaust að forsvarsmönnum fyrirtækja og gikkhaldara  þegar slíkt gerist.

Á Íslandi hækka menn í tign, verða bankastjórar, þingmenn osfrv. Fyrirtækin eru dæmd í sektir sem almenningur til að mynda veit nokkuð hver muni borga með einum eða öðrum hætti svo notuð séu örugg orðatiltæki.

Það eru nýmæli að einhver ráðamaður telur að orðstír einkasölufyrirtækis skipti neytendur máli.