Enoch Powell

er ekki lengur mikið á milli tannanna á vinstri menningar elítunni eins og hann var. Kratarnir úthrópuðu hann með öllum nöfnum í bókinni eftir að hann flutti  hina frægu ræðu sína"Rivers of Blood" 20. apríl 1968. Í henni sagði hann fyrir um að um aldamótin myndu nær 10 % af Bretum vera innflytjendur. Hann hvatti til stjórnunar á innflæðinu og vildi nota opinbert fé til að kaupa þá sem þegar væru komnir til að snúa aftur til síns heima.

Þegar þessi ræða var flutt var Powell einna helstu leiðtogum Íhaldsflokksins. Eftir hana rak Heath hann úr skuggaráðuneytinu. En Enoch var ekki lengi haldið utan áhrifa og komst hann til mikilla metorða í bresku þjóðlífi og hlaut alþjóðlega viðurkenningu fyrir sín störf. Þrátt fyrir það að hafa snúist gegn flokki sínum um tíma. Hann var eindreginn andstæðingur inngöngu Breta í Evrópusambandið, stuðningsmaður járnfrúarinnar í Faklandseyjastríðiu og jafnvel meira að segja ýtti henni áfram í því máli með kyngimagnaðri ræðu. Ennfremur var hann Evruandstæðingur eins og Thatcher, félagi í Mont  Pelerín samtökunum eins og Hannes Hólmsteinn. Milton Friedmann hrósaði honum opinberlega fyrir peningastefnu sína og hagfræðiþekkingu.

Ræðumaður var Enoch Powell með eindæmum og vald hans á enskri tungu var þvílíkt að hann gaf ekki Churchill mikið eftir. Hann var málamaður mikill og lærði af sjálfsdáðum.  Hann náði tign undirhershöfðingja (Brigadier) í stríðslok en lenti ekki í orrustum og þjáði það hann til æviloka að hann skyldi lifa meðan aðrir féllu. Hann sagði þegar á hann var gengið um það hvernig hann vildi að menn myndu muna eftir honum. Það er þeim í sjálfsvald sett,  svaraði hann. Svo bætti hann við að sjálfur hefði hann kosið að hafa fallið í styrjöldinni.

Powell fæddist 1912 og dó 1998. Síðustu orð hans voru, að hádegisverðurinn, sem var aðeins næring í æð á spítalanum, fyndist sér vera ómerkilegur og ekki það sem hann óskaði sér.

 Powell sætti einskonar galdraofsóknum á sinni tíð  fyrir skoðanir sínar í innflytjendamálum og kratar reyndu að búa til úr honum ófreskju. Þessum manni sem var eindreginn andstæðingur dauðarefsinga, studdi réttindi samkynhneigðra, sölu ríkisfyrirtækja, einkavæðingu og pengingastefnu til hagstjórnar. Hann horfði fram í tímann sem stundarvinsældasjúkum samtíma stjórnmálamanna var um megn að viðurkenna. Sagan sýnir hinsvegar að hann hafði rétt fyrir sér í flestu sem hann sagði fyrir um 1968 og vandamálin sem hann ræddi um þá hafa aðeins versnað. Hann notaði orð eins  negri um blökkumenn hiklaust sem rétthugsunin bannar víst í dag.

Sagt er að sagan endurtaki sig. Hér á Íslandi er hrópuð ónefni að hverjum þeim sem lætur skoðanir í ljósi í ínnflytjendamálum og vill stjórna innflæði annarra þjóða til lands síns. Það er sama kjarkleysi sem hrjáir íslenska stjórnmalamenn nútímans og hrjáði breska stjórnmálamenn á tíma Enochs Powells. Þeir stinga frekar höfðinu í sandinn og drepa málum á dreif frekar en að hafa kjark til að ræða málin opinskátt. Stöðug vinsældakosning er ofar sannfæringu venjulegra þingmanna.

Einn þingmaður lýsti eitt sinn yfir eindregnum stuðningi við Enoch. Það hnussaði í karli og hann spurði hvar eru greinarnar og ræðurnar frá þér til stuðnings við mig? Hvar er fjárhagsstuðningur þinn við baráttumálin mín?  Viltu útskýra í hverju þessi stuðningur þinn felst?

Hann hafði áður sagt frá ótal dæmum um að fólk þyrði ekki að tala vegna ótta um refsiafleiðingar og óþægindi. Er þetta ekki núna í okkar þjóðfélagi spurning um kjark manna til að tala eða kjarleysi af ótta við hinar sjálfskipuðu refsinornir kratanna sem sjá um róg og niðurrif allra sem ekki hafa réttar skoðanir?

Hér má kynna sér hina frægu blóð-ræðu Enochs frá 20.04.1968. 

https://www.youtube.com/watch?v=3MtIF6tw-Io

Ræðan uppskrifuð : http://right2think.org/index.php/politics-main/68-rivers-of-blood-speech

 Er ekki merkilegt hvernig sagan endurtekur sig?

Er ekki Enoch Powell maður sem vert er að virða?

 

Hjörleifur Guttormsson

er enn einu sinni rammvilltur í eyðimörkinni og galar á þjóðina að fylgja sér. Sem betur fer sá þjóðin að sér í stóriðjumálunum en Hjörleifur ekki.

Hann skrifar furðulega grein í Mbl. í dag. Að vanda fjandast hann á öllu sem grænkar og grær, hvort sem það er erlend stóriðja eða innfluttar gróðurtegundir.  Það er eins og hann vilji flytja Íslendinga aftur á landnámsöld. Hann skrifar eftirfarnadi klausu:

"Ásýnd mikils hluta lands okkar endurspeglar ofnýtingu og jarðvegseyðingu af hennar völdum. Hófleg beit og friðun fyrir beit á ofnýttu landi um lengri eða skemmri tíma er lykilatriði til að snúa þessu við. Víða um land hafa menn fyrir augum svæði sem notið hafa friðunar um fáein ár eða áratugi og gróðurfarsbreytingin án frekari aðgerða er sláandi. Þar sem birki er til staðar eða í grennd breiðist það út ásamt víðitegundum og öðrum gróðri eins og við blasir á Skeiðarársandi og í Skaftafelli. Það eina sem þarf er að gefa landinu tíma til að jafna sig þannig að náttúruleg gróðurlendi nái sér á strik. Plöntun innfluttra tegunda á slíku landi án vel skilgreindra markmiða og að undangengnu umhverfismati ætti sem fyrst að heyra sögunni til.

 

Alþjóðlega er nú viðurkennt að þörf er á mikilli aðgát við innflutning og dreifingu plantna landa og heimshluta á milli. Afleiðingarnar blasa við víða og miklum fjármunum er varið í glímu við ágengar tegundir. Aðstæður eru afar breytilegar eftir vistkerfum og ástandi gróðurlenda frá einu landi til annars. Spánarkerfill og lúpína eru hörmuleg dæmi sem blasa við hérlendis. Lúpína ógnar nú gróðurlendum og aðgengi að landi í fjölmörgum byggðarlögum; fleiri tegundir geta bæst í þann hóp hafi menn ekki varann á. Á þessu sviði sem öðrum þarf skilning og skýra stefnu. Landsskipulagsstefna byggð á þekkingu og vel skilgreindum markmiðum er fyrsta skrefið til viðspyrnu og bættrar sambúðar við land okkar."

Landsmenn biðu lengi eftir því að birkið græddi Mýrdalssand til dæmis. Það var ekki fyrr en þjóðargersimin okkar, lúpínan, var búinn að binda sandinn að lífskilyrði sköpuðust fyrir birkið okkar sem er bæði lágvaxið,kræklótt og seinvaxta mótsett við annan nýbúa, nytjaviðinn Alaska-öspina. Þessir nýbúar eru að breyta ásýnd landsins okkar svo um munar. Hvarvetna blasa nú vísar að skógum við þeim sem um landið fara. Örfoka holtin klæðast nú grænni skikkju lúpínunnar. Hjörleifur þarf ekki að fara lengra en upp að Rauðavatni til að sjá hvernig lúpínan skiptir sæti við annan gróður eins og birki á síðaristigum uppgræðslunnar.

Ég gaf nú aldrei mikið fyrir stjórnmálaafskipti Hjörleifs Guttormssonar á fyrri tíð.  Við erum hinsvegar bestu  bandamenn í því að varðveita sjálfstæði landsins gegn landsöluhugmyndum kratanna.

Hjörleifur má eiga það sem hann á,  en lúpínuhatri hans deili ég ekki með honum. 

 

 

 

Passatækifærið

er núna.

Enginn hjá Schengen gæti mótmælt því að Íslendingar hafi séð sig knúna til að innleiða vegabréfaskyldu timabundið núna.

Ebólafaraldurinn knýr okkur til þess. Aðeins í sóttvarnaskyni.

Nú er passatækifærið. 

Ebolu smitaðir innflytjendur?

eða hælisleitendur frá Afríku geta núna verið sessunautar þínir í flugvél frá Schengensvæðinu.

Hvaða augum líta aðrir farþegar svarta sessunauta í á leið til Íslands núna? Alveg án rasisma getur venjulegt  farþegafólk spurt sig að því hvort það sé ekkert hrætt við slíkan sessunaut sem er bersýnilega ættaður frá Afríku?  Hvítur sessunautur getur svo sem alveg verið að koma sömu leið án þess að þú vitir það. 

Það sem svo skeður við komuna til Íslands, þá hefur þessi sessunautur skyndilega engin skilríki og neitar að segja hvaðan hann sé að koma eða hvar hann hafi verið.  Hann sé hinsvegar skilríkjalaus hælisleitandi.  Fer hann ekki fljótlega út á Hostel Fit? Getur hann ekki verið þar í meira en 20 daga? Hafi hann verið sýktur af Ebólu, varð hún þá eftir í Flugstöðinni?

Er allt við það sama í flugafgreiðslum farþega til landsins eftir Ebólu? Farþegar geta orðið skilríkjalausir á leiðinni til landsins án þess að flytjandinn geti nokkuð upplýst um hvernig viðomandi komst inn í flugvélina á brottfararstað? Hér eftir sem hingað til?  Eftir að vélin fer á loft ber flugfélagið enga ábyrgð hvað skilríki varðar?

Ætli engar ljósritunarvélar séu til á flugvöllum í Evrópu?

Eða geta innflytjendur hingað frá Afríku ekki verið Ebólusmitaðir?

Hanna Birna

stendur í stórræðum þessa dagana. Ekki vegna málefna Reykjavíkurflugvallar sem hún setti í klókindalega bið fyrir vinstri flokkana fram yfir kosningar með skipan Rögnu-nefndarinnar heldur annarra mála óskyldra.  

En deilan um Reykjavíkurflugvöll hefur hvergi nærri vikið frá þó að þessi biðleikur hennar fyrir Vallaróvini, hafi vikið henni frá um stund. Annar kaleikur er henni boðinn af DV og nú skal víst drukkið í botn að hætti Reynis Traustasonar.

Leifur Magnússoon skrifar að öðrum mönnum ólöstuðum manna skynsamlegast um flugmál. Nýtur hann þar auðvitað langrar reynslu sinnar af störfum í þeim geira auk eigin ágætis. Í Morgunblaðinu í dag  fer hann skipulega yfir það sem vinir Reykjavíkurflugvallar hafa að mótstöðumönnum og víkur nú óvenjulega en kannski nú óhjákvæmilega að áhrifum stjórnmálamanna á allt það ferli..

Leifur segir:(bloggari feitletrarar að eigin vali) 

"Allann seinni helming síðustu aldar var meðal lykilverkefna samgönguráðuneytis, Flugráðs og Flugmálastjórnar Íslands að stuðla eftir mætti að þróun flugsamgangna á Íslandi, og í því skyni byggja hér upp og reka flugvelli og tilheyrandi öryggisþjónustu. Í núverandi breyttri stjórnsýslu ríkisins eru arftakar þeirra innanríkisráðuneytið, Samgöngustofa og Isavia ohf.

 

Á vefsíðu innanríkisráðuneytis sést að »flugmál« eru nú aðeins eitt af 44 verkefnum þess ráðuneytis. Samgöngustofu er ætlað að »annast stjórnsýslu og eftirlit með flugi, siglingum og umferð og öryggiseftirlit með samgöngumannvirkjum og leiðsögu«. Isavia er opinbert hlutafélag sem á að reka flugleiðsöguþjónustu, flugvelli og tengda starfsemi og fer fjármála- og efnahagsráðherra með hlut ríkisins í félaginu. Tvö langstærstu verkefni Isavia felast nú í rekstri Keflavíkurflugvallar, flugstöðvar hans og fríhafnar og rekstri alþjóðlegu flugstjórnarmiðstöðvarinnar í Reykjavík samkvæmt samningi við ICAO. Þá er hætt við að ýmis önnur hefðbundin verkefni, eins og rekstur annarra flugvalla, hljóti eitthvað slakari athygli.

 

Á áratugnum 2002-2011 fengu íbúar Reykjavíkur að kynnast forystu samtals átta borgarstjóra. Þá kom fram að einn þeirra væri eindreginn stuðningsmaður Reykjavíkurflugvallar í Vatnsmýri og annar studdi flugvöllinn oftast, en þó ekki alltaf. Hinir sex höfðu að yfirlýstu markmiði að flugvellinum ætti að loka sem fyrst til þess að borgarstjórnin gæti þá úthlutað byggingarlóðum á svæði hans og þar með bætt stöðu sína í samkeppni um íbúa við hin sveitarfélögin á höfuðborgarsvæðinu. Ekki svo að segja að þessir sex væru andvígir flugsamgöngum sem slíkum. Nei, - en flugvöllurinn ætti bara að vera »á einhverjum öðrum stað«.

 

Af þessum sex borgarstjórum eru tveir hættir afskiptum af opinberri stjórnsýslu. Eftir feril sem þingmaður og ráðherra réð Ingibjörg Sólrún Gísladóttir sig til starfa erlendis og Jón Gnarr ákvað í vor að gefa ekki aftur kost á sér í framboð til borgarstjórnar. En hvað varð um hina fjóra borgarstjórana sem allir voru á móti flugvellinum, Þórólf Árnason, Steinunni Valdísi Óskarsdóttur, Dag B. Eggertsson og Hönnu Birnu Kristjánsdóttur?

 

Hanna Birna tók við embætti innanríkisráðherra í maí 2013 og varð þar með æðsti yfirmaður íslenskra flugmála. Steinunn Valdís hefur nú verið ráðin sem sérfræðingur til innanríkisráðuneytisins og er í fréttatilkynningum þess stundum einnig sögð vera »sérstakur fulltrúi ráðherra«. Í sveitarstjórnarkosningunum 2014 féll borgarstjórn þeirra tveggja framboða í Reykjavík, sem stýrt höfðu borginni undanfarið kjörtímabil og m.a. lagt fram meingallaða tillögu að Aðalskipulagi Reykjavíkur 2010-2030. Þau tvö framboð fengu hins vegar snöggan stuðning tveggja annarra lítilla framboða til framlengds umboðs til að stjórna borginni næsta kjörtímabil og kusu sér síðan Dag B. sem sinn borgarstjóra.

 

Þann 4. mars sl. var í Ráðhúsi Reykjavíkur efnt til kynningarfundar þáverandi borgarstjórnar og fasteignafélaganna Valsmenn hf. og Hlíðarfótur ehf. til að viðra hugmyndir þeirra um uppbyggingu á Hlíðarendasvæðinu norðaustur af flugvellinum. Ein af grunnforsendum slíks er að flugbraut 06/24 á Reykjavíkurflugvelli verði lokað. Meðal þeirra sem þá stigu í pontu var Þórólfur Árnason, þáverandi stjórnarformaður Isavia ohf., sem m.a. rekur Reykjavíkurflugvöll. Þar lýsti hann því yfir að hann gerði enga athugasemd við tillögu um lokun flugbrautarinnar.

 

Væntanlega hefur honum þá ekki verið efst í huga að lokun flugbrautarinnar myndi lækka nothæfisstuðul Reykjavíkurflugvallar úr 98,2 í 93,8%, samsvarandi 16 daga árlegri viðbótarlokun flugvallarins, og þá með augljósum alvarlegum afleiðingum fyrir áætlunarflugið og sjúkraflugið til Reykjavíkur. Þá væri nothæfisstuðull flugvallarins, skilgreindur og reiknaður samkvæmt ákvæðum reglugerðar um flugvelli nr. 464/2007 og alþjóðlegum flugtæknireglum ICAO Annex 14, einnig kominn niður fyrir það 95% lágmark sem þar er krafist.

 

Réttum mánuði síðar, 3. apríl sl., á aðalfundi Isavia ohf., var Þórólfur ekki endurkosinn í stjórn félagsins eftir að hafa verið stjórnarformaður þess undanfarin fjögur ár. Nú hefur Hanna Birna innanríkisráðherra hins vegar ákveðið að bæta bærilega úr þessum meinta skavanka fjármála- og efnahagsráðherra og skipað Þórólf sem forstjóra Samgöngustofu til næstu fimm ára.

 

Aðalskipulag Reykjavíkur 2010-2030 gerir ráð fyrir að N-S aðalflugbraut Reykjavíkurflugvallar verði lokað strax árið 2022, þ.e. eftir aðeins átta ár. Við það ógæfuskref verður flugvöllurinn strax ónothæfur fyrir áætlunarflugið. Í samgönguáætlun 2011-2022, sem Alþingi samþykkti 19. júní 2012, er gert ráð fyrir »að teknar verði upp viðræður milli ríkis og Reykjavíkurborgar og tryggt að Reykjavíkurflugvöllur geti áfram þjónað innanlandsflugi á fullnægjandi hátt«. Þá verður nú heldur betur heppilegt, þegar andi samræðupólitíkur svífur yfir vötnum, að báðum megin borðs sitji einungis núverandi og fyrrverandi borgarstjórar, - og allir á móti flugvelli í Vatnsmýri. "

 

Hanna Birna ráðherra í ríkisstjórn Sigmundar Davíðs gerði einstæðan svikasamning við Jón Gnarr um að hleypa byggingum inn á svæðið undir neyðarbrautinni. Þvert á málefnasamning ríkisstjórnarinnar. Sigmundur Davíð sem var viðstaddur neitaði þó að að vottfesta það samkomulag sér  til sóma og happs fyrir Framsóknarflokkinn svo sem síðar kom fram með Sveinbjörgu Vallarvini í Borgarstjórnarkosningunum .

Bæði vegna þessarar gerðar og fyrri afstöðu í skipulagsmálum hefur  Hanna Birna unnið sér til óhelgi í röðum okkar flugvallarvina. Síðustu gerðir hennar sem felast í því að skipa Þórólf  Árnason, óvin Reykjavíkurflugvallar,sem yfirmann Samgöngustofu og ráða Steinunni Valdísi, sömuleiðis Vallaróvin,  sem sérstakan aðstoðarmann, festa hana ekki beinlínis í sessi sem sérstakan vin Reykjavíkurflugvallar  og þeirra 70.000 sem skrifuðu á varnarskjalið.

Nú þegar Hanna Birna á í vök að verjast vegna annarra mál sem við Vallarvinir höfum hvergi nálægt komið, þarf hún ekki að biðja okkur um að gráta með sér.  Það verða þeir vinir Hönnu Birnu, Dagur B., Þórólfur Árnason,  EssBjörn,  Jón Gnarr, Steinunn Valdís og hvað hann heitir  Píratinn að annast fyrir hana.

Verða tár hugsanlega líka vandfundin í Garðabæ eftir fundinn þar með formanninum sællar minningar? 

Er ekki komið nóg?

af starfi skilanefnda í gömlu bönkunum?

Við hluthafar viljum fá málin uppgerð og koma  hugsanlegri ábyrgð yfir á skilanefndirnar að því leyti sem þær hafa misfarið með eignir okkar og hagsmuni í samtölum við einhverja ímyndaða forgangskröfuhafa? Eiga ekki allir kröfuhafar að hafa jafnan rétt?

 Það er langt síðan að ég og fleiri báðum um að búin yrðu sett í gjaldþrot svo við gætum séð hver á hvað. Við gjaldþrot breytast allar stærðir í krónur og erlendar eignir líka.  Þegar verður búið að útdeila úr búunum eigum við hluthafarnir afganginn. Sjálftökulið og sukkarar geta þurft að axla ábyrgð. Ef enginn afgangur verður þá versnar ekkert hjá okkur hluthöfunum.

Nú hefur málsmetandi maður, Heiðar Guðjónsson fjárfestir, tekið undir þessa kröfur. Hann segir í Morgunblaðinu á laugardaginn var:

"Greiðslufall Argentínu er þörf viðvörun til okkar Íslendinga. Samningaleiðin sem Argentína fór fyrir áratug hefur ekki gengið betur en svo að kröfuhafar sem neituðu að samþykkja samningana en eiga brotabrot af útistandandi kröfum ná að beygja ríkið og hina sem eiga 19/20 hluta krafnanna og samþykktu samningana.

 

Það er rík tilhneiging embættismanna að vilja leysa hlutina á snyrtilegan hátt og að alþjóðleg athygli sé hverfandi, hagsmunir kröfuhafa eru hins vegar að hámarka heimtur og sterkt vopn í þeirri viðleitni getur verið að hóta ríkjum alþjóðlegum málaferlum og freista þess þannig að loka fyrir aðgang ríkja að alþjóðlegum fjármálamörkuðum. Hagsmunir íslensks almennings og alþjóðlegra kröfuhafa eru ekki þeir sömu, íslenskur almenningur á allt sitt undir að Íslandi vegni vel, erlendir kröfuhafar eiga einungis lítið brot áhættusömustu eigna sinna undir því að Ísland geti staðið í skilum. Vandinn er sá að útgefnar skuldir íslensku bankanna og ríkissjóðs Argentínu voru utan lögsögu landanna og þar með koma alþjóðlegir dómstólar til skjalanna. Þeir hinir sömu og mæltu fyrir samningum um Icesave eru nú að berjast fyrir samningaleið við kröfuhafa bankanna. Þar læra menn ekki af fyrri mistökum. Í dag eru skuldir slitabúa bankanna ekki skuldir íslenska ríkisins og það væri glapræði að ganga til samninga þar sem íslenskur almenningur gengi í ábyrgð fyrir þær.

 

Sömu lög giltu á Íslandi um gjaldþrot þegar bankarnir seldu skuldabréf alþjóðlega og gilda nú. Það getur því enginn haldið því fram að ekki sé farið eftir settum reglum þótt íslenska ríkið gangi ekki til samninga um uppgjör þessara búa heldur fari eftir þeim lögum sem giltu um gjaldþrot þegar skuldabréfin voru gefin út.

 

Það blasir við að besta leiðin fyrir Ísland er að setja gömlu bankana í gjaldþrot. Lífeyrissjóðir, sem eru stærstir íslenskra kröfuhafa bankanna og hafa gagnrýnt sjálftöku slitastjórna búanna og reynt að binda enda hana fyrir dómstólum, hafa ríka hagsmuni af því að dómstólar á Íslandi setji búin í þrot og ættu því að krefjast þess. Hagsmunir Íslendinga eru að farið sé að íslenskum lögum, en ekki að einn hópur, kröfuhafar, fái að semja sig fram hjá þeim, það rýrir hag rétthafa lífeyrissjóðanna með því að viðhalda gjaldeyrishöftunum og leggur óbærilega áhættu af alþjóðlegum málaferlum á komandi kynslóðir."

Hvað á þessi óskilvirka málsmeðferð að halda lengi áfram? Eru ekki komin 7 ár og engin niðurstaða? Skilanefndarprinsar og drottiningar, sem vinstri stjórnmálamenn settu til verka án löglegs umboðs, hafa rakað til sín fé á siðlausan hátt sem löngu hefur gengið fram af almenningi.

Ég man ekki  betur en að formaður Sjálfstæðisflokksins hafi sagt fyrir kosningar að skilanefndirnar gætu ekki haldið áfram í það óendanlega.  Ríkinu koma þessi bú einkafyrirtækja ekki hætishót við. Er það ekki dómstólanna  að skipa skiptaráðendur og gera dæmin upp? Ég kaus þennan flokk til þess að gera eitthvað í þessu.

Finnst ekki fleirum en mér vera  komið nóg fyrir löngu?

 

 

Reikningsfatlaðir

einstaklingar eru ekki þeir fyrstu sem fara að skipta sér af reikningskennslunni í grunnskólanum. Þeir eru með komplex sem hvílir á þeim eins og mara því þeim finnst að þessi fötlun sé þeim sjálfum að kenna.

Svo er auðvitað bara alls ekki. Það geta allir lært að reikna. Fötlunin er kennurunum að kenna. Þeim mistókst að kenna þrátt fyrir sífelldar launahækkanir og verkföll og háskólagráður.

Ég skora á menntamálaráðherra að láta fara fram stutt skyndipróf í síðasta bekk í grunnskóla þar sem nemandi er beðinn að reikna fjögur dæmi, samlagningu, frádrátt,  deilingu og margföldun svona þriggja stafa talna. Bara með blýanti og blaði, enginn sími eða reiknivél. Ég skal stjórna aðgerðinni og skipuleggja þetta. Nemendur fái borgað fyrir að taka prófið svo að allir vilja taka þátt.

Ég er alveg sikker á því að kennararnir taka þetta ekki í mál því útkoman yrði auðvitað dómur um þá sjálfa.Ef hann reyndist góður þá hefur þegar náðst árangur í að bæta stöðu reikningskennslunnar.

En líklega verða frekar bara skipaðir samráðshópar, gerðar útttektir og ráðstafanir til að efla háskólakennslufræði í reikningi.

Staða reikningsfatlaðra í þjóðfélaginu breytist ekki með styttingu stúdentsprófsins nema að því leyti að vandamálaumræðan stendur styttra við.