Er í lagi með Hæstarétt?

Fyrrverandi dómari við Hæstarétt skrifar grein í Mbl. í dag og áréttar lýsingar sínar á aðförum dómsforseta Hæstaréttar gegn sér þegar höfundur sótti um dómarastarf við réttinn. Þar segir svo:(bloggari feitletrar að vild.)

Hinn 8. desember 1989 var kveðinn upp dómur í Hæstarétti Íslands, þar sem forseta Hæstaréttar var vikið úr embætti dómara við réttinn. Ástæðan var sú að hann taldist hafa nýtt í óhófi heimild, sem ágreiningslaust var að hann hefði haft, til að kaupa sér áfengi á »kostnaðarverði« í ÁTVR. Heimild hans hafði verið til staðar þann tíma sem hann hafði í forföllum forseta Íslands gegnt starfi sem einn af þremur handhöfum forsetavalds. Þótti hann hafa keypt meira áfengi en góðu hófi gegndi. Enginn efaðist um að hann hefði haft heimild til kaupanna og hann hefði engar lagareglur brotið. Samt varð hann að gjalda fyrir með embætti sínu.

 

Haustið 2014 er þjóðin upplýst um að á árinu 2004 hafi sá maður, sem gegndi embætti forseta Hæstaréttar Íslands þá, og gegnir því reyndar einnig nú, brotið af ásetningi gegn embættisskyldum sínum samkvæmt lögum. Þá stóð svo á að auglýst hafði verið laust til umsóknar embætti dómara við Hæstarétt. Út spurðist að maður, sem forsetanum líkaði ekki við, hygðist sækja um embættið og var sá talinn líklegur til að hljóta það. Á þessum tíma var í lögum kveðið svo á að rétturinn skyldi gefa álit á hæfni umsækjenda til að gegna dómaraembætti.

Forsetinn núverandi og einhverjir starfsbræðra hans gengu þá til eftirtalinna verka: 1. Einn þeirra var látinn tala við umsækjandann og hóta honum því að meirihluti réttarins myndi gefa hlutdræga umsögn og skaða hann ef hann héldi fast við ákvörðun sína um að sækja um embættið. Umsækjandinn lét sér ekki segjast. 2. Þá var tekið til við að leita að öðrum umsækjendum sem talið var hugsanlegt að skákað gætu hinum óæskilega umsækjanda. Líklegt er að þeim hafi verið lofað hagstæðri umsögn. 3. Hótunin um misbeitingu umsagnarinnar var svo framkvæmd. Það var reyndar svo klaufalega gert að erindreksturinn blasti við hverjum manni.

 

Þessari atburðarás er lýst í 14. kafla bókarinnar »Í krafti sannfæringar« sem kom út nú í haust.Í þessu síðara tilviki er hafið yfir allan vafa að dómarinn sem nefndur var braut vísvitandi gegn embættisskyldum sínum þannig að fór gegn settum lögum. Brot hans var miklu alvarlegra en brot forseta réttarins í fyrrnefnda tilvikinu sem leiddi þá til brottvikningar úr starfi. Núverandi forsetinn gaf raunar með hátterni sínu jafngildi beinnar yfirlýsingar um að hann væri tilbúinn til að misfara með vald sitt sem hæstaréttardómari ef hann persónulega teldi tiltekna niðurstöðu æskilega. Þó að refsisök hans sé nú fyrnd lifa áfram líkurnar á misbeitingu dómsvalds þess manns sem einu sinni hefur hagað sér með þessum hætti. Þetta er maður sem meðal annars fer með vald til að dæma aðra menn til fangelsisvistar.En hann situr óáreittur áfram.

 

Ekki hefur einu sinni komið fram opinberlega að helstu fjölmiðlar landsins hafi óskað eftir viðbrögðum hans við þessari frásögn. Væri það gert bæri honum skýlaus skylda til að svara, þar sem hér ræðir um stjórnsýsluverk en ekki dómaraverk.

Ríkið getur ekki komið sér undan aðhaldi að stjórnsýslu með því að fela dómurum stjórnsýsluverkefni og segja svo á eftir að þeir þurfi ekki að skýra verk sín sé skýringa þörf af því þeir séu dómarar. Hvergi í hinum vestræna heimi yrði það látið eftir manni sem gegnir æðsta dómaraembætti viðkomandi ríkis að þegja svona ásakanir í hel. Nema á Íslandi. Allir helstu fjölmiðlar landsins þegja með honum. Þar má telja fréttastofur RÚV, Stöðvar 2, Bylgjunnar og dagblöðin Morgunblaðið og Fréttablaðið.

 

Eini fjölmiðillinn sem skýrt hefur frá því að maðurinn hafi verið inntur eftir viðbrögðum er DV. Þar kom í ljós að hann vildi ekki svara. Allir aðrir fjölmiðlar í landinu þegja með honum. Hann þarf að þeirra mati ekki einu sinni að svara því hvort hann hafi eitthvað við frásögnina að athuga að efni til.

Þeir hafa heldur ekki spurt hann um ástæður þess að rétturinn vildi ekki fá þennan mann í hópinn á sínum tíma.Ef allt væri með felldu bæri íslenska ríkinu að höfða mál gegn forseta Hæstaréttar til embættismissis.

En hann er látinn í friði. Hann er ekki einu sinni inntur svara svo almenningur fái fram afstöðu hans til málsins og skýringar ef einhverjar eru. Af hverju ætli það sé? Telur þjóðin í lagi að dómarar við æðsta dómstól þjóðarinnar brjóti af ásetningi gegn lögum við embættissýslan sína öðrum til skaða fyrst ekkert áfengi er í spilinu? Spyr sá sem ekki veit."

Raunar veit öll þjóðin það með greinarhöfundi af hverju farið var fram gegn honum með þessum hætti.

Svarið er vinstri pólitík.

Meintur vinskapur við vinsælasata og óvinsælasta mann þjóðarinnar og ákveðinn stjórnmálaflokk  dugar vinstri elítunni til að efna til galdrabrennu og skal einkis svifist.

Það gremst fleirum en greinarhöfundi hvernig skoðanbræður hans láta kújónera sig með þessum hætti. Enginn þorir að styggja æðsta ráðið  með því að taka upp hanskann með Jóni Steinari.

Við erum lyddur.

Að mínu viti er ekki í lagi með Hæstarétt meðan þessi áminnsti dómari er ekki tekinn á beinið.

Laun í verkfalli?

Svo stendur í Morgunblaðinu:(Björn er Björn Sveinbjörnsson formaður Einingar-Iðju)

"»Nei, við erum ekki sátt og teljum að ríkisstjórnin hafi ekki staðið við gefin fyrirheit og samninga á ýmsum sviðum. Ég nefni til dæmis fjárframlög til VIRK starfsendurhæfingar, samkvæmt fjárlagafrumvarpinu virðist ríkið ætla að svíkja greiðslur til sjóðsins, sem um var búið að semja áður. Þetta þýðir væntanlega að erfiðara verður að stuðla að endurhæfingu fólks, til að komast á nýjan leik út á vinnumarkaðinn. Ríkið hefur borgað í sjóði sem styrkja sérstaklega öryrkja í okkar röðum. Framlög í þessa sjóði verða skert, sem bitnar harkalega á mörgum. Síðast en ekki síst nefni ég til sögunnar að ráðgert er að stytta tímann til atvinnuleysisbóta. Sú ákvörðun hefur mætt harðri andstöðu innan verkalýðshreyfingarinnar, sveitarfélögin og fleiri eru á sama máli og við. Þessi atriði og fleiri, koma ekki til með að auðvelda komandi kjaraviðræður, síður en svo.«

Björn segir að verkalýðshreyfingin ljúki væntanlega við að móta kröfugerðina til fulls í upphafi nýs árs. »Starfsgreinasambandið gengur líklega frá kröfugerðinni fyrir 20. janúar og ég geri mér vonir um að viðræður um nýjan kjarasamning hefjist fyrir alvöru við okkar viðsemjendur sem fyrst. Auðvitað vona ég að skrifað verði undir nýja kjarasamninga fyrir 1. mars, en það verður mjög líklega á brattann að sækja í þeim efnum. Mars og apríl geta þess vegna hæglega orðið mánuðir verkfallsaðgerða af okkar hálfu. Ég sé því fram á kaldan vetur, því miður. Þetta er engu að síður staða mála í dag, það er sannarlega þungt hljóð í verkalýðshreyfingunni um þessar mundir. Sjálfur er ég í góðum tengslum við mitt fólk og þar er afstaðan sú sama.«

Björn segir að Starfsgreinasambandið fari fram fram á krónutöluhækkanir en ekki prósentukröfuhækkanir. »Já, þetta verður skýlaus krafa, við höfum reyndar alltaf sett fram kröfur um hækkanir í krónutölu, sem er alltaf best fyrir þá sem eru með lægstu launin. Í kjaraviðræðunum kemur ekki til greina að semja við ríkið um það sem áður var búið að semja um, en svíkja svo. Fljótlega á nýju ári kemur til með að reyna á samstöðu félaganna og ég er nokkuð viss um að öll félög innan Starfsgreinasambandsins munu þjappa sér vel saman.«

»Satt best að segja er ég lítið farinn að spá í árið 2015, en fyrstu mánuðirnir verða erfiðir og annasamir, svo mikið er víst. Annars er ég bjartsýnn að eðlisfari, en ég veit með vissu að ferðirnar suður til Reykjavíkur verða margar og sömuleiðis fundirnir. Okkar hlutverk er að rétta hlut félagsmanna og fá réttmæta leiðréttingu á launum þeirra,« segir Björn."

Það sem mig langar mest að vita, er það hvort þeir sem verkfallið beinist að  muni líka greiða kostnaðinn af því? Verkfallsmenn missi einskis í launum verkfallsdagana? Svo þar á eftir í hverju réttmæti kröfugerðarinnar felst? Hvað forsendur breyttust við lækkun verðlags?

Væri ekki fróðlegt að vita hvort þetta fyrsta atriði verði eitt af kröfuliðunum? Hvort sé orðið regla að öllum verkföllum ljúki á þann hátt?

En líklega má ekki spyrja um hvort laun séu almennt greidd í verkfalli?

 

Vigdís Hauksdóttir

vakti athygli mína á Útvarpi Sögu um áramótin.

Vigdís hefur óvenju skýra sýn á vandamálin sem við blasa í sífelldri útþenslu báknsins. Hún nefndi sláandi dæmi um að á vegum opinberra stofnana ríkisins eru starfandi tveir tugir upplýsingafulltrúa. Til hver er þetta spyr Vigdís?

Fyrir mér er þetta að verja forstöðumennina fyrir hnýsni fjölmiðla og almennings og þjónar einungis því að halda upplýsingum frá almenningi. Annars gætu forstöðumennirnir svarað beint. Þessir starfsmenn eru greinilega gersamlega óþarfir og á að segja upp strax. Fyrir utan að þeir hafa gengið fram af almenningi á stundum með hreinum dónaskap og hroka þó þar séu einstakir menn  sem skara fram úr öðrum.

Vigdís nefnir ráðningabann hjá ríkinu sem augljósa leið út úr ógöngunum. Þannig myndi báknið minnka af sjálfu sér á sársaukalausan hátt ef aðeins nýjir forstöðumenn væru ráðnir í stað þeirra sem hætta. Engir aðrir.

Vigdís nefnir þá óþolandi mismunun sem ríkir í lífeyrissmálum opinberra starfsmann. Ég og meðeigendur mínir í Lífeyrissjóði Verzlunarmanna verðum að greiða skatta til þess að Steingrímur J. Sigfússon fái sinn margfalda lífeyri greiddan að fullu verðtryggðan meðan við sætum lækkun á lífeyri okkar vegna feilspelúleringa sjóðafurstanna? Er þetta ástand sem ég á að sætta mig við?. Hver ætlar að tala máli mínu?

Vigdís bendir á það ásamt varaformanni fjárlaganefndar Guðlaugi Þór, en þau hafa unnið mikið saman að góðu starfi, að kerfið hreinlega ver sig og veitir mótpyrnu til þess að hindra að hagræðingartillögur kjörinna fulltrúa nái fram að ganga. Vigdís spyr hvernig í veröldinni sé hægt að setja lög um að sameiningar í ríkisrekstri skuli ganga fyrir sig án þess að nokkrum starfsmanni sé sagt upp.Allt á meðan almenni vinnumarkaðurinn varð að sjá á eftir sautjánþúsund störfum í hruninu.

Dæmin eru allstaðar hvernig kerfið ver sig gegn vilja kjörinna fulltrúa. Þeir ákveða að flytja Fiskistofu norður í land. Þetta apparat sem var ekki til áður en Þorsteinn Pálsson varð ráðherra, neitar. Það bara fer ekki neitt. Af hverju er ekki svarað með þvi að leggja það niður?

Vigdís Hauksdóttir hefur áunnið sér taust langt út fyrir flokksraðir sem þó virðast hvað minnstir stuðningsmenn hennar.

365 miðlar

eru tæknilega gjaldþrota félag.

Svo segir í Morgunblaðinu:

"End­ur­skoðend­ur árs­reikn­ings­ins benda á að gangi áætlan­ir stjórn­enda ekki eft­ir gæti ríkt vafi á rekstr­ar­hæfi fé­lags­ins. Þá segja þeir að upp­lausn­ar­virði eigna sam­stæðunn­ar geti verið veru­lega lægra en bók­fært virði þeirra yrði starf­sem­in lögð af. Þetta þýðir með öðrum orðum að miðað við eign­ir fé­lags­ins í dag eru lík­ur á því að þær dugi ekki upp í skuld­ir og aðrar kröf­ur komi til upp­lausn­ar fé­lags­ins.

Rekstr­ar­kostnaður fé­lags­ins minnkaði lít­il­lega milli ára og nam 2.107 millj­ón­um, en rekstr­ar­hagnaður hækkaði um rúm­lega 200 millj­ón­ir milli ára og var 736 millj­ón­ir. Eign­ir fé­lags­ins eru sam­tals 9.856 millj­ón­ir, en þar af nema óefn­is­leg­ar eign­ir 5.880 millj­ón­um. Af óefn­is­leg­um eign­um eru 5.572 millj­ón­ir vegna viðskipta­vild­ar."

4 milljarðar af einhverskonar óefnislegum eignum standa á móti 8 milljarða skuldum félagsins. Í þetta eru Lífeyrissjóðir landsmanna byrjaðir að dæla fé í dularklæðum samkvæmt upplýsingum í vefritinu Kjarnanum.

Áreiðanlega er hægt að gera 365 að góðu félagi með álíka fjárframlögum og Ríkisútvarpið fær á þessu ári.  Eigendur lífeyrissjóðanna geta glaðst yfir því að verða eigendur að þessu "óháða" fjölmiðlafyrirtæki gamla Baugsveldisins og þeim dygga málsvara Samfylkingarinnar sem 365 miðlar eru oftar en ekki.

 

Feiknstafir svignuðu

í brosi forsætisráðherra vors þegar hann ræddi um framtíð slitabúa föllnu bankanna. Þeirra biði óuggert tjón sem þau hefðu valdið íslenskum almenningi.

Það var uppörfandi að heyra loksins beina yfirlýsingu um þetta mál sem svifið hefur yfir þjóðinni í aðgerðarleysi um öll þessi ár.

Og sem fyrr vil ég árétta, að það geta ekki verið fyrirtækin sem tjóninu valda eða sjóðirnir sem þeim tilheyra. Það eru þeir sem gefa fyrirskipanirnar sem eru sekir. Aðeins þeir eru gerendurnir. Getur fyrirtæki eitthvað gert að eigin frumkvæði? Þó að okkur sé tilkynnt með reglulegu millibili að þessari eða hinni sektargreiðslu fyrirtækis hafi verið úthlutað, hlýtur ekki að verða spurt eftir þeim sem fyrirskipunina gaf? Fyrirtækin greiða sektirnar. En eiga ekki stjórnendurnir að gjalda fyrir refsiverða háttsemi sína?

Er það ekki ítrekaður og einbeittur brotavilji forsvarsmanns fjármálafyrirtækis, sem veldur fjártjóni annarra? Af hverju er svona langur vegur að því að þetta skiljist? Verði um skaðabótagreiðslur að ræða  þarf ekki að spyrja að því hverjir gáfu fyrirskipanirnar um skaðann? 

Skulu þeim ekki líka svigna feiknstafir?