Að skipta um hlutverk

hvarflar að manni við allt þetta tal um kynferðislega áreitni.

Í gamla daga hélt maður að stelpur vildu láta reyna við sig. Jafnvel yrðu föj ef enginn yrði til þess. Nú er þetta allt lagt út sem kynferðisleg áreitni og fíbjakk.

Maður er á þessum aldri, sem er orðinn svo órafjarlægur hinum gömlu dögum, orðinn hugsi um framtíðina. Það er eitthvað að breytast enda er víst barnsfæðingum að fækka mikið meðal Íslendinga. En innflutningur fólks hinsvegar að stóraukast þannig að það er að breytast þjóðin í landinu. 8.hver framteljandi er útlendingur til dæmis.Hvernig líta þeir annars á viðreyningar? Telja þeir þetta samstofna við áreitni eins og manni sýnist að sé að verða normið á Íslandi?

Manni skilst að innfluttir múslímar í Þýskalandi til dæmis telji það sjálfsagðan hlut að þreifa freklega til kvenna á gamlárskvöldum sem öðrum. En Íslendingar verða að passa á sér puttana bæði þar og hér? ég veit ekki hvernig það er á börunum hér þegar Bakkus tekur völdin. En mér skilst að þangað komi nú bæði strákar og stelpur eins og í gamla daga.

Hvað mátti í gamla daga og hvað má ekki lengur? Ég man nú ekki eftir því að það hafi verið mikið um kvartanir þó að stöku sinnum hafi menn fengið á snúðinn fyrir frekjugang. En mig minnir að mest hafi þetta farið friðsamlega fram. En kannski misminnir mann bara?

Verðum við kannski að fara að breyta uppeldisvenjum íslenskra kvenna? Kenna þeim að þær eigi að hafa frumkvæði af samskiptum kynjanna en kenna strákum að hemja sig og bíða?  Hafa dömufrí sem venju en ekki undantekningu eins og var í Iðnó í gamla daga? Þar minnir mig nú að strákar hafi almennt veri kurteisir við stelpurnar en síður hvor við annan frammi á klósetti. Sem er líka breytt frá því sem var held ég, er ekki bara minna um pústra eftir að bjórinn kom og svartidauðinn minnkaði? Það var dansað og duflað úti á gólfi í þá daga og strákarnir buðu upp þegar ekki var dömufrí. En kannski eru nýjir tímar að renna upp.

Komið að því að skipta um þessi hefðbundnu kynjahlutverk?

Einelti

er ekki í lagi á leikskólum og helga vinstri flokkarnir sig  þeim málum alveg sérstaklega.

En ef það eru Vogunarsjóðir, Jóhannes Kr. Kristjánsson, Jón Traustason og RÚV sem einelta Bjarna Benediktsson formann Sjálfstæðisflokksins þá er það í lagi. 

Það er ekki sama einelti og einelti.

Hlustið á heilindin

í ESB flokknum V.G.

Nú eru þeir endanlega búnir að viðurkenna sinnaskiptin.

Svo segir Össur sjálfur:

"Össur Skarphéðinsson vekur máls á því á Facebook sem vinstri menn eru að ræða sín á milli um þessar mundir. Hann bendir á að meirihluti Vinstri grænna styðji aðild að ESB samkvæmt nýrri könnun. 

Svo sagði hann mikil tíðindi hafa falist í því „sem hinum lötu fjölmiðlum Íslands yfirsást“ að Katrín Jakobsdóttir hefði sagt í umræðu- þætti á dögunum, „ofan í sannfæringarlítið svar sitt um“ andstöðu við ESB-aðild. „Hún sagði skýrt að VG væri ekki mótfallið því að fara í þjóð- aratkvæðagreiðslu um aðildarumsóknina.“ 

Össur segir að með þessu hafi Katrín búið til „einstakt tækifæri fyrir Samfylkinguna“.  Og hann klykkir út með þessum orðum: „Langlíklegast er að í fyrstu lotu stjórnarmyndunarviðræðna fái formaður VG umboð til að spreyta sig. Ef Samfylkingin vill, og telur rétt fyrir land og þjóð, þá hefur hún í hendi sér að setja það sem skilyrði fyrir stjórnarþátttöku að ný ríkisstjórn efni til þjóðaratkvæðagreiðslu um aðildarumsóknina. Katrín hefur gefið upp boltann. Við Valsmenn myndum kalla þetta dauðafæri …"

Össur þekkir vel til í Samfylkingunni og VG enda verið í forverum beggja flokka og hefur frá upphafi verið einn helsti forystumaður Samfylkingarinnar.  Ekki þarf að efast um mat hans á þessari stöðu. 

Það er ekkert að marka að spyrja Steingrím Jóhann. Hann segir bara það sem honum, passar hverju sinni.

Hver er þá munurinn á V.G. og Samfylkingunni. 

Sannleikurinn um húsnæðismálin

kemur fram með óyggjandi hætti í grein eftir Sigurð Ingólfsson í Morgunblaðinu í dag. Þar sést hvernig sósíalíséring byggingamálanna er búin að leika unga fólkið okkar.

Einn ungur maður sem ég þekki til er langt kominn með að reisa sér einbýlishús með aðstoð fólksins síns vegna þess að honum var sagt að hann fengi aldrei greiðslumat til að kaupa litla íbúð sem ungur maður með ómegð í námi.Fólkið hans gat fengið nóg lán  sem félag sem þau áttu fyrir utan kerfið og reistu húsið með ótrúlega litlu fé það sem af er. En þrotlausri vinnu.Öðrum kostnaðarþáttum í töflu Sigurðar þurftu ungu hjónin að standa undir.Þau munu ekki skulda 50 milljónir eftir 5 ár eins og kemur fram hér að neðan.

Sigurður segir svo: 

 

Árið 1974 voru sett lög um að 10% af dagvinnulaunum almennra launþega skyldu greidd til viðurkenndra lífeyrissjóða. Þetta var fyrsta skrefið í afskiptum stjórnmálamanna af lífeyrissjóðum almennra launþega, en ekki það síðasta. Á næsta ári er þessi prósenta orðin 21,5%, að meðtöldum greiðslum í séreignasjóði og er þessi prósenta nú reiknuð af öllum launum, einnig yfirvinnu.

Á fjórum árum og átta mánuðum er hver launþegi þá búinn að greiða ein árslaun í lífeyrissjóð. Það merkilega við þessar gríðarlegu greiðslur er að launþegar hafa látið teyma sig út í foraðið og semja nú sjálfir um þessar greiðslur við sína viðsemjendur. Alþingismenn þurfa því ekki lengur að semja lög um þessar greiðslur, þeir fá skattinn upp í hendurnar. Því að skattur er þetta, eins og glöggt má sjá á tengingum á greiðslum sjóðanna við skattkerfi landsins.

Sjóðssöfnun þessi er nú í heild um 4.000 milljarðar króna að teknu tilliti til greiðslu úr sjóð- unum. Það er um 12 milljónir á hvert mannsbarn á landinu eða um 50 milljónir á hverja fjögurra manna fjölskyldu.

Þetta samsvarar góðri íbúð fyrir þessa sömu fjölskyldu. Er eitthvert vit í þessu?

Á meðan unga fólkið okkar flýr land þar sem það hefur ekki pening til að kaupa sér íbúð þá söfnum við í sjóði sem hella sér út í samkeppni við þetta sama unga fólk um þær íbúðir sem byggðar eru. Þannig eru 21,5% af laununum okkar notuð til að kaupa upp og byggja íbúðir, sem við höfum ekkert yfir að segja og sem við myndum annars sjálf kaupa eða byggja fyrir þessa sömu fjármuni.

Meðallaun á landinu eru í dag um 750.000 krónur á mánuði (voru 620 þúsund kr. 2016). 21,5% af þeim launum eru um 2 milljónir króna á ári. Eftir fimm ár eru það um 10 milljónir kr., sem væri ágætis útborgun í fyrstu íbúð. Það er hins vegar ekki kostur fyrir slíkan launþega.

Búið er að koma í veg fyrir það með samningum stéttarfélags hans og lagasetningu okkar hinna sem berum ábyrgð á lagasetningunni í landinu. Fyrstu fimm ár starfsævinnar greiðir launþeginn mánaðarlega 438 þúsund kr. í skatta og lífeyrissjóð og 200-250 þúsund kr. í leigu sem leigjandi og á þá eftir 62-112 þúsund krónur til að lifa af mánuðinn.

Varla leggur þessi launþegi fyrir til að safna upp í útborgun á íbúð eða hvað? Eftir fimm ár á hann því ekkert nema óljóst loforð um greiðslur við starfslok. Vilji hann þá kaupa sér íbúð á hann ekki fyrir útborguninni eins og áður kom fram og fær ekki lán þar sem hann á ekki veð fyrir því.

Veð má ekki vera hærra en 70-80% af verðmæti eignarinnar. Sé eignin 35 milljón kr. virði þarf hann því að eiga 7-10 milljónir króna, en þær á hann ekki, þær fóru í lífeyrissjóðinn.

Hann er því staddur á sama stað og í upphafi og heldur áfram að greiða sína skatta, sinn lífeyrissjóð og húsaleigu og reynir síðan að lifa á 62-112 þúsund kr. eftirstöðvum á mánuði.

Hvernig væri líf launamannsins án lífeyrissjóðs? Hefði launþeginn sjálfur ráðstafað 21,5% af laununum sínum í stað þess að greiða sömu upphæð í lífeyrissjóð þá væri staða hans töluvert önnur. Eftir fimm ára vinnu ætti hann þær 10 milljónir sem hann þarf fyrir útborgun í íbúðinni. Þá tækju við greiðslur af lánum sem í upphafi væri svipuð upphæð og hann hefði annars greitt í húsaleigu. Þær greiðslur mundu síðan lækka ár frá ári þar til íbúðin væri að fullu greidd. Ráðstöfunarfé launþegans væri þá orðið 312 þúsund krónur á mánuði í stað 62-112 þúsund kóna og hann ætti þá íbúðina að fullu.

Íbúðin er trúlega álíka verðmæt og þegar hann keypti hana. Hann sparar sér mánaðarlega íbúðarleigu að upphæð 75 milljónir króna á 25 árum og notar þá peninga til að kaupa sér íbúð sem kostar 35 milljónir. Mismuninn getur hann sparað, fjárfest eða notað til að eiga gott líf. Í stað þess að safna í sjóði öðrum til framfærslu og hugsanlega launþeganum sjálfum í ellinni að frádregnum fullum sköttum og að frádregnum opinberum greiðslum frá hinu opinbera.

Við gætum bætt hér við hugleiðingum um hvernig íbúðareigendur hugsa um eign sína og á móti hvernig leigjendur gera það, hvernig eigendur fjármuna fara með sína fjármuni og ávaxta þá og á móti hvernig sjóðsstjórar lífeyrissjóða gera það. Hvað utanumhald peninganna kostar í höndum eiganda á móti því hvað rekstur lífeyrissjóðanna kostar o.s.frv. Einnig hver munurinn er á skattgreiðslum á eigin fé og á greiðslum úr lífeyrissjóði á efri árum þar sem fullur skattur er reiknaður á bæði höfuðstól og vexti. Við erum hér að tala um fullorðið fólk sem flest getur séð fótum sínum forráð án misviturs stóra bróður. Látum af forræðishyggjunni og bjóðum unga fólkinu okkar að vera áfram hjá okkur."

17 milljarða taka stjórnendur sjóðanna í sinn spandans á ári. Tapi þeir á útlánum sínum borga eigendurnir. Þeir ekki neitt nema fá hærri laun og stærri jeppa.

Sósíalíséring og þjóðnýting húsnæðismála hefur ekki fært launþegunum hagsæld.

 

 

Hverjir borga Katrín?

Á forsíðu Fréttablaðinsin er þessi frétt:

"..Útreikningar sem byggðir eru á sérvinnslu gagna frá Hagstofu Íslands út frá skattframtölum fyrir árið 2016 leiða í ljós að 48 til 76 prósenta hátekjuskattur á þá sem hafa meira en 25 milljónir í árslaun myndi auka skatttekjur ríkissjóðs um 159 milljónir til 2,7 milljarða króna á ársgrundvelli.

Þá myndi auðlegðarskattur sem lagður yrði á hreina eign að virði yfir 150 milljónir skila frá 5,1 milljarði upp í 10,2 milljarða króna aukalega til ríkissjóðs á ári, eftir því við hvaða skatthlutfall er miðað.

Til samanburðar hafa Vinstri grænir og Samfylkingin lagt til að auka ríkisútgjöld árlega um 50 til 75 milljarða.

Ekki standi hins vegar til að sækja þá fjármuni með því að hækka skatta á almenning.

Þá hefur Katrín Jakobsdóttir, formaður VG, sagst ekki vilja hækka virðisaukaskatt á ferðaþjónustu úr 11 í 24 prósent en sú ráðstöfun myndi skila um 18 milljörðum í auknar tekjur til ríkissjóðs.

„Tuga milljarða kosningaloforð verða ekki eingöngu fjármögnuð með hátekju- og auðlegðarskatti. Þessir útreikningar sýna að miðað við tekju- og eignadreifingu landsmanna er einungis hægt að fjármagna brotabrot af þeim loforðum með slíkri skattheimtu,“ segir Ásdís Kristjánsdóttir, forstöðumaður efnahagssviðs Samtaka atvinnulífsins..."

Hvaðan á að moka meiriparti milljarðanna? Steingrímur Jóhann veit það en bíður með það fram yfir kosningar.

Það þýðir ekki að spyrja  Katrínu hverjir borgi?

Altjón?

er það víst kallað þegar ekki tekur því að reyna að gera við brakið af því sem skemmist í áfalli. Byggingar í Aleppo,hús sem brennur til grunna eða bíll sem lendir í klessu.

Hvernig á maður að líta á kosningabaráttu Sjálfstæðisflokksins. Alla málefnavinnuna og allt það sem flokkurinn er að reyna að segja. Nær það þeim árangri sem stefnt var að?

Sókninni átti skiljanlega að beina að þeim sem enn hafa ekki gert upp hug sinn. Fólki sem var opið fyrir rökum en stjórnast ekki af tilfinningum nema þær verða mjög sterkar.Og þá gjarnan af óskyldum málum og getsökum um að einhverjir aðrir hugsi ekki rétt.

Allur kostnaður Sjálfstæðisflokksins beinist að þessu fólki. Ungu fólki í húsnæðisvandræðum, konum sem hafa heldur ekki  húsnæðisúrræði og líka vantrú á einlægni flokksins í málefnum kvenna eða af öðrum ástæðum.

Barnaníðingamálin, Panamamálin, Borgunarmálin og nú Glitnismálin eru hins vegar komin í forgrunninn. Harðsnúinn hópur blaðamanna er komin í krossferð gegn flokknum. Hugsanlega er hún kostuð af sömu vogunarsjóðum og þá og áreiðanlega er studd af sömu aðilum sem þá stóðu fyrir pólitískri aftöku Sigmundar Davíðs með hjálp hans sjálfs sem fór á taugum hér um árið. Enda sama fólkið og þá í forystu fyrir aðförinni að miklu leyti.

Hvað getur flokkurinn gert?

Getur hann nokkuð annað gert en að sigla beint af augum með fánann við hún og mæta örlögum sínum? Hann getur sett fram sínar varnir á rökrænan hátt. Þeir geta lesið sem vilja skilja. Hinir kjósa ekki flokkinn sem eru sannfærðir um vondan málstað og illt innræti hans og formanns hans.

Flokkurinn trúir hinsvegar á málefni en ekki einstaka menn.

Menn koma og fara en Sjálfstæðisstefnan hefur ekki breyst frá 1929. Hún felur í sér að flokkurinn beitir sér í innanlandsmálum fyrir víðsýnni og þjóðlegri umbótastefnu á grundvelli atvinnufrelsis og einstaklingsfrelsis með hagsmuni allra stétta fyrir augum. Hinn þátturinn er að Sjálfstæðisflokkurinn mun standa ævarandi vörð um sjálfstæði Íslands.

Svona einfalt er það.

Hýenurnar ýlfra allt í kring um að flokkurinn ljúgi öllu sem hann segir og meini ekkert af  þessu, allt snúist um einstaka auðmenn og útgerðargreifa og þrönga sérhagsmuni. Þetta grunnhyggna fólk leiðir ekki hugann að sögunni og það hvernig þessi flokkur hefur lifað af í bráðum 90 ár. Hvernig hann hefur leitt þjóðina áfram alla þessa tíma og átt drýgstan þátt í því með öðrum flokkum að skapa þau lífskjör sem við njótum í þjóðfélaginu í dag?

Menn geta spurt sig hvort forystumenn flokksins hafi nokkru sinni orðið uppvísir að því að ganga erinda annarra en þjóðarinnar í allan þennan tíma? Hafa þeir nokkru sinni gengið erinda annarra þjóða á undan Íslandi? Hafa þeir nokkru sinni gengið erinda kúgunar og misréttis eða mannréttindabrota á undan almennu siðgæði?

Sjálfstæðisflokkurinn þolir samanburð við alla aðra íslenska stjórnmálaflokka í öllum þessum málaflokkum.

Það breytir ekki gangi íslenskrar stjórnmálasögu til allra tíma þótt áróðursöflum takist nú með brögðum í þessum kosningum að vinna altjón á kosningabaráttu Sjálfstæðisflokksins. Sannleikurinn mun koma í ljós þó síðar verði og fólk mun átta sig þegar rykið sest. Það er þjóðin sem fær að borga það tjón sem verður rétt eins og 2009. Það er líka hún sem mun vinna að endurreisninni og byggja upp trúnaðinn við sjálfa sig aftur.

Sjálfstæðisflokkurinn mun starfa að því af heilindum að bæta tjónið sem verður.

 

 

Nú á að taka Bjarna í bakaríið

fyrir að hindra hina hvítu riddara réttlætisins, Jóhannes Kr.Kristjánsson og Jón Traustason  í að birta þjófstolin gögn frá Glitni. 

Jóhannes Kr., riddarinn hugumprúði úr Sigmundarmálum, vill að venju hafa fullt frelsi til að stela því sem honum sýnist, svíkjast að þeim sem honum hentar og ljúga því sem honum passar. Það er ekki spurt að neinu þegar þessi dánumaður á í hlut.

Allt fjölmiðlafrelsi heimsins er bókstaflega undir, frá Snowden,  Manning, Assange og Wikileaks. Bara ef hægt er að láta Bjarna Benediktsson og Sjálfstæðisflokkinn líta illa út. Verjendur barnaníðinga, Panamasvindlarar og Sjóðsníufélagar skulu teknir og afhýddir. Þá verður réttlætinu fullnægt og kosningunum hagrætt.

Og Kári klári sér svo um framhaldsþáttinn um Sigmund Davíð í Fréttablaðinu. Allir búnir að gleyma hlutabréfadollurum sem gufuðu upp í Panama.

Já nú á aldeilis að taka Bjarna í bakaríið.

Framtíðin

blasir oss við.

 Steingrímur J. Sigfússon skrifar núna í Morgunblaðið eins og hann eigi sér enga fortíð aðra en að hafa bjargað landinu frá voða "þegar hér varð hrun".

Hann skrifar svo:

Hin efnahagslega endurreisn Íslands frá hruninu mikla haustið 2008 hefur gengið vel. Allt frá því hagkerfið sneri við úr samdrætti í vöxt á síðari hluta árs 2010 hefur leiðin legið uppá við.

Öðrum mikilvægum áfanga var náð á árinu 2013 þegar rekstur ríkissjóðs komst í jafnvægi, tekjur og gjöld mættust í einum punkti og námu þá 32% af vergri landsframleiðslu.

Margt hefur lagst með okkur á þessari vegferð. Við höfum lengst af á þessu tímabili búið við hagstæð viðskiptakjör. Mikil gengislækkun, sem sannarlega var ekki án fórna, skóp útflutnings- og samkeppnisgreinum hagstæð skilyrði, makríll synti upp að landinu, skapandi greinar sóttu í sig veðrið o.s.frv., en mest munar um hraðan vöxt ferðaþjónustunnar. En hvernig höfum við nýtt þennan bata? Til dæmis undangengin veltiár með miklum hagvexti? J

ú við höfum greitt niður skuldir og að sjálfsögðu er það gott. En hvað með aðrar skuldir en hinar bókfærðu?

Höfum við byrjað að greiða inn á skuldir við svelta innviði eins og til dæmis vegakerfið sem hefur verið og er enn að grotna niður? Mannauð, tæki og búnað í framhaldsskólum og háskólum?

Höfum við staðið við fyrirheit um stórátak í að efla heilbrigðiskerfið? Höfum við bætt kjör aldraðra og öryrkja þannig að sæmileg sátt sé um? Höfum við búið ungu fólki og ekki síst ungu barnafjölskyldunum okkar sómasamlegar aðstæður? Svarið er því miður allt of oft nei en ekki já við öllum ofangreindum spurningum . Annað hefur haft forgang hjá hægri stjórnunum sem hér hafa verið við völd síðan á miðju ári 2013, sem hvorug hefur að vísu lifað út kjörtímabil sem betur fer.

Áherslan hefur verið á að draga úr umsvifum ríkisins, tekjustofnar þess hafa verið veiktir svo nemur háum fjárhæðum og útgjöldin hafa verið lækkuð um á bilinu 3-3,5% af vergri landsframleiðslu(VLF). Það eru miklir peningar, á bilinu 80-90 milljarðar króna.

Útgjöld ríkisins sem námu eins og áður sagði 32% af VLF árið 2013 áttu samkvæmt nýframlögðu og hálfræddu fjárlagafrumvarpi fráfarandi ríkisstjórnar að nema 28,7% á árinu 2018. Ísland hefur nú betri efni til að byggja gott og réttlátt samfélag en nokkru sinni fyrr í sögu sinni. Við erum fleiri og ríkari en nokkru sinni fyrr. En það þarf pólitískan vilja til að nýta þá stöðu í þágu samfélagsins alls.

Þann vilja höfum við Vinstri græn. Ísland þarf nú að fá öfluga félagslega þenkjandi ríkisstjórn, uppbyggingarstjórn sem tekur til hendinni, trausta stjórn sem hefur vinnufrið og er laus við reglubundnar hneykslis- og spillingaruppákomur. Og þjóðin talar nokkuð skýrt í þeim efnum þessa dagana. Þjóðin vill fá Katrínu Jakobsdóttur."

Þeir munu til sem halda það að Katrín Jakobsdóttir verði ekki hin raunverulegi forsætisráðherra heldur muni hún hafa aftursætisbilstjóra. Steingrímur  boðar líka 3.3% af VLF til ríkisins til viðbótar sem ríflega það sem Bjarni spurði Katrínu um hvaðan ætti að koma í umræðunum í sjónvarpinu. Hún hefur að vísu ekki svarað því ennþá en Steingrímur er áreiðanlega alveg skýr á því smáatriði.

Það er erfitt að sjá einhvern mun á Steingrími Jóhanni og Loga Má nú orðið. Báðir eru orðnir Evrópusinnar að ráðum, dáð og reynslu og þar með er enginn munur lengur á VG eða Samfylkingunni. Kemur út á eitt hvor flokkurinn er kosinn.

Hugsanlega er það besta lausnin að fela þessum flokkum að leysa kjaramálin framundan á sinn hátt. En sá er líklega að ganga að öllum kröfum strax og gera alla hamingjusama nema hugsanlega Má Guðmundsson sem fékk víst aldrei kauphækkunina sína sem Steingrímur lofaði honum. Stingið ykkur til sunds þó þið sjáið ekki til lands sagði einn stjórnvitringurinn svo ég heyrði í gamla daga. Það var gert og óðaverðbólgan stóð í tuttugu ár.

Sem betur fer lýkur þessu óvissuástandi annan laugardag og þá getum við lifað aftur stjórnarkapal eins og síðast. Sem svo leiðir svo til nýs trúnaðarbrests. svika og vonbrigða.Þannig er nú það venjulega sem það endar í ójöfnuði hjá þeim jafnaðarmönnum. 

Allt verður  upp á nýtt í framtíðinni.

Skilja Íslendingar þetta?

"Allar þjóðir verða að setja sjálfar sig í fyrsta sætið. Hugsa um sitt eigið fólk fyrst. Það er skylda allra og til þess eru menn kjörnir.

Við sjálf erum að endurnýja og endurvekja fyrstu skyldur hverrar ríkisstjórnar, og þær eru þessar: að hugsa um sitt eigið fólk fyrst.

Fyrstu skyldur hverrar ríkisstjórnar eru að hugsa um og tryggja sitt eigið fólk. Aðeins sjálfstæður styrkur hverrar þjóðar getur haldið þessari stofnun við efnið og borið hana uppi. Aðeins með því að gera það geta Sameinuðu þjóðirnar sinnt hlutverki sínu sem stofnun fullvalda ríkja. Styrkur fullveldis þjóðanna er það sem myndar þessa stofnun.

Ekkert getur komið í stað sterkra fullvalda og sjálfstæðra þjóða sem standa á rótum sögu sinnar. Þjóða, sem eru heimili föðurlandsvina, viljugir að vinna þjóð sinni gagn og fórna sér fyrir þjóðarheimili sitt.

Við getum ekki beðið eftir að fjarlæg skriffinska leysi málin fyrir okkur. Enginn annar getur unnið vinnuna fyrir okkur,- þjóðina. Við verðum að vera fyrst til að bjarga okkur sjálf. Til þess þurfum við föðurlandsvini, sem taka höndum saman um að búa þjóð sinni framtíð. Sem skapa framtíðina fyrir þjóð sína. 

Við köllum eftir endurvakningu á hugtakinu þóð og þjóðinni sem stofnun.

Guð blessi allar þjóðir og mína þjóð."

Á Íslandi eru margir sem telja sig þess umkomna að úrskurða þann mann hálfvita sem sagði þessi orð. 

Þessir Íslendingar skilja líklega ekki hugtakið þjóð.

Guð blessi Ísland

er það eina sem mér datt í hug eftir að hlýða á X17 þáttinn í RÚV í kvöld.

Ef þetta fólk er það sem á að leiða Ísland í næstu framtíð þá er ástæða til að biðja fyrir þjóðinni.

Með örfáum undantekningum fannst mér  þetta fólk vera helst statt á málfundi í Gaggó Aust eins og ég man þá úr 1. bekk um miðja síðustu öld. Þá vorum við að ég man að tala um að reisa Æskulýðshöll. Sem aldrei reis þrátt fyrir mikinn hita í fundarmönnum.

Var eitthvað breytt? Í kvöld var talað um einhverja þokukennda óskhyggju um það hvernig ætti að "forgangsraða" og "móta stefnu til framtíðar"?  Er víst að einhver framtíð kæri sig u einhverja forgangsröðun frá þessu fólki sem verður jafnvel löngu dautt þegar framtíðin  loksins kemur?

"Panta rei" sögðu Rómverjar, allt hreyfist. Íslenskir stjórnmálamenn virðast halda að allt snúist um skammtíma patentlausnir sem þeir séu að finna upp núna til framíðar? Þvílíkt sjálfstraust?

Getur það verið að kjósendur verji atkvæði sínu eftir því hvernig því finnst einstaka maður hljóma í þessum skemmtiþætti í kvöld.  Þurfa þeir ekki að hugsa um hvernig málum sé fram komið á Alþingi? Hvað tækni þarf til? Hvernig fólk verður að sameinast um málefni og leiðir? Þarf það ekki að gera sér ljóst að störf Alþingis eru hópvinna og málamiðlanir. Ekki brosgrettur einstakra frambjóðenda eða hversu fátækir og velviljaðir þeir séu þeim sem verst standa.

Til hvers var verið að láta einhverja konu tala fyrir eitthvað sem heitir Dögun og það í annað sinn í svona þætti?  Sá flokkur býður ekki einu sinni fram a landsvísu? Til hvers?

Og lágmarksþekkingu á þjóðfélagsmálum virtist heldur varla að finna hjá mörgum málfundargestum sem létu það ekki aftra sér frá að setja á langar ræður um ekki neitt nema þoku án þess að þekkja lykilstærðir í þjóðarbúskapnum. Það á að lækka vexti en enginn á að hugsa um að spara. Og af hverju ættu menn að spara þegar ekkert á að gera nema fyrir lánsfé. 

Ef þetta er hið dæmigerða Alþingi eftir kosningar þá sé ég ástæðu til að biðja Guð að blessa Ísland eins og gafst okkur hvað best í hruninu.