Endemis kvennakjaftæði

ríður húsum í umræðunni.

Því er haldið að okkur að konur séu einhver fjölfatlaður hópur sem allir séu vondir við. Þeir sem taki þær ekki fram yfir aðra eru fantar og brjóti jafnréttislög og venjur.

Sif Sigmarsdóttir skrifar þessa steypu í Fréttablað dagsins:

" Engum dylst að niðurstaða alþingiskosninganna um síðustu helgi var ósigur fyrir konur. Konum á Alþingi fækkaði úr þrjátíu í tuttugu og fjórar. Hverfandi stólafjöldi í þingsal var þó langt frá því að vera stærsti ósigur kvenna í kosningunum. Hvers vegna var boðað til kosninga? Strax við upphaf kosningabaráttunnar virtust allir búnir að gleyma því. Frambjóðendur flokkanna minntust ekki einu orði á fílinn í stofunni og fjölmiðlar tipluðu á tánum kringum hann eins og léttstígir listdansarar.

Á sama tíma og spilaborg kynferðisafbrotamanna um heim allan hrundi er konur upplýstu um áreiti og ofbeldi sem þær höfðu mátt þola og afhjúpuðu vandamál útbreiddara en nokkurn óraði fyrir undir formerkjum me too, þögðu íslenskir stjórnmálamenn þunnu hljóði. Þeir töluðu um skatta, banka, jarðgöng og virkjanir rétt eins og allt væri með felldu. Ekkert hefði þó getað verið fjær sanni.

Þörf eða ekki þörf?

Eftir kosningarnar kom til tals að stofna nýjan kvennalista. Rætt var við nokkrar forgöngukonur hins upphaflega Kvennalista í Morgunblaðinu um málið. Sitt sýndist hverri. „Það er augljóst eftir þessar kosning ar og úr slit þeirra að konur verða að fara að hugsa sér til hreyfings,“ sagði Sigríður Dúna Kristmunds dóttir. Guðrún Ögmundsdóttir var á öðru máli. „Ég sé ekki alveg að það sé þörf fyrir kvenna framboð akkúrat núna.“ Þegar Kvennalistinn var stofnaður árið 1983 voru þrjár konur á þingi. Nú eru þær tuttugu og fjórar. Okkur hefur óneitanlega orðið ágengt í baráttunni um tölfræðina síðustu áratugi. En tölurnar segja greinilega ekki alla söguna.

Einbeittur brotavilji

Hvers vegna féll ríkisstjórnin? Hvers vegna var verið að kjósa? Jú, það var kosið vegna þess að stjórnvöld mættu fórnarlömbum kynferðisofbeldis sem leituðu til þeirra eftir upplýsingum með valdhroka – ef ekki valdníðslu – og glórulausri mannvonsku. Í stað þess að veita þeim svör var reynt að þagga niður í þeim. Stærsti ósigur kvenna í kosningunum voru ekki þau sex þingsæti kvenna sem töpuðust. Þótt tölfræðin breytist, þótt konum fjölgi á þingi, þótt konur verði forsætisráðherrar hefur það ekkert að segja ef hugarfarið breytist ekki með.

Stærsti ósigurinn í nýliðnum kosningum var viðhorf framboðanna til kvenna. Af þeim ellefu flokkum sem buðu fram til Alþingis virtist engum finnast ástæða til að gera tilefni kosninganna að kosningamáli. Slíkt hefur varla reynst flokkunum áreynslulaust. Það krefst ansi einbeitts brotavilja að búa svo um hnútana að ofbeldi gegn konum komist ekki á dagskrá kosninga sem: a) eru haldnar einmitt vegna þöggunar og tómlætis gagnvart ofbeldi gegn konum b) eiga sér stað á sama tíma og um alla heimsbyggð á sér stað bylting vegna opinberana á ofbeldi gegn konum.

Mjúku málin eru alvöru málin

Nýr kvennalisti? Ef ekki núna, hvenær þá? Nýr kvennalisti þarf þó ekki að vera eingöngu skipaður konum. Því, eins og nýafstaðnar kosningar sýna, snýst kvennabaráttan ekki aðeins um fjölda kvenna á Alþingi. Hún snýst um hugarfarsbreytingu. Hún snýst um að hætt sé að líta á málefni sem konum finnast brýn sem „mjúku málin“. Hún snýst um að við hættum að afskrifa heilbrigðismál, skólamál, þróun verðlags og útgjöld heimilisins sem prjál sem stelpurnar á þingi dútla við meðan strákarnir sinna alvöru málum eins og að sprengja upp náttúruperlur og bora jarðgöng – mjúku málin eru alvöru málin. Hún snýst um að við hættum að líta niður á „kvennastörf“ og byrjum að borga kennurum, þ.m.t. leikskólakennurum, og hjúkrunarfræðingum laun sem endurspegla virði þeirra og mikilvægi. Hún snýst um að við hættum að líta á ofbeldi gegn konum sem svo mikið feimnismál að það er ekki rætt í kurteislegum stjórnmálarökræðum RÚV.

Kvennabaráttan snýst um að koma í veg fyrir að nokkurn tímann aftur verði konum sýnd viðlíka vanvirðing – svívirðilegt skeytingarleysi – og þeim var sýnt í alþingiskosningum 2017."

Öll þessi skrif eru bara heimtufrekja um að einhverjir aðrir vinni störfin fyrir konur. Þær nenna því ekki sjálfar. Það er eins og þær líti niður á sjálfar sig og segi að karlmenn verði að gera allt fyrir þær. Hvað endemis bull er þetta í raun og veru?

Sé brotið á konum á að kæra það og sækja hina seku til refsingar. Það á að refsa fyrir allt ofbeldi hvort sem fyrir því verður kona eða karl. Lögin eru ótvíræð í því að mismuna ekki.Karlmenn sem sýna konum yfirgang eru bara bullur sem á að refsa ákveðið. Auk þess eru þeir fífl þar sem flestir vita að fara verður vel að konum til fylgilags.

Konur þurfa að vera ákveðnar fyrir sig en ekki að bíða eftir að aðrir geri allt fyrir þær af riddaramennsku. Sem þær yfirleitt samt virðast ætlast til samkvæmt hinum gömlum hefðum. Láta standa upp fyrir sér og veita þeim forgang í hurðum.  En þær eru bara búnar að afsegja allt slíkt sjálfar með feminismanum sem stjórnmálahreyfingu sem er nokkuð samstofna við Islamismann, sem byggist á frekju, ofbeldi og yfirgangi.

Konur eru helmingur mannkyns. Þær geta alveg staðið á sínu eins og Lysistrata. Þær verða bara að vilja sjálfar. Karlmenn þekkja sinn vitjunartíma ef svo ber undir í siðuðum samfélögum. Það þýðir ekkert að benda á arabísk villimannasamfélög sem dæmi um slæma stöðu kvenna. Við hér a Íslandi getum ekkert gert i því og eigum einfaldlega að banna algerlega allan innflutning á slíku hyski og siðvenjum. Allt kjaftæði um slíka fjölmenningu á ekki heima hér á landi.  

En þetta endemis og endalausa kvennakjaftæði um kúgun og ofbeldi  gerir málstað kvenna ekkert gott.

Ég einskis barn er

mætti syngja við fæðingu þeirrar ríkisstjórnar sem Sigurður Ingi og Katrín Jakobsdóttir eru að klambra saman. Það er næsta víst að sú stjórn sem ætlar að  styðjast við 32 þingmenn með Björn Leví innanborðs mun setjast að völdum í  óþökk þjóðarinnar og algerrar vantrúar hennar.

Þó að Björn Leví hafi áður lýst einbeittri afstöðu sinni til slíks meirihluta er auðvitað ekki að marka það frekar en annað sem þaðan kemur.

Það er móðgun við heilbrigða skynsemi að ætla að leiða þennan endemis vanþroska flokk Pírata inn í Stjórnarráð Íslands. Fólk sem er gersamlega úr takti við allt það sem fólk virðir annars sem ábyrgar og borgaralegar dyggðir. 

Ekki standa heilladísirnar í röðum við fæðingarstað þessara frelsunarstjórnar landsins heldur púkar óðaverðbólgu, Evrudekurs, minnkandi hagvaxtar og hávaxta.

Hún einskis barn er.

 

Framsókn-In memorian

væri titill á sorglegri minningargrein um þann merka flokk Framsóknarflokkinn  með sína ellefuhundruð ára sögu af stoltum og seigum Íslendingum. Kafli í henni yrði skrifuð gangi stjórnarmyndun Sigurðar Inga með Smára McCarthy eftir. 

Þessi stjórnarmyndun með Smára og Katrínu myndi reka fleyg í Framsóknarflokkinn sem myndi taka langan tíma að ná burtu. Miðflokkurinn myndi verða staðreynd til frambúðar í stað þess að þessir flokkar myndu sameinast með tíð og tíma. 

Þjóðin hefur oftar en ekki fengið stöðugleikaframlag frá Framsóknarflokknum þegar á hefur þurft að halda. Misdýrt að sjálfsögðu en stöðugleikaframlag samt. Hvað sem menn hafa oft orðið illir út í Framsóknarflokkinn þegar hann hefur sveigst of mikið til vinstri, þá verður ekki á móti mælt að áhrif hans hafa verið mikil í gegn um tíðina og skipt sköpum.

Fjórflokkurinn hefur líka dugað þjóðinni mun lengur en smáflokkaflóran sem nú skreytir sali Alþingis. Það ástand er örugglega ekki framlag til stjórnmálalegs stöðugleika. Fleiri en einn  stór flokkur er örugglega æskilegri fyrir hverja þjóð en margir smáir svo sem dæmin sanna.

Fólk þarf ekki lengi að horfa á Pírataflokkinn til þess að sjá hversu óralangt frá veruleikanum þetta fólk er. Ekki eru allir sannfærðir um að það sé yfirleitt stjórntækt. Hvernig halda menn að hægt sér að byggja á staðfestu þessa fólks til stjórnarstarfa? Það hefur stundað hjásetur í atkvæðagreiðslum í meira mæli en aðrir þingmenn. Þingmenn Pírata stökkva af þingi fyrirvaralítið til óskyldra starfa þegar þeim dettur í hug. Þeir fara frjálslega með félagsleg réttindi svo eftir hefur verið tekið. Þeir segja ekki rétt frá sínum högum og menntunarstöðu. Sumir segjast opinberlega eiga við geðræna heilsufarsvanda að stríða. Aðrir eru orðaðir við vafasöm erlend tengsli og dreifingu frétta.

Strange Bedfellows,  fyrir Framsóknarflokkinn myndu einhverjir segja.

Þess í stað á Framsóknarflokkurinn nú raunhæfan kost á að ná fyrri styrk aftur og setja niður deilur.  Og væri það ekki betra fyrir þjóðina heldur en að núverandi klofningsástand verði fest i sessi til lengri tíma?

Miðflokkur og Framsóknarflokkur með Sjálfstæðisflokki og Flokki Fólksins hefur raunhæfa möguleika á að ná árangri á grundvelli þess menntaða mannvals sem þar er innanborðs. Slíka  einstaklinga er bara  ekki að finna innan stjórnarandstöðuflokkanna í nægilegum mæli.

Því er stjórnarmyndunar Katrínar Jakobsdóttur ekki beðið víða með eftirvæntingu. Enda næsta andvana fædd með tæpan meirihluta eins og nýleg reynsla ætti að kenna.

Vonandi verður þessi In-Memorian grein um Framsóknarflokkinn ekki skrifuð að sinni.

Enn á að storka okkur

kjósendum.

RÚV rekur skefjalausan áróður fyrir því að Katrín Jakobsdóttir myndi stjórn með Loga Má og hinum afturhalds-og Evrópusambandsflokkunum.

Þjóðin vill ekki sjá þetta lið sem ekki myndi endast hálfa sauðarlús við stjórn. Fyrir liggur að það stendur einungis á því að tveir miðaldra kallar komi niður á jörðina og meti hagsmuni þjóðarinnar ofar eigin fýlu út af óskyldum málum. Það er tilbúinn maður í hvert rúm sem þjóðin sættir sig við.

Það sjá allir sem sjá vilja að framboðslisti RÚV til ríkisstjórnar gengur alls ekki upp.

Það er einungis verið að storka heilbrigðri skynsemi.

Svívirðileg aðför

Borgarstjórnar Reykjavíkur gegn Reykjavíkurflugvelli er sett í gang núna kortéri fyrir kosningar.

Auðvitað lögleg en siðlaus með öllu. Land var prakkað út í samsæri stjórnmálaafla sem voru í krossferð gegn flugvellinum til þess að eyðileggja hann og vaxtarmöguleika hans er núna sett í skipulag.  Í bígerð er að byggja íbúðir þvert fyrir flugvöllinn þannig að ekki sé hægt að framlengja hann út í sjó sem liggur beint við. Þetta á að hindra með því að þvergirða fyrir hann og eyðileggja alla vaxtarmöguleika hans. Algerlega að óþörfu.

Flest þau pólitísku öfl sem að þessari svívirðu stóðu upphaflega eru löngu komi út á ruslahauga sögunnar fyrir önnur heimskupör sín og verða þar. En þessi aðför stendur enn og á að keyra eins langt og hægt er af leifum þessa liðs. Þessar fyrirætlanir verður að stöðva með öllum ráðum og inngripi ríkisstjórnar ef með þarf.

Reykjavíkurflugvöllur mun eignast nýjan skilning þegar núverandi afturhaldsmeirihluti í Borgarstjórn reykjavíkur  verður kosinn frá innan fárra mánaða. Flugvöllurinn er forsenda höfuðborgar Íslands og verður auðvitað þarna um marga áratugi enn. Hann mun vaxa og blómgast og moka síauknum milljörðum inn í vasa íbúa höfuðborgarinnar hér eftir sem hingað til. Standa undir borgarlífinu svo sem allstaðar gerist í nútíma borgum. Millilandaflug mun án efa stóraukast frá vellinum með tilkomu nýrra kynslóða farþegavéla sem varla suðar í meira en bæjarlæk.

Reykvíkingar, kjósið afturhaldið frá völdum í komandi Borgarstjórnarkosningum í Reykjavík  í vor!

Reykvíkingar, látið ykkur þessa svívirðilegu aðför að Reykjavíkurflugvelli varða og mótmælið þessum skemmdarverka-og skaðræðishugmyndum Borgarstjórnarafturhaldsins af öllum krafti!

 

 

Misskilningur með lífeyrissjóðina

er að þeir eigi að fjárfesta í útlöndum.

Okkur vantar fjárfestingu í innviðum uppá 1-200 milljarða á ári. Lífeyrissjóðirnir sjúga þetta fé út úr landinu og efnahagslífi þess á hverju ári. Eigi þeir að dæla þessu inn í erlend hagkerfi sem þeir hafa enga þekkingu til að meta, þá eru aðrar þjóðir með sogrör ofan í vasa hvers mann í landinu okkar. Þeir sem stjórna lífeyrissjóðunum eru engir sérfræðingar í neinu og hafa ekkert sérstakt vit á því hvað þeir eru að gera annað en að taka 17 milljarða árleg til að nota í sjálfa sig og umgerð utan um sjálfa sig. Fyrirkomulagið er gersamlega galið á stjórn lífeyrissjóðanna en þessir menn láta ekki völdin frá sér ótilneyddir.

Það á að loka öllu lífeyrissjóðunum og leggja þá inn í Seðlabankann og spara þannig rekstrarkostnaðinn sem allir sjá að er óhóflegur. Þar verði lífeyrisinneign hvers og eins geymd í merktri sér skúffu og verði erfanleg til löglegs maka. Seðlabankinn tryggir þeim ávöxtun, verðtryggingu innistæðu og einhverja smá vexti, kannski,  ofan á það eða jafnvel enga eftir árferði sem er í sjálfu sér sanngjarnt á móti því að losna við tapsáhættuna af afglöpunum sem sem verða annars óhjákvæmilega hjá þeim sem stjórna lífeyrissjóðunum í dag.

Þarna sparast strax einhverjir margir milljarðar sem er í gildi ávöxtunar ofan á iðgjöldin í dag.

Ríkið á Seðlabankann og þarf þá ekki að greiða nema  fáa milljarða í vexti ofan á inngreiðslur lífeyrisgjalda. Og hegða sér skynsamlega til að valda ekki verðbólgu. Þessa aura getur það alltaf sótt beint í vasa lífeyrisgreiðendanna sjálfra sem eru hinir einu rökrænu greiðendur sem skattþegnar landsins, launþegar og fyrirtæki.

Í staðinn fá launþegar vinnu við innviðaframkvæmdir og allt verður þannig betra í þessu landi.  Við fíflumst ekki með arðinn af því sem landið gefur af sér til annarra landa.

Hugsið ykkur bara ef árið væri 1939 og IG Farben gæfi út skuldabréf með háum vöxtum til að framleiða meðal annars  Zyklon B handa Hitler til að drepa Gyðinga með. Íslenskir lífeyrissjóðir hefðu án efa keypt helling af bréfum vegna góðrar ávöxtunar, bóka gróða 1940-1945, en tapað svo öllu og afskrifað 1946 og lækkað allan lífeyri landsmann í kjölfarið. Í stað þess að leggja vegi á Íslandi 1940-1945 sem hefðu orðið eftir í landinu. Sjá menn þetta virkilega ekki?

Lífeyrissjóðir eiga ekki að að fara með krónu úr landi. Þeir valda bara með því gjaldeyrisskorti innanlands og lífeyrisþegum tapsáhættu. Alls ekki þegar talað er um að rétt sé að stofna einhvern viðlagasjóð landsnmanna með auðlindarentu og bankagróða. Hvar ætli þeir ætli að ávaxta hann? Hann verður ekkert vandamál vegna stærðar eins og norski olíusjóðurinn er hjá þeim. Líklega verður hann aldrei nem skrípi sem verður stolið við fyrsta tækifæri af næstu vinstri stjórn.

Stöðvum þessi áform og breytum lífeyrissjóðakerfinu. Skattleggjum iðgjöldin strax við inngreiðslur í sjóðina og gerum þannig lífeyrisgreiðslur skattfrjálsar.

Eyðum þessum misskilningi með rekstur og viðhald lífeyrissjóðina og breytum þessu vitlausa kerfi áður en það étur okkur með húð og hári sem það er þegar byrjað að gera.

Þarf ekki nýjan þröskuld inn á Alþingi?

Af hverju er verið með fimm sem lágmarkseinkunn milli bekkja í Menntaskóla?

50 % af því sem nemendur eiga með réttu að kunna?

Eða er það ekki bara 5.5% í busíunni sem er sama og 55% af mögulegu.

Af hverju er þá 5 % af heildaratkvæðamagni sem þarf til að komast inn fyrir stjórnmálaflokk á Alþingi?

Ef fjórflokkurinn hefði verið hæfilegur fjöldi flokka, sem hann var mest allan lýðveldistímann, þá væri fjórðungur 63/4=15.75 % Til þess að fá framhaldseinkunn um lágmarkskunnáttu hefði fjórðungsflokkur átt að fá 15.75% / 2 eða 7.87 % greiddra atkvæða. Annars væri flokkurinn bara fallinn á lágmarksþekkingu á helmingi fræðanna eins og Inga Sæland féll árið 2016 og Björt Framtíð núna?

Mig minnir að innan þessara fjögurra flokka hafi allt "skítlegt eðli"  pólitískra andstæðinga rúmast með ágætum vel í gamla daga?  Menn gátu alveg verið misskítlegir þó þeir væru í einum flokki?

Í dag þurfum við að rúma  núna alla nasista, fasista, rasista,feminista, kommúnista, líberalísta), anarkista og nýfrjálshyggjumenn í sér flokkum sem eru einir 8 talsins á Alþingi Er þetta ekki nokkuð sjálfstætt fólk allt saman sem á erfitt með að ná saman? Yrði þetta ekki bara kallað smáflokkakraðak? Þá er þekkingarþröskuldurinn 63/8/2 eða 3.93% fyrir framhaldseinkunn. Myndum við ekki kannast við þetta og finnast þetta og telja það vera of lágt ef við skoðum stöðuna á ýmsum stjórnmálaflokkum í dag?

Er ekki örlítið hærri þröskuldur inn á Alþingi það sem til þyrfti til að fá örlítið meiri "Dískant" í umræðurnar á Alþingi eins og hann Ingimar Eydal hefði kannski orðað það þegar gáfnafar nýju flokkanna keyrir um þverbak í umræðunum um fundarsköp forseta? Þurfum  við ekki bara að velja okkur nýjan þröskuld inn á Alþingi til að tryggja lágmarksskilvirkni þingsins en  halda jafnframt ókostum einmenningskjördæma frá?

Væri 7.87 % ekki falleg Salómónsk tala sem nýr þröskuldur inn á Alþingi og reyna þannig að hafa ekki fleiri en fjóra stjórnmálaflokka þar inni til að halda einhverri skilvirkni?