Hvert stefnir Sjálfstæðisflokkurinn?

í málum sem eru ofarlega á baugi og voru til umræðu í síðdegisþætti Péturs Gunnlaugssonar og Ingu Sæland á Útvarpi Sögu í dag?

Flokkur Fólksins hefur ákveðna stefnu gagnvart hælisleitendum og vill ekki fjölgun dvalarleyfa. Hann vill ekki að öldruðum sé haldið í fátæktargildru lífeyrisskerðinga sem lýsa sér í því m.a. að aldraðir geta jafnvel ekki leitað til tannlækna meðan hælisleitendur hafa ótakmarkaðan aðgang að slíku meðan þeir bíða eftir afgreiðslu hér á landi. Það var bent á það að þeir sem greiða þennan kostnað af hælisleitendum  sé sama fólkið að hluta til og það sem ekki hefur ráð á þjónustunni.

Pétur benti á að þetta séu í raun lögbrot þar sem lög kveði á um að aldraðir eigi rétt á einhverri tannlæknaþjónustu. Hvort sem beitt sé brögðum til að svíða þetta af þeim eða bara beinum brotum kom ekki skýrt fram.  Allavega sé pottur brotinn í framkvæmdinni og vandamál aldraðra vegna tannlækninga þess vegna raunveruleg.

Flokkur Fólksins vill afnema allar skerðingar á lífeyri aldraðra vegna atvinnutekna. Hann vill ekki leyfa moskubyggingar. Hann vill ekki opin landamæri eða greiðan aðgang hælisleitenda og flóttamann til landsins. Hann styður Reykjavíkurflugöll í Vatnsmýri heilshugar.Hann styður Sundabraut og ný byggingasvæði. Hann vill ekki fjölga Borgarfulltrúum.

Fram kom að óskiljanleg ákvæði um skerðingu vegna atvinnutekna aldraðra séu hreint tap fyrir Ríkissjóð þegar upp er staðið. Og auðvitað þjóðfélagslegt tap líka, sér í lagi ef vinnuframlag flóttamanna og hælisleitenda á að koma í stað vinnuframlags innfæddra aldraðra.

Hvaða stefnu tekur Sjálfstæðisflokkurinn? Ætlar hann að setja á einhverja illskiljanlega moðsuðu í þessum málaflokkum enn eina ferðina?  Ætlar hann að hverfa frá 25000 krónu hámarkinu á atvinnutekjur aldraðra sem enginn kjósandi hefur skilið skynsemina í til  þessa?

Vonandi stefnir ekki í það að Sjálfstæðisfólk lendi í sálarstyrjöld við sjálft sig þegar kemur að sveitarstjórnarkosningum að vori.

How to make a H-bomb!

                                      

Mér er sagt að þetta sé býsna góður leiðarvísir til að búa til Vetnisbombu ef einhver vill.

Kannski að KimJong Un sé búinn að ná tökum á þessu.

Hvað skeður næst? 

Ef Trump setur hafnbann á N-Kóreu og No-fly svæði yfir landinu þá er spurning hvort þeir geta komið nokkru á loft? Rakettum sem öðru?

Hvað gera Kínverjar þá?

Hvað gera Kínverjar?

Hvað lætur Jong eiginlega tikka?

 

En það er einhvernveginn svona sem þetta er útbúið.

H-bomba ef einhver vill.

Að hverju leitar fólk?

þegar það hugsar um framtíð sína?

Þessi spurning kemur í hugann þegar maður veltir fyrir sér stjórnmálum samtímans.

Það hefur fylgt mannkyni lengi að leita að einhverju öðru en veruleikanum  til að trúa á. Ef ekki annars heims þá þessa, þar sem nýr leiðtogi leiðir fólkið til betra lífs.

Davíð Oddsson veltir þessu fyrir sér í Reykjavíkurbréfi sínu í Morgunblaðinu um helgina.

Þar segir hann m.a.:

"Bratt baráttufólk er hverjum málstað mikilvægt. En það breytist í andhverfu sína þegar tekið er að ganga freklega yfir réttindi annarra, hleypa upp fundum þar sem önnur sjónarmið en mótmælenda koma fram. Næsta stig ER svo sívaxandi ofbeldi með alvarlegri afleiðingum.

Skipuleggjendur óeirða af þessu tagi koma flestir úr vinstra litrófinu, bæði í Bandaríkjunum og Evrópu og ekki síst úr háskólasamfélaginu. Því spyrja margir sig hvers vegna óþol fyrir skoðunum annarra hefur vaxið svo hratt þar á síðustu árum og hart og opið gengið fram í að kæfa þær raddir sem falla ekki að „viðurkenndum“ rétttrúnaði. Þá undrast margir að stjórnmálalegir leiðtogar réttlæta hvað eftir annað framgöngu af þessu tagi eða í það minnsta afsaka hana beint eða óbeint.

Þá var mikið í húfi

Forðum tíð sneri úlfúð og mótmæli að öðru en því sem nú er efst á blaði. Misskiptingu gæða. Fáum atvinnutækifærum og þrengri kostum stórra hópa en líðandi væri. Með öðrum orðum sjálfri lífsbaráttunni. Lífskjörum hefur fleygt fram á Vesturlöndum síðustu öld og rúmlega það. En baráttan um þessi efni átti rétt á sér og kallaði iðulega á öflugar hreyfingar, ekki síst á vinstri kanti stjórnmálanna. Á þessum árum lágu burðarflokkar vinstra megin nær róttækninni en síðar varð. Málefnalegri barátta skilaði þeim árangri að forystumenn af þessum væng fengu oftar en áður og lengur aðgang að lýðræðislegu valdi fyrir atbeina kjósenda.

Á Íslandi leituðust forystumenn á vinstri hlið stjórnmála að draga úr og síðar skera á bein tengsl við fyrirmyndarríkið í austri. Markandi atburðir voru Ungverjaland 1956 og Tékkóslóvakía 1968 og sífellt réttari mynd af „sælunni“ ýtti undir þessa þróun. Róttækir vinstrimenn yfirgáfu þó fæstir sjálfan grundvöll hugmyndafræði sinnar. Það var of stór biti að kyngja.

Ekki fullreynt

Eftir því sem sovétið fjarlægðist og ryk þess varð eftir á hillum sögunnar heyrist það sjónarmið að kommúnisminn lægi enn óbættur hjá. Afbrigðið sem brúkað var eystra segði enga sögu eða brenglaða um inntak hans og eðli. Hrun Sovétríkjanna varpi aðeins skugga á þá ófullkomnu tilraunastarfsemi, sem þar var gerð, en ekki á kommúnisma sem slíkan. Hvað sem öllum áróðri leið hafi hann aldrei verið raunverulegt leiðarstef Sovétríkjanna. Ekki er mikið hald í þessari huggun.

Ekkert bendir til þess að önnur útfærsla hugsjóna kommúnisma í verki hefði farið betur en þarna fór. Einkaeignarrétturinn hvarf, kjör voru jöfnuð niður á við eins og komist varð. (Engu breytir þótt fámennur aðall „flokksins“ byggi í felum við önnur kjör). Hitt, sem aldrei var hluti af boðun „hugsjónamanna“ var þó óhjákvæmilegur fylgifiskur. Mölbrotið málfrelsi, allsráðandi ríkisvald, gúlag og geðveikrahæli til að halda utan um bannfærðar skoðanir. Svona „útópía“ lifir ekki daginn án ótal öndunarvéla af þessu tagi. Það segir sig sjálft. Engin tilraun bendir á aðra útkomu. Zimbabve, Angóla, Kúba, Venesúela, Norður-Kórea eða annað slíkt afbrigði sýna að lokum sömu niðurstöðu.

Vinstrið, sem nú leitar að og finnur kannski frelsara í Corbyn, Chavez, Maduro eða Sanders er svo sannarlega ekki að boða alla þessa ömurlegu kúgun sem Sovétinu fylgdi. En óskir þeirra um stjórnarfar og endapunkt sýndarveruleikans sem það telur „fólkið eiga rétt á“ endar því miður eins, ef þær rætast. Annars konar leikarar, flottari gervi Vestur í Bandaríkjunum er það helst vel stætt ungt fólk úr efrihluta miðstéttar sem mannar mótmæli, uppþot og óeirðir. Verkamenn, iðnaðarmenn og verksmiðjufólk, sem áður voru, með sínar lúnu hendur og bogna bak, helgar táknmyndir andófsins, láta ekki sjá sig. Sá hluti þeirra sem fer þó á kjörstað er líklegastur til að kjósa Donald Trump.

Fróðlegt væri að fá skoðað hvar bandarískir vinstrimenn fóru út af í upphafningu sinni á handhöfum rétttrúnaðarins standandi með sinn hreina gljáfægða skjöld andspænis fyrirlitlega undirmálsliðinu (the deplorables) ..."

Frelsarar

Þess eldri sem maður verður þeim mun meir andvara hefur maður á sér varðandi upptendrað hugsjónafólk sem segist geta frelsað heiminn.  Í okkar samfélagi er fjöldi fólks á ferð sem boðar nýjar lausnir í leiðréttingu ranglætisins. Aldraðir hafa verið hlunnfarnir og látir sitja eftir í úthlutun úr sameiginlegum sjóðum. Æskan er vanrækt og henni er haldið í vaxtafangelsi. Ráðandi illmenni taka fjármunina til sín og sinna áhugamála, sem eru allt önnur. Það er vöntun hér og skortur þar. Allt verður leiðrétt ef við fáu tækifæri til.

Svo fær þetta fólk tækifæri og þá kemst það að því að það eru bara gömul íhaldsúrræði  til. veruleikinn er allt annar en menn héldu. Það er yfirleitt úr vöndu að ráða og krónan vill ekki nýtast oftar en einu sinni. Þá er bara að semja um krónur sem eru ekki til og því fer sem fer. Slíkur snúningur er núna framundan þegar verður að  leiðrétta ljósmæður og aðra opinbera starfsmenn áður en kemur að því að útdeila almennum kjarabótum. Og framhaldið þekkjum við flest.

Nú er nokkuð fyrirséð að byltingarkenndar breytingar hafa ekki fylgt þingsetu Pírata, Viðreisnar eða Bjartrar Framtíðar. Því verður að öðlast nýjar vonir, nýja leiðtoga. Inga Sæland býðst til að frelsa heiminn með flokki fólksins og minni spámenn boða nýja flokka sem fari fram gegn ófrelsi og kúgun fjórflokksins gamla sem ber ábyrgðina á óförunum. Fjórflokkurinn sjálfur er ekki nema svipur hjá sjón og hugsanlega varla eftir nema þríflokkur eða þar um bil.

Stjórnmálamenn gærdagsins renna nú unnvörpum frá borði sökkvandi skipa eins og sagt var að völskurnar geri í síðustu höfn. Mun þetta einhverju breyta frekar en þær voldugu hreyfingar áorkuðu til lengri tíma sem segir frá í tilvitnuðum orðum Davíðs Oddssonar?

Það eru gömul sannindi að góðir hlutir gerast hægt. Byltingarkenndar aðgerðir eins og tíðkast í íslenskum kjaraviðræðum leiða sjaldnast til langtíma farsældar. Sem núverandi hagvaxtarskeið er þó að færa flestum.  Besta kjarabót sem hægt væri að færa íslenskri alþýðu væri auðvitað núll prósent kauphækkun og reyna að ná meiri jöfnuði með öðrum hætti.En slíkt verður ekki í boði. Engin stjórnvöld eru líkleg til að beita skattkerfinu til að að slá á óraunhæfa "kjarasamninga" heldur trúum við á kraftaverkin þangað til bara gömlu íhaldsúrræðin eru ein eftir.

Fjarlægðin gerir fjöllin blá og mennina mikla. Þó er yfirleitt bara gráleit urð og grjót þegar nær er komið og mennirnir heldur kurfslegir.

En bíðum við, leiðtoginn bendir okkur á að í fjarska sjáum við annað fjall og það er blátt. Er það ekki það sem við eru einmitt að leita að? 

 

Sögu íslenskra stórlaxa

lauk þegar Laxeldisstöð Ríkisins var stofnuð í Kollafirði.

Þá hófst skipulögð ræktun á smálaxi sagði einn gamall og vís laxveiðimaður við mig.

Hann sagðist muna þá tíð í Andakíl að hann var að sækja lax í gildrur í sjónum. Hann var þá sjálfur um 20-40 kíló og þurfti að slást við laxana sem oftlega höfðu hann undir þegar hann var að reyna að poka þá. Hann man eftir mynd þar sem einn er sporðbundinn á aktygjabogann á Molda gamla og hausinn dregst við jörð í 90 gráðu horni. Ég þekkti sjálfur hann Molda sem var traustur vagnhestur sem kunni tölt og rak upp rassinn og jós ef við slógum í hann. Góður hestur hann Moldi og enginn smáhestur, sem dró snúnings- og rakstrarvélar allan daginn án þess að kvarta þangað til að vélaöldin gekk algerlega í garð í Borgarfirðinum.

Elli á Kvíum blessaður sagði mér eftirfarandi sögu í Kjarrá:

" Í þá daga voru laxarnir stórir sjáðu til. Hann setti í hann uppi í Kodda og barðist við hann alla leið niður eftir en missti hann loks í Wilson sem svo heitir síðan eftir hinu enska veiðimanni. Fleiri kílómetra leið."

" Nú veiðast ekki nema puttar í íslenskum laxveiðiám. Tuttugu og fjögra punda fiskar þykja stórir. Í gamla daga voru þeir oft helmingi stærri. Það er búíð að rækta þá úr stofninum sagði veiðimaðurinn gamli að lokum".

Þetta er býsna hlálegt í þeirri umræðum sem oft heyrist núna um erfðablöndun laxins úr kvíaeldi. Skaðinn er nefnilega löngu skeður og sögu íslenskra stórlaxa er löngu lokið.

Ákvörðun ríkisstjórnarinnar

um móttöku tugs sódómískra svartra múslíma frá Kenía nýtur ekki almenns stuðnings kjósenda. Sem hugsanlega endurspeglast í vinsældum Viðreisnar þessa dagana.

Útvarp Saga kannaði afstöðu kjósenda til þessa máls. Niðurstaðan var:

" Vilt þú að tekið verði á móti 55 kvótaflóttamönnum á næsta ári?

Nei

 

  (89.13%)

 

Já

 

  (10.05%)

 

Hlutlaus

 

  (0.82%)

 

Íslendingar þekkja lítið til þeirra afleiðinga sem flóttamannavandinn hefur valdið nema í litlum mæli, bæði hvað varðar á stjórnmálasviðinu og á trúarlega sviðinu. Þetta var meðal þess sem fram kom í máli Dr. Ólafs Ísleifssonar í síðdegisútvarpinu í gær en hann var gestur Péturs Gunnlaugssonar. Ólafur segir að íslendinga skorti þekkingu á þessu sviði “ ég held að okkur flest skorti raunhæfa þekkingu á þessu og þeirri samtvinnun trúarlegra sjónarmiða og stjórnmálalegra sjónarmiða sem þarna á sér stað í þessu hugmyndakerfi sem við hér á vesturlöndum höfum algjörlega aðskilið með þeim hætti að það er alveg í tveimur deildum trúarleg sjónarmið og pólitísk sjónarmið, ríki og kirkja eins og við þekkjum, það sem við stöndum frammi fyrir eru hópar fólks sem að hafa sterk viðhorf sem þeim hafa verið innrætt frá blautu barnsbeini sem gerir þeim erfitt um vik þegar kemur að því að aðlagast vestrænu samfélagi„,segir Ólafur."

 

Merkilegt hvernig Góðafólkið kemst upp með að ryðjast fram með þeirri ósvífni að hunsa gersamlega vilja landsmanna í málefnum flóttamanna og hælisleitenda. Það er eins og það fyrirlíti gersamlega skoðanir og vilja fólksins og að það sé svo heimst að það muni ekki breyta atkvæðagreiðslu þess í kosningum.

 

Ákvörðun ríkisstjórnarinnar er gersamlega úr samhengi við það sem ætla má eftir þessu úrtaki að sé vilji fólksins í landinu. 

Jón Kristinn Snæhólm

stjórnmálafræðingur var í síðdegisþætti hjá Pétri Gunnlaugssyni þann 31 ágúst.

Jón var aðstoðarmaður Vilhjálms Þ. Vilhjálmssonar  Borgarstjóra á sínum tíma og gjörþekkir stjórnmálin í Reykjavík frá fyrstu hendi.

Jón fór yfir þá sem nefndir hafa verið til sögunnar sem leiðtogaefni Sjálfstæðisflokksins í komandi kosningum svo og helstu andstæðingana. Hann sagði Dag B. Eggertsson vera mikinn stjórnmálamann með mikla reynslu að baki sem ekki væri auðveldur viðfangs, Hann sagðist hafa beðið Halldór Halldórsson að stíga til hliðar vegna þess að flokkurinn hefði ekki náð vopnum sínum undir hans forystu. Jón kvaðst vera fylgjandi almennum prófkjörum en ef ætti aðeins að vera leiðtogaprófkjör, þá  skyldi hann fara yfir listann með Pétri.

Páll Magnússon væri öflugur stjórnmálamaður en hann væri utanbæjarmaður sem myndi eiga við þá ímynd að glíma hvað sem hans miklu hæfileikum liði.

Hann nefndi Eyþór Arnalds sem stungið hefði verið upp á. Hann sagði ljóst að það færi ekki saman að vera aðalhluthafi Árvakurs og Borgarstjóraefni svo að Eyþór væri ekki líklegur kandídat. Eyþór hefði vissulega unnið stjórnmálaafrek í Árborg í skugga persónulegs áfalls sem hann hefði unnið úr með því að stíga fram fyrir þjóðina í auðmýkt.Hann hefði sigrað í kjölfarið og gert mikla hluti í Árborg.

Hann nefndi Kjartan Magnússon sem sigurstranglegan og mikilhæfan Borgarfulltrúa sem hefði allt til að bera til að geta fengist við Dag.B. með sína mjög miklu þekkingu og reynslu í Borgarmálum og líka nauðsynlegan húmor.

Hann taldi Mörtu mikilhæfan Borgarfulltrúa en hann sæi ekki að hún væri að leiða listann og líklega Áslaug Friðriks ekki heldur. Svanhildur Hólm sagði hann hafa heyrt eftir henni haft að heldur myndi hún bryðja gler heldur en að bjóða sig fram í forystusætið og Borgar væri heldur ekki á leið í hlutverkið úr aðstoðarmannsembætti sínu.

Davíð Oddsson hefði verið alveg einstakur leiðtogi og Ingibjörg Sólrún hefði haldið út svo lengi sem hún gerði af því að hún lærði af Davíð hvernig maður ætti að gera sem Borgarstjóri.  Hver sem ætlaði að fara fram til forystu ætti að fara upp í Hádegismóa með svefnpoka til að læra af Davíð hvernig ætti að bera sig til.

Ég hafði áður látið mér detta í hug í öllum svona spekúlasjónum að stinga upp á Gunnari Birgissyni til að fara fram í leiðtogaprófkjörið. En því var ekki vel tekið norðan heiða enda Gunnar þrælupptekinn við að gera góða hluti í bæjunum sínum Ólafs-og Siglufirði þar sem kallinn er heldur betur búinn að hrista upp í hlutunum á þremur árum.

Niðurstaðan úr spjalli þessara heiðursmanna var eiginlega sú að maður varð engu nær um mögulegt leiðtogaefni.

Þá fór ég nú að hugsa með sjálfum mér eigin hugdettu. Hvað er með Jón Kristinn sjálfan? Maður með yfirburða stjórnmálaþekkingu. Nýr maður algjörrar reglusemi eins og Eyþór. Húmoristi eins og Kjartan. Reynslubolti í pólitík með söguna á hreinu eins og Davíð. Mælskur baráttumaður. Fyrrum aðstoðarmaður Borgarstjóra. Konsúll. Afburða skemmtilegur kall.

En kannski er Jón bara kominn í viðskipti eins og Eyþór. Og kannski langar hann ekki sjálfan frekar en hann. En hann gæti það alveg hæfileikanna vegna er ég viss um.

Jæja, ég á ekki að vera að bulla svona um hluti sem mér koma ekki við. Það var allavega gaman að hlusta á þessa menn á Sögu þar sem menn geta hlustað á þáttinn ef menn vilja og ég mæli með því menn geri það þar sem þátturinn er bráðskemmtilegur. 

Fyrir dyrum stendur að leitað er að leiðtogaefni fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík. Ég er þeirrar skoðunar að það fyrirkomulag sé meingallað miðað við að bjóða Reykvíkingum að kjósa sjálfum í opnu prófkjöri og tilkynna fyrirfram að hvorki formanni flokksins né öðrum yrði leyft af fitla við niðurstöðurnar hvað sem kynjahlutfalli liði. Ég held að þetta væri eina færa leiðin fyrir Sjálfstæðisflokkinn í Reykjavík til að vinna nægilegan sigur í komandi kosningum.

En auðvitað hef ég ekki mest vit á þessu frekar en öðru í pólitík.

Jón Kristinn Snæhólm myndi vita meira um þetta en  ég. 

Stórfurða Styrmis

birtist í skrifum hans í Mogga í dag.

Þar lætur hann lærða vini sína komast að þeirri niðurstöðu fyrir sig og með sér, að nútíma þjóðir eigi að fara að borga fyrrum nýlendum sínum bætur fyrir skaða sem þær ollu þeim á árum áður. Á þann hátt væntanlega eigi Grikkir að fá stríðsskaðabætur frá Þjóðverjum og fleiri líklega. Væntanlega skulda Þjóðverjar þá Rússum og Íslendingum fyrir havarí sem þeir ollu við sama tækifæri. Bandaríkjamenn skuldi Afríku vegna þrælahaldsins á sléttunum miklu, við skuldum Evrópubúum vegna ránsferða Egils Skalla og fleira illþýðis héðan og hver veit hver á að borga fyrir Djengis Kahn eða Rómverja? 

Varla má skilja tillögur ritstjórans öðruvísi en að það sé skylda þessara fyrrum nýlendukúgara að opna allar gáttir fyrir hælisleitendum frá þessum ríkjum og sjá þeim fyrir betra lífi. Skulda ég Danakóngi eitthvað vegna þess að Torfi í Klofa drap Lénharð fógeta fyrir honum? Hvernig á ég að verðleggja tjónið sem hann forfaðir minn varð fyrir vegna einokunarverslunar Danakóngs á sínum tíma? Hversvegna ber núlifandi Breti skaðabótaábyrgð til Spánverja vegna þeirra umsvifa Nelsons á HMS Victory að skjóta göt á spánska flotann? Ég get ekki alls ekki tengt fortíð við nútíð eða óhjákvæmilega framtíð með þeim hætti sem ritstjórinn gerir því varla sér hann fyrir sér að allt þetta verði staðgreitt af núverandi sjóðum?

Nútímamenn geta ómögulega skuldað núlifandi fólki í fjarlægum löndum nokkuð vegna misgjörða forfeðranna.Bæði er slíkt óútreiknanlegt og ekki nokkur rökræn tenging milli Gizurar Jarls frænda míns og Sturlu Sighvatssonar við það að ég verði að fara að gera upp við afkomendur Sturlu nettóið á Flugumýrarbrennu og Örlygsstaðabardaga? Hvað þá að Trump eigi að fara að borga fyrir Sitting Bull, Merkel fyrir Hitler og þannig má áfram telja.

Hugmyndir ritstjórans um skuldir nútímans við fortíðina eru að mínu mati aðeins stórfurða Styrmis um óraunhæfu.

Til hvers ?

erum við Íslendingar að taka þátt í þessu EES samstarfi? Kostirnir blasa ekki við en ókostirnir eru augljósir.

Af hverju segjum við okkur ekki frá þessu EES sem ekkert gerir nema að skapa okkur útgjöld og amstur? Krefjumst að öðrum kosti endurskoðunar á mörgum þáttum sem eiga ekkert við hérlendis vegna smæðar landsins.

Ég heyrði að Íslendingar muni þurfa að óbreyttu að kaupa losunarheimildir fyrir hundruð milljarða á komandi árum. Við fórnum sannleikanum um endurnýjanlega orkuframleiðslu hins hreina Íslands á brasktorgi kaupahéðna í ESB án þess að fá almenning upplýstan um  hvað það er sem við fáum fyrir þessa lygaframleiðslu.

Enginn endir er á tjóni okkar í sjávarafurðasölu vegna viðskiptaþvingan ESB á hendur Rússum meðan Þýskarar selja Mercedes þangað í skiptum fyrir gas sem aldrei fyrr.  

Skipting íslenska orkugeirans í framleiðendur og seljendur er okkur aðeins til útgjaldaauka fleiri forstjóra en ekki hagnaðar.

Við étum upp hráar tilskipanir EES að kröfu nafnlausra embættismannanna sem við gætum sem best hunsað eins og stóru þjóðirnar gera að vild og hentisemi.

Ekkert pólitískt afl á Íslandi virðist hafa hugmyndaflug til þess að neta kosti og galla EES útfrá hagsmunum Íslendinga fyrst og fremst heldur lepur þar hver upp kratabullið frá Brussel gagnrýnislaust eftir öðrum. 

Enginn þorir að ráðast til atlögu við Schengen og hælisleitendavesenið. Ríkisstjórnin boðar bara aukinn innflutning óþjóða og sódómískra múslímskra svertingja til landsins, sem fá bæði Bónuskort og fría bústaði meðan Íslendingar búa í tjöldum og aldraðir emja sáran.

Hvað er eiginlega að í stjórnmálalífi þjóðarinnar ?  Af hverju berst enginn fyrir neinu sem fjárhagslegu máli skiptir heldur er  bara bullað um einhvern skylduboðskap frá Brussel sem Alþingismenn hafa oft ekki lesið þegar þeir samþykkja? 

10 svarta sódóa

frá Kenía er eitt af því sem ríkisstjórnin ætlar að færa landsmönnum á næsta ári.

Það má rifja upp að Sigurður Þórarinsson var eitt sinn spurður að því í Menntaskólanum hvort hann teldi að kynvilla væri arfgeng?  "Varla ef hún er stunduð eingöngu" svaraði dr. Sigurður.

Það er gott að Viðreisn vakir yfir því að landsmenn fari sér ekki að voða með offjölgun fólks.

Kolefnisbullið

er að færa alla vitræna umræðu á Íslandi um loftslagamál í ógöngur. Menn hlaupa á eftir hverri flugu eins og hún sé komin beint úr Mósebók eins og boðorðin sjálf. En gleyma svo að skoða hvað að baki býr.

Maður heitir Guðmundur Jónsson og rekur blogg undir nafninu Mummi. Ég veit ekkert um þennan mann en á blogginu hans sem fáir hafa lesið í dag er mjög athyglisverð greining hans á orkumálum umferðar.

Ég set þessa grein hér án hans góðfúslega leyfis:

" Öll farartæki eyða orku, óafturkræft, orkan fer að mestu í að í flytja til massa ,slíta niður hjólbörðum, vegum og til kyndingar farartækjanna.

Í öllum farartækjum er tæknibúnaður sem breytir orku í hreyfiorku.

Hreyfiorkan sem þarf er nokkuð línulega háð þyngd farartækisins.

Rafmagnsbílar breyta raforku í hreyfiorku og bílar með brunavélum breyta varmorku sem myndast við bruna í hreyfiorku. Nýtnin í þessu ferli er um 90% í rafmagnsbílum en  45% í bensínbílum.

Þegar rafmagnsbílar eru notaðir á köldum svæðum þarf að kynda þá með raforku. Þetta er um helmingur orkunotkunarinnar þegar rafmagnsbíll er notaður í 20 mínútur tvisvar á dag að vetrarlagi Í Reykjavík. Í bílum með brunavélar er varmaorkan sem ekki nýtist til hreyfiorkuframleiðslu nýtanleg til kyndingar og þannig lækkar heildar nýtni þeirra miklu minna þegar kalt er í veðri. Rafmagnsbíll sem fer 200 km á hleðslunni miðað við 90% nýtni og enga notkun á miðstöð fer í reynd að jafnaði aldrei nema 150 vegna annarrar notkunar á raforkunni og nýtnin er því ekki samanburðarhæf við bensínbíl. 

Rafmagnsbílar af nýjustu gerð hafa um 200 km drægi og eru 20% þyngri en bensínbíll af svipaðri stærð. Rafmagnsbíll þarf þá 20% meiri hreyfiorku en bensínbíll til að færast úr stað. Til að ná sama drægi og bensínbíll þarf rafmagnsbíllinn að vera að minnsta kost tvöfalt þyngri og þarf þá 150% meiri hreyfiorku.

Af framansögðu má sjá að heildarnýtni rafmagnsbíla er í besta falli svipuð og bensínbíla en ef þeir þurfa að hafa sama drægi er hún verulega minni.

70% af allri raforku sem notuð er í heiminum er framleidd með því að breyta varmaorku frá jarðefnaeldsneyti í hreyfiorku (með 45% nýtni)sem er síðan breytt í raforku, 15% er framleidd með kjarnorku og 15% er framleidd með endurnýjanlegum hætti (vatns, vind og sólarorkuver) Þetta þýðir á mannamáli að rafmagnsbílar sem nota raforku af neti sem er í losunarkvótakerfinu (eins og landsvirkjun) eru í reynd alltaf að brenna jarðefnaeldsneyti. Og þegar grannt er skoðað sennilega ekki minna á hvern ekinn kílómetra en venjulegur bensínbíll sérstaklega með tilliti til þess að drægi rafmagnsbíla þarf að aukast verulega ef allir bílar eiga að vera rafknúnir. Á vef orkustofnunar er reiknað út kolefnisspor fyrir íslenska raforku sem er 460g/KWh.  Nissan Leaf sem er með 30 KWh rafhlöðu og 150km drægi og er keyrður af neti landsvirkjunar losar samkvæmt því um 90 g/km  af CO2.  Nýir bensínbílar í svipaðri stærð eru með losun upp á 80 til 120 g/km og tvinnbílar eru á bilinu 30 til 60 g/km.

Framleiðsla farartækja

Framleiðsla á hrávöru kostar mikla orku. Bílar í dag eru að uppistöðu úr áli og stáli, Ef við miðum við að allir bílar séu 50/50 úr áli/stáli er hægt að finna orkuna sem þarf til að framleið kílóið af hrávöru til bílaframleiðslu. Það þarf 16 KWh/kg í álið og  6 KWh/kg í stálið eða 11 KWh á kíló að jafnaði. það eru 16.000 KWh fyrir Nissan Leaf rafmagnsbíl. Til að aka Nissan Leaf 100.000 km þarf 20.000 KWh þannig að það þarf næstum jafn mikla orku bara til að búa til grunn hráefnið í hann og þá á eftir að framleiða bílinn sem kostar að minnsta kosti jafn mikla orku. Í reynd eru rafmagnsbílar um það bil helmingi dýrari en hefðbundin bensínbíll í dag. Þetta stafar af því að í rafhlöðum rafmagnsbíla eru dýr efni sem unnin eru úr jörðu með námugreftri, þau eru dýr vegna þess að það þarf mikla orku til að nálgast þau.

Þumalputtareglan er að helmingurinn af framleiðsluverðinu sé í raun hrein orkukostnaður. Þá er tekið tillit til þess að verðmyndun á hrávöru eins og stáli og áli er í reynd að uppistöðu orkukostnaður. Í dollurum þá má segja að bensínbíll kosti $10.000 en rafmagnsbíll $20.000. munurinn er $10.000 og þá $5.000 í orkukostnaði. 70% af þeirri orku þarf að framleiða með olíu eða $3.000.  Og hvað fær maður mikið af olíu fyrir $3.000 ?  Jú þá fást 8 tonn af hráolíu. það er nóg til að aka meðalfólksbíll sem eyðir 50 grömmum á km 200.000 km sem er helmingi lengra en meðalfólksbíl er ekið á líftímanum. Og það er hægt að aka meðalafólsbílnum 400.000 km á olíunni sem þarf til að framleiða meðalrafmagnsbílinn. Þannig má sjá að framleiðsla farartækjanna kostar gríðarlega orku og miklu meiri olíu en notkun þeirra á líftímanum.

Fyrirtæki sem framleiða rafmagnsbíla hafa á síðustu árum lagt nokkuð í að andmæla þessari orkusóun við framleiðslu "rafmagns"bíla. Þar er reiknað sérstakt kolefnisfótspor fyrir rafhlöðurnar sem fara í rafmagnsbíla. Á heimasíðu Tesla kemur fram að bíll með drægi upp á 150 km er með kolefnisfótspor sem jafngildir 2,5 ára akstri bensínbíls vegna rafhlaðanna og bíll með 600 km drægi er með kolefnisfótspor sem jafngildir 8 ára akstri sambærilegs bensínbíls. Eftir því sem ég kemst næst miðast þessar tölur við að rafhlöðurnar séu endurunnar og gildir því ekki fyrir fjölgun rafmagnsbíla aðeins endurnýjun þeirra. Þetta eru vissulega ekki jafn ískyggilegar tölur og að framan en engu að síður augljóst að rafhlöðurnar í rafmagnsbílum eru mjög mengandi og orkufrek framleiðsla.

Viðhald vega og vegslit.

Slit vega er í veldisvaxandi sambandi við þunga farartækjanna sem um þá fara. Rannsóknir á þessu benda til að sambandið sé í 4. veldi, það er að seigja, bíll sem er 2 tonn slítur veginum 16 sinnum meira en bíll sem er 1 tonn.  Ef bílaflotinn á íslandi færi allur í rafmagn með 20% þyngingu farartækjanna mundi það þýða að slit á vegum mundi tvöfaldast. Viðahald vega á Íslandi mundi þá kosta 15 milljarða á ári í staðin fyrir 8 eða um 50.000 kr á hvern bíl í landinu. Viðhald vega er að uppistöðu orkukostnaður sem ætti vitanlega að leggjast við kolefnisfótspor þyngri bíla (rafmagnsbíla) ef helmingurinn er olíukostnaður sem er varlega áætlað þarf að eyða $250 á ári aukalega í olíu vegna hvers rafamagnsbíls sem eru þá 0,6 tonn af olíu eða 1,8 tonn CO2 á ári.

Miða við framagreindar forsendur,  100.000 km akstur og 7,5 ára líftíma fæst kolefnisspor fyrir rafmangsbíl sem er 80 tonn á móti 40 tonn fyrir venjulegan bensínbíl.

Niðurstaða

Framleiðsla og notkun rafmagnsbíla er af hinu góða,  menn verð bara að skilja að þeir eyða orku eins og önnur farartæki og miðað við núverandi stöðu í tækni og orkuframleiðslu er ekki tímabært að fjölga þeim mikið, hvorki á íslandi né annarstaðar í heiminum. Það mundi stórauka heildarlosun á CO2 og annarri verri mengun(þungmálmar).

Miðað við núverandi tæknistig má  hugsa sér að þegar heimsframleiðslan á raforku verður komin í 70% með endurnýjanlegum hætti (nú um 15% + 15% kjarnaorka) mun aukin framleiðsla og notkun rafmagnsbíla minnka losun CO2 í heiminum. Hvenær það verður er ekki gott að sjá, kannski eftir 5, 10  eða 30 ár ? þangað til er venjulegur bensínbíll eða einhverskonar tvinnbíll langbesti kosturinn fyrir þá sem vilja vera umhverfisvænir."

Guðmundur á þakkir skildar fyrir þessa fróðlegu athugun. Það er greininga ekki allt sem sýnist i rafbílavæðingunni sem er rekin með gríðarlegum styrkjum af stjórnvöldum. Spurningin er hvort þau hafi nokkuð athugað hvað þau eru að gera í raun og veru áður en stefnan var tekin að beita ríkisvaldinu til neyslustýringarinnar.

Það er eins með kolefnisbullið og fleira sem barið er í gegn í loftslagsmálum, að vísindalegar forsendur hafa lítt verið sannprófaðar og það er anað blindandi í fótspor sértrúarsöfnuða án þess að gefa sér tíma í að athuga alla þætti málanna.