Er ekki Astra betra en ekki neitt?

Er eki allt betra en dauði úr Covid í boði vinstristjórnarinnar?

Hvað er að því að bólusetja með Astra ef einhver vill og svo bara aftur með Pfizer eða Moderna? Viltu heldur vera dauður úr Covid eða verða fyrir einhverjum hugsanegum aukaverkunum af bólusetningu?

Er ekki Astra betra en ekki neitt?

Hvað segja Þjóðverjar um það. Vilja þeir heldur láta Merkel drepa sig úr bólefnisleysi heldur an eð fá það sem mögulegt er? Er það ekki sama staðan og hér. Bara ráðleysi og ræfildómur heilbrigðisráðherrans og ríkisstjórnarinrnar.

Er ekki eitthvað betra en ekki neitt?

Er Svandís meinvættur?

á stóli heilbrigðisráðherra?

Mér er stundum farið að detta það í hug þegar ég frétti af sumum ráðstöfunm hennar sem ég ekki skil.

Ekki síður eftir að lesa meðfylgjandi grein Villa Bjarna um heilbrigðismál sem er í Mogga á dag. Ég feitletra þær klausur sem mér finnst minningarmerkar fremur en að sleppa almennu kjaftæði um selvfölgeligheder sem þarf þó víst að vera með í hverri grein:

"Það kann að vera óralangur vegur frá fjármálum til heilbrigðismála. Ekki dettur nokkrum sjúkum manni í hug að leita sér lækninga hjá manni eða konu menntuðum í fjármálum. Það er frekar að fólk í vandræðum með fjármál leiti til lækna til að fá ráð í fjármálum. Ekki er víst að það séu hollráð, læknar og heilbrigðisstarfsfólk eru hlutfallslega færari í að laga mannanna mein en sálarmein fjármálanna. Tenging heilbrigði og fjármála er augljósust í kostnaði og ábata af aðgerðum eða lyfjagjöf.

Heilbrigðissýn almennings

Það vakti athygli fyrir nokkrum árum að ríkisstjórnin fékk á sig áskorun í almennri undirskriftasöfnun, að útgjöld til heilbrigðismála skyldu verða 13% af landsframleiðslu.

Sennilega eru útgjöld til heilbrigðismála sem næst 10-11% af landsframleiðslu.

Í þessari undirskriftasöfnun var það ekki útskýrt á hvern veg auknum útgjöldum skyldi ráðstafað og þaðan af síður vissi megnið af þeim sem skrifuðu undir þessa áskorun hvar aukinna fjárveitinga væri þörf.

Áskorunin var í raun sjúkdómavæðing heillar þjóðar. Slíkt er alls ekki sjálfbært. Það má auka útgjöld til heilbrigðismála á ýmsa vegu. Því má ætlast til þess, þegar gerð er krafa um aukin útgjöld, að jafnframt sé gerð grein fyrir þeim ávinningi sem skal ná fram. Það að auka útgjöld til heilbrigðismála til þess eins að bæta launakjör heilbrigðisstarfsfólks eykur ekki velferð skjólstæðinga heilbrigðiskerfisins.

Ef það er markmið í sjálfu sér að auka útgjöld til heilbrigðismála, þá er rétt að gera sér grein fyrir þeim markmiðum sem að er stefnt til að auka velferð notenda heilbrigðisþjónustu. En heilbrigðismál gera huga minn sem ferð villts manns á þokuslungnu fjalli.

Hvernig vegnar með mikil útgjöld

Þau 17% útgjalda af landsframleiðslu sem varið er til heilbrigðismála í Bandaríkjunum skila af sér í þríþættu heilbrigðiskerfi; einu versta heilbrigðiskerfi í iðnvæddu land, einu dýrasta heilbrigðiskerfi í iðnvæddu landi og ef til vill viðunandi heilbrigðiskerfi fyrir hermenn og þá sem látið hafa af herþjónustu.

Eftir stendur að vera kann að þau sjúkrahús, sem þjóna dýrasta hluta kerfisins, séu meðal bestu sjúkrahúsa í heimi og jafnframt með öflugustu rannsóknarsjúkrahúsum í heimi.

Það vill stundum gleymast í umræðu um heilbrigðismál að tilgangurinn með rekstri heilbrigðisstofnana er ekki aðeins að auka velferð í nútíð, heldur einnig og ekki síður að auka velferð í framtíð.

Rannsóknir í heilbrigði

Tilgangurinn með rannsóknum á heilbrigðissviði er að auka velferð mannkyns en alls ekki að auka álit og viðurkenningu þeirra sem rannsóknirnar stunda.

Ég minnist rannsóknar á legutíma á Kleppsspítala á tveimur tímabilum. Tilgangur rannsóknarinnar var að kanna áhrif nýrra lyfja, sem komu fram eftir 1960.

Íslenskir læknar veittu sjúklingum aðgang að þessum lyfjum þegar þau komu fram. Samkvæmt athugun á legutíma voru áhrifin ótvíræð og læknar töldu að velferð sjúklinganna hefði aukist í samræmi við legutímann. Á sama veg má huga að stöðu þeirra sem fengu „blæðandi magasár“.

Á uppvaxtarárum mínum var slíkt meira áfall fyrir þann sem fyrir varð en tárum tók. Ný lyf hafa komið til og bætt velferð. Það er einfalt að leggja mat á kostnað og ábata af lyfjameðferð. Einföld tenging fjármála og heilbrigðismála.

Hjá þeirri kynslóð, sem kom á undan mér, voru kransæðasjúkdómar faraldur. Það er mjög líklegt að breytt mataræði, hreyfing og lífsstíll, og síðast en ekki síst leit og meðferð við of háum blóðþrýstingi, hafi valdið straumhvörfum, og aukinni velferð. Sennilega hefur rannsóknarstarfsemi Hjartaverndar lagt eitthvað af mörkum til aukinna lífsgæða.

Þá hefur Íslensk erfðagreining aukið velferð þjóðarinnar, fyrir fleiri en stjórnendur og starfsfólk fyrirtækisins í efnislegum gæðum.

Klúður

Það er þyngra en tárum taki að sjá hvernig starfsemi leitarstöðvar Krabbameinsfélagsins hefur fjarað út og ekkert tekið við, að sinni. Prófessor Níels Dungal er sennilega meðal fyrstu manna til að vekja athygli á sambandi reykinga og lungnakrabba.

Með stofnun Krabbameinsfélagsins var lagður grunnur að skrásetningu krabbameina þannig að hægt væri að leggja mat á árangur meðferðar við þeim. Með krabbameinsskrá er í raun hægt að leggja mat á kostnað og ábata af forvirkum rannsóknum í heilbrigðismálum Það hefur mikið verið rætt og ritað um „fullveldi“. Í huga þess, er þetta ritar, felst fullveldi meðal annars í því að þjóð geti veitt sér grunnþjónustu í heilbrigðismálum og veitt þjónustu á sviði heilbrigðismála með þeim hætti að ekki þurfi að sækja einfalda þjónustu yfir landamæri.

Fullveldi og heilbrigði

Leit og skimun að frumubreytingum í leghálsi kvenna er meðal fyrstu forvirku rannsókna á heilbrigðissviði. Skipuleg leit að brjóstakrabbameini fylgdi í kjölfar leghálsskimunar. Árangur er vel mælanlegur með krabbameinsskránni. Sambandsleysi og klúður hefur leitt til þess að úrvinnsla þessarar leitar og rannsóknir eru færðar til útlanda þegar háværar raddir heyrast um „fullveldi“. Það er óþarfi að hafa minnimáttarkennd í heilbrigðismálum. Tilkoma opinna hjartaaðgerða hér á landi og árangur þeirra er ekki til að þegja um. Opnar hjartaaðgerðir á Íslandi voru fullveldisþáttur. Það má jafnvel reikna út ábatann af fullveldinu í hjartaaðgerðum.

Annað klúður í uppsiglingu

Það er óþarfi að stofnanavæða alla heilbrigðisþjónustu. Verulegur hluti heilbrigðisþjónustu getur farið fram utan stofnana. Það eru einungis alvarleg tilfelli sem þarfnast aðgerða sem þurfa að fara fram á sjúkrahúsum. Svo virðist sem það sé opinber stefna í framkvæmd að hætta að kaupa þjónustu af sjálfstætt starfandi sérfræðingum.

Í ljósi þess að við búum við opinbert sjúkratryggingakerfi er nauðsynlegt að til sé þekking til kaupa á heilbrigðisþjónustu. Ef slík þekking er ekki til hjá kaupanda þjónustunnar, þá hlýtur að liggja í augum uppi að kaupandinn, ríkið, þarf að afla þekkingar til kaupa á þessari þjónustu.

Í kommúnistaríkjum þykja biðraðir sjálfsagðir hlutir. Á Íslandi þykja biðraðir í heilbrigðisþjónustu alveg sjálfsagður og nauðsynlegur hlutur.

Biðraðir eru vond tæki til að koma í veg fyrir oflækningar. Í biðröðum er horft fram hjá kostnaði af kvölum í biðtíma.

Hugsjón

Því ef hugsjónin er ekki líf og lífið er ekki hugsjón, hvað er þá hugsjónin? Og hvað er þá lífið? Heilbrigðismál eru hugsun um lífið. Það þarf að horfa á heilbrigðismál af djörfum hug en ekki með því hugarfari að bæla eigi niður óþarfa vanda.

Bælingin er vandinn!

Ég þekki dæmi þess að sjúklingur með liðvandamál var tvívegis sendur utan til Svíþjóðar með konu sem fylgdarmann og bílstjóra fyrir svona 15 milljónir þegar fyrir lá að hann gat fengið aðgerðina fyrir 4 á Klíníkkinni. Hann þurfti bara að borga þær sjálfur.

Þekking hans og frúarinnar á Skandínavíu jókst ómetanlega í túrnum og skilar sér kannski einhvern tímann.Hann einhver hælisleitandi hefði kannsli getað þegið 11 milljónirnar.

Og nú ætlar Svandís að skrúfa fyrir sérfræðilækna ofan á bóluefnisklúðrið sem kostar mörg mannslíf.

Heilbrígðisráðherra með svona feril er ekki í hópi minna uppáhaldsráðherra.

 

Miðflokkurinn auglýsir

svo á heimasíðu sinni og í Morgunblaðinu:

 

"Baráttan við báknið

Báknið vex stjórnlaust og kerfisvæðingin eykst.  Afleiðingin er sú að það verður sífellt erfiðara að stofna eða reka lítil fyrirtæki og skapa ný verðmæti.  Lítil fyrirtæki þurfa að ráða sérfræðinga til að fást við kerfið.  Fólk þarf svo að borga hærri skatta til að standa undir stækkandi bákni.  Miðflokkurinn berst fyrir því að minnka báknið, lækka álögur á almenning og einfalda lífið.

Verjum fullveldið

Nú þarf að verja fullveldið.  Fullveldi Íslands hefur skilað samfélaginu gífurlegum árangri.  Á síðustu árum hefur það reynst ómetanlegt við að leysa gríðarstór mál á borð við Icesave og uppgjör bankanna sem gjörbreytti efnahagsstöðu landsins.  Í bóluefnamálum hefði beiting fullveldis skipt sköpum.  Miðflokkurinn stendur vörð um fullveldið og gegn aukinni ásælni ESB til áhrifa m.a. í orkumálum.

Samgöngubætur um allt land, ekki Borgarlínu

Þörfin fyrir samgöngubætur er knýjandi bæði á landsbyggðinni og á höfuðborgarsvæðinu.  Þrátt fyrir mikla efnahagslega niðursveiflu nýtur íslenska ríkið nú betri kjara en áður. Það er afleiðing þeirra róttæku efnahagsaðgerða sem ráðist var í á árunum 2013-16.  Þessa stöðu á að nýta til að byggja upp innviði landsins, ekki hvað síst í samgöngum. En þá skiptir öllu máli að forgangsraða rétt.  Ráðast í hagkvæmar framkvæmdir þar sem þörfin er mest.  Lykilatriði í þeim útreikningum er mikilvægið sem felst í því að tengja allt landið og veita íbúum Íslands alls þá þjónustu sem þeir eiga rétt á.

Raunin hefur hins vegar verið sú að stjórnvöld hafa gefið fyrirheit um einstaklega óhagkvæmar fjárfestingar.  Samkomulag um að veita 50 milljarða króna styrk til að koma á framkvæmdum við svokallaða Borgarlínu er skýrasta dæmið.  Ríkisstjórnin samþykkti að selja verðmætar eignir (Keldnalandið og/eða Íslandsbanka) til að fjármagna upphaf Borgarlínu án þess að framkvæmdakostnaður liggi fyrir og hvað þá rekstrarkostnaður sem ríkið getur setið uppi með til framtíðar.

Ríkisstjórnin hefur hvað eftir annað látið plata sig til að gera samninga sem leiða til óhagkvæmra fjárfestinga í samgöngumálum á höfuðborgarsvæðinu og miða að því að þvinga flugvöllinn burt úr Reykjavík.

Fyrir áratug ákvað þáverandi ríkisstjórn að veita milljarði í stuðning við Strætó en draga fyrir vikið úr samgöngubótum á höfuðborgarsvæðinu.  Markmiðið var að auka notkun Strætó.  Árangurinn varð enginn.  Engu að síður er leikurinn endurtekinn nú og bætt í með því að halda áfram með verkefni sem hefur ekki virkað í 10 ár og bæta við tvöföldu strætisvagnakerfi sem mun þrengja að annarri umferð á höfuðborgarsvæðinu og miðar að því að Reykjavíkurflugvelli verði lokað.

Nú er rétti tíminn fyrir átak í samgöngumálum um allt land en það er aldrei rétti tíminn fyrir glórulausar ákvarðanir eins og þær sem nú er unnið að.

Fjármálakerfið

Stóru aðgerðirnar sem fylgdu uppgjöri föllnu bankanna og endurreisn efnahagslífsins árið 2015 hafa enn ekki verið kláraðar.  Mikilvægur liður í að hámarka ávinning samfélagsins var að byggt yrði upp sterkt og heilbrigt fjármálakerfi á Íslandi til að þjónusta almenning og fyrirtæki á góðum kjörum. Miðflokkurinn lagði fram heildaráætlun um fjármálakerfið og lífeyrissjóðina.

Málefni hælisleitenda

Málefni hælisleitenda eru í ólestri á Íslandi og áform stjórnvalda munu gera okkur enn erfiðara að aðstoða sem flesta þeirra sem þurfa mest á hjálp að halda.  Hlutfallslega eru hælisumsóknir nú orðnar sexfalt fleiri en í Noregi og Danmörku.  Miðflokkurinn vill nýta reynslu annarra Norðurlanda og skynsamlega stefnu danskra jafnaðarmanna.

Atvinnulíf

Atvinnuleysi jókst verulega á Íslandi eftir að veirufaraldurinn hófst.  Stórauknum útgjöldum ríkissjóðs verður ekki mætt nema með aukinni verðmætasköpun og fjölgun starfa.

En það má ekki gleymast að atvinnuvegir landsins voru lentir í verulegum vanda áður en faraldurinn hófst.  Sá vandi er nú enn meira ákallandi en áður.

Þetta átti ekki hvað síst við um litlu og meðalstóru fyrirtækin sem stóðu frammi fyrir mikilli kostnaðaraukningu með hækkandi álögum og auknu íþyngjandi regluverki. Reyndar er það orðið svo að það er vart hægt að stofna eða reka fyrirtæki á Íslandi án þess að ráða sérfræðinga bara til að fást við kerfið.  Enn streyma inn reglur sem lítil fyrirtæki á Íslandi þurfa að fylgja þótt þær séu sniðnar að alþjóðlegum stórfyrirtækjum.  Slíkt er gríðarleg hindrun gegn framtaki og sköpun þeirrar atvinnu og verðmæta sem samfélagið þarf á að halda.

Framtíð íslensks landbúnaðar hafði verið teflt í tvísýnu áður en faraldurinn hófst.  Sótt var að greininni úr mörgum áttum samtímis.  Faraldurinn hefur svo enn aukið á vanda greinarinnar en bændur hafa ekki fengið stuðning eins og aðrar stéttir.  Miðflokkurinn er búinn að leggja fram stærstu og róttækustu áætlun um eflingu íslensks landbúnaðar sem sést hefur a.m.k. áratugum saman.

Iðnaðurinn hefur búið við viðvarandi óvissu.  Ferðaþjónustan, stærsta útflutningsgreinin, stendur frammi fyrir hættu á að lenda í því sem við horfðum upp á fyrir áratug þegar fyrirtæki voru tekin af fólkinu sem hafði byggt þau upp og seld til annarra.  Þar með voru þeir sem höfðu lagt allt sitt undir áður en áfallið reið yfir sviptir tækifærinu til að njóta efnahagsuppsveiflunnar.  Miðflokkurinn mun ekki leyfa því að gerast.

Miðflokkurinn hefur barist fyrir leiðum sem verja og verðlauna þá sem hafa lagt mikið á sig til að auka verðmætasköpun samfélagsins. Það eru leiðir sem taka mið af samhenginu milli verðmætasköpunar og velferðar.  Við þurfum öll á því að halda að íslenskt atvinnulíf nái sér á strik en það gerist ekki af sjálfu sér.  Það þarf stefnu og framtak og það býður Miðflokkurinn upp á.

Frjálslyndi

Frjálslyndi og önnur grunngildi samfélagsins eiga undir högg að sækja.  Tjáningarfrelsi og opin skoðanaskipti hafa farið halloka fyrir nýjum rétttrúnaði þar sem yfirborðsmennska og ímyndarsköpun ráða för.  Miðflokkurinn telur að frjáls tjáning og opin skoðanaskipti séu forsenda framfara.  Við erum óhrædd við að fara gegn hóphugsun stjórnmálanna og berjast fyrir því sem við teljum að þurfi að breyta en verja það sem hefur reynst vel.

Öryggi

Það er frumskylda ríkisvaldsins að vernda öryggi borgaranna.  Miðflokkurinn hefur beitt sér fyrir því að lögregla og landamæraeftirlit fái úrræði og fjármagn til að beita sér gegn skipulagðri glæpastarfsemi og að gerðar verði ráðstafanir til að bregðast við skýrslu Ríkislögreglustjóra um stóraukin umsvif afbrotahópa á Íslandi. Liðsmönnum erlendra glæpagengja á að vísa úr landi.

Eldri borgarar

Árið 2014 var eldri borgurum veitt fyrirheit um að þegar búið væri að endurreisa efnahagslíf landsins fengju þeir að njóta þess í bættum kjörum.  Endurreisnin náðist hraðar og betur en flestir bjuggust við en eldri borgarar bíða enn og búa við ósanngjarnar skerðingar sem draga úr vilja til að spara og vinna.  Miðflokkurinn hefur frá upphafi lagt áherslu á að staðið verði við fyrirheitin við eldri borgara.

Ísland allt

Áratugum saman hefur verið rætt um mikilvægi byggðamála á Íslandi.  En viðbrögðin hafa ekki dugað. Það að gera dálítið hér og dálítið þar er fullreynt. Það hefur ekki virkað til að snúa við áratuga þróun, þróun sem hefur slæm áhrif á allt landið.  Við Íslendingar erum ekki nema rúmlega 350.000 og eigum stórt og gjöfult land.  Þegar við nýtum ekki landið allt skaðar það samfélagið og kemur í veg fyrir að við nýtum ótal tækifæri.

Fyrir síðustu kosningar kynnti Miðflokkurinn áætlunina Ísland allt.  Stórtækustu áætlun sem kynnt hefur verið um að efla byggðir landsins alls.

Áætlunin snýst um að líta á heildarmyndina, ekki bara afmarkaðan landshluta eða eitt svið atvinnu, innviða eða þjónustu.  Með því að líta á heildaráhrifin og langtímaáhrifin getum við leyft okkur að ráðast í miklar fjárfestingar í þeirri vissu að eitt muni styðja annað og áhrifin verði á endanum hagkvæm fyrir allt Ísland.

Allt helst þetta í hendur, heilbrigðismál, menntun og önnur þjónusta ríkisins, samgöngur, nýir hvatar í skattkerfinu, atvinnuuppbygging, orkumál, fjarskipti og annað sem varðar daglegt líf fólks.

Grunnhugmyndin er sú að allir landsmenn eigi rétt á sömu þjónustu og lífsgæðum óháð búsetu.  Það virðist augljóst að þannig eigi það að vera en Miðflokkurinn er með skýra áætlun um hvernig það geti orðið að veruleika.

Þetta snýst allt um heimilin

Allt snýst þetta um að verja heimilin og bæta hag þeirra.  Við stórtækar aðgerðir á borð við skuldaleiðréttinguna og uppgjör föllnu bankana var markmiðið alltaf að verja og bæta kjör alls almennings.  Það sama á við um baráttu Miðflokksins nú.  Hún miðar öll að því að nýta tækifæri samfélagsins og tryggja að ávinningurinn skili sér á sanngjarnan hátt til allra landsmanna."

Hvernig á ég að taka þessu?

Ýta þessu til hliðar og segja að þéir meini ekkert af þessu, þetta sé bara innantót skvaldur sem ekkert sé að marka.

Sjálfstæðisflokkurinn minn gamli verði með þetta allt saman en bara miklu betra og skýrara enda minn gamalreyndi flokkkur. Ekkert hafi verið að marka skrílslæti Áslaugar Örnu og Unnar Brár og undirspil fundarstjórans Jónasar á landsfundi þegar Gústaf Níelsson og Jón Magnússon máttu ekki ræða málefni flóttamanna?

En hvar á ég að lesa um það hvað Sjálfstæðisisflokkurinn vill í einstkölum málaflokkum sem Miðflokkutinnn er er þarna að telja upp?

Hvar fæ ég að lesa stefnu Sjálfstæðisflokksins í þeim málalflokki sem ég hef undirstrikað sem eru mín aðaláhersluefni í stjórnmálum dagsins í dag?

Ætlar þingflokksformaður Sjálfsyæðisflokksins og forystumenn að eiga samtal við Sjálfstæðismenn um næstu orkupakka, aframhald Evrópusamstarfs  og fullveldið?

Eða á ég að segja bara að formaðurinnn semji stefnuna í málefnasamningi við einhvarja aðra flokka svo að hann og  flokkurinn komist örugglega í stjórn  eftir kosningar. Það eitt skipti mali í pólitík að flokkurinn og forystan komist að ríkistjórnarmyndun? Við bara sjáum til hvernig þetta verði?

Eða erum að að horfa á að Sjálfstæðisflokkurinn sé að fá hugsjónalega samkeppni í fyrsta sinn?

Ekkert þýði að hafa einhverja stefnu sem þurfi svo að semja um mismikið, sýna á spilin og skýra frá éherslum fyrir kosningar?

 

 

Allt opið hér fyrir Sýrlendinga?

Danir hafa sent 94 sýrlenska hælisleitendur til baka til Sýrlands og segja að Damascus sé nú örugg borg.

Hver er staðan hér fyrir þetta fólk?

Er allt opið hér fyrir Sýrlendinga sem vilja alþjóðlega vernd?

Borgarlínurökvilla

er í grunnhugsun hennar.

Það er einfalt að sjá fyrir sér hversu mikið rými Borgarlína á sérstökum akreinum í miðlínu götu tekur umfram samnýtingar akreina BRT vagna með annarri umferð hægra megin.

Það er nokkuð ljóst hverjum sem lítur á þessa mynd af miðlægri Borgarlínu að verið er að eyða verulega meira landrými fyrir umferð með þessu fyrirkomulagi heldur en að almenningsvagnarnir á rauðu miðjunni myndu keyra með bílunum hægra megin og samnýta rýmið sem til ráðstöfunar er fyrir umferðina.Hugsanlega krefst þetta fyrirkomulag um fimmtungi meiri heildabreiddar.

Þórarinn Hjaltason hefur langa reynslu í umferðarmálum, hérlendis sem erlendis. Hann skrifar svo um fyrirætlanir um að grafa Miklubraut og Sæbraut niður í stokka:

 

 

 

 "Ég hef ekki enn rekist á áætlanir um svona viðamiklar stokkaframkvæmdir á 200.000-300.000 íbúa borgarsvæði. Jarðgöng eða stokkar eru það dýr samgöngumannvirki að samgönguyfirvöld leggja ekki í að gera svona mannvirki nema þar sem brýn nauðsyn er á slíku. Maður skilur jarðgangnagerð á Bergensvæðinu sem er fjöllótt eins og nafnið bendir til. Ég man ekki eftir neinu fordæmi um áætlanir um stokka í Noregi, þar sem aðstæður eru svipaðar og á höfuðborgarsvæðinu.

 

•  

   

   

   Ég hef verið verkefnastjóri Almennu verkfræðistofunnar (sem 2013 sameinaðist VERKÍS) í um 20 norskum verkefnum á tímabilinu 2010-2017. Meirihlutinn var unnin fyrir Statens vegvesen, restin fyrir sveitarfélög. Meirihlutinn af norsku verkefnununum snerist um hönnun biðstöðva og/eða sérakreina fyrir strætó og/eða hönnun göngu- og hjólreiðastíga. 

   

  Anna Guðrún Stefánsdóttir

   vann með mér í mörgum af þessum verkefnum og getur staðfest þetta.

   

  Á þessu tímabili hafði ég lítinn tíma fyrir íslensk verkefni. Var þó verkefnastjóri í rannsóknarverkefni fyrir Vegagerðina um sérakreinar fyrir strætó.

   

  Sem bæjarverkfræðingur í Kópavogi í 15 ár og þar áður sem yfirverkfræðingur umferðardeildar borgarverkfræðings kom ég að óteljandi verkefnum, bæði hönnun og skipulag, sem snertu strætó og eða stígagerð. Var framkvæmdastjóri umferðarnefndar borgarinnar og síðan umferðarnefndar Kópavogs."

   

  Merkilegt er að meirihluti Borgarstjórnar Reykjavíkur skuli telja reynslu og röksemdir Þórarins Hjaltasonar ekki þess virði að athuga við hönnun Borgarlínu þar sem slíkar fjárhæðir eru undir sem nefndar eru.

  

   

  Þarna á að fara að grafa upp fyllinguna sem Prof. Dr. Feuchtinger frá Suttgart  lét gera á sínum tíma og þess í stað að koma fyrir steinsteyptum stokki neðanjarðar. Svo á  að byggja blokkir ofan á stokkþakinu að manni skilst.

   

   

   

  Komnar eru myndir af þrisvar sinnum lengri strætóum en þeim sem er fremst á myndinni. Maður getur séð fyrir sér hvílíkt rúmt verður um farþegana í þeim þegar maður horfir inn um dökk glerin á gulu strætóunum sem nú keyra mest tómir um borg og bý.

   

   

   

  Öll þessi ákvarðanataka veltur á einni manneskju, Þórdísi Lóu forseta Borgarstjórnar Reykjavíkur.Meirihlutinn veltur á henni og borgarstjóraembætti Dags B. sömuleiðis og þeir hundrað milljarðar sem undir eru í þessari Borgarlínurökvillu.

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

   

Ragnar Önundarson

sá margvísi bankamaður skrifar raunsanna pistil á Facebook sem frammámenn okkar í kjaramálum mættu reyna að lesa sumir hverjir:

"Tveir stjórnmálaflokkar, Samfylkingin og Viðreisn, virðast ætla, einu sinni enn, að gera þráhyggjuna um evru að helstu ,,söluvöru” sinni fyrir kosningar. Þeir eru búnir að ,,mála sig út í horn” áður og virðast ekkert hafa lært eða skilið.

 

Ef gengi krónunnar er of hátt skráð, t.d. vegna aflabrests, verðfalls, brests í komu ferðamanna eða þess að við skiptum í kjarasamningum meiri tekjum á milli okkar en þjóðartekjunum nemur, þá versnar hlutfallið milli gjaldeyristekna og -gjalda og þar með verður skortur á gjaldeyri, sem leiðir til þess að hann hækkar í verði í krónum. Það er kallað gengislækkun.

 

Kaupmáttur okkar allra lækkar, við tökum höggið saman, eins og sannir jafnaðarmenn. Gjaldeyrisaflandi fyrirtæki lifa og hagkerfið réttir fljótt úr kútnum.

 

Ef menn búa hinsvegar við gjaldmiðil sem sveiflast m.v. þarfir annarra landa, t.d. Þýskalands (sem evran gerir að verulegu leyti) þá týna útflutningsfyrirtækin tölunni (þmt. ferðaþjónustufyrirtækin sem flytja náttúruupplifun út og afla á móti gjaldeyris). Starfsfólkið missir vinnuna og einhverjir sem þora þurfa að stofna ný fyrirtæki frá grunni, sem reynslan sýnir að er tímafrekt stórmál. Þess vegna er mikið atvinnuleysi viðvarandi í jaðarríkjum evrunnar, sem líða fyrir það að hún fylgir iðnríkjunum í miðju ESB.

 

 

Langvarandi atvinnuleysi er mesta og versta böl hvers samfélags.

 

Að gæla við hugmyndir um aðild að ESB og upptöku evru, sem mundu valda því að þeir sem missa vinnuna við gjaldþrot útflutnings-fyrirtækjanna þjáist einir, á meðan allir aðrir halda áfram að eyða gjaldeyrisvarasjóðum landsins þar til það kemst í þrot, væri réttnefnt glapræði.

 

Að stofna fyrirtæki og koma því í lífvænlegt horf er mikið mál, tekur langan tíma og er áhættusamt. Þrotlaus vinna og margar svefnlitlar nætur. Þetta er ástæða þess að atvinnuleysi yrði mikið og langvarandi, ef land með einhæft atvinnulíf og ólíkt þeim iðnríkjum Vestur-Evrópu sem ráða gengi evrunnar, tæki hana upp. Svonefnd ,,niðurfærsluleið” yrði eina úrræðið, þ.e. lækkun launa allra nema þeirra sem ráða launum sínum sjálfir. Sjálftökufólkið tekur nefnilega ekki þátt í niðurfærslunni.

 

Allir eiga að vita að full aðild að ESB er forsenda upptöku evru. Samt er rætt um upptöku evru eins og einfalt mál. Til að okkur verði óhætt að ganga í ESB yrðum við að virkja í stórum stíl og laða stóriðju til okkar í sama mæli, til að auka stöðugleika hagkerfisins.

 

Engin samstaða er um þetta og reynslan sýnir að sú stóriðja sem hingað vill koma, önnur en álbræðslur, er vandfundin.

 

Enn er nægur tími til leiðrétta ranga stefnu fyrir kosningar. Það ættu Samfylkingin og Viðreisn að gera. Það er ekki gæfulegt að leggja mál sín í dóm kjósenda ,,með óhreint mjöl í pokahorninu”.

 

Þarna er greint frá staðreyndum sem hafa ekki breyst í áranna rás. Hinsvegar hafa margir haft atvinnu  af því að afneita þessum atriðum og flagga öðrum sjónarmiðum. Allt hefur jafnan að sama brunni  borið. Ein króna verður ekki að tveimur nema hagnaður verði.

 

Það veit Ragnar Önundarson eftir langa reynslu.

Borgaraleg mótspyrna

er hugsanlega að myndast meðal almennings á höfuðborgarsvæðinu til að spyrna á móti ofbeldi vinstra liðsins í samgöngumálum.

Þessi bræðingsmeirihluti í Borgarstjórn sem hangir á einu atkvæði Þórdísar Lóu sem byggir á gömlum  persónulegum illvilja  til Eyþórs Arnalds frá Selfosstímanum, er að steypa samgöngumálum svæðisins í algera glötun með skemmdarverkum og töfum.

Það er kominn tími til að borgarnir rísi upp til varnar.

Þórarinn Hjaltason hinn góðkunni umferðarverkfræðingur skrifar mér eftirfarandi:

 

"Við í hópnum "Áhugafólk um samgöngur fyrir alla" erum byrjuð að auglýsa á samfélagsmiðlum o.fl. vefsíðuna okkar: www.samgongurfyriralla.com 

 

Á forsíðunni má sjá myndband og undir "Greinargerð" eru tillögur okkar að breytingum á samgöngusáttmála."

 

Það stefnir fyrir löngu í óefni vegna ofbeldis vinstri-meirihlutans í Reykjavík í umferðarmálum. Borgarlínuboðun, hjólhestadýrkun, fækkun bílastæða, gatnaþrenginga og fjandskap við einkabilinn. 

 

Nægir að minna á auglýsingar Bolla Kristinssonar kaupmanns sem er að reyna að veita viðnám gegn Laugavegsofbeldinu.

 

Það er augsýnilega ekki nóg að bíða eftir næstu kosningum, það verður að snúast til varnar til að reyna að bjarga þvi sem bjargað verður.

 

 

Vonandi verður af stofnun öflugra samtaka um bætta umferðarmenningu. 

 

Borgarleg mótspyrna er það sem þarf í samgöngumálum við skemmdarverkum meirihlutans í Reykjavík.

.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ekki hægt?

Jón Magnússon lögmaður  veltir fyrir sér:

2. mars kl. 18:31  · 

 

Við ættum að feta í fótspor Dana. Þeir hafa sent 94 sýrlenska hælisleitendur til baka til Sýrlands og segja að Damascus sé nú örugg borg.

Væri ekki tilvalið að taka Dani til fyrirmyndar og koma öllum velferðarfarþegunum, sem koma frá öruggum eða tiltölulega öruggum ríkjum lóðbeint

til síns heima í stað þess að borga milljónir fyrir hvern og einn.

 

 

 

 

170Baldur Hermannsson, Gústaf Níelsson og 168 til viðbótar

19 ummæli

8 deilingar

 

Líkar þetta 

  

Skrifa ummæli 

 

Deila

 

 

Af hverju á Sema Erla að ráða hér öllu í hælisleitendamálum? Af hverju má hér ekki neitt fyrir þessu hávaðaliði?

 

Mega ekki heyrast aðrar raddir en bara:

 

EKKI HÆGT!

 

 

Aftaníossar

Evrópu er það sem Gunnari Rögnvaldssyni finnst að við Íslendingar séum í of miklum mæli.

Hann segir:

"

Fyrst að "notuð en nýleg" skip eru svona ódýr og á góðu verði núna, af hverju eru þá ekki keypt þrjú svona skip, fyrst að þau henta svona vel? Það bráðvantar tvö ný varðskip og eitt til vara. Og fyrst að um framfarir á að vera að ræða, þá er um að gera að undirstrika að ganghraði þessa fyrirhugaðra Lloydsman-klumps er minni en gangharði v/s Týs - og þeir velta meira. Svo eru þeir alveg hroðalega ljótir. Meira að segja v/s Baldur-togari var fallegri og myndi sennilega enn fá að koma inn og leggja að við Gorgónsalahallir Reykvíkurborgar, þar sem markaðsvirði og jafnvel notagildi dómsmálaráðherra er ekkert, og fást þeir því fyrir ekki neitt

Varðskipið Týr var 45 ára á síðasta ári og ekkert var gert. Þá var Áslaug Arna dómsmálaráðherra eins og núna, og eyddi sennilega 15-20 milljörðum í peningahælisleitendur frá öðrum plánetum

Árið áður var v/s Týr meira að segja 44 ára og þá var Áslaug Arna jafnframt dómsmálaráðherra líka. Þá eyddi hún sennilega 10-15 milljörðum í peningahælisleitendur. Þegar þessi árssóun í peningahælisleitendur frá öðrum sólkerfum og DDRÚV er lögð saman, þá birtist einn nýr og sérsmíðaður v/s Þór annað hvert ár. En sé hins vegar nýr v/s Þór bara látinn birtast á fimm ára fresti, þá er þar að auki hægt að fá nýtt vegakerfi fyrir stóran hluta Íslands að minnsta kosti tvisvar á hverri öld.(Leturbreytingar eru bloggarans)

Áslaug Arna hefur ekkert markaðsvirði, en samt er hún af einhverjum ástæðum talin nothæf - og rekstur hennar er ekki ókeypis. Hún er mun yngri en v/s Týr og veit því lítið. Hún vissi til dæmis ekki að v/s Týr var árinu yngri í fyrra, en það var árið sem hún gerði ekki neitt

Það eru ekki rök að v/s Týr sé orðinn 45 ára. Ef hann hentar enn vel sem sérsmíðað gæðaskip með 19 sjómílna ganghraða og sem þolir ís –og íshaf– og ekkert nema viðhald amar að honum (viðhald kostar alltaf), þá hlýtur það að gilda sem rök, fyrst að aldurinn skipti ekki máli þegar sjálf Áslaug Arna var sett í ráðherraembættið, vitandi minna en v/s Týr

Neyðar- og örvæntingarlyktin sem frá þessu máli öllu leggur, er nákvæmlega sú sama og öll bóluefnislaus ríkisstjórn Stóra aumingjadóms ESB-taglhnýtinga lyktar af. Og hún samsvarar stækjunni sem leggur frá fjandsamlegu óheilbrigðiskerfi Svandísar sovéts. Þið hafið næstum svelt Landhelgisgæsluna til dauða

En svo koma náttúrlega þrír milljarðar í breytingar, því slíkt er næstum óhjákvæmileg regla, frekar en undantekning, þegar ráðherrar svíkjast um. Plús kostnaðurinn við að sitja uppi með skip sem aldrei mun passa fullkomlega í hlutverkið sem varðskip Íslands

Af þessu má ráða að þarna er allt í volli og ekkert hugsað, svo ekki sé minnst á skömmina sem fylgir því að vera ekki enn komin í gang með ekta íslenskt varnarlið sem sinnt getur loftrýmisgæslu í lofthelgi Íslands, í stað þess að ausa peningum skattgreiðenda í atvinnuleysisbætur til handa innfluttum Schengen-láglaunaþrælum hinnar ávallt tapsgefandi ferðaþjónustu og svo í byggingariðnaði, ásamt í innfluttar plágur peningahælisleitenda frá öðrum plánetum

Hvar eru NATO-prósentin okkar tvö? Eru þau nokkuð orðin fimm? - en þeim hins vegar sólundað í pólitísk séráhugamál delluhokrara og loftslagsgerðarmanna?

Þessi dapra staða íslenskra stjórnmála vegna Evrópusamstarfs um rekstur þjóðdrekkingarhyls ásamt tortímingu fullveldis og sjálfstæðis ríkja, leiðir huga okkar að því hversu mikið stórveldi í Norðurhöfum við Íslendingar vorum þegar við höfðum þor og efnahug á að láta byggja tvö ný og sérsmíðuð varðskip fyrir okkur sjálf og engan annan, og það hjá einni ríkustu þjóð veraldar, en sem hrapað hefur heldur nú betur herfilega á þeim skala sökum ofangreinds "samstarfs" og plága. Vorum við þá bara 200 þúsund manns, en sem betur fer laus við þann þjóðdrekkingarhyl Evrópusamstarfs sem EES og Schengen hafa sökkt okkur í. Passlegt er hér að leggja óþakkarsveig við árangursleysi og skaðræði beggja - og frussa og hrækja!"

Gunnar talar ómengaða íslensku þegar hann tekur Sjálfstæðismenn fyrir. Hann er fundvís á staðreyndir málsins. Ég get ekki annað en verið sammála honum þegar kemur að þjóðlegri reisn okkar eftir krataleffleríið sem við erum búnir að vera fastir í síðan Jón Baldvin sleppti. Kotungshátturinn er að vaxa og vantrúin á sjálfa sig fer vaxandi meðal þjóðarinnar með uppgangi Samfylkingarflokkanna beggja ef ekki allra.

Íslendingar eru í auknum mæli að verða aftaníossar erlendra ríkja. 

Furðuskrif Lívar

í Morgunblaðinu í dag ganga frama af mörgu sem maður hefur áður séð í rökvillum.

Hún segir:

"Í nýrri aðgerðaáætlun í loftslagsmálum Reykjavíkurborgar má finna fjölmargar aðgerðir sem allar eiga að skila okkur mann- og náttúruvænni kolefnishlutlausri borg árið 2040.

Ein þeirra varðar fækkun bílastæða í borgarlandinu enda kemur mesta losun gróðurhúsalofttegunda í Reykjavík frá vegasamgöngum, sama hvernig á það er litið.

Í leiðara Morgunblaðsins í gær er gert lítið úr þeirri staðreynd enda má engu breyta í bílaborginni við Sundin nema þá helst að fjölga akreinum og mislægum gatnamótum og er fullyrt að borgarbúar hafi þegar valið sér sinn helsta fararskjóta, einkabílinn.

Vill leiðarahöfundur meina að þessi loftslagsaðgerð sé ofríki valdhafa og á kostnað annarra. Málinu er stillt upp eins og verið sé að taka eitthvað af borgarbúum en ekki færa þeim raunverulegt frelsi og lífsgæði.

Þessi nálgun er alröng hjá leiðarahöfundi. Við borgarbúar viljum aukið ferðafrelsi og er einkabíllinn vissulega hluti af því mengi.

Hins vegar þarf að vinda ofan af ákvörðunum fortíðar sem leiddu til þess að borgarbúar hafa margir hverjir einungis haft val um einn fararskjóta sem er einkabíllinn. Þetta dæmi gengur auðvitað ekki upp til lengdar og í ljósi loftslagsbreytinga af mannavöldum verður ekki unað við óbreytt ástand eða stöðuga fjölgun plássfrekra og mengandi bíla.

Sem betur fer eru flokkar við stjórnvölinn í Reykjavík sem hafa áttað sig á þessu og vilja styðja fjölskyldur og íbúa borgarinnar í að hafa val og geta valið sér ferðamáta. Það er gert með því að taka góðar skipulagslegar ákvarðanir, þétta byggðina án þess að ganga á verðmæt náttúrusvæði og byggja upp vistvænar samgönguæðar þar sem fjölbreyttur ferðamáti er í fyrirrúmi en ekki bara einkabíllinn. Og þetta er ekki bara þróunin hér í höfuðborginni.

Borgarbúar um allan heim eru að breyta ferðavenjum sínum. Borgir allt í kringum okkur hafa náð eftirtektarverðum árangri með auknu frelsi í samgöngum og fjölgun valkosta og uppbyggingu innviða fyrir annan ferðamáta en einkabílinn.

Ferðavenjukannanir sýna okkur að Reykjavík stefnir hraðbyri í þessa átt og ætlar ekki að verða eftirbátur annarra stórborga. Gríðarleg fjölgun hjólreiðafólks er til marks um það og fólk gengur oftar til og frá vinnu, tekur oftar strætó og þeim fækkar hlutfallslega sem nota einvörðungu einkabílinn til að komast allra sinna ferða.

Umferðarvandi Reykjavíkur verður ekki leystur með því að fjölga akreinum heldur þvert á móti eykst vandinn. Þetta hefur verið margsannað. Aukin uppbygging og fólksfjölgun í borginni kallar á að við nýtum landsvæðið okkar sem best og endurheimtum mikið almannarými í borgarlandinu sem hefur farið undir bílastæði sem standa mestmegnis auð hálfan sólarhringinn.

Að fækka bílastæðum um 2% á ári er loftslagsmál. Þetta eru rúmlega 600 stæði á ári af rúmlega þrjátíu þúsund stæðum. Borgaryfirvöld eru þegar byrjuð að fækka stæðum án þess að styr hafi orðið um það.

Þvert á móti hefur ánægja íbúa aukist við þessar breytingar. Samhliða þessari fækkun verður borgarlandið endurhannað þannig að auðveldara verður um vik að komast leiða sinna án einkabílsins og hafa þannig val.

Fækkun bílastæða í borginni er því ekki knúin áfram af hatri á einkabílnum heldur er hún knúin áfram af ást til ferðafrelsisins, náttúrunnar og hagsmuna allra borgarbúa og er því ekki á kostnað annarra."

Önnur eins rökleysa og bull hefur ekki lengi sést.

 

"Borgarbúar um allan heim eru að breyta ferðavenjum sínum. Borgir allt í kringum okkur hafa náð eftirtektarverðum árangri með auknu frelsi í samgöngum og fjölgun valkosta og uppbyggingu innviða fyrir annan ferðamáta en einkabílinn.

Ferðavenjukannanir sýna okkur að Reykjavík stefnir hraðbyri í þessa átt og ætlar ekki að verða eftirbátur annarra stórborga. Gríðarleg fjölgun hjólreiðafólks er til marks um það og fólk gengur oftar til og frá vinnu, tekur oftar strætó og þeim fækkar hlutfallslega sem nota einvörðungu einkabílinn til að komast allra sinna ferða."

Rafbílar hafa greinilega engin áhrif á bílaumferð?

Hvernig færi að Liv færi til Florida og svipaðist um þar eftir hjólhestum og Borgarlínum? Nýjum akreinum og mislægum gatnamótum. margra hæða brúm og fléttum?

Að ætla að útrýma öllum bílastæðum á 50 árum, eða um 600 á ári,  eins og hún boðar með gríðarlegri fjölgun hjólhesta er svo heimskt að ekki er hægt að rökræða. Samt vex kjörfylgi Lívar hröðum skrefum á kostnað íhaldsins.

"Umferðarvandi Reykjavíkur verður ekki leystur með því að fjölga akreinum heldur þvert á móti eykst vandinn. Þetta hefur verið margsannað. Aukin uppbygging og fólksfjölgun í borginni kallar á að við nýtum landsvæðið okkar sem best og endurheimtum mikið almannarými í borgarlandinu sem hefur farið undir bílastæði sem standa mestmegnis auð hálfan sólarhringinn."

Að hugsa sér hvernig stjórnmálamaður getur sagt 95 % kjósenda sinna vera fífl sem hafi ekkert vit á því hvernig þeir vilji lifa. Hversvegna eru öll blöð undirlögð að bílaauglýsingum en ekki reiðhjólamyndum? Af hverju keyra strætóar 90 % tómir? af hverju mun Borgarlína verða líka tóm?

Af því að fólkið vill bíla, akreinar og bílastæði og það vill ekki stjórnmálamenn eins og Lív Magneudóttir, Sigurborgu Ósk Haraldsdóttir og Dag B. Eggertsson  sem vilja láta vatnið streyma upp í móti. 

það er alltaf hætta á því að áróður virki þveröfugt við það sem til er ætlast. En Bolli Kristinsson á samt heiður skilið fyrir baráttu sína gegn heimsku Borgarstjórnarmeirihlutans í Reykjavík. 

Vonandi hlustar fólk á hann frekar en á Liv Magneudóttur.