Of geyst farið

á Vesturlöndum í afléttingu varúðarráðstafana?

Við Íslendingar virðumst ekki reyna að sníða fjölda flugvéla sem koma til landsins í hlutfalli við getuna til skimana. Við virðumst samt mega til að stýra þessu ef við ætlum að ráða við vandann.Eins og segir í kvæðinu þá er akkúrat ekki til, aðeins svona hérumbil.

Gusugangur virðist vera okkur eðlislægur, hífa, slaka og laggo.

Bretar virðast vera að missa tökin og víðar virðist stefna í óefni, R komið yfir 14. Brasilía er komin yfir hæðina og heimurinn stefnir lóðbeint til andskotans. Hugsanlega breytist covid í verri plágu en við höfum áður séð og við erum ekkert að ráða við þetta mikið vegna óskynsamlegra fylleríslangana ferðabransans og þjóðhátíðarkippa.

Erum við ekki að fara og geyst í tilslökunum?

Hreint út sagt

kveður Björn Bjarnason upp úr með sannleikann um fáráðinn Gunnar Smára Egilsson sem ætlar nú að láta auðtrúa kjósendur sjá sér fyrir lifibrauði næstu árin. 

Auðvaldslindir þessa hentistefnumanns eru þornaðar með brottfalli Baugs og gjaldþrotaraða blaðaáutgáfanna sem hann fór fyrir á árum áður. Þá ferðaðist hann um á einkaþotum, bjó í Arnarnesi og hélt sig ekki beinlínis alþýðlega.

Björn hefur þetta að segja um þennan sérstaka mann:

"Þessi gasprari býður sig nú fram til þings þótt fyrir fáeinum árum segði hann slíkt ekki koma til álita enda hefði hann helst hæfileika til að leggja línur, semja boðskap og kynna hann.

Enn eitt fátæktarríki kommúnisma og sósíalisma er við það að gefa upp öndina, Kúba. Það gerist þó ekki friðsamlega eins og þegar höfuðvígið, Sovétríkin, hvarf úr sögunni. Almenningur efnir til mótmæla gegn harðstjórninni á Kúbu vegna skorts á nauðþurftum og lyfjum. Undanfarin ár hafa sósíalísk stjórnvöld í nágrannaríkinu Venezúela stutt við bakið á skoðanabræðrunum á Kúbu. Sá stuðningur er að engu orðinn vegna fátæktar og upplausnar í Venezúela. Þar eru mestu olíulindir heims sem nýtast þó ekki vegna niðurníðslu, framtaks- og stjórnleysis. Íranir smygla nú olíu til Venezúela!

Þegar þessar fréttir berast frá þjáðum þjóðum undir stjórn sósíalista kemur fram á völlinn umskiptingur til sósíalisma hér á landi, Gunnar Smári Egilsson, sem fram að hruni gekk erinda auðmanna, og boðar nú sósíalisma með þessum orðum:

„Fátækt er nokkuð sem stjórnvöld þröngva upp á tugir þúsunda fjölskyldna. Það er minnsta mál að hætta því. Lausnirnar hafa verið ljósar lengi, verið reyndar og sannað sig. Það eina sem vantar er meirihluti á Alþingi fyrir þeim. Kjósið rétt í haust. Ekki kjósa flokka sem vilja viðhalda fátækt.“

Þessi gasprari býður sig nú fram til þings þótt fyrir fáeinum árum segði hann slíkt ekki koma til álita enda hefði hann helst hæfileika til að leggja línur, semja boðskap og kynna hann.

Af mörgu sem Gunnar Smári hefur tekið sér fyrir hendur er fátt vonlausara en að ná því í nafni sósíalisma sem Castro-bræðrum mistókst á Kúbu, að útrýma fátækt. Þetta mistókst á Kúbu þrátt fyrir dyggan stuðning frá Sovétríkjunum og Venezúela. Héðan voru meira að segja skipulagðar sósíalískar samstöðuferðir til að létta undir með kúbverskum bændum. Allt kom fyrir ekki. Í rúm 60 ár hafa Kúbverjar búið við skert frelsi og lífskjör til að hugsjónir sósíalista njóti sín í framkvæmd.

Það sem Gunnar Smári segir að „viðhaldi fátækt“ hér á landi yrði talið himnasending á Kúbu og í Venezúela. Ofríkisstjórnum er viðhaldið með lögregluvaldi og fangelsunum til að hindra að flokkar á borð við þá sem Gunnar Smári hefur í heitingum við hér á landi fái þrifist.

Til að fela raunverulegan tilgang stefnunnar sem Gunnar Smári boðar skreytir hann sig og hana með alls kyns gylliboðum eins og að 30.000 félagslegar íbúðir verði byggðar á næstu tíu árum.

Þarna gerir sósíalíski hugmyndafræðingurinn og frambjóðandinn ráð fyrir að hann geti látið reisa 3.000 félagslegar íbúðir ár hvert næstu 10 ár.

Í skýrslu sem íbúðalánasjóður sendi frá sér í janúar 2019 sagði að í „grunnsviðsmynd íbúðaþarfagreiningarinnar [væri] þörf á fjölgun íbúða metin um 1.830 íbúðir á hverju ári á tímabilinu 2019-2040 til að vinna upp óuppfyllta íbúðaþörf og mæta undirliggjandi fjölgun heimila á tímabilinu“.

Allt annað sem frá Gunnari Smára kemur er þessu dæmalausa yfirboðamarki brennt. Vafasamari pappír hefur varla verið borin fyrir íslenska kjósendur en stefna sósíalíska hugmyndafræðingsins.

Tímabært er að endurtaka gamla slagorðið: Varizt vinstri slysin!"

Það þarf meiriháttar trúgirni til að gleypa boðskap þessa hentistefnumanns sem vill endurreisa fátæktarboðskap Castrobræðra á Kúbu. Það er hinsvegar raunveruleg hætta á því að einhverjir sjái ekki í gegn um þokuna sem hann þyrlar upp.Býður að " binda í sveitum sóslkinið, sérhvert loforð stend ég við", eins og Örn Arnarson lýsti framboðsræðu Odds Sterka af Skaganum sem ég man eftir.

Ég heimsótti Kúbu fyrir nokkrum áratugum þegar Raul var að taka við og horfði á tvöfalda hagskerfið með sérmynt fyrir útlendinga og hvernig neðanjarðarhagkerfið hélt lífinu í fólkinu. Hvarvetna svindl og svíanarí hjá bláfátæku fólkinu og var þó ástandið að lagast þar mikið þá frá því sem verið hafði á Sovéttímanum.

En þar fékkst ekkert, skortur á öllu og allt á hverfanda hveli.Tómar bílabrautir og umferðarbrýr. Allt í hönk sem hugsast gat.En öllu haldið í járngreipum lögreglu og hers.

Ég veit varla hvort ég á að hlæja eða gráta þegar ég horfi á þetta fyrirbrigði Gunnar Smára Egilsson prédika pólitík?  Á þjóðin virkilega að framfæra þennan mann næstu ár og láta hann eyða tíma Alþingis með bulli sínu?

Það er hreint út sagt hálf skelfileg tilhugsun.

Enn er kveðið úr haugnum

og kallað að sé af kögunarhóli.

Þorsteinn Pálsson kyrjar fullveldisfyrirlitninguna í nýrri grein í málgagni ESB á Íslandi í dag. Þar segir hann :

"Oft er árangursríkara í pólitík að hræða fólk frá stefnu andstæðinganna en að fá það með rökum til að aðhyllast eigin málstað.

Í sjálfu sér er eðlilegt í rökræðu að draga fram neikvæðar hliðar á málflutningi andstæðinga. En eins og í mörgu öðru eru það öfgarnar, sem eru hættulegar.

Þær koma helst fram í því að menn fara með staðlausa stafi um andstæð málefni og eyða ekki tíma í að færa fram rök fyrir eigin máli.

Fjölþjóðasamvinna

Andstaðan við öll stór skref, sem Ísland hefur stigið í alþjóðasamvinnu, hefur verið brennd marki slíkra öfga í hræðsluáróðri: Inngangan í Atlantshafsbandalagið, aðildin að Fríverslunarsamtökum Evrópu og samningurinn um Evrópska efnahagssvæðið, sem veitti okkur aðild að innri markaði Evrópusambandsins.

Andófið gegn því að þjóðin fái sjálf að ákveða hvort stíga eigi lokaskrefið til fullrar aðildar að Evrópusambandinu, byggist fyrst og fremst á að skapa ótta við breytingar.

Þeir sem eru lengst til hægri beita nú sömu ráðum í þessari umræðu og þeir sem voru lengst til vinstri og snerust öndverðir gegn aðildinni að Atlantshafsbandalaginu á sínum tíma.

Fullveldið

Fullveldið glatast. Þetta var og er algengasta staðhæfingin.

Reynslan af aðildinni að Atlantshafsbandalaginu sýnir hins vegar að hún hefur styrkt pólitískt fullveldi landsins.

Reynslan af þátttöku í Fríverslunarsamtökum Evrópu og síðar aðildinni að innri markaði Evrópusambandsins, sem nú er kjarni Evrópusamstarfsins, hefur með ótvíræðum hætti eflt efnahagslegt sjálfstæði landsins og um leið fullveldi þess.

Hvers vegna ætti lokaskrefið, sem er minna en aðildin að innri markaðnum, að leiða til fullveldisglötunar? Enginn hefur sýnt fram á það með rökum.

Enginn þeirra sem halda því fram að Ísland myndi tapa fullveldinu með fullri aðild, treystir sér til að halda því fram að Danmörk, Svíþjóð og Finnland séu ekki fullvalda ríki.

Erlendu fiskiskipin

Þá er fullyrt að með fullri aðild fyllist Íslandsmið af erlendum fiskiskipum. Það er röng fullyrðing.

Raunveruleikinn er sá að sameiginleg fiskveiðistefna Evrópusambandsins byggir á reglu um svonefndan hlutfallslegan stöðugleika. Það þýðir að engin þjóð fær rétt til veiða nema unnt sé að sýna fram á veiðireynslu á næstliðnum áratugum.

Engin þjóð hefur slíka veiðireynslu. Íslandsmið verða því áfram aðeins fyrir íslensk fiskiskip. Og sérhver aðildarþjóð setur sínar eigin stjórnunarreglur. Ekki þarf því að breyta fiskveiðilöggjöfinni vegna aðildar.

Hrun landbúnaðarins

Því er haldið fram að landbúnaður og atvinna í sveitum hverfi með fullri aðild. Rétt er að full aðild yrði trúlega mest krefjandi fyrir landbúnaðinn.

En getur íslenskur landbúnaður komist hjá krefjandi aðlögun að nýjum aðstæðum?

Umræðuskjalið um nýja landbúnaðarstefnu, sem landbúnaðarráðherra kynnti á dögunum, sýnir að róttækar breytingar eru óumflýjanlegar hvort heldur Ísland fengi fulla aðild eða ekki. Aukin alþjóðleg samvinna er reyndar eitt af nýmælunum í því skjali.

Færa má gild rök fyrir því að aðlögun sveitanna að nýjum aðstæðum og kröfum yrði léttari innan sambandsins en utan. Ástæðan er fyrst og fremst mjög öflugt stuðningskerfi við breytingar af því tagi, bæði byggðaþróun og nýsköpun atvinnuhátta.

Óttinn og vannýttu tækifærin

Til þess að Ísland geti vaxið út úr kreppunni þarf fyrst og fremst stöðugan gjaldmiðil. Opna þarf fleiri tækifæri á erlendum mörkuðum fyrir unnar sjávarafurðir og nýsköpun í þekkingariðnaði. Viðspyrna ferðaþjónustunnar er líka fólgin í þessu.

Við höfum alltaf stigið ný skref í fjölþjóðasamvinnu þegar verkefnið hefur verið að vaxa út úr efnahagslegum kreppum eða lægðum.

Ein mesta hættan, sem við stöndum andspænis, er sú að hræðsluáróður, byggður á fölskum forsendum, komi í veg fyrir að við getum nýtt vaxtarmöguleikana eins og best verður á kosið.

Utanríkisráðherra lét vinna faglega skýrslu um ávinninginn af aðildinni að innri markaði Evrópusambandsins síðasta aldarfjórðung.

Breytt ríkisstjórn gæti horft fram á við og látið vinna heildstætt mat á ríkari möguleikum Íslands í fjölþjóðasamstarfi nýs tíma.

Þannig má leysa hræðslupólitíkina af hólmi og opna málefnalega umræðu um ný tækifæri til verðmætasköpunar og aukins athafnafrelsis. " 

Merkilegt er að Þorsteinn virðist ekki viðurkenna að kvótinn á Íslandsmiðum gengur kaupum og sölum. Hann verður til sölu fyrir alla félaga okkar í ESB. Merkilegt að fyrrum sjávarútvegsráðherra skauti framhjá þessu.

Er það fjölþjóðasamstarf að ganga í tollabandalag 27 ríkja gegn meirihlutanum af veröldinni?

Hvernig á að endurgera landbúnaðinn íslenska ef fyrirheit Þorsteins ganga ekki eftir?

Hvernig ætlar Þorsteinn að endurgera fyrra fullveldi ef draumsýnir hans ganga ekki eftir?

Engin rök eru fyrir því að íslenska krónan hafi valdið kjararýrnun á Íslandi í hagsveiflum heimsins. Mörg rök eru fyrir því að hún hafi styrkt efnahaginn við þær aðstæður.

Það yrði skelfilegt af fullveldissalar á borð við Þorstein Pálsson komast í lykilsstöður úr haug sínum í næstu kosningum.

Brosleg er trúgirni

alþjóðasamfélagsins gagnvart Kínverjum. Í raun sannar hún yfirburði alræðis kínverska kommúnistaflokksins gagnvart vestrænu lýðræðisskipulagi og hversvegna við hljótum að tapa.

Það er gaman að fylgjast með einbeittum skrifum  sendiherra Kína í Mogga um skilyrta lýðræðið sem viðhaft er í Kína þar sem í augum uppi liggur að ekki er hægt að umbera allt í stjórnmálum af skiljanlegum ástæðum ef halda á einbeittri stjórn á hlutunum eins og í Hong Kong til dæmis.

Hér á Vesturlöndum tröllríður einhver áhyggja yfir hamfarahlýnun loftslagsins húsum.Íslenski forsætisráðherrann Katrín er andsetin af áhyggjum yfir þessari trúarsetningu fremur en vísindalegum staðreyndum í loftslagsmálum  og henni finnst þetta vera forgangsmál sitt í stjórnmálum. Til þess eigi að verja opinberu fé í stórum stíl.

Samt tökum við fullt til Kínverja og hvað þeir vilji.Xi Jinping gefur út yfirlýsingu un að útblástur Kína af CO2 nái hámarki 2030 og Kína verði kolefnishlutlaust 2060. Og við trúum þessu auðvitað-, allavega meira eða minna.Það er að sjá að við tökum þessu sem sannleika og sníðum okkur sjálf eftir þessum dagsetningum.

 

Kolanám Kínverja er í miklum vexti.Afkastageta kolakyntra raforkuvera sem eru í byggingu í  Kína eru miklu meiri en allra kolakyntra raforkuvera í Ameríku sem nú eru í rekstri. Og þessi ver koma  til viðbótar við þau sem fyrir eru og bætast við í hverri viku.

Opinberlega voru byggingar kolakyntra raforkuvera leyfðar á ný 2018 eftir áður sett málamynda bann sem átti að sýna góðan vilja Kínverja í loftslagsmálum.

BMW framleiðir 600.000 bíla í Shenyng árlega. Það er ekki gert með grænu rafmagni nema að miklum minnihluta. En við erum ekki að vesenast í smáatriðum þegar yfirlýsingar Xi eru annars vegar.

Við erum reiðubúin að leggja hart að okkur til að draga úr losun gróðurhúsalofttegunda sem við getum stjórnað utan eldgosa.Kínverjar fara hinsvegar sínu fram eftir því sem þeim hentar. Við höfum engin tök á að kanna sannleiksgildi yfirlýsinga þeirra um ártöl og ástand.Enda skilja Kínverjar  hugtök eins og orðheldni og heiðarleika öðruvísi en við á Vesturlöndum vegna langrar sögu sinnar og nauðsynja.

Þar endar samkeppni okkar við Xi í broslegri trúgirni okkar á Vesturlöndum. 

Hverjum trúum við betur?

Bjarna  Benediktssyni og Glapinski pólska seðlabankastjóranum sem lýsti því  hvernig zlotíið pólska hefði bjargað þeirra endurreisnarmálum eða Þorsteini Pálssyni og hans fullveldisfyrirlitningarliði sem vill ganga í ESB og Evrópuherinn og henda krónunni, hafandi reynsluna frá hruninu 2009? 

Bjarni skrifar í Fréttablaðið í dag:

"Það ríki er vandfundið þar sem jöfnuður er meiri en á Íslandi. Þetta kemur skýrt fram í alþjóðlegum mælingum, þar sem lágtekjuhlutfall hefur mælst hvað lægst hér af evrópskum samanburðarríkjum og jöfnuður einna mestur. Ekki er nóg með að jöfnuður sé meiri hér en í samanburðarríkjum, heldur sýna álagningarskrár að bilið milli þeirra sem eiga mest og minnst verður sífellt minna.

Í svari við nýlegri fyrirspurn frá formanni Samfylkingarinnar kemur fram að hlutfall eigna efnuðustu prósenta landsmanna af heildarkökunni fer minnkandi. Þessi þróun hefur verið nokkuð stöðug undanfarin ár, en nú hefur hlutur þeirra ríkustu ekki verið lægri frá því í kringum síðustu aldamót. Með þessu er ekki sagt að „réttu hlutfalli“ sé náð eða ekki þurfi að vinna áfram að bættum kjörum þeirra sem minnst hafa. Alltént er þó orðræða þeirra sem stöðugt tala um séríslenska misskiptingu og óréttlæti nokkuð sérkennileg þegar staðreyndir málsins eru skoðaðar.

Það hefur verið keppikefli okkar Íslendinga um árabil að byggja hér samfélag þar sem allir geta freistað gæfunnar og náð árangri á eigin forsendum, en halda á sama tíma úti þéttu velferðarneti sem grípur þá sem þurfa.

Við viljum virkja kraftinn í einstaklingnum og skapa jarðveg þar sem fólk með góðar hugmyndir og framtakssemi að vopni getur blómstrað. Markmiðið er að stækka sífellt kökuna, frekar en að hugsa bara um hvernig á að sneiða hana niður.

Við aukum ekki hagsæld með því að jafna alla niður með hærri sköttum og útþenslu hins opinbera, eins og sumir flokkar tala ítrekað fyrir. Við siglum nú út úr tímabili heimsfaraldurs sem hefur sett mark sitt á flest svið samfélagsins.

Það er samdóma álit flestra að hér hafi náðst afburða góður árangur, bæði heilsufars- og efnahagslega. Ísland stóðst COVID-storminn betur en flestar þjóðir. Næstu misseri þurfum við að halda áfram fast við sömu gildi. Jöfn tækifæri umfram jafna útkomu. Trú á fólk, frelsi og framfarir. Þannig byggjum við saman enn sterkara Ísland. "

Það er um þetta sem verður kosið í haust.

Það byggist á því hverjum við trúum betur.

Gera bara ekki neitt

nema að mæta á Austurvöll og mótmæla að reynt sé að hafa hemil á hælisleitendum?

Gústaf Adolf skrifar frá Svíþjóð linkindin er að leiða þá frændur vora.

"Það er sérkennilegt hversu hópur rétttrúaðra á Íslandi reynir að villa um fyrir fólki, hvað sé að gerast í Svíþjóð. Rétttrúaðir fylgja stefnu sænskra sósíaldemókrata, sem skilgreina stjórnarandstöðuna sem rasista og telja flokkinn vera það sama og ríkið.

Fréttamennska RÚV jaðrar við persónudýrkun á Stefan Löfven, leiðtoga sósíaldemókrata, og fylgst með hverju spori „foringjans“ en lítið sem ekkert sagt frá málum stjórnarandstöðunnar, t.d. Svíþjóðardemókrata og Móderata.

Að eitthvað sé sagt frá tilfinningum venjulegra Svía vegna alls ofbeldis virðist ekki á dagskrá. RÚV sem fréttastofnun hefur gjörsamlega brugðist hlutverki sínu að segja sannar fréttir af ástandinu. Bogi Ágústsson fréttastjóri heldur úti síðu á Facebook sem hann segir að fjalli um norræn mál en allar „óþægilegar fréttir“ eru umsvifalaust skotnar í kaf og þeim sem gagnrýna sænska krata umsvifalaust hent út.

Auk hefðbundins rasistastimpils á stjórnarandstöðuna í Svíþjóð, þá halda fylgjendur Boga Ágústssonar því fram undir leiðsögn hans að sænskir lögreglumenn séu nýnasistar. Það er full ástæða fyrir stjórn Ríkisútvarpsins að láta rannsaka fréttamennsku Boga Ágústssonar ef stjórnin vill koma í veg fyrir að RÚV verði eins og Alheimstíminn, ríkismiðill kínverska kommúnistaflokksins.

Eftir morðið á lögreglumanninum Adreas Danman hafa Svíar sýnt lögreglunni eindæma samstöðu og stuðning. Blómahaf frá almenningi á morðstað, á lögreglubílum og fyrir utan lögreglustöðina eru tákn um hug almennings og hafa sumir lögreglumenn sagt hrærðir frá því að einmitt þessi stuðningur geri þeim kleift að þrauka í starfinu.

Hvergi er álag jafn mikið á einstökum lögreglumönnum og í Svíþjóð, sem er með færri lögreglumenn á hverja 100 þúsund íbúa en flest önnur lönd í Evrópu. Á sama tíma og ofbeldisaukningin lyfti Svíþjóð upp í efsta sæti banvænna skotárása í Evrópu, þá fækkaði lögreglumönnum um 8% frá 216 lögreglumönnum á hverja 100 þúsund íbúa árið 2010 niður í 198 árið 2019. Í fyrra var talan 201.

Þessar tölur má t.d. bera saman við 300 lögreglumenn á hverja 100 þús. íbúa í Þýskalandi, 320 í Frakklandi og 360 á Spáni. Stöðugt svikin loforð vinstri stjórnar Svíþjóðar um aðgerðir og árangur í baráttunni við glæpahópana hefur leitt til mikillar hægri sveiflu í Svíþjóð og skv. skoðanakönnunum fengju Svíþjóðardemókratar, Móderatar og Kristdemókratar eigin meirihluta ef kosningar færu fram í dag.

Jimmie Åkesson, formaður Svíþjóðardemókrata, sagði nýlega í ræðu „að einungis skugginn er eftir af gömlu Svíþjóð“. Ulf Kristersson, formaður Móderata, segir sósíaldemókrata vera „fordæmalausa hræsnara“ og Ebba Bush Thor, formaður Kristdemókrata, lýsti ríkisstjórn Löfvens sem „rauðgrænum hrærigraut“. Aðrir, t.d. ástkær rithöfundur Svía, Björn Ranelid, segja að „sænskir stjórnmálamenn hafi blóð á höndum sér“ og hann lýsti því að „engin fjölskylda í Svíþjóð hefur þjónað Svíum á jafn einstakan hátt og fjölskylda hins myrta lögreglumanns“.

Andreas Danman skildi eftir sig þungaða eiginkonu sem einnig er lögreglumaður. Faðir hennar og bróðir Danmans eru líka lögreglumenn, þannig að það er skiljanlegt, að lögreglan taki missinn nærri sér eins og hinn almenni Svíi gerir.

Það hefur ekki bætt ástandið að hinn ungi morðingi er Sómali með sænskan ríkisborgararétt. Hann var dæmdur í árs vist á unglingahæli fyrir rúmu ári, vegna morðtilræðis við ókunnan mann í sporvagni í Gautaborg, þegar hann næstum drap manninn með sveðjustungu í hálsinn.

Yfirvöld Svíþjóðar dylja auðkenni hins grunaða morðingja og segja líf hans í hættu en óháðir miðlar hafa birt nafn og myndir af honum. Sænskir sósíaldemókratar afneita kerfisbundið með fáum undantekningum þætti óhefts fólksinnflutnings til Svíþjóðar og innfluttra glæpamanna í vaxandi skálmöld í Svíþjóð.

Vinstri menn segja að með því að upplýsa um þjóðerni og litarhátt einstakra glæpamanna, þá sé verið að halda því fram að allir innflytjendur séu glæpamenn. Stimpla þeir síðan alla sem segja sannleikann sem rasista, ef glæpamennirnir hafa annan húðlit en hvítan. Margir sem hafa komið til Svíþjóðar sem flóttamenn frá styrjaldarátökum Mið-Austurlanda segja að ástandið í Svíþjóð sé engu skárra en þaðan sem þeir komu og vill um helmingur íbúa svokallaðra sérstakra viðkvæmra svæða flytja burtu.

Það er með eindæmum að verða vitni að því, að fréttamiðlar eins og RÚV skuli leggja sig niður við að taka afstöðu með einum aðila í innanlandsstjórnmálum Svíþjóðar og vinkla frásagnir og útskýringar á jafn blygðunarlausan og ósvífinn hátt og Bogi Ágústsson fréttamaður gerir sig sekan um.

Virðist mikilvægara fyrir RÚV að játa sænskum sósíaldemókrötum hylli sína en að segja sannar fréttir. Heilaþvottarhópur Boga Ágústssonar á Facebook uppnefnir einfaldar fréttir frá Svíþjóð „draugasögur“ til að „hræða gamalmenni á Íslandi“. Sú raunveruleikaafneitun sem RÚV ástundar í boði Boga Ágústssonar er ekki hæf ríkisstofnun sem skv. lögum ber að gæta hlutleysis og skyldar starfsmenn sína að fylgja siðareglum, sem því miður eru fótumtroðnar í stjórnmálablindu."

Ekki eru þetta alvörulaus skrif hjá Gústaf Adolf sem lifir í miðri hringiðunni í Svíþjóð. Hann undrast kæruleysi okkar og hlutdrægni þar sem ekki má blaka við þessum hælisleitendamálaflokki öðruvísi en að Sema Erla og hennar nótar  rísi uppá afturfæturnar til að mæla öllu öðru en íslenskum hagsmunum bót. Hvaðan kemur þetta fólk í múslímadekri sínu og hvert stefnir það?

Vill það sænskt ástand hér og fækkun lögreglu? Eigum við bara að gera ekki neitt í hælisleitendamálum og láta Semu Erlu bara ráða? 

Trúðar

taka sig út á breiðmynd í Cinemascope. Marklausar yfirlýsingar þar sem annar heldur á lygamerkinu og hinn er staðráðinn í að láta ljúga sig fullann í sjöunda sinn í það minnsta.

"Dagur B. Eggertsson borgarstjóri og Sigurður Ingi Jóhannsson, samgöngu- og sveitarstjórnarráðherra, svo undir yfirlýsingu um að framkvæmdir við brautina hefjist eftir fimm ár og hún verði tilbúin eftir tíu ár.

Ráðherrann var afdráttarlaus og sagði framkvæmdina í raun hafna þótt ekki sæist nein grafa.

Borgarstjórinn var að venju loðnari í afstöðu sinni: „Nú held ég að við séum kannski í fyrsta skipti komin með raunhæfa tímaáætlun. En auðvitað þarf að hafa í öllum svona stórum og flóknum verkefnum fyrirvara varðandi umhverfismat og skipulagsþáttinn og það samráð sem framundan er,“ sagði Dagur B.

Þeir voru kampakátir 6. júlí á hafnarbakka við undirritun yfirlýsingar um Sundabraut: Dagur B. Eggertsson borgarstjóri og Sigurður Ingi Jóhannsson, samgöngu- og sveitarstjórnarráðherra (mynd: mbl.is/Eggert Jóhannesson).

Í samtali við málgagn Samfylkingarinnar og meirihluta borgarstjórnar, Kjarnann, föstudaginn 9. júlí sagði svo Pawel Bartoszek, borgarfulltrúi Viðreisnar og formaður skipulags- og samgönguráðs, að hugsanlega yrði aldrei ráðist í að leggja Sundabraut. Hann sagði:

„Framkvæmd getur verið þjóðhagslega hagkvæm en ef það kemur í ljós að það er þjóðhagslega hagkvæmara að gera ekki neitt þá er það auðvitað skynsamasti kosturinn. Við erum að sjálfsögðu að reyna að skoða málið mjög alvarlega en á meðan að formleg ákvörðun hefur ekki verið tekin þá er alltaf sá möguleiki fyrir hendi að það verði ekki ráðist í þessa framkvæmd.“

Af viðtalinu við Pawel sést að áhyggjur hans af því að Sundabraut nýtist eigendum einkabílnum ráða miklu um afstöðu hans. Honum er þó huggunarefni „að það eru mjög sterk fyrirheit um lagningu stíga fyrir gangandi og hjólandi meðfram Sundabrautinni allri, sem hefði aldrei orðið fyrir kannski 20 árum síðan, þá hefði mönnum aldrei dottið það í hug en að líta á þetta öðruvísi sem hreina einkabílaframkvæmd,“ segir hann í krafti eigin ímyndunarafls.

Pawel segir að borgarlínan sé næst á dagskrá Hún muni koma til framkvæmda fyrr heldur en Sundabraut og að það sé framkvæmd sem nýtist fyrst og fremst „virkum ferðamátum“ eins og það er orðað á Kjarnanum.

Sigurður Ingi gekk örugglega til yfirlýsingarinnar með borgarstjóra af heilindum og Framsóknarflokkurinn nýtir sér undirskrift formanns síns strax sér til framdráttar í pólitískum auglýsingum vegna komandi þingkosninganna. Full ástæða er hins vegar til að efast um hug þeirra sem standa að yfirlýsingunni af hálfu meirihlutans í Reykjavík. Orð borgarstjóra og formanns skipulags- og samgönguráðs borgarinnar sýna að þeir hafa alla fyrirvara og ætla að láta niðurstöðuna ráðast án þess að unnt sé að vísa í fyrirheit af þeirra hálfu. Þeir leika með öðrum orðum tveimur skjöldum í málinu.

Að Dagur B. Eggertsson og samstarfsfólk hans gangi fram á þennan veg er ekki nýtt. Í skjalasafni samgönguráðuneytisins ættu að liggja mörg skjöl vegna Reykjavíkurflugvallar sem minna á nauðsyn varúðar í samskiptum við Dag B. um mikilvæg samgöngumál. Margar yfirlýsingar eru ekki einu sinni pappírsins virði."

Merkilegt að menn skuli nenna að láta þennan Dag B. hafa sig ítrekað að fífli eins og hrekklaus dýralæknirinn gerir með því að taka sæti á trúðabekknum með Borgarstjóranum í Reykjavík sem virðist varla vita hvenær hann lýgur eða ekki um umferðarmál.

Alvöru pólitík

birtist í skrifi Arnars Jónssonar í Morgunblaðinu í dag.

Þar tekur hann fullveldissalann Þorstein Pálsson á hné sér og afgreiðir snyrtilega.

Hann segir:

"Fróðlegt væri að vita hvort Þorsteinn Pálsson hafi verið ósammála grein sem Chris Patten, síðasti breski landstjórinn í Hong Kong, birti í Morgunblaðinu 6. júlí sl. um „einstefnu“ Kínverja í utanríkismálum.

Helst hallast ég að því að Þorsteinn hafi ekki lesið grein Pattens, því annars hefði hann vart sent frá sér Fréttablaðsgrein 8. júlí sl., þar sem hann hann notar orð eins og „fjölþjóðasamvinnu“ og „evrópusamstarf“ í misheppnaðri viðleitni til að koma höggi á Sjálfstæðisflokkinn og mig.

Í greininni segir Þorsteinn m.a.: „Sjálfstæðismenn í suðvesturkjördæmi ákváðu nýlega að setja í baráttusæti á lista sínum í þessu sterkasta vígi flokksins einn helsta andófsmann EES-samningsins, sem auk þess var aðalhugmyndafræðingurinn í andstöðunni við þriðja orkupakkann. Áður skipaði þetta sæti talsmaður frjálslyndra viðhorfa í flokknum.“

Tilvitnaðar línur – og grein Þorsteins í heild sinni – gefa tilefni til eftirfarandi athugasemda og leiðréttinga. Sú „ákvörðun“ sjálfstæðismanna sem Þorsteinn vísar þarna til er lýðræðisleg niðurstaða prófkjörs þar sem alls 4.772 manns greiddu atkvæði, fleiri í þessu kjördæmi einu en í prófkjörum allra annarra íslenskra stjórnmálaflokka samtals á landsvísu.

Flokkur Þorsteins valdi ólýðræðislega á framboðslista sína. Þorsteinn afflytur sjónarmið mín þegar hann kallar mig „andófsmann EES samningsins“.

Þvert á móti hef ég fram til þessa lagt aðaláherslu á að Íslendingar nýti ákvæði samningsins til sjálfsagðrar hagsmunagæslu gagnvart ESB og öðrum EES-þjóðum. Þorsteinn ýjar að því að ef Sjálfstæðisflokkurinn vinni umrætt sæti megi „reikna með fleiri uppákomum við innleiðingu reglna á grundvelli EES-samningsins“.

Ef skilja má þetta svo að Þorsteinn telji rétt að líkja lágmarkskröfum um þinglega meðferð, hagsmunagæslu og lýðræðislega rót laga við einhvers konar „uppákomur“ þá ber það vott um stjórnlyndi og valdboðsstefnu annars vegar og þrælslund hins vegar, en ekki það „frjálslyndi og lýðræði“ sem flokkur Þorsteins vill þó kenna sig við í orði kveðnu.

Viðhorf liðinnar tíðar

Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan ég starfaði sem nýútskrifaður lögfræðingur í dómsmálaráðuneyti Þorsteins Pálssonar. Hann er hættur á þingi en ég er mögulega á leið þangað inn nú í haust. Þetta ætti að vera Þorsteini til áminningar um að staða Íslands gagnvart ESB er ekki hin sama nú og hún var fyrir næstum 30 árum þegar Ísland gerðist aðili að EES.

Í grein sinni vísar Þorsteinn ítrekað til „Evrópusamstarfsins“, án þess að séð verði að hann greini þá undiröldu ólýðræðislegrar valdasamþjöppunar sem síðustu ár hefur orðið öllum sýnileg sem það vilja sjá. Þessi skortur á greiningu, sem greinilega háir þó fleirum en Þorsteini, er illskiljanlegur í ljósi þeirra upphafsorða Rómarsáttmálans (1957) að stefnt sé að „æ nánari samruna“ (e. ever closer union).

Hinn „æ nánari samruni“ aðildarríkja ESB stefnir nú hraðbyri í átt frá því sem Chris Patten segir í áðurnefndri grein að sé undirstaða tvíhliða samskipta fullvalda ríkja, þ.e. að ákvarðanir séu alla jafna teknar „ýmist í sameiningu eða einhliða, í því augnamiði að varðveita og efla eigin hagsmuni […]“.

Eftir útgöngu Breta hefur þessi straumur orðið merkjanlega þyngri, sbr. frétt Reuters 8. júní sl. um þau ummæli utanríkisráðherra Þýskalands að afnema ætti neitunarvald aðildarríkja ESB í utanríkismálum. Smáríkjum á þannig ekki lengur að leyfast að standa í vegi fyrir meirihlutavaldi innan ESB.

Á sama tíma berast fregnir af sambærilegri einstefnuþróun í innanríkismálum aðildarríkjanna, því framkvæmdarstjórn ESB hefur tilkynnt að hún hyggist stefna sjö ríkjum fyrir dómstól ESB vegna brota á Evrópureglum, m.a. Þýskalandi fyrir að heimila þýska stjórnarskrárdómstólnum að segja að skattfé Þjóðverja skuli varið í samræmi við þýsku stjórnarskrána en ekki samkvæmt Evrópurétti.

Þeir sem harðast vilja halda sig við ESB draumsýnina munu svara þessu með því að segja að allar þessar málshöfðanir og valdbeiting þjóni göfugum tilgangi. Fram hjá því verður þó ekki horft að slíkir einstefnutilburðir Brusselveldisins misvirða ítrekað lýðræðislegan vilja aðildarþjóðanna.

Í framkvæmd víkur lýðræðið þar fyrir skrifræðinu og lýðveldin fyrir skrifstofuveldinu. Íslendingar þurfa ekki að rýna í neina kristalskúlu til að sjá hver staða smáríkja í slíku fyrirkomulagi kemur til með að vera. Stærstu ríkin, sem leggja fram mest fjármagn, verða ráðandi í öllum meginatriðum.

Stöndum gegn ófrjálslyndu og ólýðræðislegu íhaldi

Skrif Þorsteins bera vott um skeytingarleysi gagnvart fullveldi Íslands, því hagsmunir Íslands samræmast illa þeim veruleika að vera jaðarsett og áhrifalaust smáríki gagnvart æðsta valdi innan ESB.

Hugsjónir um sjálfsákvörðunarrétt þjóða og alþjóðlega samvinnu eru ekki í takt við þá vaxandi einstefnu sem nú blasir við á vettvangi ESB. Fullveldi felur í sér að íslensk lög séu sett af lýðræðilega kjörnu Alþingi og að æðsta túlkunarvald um þau lög sé hjá íslenskum dómstólum.

Vilji menn ofurselja íslenska kjósendur öðru fyrirkomulagi er sjálfsagt að viðkomandi láti á það reyna í lýðræðislegum kosningum. Það jákvæða við grein Þorsteins er að þar kristallast sú staðreynd að nú í haust gefst kjósendum í reynd færi á að tjá afstöðu sína til þessara álitaefna þar sem menn hafa þá skýran valkost milli þeirra sjónarmiða sem ég hef fært fram, annars vegar, og svo þeirrar tegundar valdasamruna, valdboðs, stjórnlyndis, einstefnu og undirlægjuháttar sem Þorsteinn Pálsson og fleiri boða undir merkjum annarra flokka.

Í því samhengi mun mér gefast tækifæri til að draga fram veikleika og misskilning, ef ekki afbökun, í málflutningi Þorsteins og annarra sem horfið hafa frá sjálfstæðisstefnunni og telja nú „augljóst“ að fríverslun útheimti fullveldisframsal til yfirþjóðlegs embættismannavalds og stofnanaveldis í fjarlægum borgum.

Þennan draug hafa Bretar kveðið niður eftir útgöngu sína úr ESB með tvíhliða samningum við önnur ríki. Lausnin felst einfaldlega í gagnkvæmri viðurkenningu framleiðslustaðla, auk synjunar- og neitunarvalds þar sem það á við. Hvað sem firrum Þorsteins Pálssonar kann að líða er Íslandi þessi leið fær sem fullvalda ríki, án þess að ofurselja sig erlendu lagasetningar- og túlkunarvaldi.

Þetta er hrein skynsemi og stendur nær klassísku frjálslyndi í framkvæmd en ákall Þorsteins Pálssonar um blint íhald, undirlægjuhátt, miðstýringu og órjúfanlega tryggð við ESB, allt á kostnað sjálfsákvörðunarréttar og lýðræðis. Ég treysti kjósendum til að hafna gervistjórnmálum, sýndarlýðræði og gervifrjálslyndi af þeim toga sem Þorsteinn Pálsson boðar nú.

Eftir Arnar Þór Jónsson » Kjósendur hljóta að hafna gervistjórnmálum, sýndarlýðræði og gervifrjálslyndi.

Arnar Þór Jónsson Höfundur skipar 5. sætið á framboðslista Sjálfstæðisflokksins í Suðvesturkjördæmi."

Þessi skrif eru eins og ferskur andblær í pólitíkinni þar sem yfirveguð rökhyggja flengir yfirborðsmennsku og veikan málaefnagrunn. Ef svona skrif hafa ekki áhrif á þá sem lesa í alvöru pólitískum tilgangi þá þýða svona skrif ekki hætishót heldur hafa klisjurnar tekið völdin eins og hjá Viðreisnarfylkingu Þorsteins Pálssonar 

Umhverfissóðinn Ísland!

Í Bændablaðinu skrifar ritstjórinn H.Kr. svo:

" Orkustofnun skráir skilmerkilega ár hvert áhrif samstarfs í orkumálum á milli Íslands og Evrópusambandsins. Ein birtingarmynd þess er heimild til sölu á því sem kallað er upprunaábyrgða raforku.

 Þá eru menn að selja pappíra sem votta að orkan sem kaupandinn er að nota sé framleidd með endurnýjanlegum orkulindum. Skiptir þá engu máli þó staðreyndin sé að orkan sem viðkomandi notar sé framleidd með kolum, olíu, gasi eða kjarnorku. Líkt og trúarbrögðin á miðöldum skýldu sér á bak við baráttuna við djöfulinn sjálfan, þá er salan á aflátsbréfum eða „upprunavottorðum“ nútímans rökstudd með baráttu gegn hlýnun loftslags. Í báðum tilfellum er kynt undir skefjalausum ótta almennings líkt og enginn sé morgundagurinn.

Afleiðing sölu þessara aflátsbréfa er að í bókhaldi Orkustofnunar fyrir raforkuframleiðslu á Íslandi árið 2020 er skráð að 57% íslensku raforkunnar sé framleidd með jarðefnaeldsneyti (kolum, olíu og gasi) og 30% sé framleitt með kjarnorku.

Þá er sagt að fyrir framleiðslu raforku á Íslandi séu Íslendingar að losa 377,91 gramm af koldíoxíði á hverja einustu kílówattstund en þau voru samtals rúmlega 19 milljarðar á árinu 2020.

Það þýðir að losun Íslendinga af koldíoxíði nam á pappírunum það ár um 7,2 milljónum tonna. Þá er líka sagt að vegna orkuframleiðslu Íslendinga falli til geislavirkur úrgangur sem nemi 1,08 grömmum á hverja kílówattstund. Það þýðir tæplega 21 þúsund tonn af geislavirkum úrgangi á ári."

Til hvers er þessi sýning?

Fyrir hvern er hún?

Hvað græðir Ísland á þessu?

Getur einhver útskýrt hversvegna Ísland er slíkur umhverfissóði?

Skelmirinn Dagur B.

ætlar sér áreiðanlega ekkert annað en að nota Keldnaland sem féþúfu til að að geta spreðað einhverju í Borgarlínuna. Snúa aura út úr Sigurði Inga sem er í góðri trú að hann sé að þjóna vísindunum í veirurannsóknum en ekki lóðabrasknáttúru Dags B.,.

Það dreg ég í efa að vísindi komi Degi B. til hugarlundar.Honum er sama þó hann rústi vísindastarfinu á Keldum bara ef hann getur leikið biðleiki í þráhyggjunni um Borgarlínuna og grætt einhverja aura á lóðabraski.

Lifandis er orðið aðkallandi að koma þessum arfalánlausa meirihluta frá völdum í Borgarstjórn Reykjavíkur. meirihluta sem virðist vera upp á kant við meirihluta Borgarbúa utan 101 sem verða að sætta sig göngugötuofbeldi, bílastæðafækkun, enga Sundabraut,skólamyglur, grasslátt á eigin vegum og gatnaþrengingar. Hvað viljið þið meira?

Yfir þessu regérar loforðaskelmirinn Dagur B. Eggertsson, samviskulaus með öllu, bara ef hann fær að þenja sig út í frægðarsól ráðhússins þar sem stöðugt fjölgar í aðstoðarmannaliðinu en úrræðum í umferðarmálum fækkar að sama sakapi.