Innflytjendamál

er umfjöllunarefni Sigmundar Davíðs í Morgunblaðinu í dag. Ef eitthvað getur raskað genetískri fylgisspekt minni við íhaldið þá er það skynsamleg orðræða eins og þessi um innflytjendamál.

Sigmundur skrifar:

"Málefni hælisleitenda hafa verið í ólestri á Íslandi undanfarin ár. Landið er komið á kortið hjá glæpamönnunum sem standa fyrir meirihluta ferða hælisleitenda til Evrópu að mati Evrópulögreglunnar. Í öðrum ríkjum Norðurlandanna hefur hælisumsóknum fækkað verulega (um 90% í Danmörku frá 2015). Covidárið 2020 voru hins vegar afgreiddar 585 hælisveitingar á Íslandi, hlutfallslega nífalt fleiri en í Danmörku. Áður voru umsóknir um hæli á Íslandi á sama hátt orðnar sexfalt fleiri en í Noregi og Danmörku.

Þetta er annars vegar afleiðing þeirra skilaboða sem stjórnvöld hinna Norðurlandaríkjanna hafa sent frá sér og hins vegar af skilaboðum íslenskra stjórnvalda. Forsætisráðherra Dana og formaður jafnaðarmanna sagði nýverið að markmiðið væri að enginn kæmi til Danmerkur til að sækja um hæli. Danir þyrftu sjálfir að hafa stjórn á því hverjum yrði boðið til landsins og beina fólki í öruggan og lögmætan farveg.

Um svipað leyti munaði minnstu að ríkisstjórn Íslands auglýsti landið rækilega sem áfangastað. Það var gert með frumvarpi um að veita öllum sömu styrki og þjónustu hvort sem þeim væri boðið til landsins eða kæmu á eigin vegum eða þeirra sem skipuleggja smygl á fólki. Það hefði í fyrstu tífaldað fjölda þeirra sem ættu rétt á sama fjárstuðningi og þjónustu en fjöldinn hefði svo aukist hratt.

Þetta kallar á viðbrögð því ef ekki verður gripið inn í með afgerandi hætti við þessar aðstæður mun ástandið bara versna og verða loks óviðráðanlegt. En vilji menn líta til reynslu Norðurlandanna má finna lausnir.

Meginstefnan

Við þurfum sjálf að ráða því hversu mörgum innflytjendum við tökum á móti. Það getum við ekki nú. Það þarf að setja hámark á fjölda hælisleitenda og koma um leið á sanngjarnara og mannúðlegra hælisleitendakerfi. Það ætti ekki að vera hægt að leita „skyndihælis“ á Íslandi. Við munum þó áfram taka á móti kvótaflóttamönnum.

Ísland er lítið land sem hefur tekist að byggja upp betra velferðarsamfélag en víðast hvar annars staðar. Á Íslandi er lögð áhersla á jafnrétti en um leið að hver og einn leggi sitt af mörkum. Gagnkvæmt traust er forsenda þeirrar samheldni og öryggistilfinningar sem einkennt hefur landið.

Þótt útlendingar séu velkomnir til Íslands skiptir sköpum að þeir verði hluti af samfélaginu. Það gerist ekki öðruvísi en að þeir hafi vilja til þess sjálfir. Þegar fólk flytur til landsins án þess að aðlagast samfélaginu dregur það úr samheldni.

Núverandi innflytjenda- og hælisstefna skapar ekki aðeins vandamál fyrir Ísland, hún ýtir líka undir ofbeldisfullt og lífshættulegt óréttlæti þar sem óprúttnir mansalar hagnast gríðarlega á ógæfu annarra.

Á undanförnum þremur árum hafa meira en 10.000 manns, þar með talið mörg börn, drukknað á Miðjarðarhafi við að reyna að komast til Evrópu. Mun fleiri verða fyrir ofbeldi og misnotkun á leiðinni. Konur eru neyddar í vændi, fjölskyldur í heimalandinu eru kúgaðar og fólk selt í þrælahald.

Um leið hafa Vesturlönd vanrækt þá flóttamenn sem eru í mestri neyð. Nærumhverfinu hefur ekki verið sinnt sem skyldi. Undanfarin fjögur ár hafa Evrópulönd varið umtalsvert meira fjármagni en áður í úrvinnslu hælisumsókna fyrir þá sem hafa komist til landa álfunnar þótt stór hluti þeirra reynist vera förufólk sem á ekki rétt á hæli í Evrópu.

Með núverandi kerfi erum við að vanrækja skyldur okkar gagnvart öðru fólki.

Við höfum yfirgripsmikla áætlun þar sem er litið bæði til hagsmuna Íslands og umheimsins. Áætlun sem stenst alþjóðasamþykktir að fullu. Áætlun sem getur orðið öðrum Evrópulöndum fyrirmynd, ekki hvað síst vegna þess að hún byggist á rétti hvers lands til að ákveða hversu mörgum innflytjendum það tekur við. Þar er gert ráð fyrir að hvert land taki aðeins við þeim fjölda flóttamanna sem hægt er að aðlaga hverju samfélagi fyrir sig.

Við sem samfélag höfum trúað því of lengi að ef aðeins þeir sem koma hingað læri tungumálið og fái vinnu þá deili þeir líka gildum okkar. Sem betur fer gera það margir en því miður eru líka margir sem aðhyllast hugmyndafræði sem er andsnúin lýðræði okkar og samfélagslegum gildum.

Áætlunin felur í sér leið út úr núverandi ástandi. Ástandi þar sem hver aðgerð í einu landi leiðir til aukins aðhalds í nágrannalöndunum og lönd keppast um að vera minnst aðlaðandi staðurinn fyrir flóttamenn að leita skjóls.

Við erum tilbúin til að vinna með öðrum löndum að bættu kerfi. Meðferð hælisumsókna ætti eingöngu að fara fram í öruggum löndum utan Evrópu og innstreymi í álfuna að taka mið af áætlunum Sameinuðu þjóðanna um kvótaflóttamenn.

Afstaða danskra jafnaðarmanna

Ofangreind meginstefna er nokkuð mildaður útdráttur úr inngangi að stefnu danskra jafnaðarmanna í innflytjendamálum (en Ísland sett inn þar sem stóð Danmörk). Í tillögunum sjálfum er að finna margar afdráttarlausar aðgerðir. Þar með talið: . Tillögu um móttökustöð utan Evrópu.

. Þak á hversu margir útlendingar sem ekki eru vestrænir geti sest að í Danmörku.

. Önnur áform um að ná stjórn á fjölda flóttamanna til Danmerkur. . Strangar kröfur vegna fjölskyldusameiningar. . Áform um að senda fleiri hælisleitendur heim og stofnun sérsveitar lögreglu í þeim tilgangi.

. Danmörk svipti lönd sem taka ekki við fólki þróunaraðstoð. . Aukið landamæraeftirlit og endurskoðun Schengen þar sem hvert ríki stjórni eigin landamærum á meðan ESB stendur sig ekki á ytri landamærunum.

. Reglur um að innflytjendur verði að leggja sitt af mörkum áður en þeir fá rétt á bótum.

. Kröfu um að flóttamenn með tímabundna landvist leggi einnig sitt af mörkum til samfélagsins en þurfi samt að snúa heim þegar aðstæður í heimalandinu leyfa.

Margt fleira mætti nefna úr stefnu danskra jafnaðarmanna. Hún gengur fyrst og fremst út á að taka á misnotkun kerfisins, verja samheldni þjóðarinnar og nýta fjármagn sem best til að hjálpa þeim sem eru helst hjálpar þurfi. Ísland Á Íslandi er málaflokkurinn nánast stjórnlaus. Þar er ekki við Útlendingastofnun eða aðra embættismenn að sakast heldur stjórnmálamenn sem hafa innleitt stefnu sem gengur þvert á það sem Norðurlöndin hafa verið að reyna að gera í ljósi áratuga reynslu.

Ísland

er fyrir vikið komið rækilega á kort þeirra sem skipuleggja fólksflutninga og upplýsingar um vænlegustu áfangastaðina dreifast hratt á samfélagsmiðlum.

Ef ekki verður gripið inn í mun núverandi stefna íslenskra stjórnvalda (svo ekki sé minnst á áform ríkisstjórnarinnar) auka enn á þessa þróun. Stórhættuleg glæpagengi munu þá áfram auglýsa Ísland sem vænlegan áfangastað og taka aleiguna af fólki, jafnvel hneppa það í ánauð og leggja það í lífshættu fyrir drauminn um íslenska kerfið.

Eins og danskir jafnaðarmenn segja þá værum við að bregðast fólki með því að leyfa slíku fyrirkomulagi að halda áfram. Sýnum skynsemi, lítum á heildarmyndina og lögum kerfi sem hentar hvorki okkar samfélagi né gerir okkur kleift að hjálpa sem flestum þeirra sem þurfa mest á hjálpinni að halda.

Reynum nú að læra af reynslu annarra áður en það verður of seint. Í því efni gætum við gert verr en að líta til danskra krata."

Það er eins og hávaðasamir hópar hérlendir krefjist þess að Island hafi helst galopin landamæri gagnvart hverskyns hlaupalýð sem hér vill setjast að og leggjast upp á okkar taknörkuðu velferð sem hinn nýi stjórnmálaflokkur ASÍ keppist við að auglýsa sem óendanlega. Ekki stendur á popúlistaflokkunum til vinstri til að taka undir sönginn gagnrýnilaust. Ekki má gera greinarmun á kristnum innflytjendum og múslímum eins og að slíkt muni engu þegar gera skal innflytjendur að Íslendingum. 

Satt að segja hef ég ekki skilið ennþá hugmyndir Dana um móttökulönd fyrir þá sem vilja gerast hælisleitendur til Danmerkur né hvernig Ísland ætlar að skipuleggja slíkt á eigin spýtur og þarf ég að fá skýringar hjá Sigmundi um það hvernig það er hugsað hjá honum.

Meginmáli finnst mér skipta að einhver aðgæsla sé höfð í innflytjendamálum en að alþjóðlegir glæpamenn fái ekki frítt spil til að ráðstafa íslenskum vegabréfum til framtíðar.

 

Berið saman

þessa grein Bjarna Benediktssonar formanns Sjálfstæðisflokksins og skrif Gunnars Smára Egilssonar sjálfkjörins formanns Sósíalistaflokksins sem ætlar að breyta Valhöll í almenningssalerni með Björn Bjarnason sem klósettvörð.

Hvorn geta  menn hugsað sér frekar í ráðherrabústaðnum?

Bjarni skrifar í ESB málgagnið í dag:

"Þegar rætt er um framtíðarsýn er mikilvægt að bera skynbragð á stöðuna hverju sinni. Okkur gengur vel á flestalla mælikvarða. Kaupmáttur eykst stöðugt, vextir hafa lækkað mikið á kjörtímabilinu og tækifærunum fjölgar hratt samhliða átaki í nýsköpun og frumkvöðlastarfi. Við erum á réttri leið út úr kórónukreppunni.

Atvinnuleysi minnkar mánuð eftir mánuð og efnahagsaðgerðir okkar fá góðan dóm í íslenskum könnunum, umsögnum OECD og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins. Lánskjör ríkissjóðs haldast hagstæð vegna þess að erlend matsfyrirtæki hafa trú á stefnunni, eins og kom skýrt fram í fréttum á dögunum.

Í nýbirtu hálfsársuppgjöri er afkoma ríkissjóðs á fyrri helmingi ársins 27 milljörðum betri en áætlað var, og horfurnar góðar. Þetta má meðal annars rekja til markvissra efnahagsaðgerða, vaxtar í nýsköpun og vel heppnaðrar sölu hluta í Íslandsbanka. Með bankasölunni fengust ekki aðeins miklir fjármunir í ríkissjóð, heldur hefur verðmæti þeirra hluta sem eftir standa hjá ríkinu aukist verulega samhliða skráningu bankans á markað.

Með þessar staðreyndir í farteskinu er holur hljómur í rangfærslum stjórnarandstæðinga um að ríkisstjórnin ætli að „skera niður um 100 milljarða“. Vart þarf að ítreka að þar er einfaldlega talað gegn betri vitund. Ef við höldum áfram á sömu braut verður lítil þörf fyrir aðhaldsaðgerðir næstu misserin.

Skattahækkanir og skerðingar vinstristjórnarinnar milli áranna 2009 og 2013 eru þjóðinni þó enn í fersku minni. Og nú eru sömu brögðin boðuð með útblásnum útgjaldaloforðum, ESB-aðild, hækkun skatta og aukinni ríkisvæðingu. Verði sú hugmyndafræði ofan á mun Ísland lenda á ný í efnahagslegri sjálfheldu vinstrimanna með tilheyrandi skaða fyrir fólk og fyrirtæki.

Valkostirnir hafa sjaldan verið skýrari. Við Sjálfstæðisfólk ætlum ekki að draga kanínur upp úr höttum, heldur einblína á það sem hefur alltaf gefist best. Stórstígar framfarir í samfélaginu síðustu áratugi hafa grundvallast á gildum sjálfstæðisstefnunnar. Trú á fólkið, framtakssemina og réttlátt samfélag sem byggir á jöfnum tækifærum – ekki þvingaðri jafnri útkomu.

Ísland er land tækifæranna og þannig ætlum við að hafa það áfram. "

Telja menn  virkilega að Gunnari Smára sé treystandi til eins né neins nema að hafa eigingjarna afstöðu til eigin hags með tilliti til sögu sinnar.

Dettur mönnum það í hug ef menn bera saman þessa tvo stjórnmálamenn?

Pólitík

Arnari Þór frambjóðanda Sjálfstæðisflokksins í Suðvesturkjördæmi virðist vera lagið að draga fram aðalatriði í stjórnmálum. Hann ritar grein í Morgunblaðið í dag þar sem hann dregur frá málskrúðið í Samfylkingarflokkunum sem fela eina raunverulega boðskap sinn um inngönguna í ESB, þáttöku í Evrópuhernum og fullveldisafsalið vandlega á bak við alls skyns skrúðmælgi sem þeir munu aldrei láta á reyna.

Arnar skrifar:

"Það hefur verið dýrmæt reynsla að stíga inn á hinn pólitíska vettvang. Þessi reynsla hefur verið holl og góð að því leyti að ég hef kynnst fleira fólki og sjónarmiðum. Frammi fyrir þeim krafti, áræði, hjálpsemi og óeigingirni sem hefur mætt mér á þessari vegferð fyllist ég bjartsýni um framtíð Íslands og fólksins sem hér býr. Um leið verður þó að viðurkennast að ekki er allt til fyrirmyndar.

Mér hefur t.d. þótt sérlega leitt hversu ómálefnalegur málflutningur forkólfa Viðreisnar hefur verið. Í Morgunblaðsgrein 28. ágúst sl. varaði ég lesendur við stjórnmálaflokkum sem tala tungum tveim. Upptalningin í þeirri grein hefði mátt vera lengri, sbr. endurtekin greinaskrif fyrrverandi formanns Sjálfstæðisflokksins í Fréttablaðið, sem kristalla öfugmælin í stefnu og hugmyndafræði Viðreisnar. Málflutning hans er ástæða til að gera að sérstöku umfjöllunarefni því öfugt við minni spámenn, sem augljóslega vita ekki hvað þeir gera, þá á þessi talsmaður, sem áður var í betri vist, að vita betur og því gæta betur að staðhæfingum sínum.

Með vísun til áðurnefndrar greinar minnar bæti ég af þessu tilefni við, að full ástæða er til að varast stjórnmálaflokka sem:

.tala fjálglega um virkt lýðræði en hafna prófkjöri við val á frambjóðendum sínum . kenna pólitískan rétttrúnað og kreddur við „frjálslyndi“

. gera heilbrigðan efa og varfærni tortryggileg út frá einhvers konar EEShreintrúarstefnu

. vilja gleyma því að EES-samningnum var ætlað að vera sáttmáli jafnræðis og gagnkvæmni, eins og hvert gott hjónaband á að vera

. stilla klassísku frjálslyndi upp sem öfgahyggju og hallmæla tali um mikilvægi þess að þjóð okkar gæti fullveldis síns og réttarins til að ákveða hlutskipti sitt sem mest sjálf

. láta í það skína að ófrávíkjanleg og gagnrýnislaus hollusta við EES-samninginn jafngildi nýrri tegund frjálslyndis . telja „hagstjórn“ Íslendinga best borgið með því að fela Seðlabanka ESB öll völd í þeim efnum

. kalla eftir því að íslensk þjóð afsali allri sjálfsábyrgð í hendur ólýðræðislegu, fjölþjóðlegu, miðstýrðu valdi á erlendri grund

. halda af þrjósku áfram að ræða um ESB út frá ímynduðum glansmyndum (pótemkíntjöldum) fremur en staðreyndum sem öllum mega vera sýnilegar

. gera engar athugasemdir við þróun ESB í átt til yfirþjóðlegs sambandsríkis þótt sú þróun byggist ekki á neinum lýðræðislegum grunni

. neita að horfast í augu við hvernig Brussel-valdið seilist til stöðugt meiri áhrifa á sviði innanríkismála aðildarþjóða með þeim afleiðingum að sífellt fleiri mikilvæg réttarsvið verða undanskilin vilja og lýðræðislegu aðhaldi kjósenda og kjörinna fulltrúa þeirra

. sjá ekki að íslensk fyrirtæki glíma við hamlandi regluverk og ærinn kostnað af þeim völdum, sem réttast er að kalla sligandi kerfisvanda

. vilja beina sífellt fleiri íslenskum fyrirtækjum, sem öll teljast lítil eða meðalstór á evrópskan mælikvarða, inn í rekstrarumhverfi þar sem regluverk er enn flóknara en hér á Íslandi og kröfur um eftirfylgni, eftirlit og innleiðingar íþyngja rekstri og minnka arðsemi

. kjósa að ræða ekki veldisvöxt Evrópuréttarreglna, sem teljast bindandi gagnvart aðildarríkjunum (regluverkið sem Danir og Bretar þurftu að innleiða við inngöngu í EBE/ESB árið 1973 nam 2.800 blaðsíðum, en 2020, árið sem Bretar gengu út úr sambandinu, var umfangið komið yfir 90.000 blaðsíður!)

. neita að horfast í augu við að síaukin krafa um réttareiningu innan ESB (og EES) rýmir smám saman út reglum sem settar hafa verið innanlands m.t.t. sérstakra aðstæðna, þjóðarhagsmuna o.s.frv.

. telja að lagaframkvæmd á Íslandi eigi að vera háð eftirliti embættismanna í Brussel . treysta erlendu skrifstofuveldi betur en lýðveldisstjórnarforminu

. vilja beina okkur inn í umhverfi þar sem yfirvöld seilast stöðugt lengra inn í einkalíf fólks . horfa fram hjá því að aðild Íslands að EES 1993 snerist fyrst og síðast um aðgang að hinum svonefnda innri markaði. Krafa um forgang ESB-réttar var fyrst skjalfest með Lissabonsáttmálanum 2007 sem Ísland á enga aðild að

. lofsama ESB fyrir að vera háborg lýðræðis í stað þess að horfa á hvernig stofnanir ESB, sérstaklega dómstóll sambandsins, ganga gegn þeirri hugsjón í réttarframkvæmd með því að brjóta aðildarríkin undir eina samræmda stefnu á grundvelli almennra stefnuyfirlýsinga um „æ nánari samruna“, fjórfrelsið, óhefta markaðshyggju o.fl.

. neita að horfast í augu við að í árslok 2019 var heildaratvinnuleysi á evrusvæðinu 7,4% en 3,8% á Íslandi og hagþróun hefur um margt verið hagstæðari hér á landi en í ESB. Verg landsframleiðsla á mann á föstu verðlagi hækkaði um 16% á tímabilinu 2001-2019 á evrusvæðinu, um 22% í ESB öllu en um 32% á Íslandi. Á árunum 2010- 2019 jókst kaupmáttur um 51,2% á Íslandi samanborið við ESB (28 lönd) um 28,9% og á evrusvæðinu (19 lönd) um 26%.

Sé litið til erlendrar skuldastöðu hins opinbera á Íslandi kemur í ljós að í árslok 2019 var hún 37% af vergri landsframleiðslu meðan samsvarandi hlutföll á evrusvæðinu var 98% og 90,7% í ESB. Talið er að ofangreind hlutföll séu vísbending um nauðsynlega framtíðarskattheimtu í hverju tilviki fyrir sig. Því hefur staða Íslands verið miklum mun betri hvað þetta varðar. Það er jafnframt gott til þess að vita að hlutfall erlendra skulda í erlendri skuldastöðu Íslands er lágt (6%) sem gerir hana viðráðanlegri

Ofangreindar staðreyndir sýna að efnahagsmál, atvinnustig, afkoma og tekjuskipting hafa þróast með farsælli hætti á Íslandi en í mörgum þeim löndum sem við berum okkur oft saman við. Því er fráleitt að ætla að okkur yrði betur borgið í samfloti með evrulöndum, sem málsvarar Viðreisnar leggja nú kapp á að við tengjumst, þrátt fyrir þá skerðingu sjálfstæðis okkar sem það fæli í sér. Íslendingar hafa á umræddu tímabili náð mun betri efnahagsárangri en evruþjóðirnar. Það bendir síst til þess að upptaka evru yrði heillaspor fyrir Íslendinga.

Það er miður að rangfærslur um þessi atriði skyldu verða til þess að sumir sjálfstæðismenn hurfu frá stuðningi við flokkinn. Von mín er sú að málefnalegar ábendingar um óheillavænlega og ólýðræðislega þróun mála leiði sem flesta þeirra til baka til hinna gömlu,"

Séu efnisatriði Arnars lesnar lið fyrir lið sést fljótt að þar er hismið dregið frá kjarnanum.Málskrúð Loga Más og Þorgerðar Katrínar duga ekki til að dulbúa hinn eina sanna tilgang þessara flokka sem er að ýta þjóðinni í fangið á Brussel.

Um þetta snýst pólitíkin fyrir utan sósíalismann í því að breyta Valhöll ´almenningssalerni samkvæmt ferskri yfirlýsingu formannsins Gunnars Smára Egilssonar.

Nýr tónn í Gunnari Smára

sem er að kveða sér hljóðs í íslenskri pólitík.

Í grein í Mannlífi stendur þetta:

Eftir Gunnar Smára Egilsson

Þetta hugtak var búið til af Birni Bjarnasyni, áróðursveini Valhallar, stuttu eftir að Fréttablaðið var endurvakið þegar rekstur blaðsins fór í þrot ári eftir stofnun. Björn kastaði þessu uppnefni á blaðamenn á ritstjórn Fréttablaðsins. Nafngiftin átti að gefa til kynna að blaðamenn létust stjórnast af annarlegum utanaðkomandi hagsmunum en ekki heiðarleika eða sannleiksást. Baugspenni er þannig samstofna hugtak og Rússadindill, sem Björn og skoðanabræður hans notuðu á árum kalda stríðsins til að grafa undan sósíalistum sem börðust með verkalýð og öðru valdalausu fólki gegn ofríki auðvaldsins.

Í kalda stríðinu var því haldið fram að þau sem börðust fyrir réttlæti á Vesturlöndum væru í raun að ganga erinda erlends heimsveldis. Í Bandaríkjunum var sósíalisminn skilgreindur sem and-amerískur og þau sem aðhylltust hann landráðafólk. Niðurstaðan var niðurbrot verkalýðshreyfingarinnar vestanhafs með skelfilegum afleiðingum.

 

Þessu sama var haldið fram hérlendis, að róttækir sósíalistar væri sendisveinar Stalíns og Sovétríkjanna. Þeim var haldið frá embættum og starfi, þeir fengu ekki lán né neina fyrirgreiðslu og sem minnstan framgang. Þessi ófrægingarherferð gegn sósíalistum var rekin frá Valhöll og Morgunblaðinu. Og Björn Bjarnason ólst upp í þessu hatursfulla andrúmslofti.

Þegar hann bjó til hugtakið Baugspenni vissi hann af áhrifamætti þess að halda því fram að fólk komi ekki fram að heiðarleika og gangi erinda annarlegra afla. Ef þér tekst að troða þessu upp á fólk þarftu ekki að hrekja neitt sem það segir, þér hefur tekist að planta efasemdum í hausinn á þeim sem á hlýða.

En hvað er Baugspenni?

 

Rússadindill átti að ganga erinda rússneska kommúnistaflokksins, sem er byggði á ákveðni hugmyndafræði og vann eftir tiltekinni stefnu. En það gat ekki átt við Baug, verslunarfyrirtæki sem stjórnað var af Jóhannesi í Bónus og Jóni Ásgeiri syni hans, mönnum sem enginn vissi til að hefðu nokkrar pólitískar skoðanir aðrar en að kjósa Sjálfstæðisflokkinn reglulega.

Það voru ekki þeir Bónusfeðgar sem röskuðu ró Björns og félaga hans í Sjálfstæðisflokknum. Það sem Björn óttaðist var ritstjórnarstefna okkar á Fréttablaðinu, stefna sem einkenndist af óttaleysi gagnvart Valhöll og Kolkrabbanum.

Á þessum árum hafði Sjálfstæðisflokknum tekist að beygja alla fjölmiðla undir sig, meira og minna. Flokksblöðin voru dauð, DV komið í hendur einkavina Valhallar, Ríkisútvarpið undir stjórn innvígðs Sjálfstæðisflokksfólks og nánast öll umræða í samfélaginu spiluð eftir takti sem sleginn var í bakherbergjum Valhallar.

 

Á þessum árum sendi Sjálfstæðisflokkurinn sendisveina til Baugsmanna til að sannfæra þá um að þeir yrðu að skipta um ritstjóra og framkvæmdastjórn yfir fjölmiðlum 365. Það var gert. Ari Edwald, innmúraður Sjálfstæðisflokksmaður, tók við af mér sem framkvæmdastjóri, og Þorsteinn Pálsson, fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins, tók við ritstjórastólnum.

Vandamálið var aldrei Baugur heldur sú ritstjórnarstefna sem ég mótaði og fylgdi eftir. Baugur hefur aldrei haft neina pólitíska skoðun og er mér vitandi alls ólæs á samfélagsástandið hverju sinni. Þetta fyrirtæki gat ekki raskað ró þeirra Valhallarmanna. Nema þegar þeir komu að fjölmiðlum sem stýrt var af fólki sem Valhöll stóð ógn af.

Þegar ég starfaði sem ritstjóri á Fréttatímanum urðu hluthafar þess blaðs fyrir sambærilegum árásum frá Sjálfstæðisflokknum þegar líða fór að kosningunum 2016. Og ekki bara hluthafarnir heldur fjölskyldur þeirra. Valhöll hefur ætíð verið siðlaus í aðgerðum sínum.

Þegar Sólveig Anna Jónsdóttir var kjörin formaður Eflingar fór Björn Bjarnason og Morgunblaðið hamförum við að halda því fram að til þess framboðs hefði verið stofnað svo ég gæti komist í sjóði Eflingar til að búa til fjölmiðil eða nota með öðrum hætti til andspyrnu gegn ægivaldi Valhallar og Kolkrabbans sem ræður þar ríkjum.

Nú þegar Sósíalistaflokkurinn er að styrkjast sem pólitískt afl halda sömu menn áfram að reyna að ófrægja mig og halda því fram að ekkert sé eins og það sýnist, að Sósíalistaflokkurinn sé ekki baráttutæki hinna fátæku og valdalausu heldur einhvers konar leynileiðangur annarlegra hagsmuna.

Ég rek þessa sögu hér að hluta til að undra mig á hversu margt fólk leggur trúnað á sögusagnir sem vella upp úr jafn ómerkilegum mönnum og Birni Bjarnasyni. Senditíkur Valhallar eru fyrir löngu hugmyndafræðilega gjaldþrota og þótt þær reyni enn að kasta einhverjum fýlubombur þá er stríðið þeim tapað.

Það eru aðeins fáein misseri þangað til við munum breyta Valhöll í almenningssalerni. Og þá munum við ráða Björn Bjarnason sem klósettvörð, ekki til að lítillækka hann heldur þvert á móti til að hækka hann í tign."

Höfundur er félagi í Sósíalistaflokknum og skipar fyrsta sæti lista flokksins í Reykjavíkurkjördæmi norður

 

Það má segja að kveði við ferskan tón í skrifum nýkommúnistans. Svona samlíkingar hafa eiginlega ekki verið áberandi í stjórnmálaskrifum lengi en þóttu eitt sinn skemmtilegar.

 

Skyldi þetta vera það sem koma skal í stílbrögðum í stjórnmálum? 

 

Þjóðin eldist-en ýtir á eftir því

Svo segir á RÚV

"Eitt stærsta efnahagsmál sem bíður stjórnvalda á næstu árum eru stóraukin útgjöld vegna þess að þjóðin er að eldast, um þetta eru bæði Samtök atvinnulífsins og Alþýðusambandið sammála. Enn er mikil óvissa í efnahagsmálum vegna faraldursins og atvinnuleysi of mikið. Hagfræðingur í Háskóla Íslands telur mistök að miða aðgerðir við að allt verði eins og árið 2019..."

 

Talið er að ríkisútgjöld vegna öldrunar þjóðar muni aukast verulega á næstu þremur áratugum eða sem nemur þremur prósentum af vergri landsframleiðslu. „Þannig að ég held að við ættum að fara að einblína betur á gæði ríkisútgjalda, frekar en magn. Við vitum að við þurfum að gera meira fyrir minna, eftir því sem þjóðin eldist og heilbrigðisútgjöld aukast, það eru færri vinnandi hendur sem eru að standa undir samneyslunni.“..

"Um þessar mundir er sjöundi hver landsmaður 65 ára og eldri en árið 2050 verður fjórði hver landsmaður á þeim aldri. Það þýðir að það eru sífellt færri sem eru á vinnufærum aldri á bak við hvern ellilífeyrisþega. Spá Samtaka atvinnulífsins út frá gögnum frá Hagstofunni gerir ráð fyrir að árið 2050 verði tveir komma fimm á vinnufærum aldri fyrir hvern lífeyrisþega. Núna eru þeir fjórir, um aldarmótin voru þeir fimm og nánast sjö fyrir sjötíu árum." ..

Mikill áhugi er sumstaðar í þjóðfélaginu að flytja inn sem mest af flóttamönnum og hælisleitendum, Þetta fólk er gjarnan á miðjum aldri þannig að það verður nokkuð fljótt að bætast í hóp eldri borgara.

Þessi hreyfing er því greinilega ekki til að þess að minnka vandamálið sem við blasir.Innflutningur fólks magnar upp þetta öldrunarvandamál með öllu því sem því fylgir.

Þjóðin er að eldast. En  erum við að gera nokkuð í að vinna á móti því?

Ringulreið í komusal

skrifar Björn Bjarnason um.

"Sextán flugvélar lentu milli 15.00 og 16.00 þennan laugardag á Keflavíkurflugvelli og ringulreiðin í komusalnum var algjör.

MR-64-árgangur lauk ferð sinni laugardaginn 4. september með Icelandair flugi frá Genf sem lenti á Keflavíkurflugvelli 15.50, fimm mínútum á undan áætlun. Engin COVID-formsatriði voru af hálfu svissneskra yfirvalda á Genfar-flugvelli en við innskráningu hjá Icelandair var nauðsynlegt að sýna bólusetningarvottorð eins og almennt á veitingastöðum í Frakklandi.

Í Genf var við innskráningu spurt um COVID-is strikamerkið sem er gefið út eftir að handhafi þess hefur staðfest að hann hafi farið í sýnatöku innan 72 klukkustunda fyrir brottför og niðurstaðan verið neikvæð. Það hafði hópurinn gert í Annecy þar sem frönsk sýnatökustöð bókaði tíma fyrir hvern og einn sem greiddi 50 evrur (7.500 kr.) fyrir sýnið, niðurstaða var send samdægurs í tölvubréfi, hún var neikvæð hjá öllum.

Sextán flugvélar lentu milli 15.00 og 16.00 þennan laugardag á Keflavíkurflugvelli og ringulreiðin í komusalnum var algjör. Hér birtast tvær myndir af mannfjöldanum færðist næsta stjórnlaust í langri röð fram og aftur að útgöngudyrum."

Eru komutímar flugvéla náttúrulögmál eða sjálfval flugrekenda?

Er ekki hægt að úthluta tímum til þeirra sem hingað vilja fljúga?

Af hverju er bara tingulreið í komusal á  ákveðnum tímum?

 

Brotasilfur

var spilað í RÚV fyrir hádegið.

Satt að segja er mjög fallið á þetta Silfur Egils án þess að það sé honum endilega að kenna. Áberandi var að flokkur fólksins og Miðflokkurinn voru fjarverandi og einhverjir fleiri smáflokkar líka.

Broslegt er í raun að sjá þennan grímuballsklædda próletarara Gunnar Smára Egilsson úr Arnaranesvillunni vera að þvæla fram og aftur um hluti sem hann hefur næsta lítið efnislegt  skynbragð á utan slagorð um stéttahatur. Þetta gamla auðvaldsþý með fjögur gjaldþrot á bakinu talar um það froðufellandi af vandlætingu að að lagfæra heilt þjóðfélag samkvæmt einhverjum gömlum formúlum sem fáir skilja nema þeir Sovétlærðu og Madúróaðdáendur.

Eitt sem allir nema Diljá áttu sameiginlegt var að sækja skuli  peninga til útgerðarinnar til að deila út í góðverkin. Enginn segir neitt um það hvernig eigi að fara að því að afla meiri tekna. Loftslagsvá  fær meiri athygli heldur en framleiðniaukning. 

Samfylking og Viðreisn forðast að nefna aðalmálin sín sem er afsal fullveldis landsins , innganga i ESB upptaka í Evru og innganga í Evrópuherinn væntanlega. Samfylkingin ætlar að leggja á stóreignaskatt til að gera góðverk fyrir handa völdum hópum. 

Eini snefill af viti sem bærist kemur frá Diljá Mist.Hún er á móti eignaskattinum eins og auðlegðarskattinum hjá Jóhönnu.  Hitt er eiginlega tóm froða sem ekki verður séð að neinu skili.

Það gleður mig framhjá þessu öllu ómálefnatengt er að Egill sjálfur er snyrtilega klæddur með slifsi sem er sannarlega upplyfting frá því sem sem oft áður var.

Þó að Kristrún Frostadóttir sé froðufellandi mælsk og eiginlega yfirkjaftar sjálfan Gunnar Smára sem sem ásakar Sjálfstæðisflokkinn um að hafa brotið niður tekjuöflunarkerfi ríkisins með skattaafsláttum til hinna ríku þá varð ég engu nær hvernig þetta fólk eða flokkar ætlar að skapa einhverjar lausnir sem almenningi gagnast á komandi tíð.Gunnar Smári  heimtar valdið tekið af auðvaldinu og líklega fengið sér til ráðstöfunar.

Þetta brotasilfur Egils og boðuð Sjálfstæðisflokksfóbía 3/4 fundarmanna hafði lítinn ljóma meðferðis fyrir hugann eða bjartssýni á kosningaúrslitin. 

Kosningarnar

framundan eru allspennandi í öllu þessu framboðsgeri sem nú er í boði.

Hafa ríkisstyrkir til stjórnmálaflokka sem búið er að  koma á  þessi miklu örvandi áhrif á framboð allskyns sérvitringahópa?

Milljónatugir og sporslur ef tekst að prakka inn þingsæti yfir fremur lágan  þröskuld. Einn þingmaður kjördæmakjörinn getur dregið fleiri á eftir sér eins og Logi Már gerði síðast.

En þannig eru reglurnar. Enginn samstaða er um hvernig hátta á þessum Alþingiskosningum eða hvort menn eiga að hafa  jafnan atkvæðisrétt eða ekki.

 

Hvernig hugsar kjósandinn framhaldið  þegar hann greiðir litlum flokki atkvæði sitt? Hvernig tekur hann að einn þingmaður eða tveir geti komið einhverjum málum fram án þess að vera í traustu bandalagi við marga aðra? 

Í Bandaríkjunum gera menn sér ljóst að að aðeins stór bandalög þingmanna eða flokkar ráða einhverju. Hérna virðast menn halda að stakar grenjuskjóður geti breytt einhverju í stjórnmálum?

Eins og Inga Sæland í sjónvarpi og Þorgerður Katrín á Landsfundi Sjálfstæðismanna sem leiddi svo aðeins til argra flokkssvika hennar. Tilfinningar dregnar fram og klæddar í hugsjónabúning væntumþykju vesaldóms? Eru stjórnmál ekki um raunveruleika en ekki draumóra? List hins mögulega en ekki drauma um sjangríla?

Það er eins og að Ísendingar geri sér ekki   ljóst að stjórnmál eru hópvinna og samvinna margra en ekki stjörnuleikur einleikara þó sumir séu vissulega snjallari en aðrir og mælist oft betur.

Ef við fáum nú forsætisráðherra úr flokki VG  en með stuðningi Pírata,  Samfylkingar, Viðreisnar og Sósíalista? Hvað skyldi sú stjórn setja á oddinn? Hver skyldi hagvöxtur  landsins verða næstu árin?

Getur einhver séð slíkt fyrir sér til enda? Ekki ég að minnsta kosti.

Ég held að ríkisstyrkir til stjórnmálaflokka séu ákaflega óæskilegir. Þeir framleiða ekki hugsjónir heldur fégræðgi. Félag merkir það að menn leggja fé sitt saman til átaka. Það á ekki að líðast að bófaflokkar geti rænt almenning í eigin þágu.Það eiga ekki að kallast stjórnmál.

Ég man þegar þetta var allt í minni skala en nú er. Þá fannst mér að hugsjónir hefðu mun meira vægi í stjórnmálastarfinu en nú er orðið.

Kosningarnar bera ákveðin þreytumerki. Sami grautur í sömu skál heyrir maður víða. Af hverju á ég að fara á kjörstað?

Kosningarnar fara einhvernvegin og byggjast bara á hrossakaupum og málalengingum sem engan vanda leysa.

En kosningar geta líka skapað meiri vanda en þann sem fyrir er. 

 

Evrudollarakrónan

Ragnar Önundarson sá margvísi efnahagsfræðingur ritar ákaflega þarfa grein í Morgunblaðið í dag sem margir hefðu gott af að lesa vandlega.

Ragnar segir:

Kosningar fara í hönd. Sumir flokkar aðgreina sig með því að vilja taka upp stærri og stöðugri gjaldmiðil, sem mundi aga og siða þjóðina til í efnahagsmálum. Hún yrði nú knúin til að haga sér með hliðsjón af því að gjaldmiðillinn veikist hvorki né styrkist eftir aðstæðum og hegðun hennar, segja þeir.

Krónan

Átök eru um tekjuskiptinguna, við skiptum öðru hvoru á milli okkar meiri tekjum en til skiptanna eru. Gengislækkun og verðbólga eru aðferð til að taka svonefndar „óraunhæfar launahækkanir“ til baka. Líka til að mæta aflabresti, verðfalli á útflutningi og áfalli í ferðaþjónustu. Sjálftökufólkið heldur þó sínu, því laun og kaupaukar þess hækka eftir því sem hugur þeirra girnist. Kaupmáttur rýrnaði gjarnan um ca. 15% þegar svona „snúningur“ var tekinn á þjóðinni. Þetta dreifði högginu. Allir nema sjálftökufólkið missa kaupmátt, líka öryrkjar og aldraðir, sem engar óraunhæfar launahækkanir fengu. Þegar vel gengur styrkist gengið aftur á móti. Kaupmáttur alls almennings vex. Ekki bara launamanna, heldur líka öryrkja og aldraðra.

Sterkari króna heldur aftur af verðbólgu og skuldum heimilanna. Uppsveifla í gjaldeyrisaflandi greinum, s.s. sjávarútvegi og ferðaþjónustu, eykur gjaldeyristekjur landsins. Fyrirtækin kaupa krónur fyrir gjaldeyri, sem styrkir gengi hennar. Það lækkar verð gjaldeyrisins í krónum. Lífskjör almennings batna, því stór hluti okkar neysluvara er innfluttur.

Afkoma gjaldeyrisaflandi fyrirtækja versnar hins vegar. Með lægra andvirði gjaldeyris minnka tekjur þeirra. Velgengnin streymir frá fyrirtækjunum til þjóðarinnar. Þegar á móti blæs snýst þetta við. Þjóðin öll tekur höggið af gengislækkun og fyrirtækin þrauka fremur en að fara í þrot. Munum að það er auðvelt og fljótlegt að koma fyrirtæki í þrot, en afar erfitt, tímafrekt og áhættusamt að koma lífvænlegu fyrirtæki á fót.

Evra eða dollar

Hugleiðum nú hvað gerist ef við tökum upp evru eða dollar. Sjálftökufólkið færi sínu fram, ekkert mundi breyta því. Almenningur krefst sömu launahækkana. Eru einhver líkindi til að fólk sætti sig betur við það sem það telur óréttlæti með evru eða dollar? Verður meiri friður á vinnumarkaði?

Varla.

Hugsum okkur nú að það verði áfall, aflabrestur, verðfall sjávarafurða og samdráttur í ferðaþjónustu. Gjaldeyrisaflandi fyrirtæki taka þá höggið ein, engin gengisfelling kemur til hjálpar, hlutfallið milli tekna og launa lagast ekki. Fleiri fyrirtæki týna tölunni og starfsmenn þeirra missa vinnuna. Innflutningsfyrirtækin þrauka og starfsfólk þeirra og hins opinbera heldur vinnunni.

Flestir sleppa áfallalítið, en aðrir missa vinnuna og verða hart úti og taka höggið. Fleiri fyrirtæki verða gjaldþrota og af því að mikið mál er að stofna ný fyrirtæki, þó glaðni til á ný, varir atvinnuleysið lengur. Hugsum okkur loks að það batni í ári. Afli, verðlag og aðstreymi ferðamanna fer upp á við. Gengið breytist ekki, eigendur og starfsmenn fyrirtækjanna sem fá aukninguna hagnast fyrst og mest, en svo dreifast áhrifin smám saman um efnahagslífið.

Jöfnuður

Sveigjanlegt gengi er jafnaðartæki. Bæði andstreymi gengislækkunar og meðbyr gengisstyrkingar dreifast jafnar. Atvinnuleysi er mesta félagslega bölið. Að hafa atvinnu, verkefni og vinnufélaga er hamingjuuppskrift. Ég vil frekar krónu en evru eða dollar á meðan átök standa um tekjuskiptinguna. Mér er óskiljanlegt að flokkar sem vilja jöfnuð skuli setja allt sitt traust á að taka upp gjaldmiðil sem er alls ótengdur íslensku efnahagslífi og mundi valda aukinni misskiptingu og atvinnuleysi.

Ef þeir bara gætu skilið harðneskjuna sem þeir ætla starfsmönnum gjaldeyrisaflandi fyrirtækja mundu þeir ekki hafa þessa skoðun. Ef þeir gætu skilið að langan tíma, e.t.v. þrjú kjörtímabil, tæki að ná tilætluðum árangri mundu þeir hugsa sig betur um.

Flestir þeir sem vilja evru eða dollar eru opinberir starfsmenn, starfsmenn annarra fyrirtækja en þeirra sem afla gjaldeyris eða lífeyrisþegar. Fábreytni og óstöðugleiki efnahagslífsins og sjálftaka forréttindafólksins er hinn raunverulegi vandi. Hvers vegna leggja jafnaðarmenn ekki fram hugmyndir um lausn hans? Þegar ég var viðskiptafræðinemi 1972-6 og tekinn að fylgjast með efnahagsmálum voru læknar, flugmenn og forstjórar með ca. fimmföld lægstu laun. Svo er enn hvað lækna og flugmenn snertir. Forstjórar fákeppnisfélaganna taka sér hins vegar það sem þeim sýnist í krafti aðstöðu sinnar.

Samþjöppun til fákeppni er mestu vonbrigði EESaðildarinnar. Samkeppnisreglur ESB sem gilda hér eru byggðar á forsendu um alvöru, virka markaði. Þeir finnast varla hér á landi. Samkeppniseftirlitið samþykkir nær allar yfirtökur og samruna vegna þessara reglna. Eigendur útflutningsfyrirtækja hafa notið betri viðskiptakjara vegna EES og hagur þjóðarbúsins vænkast. Almenningur hefur öðru hvoru notið sterks gengis krónunnar, en misskipting hefur vaxið.

Það birtist m.a. í innflutningi erlends ódýrs vinnuafls, sem nú er á lægstu laununum og býr við þröngan kost. Á meðan kjörnir fulltrúar, þingmenn og ráðherrar, taka þátt í sjálftökunni mun ekkert breytast."

Níðingar krónunnar einblína á gjaldeyrisaflandi fyrirtæki. Þeirra tekjur sveiflist ef gengi krónunnar breytist. En sleppa þeir ekki ávallt að hugleiða hvernig fer með kostnaðarhliðina þegar útgjöld hækka. Laun, hráefni, aðföng?

Mér finnst Ragnar færa ótvíræð rök fyrir því að gjaldmiðlar sem Íslendingar eiga engan þátt í að stýra þurfi ekki að sveiflast að verðmæti eftir íslenskum forsendum. Mikilli eftirspurn eftir einhverju sérstöku eins og  ferðamennsku,skyndilegum tæknilausnum sem renna upp á Íslandi óháð öðrum löndum og svo framvegis.

Gjaldmiðill er einungis að mæla hlutfall kostnaðar á einstökum þáttum samkvæmt sérstakri sátt innanlands.

Viðskiptafrelsið hefur verið stærsta hagsmunamál Íslendinga allt frá dögum Jóns Sigurðssonar.

Evrudollarakrónan hefur því dugað okkur ágætlega ef við lítum yfir þjóðlífið og aðgætum hverju þessi þjóð hefur áorkað á sekmmri tíma en flestar aðrar.   

Ég held að hann meini þetta

 

Ég trúi því að að minnsta kosti að meini þetta.