Mamma Mia!

Okkur gamla settinu var boðið í Borgó af afkomendum í 3.og 4. lið að endursjá Mamma Mia.

Þessi sýning er stórkostleg í einu orði sagt. Það er ekki nóg að fólk megi ekki missa af henni heldur að vera viss um hvað það vill sjá hana oft. Krafturinn og trukkið í tónlistinni og dansnum er þvílíkt og leikurinn, sérstaklega hjá Jóhönnu Vigdísi, slíkur að fólk bara stendur sig að því tárast yfir öllu þessu lífsdrama. Öll sýningin er hreint listaverk í samhæfingu og söng.

Mamma Mia!, þetta verður maður að hafa séð.

 

Digurbarkar

fara nú hamförum í Kóreu. Suðrið hótar Norðrinu sem hótar Suðrinu. Þetta er grafalvarlegt.

Norðrið er hinsvegar algerlega undir Kínverjum komið. Það eru Kínverjar sem bera ábyrgðina á öllu sem fram fer þar. Þeir hafa engu gleymt frá Kóreustríðinu.

Kínverjar fara fram með ofbeldi á Kínahafi. Þeir bíta í skjaldarrendur og rífa kjaft við Kanann. Sem þeir eru þó algerlega upp á komnir. Japanir þegja en varla upphátt. Þeir vilja áreiðanlega ekki uppgang Kínverja meiri en orðið er.

Vestrænir menn skilja ekki kínverskan hugsunarhátt. Hann er allt öðruvísi en hjá okkur. Þar er sá sigurvegari sem getur snuðað hinn í dag. Og getur forðast hann á morgun í mannhafinu. Þetta lærir maður fljótlega af þeim í Hong Kong. Þeim finnst ekkert athugavert við þetta kerfi. Og þeir eru oft tilbúnir að leggja undir í hættuspili. Þeir eru gjarnir á að þykjast og leika eitthvað sem þeir eru ekki. Bara til að slá ryki í augu nágranna. Þeir hugsa í áratugum meðan við hugsum í árum. Vestrið verður að hafa varann á í samskiptum við þá Austurlandabúana.

Við verðum að vona að Kínverjar stilli N-Kóreumenn niður. Þeir eru þeir einu sem geta ráðið við digurbarkana þar.

Prófkjörsfitl

er heimtað af Landsambandi Sjálfstæðiskvenna vegna þess hversu hlutur kvenna er rýr. Annars hirðir Þorgerður Katrín allra konur með sér yfir í Viðreisn. Prófkjörin voru ekki bindandi.

Til hvers fara menn í prófkjör? Ólína Kerúlf fer af listanum hjá Samfó þegar henni er hafnað. Eigum við að fara að setja Ragnheiði Elínu, Unni Brá og Elínu Hirst ofan á kallana í þeirri von að þeir sé svo miklir kavalérar að standa upp fyrir dömunum?

Hvað með kjósendur sem röðuðu svona? Eru þeir svo vitlausir að eitt hvert kjörnefndarfólk verði að hafa vit fyrir þeim?. Eftirá? Er kjósendur alveg dús við slíkt? Eigum við yfirleitt að viðhafa prófkjör framar?

Mín upplifun er sú að minnsta prófkjörsfitl er katastrófalt. Kjósendur reiðast svo rosalega. Frambjóðendur reiðast svo rosalega. Látum okkur ekki detta það í hug augnablik að fitla við prófkjörslistana. Röðunin hefur eitthvað með álit og einkunnagjöf kjósenda að gera, það er nokkuð ljóst. Hver verður að fljúga eins og hann er fjaðraður.

Setjum bara tómar konur í sætin fyrir neðan ef það er eitthvað betra en pössum okkur á hinu. (Spiro Agnew sá hrossabrestur og kjaftaskur sagði að kjósendur væru svo vitlausir að ef ekki "Nigger, Cripple and a Jew" væru á framboðslistanum til að mata kjósendur á þá væri allt í voða. Ekki naut Spiro mikils frama eftir þetta hvorki hjá þeim sem hann kallaði hrokafullu gáfumannasnobbin eða hinna flokka kjósenda sem hann fyrirleit af öllu hjarta.) 

Prófkjörsniðurstaða í opnu prófkjöri  er niðurstaða kjósenda, hvort sem hún líkar öllum eða ekki. Við báðum um hana og fengum hana.

Ég held að það sé stórhættulegt að fitla við prófkjör.

Reykjavíkurbréf

eftir óþekkta höfundinn Á Mogganum er beinskeytt og rökvíst að vanda. Þar sem vinstri menn og lesendur Fréttablaðsins lesa ekki Mogga set ég það hér og feitletra fyrir þá leslötu af mínum hætti:

"Það vottar fyrir kosningahug hjá ýmsum, enda ljóst að annaðhvort verður gengið að kjörborði næsta vor, svo sem eðlilegast er, eða í vetrarbyrjun.

Kjósa að kjósa ekki

Síðustu borgarstjórnarkosningar, þátttaka í prófkosningum af ýmsu tagi og ólund yfir kosninga óðagoti benda til þess að kjörsókn kunni að verða dræm. Þeir eru þó til sem segja engan eðlismun á því hvort fleiri eða færri kjósi. Aðalatriðið sé að allir eigi kost á að kjósa. Um það snúist lýðræðið. Hvort menn vappi á kjörstað eða inn á Víðihlíð í staðinn sé útfærsla en ekki inntak. Mætingarleysið sýni afstöðu rétt eins og mætingin.

Bréfritari þráttaði um þetta atriði við vitran mann og benti honum á að lýðræðið væri fágæti. Þess vegna væru þeir enn til sem færu í lagningu eða klæddu sig upp á á kjördag. Sjálfur færi bréfritari t.d. alltaf í fermingarfötin sín og greiddi sér jafnvel áður en hann færi á kjörstað.

En hinn sjálfskipaði Sókrates sló hann út: Þú getur bæði farið í lagningu og puntað þig og samt sem áður ekki mætt. Það væru raunverulega enn meiri skilaboð en hitt. Ekki voru þessir fimleikar umræðunnar sannfærandi. Hin aðferðin er nær, að mæta á kjörstað, uppstrílaður eða í lörfum, og skila auðu. Það ætti að vera nær skilaboðum en fjarveran ein, enda hafa þeir jafn mikið fyrir lífinu, sá sem kýs og hinn sem skilar auðu.

Beint lýðræði í æð

Ýmsir segja „beint lýðræði“ betri kost en fulltrúalýðræði. Það hljómar sennilega. En er það endilega víst? Fæst mál eru þannig vaxin að já eða nei sé svarið við þeim. Icesave var það. Það fjallaði um eina grundvallarspurningu. Á almenningur að taka ábyrgð á gjörningum sem hann kom aldrei að? Icesave er eina málið í 72 ára lýðveldissögu þar sem forseti hefur sett sig gegn ríkisstjórn og þingmeirihluta. Um það var kosið tvisvar, svo ríkur var brotavilji stjórnarherranna.

Án minnstu athugunar má kannski gefa sér að Alþingi hafi samþykkt 5.000 lög þessi 72 ár. Forsetinn hefur haft synjunarvaldið allan þennan tíma. Fjölmörg af þessum þúsundum laga þingsins hafa verið umdeild og sum beinlínis illa þokkuð af fjölda manns. Sárasjaldan hafa menn borið sig upp við forsetann sinn að segja nú nei.

Og aðeins hefur verið kosið um eitt mál. Hvar var hann þá, þessi mikli áhugi fyrir beinu lýðræði?

Flugvöllurinn í Reykjavík er umdeilt álitamál. Stofnað var til atkvæðagreiðslu á meðal borgarbúa (og aðrir íbúar landsins hunsaðir) og verulegum fjármunum veitt í kynningu. Þátttakan í þeim kosningum varð léleg og óbindandi samkvæmt reglum um kosninguna. Mjög mjótt var á munum þeirra sem þó höfðu sig á kjörstað og örlítið fleiri þeirra sem þó kusu vildu samþykkja brottflutning flugvallarins.

Þáverandi borgaryfirvöld sögðu yfirlætislega að þrátt fyrir dræma þátttöku og fyrirliggjandi reglur um að niðurstaðan væri óbindandi teldu þau sig samt „siðferðilega“ bundin af niðurstöðunni. Fátt siðlegt við það? Langflestir sáu í gegnum snakkið um siðferðisþroskann. Framganga þessara borgaryfirvalda var kunn. Menn vissu að hefði hin nauma niðurstaða orðið á annan veg hefðu viðbrögðin orðið það líka. Þá hefði réttilega verið sagt að niðurstaðan væri óbindandi. Þátttakan að auki til þess fallin að taka lítið mark á úrslitunum. Það er jafn mikið stjórnsýslulegt brot að ganga á svig við bindandi niðurstöðu og að tilkynna að niðurstaða sem að réttum reglum var óbindandi yrði samt talin bindandi.

Minnti þetta óþægilega á viðbrögðin þegar kosning um spurningaleik í anda hugmynda ólögmæts stjórnlagaráðs náði ekki að vekja nægilegan áhuga kjósenda. Sumir sem tengdust því máli hafa síðan verið uppi með furðufuglasjónarmið um það að marklausi spurningaleikurinn þýddi að Alþingi hefði ekki heimild (væntanlega frá furðufuglunum) til að fjalla um stjórnarskrármál öðruvísi en ólögmæta nefndin hefði gert.

Önnur áhrif

Yrði það hins vegar ákveðið að flest mál sem einhverju skiptu skyldu fara í þjóðaratkvæði væri fróðlegt að sjá áhrif þess á kosningar til Alþingis. Líklegt er að kosningaþátttaka hrapaði niður á plan Evrópuþingskosninga. Það er ekki aðeins að talað sé fyrir „beinu lýðræði“ um allt sem einhverju skipti.

Hinir sömu virðast sannfærðir um að allir skuli kjósa rafrænt og helst að heiman frá sér, enda sé það sennilega forsenda fyrir beinu lýðræði. Það skrítna er að þeir sem trúa því að þjóðin þrái beint lýðræði óttast líka að hún nenni ekki að taka þátt í því, þurfi í hvert skipti að verja hálfri klukkustund frá tölvuleikjunum til að taka þátt í því.

Talsmenn Pírata, eins stærsta stjórnmálaflokksins, sem nærast á neti og niðurhali, sýndu óvenjuleg tilþrif á dögunum. Þeir segja hreint út að rafræn kosning geti aldrei verið „fullkomlega leynileg“, sem er eftirtektarverð yfirlýsing og gæti verið rétt. En Pírötum þykir það engu skipta. Þeir gengu raunar lengra og gáfu þjóðinni sýnishorn.

Þeir skoðuðu, án þess að ræða það við frambjóðendur eða kjósendur, feril rafrænna kosninga í sínum eigin ranni. Þeir töldu sig finna út hver hefði kosið hvern og þannig sannað „18 manna smölun“.

Varla hefur þetta atferli verið í samræmi við lög.

Hið villta vestur

En í þessu samhengi er fróðlegt að horfa til Bandaríkjanna. Þar eru kosningar framkvæmdar með fjölbreyttum hætti og ólíkt því sem Íslendingar eiga að venjast. Þar er jafnvel pólitískt ágreiningsefni hvort skylda megi fólk til að sýna persónuskilríki áður en það fær gildan kjörseðil í hendur. Demókratar berjast gegn og repúblíkanar með. Í öðru lagi er sums staðar kosið með rafrænum vélum á kjörstað og fullyrt er að með einföldum búnaði, sem kosti aðeins 50 dollara, geti menn auðveldlega tengt sig við kosningavélina og kosið nokkrum sinnum án þess að nokkur merki þess sjáist.

Svo eru póstkosningar sem lúta ekki sömu ströngu formreglum og utankjörstaðakosning á Íslandi. Og loks eru það beinar rafrænar kosningar. 

Fyrir nokkru hélt Donald Trump því fram að stæði hann ekki uppi sem sigurvegari á næstu kosninganótt þýddi það að átt hefði verið við úrslitin.

Einhver hefur hugsað sem svo, hér á norðurevrópskum slóðum: „Það sem getur oltið upp úr manninum.“ En annað hefur komið til, sem vekur upp spurningar.

Daginn fyrir flokksþing Demókrataflokksins birti WikiLeaks tölvupósta sem þóttu sanna að flokksmaskínu flokksins hefði verið skipulega beitt gegn Bernie Sanders og í þágu Hillary Clinton. Þessu hafði Sanders haldið fram en forystan staðfastlega neitað. Tölvupóstarnir sýndu að grunur Bernie var réttur.

Í fyrstu var reynt að skrökva sig frá vandanum en það dugði skammt og formaður flokksins hraktist úr embætti. Demókratar voru forðum aðdáendur lekara, t.d. í Watergate, en ekki núna. Þess var krafist að alríkislögreglan klófesti hakkarana.

Færist fjör í leik

Fljótlega varð sá orðrómur sterkastur að hakkararnir væru á vegum Pútíns forseta Rússlands, þótt engar beinar sannanir hafi fundist. Það var heppilegt fyrir FBI, enda ekki auðvelt að klófesta Pútín. Demókratar bættu um betur og gerðu því skóna að Pútín hefði ekki verið einn að, heldur verið í einhvers konar makki með Donald Trump.

Pútín er klókari en svo að vera í makki með Donald Trump, manni sem gat ekki einu sinni þagað yfir því að hann hefði keypt Clinton-hjónin til að sitja brúðkaup sitt fyrir 300.000 dollara (rúmar 40 milljónir króna). Meira vit hefði verið í samsæriskenningu um að Pútín hakkaði í makki við gamla sovétvininn Bernie Sanders. Hann var jú fórnarlambið sem misnotkun flokksskrifstofunnar beindist að.

Pútín mikli

En í framhaldinu hafa blossað upp kenningar sem ábyrgir áhrifamenn í Washington hafa tekið upp á sína arma, um að veruleg hætta sé á að Pútín (nema hvað) muni láta hakkara brjótast inn í kosningakerfi Bandaríkjanna, eða í það minnsta þann hluta þess sem sé tölvuvæddur. Jafnvel þótt þessum hökkurum óvinaríkis tækist ekki að breyta úrslitum eða brengla þau verulega gætu þau laskað illa almennt traust Bandaríkjamanna á lýðræðislegum kosningum. Tækist það yrði sá skaði óbætanlegur.

Yfirmaður leyniþjónustunnar CIA hefur látið málið til sín taka og fullyrt er að Obama forseti hafi áhyggjur og hafi því tekið málið upp við Pútín starfsbróður sinn á leiðtogafundum G-20 ríkjanna í Kína nýlega. Í umræðum um þessi mál hafa sérfræðingar fullyrt að komi upp orðrómur sem ekki takist að kveða niður um að niðurstaða rafrænna kosninga hafi verið brengluð af skemmdarverkamönnum sé varla nokkur leið að sannreyna. Þeim og Pírötum ber því saman.

Gamla aðferðin að fara yfir hvert pappírsatkvæði aftur sé ekki lengur fyrir hendi.

Fátt er svo...

En þótt rafrænar kosningar hafi þennan ókost má ekki gleyma því að með þeim tekst að eyðileggja kosninganóttina endanlega fyrir almenningi. Óþarft verður með öllu að hafa mann í því að vekja þá Ólaf og Boga, því að hægt verður að senda úrslitin beint í síma hvers og eins og geta því allir ótruflaðir haldið áfram leit sinni að Pókemon, sem nú er helst talið að kunni að vera í framboði fyrir Pírata.

Margt bendir til að kosninganóttin sé það fyrirbæri sem helst stafi enn einhver lýðræðisleg spenna frá. Þegar hún verður frá munu fleiri gleyma því að fara á kjörstað. Spekingar segja að það geri ekkert til, því að söm séu skilaboð kjósenda. En svo eru þeir til sem halda því fram að áhugaleysið stafi af því að það vanti mun. Það vanti hugsjónir, baráttu og líf.

Í því sambandi er fullyrt að jafnvel KR-ingar myndu hætta að fara á völlinn ef þar hlypu 22 keppendur um í röndótta búningnum og ákveðið hefði verið að ekki skipti máli á hvaða mark væri skotið, því að þess háttar átakafótbolti væri úr sér gengið háttarlag. En þó gæti vissulega komið á móti ef viðurkennt væri að enn væri nokkur eftirspurn eftir fallegum mörkum og þess vegna myndi jafnréttis- og mannréttindaráð borgarinnar, í samráði við siðaregluvörð hennar, umsjónarmann Gleðigöngu og næturvörð Menningarnætur, úthluta mörkum í leikslok, í samræmi við uppfærðan kynjakvóta í Vesturbænum og meðalhraða á Hofsvallagötunni.

Þegar yfirvöld hefðu lagt svo mörg mörk af mörkum ættu menn að geta tekið gleði sína á ný. Heyrst hefur að Bjarni Fel hafi enn sínar efasemdir.

Aðrir halda að Pútín sé á bak við þetta. "

Þarna er á rökvísan hátt farið yfir þau rök sem eru gegn síbyljunni á Útvarpi Sögu og í Fréttablaðinu om beint lýðræði. Fyrrum ritsjóri Morgunblaðsins virðist mér stundum eitthvað hallur undir þessar hugmyndir, hugsanlega án þess að velta göllunum, og sérstaklega á rafrænum kosningum,  nægilega fyrir sér. Rekjanleiki pappírskosninga á kjörstað hefur er óumdeilda kosti fram yfir aðrar atkvæðagreiðslur.

Höfundur rifjar upp hvernig Píratar framkvæma lýðræðið í rafrænu kosningum til að endurraða upp niðurstöðum prófkjöra. 

Þetta Reykjavíkurbréf er svo sannrlega orð í tíma talað.

Sverðsfundurinn

sem í sandinum er stórmerkilegur.

Ef maður les sig til um forna sverðasmíði, þá er það eitt víst að svona vopn á nútímaverðlagi væri milljónavirði. Slík er vinnan að baki smíðinnar.

Það leiðir að því, að menn týna ekki svona grip nema að stórviðburður sé. Engum hefur dottið í hug nema stærstu höfðingjum að leggja svona dýrmæti í haug. Og haugar voru jú brotnir þegar færi gafst til að ræna verðmætum.

Þá er hitt að þarna hafi menn barist upp á líf og dauða og annar aðeins geta dregist í burtu jafnvel helsærður svo hann hafi ekki getað haft með sér verðmætt sverð andstæðingsins. Sandur hafi svo fokið yfir staðinn. Leit með málmleitartæki yfir allt nágrennið gæti hugsanlega fundið leifar af vopnum hins. Merkilegt væri að ekki væri getið um bardagann í sögnum nema ef hann hefur verið á fárra vitorði eða einkamál, t.d.einvígi eða árás hatursmanns eða afbrýðismanns.

Höfðingi sem er þekkt persóna í sögum hefði aldrei týnt þessu sverði án þess að til tíðinda hefði verið talið. Því er ástæða til að athuga hvort einhverjir atburðir tengist þessum stað í sögum. Gizur bar sverðið Brynjubít líklega ævilangt eftir að hann náði því af Sturlu Sighvatssyni.

Hvert fór atgeir Gunnars eftir hans dag? Sagnir eru af honum löngu síðar.

Exi Sighvats, Stjarna, er af gerð auðþekktra axa með stjörnu í hamrinum, má sjá á frönskum söfnum. Hún var svo góð að sjálfsagt þótti að nota hana til að höggva af Sturlungahausana eftir Örlygsstaðafund. Hún hefur ekki bara týnst si sona eftir það. Hugsanlega hefur Gizur  varðveitt hana og látið svo Geirmund þjóf sveifla henni aftur og þá á Þórð Andrésson í Þrándarholti löngu síðar?

Hermundur Hermundarson lét hneppa hári sínu svo eigi yrði blóðugt áður en hann lagðist niður fyrir höggið. Og hann sá í loft upp á móti exinni sem þótti til tíðinda. Ég var óánægður með það að Einar Kárason lætur hann skæla síðustu nóttina, þennan mann sem var líklega töffari en Clint Eastwood nokkru sinni gerði sig á hvíta tjaldinu.

Hvert fóru þessi gömlu frægu vopn? Þau bara finnast ekki fyrir tilviljun eins og sverðið góða.

Sýndarveruleiki

er listgrein sem sprettur úr tölvuheiminum. Þar er hægt að upplifa furðulegustu hluti. Ég hef setið í vagni og haldið mér með hvítum hnúum í dauðans angist meðan vagninn þeyttist um himinvíddir, á hvolfi beint upp og svo í steypifalli ofan í brennandi helvíti. Þegar hann loksins lenti og ljósin voru kveikt þá sá ég rennsveittur að auðvitað hafði hann hvergi farið. Allt var blekking. 

Í leiðara Bændablaðsins er skrifað um íslenskan veruleika af Herði Kristjánssyni ritstjóra. Þessi skrif létu mig minnast fyrri upplifana af sýndarveruleika. Hörður skrifar m.a.um íslenskt efnahagslíf svo:

" Samkvæmt 5. grein laga um Seðlabanka Íslands hefur hann einkarétt til þess að gefa út peningaseðla og láta slá og gefa út mynt eða annan gjaldmiðil sem geti gengið manna á milli í stað peningaseðla eða löglegrar myntar. Seðlar og mynt sem Seðlabankinn gefur út skulu vera lögeyrir til allra greiðslna með fullu ákvæðisverði.

Það er einmitt það – en af hverju í ósköpunum er ekki farið eftir þessum lögum?

Staðan á Íslandi í dag er þannig að Seðlabankinn stendur einungis á bak við um 5% af því peningamagni sem er í umferð. Einkabankar sem nú eru reyndar flestir komnir í eigu ríkisins, sjá um útgáfu á um 95% peningamagnsins í formi rafrænnar krónu. Samt stendur það skýrt í lögum um Seðlabankann, að hann hefur „einkarétt“ til þess að gefa út peningaseðla og láta slá og gefa út mynt „eða annan gjaldmiðil sem geti gengið manna á milli í stað peningaseðla eða löglegrar myntar“.

Undir þetta ákvæði hlýtur rafmynt bankanna að falla. Þá er spurningin; hver afsalaði Seðlabankanum einkarétti sínum til útgáfu á gjaldmiðli í stað peningaseðla eða löglegrar myntar? Það þarf engan snilling til að átta sig á að það er ekki hægt að búa til verðmæti úr engu.

Allt sem er búið til úr engu er einfaldlega plat. Þetta vita leikskólabörn, en þeir sem hafa haldið um valdatauma á Íslandi í fjölda ára hafa hins vegar reynt að telja fullorðnum almenningi trú um að hinn einfaldi sannleikur leikskólabarnanna sé rangur.Það sem meira er, stjórnmálamönnum og stjórnendum fjármálakerfisins hefur orðið býsna vel ágengt við að snúa þessum leikskólasannleik á haus. Þeir fengu almenning m.a. til að spila með ímyndað fjármagn í formi rafeindapeninga í aðdraganda hrunsins. Rafræna peninga sem gefnir voru út af bönkunum en engin innistæða var fyrir. Bankarnir bjuggu einfaldlega til tölur í tölvu og lánuðu viðskiptavinum sínum án þess að eiga raunverulega nokkurn tímann þann pening sem þeir sögðust vera að lána.

Síðan voru búin til skuldabréf sem greiða átti einhvern tíma í framtíðinni og þau bréf voru látin standa í bönkunum til að tryggja peningana sem búnir voru til úr engu. Þetta eru bréfin sem mynduðu rosalega jákvæða eiginfjárstöðu bankanna. Sem sagt allt í plati. Þetta gat aldrei endað með öðru en efnahagshruni.Drullan í einni drulluköku leikskólabarns hafði meira raunvirði en allar gervifjárfúlgurnar sem allir íslensku bankarnir til samans bjuggu til. Drullan var nefnilega áþreifanleg stærð sem hægt var að nota, en rafeindapeningarnir voru það aldrei og eru það heldur ekki í dag.

 

 Á meðan höldum við fullorðna fólkið ótrauð áfram sama feigðarflaninu. Spilum platmatador með platpeningum. Allt er þetta í boði bankakerfisins sem tekur síðan okurvexti af rafkrónum sem þeir bjuggu sjálfir til úr engu...."

Frosti Sigurjónsson reyndi að vekja athygli á þessu atriði á Alþingi. Hann mætti þannig skilningi að nú fer hann af þingi án þess að nokkuð hafi breyst. Hugsanlega af því að meðalþingmaður skilur þetta ekki eða vill ekki skilja það. Hugsanlega líka af því hversu erfitt er að breyta þessu þó að við vildum gera það. Lögmálið um bankamargfaldarann er staðreynd í og forsenda efnahagslífs heimsins eins og við þekkjum það. 

Spyrja má líka hvort það sé eitthvað betra að breyta þessu til þess að Seðlabankinn fái allt vald frekar en einkabankar? Og hér eru núna bara ríkisbankar hvort sem er og verða líklega lengi enn.

Fimmþúsundkallinn er bara fimmþúsundkall meðan við trúum því að hann sé fimmþúsundkall. Og ef við ekki segjumst trúa því þá væri þjóðarvá fyrir dyrum.  Það er ekkert á bak við fimmþúsundkallinn nema pappírinn sem hann er prentaður á. Þú getur bara fengið annan fimmþúsundkall fyrir hann.

Í góðæri leyfir ríkið þér náðarsamlegast að skipta honum í aðra seðla, t.d. dollara í nægilega litlu magni án þess að Seðlabankinn felli gengið. Væru peningalausir bankar eitthvað skárri en þessir platbankar sem við þó höfum? Getum við nokkuð annað gert en að halda áfram að ljúga hvert að öðru og trúa hvert öðru um leið? Ég sé akki aðra betri lausn. 

Fimmþúsundkallinn er  "djásn og dýrmæti, Drottni sjálfum líkur" eins og Sölvi orðaði það. Enginn hefur séð dýrð hans frekar en margir hafa séð Drottins dýrð. En samt er hún allstaðar um kring. Miklu betri en drullukaka ef við getum fengið að lifa hamingjusöm í henni?

Eða er hún hugsanlega aðeins sýndarveruleiki sem einhverjir óþekktir kraftar stýra?

 

Nóg af peningum?

Nóg af peningum fyrir útlendinga en ekki aldraða?

Svo stendur í Velvakanda í Mbl:

 

"Ég heyrði í Eygló Harðardóttur segja í útvarpinu um daginn, en hún vill að Íslendingar taki á móti fleira flóttafólki. Hún sagði að það væri til nóg af peningum og vel hægt að taka á móti fleirum.

Hvernig stendur þá á því að ekki skuli vera hægt að bæta kjör öryrkja og aldraðra, sem lepja dauðann úr skel, fyrst það er til svona mikið af peningum, eins og þingmaðurinn segir?

Ragnheiður, eldri borgari."

Svo segir Hildur Sverrisdóttir í grein á sömu síðu:

"...Að gefnu tilefni tilkynnist meirihlutanum því hér með að fulltrúar Sjálfstæðisflokksins eru ekki á móti mannréttindum þó þeir leyfi sér að benda á að peningunum sem 10 manna mannréttindasvið ráðhússins kostar væri kannski betur varið í annað.

Mannréttindum virðist til dæmis ágætlega sinnt í nágrannasveitarfélögunum án viðlíka yfirbyggingar.

Hvað með til dæmis langa biðlistann eftir talkennslu í skólunum, mætti kannski nota helming stöðugilda mannréttindasviðsins til að fjölga stöðugildum við talkennsluna og freista þess þannig að stytta biðlistann?.."

"Fulltrúar Sjálfstæðisflokksins eru heldur ekki á móti lýðræði þó þeir hafi bent á að verkefnum stjórnkerfis- og lýðræðisráðs megi vel sinna annars staðar í borgarkerfinu og leggja niður ráðið."

Þetta sem Hildur nefnir er kaupverð meirihlutavaldsins og Borgarstjóraembættisins sem Dagur lét Borgina greiða Píratanum Halldór Auðar fyrir að styðja sig.

Þetta er hugsanlega ekki siðlaust eða löglegt.   En þegar maður veltir fyrir sér afleiðingunum af þessari verslun þeirra Halldór  og Dags, þá verður maður hugsi.

Já það er nóg til af annarra peningum. Bara ekki mínum.

Svæðisstjóri Reykjavíkurborgar tengist Valsmönnum

 

- Dró úr söluverðmæti lóðarinnar um helming m.a.v. mat fasteignasala

 8. september 2016

|Frétt skrifuð kl. 08:07

 

 

Deilan um aðkomu borgarinnar að Reykjavíkurflugvelli og sölu á landi í Vatnsmýrinni til Valsmanna hf. hefur verið einn umdeildasti hlutinn í flugvallarmálinu en um er að ræða hagsmunamál sem varðar alla þjóðina að sögn flugmanna og þingmanna auk fleiri aðila í samfélaginu.

Flugmenn og aðilar í fluginu hafa bent ítrekað á alvarlega aðför að flugöryggi þar sem ákvarðanartökur hafi verið gerðar eftir hentisemi í þeim tilgangi að uppfylla vilja og óskir fjárfesta þar sem alþjóðareglur um flugöryggi hafa verið virtar að vettugi.

Reykjavíkurborg hefur verið gagnrýnd fyrir að hafa verið með óhreint mjöl í pokahorninu hvað varðar sölu á landi í Vatnsmýrinni sem hefur átt sinn hlut í lokun neyðarbrautarinnar en meðal þeirra sem gagnrýna starfshætti Reykjavíkurborgar er m.a. stjórnmálamenn og þar á meðal Ögmundur Jónasson, þingmaður, auk fleiri þingmanna á Alþingi.

Fljótlega eftir útkomu greiningar Isavia á nothæfisstuðli Reykjavíkurflugvalla, sem unnin var af Eflu verkfræðistofu, vöknuðu efasemdir flugmanna og flugvallarvina um áreiðanleika niðurstöðu skýrslunnar.

Skýrslan varð fyrir enn meiri gagnrýni á meðal flugmanna og flugfólks þegar í ljós kom að Guðmundur Þorbjörnsson, framkvæmdastjóri EFLU, væri einn hluthafa í Valsmönnum hf., sem er framkvæmdaraðili Hlíðarendasvæðisins, og að hann hafi árið 2002 verið einn meðlima þarfagreiningarnefndar Valsmanna sem vann að skipulagningu Hlíðarendasvæðisins en framkvæmdir á svæðinu eru nú þegar hafnar.

Frá Fluggörðum við Reykjavíkurflugvöll

 

Á dögunum var birt grein þar sem í ljós kom að verkfræðistofan EFLA, sem var fengin til þess að reikna nýtingarstuðul flugvallarins, á lóð í Vatnsmýrinni sem bendir til þess að verkfræðistofan hafi ekki verið hlutlaus aðili er kemur að því að leggja mat á lokun flugbrautar sem rennir stoðum undir þá kenningu að verkfræðistofan átti mikilla hagsmuna að gæta.

Öryggisnefnd félags íslenskra atvinnuflugmanna hefur gagnrýnt skýrslu EFLU og hefur verið bent á ýmsa vankanta í innihaldi hennar sem er ekki í samræmi við skýrslu NLR (Netherlands Aerospace Center), sem út kom út árið 2006, þar sem gefið var til kynna að ekki væri ráðlegt reka flugvöllinn í Vatnsmýrinni með tveimur brautum án verulegrar skerðingar á flugöryggi.

Deildarstjóri Reykjavíkurborgar, sem hefur tengst Val sterkum böndum til margra ára, kom að samþykkt á sölu byggingarreit við neyðarbrautina

Þá hefur einnig komið í ljós að að aðili sem tengist íþróttafélaginu Val, Hrólfur Jónsson, gengdi eitt sinn starfi formanns badminton-deildarinnar í nokkur ár, var þjálfari yfir deildinni, sat í þarfagreiningarnefnd Vals og var þar áður í byggingarnefnd félagsins.

Hrólfur, sem er fyrrverandi slökkviliðsstjóri, starfar í dag sem skrifstofustjóri hjá atvinnu- og eignarþróunarsviði Reykjavíkurborg en sá hinn sami lét meta verðmæti lóðar í Vatnsmýrinni, við enda neyðarbrautarinnar, mun lægra þegar til stóð að selja byggingarlandið til eignarhaldsfélagsins S8 ehf. sem gerði ráð fyrir að reisa eitt stærsta hótel landsins á svæðinu.

Hrólfur Jónsson, skrifstofustjóri hjá atvinnu- og eignarþróunarsviði
Reykjavíkurborg

 

Hrólfur Jónsson, skrifstofustjóri eigna- og atvinnuþróunar Reykjavíkurborgar, starfaði með Guðmundi Þorbjörnsyni, framkvæmdastjóra EFLU, í þarfagreiningarnefnd Valsmanna árið 2002 en aðrir meðlimir voru Sigurður Lárus Hólm, Torfi Magnússon, Úlfar Másson og Kristján Ásgeirsson, en hann starfar sem arkitekt hjá Alark arkitektum og teiknaði hann útlit byggðarinnar við Hlíðarendaskipulagið.

Hrólfur hóf störf hjá Reykjavíkurborg árið 2004 og hefur verið áberandi í umræðunni um uppbyggingu Vatnsmýrarinnar og nauðsyn þess að loka þurfi flugvellinum í Vatnsmýrinni en árið 2013 var hann skipaður í fjögurra manna starfshóp á vegum innanríkisráðherra og borgarstjóra um endurbætur á aðstöðu fyrir farþega og þjónustuaðila á Reykjavíkurflugvelli en hluti af því samkomulagi var að neyðarbrautinni yrði lokað.

Þann 30. september birtist frétt á ruv.is þar sem greint var frá úthlutun Reykjavíkurborgar til eignahaldsfélagsins S8 sem hafði áform um að reisa 360 herbergja hótel í Vatnsmýrinni á mörkum Hlíðarendareitsins sem átti að vera samtals 18 þúsund fermetrar á stærð en fyrirtækið S8 ehf. er í eigu Jóhanns Halldórssonar, fjárfesti. Tvær fasteignasölur höfðu metið verðið á byggingarreitnum á Hlíðarendalóðinni út frá möguleikum til íbúabyggðar, atvinnuhúsnæðis eða fyrir hótelrekstur en annar fasteignasalinn taldi að hver byggingarfermetri væri metinn á 93.000 krónur á meðan önnur fasteignasala mat fermeterinn á 70.000 krónur.

Reykjavíkurborg seldi lóðina hinsvegar á 700 milljónir króna sem samsvarar aðeins 40.000 krónur á hvern fermeter sem er helmingi lægra en verðmatið frá fasteignasölunum tveimur.

Hrólfur Jónsson sagði í frétt ruv.is í september í fyrra að hann teldi að borgin hafi ekki séð ástæðu til þess að styðjast við verðmat lóðarinnar með tilliti til hótelsreksturs þrátt fyrir að vitað var að þarna væri gert ráð fyrir hóteli."

Þetta er af síðunni "Allt um flug".

Ég treysti mér eiginlega ekki til að hafa nein frekari orð um þetta eða kveða upp úr hvað manni finnst um þessa stjórnsýslu sem fer fram á vegum Dags B. Eggertssonar og meirihluta hans og Pírata í Reykjavík.

Finnst Reykvíkingum þetta bara allt í lagi?

Meiri steypa

í Fréttablaðinu.                                                 

 

 

Aðalfyrirsögnin Viðreisn bætir við sig fylgi. Þeir sem lesa sjá að Viðreisn mælist nú með 6.7 % fylgi. Bæta við sig úr hverju  er náttúrlega það sem skiptir máli. Úr Núlli í 6.7 % er aukning fyrir nýjan flokk með nýfengna skreytiframbjóðendur.

Flokkur sem ekki þorir að nefna stefnumál sitt upphátt af ótta við að fæla kjósendur frá.

Ég fór á heimasíðu Viðreisnar. Það er glæsilegt fólk í framboði. Efalaust með mikla þekkingu samanlagt. En kann það sem þarf í pólitík? Er það eina fagið þar sem menn þurf ekkert að kunna til að stunda sem atvinnu?

Hvað veit ég um hversu einn frambjóðandinn er flinkur í pólitík þó að hann sé betri en ég í tennis? Hvað á að ráða því hvernig maður kýs?

Ef ég vil ekki fara í ESB af hverju á ég þá að kjósa eitthvað fólk sem ég hef aldrei séð né heyrt af því að það sem ég þekki er bæði leiðinlegt og latt að gera eitthvað fyrir mig þó að það vilji ekki fara í ESB eins og ég ?

Verður þetta allt öðruvísi og betra ef menn bara kjósa ekkert af því sem þeir þekkja heldur eitthvað nýtt og ferskt?  Nýtt og því betra?

Þeir hjá Viðreisn vilja samkvæmt forsíðu sinni:

"Allir skulu hafa rétt til góðrar heilbrigðisþjónustu, menntunar og félagslegrar þjónustu. Lífskjör á Íslandi verði svipuð og í nágrannalöndum og gróska í menningarlífi."

Hefur ekkert af þessu verið til staðar hér? Eru þeir að stofna nýtt ríki? 

"Stöðugt efnahagslíf og fjölbreytt atvinnutækifæri. Sköpun verðmæta með hugviti og skynsamlegri nýtingu auðlinda til framtíðar. Hallalaus fjárlög og skuldir ríkisins lækkaðar."

Gæti Bjarni Ben ekki farið með þessa klausu sem sína?

Eða þá ekki bara þessa líka?

"Markaðslausnir þar sem við á, gjaldeyrishöft felld niður, engar samkeppnishindranir. Frelsi, jafnrétti, lýðræði og jafn atkvæðisréttur fyrir alla."

Hvaðan er þetta fólk að koma? Ætlar það að fara með mig þangað sem það er að fara? Á ég ekkert að borga?

Jú, það er smáatriði í viðbót:

"Þjóðin kjósi strax um hvort ljúka skuli viðræðum um fulla aðild að Evrópusambandinu til þess að ná megi aðildarsamningi sem borinn verði undir þjóðina."

Ljúka skuli viðræðum um "Aquis" þ.e. hversu fljót við getum tekið upp stjórnarskrá ESB. Aðildarsamningur getur aðeins byggst á "Aquis", sem þýðir starfsreglur 27 þjóða sem nýir aðilar skulu samþykkja að taka upp sem sínar. Spurt er aðeins hversu fljótt? Ekki hvort? Allt tal okkar um aðildarviðræður snúast um það hvernig ESB ætlar að aðlagast okkur. Þeir skilja það hinsegin.

Til viðbótar hefur Sambandið lýst því yfir að engar nýjar um sóknir verði á dagskrá í næstu framtíð. ESB hefur hætt viðræðunum við Íslendinga. Hvernig ætlar Viðreisn þá að ljúka einhverju sem ekki er lengur á dagskrá?

Er þetta allt ekki bara meiri steypa?

Fréttablaðssteypa

er það þegar maður les þetta í leiðara blaðsins:

"Barátta fyrir launum í mynt sem rýrnar ekki og er ekki undirorpin sveiflum og óvissu er án nokkurs vafa eitt mikilvægasta baráttumál sem launafólk á Íslandi hefur staðið frammi fyrir lengi."

..." Að þessu sögðu verður hins vegar forvitnilegt að sjá hvaða afstöðu forystumenn Viðreisnar taka í gjaldmiðils og peningamálum. Hvort þeir munu leggja höfuðáherslu á að Ísland eigi að stefna á aðild að Evrópska myntbandalaginu með undanfarandi aðild að ESB. "

 Einn gallinn á þessu er að Viðreisn vill ekki svara hvaða stefnu hún hefur gagnvart ESB og Evrunni. Ef það er þá leyndarmál sem allir vita?

Orsök þeirrar afstöðu er líklega að leita í útklykkingu ritstjórans:

"Í því sambandi er eðlilegt að spyrja, er það eftirsóknarvert á meðan staðan á evrusvæðinu er jafn brothætt og viðkvæm og raun ber vitni."

Skyldi eiga að bíða eftir að "Eyjólfur hressist" eins og kommarnir gerðu svo lengi ?

Ekki eitt orð um það, hvernig á að útvega myntina þegar launþegar eru búnir að leiðrétta kjörin nægilega mikið til þess að skortur verði á mynt til að borga þeim. Það sem ítrekað hefur hent okkar eigin krónu.

Svo er hin hliðin á miðopnunni. Þar þenur prófessor doktor Þorvaldur Gylfason sig í löngu máli um nauðsyn að samþykkja stjórnarskrárfrumvarpið hans sem hann hann ítrekað segir endurtekið þjóðina hafa samþykkt í einhverri þjóðaratkvæðagreiðslu.

Ég er löngu búinn að hrekja þennan málflutning ítarlega enda er þessi fullyrðing prófessorsins algjör steypa og útúrsnúningar.

Nýmæli í ósannindunum er hinsvegar það að Alþingi sé ólöglegt af því að það hafi verið kosið efir kosningalögum sem þjóðin var búin að hafna í þeim tilvitnuðu kosningunum. Þar með er allt stjórnkerfið og athafnir þess tóm steypa að dómi Þorvaldar og það sem verra er að það er bara ekkert hægt að gera í því án þess að brjóta eitthvað af lögum Þorvaldar og breyta endurteknar kosningar engu þar um.

Ég sé ekki annað en að bylting sé eina úrræði doktorsins héðan af. Ef hún verður þá ekki bara algjör steypa í meðförum hans eins og flest allt í stjórnmálabollaleggingum hans og ritstjórans  í Fréttablaðinu.

Pólitísk tíðindi

eru það þegar fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins og varaformaður ganga til framboðs á vegum Viðreisnar,flokks sem fyrst og fremst er Evrópusambandsflokkur. 

 

Er ég eitthvað skúffaður eða ekki? Nei,mér er barasta slétt sama. Ég var á landsfundinum þegar Davíð steypti Þorsteini og stóð þá með Þorsteini af því að ég er líklega kurteis kerfismaður í mér.En ég er ekki í vafa núna að þetta varð flokknum og þjóðinni til góðs.

Ég var ánægður með Þorgerði Katrín lengi vel þangað til að hún sýndi af sér bruðlarahegðun sem ráðherra. Ég legg ekki dóm á kúlulánin þeirra hjóna en gleðst bara yfir því að þau héldu húsinu sínu meðan aðrir misstu sín.  

Mér líkaði ekki við Þorstein þegar hann orsakaði klofning flokksins með einstrengingshætti gagnvart Albert. Ekki heldur þegar hann lét slíta á sig ríkisstjórninni í beinni. Heldur ekki þegar hann gekk í raðir Baugsliða og með Fréttablaðsritstjórninni. Ekki heldur þegar hann fór til Brussel á vegum Steingríms J. og Jóhönnu að semja um inngöngu í ESB. Það er eins og hann hafi alltaf skort eitthvað í mannlegum samskiptum sem stjórnmálamenn þurfa að hafa.

 

Mér líkar í það heila tekið ekki við fólk sem fer í aðra flokka sem þar sem það hefur lengst af verið.Eins og þau tvö og Benedikt Jóhannesson. Aðra er mér sama um.

Í sjónvarpinu veltir ritari Sjálfstæðisflokksins Áslaug Arna og efsti maður á lista Viðreisnar í Norðvesturkjördæmi Gylfi Ólafsson því fyrir sér hvort þau séu ekki að fara á þing til að breyta þar málum. Líklega finnst þeim þá báðum að þar sé flest ómögulegt. Ekki sé það kaupið sem trekki segir Logi Bergmann. Þau eru sammál um að þau verði góðir þingmenn og Gylfi vill að á Íslandi ríki viðskiptafrelsi og eitthvað fleira fallegt. Maður spyr sig hvar hefur þessi maður búið undanfarið?

Ég er á móti inngöngu Íslands í tollabandalagið Evrópusambandið sem stefnt er gegn restinni af veröldinni. Ég bendi á að hagsveifla Íslands er allt öðruvísi en gerist þar. Ég sé að ástandið hér er miklu betra en víðast þar.  Ég vona að Viðreisn fari að tína saman yfirburði ESB-ríkjanna yfir Ísland eða Canada til dæmis. Þeir þurfa aldeilis á góðum rökum að halda.

Ég vona að fleiri Íslendingar komi auga á muninn en ég þegar þeir velta fyrir sér að kjósa Viðreisn eða Pírata sem eru framlenging á Samfylkingunni að því að Össur segir.

Ég hef ekki trú á því að þessar tvær nýju persónur í liði Viðreisnar valdi straumhvörfum í komandi kosningum. Er afrekasaga þeirra sem stjórnmálamanna þvílikt afbragð að fók hljóti að kjósa þær blindandi?

Ef Sjálfstæðisflokkurinn berst hinni góðu baráttu og er trúr hugsjónum sínum, óttast ég ekki þó einhverjir veifi einhverjum páfuglsfjöðrum sem varla fljúga langt þegar þær eru dottnar af vængjunum sem báru þær sjálfar lengst og tryggast.

En pólitísk tíðindi eru þetta vissulega.

 

Píratar orðnir frægir

þegar meðfylgjandi mynd birtist af þeim.

 

 

 

 

 

 

 

Erlendir víngróssérar voru ekki lengi að ganga í raðir pírata og nú mokselst vínið í Ríkinu enda mun þarna vera á ferðinni finasta vín.                         

 

Þeir sem vilja hvítt og saklaust eins og Birgittu, þeir fá sér svona.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þeir sem frekar vilja rauða Pírata eins og Össur þeir fá sér svona

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er ekki tilveran dáasamleg?