Ráðstöfun makrílkvótans

á markaði myndi fara talsvert langt með þjóðinni í því að ná sátt um kvótakerfið í makrílnum.

Það er ekki að efa að það sem fer mest í pirrurnar á  fólki er framsal almenns kvóta gegn peningum. Menn geti selt kvótaúthlutun sína og grætt.  Ef menn slepptu því að leita að hagkvæmninni sem í framsalinu felst, þá væri mikið fengið ef þessu mætti koma frá.

Væri makrílkvótinn lagður í einu lagi í makrílskvótasjóð og síðan seldur þeim sem veiða makrílinn væri ástandið líkara því sem það er í dag í bolfiskinum. Makríllinn er ekki tekinn frá neinum. Menn kaupa nauðsynlegan kvóta á leið  til hafnar. Enginn kvóti fer forgörðum óveiddur, fyllsta hlutleysis er gætt og þjóðin fær gjald fyrir það sem hún þykist eiga.

Hví má ekki prufa eitthvað nýtt? 

Das Europaheer

var eitthvað sem Evrópusinnar sáu eitt sinn fyrir sér. Her sem gæti beitt sér að vilja Brüsselvaldsins. Til þess var Vestur-Evrópubandalagið stofnað sem nú hefur verið lagt niður.

Eitthvað hefur maður orðið lítið var við þetta saneinaða átak í reynd í seinni tíð og ekki binda allir miklar vonir við það.

Skemmst er að minnast Bosníudeilunnar þar sem Evrópuríkin sýndu áþreifanlega að þau eru til þess lítt fær um að taka hernðarlegar ávarðanir saman. Allavega ekki innan Evrópu vel að merkja.

Nú streymir flóttafólk þúsundum saman frá Lybíu undan reyfurum sem tóku við af dánumanninum Gaddafdí. Varðskipið Týr meðal annarra herskipa Evrópu bíður undan landi Libýu og  frelsar flóttafólkið úr klóm bófanna sem selja því manndrápsbytturnar og siglir því svo þaðan til Ítalíu, þaðan sem svo á að jafna þeim niður á sósííal Evrópuríkjanna. Ekki hafa heyrst tölur um væntanlega kvóta en vel má trúa þú að hlutur Íslands verðir meira en fáeinir.

Engum virðist detta í hug sá nöguleiki að senda Evrópuherinn inn í þetta land Lybíu og frelsa fólkið undan glæpamönnunum. Þá myndi þessi flótti stöðvast á mun ódýrari hátt en svona snögg innrás myndi kosta. Er ekki ódýrara að koma þessum glæpamönnum og valdhöfum frá heldur en að láta þetta ástand viðgangast svona áfram?

  Í raun þarf að gera sama í Sýrlandi og hjálpa Assad til að koma á góðum friði, einræði og kúgun, sem er það eina stjórnarfar sem arabarnir velflestir þekkja og kunna að meta. Það má kenna þeim þetta democrazy seinna. Þarna er meira að segja talsverð olía sem orkuhungraða Evrópu skortir.

Saddam Hussein verkfræðingur, Assad augnlæknir og Gaddafy offursti  voru allt menn sem kunnu að stjórna svona fólki eins og þessi lönd byggja. Þeirra líkar geta einir komið á friði í Mið-Austurlöndum og Afríku. Menn verða bara að fórna minni hagsmunum fyrir meiri.

Auk þess myndu leppríki í þessum löndum geta gagnast Vesturlöndum vel í baráttunni við hið skelfilega Persaveldi klerkanna.

 

Nigel, Nigel,

mikið skelfing er þetta dapurt. Að hugsa sér að fá 12.6 % atkvæði bresku þjóðarinnar og sitja uppi með 1 þingmann í stað 82.

Oft hefur það verið fúlt á Íslandi að horfa á Framsókn fanga völd og áhrif vegna atkvæðamisvægis. En það er hjóm eitt miðað við hvað þú verður að þola. Eftir lýðræðislega samþykktri aðferðafræði.

Við bundum mörg svo miklar vonir við þig og þína stefnu í Evrópumálunum og innflytjendamálunum. Nú er þetta allt fyrir bí.

Nigel, Nigel minn, hjarta mínu blæðir að hugsa til þín.

Er ekki hægt að nota eitthvað úr þessu?

Cameron ávarpaði Breta eftir sigurinn eftir því sem Morgunblaðið greinir frá:

" Við get­um gert Bret­land að stað þar sem all­ir eiga mögu­leika á góðu lífi sem eru reiðubún­ir að vinna og standa rétt að mál­um,“ sagði Dav­id Ca­meron, for­sæt­is­ráðherra Bret­lands, í dag þegar hann flutti ávarp fyr­ir fram­an Down­ingstræti 10. Skömmu áður hafði hann gengið á fund Elísa­bet­ar drottn­ing­ar og fengið umboð til þess að mynda nýja rík­is­stjórn eft­ir að ljóst varð að flokk­ur hans, Íhalds­flokk­ur­inn, hefði fengið meir­ir­hluta þing­sæta í bresku þing­kosn­ing­un­um sem fram fóru í gær.

Ca­meron sagði að stefnu­skrá Íhalds­flokks­ins væri stefnu­skrá vinn­andi fólks. Með meiri­hluta í þing­inu gæti ný rík­is­stjórn flokks­ins fram­kvæmt allt sem þar kæmi fram. Enda væri meiri­hluta­stjórn eins flokks að hans mati ábyrg­ari gagn­vart kjós­end­um. Lagði hann áherslu á aukið fram­boð iðnáms í Bretlandi, aukna dag­vist­un barna og aukn­ar ráðstöf­un­ar­tekj­ur al­menn­ings með lækk­un skatta. Millj­ón­ir nýrra starfa yrðu til og mik­ill fjöldi hús­næðis byggt sem venju­legt fólk hefði efni á.

Þjóðar­at­kvæði fer fram um ver­una í ESB

For­sæt­is­ráðherr­ann sagði enn­frem­ur að þjóðar­at­kvæði um veru Bret­lands í Evr­ópu­sam­band­inu færi fram eins og heitið hefði verið og Skot­land fengi stór­aukið vald yfir eig­in mál­um. Þar á meðal varðandi skatt­heimtu. Sama yrði raun­in með aðra hluta breska kon­ung­dæm­is­ins, Eng­land, Wales og Norður-Írland. Ný rík­is­stjórn myndi leggja áherslu á að sam­eina landið og tryggja að ár­ang­ur­inn af betri stöðu í bresku efna­hags­lífi skilaði sér til allra lands­hluta.

„Þetta snýst um að veita öll­um lands­mönn­um tæki­færi þannig að sama hvaðan fólk kem­ur hafi það mögu­leika á að ná sem mest­um ár­angri,“ sagði Ca­meron. Meðal ann­ars að þeir tekju­lægstu hefðu mögu­leika á mennt­un, störf­um og framtíðar­von. Framtíðin fæli í sér mik­il tæki­færi fyr­ir Bret­land. Sam­an gætu Bret­ar tryggt land­inu, sem ætti sér glæsta sögu, glæsta framtíð. „Í sam­ein­ingu get­um við gert Stóra-Bret­land enn stærra.“

Spurning er hvort við í Sjálfstæðisflokknum gætum ekki notað eitthvað úr þessu hjá Cameron? Er ekki eins og mann minni að við höfum séð eitthvað svipað áður í gömlum stefnuskrám Sjálfstæðisflokksins meðan hann var og hét?

Sjálfstæðisflokkurinn séður að utan

er viðfangsefni Gunnars Smára Egilssonar. Sá maður er nú löngu landsþekktur fyrir skoðanir og athafnir sem liggja ekki með alfaraslóðum þar sem einhverjar reglur ríkja. Þess vegna er gaman að kynna sér hvað fram fer í höfðum slíkra stórmenna. Að minnsta kosti er Gunnar ekki í neinum vafa þegar kemur að því hvað Sjálfstæðisflokkurinn sé eða hvernig hann sé rekinn.

Grípum niður í samsuðunni:

"Eitt það vitlausasta sem heyra má í umræðu dagsins á Íslandi er einskonar andsvar sjálfstæðismanna (og að einhverju leyti Framsóknarmanna einnig) við launakröfum verkafólks annars vegar og hins vegar undirskriftarsöfnun gegn frumvarpi um makrílkvóta. Þetta andsvar er sett fram í spurnartón og hljóðar einhvern veginn svona:

Er tímabært að ráðast að undirstöðum sjávarútvegsins akkúrat núna, einu atvinnugreinarinnar sem stendur þokkalega og sem hefur dregið vagninn frá Hruni og forðað okkur frá efnahagslegri stöðnun? Ættum við ekki að gleðjast yfir góðri stöðu sjávarútvegsins? Setur það ekki viðreisn efnahagslífsins í hættu ef við aukum álögur á þessa atvinnugrein eða hreyfum við lögum og reglugerðum sem hún byggir á? Eigum við ekki að láta það vera sem vel gengur?

 

...Þetta andsvar byggir á sama pólitíska ólæsinu og hefur einkennt Sjálfstæðisflokkinn undanfarinn áratug eða svo og sem hefur leitt niðurbrot hans. Flokkur, sem eitt sinn stærði sig af víðfeðmu og djúpstæðu tengslaneti um allt þjóðlífið, er orðinn einkennilega sambandslaus og einangraður. Flokknum virðist hafa mistekist að endurnýja sig og dagað uppi sem samtök eldri borgara sem stýrt er af hagsmunasamtökum fyrirtækjaeigenda. Innan hans máta hagsmunaaðilar sjónarmið sín við fólk sem tilheyrir í raun annarri veröld en við blasir í samfélaginu. Flokkurinn gengur út frá tryggð fólks við fyrirtæki og auðugt fólk, heldur að allir lesi Moggann og taki mark á honum og telur að enn sé hægt að höfðu til þess að við séum öll í sama bátnum og stafi aðeins hætta af skerjum, öldum og óveðri utan hans en engu innanborðs nema niðurrifsfólki sem andmælir því að öllum muni farnast best ef allir leggist nú á árarnar og leyfi þeim, sem hafi stýrt bátnum hingað til, að marka stefnuna og stýra fram hjá boðaföllum í örugga höfn. Tókst okkur ekki með þessu að brjótast frá fátækt til bjargálna? Höfum við ekki sýnt hvers megnug við erum? Og bla bla bla bla – endalaust....

.........Vandi Bjarna Benediktssonar er að hann er samdauna hagsmunum eignamanna og nær ekki að kveikja í gamla fólkinu í Valhöll, sem enn vill heyra stefnuna klædda í þjóðbúning. Bjarni segir það forgangsverkefni að lækka álögur á álver og rökstyður það ekki frekar vegna þess að það þarfnast ekki rökstuðnings yfir sunnudagssteikinni í Garðabæ.Bjarna hefur ekki tekist að vinna salinn í Valhöll né Reykjavíkurbréf Moggans en finnur heldur engan flöt á að vinna stefnu sinni fylgi í öðrum kreðsum. Hann stólar því einvörðungu á hagsmunasamtökin sem hvort eð er eiga Sjálfstæðisflokkinn. Og sér ekki (eða vill ekki sá eða kann ekki svar við) að Hrunið afhjúpaði fyrir lang stærstum hluta almennings að hagsmunir þess og fyrirtækjaeigenda fara ekki saman. Hafa aldrei gert það og munu aldrei gera það.

 

..........

.........Áhrif nýfrjálshyggju á stjórnmál Vesturlanda síðustu rúma þrjá ártugi leiddi til aukins ójafnaðar í flestum löndum og mest þar sem áhrifin þessarar stefnu urðu mest. Á Íslandi frestaði nýfrjálshyggjan uppgjöri við hálf fasískar þjóðernishugmyndir um stétt með stétt, sem höfðu haldið Íslandi frá þeirri sósíalísku samfélagsþróun sem átti sér stað á Norðurlöndunum og tryggði meginþorra almennings þar boðleg lífskjör, öryggi og vernd fyrir fyrirtækjunum. Boðskapur nýfrjálshyggjunnar um að samfélaginu bæri að styðja hinn auðuga en ekki hinn fátæka og móta reglur samfélagsins að hagsmunum hinna valdamiklu en ekki vernda hina valdalitlu, tók við af kröfu um húsbóndahollustu vistabandanna og um þjóðarhagsmuni ofar stéttarhagsmunum á eftirstríðsárunum. Uppgjöri almennings gegn aldalangri kúgun var frestað með loforði um að aukin velsæld hinna efnameiri myndi fyrir forsjón hulinnar handar markaðarins leita að lokum í vasa almennings. Hrunið afhjúpaði að þessu er þveröfugt farið. Eftir því sem meira er pukkað undir hina auguðu og valdamiklu því valdaminni og snauðari verður meginþorri fólks.

 

.........Þetta er nú öllum ljóst, svo notað sé orðfæri úr Reykjavíkurbréfum. Þegar venjulegt fólk horfir yfir þinglið Sjálfstæðisflokksins er því ljóst að það lið mun ekki gæta hagsmuna almennings. Þetta fólk mun nýta hvert tækifæri sem gefst til að styrkja vini sína og vandamenn og flytja eins mikil völd og áhrif og frekast er unnt til hinna auðugu og valdamiklu. Af þeim sökum nýtur flokkurinn nú aðeins helmings fylgis á við það sem var fyrir tuttugu árum.

Þeir sem eftir sitja er fólk sem hefur hagsmuni af því að viðhalda og auka ójöfnuð í samfélaginu, fólk sem telur sig geta komist í hóp þeirra sem græða á ójöfnuði og gamalt fólk sem hefur alla æfi trúað að best fari á að láta ríka kallinn ráða því sem hann vill ráða og telur að annað sé kommúnismi. Og að kommúnismi sé vondur og illur.

Þegar sjálfstæðismenn spyrja inn í slíkan hóp hvort fólk vilji virkilega ráðast að undirstöðum sjávarútvegsins svarar fólk með jedúddímíum og biður sjálfstæðismenn í guðanna bænum að forða sér frá slíku. Þess vegna verða þeir hálf kindarlegir þegar sama spurning fær allt annað svar út í samfélaginu. Meginþorri fólks telur nefnilega að það sé algjört grundvallaratriði fyrir íslenskt samfélag að ráðast að undirstöðum íslensk sjávarútvegs, sem eru einkum tvær: yfirráð örfárra yfir auðlindum sjávar og smánarlega lág laun.

 

....Það er ekki bara nauðsynlegt fyrir íslenskt samfélag að hnekkja þessum undirstöðum heldur myndi það gera íslenskum sjávarútvegi gott eitt til. Hann er nefnilega bölvaður ræfill sama hvernig á hann er litið — nema náttúrlega ef eina viðmiðunin er hagnaður eigenda. Sá hagnaður byggir hins vegar einvörðungu á ókeypis aðgengi að auðlindum og skammarlega lágum launum. Íslenska sjávarútvegsstefnan byggir á að flytja arðinn af auðlindinni frá þjóðinni til útgerðarmanna og arðinn að vinnu verkafólksins frá verkafólkinu og fjölskyldum þeirra til útgerðarmanna. Annan tilgang hefur stefnan ekki.

Grunnlaun hjá fiskvinnslufólki á Íslandi er aðeins um helmingur þess sem þau eru í nágrannalöndum okkur, 40 prósent af launum fiskverkafólks í Noregi. Í raun ætti bara að nota einn mælikvarða á gæði sjávarútvegskerfa: Hversu háum launum standa þau undir. Íslenska kerfið kolfellur við slíkur samanburð. Eigendur íslenskra sjávarútvegsfyrirtækja sanna það um hver mánaðarmót að þeir eru verstu eigendur sjávarútvegsfyrirtækja sem þekkjast.

Þeir eru svo slæmir að í raun hafa Íslendingar að mestu yfirgefið þá. Þeir kæra sig ekki um að vinna jafn erfiða vinnu fyrir jafn lág laun. Þetta leiddi ekki til þess að eigendurnir hækkuðu launin heldur fluttu þeir inn vinnuafl frá löndum þar sem kjör verkafólks voru jafnvel enn verri en á Íslandi. Þannig hefur verið skipt út verkafólki í fiskvinnslu á Íslandi frá aldamótum. Þar vinnur fyrst og fremst aðflutt fólk fyrir laun sem aðrir hópar hafa flúið.

 

.....Fyrirtækin hafa því getað nýtt sér veika félagslega stöðu aðfluttra Íslendinga til að halda launum niðri og auka hagnað sinn. En slíkt varir ekki að eilífu. Eftir því sem fólk kemst betur inn í samfélagið því ólíklegra er það til að sætta sig við skammarlega lág laun. Til að mæta þessu hafa fyrirtækin stutt stjórnmálaflokka, einkum Framsókn en einnig Sjálfstæðisflokkinn, til að ala á andúð á útlendingum svo halda megi kjörum starfsmanna þeirra niðri. Eigendur fyrirtækjanna fluttu því fyrst skipulega inn ódýrt vinnuafl til að halda niðri kjörum en flytja nú inn útlendingafordóma til að tvístra samstöðu verkalýðs og veikja félagslega stöðu starfsmanna sinna.

Lág laun í fiskvinnslu eru því ekki aðeins brot gegn starfsmönnum, sem vinna fyrir þeim, heldur brjóta fyrirtækin niður borgaraleg réttindi og samfélagslegt öryggi í tilraunum sínar til að halda launakostnaði niðri. Á sama hátt veigra þau sér ekki við að kippa lífsviðurværinu undan þorpum og byggðalögum. Óöryggi starfsfólksins er þar af leiðandi ekki aðeins afleiðing kvótakerfisins heldur lika forsenda láglaunastefnunnar. Þetta bítur í hvors annars skott. Þegar samfélagið er mótað að þörfum og kröfum hinna auðugu snúast þeir á endanum gegn samfélaginu. Það er ekkert sem heldur aftur að þeim. Þeir tilheyra ekki lengur samfélagi hinna og líta ýmist á samborgara sína sem eign sína eða andstæðing. Þetta er augljóst af ummælum forkólfa hagsmunasamtaka fyrirtækjaeigenda og stjórnmálamanna sem þjóna þeim. Þeir tala eins og þeir þurfi ekki lengur að lifa í sátt við samfélag annarra manna, að það sé samfélagsins að beygja sig undir rök þeirra og skrítna heimssýn.

 

......Þótt óþarft sé að nefna aðra þætti en laun starfsfólksins þegar meta á gæði sjávarútvegsfyrirtækja eða opinbera sjávarútvegsstefnu má benda á að framlag norsk sjávarútvegs til landsframleiðslu í Noregi er mun meiri en framlag íslenskt sjávarútvegs til landsframleiðslu á Íslandi. Norðmenn veiða meira og þeir rækta líka miklu meira af fiski og skelfiski. Framlag norsk sjávarútvegs er líka meira í krónum talið ef við deilum því niður á tonn. Norskur sjávarútvegur býr því til meiri verðmæti úr hverju tonni fyrir norsk samfélag en íslensk sjávarútvegsfyrirtæki gera fyrir Ísland.

Hluti af skýringunni felst í því að norsk sjávarútvegsfyrirtæki hafa á umliðnum áratugum byggt upp stórfellt fiskeldi svo að nú kemur nærri 40 prósent af fiskinum úr eldi en aðeins rúmlega 60 prósent úr villtum stofnum. Og eldisfiskurinn er verðmætari svo hlutfallið er hærra ef miðað væri við markaðsvirði. Þessi uppbygging átti sér stað þegar dró úr veiði úr villtum stofnum. Þegar þorskstofninn braggaðist síðan í Barentshafi efldist norskur sjávarútvegur enn frekar. Hann stendur sterkum fótum í fiskeldi og býr að sterkum villtum stofnum.

 

......Samdráttur í veiðum á Íslandsmiðum hafði ekki þessi áhrif til uppbyggingar. Kvótakerfið styrkti eigið fé útgerða á tímum samdráttar í veiðum og mörg þeirra nýttu bætta eiginfjárstöðu til að fjárfesta utan sjávarútvegsins eða í öðrum löndum — skiljanlega ef til vill, þar sem afli dróst saman á Íslandsmiðum. Tekin voru lán út á kvóta og þau notuð til að kaupa upp fyrirtæki í Þýskalandi, Kanada, Chile og víðar. Sumt af þessum fjárfestingum hafa gengið upp en margar hafa reynst dragbítur og draga enn fé út úr íslenskum sjávarútvegi.

Það er því ekki rétt sem haldið er fram að eignarréttur útgerðarmanna yfir auðlindinni styrki sjávarútveginn, eins og trúarsetningar nýfrjálshyggjunnar ganga út á. Eignarétturinn hefur hann aðeins styrkt útgerðarmennina sjálfa. Það er síðan allur gangur á því hvort þeir nýttu þann styrk til að fjárfesta í greininni eða á Íslandi. Í raun er það undantekning fremur en regla. Eins og oft vill verða í verstöðum þá er arðinum af Íslandi eytt annars staðar; bæði þeim sem verður til af fallvötnunum og af fiskinum.

 

....Það er því engin furða þótt sjálfstæðismenn fái annað svar en þeir reiknuðu með þegar þeir spyrja í forundran hvort fólk vilji í alvörunni brjóta undirstöðurnar undan sjávarútvegsfyrirtækjunum. Það eru miklir hagsmunir almennings að gera einmitt það og mikill vilji til þess. Og vandséð hvaða mál ættu að vera meira aðkallandi.

Það eru miklir hagsmunir almennings að brjóta niður láglaunastefnuna á Íslandi og nýta svo auðlindir sjávar að þær gagnist samfélaginu öllu en ekki aðeins örfáum. Að auðlindirnar séu notaðar til að byggja upp gott samfélag en ekki til brjóta niður samtakamátt launamanna, skerða réttindi og draga niður lífsgæði á Íslandi.

Gunnar Smári Egilsson
[e-mail]"

 

það er innblásinn maður sem svona skrifar. Sannbrjálaður myndi einhver hugsanlega segja. Engu líkara en hann sé í akkorði við að níða Sjálfstæðisflokkinn niður og allt að fólk sem að honum stendur.

Rotinn flokkur harðsvíraðra glæpamanna og föðurlandssvikara er sú einkunn sem venjulegur flokkssauður fær hjá þessum fyrrum athafnamanni hvers fjármálaslóð liggur eins og skínandi stígur um mörg lönd. Sannfæringin er mikil og heiftin slík að Jón sálugi Vídalín hefði litlu getað hér við bætt.

En  það er öllum hollt að fá einhvern til að skamma sig og fletta sér í sundur á svo kraftmikinn hátt eins og Gunnar Smári gerir. Það er sannleiksvottur í mörgu sem hann tæpir á og vissulega er ritsnilldin áfburða góð. En kreddurnar, öfundin og kommúnisminn gefa ekki grið við þjóðfélagsrýni þessa manns og eigið misgengi hefur sett svip sinn á innrætið. Ekki myndi mikið ganga að skipa þennan mann í samninganefnd um launakjör í þessu landi.

Í sambandi við kvótakerfið er Sjálfstæðisflokkurinn að boða til ráðstefnu á mánudaginn í Valhöll um hvort hægt sé að sætta þjóðina við kerfið, sem Gunnar Smári telur eiginlega útilokað vegna glæpsamlegs eðlis áhangenda þess. Samt er nokkuð ljóst að hvorki Sjálfstæðismenn né aðrir eru sáttir.En hvort val á ræðumönnum á fundinum er til þess fallið að draga venjulega Sjálfstæðismenn að honum, skal ósagt látið.

Það sem er kjarni vandans er að fólki finnst kvótaeigendur ekki hafa greitt sanngjarnt verð fyrir hann. Það er sama hvort menn kalla álögur á sjávarútveginn auðlindarentu eða sérstakan tekjuskatt, undirstaðan er ei réttleg fundin hefði Björn Gunnlaugsson geta sagt strax. Menn verða að greiða markaðsverð fyrir allt sem þarf að kaupa. Ekki niðurgreitt verð eða pólitísk verð.

Ef á núna að úthluta makrílkvótanum hlutfallslega til þeirra sem fyrir eru, þá fer gullið tækifæri fram hjá í því að reyna að koma á uppboðskerfi veiðiheimilda. Slíkt kerfi er það eina sem fólk getur sætt sig við. Að hæstbjóðandi fái það sem í boði er. Aðeins þannig er réttlætinu fullnægt í hugum flestra. Það er áreiðanlega þáttur í þjóðfélagsheift Gunnars Smára, að honum svíður misrétti og mismunun, -alla vega í seinni tíð.

Makrílkvótinn er tilvalið fyrsta skref til nýs kerfis í ráðstöfun fiskveiðiheimilda, telji menn þá stýringu nauðsynlega.Sem ekki allir eru sammála um þó hugsanlega megi byggja á slíku kerfi um sinn. Mögulegt samspil banka, útgerðar og Hafró er þó langt í frá hafið yfir allan grun um hlutleysi en getur verið síðara sérmál.

Sjálfstæðisflokkurinn getur ekki heyrt ekki, séð ekki, né talað ekki um hvert fylgi flokksins er að fara. Þjóðin hefur ekki ráð á pólitískri upplausn sem nú við blasir þar sem fólk er beinlínis að refsa stjórnmálamönnum með því að kjósa hverskyns skrípi á þing eða í sveitarstjórnir eða hóta slíku. Flokkurinn verður að kafa til botns í óánægjunni og koma með lausn annað en það sem Gunnar Smári lýsir með hvað háðulegusta orðfæri sem um getur.

Sjálfstæðisflokkurinn verður að huga að því hvernig hann kemur fólki fyrir sjónir utan frá.

 

 

Samfylkingin 15 ára

í dag. Ég gleðst mjög yfir ástandi hennar enda verið lítill aðdáandi krata og komma í gegn um tíðina. Raunar  tel ég eins og fleiri á undan mér, að krateríið sé einn versti óvinur mannkynsins.

Hinn dæmigerði Krati  er í mínum huga holdgerfingur apans í dæmisögunni þegar apinn var fenginn til að skipta ostbitanum milli tveggja. Hann  skipti í tvennt og beit í þyngri bitann til að létta hann en beit of mikið og svo áfram þangað til ekkert var eftir.

Hugsanlega er íslenska orðið bitlingur í pólitík komið frá þessari dæmisögu þegar rætt er um jafnaðarmennskuna. En hún gengur út í að lækka þá hærri niður til hinna lægri svo allir hafi það nokkurn veginn jafn skítt en bitlingsþeginn aðeins betur.

Alikratar kallast sú tegund þeirra krata sem lifa á kerfum. Tryggingastofnun Ríkisins er nærtækt dæmi. Ásókn krata í að ganga í ESB skýrist ekki hvað síst á atvinnusjónarmiðum handan við T.R. sem er hugsanlega fullbókuð. En í Brussel er að finna háborg búrókraterísins eins og þekkt er og stærsta vaxtarbrodds kratahugsjónarinnar.

Alþjóðlega kratastefnan um að skattleggja og eyða lýsir stjórnlyndi stefnunnar, allt frá Clinton niður í Jóhönnu. Eini munurinn á hreinræktuðum kommum eins og t.d. Steingrími J.í VG og krötunum hjá Árna í Samfó, er spurningin um aðferðafræði. Kommar vilja berja og lemja alla hægri menn til hlýðni en kratar segjast aðhyllast meiri hófstillingu. Engu af þessu fólki er samt treystandi fyrir horn í pólitík samkvæmt reynslu sögunnar á Íslandi og pólitísk loforð þess eru yfirleitt einskis virði.

 

Það er mér gleðiefni við þessi tímamót að horfa upp á innanhússvandamálin í Samfylkingunni. Það huggar mann aðeins að það er ekki alveg eins slæmt í manns eigin flokki þó ekki sé það nú algott.

Þá er ég búinn með heillaóskirnar til afmælisbarnsins. Sem ég skal fúslega viðurkenna að ég set saman í nokkrum hálfkæringi. En getur maður annað?. Er ekki Samfylkingin bara sprenghlægileg? Á ekki að hlæja og fagna í 15 ára afmælum sem öðrum?

Stúdentsprófsstyttingin

hefur lengi lagst illa í mig.

Ég hef ekki viljað skilja það, hvernig núna er hægt að fullyrða að við sem urðum stúdentar 1957, höfum bara verið að slúgsa? Samsvarandi að ekkert verið að læra í 5. bekk. Og hægt hefði verið að læra meira í hinum bekkjunum.

Hvað hefði maður sagt þegar maður var búinn að klára 1957 skítsæmilega, að maður væri orðinn of gamall og maður hefði átt að vera búinn að læra þetta fyrir ári síðan? Hefði maður skilið þann sem hefði sagt þetta? Eða þá að skólinn væri of dýr miðað við að kenna svona lítið eins og við kynnum?

Dr. Reynir Eyjólfsson veltir þessu fyrir sér í Morgunblaðinu  í dag: 

....". Það er mín reynsla, að öflug undirstöðumenntun skiptir öllu máli til þess að hægt sé að ná umtalsverðum árangri í nýsköpun á stuttum tíma.

Því miður hafa kröfur til stúdentsprófs hér á landi hríðfallið frá því er ég var í skóla. Nýútskrifaðir lyfjafræðingar frá Háskóla Íslands kunna yfirleitt bara hrafl í ensku, eru varla talandi á dönsku, lítt læsir á þýzku og kunna ekkert í frönsku né latínu..........

Mér er tjáð, að þessi stórkostlega gengisfelling á stúdentsprófinu hafi verið gerð að fyrirmynd frá BNA, og þá er það gjarnan látið fylgja með, að BNA-menn séu fremstir á öllum sviðum. Þess er auð- vitað látið ógetið, að meginintellektían í há- skólum BNA kemur frá stúdentum frá erlendum menntaskólum, ekki sízt í Asíu, þar sem gerðar eru himinhærri kröfur en krossaprófa frá skólum í BNA.

Ég mun ekki fjölyrða um þetta frekar hér, en bendi á metsölubók N.N. Taleb: The Black Swan, Random House, 2010, máli mínu til frekari stuðnings. Með hliðsjón af þessu lízt mér afleitlega á áform um að stytta nám til stúdentsprófs úr fjórum árum í þrjú, sem er yfirlýst markmið núverandi menntaráðsmanns.

Meginröksemdirnar eru að hans mati tvær: Annars vegar „of hár aldur“ íslenzkra stúdenta (20 ár; ég varð stúdent 22 ára!) og svo „sparnaður“ upp á 3-4 milljarða kr. á ári.

Starfsgeta byggð á öflugri menntun verður ekki metin til fjár; sem viðmið má benda á, að velta Actavis er nú um 3.000 milljarðar króna á ári, eða um þúsund sinnum meiri en meintur „sparnaður“ ráðsmannsins.

Stytting náms til stúdentsprófs getur að- eins þýtt eitt: þ.e. enn frekari gengisfellingu á menntun stúdenta. Ég er ekki einn um það að hafa þungar áhyggjur af þessu máli.

Rektor MR, elzta og bezta menntaskóla landsins, hefur ítrekað reynt að fá undanþáguheimild frá menntaráðsmanni til fjögurra ára námsbrautar til stúdentsprófs en ráðsmaður hefur ekki látið svo lítið að svara þessum umleitunum. Hvort hér er um að ræða valdhroka eða fávísi veit ég ekki. Hitt er næsta víst, að ef svo fer fram sem horfir mun ráðsmaður ekki kemba hærurnar á stóli sínum eftir næstu alþingiskosningar."

Mér þykir vænt um þegar svo lærður maður sem dr. Reynir tekur undir þær hugleiðingar sem ég hef verið að rækta með mér. Mér finnast öll rök hníga að því að styttingin sé einungis gerð með lítilmótleg aurasjónarmið í huga. Á sama tíma var skrúfað fyrir Hraðbraut sem tók að sér að kenna pensúmið á skemmri tíma, án afsláttar. Það voru menn með mér sem gátu farið hraðar en ég vegna þroska eða greindar. Og víst er að ég var árinu of ungur ef nokkuð var þegar ég varð stúdent 19 ára gamall tralli. Mér fór að ganga allt námið betur þegar ég eltist.

Ég er algerlega sammála dr. Reyni um stúdentsprófið og finnast þessar tillögur móðgun við mína góðu kennara og rektora í MR. Mér finnst leiðinlegt að horfa upp á Illuga Gunnarsson skaða sig pólitískt og flokkinn minn líka á þessum tillöguflutningi um stúdentsprófsstyttinguna.

Biðskýlin flottust í Kópavogi

sem þjóta upp á Vatnsendavegi. Smekklega hlaðnir stoðveggir úr sprengjugrjóti myndaumgjörð um  skál sem er hellulögð í botninn. Innan í skálinni miðsvæðis er svo biðskýlið sjálft úr glerinu eftir dönsku hönnuninni. Sérlega smekklegt og gaman að horfa á svona vel gerða hluti.

Það var á gullöld uppbyggingarinnar í Kópavogi sem dr.Gunnar I.Birgisson oddviti Sjálfstæðisflokksins sem þá var í stjórn með Sigurði Geirdal frá Framsókn fór að láta nota sprengjugrjót úr grunnum til að hlaða veggi og kanta. Nú er allt Gunnars-grjótið nýtt í hleðslur sem áður var bara jarðað í fyllingum undir gróðurmold eins og sjá má á Geirsnefinu í Reykjavík.

Strætóskýlin í Reykjavík norpa á götunum án svona umbúnaðar. Það eiga þau þó sameiginlegt með skýlunum í Kópavogi að maður sér varla mann í kring um þau. Einkabíllinn er samgöngutæki nútímans en hvorki hjólhestar eða tveir jafnfljótir.

Þessvegna þarf bensínokrinu og vörugjöldunum á bílana að linna ef stjórnmálamenn vildu raunverulega gera meira fyrir þá verst settu í samfélaginu. Því einmitt það fólk getur ekki eytt tíma sínum í biðskýlum strætóanna heldur er í sífelldu kapphlaupi við tímann um lífsbjargirnar sínar. 

Samfylkingin gegn þjóðinni

í boðuðu allsherjarverkfalli um næstu mánaðarmót.

Ef maður talar við fólk þá er það yfirleitt á einu máli um að það kæri sig ekki um þessi verkföll. Maður hittir engan sem þráir verkföll. Fólkið setur traust sitt á að samið verði áður en til vandræða kemur.

Það eru því Samfylkingarkommarnir  í forystu verkalýðshreyfingarinnar sem stefna öllu í þessi verkföll. Fjöldi þessa liðs  er teljandi á fingrum sér. Gylfi Arnbjörnson,Páll Halldórsson, Þórunn Sveinbjarnardóttir, Ólafía Rafnsdóttir, Aðalsteinn á Húsavík, Vilhjálmur á Akranesi, Björn Snæbjörnsson og einhverjir aðrir í Flóanum. Engu tauti er enn hægt að koma við þetta lið. Það þarf meira að koma til.

Þetta fólk dregur nú óvígan her 70 þúsund manna að höfði samfélagsins til að setja á þrýsting eftir því sem  þeirra leigðu almannatenglar ráðleggja. Við hin, þetta fólk sem þeir miða á, aldraðir, öryrkjar, börn og ferðaiðnaður, þessi 250 þúsund sem eru afgangs af þjóðinni þegar 70 þúsundin eru frá, eigum að þola þær píslir sem þessu fólki þóknast að leggja á okkur. Þeir sem veikir eru mega drepast Drottni sínum meðan þessi Elíta sólar sig í dýrð verkfallsins. Þeir ætla að úthluta náðarbrauðum sjálfir eftir sínu höfði. Mildilegast fær þessi hjartalyfið sitt svo hann drepist ekki osfrv. 

Af hverju sjá vinnuveitendur sér ekki hag í því að hafa eitthvað með tímasetninguna fyrir orrustuna að gera? Af hverju vilja þeir ekki ráða neinu um orrustuvöllinn? Af hverju velta þeir ekki fyrir sér að núna er mun betri tími til átaka heldur en í júní?  Af hverju er ekki tekin ákvörðun um allsherjar verksviptingu þar til samist hefur? 

Og hér verður ekki um neitt vitrænt samið án lagasetningar. Það er morgunljóst að kröfusúpa kommanna er þess eðlis að hún setur þjóðfélagið á hliðina umsvifalaust. Enda er það líklega hinn stóri tilgangur þeirra að ríkisstjórnin gefist upp.

Framangreint lið er svo kolruglað í einbeittri skemmdarverkafýsn sinni, að það ætlar sér að vera lengi enn í sviðsljósinu ef það heldur að með því geti það náð pólitískum markmiðum sínum um að fella ríkisstjórnina og pína almenning þangað til að leigubyssunum, eða almannatenglunum, finnst nóg komið til að setja upp samningabrosið.

Sé það stefnumiðið er allt annað tal þeirra hjóm eitt sem liggur liggur þeim í léttu rúmi. 

Loksins þegar allt virtist vera að snúast til betri vegar í íslensku þjóðfélagi, verðbólgan horfin, vextirnir lækkaðir,lánaleiðréttingar gefnar, atvinnuleysið horfið, kaupmáttur vaxandi, kemur þessi verkfallahersing eins og Kölski úr dýinu við særingar Leirulækjar-Fúsa í þá daga. Allir skíthræddir og skjálfandi við hótanir þessa liðs.

Í mínum huga er það Samfylkingin sem er að fara með hernað gegn þjóðinni. í fyrra skiptið var það Iceasave, I, ll og lll. Nú eru það leifarnar af heilbrigði krónunnar okkar og andstöðunni við ESB sem skal í þjóðina í boði þessa Jafnaðarmannaflokks Íslands við ýlið í púkablístrum Vinstri Grænna.  

 

 

Veiðigjöld eða skattlagning

á sjávarútveg er heilög rolla hjá stórum hluta þjóðarinnar.

Afkoma sjávarútvegs, veiða og vinnslu má skoða á vef hagstofunnar. Útkoman er þessi:

13 Sjávarútvegur          alls             2013 

1. Tekjur alls á skilaverði                           271.400,0

1.1 Útflutningstekjur/Skilaverðmæti útflutnings       269.440,0

1.2. Seldur afli - Selt hráefni-

1.3. Aðrar tekjur                                       1.959,0

2. Aðföng alls                                        112.413,0

2.1. Hráefni                                            6.003,0

2.2 Rafmagn                                             4.460,0

2.3 Olíur                                              17.154,0

2.4 Tryggingar                                          1.931,0

2.5 Umbúðir                                            10.979,0

2.6 Flutningskostnaður                                  7.890,0

2.7 Viðhald                                            15.343,0

2.8 Veiðarfæri                                          3.936,0

3. Vinnsluvirði                                       158.987,0

4. Laun og tengd gjöld                                 86.412,0

5.Skattar á framleiðslu                                   557,0

6.Verg hlutdeild fjármagns (EBITDA)                    72.018,0

EBITDA sem hlutfall af tekjum,    %     27,0

7.Afskriftir                                           12.826,0

8.Rekstrarafgangur                                     59.192,0

9.Vextir og gengismunur                    -            1.572,0

10.Hreinn hagnaður (EBT)                               60.764,0

Hreinn hagnaður sem hlutfall af tekjum, % 22,4

12. Hagnaður (13.=6.-11.)                              48.950,4

Hagnaður sem hlutfall af tekjum,     % 18,0

 

Sjálfsagt er nóg af vinstraliðinu sem segir að þetta sé allt saman svik og lygi og öllu hinu besta  undanstolið.

Svo eru aðrir sem segja að það sé reginmunur á því að láta borga veiðigjöld óháð afkomu.  Tekjuskattur mæli bara hagnað en veiðigjald er aðstöðugjald sem leggst á útgjaldaliði og tap jafnt sem gróða.  

Steingrímur lagði auðvitað á aðstöðugjald til viðbótar venjulegum tekjuskatti sem hann svo stórhækkaði líka.Hann sýndi fyllstu trúmennsku við eigin sannfæringu um illa náttúru auðvaldsins.

Vinstriflokkarnir sem mynduðu síðustu stjórn eru í eðli sínu skattaillþýði sem trúa hinni sígildu kratísku efnahagsformúlu að ríkið skuli eitt skattleggja og eyða en ekki láta aðra gera það.

Mörgum fannst stjórnin ganga allt of langt í sérstakri skattheimtu á sjávarútveginn. Þó að kommarnir bentu á gjafakvótann góða, sem alltaf klýfur þjóðina, þá voru fleiri hinir snotrari menn á því að verið væri að stúta gullgæsinni fremur en að plokka hana. Fyrsta verk nýju stjórnarinnar var lika að lækka þessar álögur aftur.Áhrif þess ættu að sjást í afkomutölum 2014. En Steingrímur hefur verið með böggum hildar yfir þessu tekjutapi ríkissjóðs sem honum finnst sú ráðstöfun vera. 

Það var sjávarútvegurinn sem dró okkur þurrabúðarfólkið upp úr feninu 2008 ásamt með gengisfalli eigin myntar sem heitir íslensk króna. Þjóðin var með 30 % hagstæðan viðskiptajöfnuð við útlönd í hruninu og við Íslendingar öðluðumst strax traust annarra en okkar sjálfra þar sem við enn stöndum sem niðurlútir kotkarlar og biðjum ESB auðmjúkir um náðarbrauð í stað þess að steyta hnefann framan í vogunarsjóði sem aðra rukkara skuggabaldra.

Ekki efa ég að vilji allra vinstri flokkanna, nema kannski Pírata, sem enginn veit neitt hvað vilja nema ókeypis niðurhal, stendur til þess að stórhækka álögur á atvinnurekstur, sjávarútveg sem annan. Auðlindarenta er hugtak sem þeir nota gjarnan. En grannt skoðað er það sem skiptir máli er að auðlindir séu notaðar af skynsemi og myndi sem mestar tekjur og stærstan skattstofn.

Það skiptir engu megin náli hvort skattlagningin heitir veiðigjöld eða tekjuskattur ef hún er einföld, heiðarleg og sanngjörn. En síðasta hugtakið skilja vinstri menn aldrei og hin tvö fyrri ekki nema til hálfs.

 

Kröfu um uppboðskerfi

við úthlutun veiðiheimilda í makríl er nú að finna á www.thjodareign.is.

Listi aðstandenda undirskriftanna er að vísu ekki sérlega breiður heldur fremur vinstri sinnaður. Sem spillir líklega fyrir þátttöku í þessu annars ágæta framtaki. 

Þarna er farið fram á að Forseti Íslands sjái til þess að makrílkvóta verði ekki úthlutað endurgjaldslaust til margra ára til núverandi kvótaeigenda.

En það felst kannski sitthvað fleira í þessu framtaki sem við úr gömlu flokknum verður að velta fyrir okkur.

Getur verið að hluti fylgistaps Sjálfstæðisflokksins yfir til Pírata stafi af of staðfastri varðstöðu flokksins gegn flestum breytingum á núverandi fiskveiðistjórnarkerfi?

Getur verið að fiskveiðistjórnunarkerfið standi ekki lengur undir breidd þeirra væntinga sem flokkurinn hefur boðað til þessa? Getur verið að kjósendur samþykki ekki lengur að fiskveiðistjórnarkerfið megi ekki bæta? 

Getur verið að komið sé að vatnaskilum í íslenskum stjórnmálum vegna hinna umdeildu fiskveiðstjórnunarmála? Meirihluti þjóðarinnar vilji ekki lengur ráðstafa afnotum af auðlindum þjóðarinnar án þess að hámarksafgjald komi fyrir?

Getur verið að kerfisbreytingar í þá átt þurfi ekki að leiða til óviðundi niðurstaðna? 

Getur ekki verið nauðsynlegt að meiri sátt náist meðal kjósenda einhvern tímann um þetta langdregna deilumál eftir nær hálfrar aldar deilur? 

 

 

 

 

 

 

Leigubyssurnar

úr röðum almannatengla setja svikalaust mark sitt á þjóðamálaumræðuna þessi kvöld.

Allar fréttir byrja á því hvernig læknar(hinir áður samviskulausu eiðrofar Hippokratesar) lýsa þeim ósköpum sem dauðveikir sjúklingar líða vegna lyfjaskorts.  Ekkert af því sem Drottni sárvantar til líkna þeim þjáðu er hægt að láta í té vegna fjárskorts eða verkfalla, sem eru öðrum að kenna. Auðvaldið illa þrumir yfir vötnunum og stráir óhamingju yfir mannheima. Meinvillin sem í myrkrunum liggur?

Sviðsettar píslir eins og þegar kalífarnir dreifa myndum af hausaskurðum vekja kjósendur til umhugsunar að þeirra fulltrúar eru ekki að gera neitt til að stoppa þennan hrylling.  Á bak við þetta situr almannatengillinn eins og leigður byssubófi í gömlum vestra og pírir augun á þjáningar leikendanna. Hans eina hugsjón er pyngjan. Algerlega hlutlaus eins og hinn besti leigumorðingi.

Í vestranum "For a few dollars more" lýsti Clint Eastwood því ágætlega hvernig kaldrifjaðir atvinnumenn nýta sér ógæfu annarra sjálfum sér til framdráttar.  Aðallega með því að telja fólki trú um að það sjálft sé svo takmarkað af visku og vexti að það geti ekki klárað sig af einu né neinu. Snákaolíu sölumenn úr þesusm röðum selja heimskingjum forseta sem búið er að karakterrenna í gegnum þeytivindu lyga og rangupplýsinga sem skilja fortíðina eftir í ösku en bjóða framtíðinni dús. Það er eins og fólkið vilji láta ljúga sig fullt með hverju sem er, bara ef sannleikurinn frestast með afréttaranum. 

Hvað er sannleikur spurði Pílatus. Nútímamaður spyr sömu spurningar og á í mun meiri vanda en Pílatus. "Guð minn Guð ég hrópa, gegnum myrkrið svarta ....varð fyrir séra Matthíasi þegar hann efaðist um allt löngu fyrir tíma internetsins.

Getur ekki Sjálfstæðismaður spurt sig þess sama í dag þegar Píratar hafa tekið sæti Sjálfstæðisflokksins með þjóðinni? Hvar eru mínar fornu lendur hugsjóna  um eign fyrir alla, stétt með stétt, gjör rétt þol ei órétt? Hvar er trúin á víðsýna og þjóðlega umbótastefnu á grundvelli einstaklingsfrelsis og atvinnufrelsis með hagsmuni allra stétta fyrir augum? Hvert á að hrópa, hvar er myrkrið svarta. Eru málamiðlanir það eina sem okkur er andlega boðið?

Er þetta allt blekking,  hönnuð til að að breyta skoðun hins hvikula kjósanda eitt augnablik svo hægt sé að hirða upp fáeina dollara til viðbótar?

Eru leigubyssurnar það sem þarf í þjóðfélagsumræðuna eða vantar eitthvað annað?