Af með Úkraínu

Vesturlönd sitja uppi með það verkefni að fást við Valdimar Pútín sem er ekki einfalt verkefni. Maðurinn er háll sem áll og ósvífinn í flestum tiltektum sem KGB maður af illri gerð. Það er hann búinn að sýna okkur áður.

Pútín er auðvitað hreinræktuð bardagabulla og slagsmálakappi.

Stórrússi,  júdókappi  og föðurlandsvinur.

 

Fólkið elskar svona töffara sem gefa 60 kíló af kjaftshöggum ef svo ber undir eins og Hitler sálugi.

Þeirri bullu er enn hampað víða um veröld og Pútín kann ennþá nafnið â honum í Úkraínu.

Hann Pútín tekur áhættur sem aðrir þora ekki að taka.Það má hann eiga að áræðinn er hann líka.

Hsnn er líka búinn að fá nægar yfirlýsingar frá misvitrum leiðtogum Vesturlanda í Nato  til að sjá hvað honum er óhætt að gera.

 

Hann er með í höndunum þvílíkar yfirlýsingar frá okkar liði að honum sé óhætt að leggja undir sig Úkraínu þess vegna.

Við gerum ekkert nema fresta einhverjun gaskaupum tímabundið og frysta bankabækur Lavrovs og Pútíns sem engs þýðingu hefur til lengri tíma en einhverra vikna.

Úkraína er að miklu leyti rússneskt landð byggt af  náskyldum þjóðflokkum eins og á Krímskaga.

Alla vega hefur þetta lið enga sannfæringu  fyrir að taka sér vopn í hönd og verja eitthvað föðurland sem er í raun ekki til.

Þsð þýðir ekkert fyrir skemmtikraftinn Zelensky að tala um slíkt þar sem þetta er ekki fyrir hendi. Það er ekkert sem heitir úkraínsk þjóð.

Þetta fólk var eitt sinn sameinað í einu voldugu ríki sem var stórveldið Sovétríkin.

Pútín vill endurreisa þetta allt og hefja Rússland til sinnar fornu stöðu og virðingar.

 

Því er þetta Úkraínustríð búið nema að forminu til og okkur í Nato getur ekki verið meira sama.

Allavega skiptir engu hvað Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir reynir að þenja sig um annað.Við trúum henni ekki frekar en leiðurum  Moggans  sem reyna að halda öðru fram.

Við  förum ekki í stríð fyrir slavneskar þjóðir. Þær áttu aldrei neitt erindi í Nató.Við höfum enga sannfæringu fyrir slíku samstarfi.

 

 

Útþensla Nató inn á áhrifasvæði Pútíns er bara bull frá byrjun til enda.

Kjaftæði frá Stoltenberg Biden og Hillary.

 

Þessi Úkraínudeila tekur enda fyrr en varir og Business as usual tekur við

 

Af með Úkraínu sem sjálfstætt ríki. 

 

 

 

 

 

 

Bjarni Jónsson hefur áhyggjur

af fyrirhyggjuleysi okkar í orkuöflun. Honum finnst að að við séum illa vakandi í orkumálum landsins.

Hann vekur athygli á umfjöllun sérfræðinga um málefnið:

"Lokakafli greinar Ingibjargar Ólafar var undir fyrirsögninni:

"Tími aðgerða er núna":

"Mikilvægt er að ráðast í eflingu fyrirliggjandi virkjana, þar sem það er hægt, hefja undirbúning að þeim orkukostum, sem auðveldast er að hrinda í framkvæmd fljótlega, og einfalda svo ferlið frá hugmynd að framkvæmd, þannig að nýting orkukosta, sem samfélagið þarfnast, gangi betur og hraðar fyrir sig í framtíðinni. 

Á Íslandi hefur það sýnt sig, að tíminn, sem það tekur frá hugmynd um hefðbundna orkukosti, þar til framkvæmdir verða að veruleika, er um 10-20 ár.  Sagan sýnir, að það er of langur tími, ef tryggja á orkuöryggi þjóðarinnar.  Vissulega eru til aðstæður, þar sem það er vel skiljanlegt, og alltaf þarf að vanda til verka.  En oft og tíðum eru óþarfa tafir, sem sóa dýrmætum tíma án þess, að það skili sér í betri framkvæmd m.t.t. umhverfisins.  Við okkur blasir, að úrbóta er þörf og tími aðgerða er núna."

Núverandi regluverk ríkisins er óskynsamlegt, af því að það virðist hannað til að letja virkjunaraðila til framkvæmda fremur en að hvetja þá til að vanda sig.  Nefna má, að stækkun virkjunar, þ.e. aflaukning, er háð nýju lögformlegu umhverfismati.  Þessi krafa verndar ekki umhverfið, en hamlar framkvæmdum, enda hefur verið lítið um þetta hérlendis.  Nú mun ætlunin að ráða bót á þessu, og verður þá auðveldara að mæta skammtíma álagi og að nýta offramboð vatns á sumrin (draga má þá niður í gufuorkuverunum).

Nú vantar allt að 200 MW af nýjum virkjunum inn á kerfið til að anna eftirspurn og hafa borð fyrir báru í viðhalds- og bilunartilvikum.

Fyrir 2030 þarf 2000 GWh/ár og 500 MW einvörðungu fyrir orkuskiptin.  Megnið af þessu þyrfti að vera fullhannað núna og með virkjanaleyfi, ef nokkur von á að vera til að ná markmiðum ríkisstjórnarinnar í losunarmálum koltvíildis, en það er fjarri lagi, að svo sé. 

Það verður að gera orkufyrirtækjunum kleift að leggja fyrir Orkustofnun raunhæfar áætlanir 10-20 ár fram í tímann um framkvæmdir, svo að Orkustofnun geti gætt hagsmuna notenda gagnvart orkuskorti. 

Tjón notenda af orkuskorti er nefnilega margfalt á við tjón orkufyrirtækjanna af tapaðri orkusölu. "

 

Erum við við að standa okkur  á vaktinni í raforkuöflun landsins eða ekki?

Margt bendir til þess því  miður að svo sé alls ekki

Lygilegt en satt?

Í lífinu kynntist ég fólki sem varð fyrir lömun vegna ´bakskemmda í slysum. Svo átakanlegt til áratuga að maður bíður þess aldrei bætur þó sá slasaði fari auðvitað miklu verr úr sínu tjóni en hjástandarinn.

Áratuga grátur hefur engin áhrif á orðið slys. Engin líkn neinsstaðar eða bænheyrsla?

Svo les ég grein í Economist  sem er lygilegri en allt sem maður hefur áður ímyndað sér.

Tveir svissneskir læknar,  hafa látið ítalskan mann sem hefur verið þversniðslamaðúr í mörg ár ganga aftur! Já ganga aftur!

Courtine og Bloch í Lsusanne settu örflögu í manninn Roccatti sem stjórnast af heilaboðum. Og hann gengur! 

Í samanburði við fréttir af skítabrölti Pútíns í Úkraínu þá finnst mér þetta gersamlega yfirskyggja það allt.

12.-18.febrúar er sagt frá þessu í blaðinu á bls. 72.

Ég er gersamlega yfirTrumpaður af hrifningu á getu mannsandans   sem þarna birtist.Þvílíkar vonir og væntingar sem þetta vekur manni.

Lygilegt en satt.

Beint á hausinn spjó?

Óli Björn Kárason úr bakaríinu á Sauðarárkróki  virðist hafa lært ýmislegt í rökhugsun á vegferð sinni þaðan.

Skyldu bakarofnar  vera eitthvað sérstakt þjálfunartæki fyrir pólitískt framhaldslíf?

Óli fjallar um grundvallarspurningu um skipulag fiskveiða. Eins margt og hægt er að velta fyrir sér þá verður ekki sagt að ekki hafi ýmislegt ekki verið reynt.

Flestar tillögur sem skjóta upp kollinum hafa það sameiginlegt að þær hafa verið reyndar áður í einni eða annarri mynd. Samt eru menn sífellt að velta útfærslum fyrir sér.

En í raun byggjast þær allar á spurningu um hvort handhafar kvótans séu að borga nógu mikið fyrir tímabundin afnot af því sem þeir ekki eiga.

Sem er fiskurinn í sjónum sem syndir um.

Flestir eru sammála um að ekki megi veiða of mikið í einu svo að hann klárist ekki.

Þeir erm eru að veiða hann núna eru að gera það á grundvelli gamals regluverks sem byggir á misvitrænum undirstöðum sem margir virðast reiðubúnir að kippa rökfræðinni undan.

Óli Björn má eiga það að hann fer yfir þetta mál af skynsemi og tínir til rök með og á móti.

Á móti eru margir spekingar tilbúnir að rakka niður núverandi fyrirkomulag og finna því flest til foráttu. En handfastar tillögur um hvað annað eigi að koma í staðinn eru deiluefnið.

Hvað annað er betra?

Kratastirni eins og Sigmndur Ernir halda því fram að arðsemin og réttlætið  verði allt stórum betra verði þeim falin stjórnunin og úthlutunin.

En aðrir láta sér fátt um finnast.

Óli Björn skrifar í dag:

"íslenskum efnahagsmálum í upphafi níunda áratugar síðustu aldar. Barist var við króníska verðbólgu og erlenda skuldasöfnun. Útflutnings- og samkeppnisgreinar voru reknar með miklum halla, enda hækkaði framleiðslukostnaður langt umfram það sem gerðist í helstu viðskiptalöndum. Kjarabætur launafólks brunnu upp á báli verðbólgu og skuldir hækkuðu. Helsta stjórntæki í efnahagsmálum var gengisskráning íslensku krónunnar, sem var ákveðin af ríkisstjórn en ekki Seðlabanka.

Stefnan í peningamálum tók mið af afkomu sjávarútvegs – mikilvægustu atvinnugrein landsmanna. Væri hann rekinn með tapi var gengið fellt til að koma honum upp fyrir núllið. Auðlindum sjávar var sóað og sóknarkerfi og pólitísk miðstýring leiddi til offjárfestingar. Lítill sem enginn hvati var til hagræðingar, aukinnar vöruþróunar eða áhættudreifingar. Spekúlantar töldu að eina færa leiðin til að spá fyrir um framtíðina – gengi íslensku krónunnar – væri að fylgjast með fundum og yfirlýsingum Landssambands íslenskra útvegsmanna. Fjármálakerfið var í heljargreipum opinberra afskipta enda að stærstum hluta í ríkiseigu og undir pólitískri stjórn.

Fyrir daga kvótakerfisins (1984) og framsals (1990) var helsta markmið stjórnvalda að tryggja að útgerðar- og fiskvinnslufyrirtæki næðu að skrimta í kringum núllið. Með millifærslum og gengisfellingum var undirstöðuatvinnuvegi haldið við hungurmörkin. Íslenskt efnahagslíf var gegnsýrt af millifærslum og pólitískum afskiptum til að standa undir óhagkvæmum, óarðbærum og ósjálfbærum sjávarútvegi. Fiskverð var ákveðið af opinberri verðlagsnefnd, olía fiskiskipa var niðurgreidd, sérstök afurðalán voru veitt. Starfræktur var úreldingarsjóður fiskiskipa til að gera útgerðinni kleift að leggja skipum enda höfðu sóknarkerfið og opinber afskipti ýtt undir offjárfestingu. Framkvæmdastofnun ríkisins var ætlað að hlaupa undir bagga með sérstakri fjárhagsaðstoð við útgerðarfyrirtæki, ekki síst bæjarútgerðir, sem voru á barmi gjaldþrots. Veikburða sveitarsjóðir héldu bæjarútgerðum á lífi og það dró úr möguleikum þeirra til að sinna nauðsynlegri þjónustu við íbúana. Um langan tíma var fyrirtækjum haldið uppi með neikvæðum vöxtum á kostnað annarra fyrirtækja og launafólks.

Veruleiki launafólks:

Gengisfelling

Veruleiki íslensks atvinnulífs en ekki síður launafólks var í sjálfu sér einfaldur; gengisfelling, gengissig og gengisaðlögun. Á sex árum frá 1980 féll krónan um nær 600% gagnvart dollar. Árin 1980, 1981 og 1982 var verðbólga alltaf yfir 50% og árið 1983 hækkaði verðlag um 84% og fór upp fyrir 100% á tímabili. Í nóvember 1980 kostaði mjólkurlítrinn fjórar krónur. Í sama mánuði 1985 var verðið 33 krónur – meira en áttföldun verðs. Fimm árum síðar hafði verðið hækkað í 65 krónur sem er rúmlega 16-földun á áratug. Bensín var ellefu sinnum dýrara, líkt og rafmagn, egg 15 sinnum og íslenskt brennivín rúmlega 14 sinnum dýrara. Frá 1980 til 1990 meira en 18-faldaðist verðlag á Íslandi.

Í ágúst 1982 var gjaldeyrisdeildum bankanna lokað í átta daga og gengi krónunnar ekki skráð í 12 daga. Aðeins fengust „nauðsynlegar yfirfærslur“ og þá gegn því að viðkomandi greiddi 18% aukagjald, sem yrði gert upp þegar búið væri að skrá „nýtt gengi“. Ríkisstjórnin greip til víðtækra efnahagsráðstafana og setti bráðabirgðalög. Gengið fellt um 13% og helmingur umsaminna verðbóta á laun skorinn af. Innflutningur skipa var stöðvaður og ákveðið að gengismunur sem kynni að myndast „vegna sölu á útfluttum sjávarafurðum skuli lagður inn á sérstakan gengismunarsjóð“ sem yrði varið til að styrkja sjávarútveginn. Draga skyldi úr innflutningi meðal annars með því að „takmarka lán til vörukaupa og kaupa á vélum og tækjum“. Til að milda höggið taldi ríkisstjórnin rétt að taka upp sérstakar láglaunabætur.

„Bjartsýnn“ á 50% verðbólgu

Þáverandi fjármálaráðherra sagði efnahagsaðgerðirnar vera með öðrum hætti en stundum áður þar sem um væri að ræða „samræmda lækkun verðbólgu“ sem „margir aðilar taka þátt í, ekki bara launamenn, heldur bændur, sjómenn, útgerðarmenn og verslunin“. Þannig væri byrðunum dreift vítt og breitt. Ráðherrann var nokkuð bjartsýnn á að með aðgerðunum væri hægt að halda verðbólgu í kringum 50% en hún stefndi að óbreyttu í 80-90% á nýju ári! Þetta gekk ekki eftir.

Með réttu má halda því fram að íslenskt efnahagslíf hafi verið komið að fótum fram. Undirstöðuatvinnugreinin var þurfalingur. Reksturinn herfilegur svo ekki séu notuð sterkari orð. Árið 1982 var 40% taprekstur af útgerðinni, 13% tap árið 1983 og 19% tap árið 1984.

Dr. Ásgeir Jónsson seðlabankastjóri bendir á í grein sem birtist í Þjóðmálum árið 2016 að eftir að verðtryggingu var komið á árið 1979 hafi farið að þrengja að mörgum skuldsettum fyrirtækjum. Hrun þorskstofnsins árið 1989 hafi verið gríðarlegt áfall – útgerðin á leiðinni á hausinn og gæti dregið bankakerfið niður með sér. Níundi áratugurinn endaði því á umfangsmikilli björgunaraðgerð fyrir sjávarútveginn sem miðaði öðrum þræði að því að bjarga bankakerfinu sjálfu. Ásgeir segir að þá hafi orðið sú mikilvæga breyting að aflaheimildir urðu framseljanlegar árið 1990 og það hafi skapað grunn fyrir hagræðingu í greininni – hagkvæmari fyrirtæki keyptu út þau lakari. Sjávarútvegsfyrirtækin stækkuðu samhliða því sem skotið hafi verið stoðum undir mörg lítil og sérhæfð fyrirtæki. Hagræðingin, sem var lífsnauðsynleg, var hins vegar ekki án sársauka.

Með kvótakerfinu og framseljanlegum aflaheimildum var hægt en örugglega sagt skilið við kerfi sem var fjármagnað með lakari lífskjörum almennings. Við snerum baki við gjaldþrota kerfi sem ætlað var að halda lífi í óhagkvæmum og ósjálfbærum sjávarútvegi. Lokun gjaldeyrisdeilda er sem óljós minning okkar sem eldri erum. Stöðugar gengisfellingar á kostnað launafólks eru martröð þeirra tíma þegar systurnar Ofstjórn og Óstjórn réðu ríkjum. Bæjarútgerðir heyra sögunni til og íþyngja ekki sveitarsjóðum.

Góður ágreiningur

Arðbær sjávarútvegur hefur orðið „uppspretta helstu tækniframfara og nýsköpunar í hinu íslenska hagkerfi og samvinna fyrirtækja í sjávarútvegi, vísindasamfélagsins og yfirvalda hefur verið mikil og öflug,“ segir í ítarlegri skýrslu um stöðu og horfur í íslenskum sjávarútvegi og fiskeldi sem unnin var af óháðum sérfræðingum og kom út á síðasta ári. Í skýrslunni er dregin fram skýr mynd af þeim ótrúlegu möguleikum sem fyrir hendi eru á komandi árum, sé rétt á málum haldið. Framleiðsluverðmæti sjávarútvegs og tengdra greina var um 332 milljarðar króna árið 2019 og gæti aukist í 615 milljarða árið 2030.

Kvótakerfið hefur lagt grunninn að því að sjávarútvegur greiðir hærri gjöld til ríkissjóðs en nokkur önnur atvinnugrein og er eina atvinnugreinin sem þarf að bera sérstök auðlindagjöld. Nú bíðum við ekki lengur eftir að gjaldeyrisdeildir bankanna séu opnaðar eða ríkisstjórn taki ákvörðun um nýtt gengi krónunnar til að halda útgerð og fiskvinnslu gangandi.

Við tökumst á um hversu þungar álögur eigi að leggja á sjávarútveg umfram aðrar atvinnugreinar. Og að einu leyti er þessi ágreiningur góður. Hann er merki um hversu vel hefur tekist til við skipulag fiskveiðistjórnarkerfisins, sem er fyrirmynd annarra ríkja sem eru með sjávarútveg í sambandi við opinberar súrefnisvélar.

Eftir Óla Björn Kárason » Með kvótakerfinu og framseljanlegum aflaheimildum var hægt en örugglega sagt skilið við kerfi sem var fjármagnað með lakari lífskjörum almennings.

Óli Björn Kárason Höfundur er alþingismaður Sjálfstæðisflokksins."

Þetta með gjaldeyrisvandamálin á allt að leysa með því að slipta út krónunni fyrir Evru. Þá hverfur allt sem geðið gremur.

Það er bara ekki eins auðvelt að ákveða skiptigengið daginn sem yfirfærslan á að fara fram?

Hvað á  spariféið að kosta fyrir og eftir miklahvell? Hvað eiga heiniina að eiga og hvað eiga þau að skulda? Framhjá þessu skauta kratastjörnurnar eins og aukaatriði sé.

En er það svo?

Mun Sigmundur Ernir allsherjarráðherra leysa þetta?

Eins og kannski Elías Mar lýsti útreiðartúr Bárðar Daníelssonar :

"Í Håndevænding hott á dróg

hann hélt það væri ei risíkó

en resúltatið reyndist þó

að riddarinn beint á hausinn spjó."

Hefði einhver trúað því árið 1980 að gengi krónunnar gæti hækkað?

Stríðsæsingaverðlaun Nóbels

eiga þau Joe Biden, Stoltenberg og Hillary Clinton að deila með sér fyrst handhafa.

Það tekur því ekki að hafa lygalaupinn  Boris Johnson með því hver trúir svona manni?

Hver kyndir stríðsæsingar?

annar en bandaríski Demókrataflokkurinn og illfyglið Hilllary Clinton, dráparinn mikli frá Libýu.

Ég held að hennar fingraför sé víða að finna í kring um þá  Stoltenberg og Biden. 

Það voru vond skipti´að kveðja Trump og fá þetta hyski til aukinna áhrifa. Þó að Pútín sé kannski ekki neinn engill þá eru þessir drenngir ekki til  að bæta friðarhorfurnar í Úkraínu. Sama lygataktíkin og notuð var á kollega Hússein á sinni tíð.

Svei þeim öllum fyrir stríðasæsingarnar

 

Er Borgarlínan brandari?

Gætu menn ekki haldið að svo væri þegar menn geta ekki ákveðið sig hvort létta útfærslan með vagna hægra megin á götum eða míðlæg útgáfa eins og er á sporvagnakerfum evrópskra stórborga frá tuttugustu öld skuli valin?

Hvert barn sér muninn á stofnkostnaði slíkra útfærslna. En bara ekki kjörnir Borgarfulltrúar á Höfuðborgarssvæðinu.

 

Það á að byggja brú yfir Fossvog frá Kársnesi yfir á flugvöll? Er það auakatriði hvaðan peningar eigi að koma í hana? Skiptir kostnaður ekki lengur neinu máli þegar Borgarlína á í hlut? Hvað sem hver segir annað?

 

Karen einkadóttir mín sem á afmæli í dag 19.febrúar frá 1974 skrifar um Borgarlínuna út frá sjónarhorni kjörins bæjarfulltrúa í Kópavogi:

 

Karen Elísabetu Halldórsdóttur er áhrifamikill borgarfulltrúi í Kópvogsbæ.
Og hún er mjög líkleg til að taka við af Ármanni sem fnnst nú nóg komið í bæjarstjórn eftir farsælan feril.

Í MBL í dag 2. febr, 2022 segir hún ma:

 

"Vegna þessa kom 
fram svokölluð borgarlínuhugmynd, sem lifir að því er virðist
sjálfstæðu lífi án þess að efnisleg
umræða hafi nokkurn tímann verið
tekin innan bæjar- og borgarstjórnar.

Í mínum huga er þetta
verkefni algerlega ófjármagnað,
hvort sem það snýr að rekstri,
vagnakaupum eða stoppistöðvum.

Þetta er algerlega óviðunandi staða
fyrir mig sem kjörinn fulltrúa íbúa
í Kópavogi."

"Í samræðum mínum við þingmenn og ráðherra virðist enginn þeirra vera tilbúinn til þess að
leggja til aukið fé í rekstur borgarlínu eða vagnakaup.

Hver er þá
staðan?

Jú, það hlýtur þá að vera
svo að gert sé ráð fyrir því að sveitarfélögin fjármagni þetta sem
nú þegar eru að hika við að auka
fé til Strætó. "

Og hún spyr hver fjármagni rekstrarkostnað hinnar nýju línu? Henni finnst því vera ósvarað.

Geta kjörnir fulltrúar sætt sig við slík svör?

Stundum finnst mér að ég staddur í brandara miðjum. En Borgarlínan er rædd í fullri alvöru án grundvallarþátta.

 

 

2 marktækir menn

rita um vegakerfi í Morgunblaðið.

Þeir Þórarinn Hjaltason og Gestur Ólafsson myndi ég telja að vissu ekki minna um samgöngur heldur en  Hjálmar Sveinsson,Þórdís Lóa og Dagur B. Eggertsson þó viðurkenndir hjólhestasérfræðingar séu ef til vill umfram annað fólk.

Þeir tveir skrifa svo:

Ekki fer á milli mála að samgöngukerfi hvers lands er mikilvægasta þjónustukerfið fyrir það fólk sem þar býr. Hvernig það er byggt upp skiptir líka sköpum fyrir velferð íbúanna.

Skipulag og hönnun samgöngukerfis getur ráðið úrslitum um framtíð og möguleika bæði fólks og fyrirtækja á viðkomandi svæði. Á herðum fulltrúa okkar Íslendinga í sveitarstjórnum og á Alþingi hvílir sú ábyrgð að fara vel og skynsamlega með þá takmörkuðu fjármuni sem fólk og fyrirtæki skapa og þeim er trúað fyrir. Með ráðstöfun þessa fjár og ekki síst í samgöngukerfi landsins ræðst að verulegu leyti sú velferð sem þjóðin getur notið enda er hér oft um flókna ráðstöfun fjár að ræða sem oft nemur mörg hundruð milljörðum bæði í byggingu og rekstri.

Þessu gerðu þeir forfeður okkar, sem sömdu fyrstu skipulagslög Íslands fyrir réttum 100 árum, sér fulla grein fyrir. Þeir töldu þá réttilega að þekking landsmanna í einstökum sveitarfélögum á þessu sviði dygði ekki til að fara forsvaranlega með þann mikla vanda, flækjustig, vald og ábyrgð sem fólgin er í skipulagi svona mikilvægs kerfis og því væri ríkisvaldinu einu treystandi í þeim efnum.

Þetta breyttist samt allt með nýjum skipulagslögum árið 1995, en þá var allt skipulagsvald flutt frá ríkinu til sveitarfélaga á Íslandi.

Í dag ber sveitarfélögum þannig að vinna skipulagsáætlanir þar sem m.a. er sýnd fyrirhuguð landnotkun og helstu vegir. Þá er undir hælinn lagt hvort gætt sé nauðsynlegrar heildarsýnar við skipulag, ekki síst þegar mörg sveitarfélög eiga hlut að máli.

Samgönguáætlanir eru hins vegar unnar af samgöngustofnunum ríkisins og staðfestar af Alþingi.

Þegar ágreiningur kemur upp milli aðila getur það leitt til óhóflegs dráttar á nauðsynlegum framkvæmdum eða framkvæmda sem eru beinlínis skaðlegar eða óþarflega dýrar fyrir viðkomandi svæði. Sama máli gegnir um nauðsynlega samræmingu á skipulagi sveitarfélaganna við stefnu ríkisins viðvíkjandi æskilegri uppbyggingu á samgöngukerfi þjóðarinnar.

Hér nægir að benda á skipulag flugvallar í Reykjavík og Sundabraut sem hafa verið að velkjast í kerfinu um áratuga skeið. Aðrar þjóðir sem hafa gert sér fulla grein fyrir mikilvægi þessara mála hafa tekið þau mun fastari tökum og gerðum við rétt í að horfa til þeirra við skipulag þjóðvega hér á landi.

Þýskaland

Þjóðverjar áttuðu sig snemma á mikilvægi vel skipulagðs vegakerfis og þar kviknuðu hugmyndir um að byggja upp samræmt þjóðvegakerfi fyrir allt landið um 1925.

Ein hugmynd einkaaðila var þá að leggja þjóðveg frá Hamborg, gegnum Frankfurt, til Basel í Sviss. Fyrsti leggurinn af þessu kerfi, milli Kölnar og Bonn, var tekinn í notkun árið 1932, með tvær akreinar í hvora átt.

Strax og Hitler komst til valda, árið 1933, var lögð mikil áhersla á byggingu þessa þjóðhagslega mikilvæga þjóðveganets, sem þó var ekki aðallega í hernaðartilgangi því þeir flutningar fóru yfirleitt fram með járnbrautum til þess að spara olíu. Þessar stofnbrautir (þ. Autobahn) voru fyrstu háhraða þjóðvegir í heimi, með takmörkuðum tengingum. Fyrsti hlutinn frá Frankfurt am Main til Darmstadt var opnaður árið 1935. Í heild er þetta þjóðvegakerfi nú um 13.200 km og flytur um þriðjung af bílaumferð í Þýskalandi.

Þetta kerfi háhraða þjóðvega á stóran þátt í þróun og velmegun Þýskalands.

Danmörk

Í Danmörku sjá Vegagerðin og ráðherra um skipulag þjóðvega og hafa ásamt þinginu æðsta valdið í skipulagi þeirra.

Að vísu eru þar í lögum ákvæði um samráð við sveitarfélög, en ekkert fer á milli mála hvar úrskurðarvaldið liggur, ef upp kemur ágreiningur milli aðila.

Gott dæmi um það er fyrirhugaður mótorvegur, Motorring V(5), meðfram vesturjaðri Kaupmannahafnarsvæðisins, 70 km að lengd. Hönnun vegarins er skammt á veg komin og því hefur ríkisvaldið tekið frá um 1 km breitt belti, þ.e. 70 km2 , til þess að tryggja hagstæðustu legu vegarins. Nýbyggingar hafa verið bannaðar á þessu svæði í áratugi.

England

Stofnunin Highways England sér um skipulag þjóðvega á Englandi. Skipulagsferlið fyrir mikilvæga (e. strategic) þjóðvegi (e. motorway, trunk road) er hluti af „The Nationally Significant Infrastructure Project planning process“.

Þessi stofnun er að öllu leyti í eigu ríkisins og þannig þarf hún einungis að biðja um samþykki ríkisins, þótt nauðsynlegt sé að kynna sveitarfélögum og almenningi viðkomandi framkvæmd og vinna umhverfismat. Samgönguráðherra getur einnig veitt Highways England leyfi til að stjórna uppbyggingu innan veghelgunarsvæðis, þ.e. 67 m frá miðlínu. Í ofangreindum löndum má sjá að samgönguyfirvöld gera sér fulla grein fyrir mikilvægi þess að skipuleggja og byggja upp samræmt og hagkvæmt þjóðvegakerfi og ríkisvaldið gegnir þar leiðandi hlutverki.

Þótt valddreifing geti verið af hinu góða þarf samt að tryggja nauðsynlega heildarsýn og skýra ábyrgð við skipulag og uppbyggingu samgöngukerfis okkar Íslendinga.

Í ljósi þessa virðist full ástæða til þess að skerpa betur á skipulagi og ábyrgð á þessum málum hér á landi. Ekki er allt unnið með fjölda þeirra sem koma að viðkomandi ákvarðanatöku.

Þessir tveir marktæku menn eru að mínum dómi :

Gestur Ólafsson og Þórarin Hjaltason 

Gestur Ólafsson er skipulagsfræðingur. Þórarinn er samgönguverkfræðingur.

 

Hverjum er svona illa við Úkraínu?

Biden rústar efnahag ríkisins með yfirlýsingum  um hvað hann PÚTÍN sé vondur. Sem hefur ekkert gert á hluta neins. Bara spókað sig á eigin landi.

 

Pútín vinnur sigur alþjóðlega hvern einasta dag með því bara að þegja og gera ekkert. 

Þeir einu sem tapa eru Úkraínumenn sem standa undir herkostnaðinum sem er algerlega glataður fyrirfram stríð eða ekkert stríð.

Vissi einhver til þess að Úkraínumenn væru einhverjir óvinir Rússa? Svona eins og að Færeyingar væru óvinir LÍÚ á Íslandi?

Nei Biden fælir allt kapítal frá Úkraínu meðan Pútín bara glottir bak við tjöldin.

Hver er vitlausastur af öllum? 

 

Þarf Pútín nokkuð annað en lóð undir olíuleiðslu til Nato yfir Úkraínu. Allir græða.

Nato vantar olíu í Vestur Evrópu sem Biden getur ekki skaffað.Hvað sem Katrín Jakobsdóttir hefur um það að segja.

Úkraínumenn vantar tekjur. Þarna eru þær.

Ekki er mér neitt svona illa við Úkraínu segir litla gula hænan.

Besti sjans Borisar

íhaldsflokksins liggur í dirfsku.

Hann Boris spriklar eins og änamaðkur ä

Öngli við að verja sjálfan sig vantrausti

sem er lítils virði ef hann tapar

Bretlandi til sir Keith og labour.

Orkukreppan    

 veldur því að næstu kosningarm

eru koltapaðar fyrir íhaldið með 693 punda hækkun 

á orkureikningi hverrar fjölskyldu 

frá og með næsta apríl.

 Djarft útspil með Englandsbanka getur gert 

Íhaldsflokkinn vinsælan á ný hvað sem

grunnstefnumálum líðúr.