Schengen er óvinur

íslenskra hagsmuna. Af því stafa margvísleg vandræði sem að okkur sækja. Stórfellt atvinnuleysi útlendinga sem við höfum enga þörf fyrir.

Haukur Ágústsson skrifar þarfa grein um þetta fyrirbrigði sem virðist ver undir sérstakri vernd Björn Bjarnasonar og þar með Sjálfstæðisflokksins, sem þó hefur ekki verið spurður álits í heild sinni nýlega.

Haukur skrifar:

"28. september síðastliðinn birtist góð grein í Morgunblaðinu undir heitinu „Útihurðina af hjörunum“. Höfundurinn er Örn Gunnlaugsson. Í greininni er fjallað um þá vitleysu sem uppi er í móttöku „flóttamanna“ hér á landi og þá minnihlutahópa sem fara fram í nafni pólitískrar rétthugsunar kallandi sig rödd meirihluta almennings hér í landi, þó að þeir hafi ekki snefil af umboði til slíks. Einnig er rætt um hlut ýmissa aðila, svo sem Rauða krossins og lögfræðinga.

Þessu gerir höfundur greinagóð skil. Við hefði mátt bæta döngunarleysi yfirvalda, sem heykjast á því að framfylgja lögbundnum ákvæðum og missa allt í brók í ótta sínum við uppdiktaðan „almannavilja“. Þannig beygja þau sig lúalega fyrir hinni innantómu og fáránlegu „pólitísku rétthugsun“. Í þessu efni er ekki úr vegi að rifja upp hvað það er, sem veldur því, að hingað upp á klakann koma „flóttamenn“, sem oftlega er réttara að kalla ólöglega innflytjendur. Menn, sem jafnvel eru skilríkjalausir, hafa ekki sótt um hvort heldur dvalarleyfi eða landvist, en ætlast til þess, og njóta til þess fulltingis „góðmenna“, að fá hér annað þessa og helst hið síðara.

Schengen-sáttmálinn

Í suðausturhorni smáríkisins Lúxemborgar er lítil víngerðarborg, sem heitir Schengen. Árið 1985 komu þar saman hugsjónamenn á vegum ESB, sem þá hét reyndar „Evrópska efnahagssvæðið“ EES (Evrópusambandið, ESB, varð til upp úr efnahagssvæðinu árið 1993), og undirrituðu hinn svokallaða „Schengensáttmála“, en hann náði á þeim tíma til Þýskalands, Frakklands, Belgíu, Hollands og Lúxemborgar. Hugsjónamennirnir, sem ætíð hafa í raun ráðið för á öllum ferli þess fyrirbæris sem í samtímanum kallast Evrópusambandið, litu á sáttmálann sem skref í áttina að hinum stóra draumi um sambandsríki Evrópu í anda Bandaríkja Norður-Ameríku, þar sem hin einstöku þjóðríki mundu heyra sögunni til og við tæki ein allsherjarvaldstjórn yfir öllum þeim ríkjum sem gengið hefðu undir stjörnufána sambandsins. Að því að koma þessari draumsýn í verk hafði verið unnið – mest með leynd – allt frá því að fyrsta fyrirbærið, Kola- og stálsambandið, varð til árið 1951, en það stóð til ársins 1957, þegar EES varð til, formlega árið 1958.

Schengen-sáttmálinn snýr framar öðru að afnámi landamæra og landamæraeftirlits á milli þeirra ríkja sem eru aðilar að honum og þar með frjálsri för þegna þessara ríkja á milli og innan þeirra. Einnig kveður hann á um það að tryggja skuli öryggi borgaranna innan ríkjanna. Með þessu átti að fylgja samvinna löggæsluaðila þátttökuríkjanna og um leið viðhlítandi gæsla á ytri landamærum alls Schengen-svæðisins og þar með talið á hafsvæðum. Hið síðastnefnda hefur aldrei verið annað en í skötulíki.

Því hefur reyndin orðið sú, að eiginleg landamæragæsla, einkum á Miðjarðarhafi og Eyjahafi, hefur engan veginn verið fyrir hendi, heldur hefur verið miklu frekar um að ræða frjálsa för fólks inn á Schengen-svæðið; tíðast með fyrirgreiðslu fólkssmyglara og aðstoð „mannvinasamtaka“ af ýmsum toga.

Hafi þessir menn, sem fréttamiðlar ástunda að kalla „flóttamenn“, drepið tá á „schengenska“ grund, eiga þeir rétt á uppihaldi og málsmeðferð á kostnað móttökuríkisins í samræmi við hina svokölluðu „Dyflinnar-reglugerð“ (frá árinu 1997 með áorðnum breytingum). Ísland Árið 1996, í tíð annars ráðuneytis Davíðs Oddssonar, gerðist Ísland þátttakandi í Schengensamstarfinu.

Ekki er ljóst í raun hvað olli, en ef til vill hefur verið um að ræða þá þjónkun eða undanlátssemi sem því miður hefur allt of oft einkennt viðbrögð íslenskra ráðamanna þegar ESB hefur átt í hlut, svo sem mýmörg dæmi sanna bæði í nútíð og fortíð.

Hver sem ástæðan hefur verið var ákvörðunin um þátttöku hrapallega vanhugsuð og illa grunduð. Með henni varð smáríkið Ísland landamæravörður Schengensvæðisins í vestri og átti að afgreiða alla, sem úr þeirri átt komu, en um leið varð landið opið fyrir óhindruðu flæði fólks af ýmsum og iðulega óæskilegum toga úr austri í samræmi við ákvæðin sem undir var gengist.

Hvað hefur gerst hér?

Hvað hefur af hlotist?

Jú, til landsins hefur átt frjálsa för fólk án skilríkja; iðulega fólk sem hefur flækst á ólöglegan hátt og án eftirlits um lönd innan Schengensvæðisins (samanber frétt í Morgunblaðinu 16. sept. sl.). Í samræmi við ákvæði Dyflinnar-reglugerðarinnar á það rétt á uppihaldi og málsmeðferð, eins og Örn Gunnlaugsson rekur í grein sinni.

Einnig hefur okkur borist ýmis misheiðarlegur lýður sem hefur valdið usla með mörgum hætti innan okkar samfélags, svo sem skipulögðum ránum og jafnvel barsmíðum og ýmsu verra.

Það verður ekki séð að aðild að Schengen-svæðinu hafi orðið okkur Íslendingum til heilla. Miklu frekar hið gagnstæða. Þessa aðild ætti því að endurskoða niður í kjölinn. Verði það gert ítarlega og fordómalaust af mönnum sem ekki eru haldnir hugsjóna- eða eiginhagsmunaviðhorfum er allt eins líklegt að niðurstaðan verði sú að aðildin hafi verið yfirsjón og að fyrir hana skuli bæta með því að slíta samstarfinu hið snarasta"

Verjendur kerfisins hafa látið mikið með að úr því berist upplýsingar um glæpamál. Ekki hefur almenningur orðið mikið var við gagnsemi þess miðað við afköst skipulagðra brotahópa í landinu og því að yfirvöld virðast ekki vita gjörla um ferðir allra útlendinga eða verustaði hérlendis.

Mér finnast orð Hauks kalla á umræðu um Schengen án þess að verjendur rjúki upp með slíku offorsi að kveðið sé í kútinn hið snarasta með allsherjar QED. 

Sér í lagi er ástandið í stjórnlitlu aðstreymi hælisleitenda í skipulögðum flugvélaförmum að kalla eftir nauðvörn okkar þar sem við ráðum ekki við þennan fjölda sem hingað vill koma.

Schengen samningurinn er óvinur Íslands sem við verðum að horfast í augu við ekki seinna en strax.