Öryggisventillinn í verkfall

í fyrramálið þegar tæknimenn RÚV fara í verkfall.

Sjálfstæðisflokkurinn var í ríkisstjórn þegar opinberum starfsmönnum var afhentur verkfallsréttur. Óbætanlegt tjón á þjóðfélaginu sem hefur hefnt sín grimmilega.

Allskyns sérgæðingar vaða uppi í þjóðfélaginu sem afleiðing af þessum mistökum. Enginn stjórnmálaflokkur þorir að ræða þetta. Enda flestir þokukenndir og lítt til stórræðanna ef maður skimar yfir Alþingi.

Þetta er byrjunin á einhverri stórkostlegustu sýningu í afkáraleikhúsi íslenskra verkalýðsbaráttu sem enn hefur sést og á eftir að draga dilká eftir sér.

Til hvers er þessi öryggisventill RÚV ef örfáir kommar geta skrúfað hann af þegar þeim hentar? Má ekki bara loka Þessu apparati? 

Regluverk EES eyðileggur

ferðamannaiðnað Íslendinga nú þegar hann er að ná hæstu hæðum í aðsókn skv spá Landsbankans.

Landið okkar er þegar komið á endimörk hvað örtröð ferðamanna varðar. Regluverk EES bannar okkur að gera nauðsynlegar ráðstafanir öðruvísi en að framkvæmdin verði í skötulíki eins og Náttúrupassinn.

Við eigum enn eitt árið að búa við klósettleysi og skort á viðunandi aðstöðu. Við virðumst ekki geta skattlagt ferðamennina af neinni skynsemi. Við virðumst ekki sjá nauðsyn þess að skapa aðstæður til að afla þeirra tekna sem til þarf. Þó er lausnin kannski augljós.

Ef við leggjum fullan virðisaukaskatt á ferðaþjónustuna, rútubílana, og aðra þjónustu tengda ferðamönnum, þá er málið auðvelt ef skilyrt væri að svipuð upphæð rynni til ferðamannastaðanna til viðhalds. Ég skal vera í úthlutunarnefndinni sem verktaki ef ég fæ ekki að bjóða í störf nýrra seðlabankastjóra sem nú er farið að tala um að stofna fyrir fastráðna og verkfallaglaða ríkisstarfsmenn.

Við eigum að segja okkur úr þessu EES sem gerir okkur meiri bölvun en bót hvert sem litið er.

 

Airbus

er ekki Boeing. Airbus virðist detta úr loftinu oftar en Boeing.

Ég hlustaði á flugstjóra fyrir 3 dögum, sem flýgur enn sem slíkur 74 ára, lýsa því hvernig tölvukerfi Airbus getur tekið völdin af flugmanninum. Ef þú þarft að beita stjórntækjunm þannig að styrkleika  vængjanna verði ofboðið  tekur tölvan yfir og leyfir flugmanni þetta ekki. Mörg dæmi eru um að flugvélar hafi orðið ónýtar að neyðarbeitingu stýranna þó tekist hafi að lenda vélini, m.a. hérlendis. Flugstjórinn taldi að það vanti override takka í Airbus þar sem flugmaðurinn getur tekið völdin af tölvunni ef þarf að bjarga vélinni með nauðbeitingu stýranna. Allir flugmenn vilja hafa þennan möguleika.

Ég ætla ekki að fullyrða neitt um þennan síðasta harmleik heldur aðeins vitna í þennan reynda flugstjóra. Evrópusambandið er ekki Bandaríkin. Getur verið að regluverkið hjá ESB spili þarna inn í?

Ég veit það aðeins sjálfur að ég flýg frekar í  Boeing en Airbus.

Ferill aðildarumsóknarinnar

um aðdraganda aðildarumsóknar Íslands að Evrópusambandinu er rakinn í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins svo skilmerkilega að betur verður varla gert.

Vegna þeirrar fullyrðingar að enginn lesi Moggann lengur finnst mér hæfa að birta þennan pistil hér á þessu bloggi sem sananlega einhverjir lesa skv teljaranum.

Þeir sem það lesa hafa þá að minnsta kosti ekki ástæðu til að bera fyrir sig að þeir sjái ekki Moggann.

En Reykjavíkurbréfið hljóðar svona:(Bloggari sleppir fyrirsögnumog feitletar að sínum hætti)

Umræðan um samþykkt ríkisstjórnarinnar á bréfi utanríkisráðherra hennar til Evrópusambandsins varð heldur dapurleg. Samt varð hún eins og við mátti búast.

Til aðildarumsóknar að ESB var stofnað snemma árið 2009. Ekki hefur verið rætt um málið af heilindum síðan. Þá var línan lögð og allur ferillinn varðaður óheilindum, ósannindum, leikaraskap og blekkingum.

Þó fór þar mál sem sumir aðstandenda sögðu það mikilvægasta sem rekið hefði á fjörur þessarar þjóð- ar. Þjóðin sú var þá í uppnámi, illa löskuð eftir dramatíska atburði haustsins á undan. En nú hefur komið á daginn og er almennt viðurkennt, ekki síst ytra, að í beljandanum sem brast á brugðust íslensk peningamálayfirvöld hárrétt við. Þau ákváðu á ögurstund að öllu varðaði að þjóðinni yrði ekki gert að axla ábyrgð annarra á því sem gerst hafði. Það tókst að leggja þessa línu þótt valdamenn og valdablokkir Evrópu hefðu aðra stefnu og sóttu hana af harðfylgi.

Í Evrópu var ákveðið í hásölum valdsins að hagsmunir lánastofnana skyldu ganga fyrir öllu öðru. Þar var illum launað. Stjórnendur þeirra höfðu breytt sér í spákaupmenn og átt á tryllingslegum uppgangstíma óeðlilega samfylgd með peningalegum áhættufíklum.

Velferð þessara var nú sett í forgang og saklaus almenningur landa evrunnar látinn tryggja skaðleysi skaðvaldanna. Íslendingar voru beittir miklum þrýstingi um að fara sömu leið. Sú saga hefur ekki enn öll verið sögð. Það var erfiðara að standast þann þrýsting og hótanir sem honum fylgdu, vegna þess að innlendir að- ilar, þar með taldir allir fjölmiðar landsins, einnig Morgunblaðið, lögðust á sveif fjárglæfranna. Sama liðið fór síðar hamförum í Icesave-málinu, sem ýmsir létu undan þá, og háir þeim síðan. Ef núverandi forysta hefði verið í Seðlabankanum haustið 2008 myndi Ísland vafalaust hafa farið leið Grikklands og Spánar. Blásið til valdsóknar og byltingar

Á haustmánuðum ársins 2008 hófust með leynd þreifingar stjórnarflokksins Samfylkingarinnar og Vinstri grænna um að sprengja ríkisstjórn Geirs H. Haarde. Mótmæli voru skipulögð á strategískum stöðum og athygli markvisst beint frá þeim sem spilað höfðu stærsta rullu í ógöngunum.

Að lokum var svo komið að engu mátti muna að hið fámenna hugrakka lögreglulið landsins fengi ekki tryggt að skríll næði ekki stjórnkerfinu á sitt vald. Fjölmargir, sennilega flestir sem tóku þátt í mótmælunum, gerðu það af réttlátri reiði, en ekki til að kollvarpa hinu seinfengna lýðræði landsins.

Í fyllingu þessara óláta splundraðist ríkisstjórnin og ný var mynduð. Sú var minnihlutastjórn undir forystu þess flokks sem allra flokka mest hafði ýtt undir hömluleysi útrásarvíkinga og gert allt sem mátti til að koma í veg fyrir að spyrnt væri við fótum. En þegar stjórn var mynduð undir forystu þess sama flokks duttu öll mótmæli í dúnalogn. Gott skipulag og ótrú- lega samræmdur áróður höfðu skilað sínu.

Framsóknarflokkurinn lét undan þrýstingi og veitti ríkisstjórninni hlutleysi, sem var óþarfi, því að forseti hefði skipað minnihlutastjórn án þess. Hlutverk minnihlutastjórnarinnar var að undirbúa kosningar, en hún lét ekki við það eitt sitja.

Sjálfstæðisflokkurinn var sem lamaður í þinginu, ef frá eru taldir reyndir þingmenn á borð við Björn Bjarnason og Sturlu Böðvarsson. Kosningabaráttan var fyrirsjáanleg. Sjálfstæðisflokkurinn tók þann kost að ráði almannatengla að vera með „afsakið-fyrirgefið þið“- upplit alla kosningabaráttuna og sogaði þar með til sín alla sök á áfallinu sem varð, á meðan Samfylkingin, flokkur útrásarvíkinganna, komst upp með að láta eins og hún hefði komið til landsins daginn áður, eftir langa dvöl á suðurskautinu. Falska flaggið dregið niður Það stefndi strax í sigur „vinstri“-flokkanna tveggja og að mynduð yrði „hrein“ vinstristjórn en Framsókn fengi ekkert fyrir sinn snúð.

En engum datt í hug að fyrsta verk nýrrar vinstristjórnar yrði að gjörnýta hið íslenska tjón og koma þjóðinni vankaðri inn í ESB, ekki frekar en að hin tæra vinstristjórn myndi gefa erlendum kröfuhöfum tvo stærstu banka Íslands!

Mönnum var vorkunn varðandi fyrra atriðið. Allir vissu að Vinstri grænir, undir forystu hins skelegga Steingríms J. Sigfússonar, voru langhörðustu andstæðingar aðildar Íslands að ESB. Ýmsir töldu, þegar þarna var komið, ástæðu til að óttast að Sjálfstæðisflokkurinn yrði ónýtur í þessu máli. Töldu jaðarstuðningsmenn flokksins því nauðsynlegt að setja atkvæði sitt á þá sem helst mætti treysta í þessu örlagamáli.

Þeir, eins og hefðbundnir kjósendur VG, gengu öruggir til svefns síðasta kvöld kosningabaráttunnar. Steingrímur J. Sigfússon, formaður VG, hafði talað tæpitungulaust, eins og svo margoft áður. Ekkert fór á milli mála. Orðaskiptin voru þessi:

Sigmar Guðmundsson: „Kemur það til greina Steingrímur bara svo ég spyrji þig – bíddu Ástþór – kemur það til greina að hefja undirbúning að því að sækja um, strax núna eftir kosningar …“ Steingrímur J. Sigfússon, formaður VG: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „… vegna þess að þannig hefur samfylkingarfólkið talað.“

Steingrímur J. Sigfússon: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „Að þetta byrji í sumar?“ Steingrímur J. Sigfússon: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „Hvenær getur þetta byrjað?“ Steingrímur J. Sigfússon: „Það samrýmist ekki okkar stefnu og við hefðum ekkert umboð til slíks. Og þó við reyndum að leggja það til, forystufólkið í flokknum, að það yrði farið strax í aðildarviðræðurgagnstætt okkar stefnu, í maí, þá yrði það fellt í flokksráði Vinstri grænna. Þannig að slíkt er ekki í boði.“

Og það er annað verra. Allir vita nú, að þegar þessar heitstrengingar voru hafðar uppi, var þegar búið að handsala það að ríkisstjórnin myndi án tafar láta Ísland sækja um aðild að Evrópusambandinu. Fullyrt var að fyrirheit lægju fyrir um að Ísland „fengi hrað- ferð“ inn í ESB.

 Það eru vissulega til mörg dæmi um gráan leik í stjórnmálum. En pólitísk svikamál fram að þessu eru eins og putar hjá risa. Það gat hver maður sagt sér að þegar upphaf máls af slíkri stærð var reist á öðrum eins svikum, yrði ekki neinu að treysta í framhaldinu. Staðfesting þess var ekki langt undan.

Atkvæðagreiðsla um þingsályktun um aðildarumsókn var skilgetið afkvæmi sögulegra svika Steingríms J. Sigfússonar. Ráðherrar í ríkisstjórninni greiddu atkvæði með málinu, en tóku fram við atkvæðaskýringu úr ræðustóli, að þeir hefðu aldrei á ferli sínum verið meira á móti því að ganga í ESB en einmitt það augnablikið (Svandís Svavarsdóttir o.fl.). Forkastanlegt tal af þessu tagi var allt hluti af leikaraskap um að undanþágulausar reglur um aðildarviðræður við ESB giltu ekki um Ísland.

Kommissarar ESB mega eiga það að þeir ýttu aldrei undir þennan skilning. Í trúnaðarsamtölum við stjórnarliða og stjórna.

Sótt hefði verið um aðild að ESB í samræmi við gildandi reglur þess. Þær reglur lægju aðgengilegar fyrir og í þeim sérstaklega tekið fram að engar undantekningar væru gerðar. Slíkt hefði verið heimilt áður fyrr, en slíkar heimildir væru ekki lengur fyrir hendi.

Í skýringum við reglurnar var aðildarumsóknarríki hvatt til þess að gefa aldrei í skyn að samningaviðræður við sambandið færu fram. Viðræður færu fram en þær væru ekki samningaviðræður í neinum skilningi. Þær snerust eingöngu um að fara yfir það, hvort umsóknarríki hefði aðlagað lagaumhverfi sitt fullkomlega að lagaramma ESB. Fulltrúar ESB í viðræðunum ákvarða einir hvort umsóknarríkið hafi uppfyllt öll slík skilyrði. Engir samningar fara fram um það.

Um þetta geta engir deilt, nema þá þeir einir sem eru tilbúnir til að rífast um það, hvort sólmyrkvi hafi orðið í gær.

Stjórnarandstaðan krafðist þess vorið 2009 að fram færi þjóðaratkvæði um það, hvort sækja skyldi um aðild. Stjórnarflokkarnir höfnuðu því með þeim rökum að ekki væri hægt að greiða atkvæði fyrr en aðildarsamningur lægi fyrir. En eins og áður sagði liggur hann í raun fyrir frá upphafi. Aðeins óheiðarlegir menn geta haldið öðru fram. Menn á borð við þann, sem horfði framan í þjóðina kvöldið fyrir kosningar í maí 2009 og sagði henni ósatt. Reglur ESB liggja fyrir og Íslandi ber, sem umsóknarríki, að samþykkja þær allar. Ella fær það ekki aðild. ESB býður ekki umsóknarríkjum upp á matseðil til að velja af, eins og Hollande, forseti Frakklands, orðaði það og þurfti ekki hann til. Hitt var svívirðilegt að verja þremur árum til að láta samþykkja lög og tilskipanir ESB án þess að fá nokkuð í staðinn og þykjast svo ætla að spyrja þjóðina þegar allt hafði verið samþykkt hvort hún vildi fallast á aðildarsamning. Menn úr öðrum flokkum, jafnvel Sjálfstæðisflokknum, fóru á bak við þjóðina með þessum hætti. Þeir eru þó ekki margir og fæstir merkilegir.

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins var haldinn skömmu fyrir kosningarnar 2013 til að leggja síðustu hönd á stefnu flokksins fyrir þær. Kosningastefna flokka er misjafnlega skýr. En í Evrópumálum þurftu kjósendur Sjálfstæðisflokks ekki að kvarta að þessu sinni.

Samt belgja sumir sig út eða eru samanklemmdir, eftir því hver á í hlut, og fullyrða að einstakir frambjóðendur hafi gefið til kynna á fámennum fundum í aðdraganda kosninga, þeir væru tilbúnir að ganga á svig við samþykkta stefnu flokksins. Hafi það gerst sem hljómar ósennilega fréttist það ekki út.

Allur þorri kjósenda í landinu vissi því ekki annað en að samþykkt stefna flokksins í aðdraganda kosninga gilti og engin undirmál væru í gangi. Þeir vissu jú að einstakir frambjóðendur hefðu ekkert umboð til að hlaupa frá stefnu í mikilvægu máli, sem landsfundur hafði sérstaklega áréttað fáum vikum fyrr. Ef slíkt tæki að tíðkast yrði ekkert að marka þennan burðarás íslenskra stjórnmála lengur.

Kosningarnar fóru þannig að ESB-umsóknarflokkar rústuðust. Niðurstaða kosninganna var því í góðu samræmi við kosningastefnu beggja viðtakandi stjórnarflokka. Tapflokkarnir höfðu að vísu í raun hætt öllum viðræðum við ESB misseri fyrir kosningar án þess að bera það undir þingið. Þeir höfðu ekki einu sinni haft fyrir því að nefna uppgjöfina við utanríkismálanefnd þingsins og enginn bar þá framgöngu undir prófessora í lögfræði.

Ástæða þessa alls liggur nú fyrir. Hefðu Össur og Steingrímur sýnt á ESB-spilin sín þá hefðu aðeins hundar blasað við og afhroð flokkanna orðið enn stórbrotnara en varð.

 Það datt ekki nokkrum manni annað í hug, en að það hreina formsatriði að jarða dauðar aðildarviðræður yrði afgreitt á fyrstu dögum nýrrar ríkisstjórnar. Stjórnarandstaðan, sem þá var orðin, átti ekki sjálf von á neinu öðru. En þá hófst óskiljanlegt sjónarspil. Aðili úti í bæ var fenginn til að fimbulfamba um það, hvernig staðan væri í Evrópu, eins og ríkisstjórnin á Íslandi væri hin eina sem vissi ekkert um það.

Hinir rassskelltu gömlu stjórnarherrar voru ekki þekktastir þingmanna fyrir að trúa á framahaldslíf og göptu þegar þeir áttuðu sig á að nýja stjórnin virtist lögst í spíritisma. Loks var þó flutt þingsályktunartillaga um að kasta rekunum, en meðferð hennar varð ekki lokið, af því að stjórnarandstaðan varð sér til skammar en samt var ákveðið að hún ætti að stjórna þinghaldinu. Framhaldið þekkja menn því miður

 Svo var allt í einu ákveðið að senda bréf með bænastefi til Brussel um að embættismenn þar yrðu svo liprir að sýna góðan skilning á því að Ísland vildi ekki lengur vera umsóknarríki. Það hafði stækkunarstjórinn þá vitað í tvö ár. Hann taldi því fyrst að flotið hefði til sín flöskupóstur. Í skýringum hér heima var tekið fram að að þetta undarlega afbrigði hefði verið brúkað til að forðast „offors“ við ESB. Hvernig gat það komið til? ESB hafði að eigin sögn beðið í tvö ár eftir því að Ísland tilkynnti sér að landið væri hætt við að sækja um aðild því. Embættismenn ESB höfðu beinlínis beðið um að slík tilkynning yrði ekki dregin. En svona varð þetta. Og þýðir ekki um að fást. Og þótt farið hefði betur á því, að láta aðra semja bréfið en Íslandsdeild ESB í utanríkisráðuneytinu, sem stjórnað er af íslenska stækkunarstjóranum, þá var þó loks búið að koma frá sér þessu snifsi. En þá tók ekki betra við. Auðvitað byrjuðu sérvitringar innan þings og utan að fabúlera um bréfið. Árni Páll Árnason, sem þó er lögfræðingur, talaði um að bréfið sem átti að koma í veg fyrir íslenskt offors, væri engu að síður „allt að því landráð“.

Sjálfsagt hafa sérfræðingar utanríkisráðuneytisins rokið til við að skoða mál gamla Vitkuns svo ekki stæðu þeir á gati kæmi fyrirvaralaust boð á fund.

Árni lögfræðingur og fleiri töldu líka að stjórnarskrá landsins væri brotin með bréfinu vegna þess að í 1. grein hennar stæði að á Ísland væri lýðveldi með þingbundinni stjórn! Vita þessir menn virkilega ekki hvað felst í þeim orðum? Og sitja á þingi. Þurfa þeir laganema á fyrstu viku náms til að stafa þetta ofan í sig? Slík orð hefðu kannski óskýrð ruglað einhvern í Grænuborg en varla á þinginu, þótt þessar tvær virðulegu stofnanir virðist stundum eiga sandkassana sameiginlega.

Jafnvel þeir sem vitna í það sem gerist í tölvuleikjum, sem heimild um veruleikann, ættu ekki að þurfa að fipast svo illa. Og aðrir, sem svo sannarlega eru ekki á þessu stigi, töluðu um það að fyrra bragði, að hvergi í bréfi utanríkisráðherrans, sem ríkisstjórnin hefði samþykkt, væri talað um slit eða riftun viðræðna! Ef maður hefur drukknað, verið skotinn og hengdur í framhaldinu er þá galli á frásögninni, ef ekki er tekið fram hvort hann dragi enn andann eða ekki?

Felst það ekki í tilkynningu (ekki bænakvaki) um að Ísland sé ekki lengur „umsóknarríki“ að viðræður, sem ekki hafa farið fram á þriðja ár, muni ekki fara fram eftir að Ísland er hætt að vera „umsóknarríki“? Hvaða endemis aulagangur felst í tali af þessu tagi? Hvernig geta þingmenn leyft sér slíkt tal?

Er hægt að undra sig á því að þingmenn Pírata leggist í athugun á því hver staðan sé í tölvuleikjunum, þegar þingmenn, sem vilja að jafnaði láta taka sig alvarlega, tala svona? Eru þeir viljandi að ýta undir ruglanda og bjálfahátt? Ef svo er, hvað gengur þeim til? Hefur þjóðin gert þessum þingmönnum eitthvað?

 

það skiptir kannski ekki höfuðmáli hver höfundurinn sé að þessum pistli. Þó munu þeir margir sem telja sig vita það og vildu jafnvel fegnir geta skrifað af svona skýrri þekkingu á þessu endemis máli sem beinlínis eer að draga stórlega úr lífskjarasóknargetu þjóðarinnar. Þras um.þetta hrútómerkilega málefni yfirskyggir annað,eyðileggur störf Alþingis og lamar vitræna umræðu um aðkallandi vandamál svo að menn sjá ekki fram á daginn né veginn.

Aðaatriðið finnst mér er að hér er rétt frá skýrt og ekkert undan dregið sem hver sá sem fylgdist með stjórnmálunum á þessum  tima getur staðfest.

Birgitta og Píratar

 

taka forystuna í stjórnarandstöðunni með því að bjóða gömlu flokkunum  að veita þeim leiðsögn í stjórnarskrármálum og aðildarviðræðum við Evrópusambandið. En þau mál brenna á þjóðinni heitast að fá að taka þátt í þjóðaratkvæðagreiðslum sem eru birtingarmynd beins lýðræðis sem andpóls bréfaskriftaráðherra þess helmings fjórflokksins sem nú situr Stjórnarráðið.

Viðtökur forystumannanna voru eins og við var að búast, taumlaus fögnuður yfir nýjum tækifærum. Einsatkvæðis formanninum í Samfylkingunni veitti greinilega ekki af styrkingu eftir að landsfundurinn gerði hann afturreka með olíuleitina á Drekasvæðinu sem hann samþykkti í síðustu ríkisstjórn ásamt lögunum sem við hann eru kennd og dæmdust síðan ólög samkvæmt stjórnarskrá auk þess að fella þjóðaratkvæðagreiðslutillögu  um aðildarviðræður að ESB meðan hann var ráherra í fyrri ríkisstjórn með Steingrími J.. Það er ekki seinna vænna fyrir hann að fá tækifæri til að taka málin upp að nýju ef kúvendingar geta búið tilnýja og traustverða stjórnmálamenn sem eru eitthvað annað en þeir sem við höfum haft með að burðast.

 Maður heyrði Katrínu Jakobsdóttur beinlínis brosa út að eyrum þegar þessi tíðindi voru borin undir hana, enda hlýtur að vera leiðinlegt til lengdar að hafa það eina hlutverk að fegra Steingrím J. Sigfússon og afreksverk hans í síðustu ríkisstjórn en hafa enga möguleika á að vinna  frægðarverk sjálfur eins og Alexander mikla fannst ungum gagnvart föður sínum Fillipusi sem honum fannst vera búinn að vinna allt sem vinna mátti eins og Steingrími þessum Jóhanni finnst enn í dag.

Pétur Gunnlaugsson á Sögu hlýtur að taka bakföll yfir þessum tíðindum og ganga til liðs við Birgittu hina nýju tölvufróðu þjóðarstjörnu og vinkonu Julian Assange, Snowden og Mannings.

Það eru hugsjónir Pírata sem heilla þessa þjóð, án þess að þær hafi verið tíundaðar sérstaklega. Þó svo að Jón Gnarr sé líklega búinn að sanna það fyrir okkur að það skiptir í sjálfu  sér engu hvað menn segja fyrir kosningar annað en að þeir ætli að svíkja það sem þeim hentar eftir þær, þá er hægt að bæta við.. Það er því skúffelsi við þessar aðstæður að Jón ætlar ekki í Forsetaframboð eins og menn höfðu haft fyrir satt.

 Þess í stað gæti hann hugsanlega orðið einskonar andlegur leiðtogi, nokkurskonar Dalai Lama,  í svona bandalagi á breiðum grundvelli þar sem Birgitta virtist varla getað áttað sig á eigin verðleikum þegar henni voru birtar staðreyndirnar um fylgi flokksins hennar. Það er því skiljanlegt að hún vilji breikka hugsjónasvið  sitt enn með innlimun gömlu vinstri flokkanna.

Birgitta, Píratar, Pétur á Sögu og hugsanlega Jón Gnarr líka eru hinir nýju tímar í íslenskum stjórnmálum. 

 

Vandi Samfylkingarinnar

er í rauninni vandamál þjóðarinnar. Stjórnmál eru á leiðinni með að verða gamanmál með kjósenda. Píratar eru orðnir stærstir meðal stjórnmálaflokka með þriðjungsfylgi. Rætt er í alvöru um það að Jón Gnarr sé heppilegasti Forseti þjóðarinnar sem í augsýn sé.

Hversu almenn og útbreidd er vitneskja um stefnumál Pírata?

Ég hlustaði grannt eftir svörum eins Píratans(ég man ekki nafnið í bili)  í viðtali við Pétur Gunnlaugsson á Sögu. Mér fannst merkilegt að hann svaraði flestum spurningum um afstöðu til einstakra mála, með almennum skýringum og málskrúði. Ég náði ekki neinni afgerandi stefnu um nokkurt mál heldur að mikill velvilji væri almennt ríkjandi meðal Pírata um öll framfaramál. Sem er auðvitað ekkert nýtt meðal stjórnmálaflokka sem kveða gjarnan þuluna um að efla beri, styðja beri og styrkja beri.. Ef það er ekki bara framsal umboðsins til að hugsa teljist einfaldlega framselt til stjórnmálafloksins Pírata sem fylli út ávísunina eftir hentugleikum.

Að formaður Samfylkingar skuli starfa á grundvelli eins atkvæðis bendir ekki til mikils samhugar með flokksmanna. Linnulaus rógur manna eins og Péturs Gunnlaugssonar um einhvern fjórflokk sem geri öllum allt til miska sem hann geti, getur brenglað þá mynd sem ungt fólk er móta með sér til stjórnmála. Sé manni sagt dag eftir dag að það sé enginn munur á stjórnmálamönnum eða fyrir hvað flokkarnir standa, þeir séu bara að hugsa um eigin hagsmuni, þá verður lítið pláss fyrir föðurlandstilfinningar, þjóðlega menningu og þjóðararf, tungumál, þjóðarstolt. Allt er dregið niður á lægsta samnefnarann. Einar Magg blessaður í MR kallaði þetta hið endalausa niðuráviðsnobberí Íslendinga, þar sem helst allt er dregið niður í skítinn sem hægt er. Brynleifur Tobíasson kom einu sinni í kennslustund og sagði ekkert annað lengi vel meðan hann stikaði upp og niður skólastofuna: "Ekkert fínt lengur, ekkert fínt lengur" Aðspurður sagði hann svo:" Ég var í Skagafirði í gærkveldi. Þar voru iðnaðarmenn á kjól"

Mér finnst engum of gott að punta sig hafi hann gaman af því og mér finnst gaman að sjá snyrtilegt fólk. Mér finnst rétt að bera virðingu fyrir sér meiri mönnum og mér finnst að menn eigi að umgangast náungann af virðingu og tillitssemi.(þar verður einhver hissa sem mig þekkir)

Þó að tilfærðar sögur af þessum gengnu heiðursmönnum séu hér til gamans þá er samt broddur í þeim. Alþingismenn eiga að mínu mati að hafa slifsi um hálsinn og Alþingiskonur eiga að vera puntaðar vegna þess að það eykur sjálfsvirðingu viðkomandi og um leið virðingu samkundunnar sem þeir eru kjörnir til. Það er munur á mönnum hvað sem menn vilja halda öðru fram. Það er óþarfi að hampa alltaf því versta en sleppa hinu sem skárra er. Það er tilgangurin með stjórnmálaflokkum og rógur um einhvern fjórflokk af mönnum sem ekkert þekkja til stjórnmálastarfs lýsir engu fyrr en heimalningshætti viðkomandi. 

Menn þurfa að taka á viðfangsefnum líðandi stundar og reyna að gera það eftir bestu getu og sannfæringu. Vandi Samfylkingarinnar er líka vandi þjóðarinnar.

Hannes Hólmsteinn

Gizurarson ritar eftirfarandi á síðu sína:

"Það má vinkona mín, Kolbrún Bergþórsdóttir, eiga, að hún tekur góð viðtöl, ratar beint að kjarna máls. Um daginn tók hún viðtal við Harald Ólafsson veðurfræðing, sem ég þekki ekki, nema hvað ég hef auðvitað séð hann í sjónvarpinu eins og aðrir landsmenn. Hann var spurður um Evrópusambandið og svaraði:

Ég er algjörlega sannfærður um að það sé ógæfa að setja mikið vald í hendur fólks sem valið er af öðrum en þeim sem búa á Íslandi eða hafa sterk tengsl við íslenskt samfélag. Það fólk sem velur þá sem ráða í sambandinu er valið af fólki sem er kosið af öðru fólki sem nærri allt á það sameiginlegt að búa ekki á Íslandi og hafa engin tengsl hingað. Flest það fólk lætur sér í léttu rúmi liggja hvort Ísland sekkur eða flýtur.

Beint í mark! Sömu rök og Jón Sigurðsson forseti notaði í „Hugvekju til Íslendinga“ 1848 (ásamt skírskotun til sáttmálans 1262, en það er annað mál)."

Er þetta ekki punkturinn sem menn verða að velta fyrir sér? Af hverju á ég að treysta manninum í næsta húsi fyrir fyrir mínum peningum og öðru sem mig varðar frekar en sjálfum mér? Af hverju er hann svona miklu betur fær til að hugsa vel um mín mál heldur en ég og aðrir sem búum í mínu húsi? Erum við fyrirfram svona miklu heimskari en hann?

Hvers vegna er Dagur Bé að setja upp hverfaráð? Af hverju eru sveitarstjórnir heima hjá íbúunum? Getur fólk á Langanesi ekki stjórnað Kópavogi jafnvel og ég? Og þá öfugt? Til hvers er kjördæmaskiptingin? Er hún ekki betur komin í Brussel?

Mér finnst Hannes Hólmsteinn eiga þakkir skyldar fyrir að vekja athygli á þessum auðskildu orðum veðurfræðingsins. 

Við erum ekki gjaldgeng

"meðal þeirra þjóða sem við berum okkur helst saman við" þegar menntun er annars vegar. 

Svo stendur í Mogga:

"Illugi Gunnarsson menntamálaráðherra segir að ástæða þess að Íslandi var ekki boðið að taka þátt í ráðstefnu OECD, svonefndri ISTP-ráðstefnu, sé sú hvað staða grunnskólanema hér á landi í læsi sé slök. Á ráðstefnunni er þeim löndum boðin þátttaka sem þykja skara fram úr hvað varðar lestrarkunnáttu nemenda eða hafa bætt sig mjög mikið. Íslandi hefur verið boðið á ráðstefnuna þar til nú í ár. 

Menntamálaráðherra sagði í samtali við Morgunblaðið að staða Íslands í alþjóðlegum samanburði væri það slök að Íslandi væri ekki boðið til ráðstefnunnar, sem haldin verður í Kanada nú í lok marsmánaðar.

 

Illugi boðar mikið átak til fimm ára, í samvinnu við sveitarfélög og grunnskóla landsins, þar sem lagt verði til atlögu gegn ólæsi. Hann segir að á næstu vikum muni hann kynna niðurstöður úr vinnu sem unnin hefur verið á grundvelli hvítbókarinnar, sem hann lagði fram síðastliðið sumar. <netfangið>[e-mail] "

Þetta er ágætt innlegg í næsta kennarverkfall sem fer brátt að hefjast. Börnin kunna ekki að lesa sér till gagns og því komumst við ekki á ráðstefnur.

Til viðbótar vil ég nefna eigin könnun sem ég stunda þegar færi gefst á í ferðalögum með þýskum börnum. Þau geta öll savarað því á stundinni hvað 7 x 8 er eða hvað sem spurt er úr margföldunartöflunni. Fæstir íslenskir grunnskólanemendur í 10. bekk geta svarað svona spurningum. Þetta segir mér að grunnskólinn er í tómu tjóni. Getur hvortki skilað læsum né reiknandi nemendum eins og áður var þegar voru jafnvel 30 í bekk.

Þetta er afleiðing af fækkun í bekkjum og blöndun í bekkjum sem leiðir til þess að námshraðinn miðast við þann lélegasta og öllum leiðist í skólanum, bæði tossunum og þeim betri. En það er alvega sama þótt almenningur sé að rövla, nómenklatúran og kennaraelítan ákveður þetta allt fyrir okkur. Það er alveg sama hversu mikið Illugi ætlar að rembast næstu fimm árin. Ef "undirstaðan er ei réttleg fundin"  er allt hitt og kjarabætur tilgangslaust.

Við erum ekki gjaldgeng lengur hvað reikning og lestur áhrærir og aumingja kennaranir fá ekki að fara á ráðstefnu í Kanada.

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins

samþykkti að slíta aðildarviðræðunum við ESB. Þær yrðu ekki hafnar aftur nema að undangenginni þjóðaratkvæðagreiðslu.  

Það er nákvæmlega sama hvað einstakir frambjóðendur, hvað sem þeir heita, kunna hafa sagt á framboðsfundum sem mátti hugsanlega skilja öðruvísi eða snúa því á haus og segja að flokkurinn hafi lofað þjóðaratkvæðagreiðslu um slit aðildarviðræðnanna, þá er það marklaust gegn Landsfundarályktuninni.Það er hún sem gildir.

Það er alveg sama þótt einhver Guðrún Pétursdóttir heillist til að flytja æsingaræðu á fundi Samfylkingarinnar á Austurvelli um svik Bjarna Benediktssonar og birti í Kvennablaðinu, þá breytir það engu um Landsfundarályktunina. Svona eftiráspeki og útúrsnúningur og moldviðri um misskilning er minna en einskis virði.

Bréfið sem sent var er snyrtileg aðgerð til að afgreiða ómerkilegt mál án frekari málalenginga. 

Íslendingar eru hættir aðildarviðræðum við ESB í samræmi við Landsfundarályktun Sjálfstæðisflokksins.

Vorboðinn ljúfi

er að þessu sinni fréttir af "kjarasamningum" það sem sérfélög búa sig undir átök við þjóðfélagið sem er þar fyrir utan. Hverjir eru þetta þjóðfélag sem er utan þessara kjarafélaga? Aldraðir, öryrkjar, einstæðar mæður, börn og unglingar, forstjórar,stjórnmálamenn, harkarar? Er þetta ekki upp talið að mestu? Verkföll beinast þau þá ekki að þessu fólki frekar en samherjum?.

Allt snertist þetta svo meira og minna, sama fjölskyldan í fleiri félögum. Allir verða að vera í félögum mótsett því sem er i Bandaríkjunum þar sem minni hlutinn er í stéttarfélögum.

Ég skal viðurkenna það að mig sundlar þegar ég horfi á þetta. Á þriðja hundrað stéttarfélög sem hafa meiri eða minni stöðvunarvöld til að skerða athafnir annarra. Er þetta yfirleitt leysanlegt verkefni?

Samt er málið ekki flóknara en það að sá sem vill ráða fólk í vinnu er látinn skrifa undir það að félagar í tilteknu verkalýðfélagi skuli hafa forgang til vinnunnar í boði. Engin undirskrift, enginn samningur. Samt fjölgar félögum frekar en fækkar. Ég skil ekki af hverju BHM og Kennarasambandið er í tvennu lagi með háskólamenntað fólk innanborðs?

Hver maður getur verið verkalýðsfélag í sjálfu sér og hverjir sem vilja mynda sérstakan. Vildcatters eða villikettir er eitthvað sem stórfyrirtæki óttast og því semja þau um frið við stærri hópana. Þó geta þau sagt að þau muni aðeins semja við sína starfsmenn sem séu eitt félag óháð öðrum. 

Ég hef ekki andlega spekt til að bera til að geta séð fyrir endann á þessu sem í aðsigi er. Hvað eru digurbarkar og hvað eru raunverulegir töffarar. Er einhver líkindi á að Alþingismenn treysti sér í eitthvað annað en að vera bara áhorfendur?

Auðvitað hafa allir of lágt kaup og allir vorkenna þeim aumasta af aumum. En því miður verður hann að sæta afgangi þar til að alvörufólkið er búið að fá sitt.

Þeir eru ekki öfundsverðir sem eiga að koma skikki á þetta, það segi ég satt. Ég held að ég gæti það ekki þó mér væru fengin öll völd.

Nú koma vorboðarnir senn til landsins síns. Þeir hafa ekki hugmynd um annað en nóttlausa voraldar veröld sem bíður þeirra. En vitum sið í rauninni eitthvað meira hvað í vorinu felst?