Óskiljanlegir dómar

voru kveðnir upp með því að dæma mönnum skaðabætur vegna þess að þeim voru ekki veitt embætti.

Sigríður Andersen fór löglega að öllu, málum þegar hún ýtti mishæfum mönnum til hliðar við skipan dómara í Landsrétt. Það sem meira var að hún naut óskoraðs stuðnings sjálfs Alþingis Íslendinga við þessa gerð.

Get ég ekki fengið skaðabætur fyrir að fólk skoraði ekki á mig til að gegna embætti Forseta þrátt fyrir augljósa hæfileika? Myndu ekki allir skilja skaða minn af þessu? 

Er ekki hægt að vísa þessum dómum til Mannréttindadómstólsins til að leiðrétta óskiljanlegt dómskerfi? 

Lýðsleikjur

nefnir Vilhjálmur Bjarnason þá stjórnmálamenn sem sífellt upphugsa bjargráð með því að krefjast aðkomu lífeyrissjóða að sínum gæluverkefnum. Vilhjálmur segir m.a.:

"... Nú er svo komið að alþingismenn hafa misst öll völd. Alþingismenn skulu ekki sitja í ráðum og nefndum, ef hinar minnstu líkur eru á að þeir úthluti gæðum. Vissulega fylgdu því mikil völd að geta úthlutað lánum, sem aldrei átti að greiða til baka. Lán með lágum vöxtum á miklum verðbólgutímum voru ekki lán, heldur ölmusa, einnig nefnt lánafyrirgreiðsla.

Fjármálafyrirtæki eru ekki hluti af málefnum félagsmála. Fjármálafyrirtæki reka viðskipti. Þó kann þetta að skarast. Þannig eru lífeyrissjóðir fjármálafyrirtæki, sem hafa þá einu skyldu að greiða félögum lífeyri að loknum starfstíma.

Það er ekki „samfélagsleg skylda lífeyrissjóða að standa undir hagvexti í landinu“, eins og alþingismaður nokkur og hagsnillingur sagði í þingræðu.

Það er heldur ekki skylda lífeyrissjóða að „veita lán gegn lágum vöxtum“ til að fjármagna fasteignamarkaðinn. ...

Það er leið til frama að mæla fagurt. Þeir, sem mæla fagurt án innihalds og þurfa ekki að standa undir fagurmæli á sinn kostnað, eru lýðsleikjur. Lýðsleikjur nútímans, og ýmsar þeirra sitja nú á Alþingi, horfa mjög til þeirra fjármuna, sem eru bundnir í lífeyrissjóðum. Lýðsleikjur telja eignir lífeyrissjóða „fé án hirðis“. Þessum gæðum vilja lýðsleikjur úthluta að sínum geðþótta, án þess að gæta að þeim skyldum sem á lífeyrissjóðum hvíla, en skyldurnar eru aðeins að greiða lífeyri að loknum starfsaldri.

Lýðsleikjur í verkalýðshreyfingunni geta átt aðkomu að því að gæta að réttindum eigenda lífeyrisréttinda. Þar geta lýðsleikjur orðið hættulegar. Vilji sumra í þeim flokki stendur til að nota lífeyrisssjóði til að úthluta gæðum án eðlilegs endurgjalds. Lengst ganga sumar lýðsleikjur, sem telja að lánastofnanir séu að „notfæra sér neyð og bágindi“ með því að lána með lánskjörum, sem gera kröfu um að endurgreiðsla sé að jafnvirði lánsfjárins auk hóflegra vaxta.

Ef lýðsleikjur og skjólstæðingar þeirra leita á náðir svokallaðra „smálánafyrirtækja“ vegna lána til fasteignakaupa, þá vandast mál. Á ríkisvald, yfir og allt um kring, að vernda slíka lántaka?

Á einstaklingur aldrei að bera ábyrgð á sjálfum sér og gjörðum sínum? Eða á ríkisvaldið að vernda réttindi í slíkri „einkabankastarfsemi“? Auðvitað ekki. 

 

....Við skoðun á gögnum kemur í ljós að útlán til einstaklinga, sem tryggð eru með veði í fasteignum eru um 1.200 milljarðar. Þessi lán skiptast á lífeyrissjóði, Íbúðalánasjóð og banka. Íbúðalánasjóður og bankarnir fjármagna sín fasteignalán með lántökum hjá lífeyrissjóðum.

Það er eðlilegasti hlutur í heimi að lífeyrissjóðir festi fjármagn sitt í skuldabréfum, þar til þörf er á lausu fé til greiðslu lífeyris. Ef farið verður í félagslegar framkvæmdir í húsnæðismálum verður það ekki á kostnað lífeyrissjóða, eða með skiljanlegri hætti skal sagt: Eigenda lífeyrisréttinda. Nema ef það er almennt samkomulag um að eftirlaunaþegar hafi það of gott.

Þá væri rétt og eðlilegt að skerða þessi góðu réttindi! 

...Fyrir nokkrum árum var skipuð „sérfræðinganefnd“ um málefni tengd verðtryggingu á lánamarkaði. Helstu niðurstöður þeirra „sérfræðinga“ voru að lántakendur skyldu niðurgreiða „óverðtryggð“ lán sín með séreignasparnaði sínum, þó með því að nýta að hluta skattfríðindi. Slík niðurgreiðsla var ekki heimil í „verðtryggðum“ lánum.

Ekki var hægt að fá það fram hvað voru „óverðtryggð lán“ eða hvar þau hafi verið í boði! Sumt í skýrslu „sérfræðinganefndarinnar“ voru hreinar rangfærslur. Samanburður „sérfræðinganna“ á endurgreiðsluferlum lána voru hreint bull. Eða jafnvel tillögur til að íþyngja lánþegum!

Þar er átt við að setja hámark á lánstíma „verðtryggðra lána“. Endurbætt tillaga hagsnillings var sú að lánstími mætti lengst vera „75 ár – aldur lántaka“.

Ekki voru það lánastofnanir sem báðu um slíka vernd. Nú hefur doktor í hagfræði, sem nú situr á Alþingi, gengið í flokk með lýðsleikjum og lagt til að lánstími „verðtryggðra lána“ megi lengst vera 25 ár.

Eins og Alþingi komi lánstími við!

Stytting á lánstíma úr 40 árum í 25 ár hefur í för með sér 35% hækkun á árlegri greiðslubyrði. Lánastofnanir eru ekki að biðja um slíka styttingu og íþyngingu fyrir lánþega. Er slík stytting til hagsbóta fyrir lántaka? Þeir geta alltént greitt aukagreiðslur af lánum sínum ef fjárhagsaðstæður leyfa.

Og hví mega „verðtryggð“ lán vera skemmst til fimm ára? Hvað ef lántaki greiðir lán sitt upp á skemmri tíma en fimm árum? Er þá verið að brjóta á „rétti lánveitanda“?

Skyldur löggjafans Það er skylda löggjafans að löggjöf um samninga og vexti taki mið af sanngirni. Það er einnig skylda ríkisvaldsins að viðhalda stöðugleika til hagsbóta fyrir lántaka, hvort heldur einstaklinga eða fyrirtæki.

Löggjafa kemur lánstími ekkert við. Löggjafi getur heldur ekki breytt margföldunarreglum. Eðlileg löggjöf og stöðugleiki skilar sér í góðum lánskjörum fyrir lántakendur.

Sértæk skattlagning á lánamarkaði, sem á sér upptök í góðmennskuköstum hjá lýðsleikjum, fellur til greiðslu hjá lántakendum. Varist góðmennskuköst. Eðlilegar leikreglur eru ávallt til heilla og skila betri árangri en góðmennskuköst."

Lýðsleikjur er sú gerð fólks sem er mest áberandi í stjórnmálum samstímans.

ASÍ fulltrúar

gerðu best í að skora á Gylfa Arnbjörnsson að vera forseti áfram.

Það eru ekki glæsilegar horfur fyrir þjóðina að auka áhrif fólks á borð  við nýkommúnistann Gunnar Smára í komandi kjaraviðræðum. En sá ritsnillingur virðist vera að ná völdum í Eflingu og er það ekki fýsilegt fararnesti til framtíðar.

Gylfi Arnbjörnsson sem forseti  ASÍ hefði getað haft skynsemisáhrif nú þegar æsingamenn virðast ákveðnir í að steypa þjóðinni í verkföll í vetur og kosningar í vor.  

Stöndum vörð um Íslandspóst

Trump forseti hefur sagt Bandaríkin frá þeim vitlausu samningum sem greiða niður póstkostnað frá Kína af þ´vi að þeir séu þróunarland.

Okkar stjórnmálamenn virðast hvorki hafa vit né vilja til að taka á slíkum málum sem hrjá okkar póstþjónustu. heldur horfa þeir skilningslausir á vandamálin og kostnaðinn hrannast upp.

Svo segir í Mogga:

"... Stór­an hluta af tapi Ísland­s­pósts má rekja til niður­greiðslna fyr­ir­tæk­is­ins á er­lend­um póst­send­ing­um en kostnaður­inn hleyp­ur á hundruðum millj­óna.

Í Morg­un­blaðinu í síðustu viku kom fram að sam­kvæmt skýrslu frá Copen­hagen Economics er tap Ísland­s­pósts vegna er­lendra send­inga um 475 millj­ón­ir á ári.

Net­versl­un fer vax­andi og því má bú­ast við að sá kostnaður haldi áfram að aukast. Sofia Nyström frá Copen­hagen Economics er meðal þeirra sem munu halda er­indi á málþing­inu. Spurður um þessi áhrif og þá sér­stak­lega niður­greiðslu pósts­ins á kín­versk­um send­ing­um seg­ir Bjarni þörf á að laga starfs­um­hverfið.

„Það er ým­is­legt í laga- og reglu­um­hverf­inu sem er hamlandi eins og þess­ir alþjóðasamn­ing­ar sem er ekk­ert auðvelt að eiga við. Það mun­ar um að vera í þeirri stöðu að vera á Íslandi og vera að greiða með þess­um Kína­send­ing­um,“ seg­ir Bjarni. Hann seg­ir um rekstr­ar­vanda pósts­ins að nauðsyn­legt sé að líta til ná­grannaþjóða en áskor­an­ir pósts­ins á tækniöld ein­skorðist ekki við Ísland. „Það hafa m.a. verið gríðarleg inn­grip í Dan­mörku og feiki­mik­il rík­is­inn­spýt­ing til að bjarga danska póst­in­um.“

Mun Henrik Bal­le­bye, einnig frá Copen­hagen Economics, halda er­indi um þróun póstþjón­ustu og mögu­leg viðbrögð við stöðunni. [e-mail]"

Af hverju getur okkar fólk ekki rætt neitt nema kynjafræði og félagsleg vandamál sprautufíkla. Ekki almenna stjórnsýslu sem snertir skattgreiðendur?

Vandamál Íslandspósts eru heimatilbúin og þau þarf að laga strax.

Hvar týndist kurteisin?

sem menn kunnu í gamla daga?

Af hverju er þessi síbylja um ofsóknir, ofveldi og ruddaskap  allstaðar?

Svo segir í Mogga:

"Sig­ríður Á. And­er­sen dóms­málaráðherra seg­ir að launakann­an­ir séu of tak­markaðar í eðli sínu til að slá nokkru föstu um kyn­bundið mis­rétti er kem­ur að laun­um. Hún seg­ir að þær álykt­an­ir sem dregn­ar eru af töl­um Hag­stof­unn­ar um meðal­at­vinnu­tekj­ur karla og kvenna á vef Kvenna­frí­dags­ins séu bein­lín­is rang­ar.

Þetta seg­ir Sig­ríður á Face­book-síðu sinni og bend­ir einnig á að ung­ar kon­ur á aldr­in­um 18-27 ára sem starfi hjá hinu op­in­bera, fái hærri laun en karl­ar á sama aldri. Þær mæti því „vænt­an­lega aðeins fyrr til vinnu í fyrra­málið“.

Á vef Kvenna­frí­dags­ins kem­ur fram að þar sem meðal­at­vinnu­tekj­ur kvenna nái ein­ung­is 74% af meðal­at­vinnu­tekj­um karla, fái kon­ur 26% minna greitt að meðaltali en karl­ar fyr­ir störf sín. Af þeirri ástæðu gengu kon­ur um allt land frá vinnu sinni kl. 14:55 í dag, þegar 74% vinnu­dags­ins voru að baki."

Af hverju er þjóðin orðin svona illa uppalin að hún geti ekki hegðað sér af kurteisi gagnvart konum sem öðrum?

Ekki man ég til þess að strákar sem voru með manni í skólanum hafi hegðað sér ruddalega gagnvart stelpunum.Þetta var bara innbyggt í alla að hegða sér vel. Slagsmál milli stráka voru frekar sjaldgæf en ofbeldi gegn stelpum þekktist ekki.

Af hverju er allt þjóðfélagið orðið svona upptekið af kynbundnu ofbeldi, misrétti og dellu að það er ekki þverfótað? Hvar er gamla séntilmennskan? Af hverju lögðum við af þéringar einir þjóða? Niðuráviðsnobberí kallaði Einar Magg þetta.

Hvar týndist kurteisin?

Eftirsjá í Gylfa?

úr forsetastóli ASÍ?. Já. ég held það.

Einkanlega þegar horft er á þau öfl sem eru nú að taka þar völdin.

Gylfi var meiri hófsemdarmaður en það fólk sem við er að taka. Það er hófsemd sem þetta þjóðfélag þarf á að halda um þessar mundir. Þveröfugt við öfgaskrifin sem streyma frá helstu forystumönnum launþega um þessar mundir.

Það er óhugnanlegt að hugsa til þess að slíkt fólk sem kosið er til forystu með svona tíunda hluta félagsmanna skuli geta steypt meirihlutanum og þjóðinni í verkföll að óbreyttu.Spurning er hvort þjóðin getur þolað slíkar afgreiðslur alvörumála lengur. Verður ekki að endurskoða leikreglur um verkföll og vinnudeilur og tryggja almennari þátttöku félagsmanna? 

Ég held að það sé eftirsjá í Gylfa Arnbjörnssyni.

Engin innri landamæri

er krafa ESB samkvæmt því sem Morten Messerscmidt í sambandi við landamæraeftirlit Dana hefur eftir Junckers :

"Svo seint sem í September s.l. lýsti formaður Ráðherraráðsins Juncker á Evrópuþinginu að "ég er og verð alltaf andsnúinn innri landamærum. Þar sem landamæraeftirlit hefur verið sett upp skal leggja það niður. Sé það ekki gert er það óásættanlegt skref afturábak fyrir Evrópu í dag og til framtíðar."

Vilja Íslendingar ekki ræða þessa afstöðu Evrópusambandsins og hvað hún þýðir fyrir straum innflytjenda til Íslands? Eigum við virkilega samleið með þessu fólki sem krefst engra innri landamæra í EES?

Röksemdafærsla Vilhjálms

fyrir almennum launahækkunum er ekki flókin:

" Vilhjálmur Birgisson, formaður Verkalýðsfélags Akraness er kominn með aðgang að vefnum tekjur.is. Vefurinn er umdeildur og telja margir það óviðeigandi að hægt sé að fletta upp tekjum einstaklinga.

Vilhjálmur ákvað að fletta upp forstjóra hjá stóru fyrirtæki í ferðaþjónustunni: „Á vefnum tekjur.is kemur fram að forstjóri í stóru og öflugu fyrirtæki innan ferðaþjónustunnar hafi verið með rétt tæpar 12 milljónir í mánaðarlaun árið 2016 en það var ekki allt, því viðkomandi forstjóri var líka með fjármagnstekjur uppá 157 milljónir á ári eða nánar tilgetið 13,1 milljón á mánuði,“ segir Vilhjálmur, en hann nefnir forstjórann ekki á nafn.

„Heildartekjur þessa forstjóra voru því rétt tæpar 25 milljónir á mánuði eða 298 milljónir á ári og rétt að geta þess að þetta eru 83-föld lágmarkslaun!

Ætlar einhver að halda því fram að ekkert svigrúm til launahækkana sé til staðar hjá fyrirtækinu sem þessi forstjóri starfar hjá?“

Er ekki nokkuð ljóst að þetta er hugsað sem réttlæting fyrir launahækkun yfir línuna? Þetta dæmi yfirfærist á alla launþega jafnt.

Pirringurinn yfir því hvernig æðstu stjórnendur ríkisins notuðu Kjararáðsúrskurðinn sér til ábata og neita að skila nokkru til baka í ljósi ástæðna gera ástandið í kjarasamningunum óleysanlegt. Það er öfundin og samanburðurinn sem er drifkrafturinn. Fólkið myndi hugsanlega sætta sig við 4 % ef þeir stóru myndu sætta sig við að skila einhverju til baka.

Allt umfram 4 % yfir línuna vita flestir hvar muni enda. Stytting vinnuvikunnar er bara taxtahækkun um sama hundraðshluta. Það er búið að reyna það og árangurinn frá 1971 liggur fyrir. Allt tal um önnur áhrif er út í loftið.

 

Útá það gengur röksemdafærsla Vilhjálms og hinna forkólfa "verkalýðsins", aldraðra og öryrkja.

Verða samingar mögulegir?

yfirleitt?

Ef maður skoðar hvernig hugsanagangur hinnar nýju verkalýðsforystu er, þa efast maður. Þar er alið á þvílíku samfélagshatri að það verður að fara aftur til Bolsévikkabyltingarinnar til að finna hliðstæðu.

Kommarnir á Miðjunni tilfæra þetta eftir Sólveigu Önnu:

"„Stemmningin í herbúðum óvina vinnandi stétta er ótrúleg. Henni verður ekki lýst öðruvísi en sem sturlaðri.

En í sturluninni opinberast sannleikurinn um innrætið. Þegar við höfum hrist af okkur hryllinginn sem vaknar við árásirnar og ádrepurnar hljótum við þessvegna að geta glaðst örlítið, í þeirri trú að sannleikurinn hjálpi við að gera okkur frjáls og að fyrsta skrefið í átt að frelsi sé að viðurkenna sannleikann um þá sem styðja áframhaldandi yfirráð auðstéttarinnar yfir vinnuaflinu á Íslandi.

Sannleikann um fólk sem getur frekar séð fyrir sér heimsendi en jöfnuð og réttlæti.

Það er enginn smá sannleikur,“

þannig byrjaði mögnuð grein Sólveigar Önnu.

Hvað er eiginlega framundan?  Verða einhverjir samingar mögulegir ?

Staffírugheit

birtast í Fréttablaðinu í dag. Þar skrifar Þórdís Lóa úr Viðreisn um draumalandið sitt í Borgarstjórn Reykjavíkur. 

Greinin er svona:

"Eitt af mikilvægustu viðfangsefnum stjórnmálanna er ráðstöfun almannafjár. Á hinu pólitíska sviði er að sjálfsögðu tekist á um hvernig skipta skuli kökunni, hvað sé nauðsynlegt að fjármagna og hvað ekki. Öll ættum við þó að geta verið sammála um að fjármunum almennings skuli ráðstafað af ráðdeild og hagkvæmni. Til þess er okkur stjórnmálafólkinu treyst og ábyrgð okkar er því sannarlega mikil.

Í samstarfssáttmála meirihlutans í borgarstjórn Reykjavíkur er skýrt kveðið á um ábyrgan og sjálfbæran rekstur borgarinnar. Skuldir skulu greiddar niður og tryggja svigrúm til fjárfestinga. Það er okkur mikið kappsmál að tryggja fyrirmyndar fjármálastjórn og teljum við það sjást skýrt nú þegar unnið er að áætlanagerð til næstu fimm ára. Sú vinna byggir á vandaðri sviðsmyndagreiningu sem unnin er af borgarstjórn í heild, þvert á flokka, auk lykilstarfsfólks borgarinnar.

Eftir nokkur ár af hagvexti og uppgangi í samfélaginu getur reynst snúið að spá fyrir um þróun næstu ára. Í þeim aðstæðum er sem aldrei fyrr gríðarlega mikilvægt að vera búin undir ólíkar sviðsmyndir sem upp geta komið í íslensku efnahagslífi – og það erum við. Okkur í meirihlutanum er umhugað um góða, ábyrga og gegnsæja stjórnsýslu þar sem aðgengi að upplýsingum er gott og ákvarðanataka byggir á gögnum.

Við höfum sett okkur það markmið að endurskoða stjórnsýsluna og gera nauðsynlegar breytingar, með sérstaka áherslu á fjármálastjórn í sinni víðustu mynd, þar með talin innkaup, eftirlit og áhættustýringu. Eftir góða undirbúningsvinnu mun liggja fyrir tillaga þess efnis á vettvangi borgarráðs í þessari viku.

Grunnstef pólitískrar umræðu vill því miður oft vera það að ala á vantrausti í garð þeirra sem halda um stjórntaumana. Þó skynsamleg og málefnaleg gagnrýni veiti stjórnvöldum mikilvægt aðhald gerir óþarfa úlfúð engum gagn, allra síst almenningi.

Á meðan meirihlutinn í borgarstjórn leggur áherslu á ábyrga fjármálastjórn, vandaðar áætlanir og breytta stjórnsýslu er ljóst að gagnrýni á því sviði er einfaldlega skot í myrkri."

Ég minnist enn þegar komminn sagði við mig þegar við ræddum málefni A-Þýzkalands í samanburði við V-Þýzkalands sem þá fóstraði okkur: "Sko þegar stefnan er rétt þarf enga stjórnarandstöðu."

Stefnan er rétt hjá meirihlutanum. Hann ætlar að gera vel, borga skuldir og hafa eftirlit með kostnaði.

Það virðist ekki vera að meirihlutaflokkarnir geri ráð fyrir löngu framhaldlífi í stjórnmálum þegar þessari draumsýn lýkur. Veruleikinn virðist vera annar en þessi staffírugheit gefa til kynna.