Macron bítur í skjaldarrendur

ESB í fréttum.

Svo segir í Mogga:

"For­seti Frakk­lands, Emm­anu­el Macron, ætl­ar að leggja það til við Evr­ópu­sam­bandið að auka varn­ir ríkja sam­bands­ins. Tíma­bært sé að ESB hætti að reiða sig á mátt Banda­ríkj­anna á ör­ygg­is- og varn­ar­sviðinu.

„Evr­ópa get­ur ekki leng­ur reitt sig á Banda­rík­in þegar kem­ur að ör­ygg­is­mál­um. Það er í okk­ar hönd­um að tryggja ör­yggi Evr­ópu,“ sagði Macron meðal ann­ars í ræðu sem hann flutti í Frakklandi í dag. 

Macron kynnti helstu áhersl­ur sín­ar í dag og þar hvet­ur hann til nán­ara sam­starfs meðal ríkja ESB sem sé besta vörn­in gegn auk­inni þjóðern­is­hyggju. "

Það er hinsvegar sá ljóður á ESB að það er ekki eitt ríki heldur ósamstætt ríkjasamband. Hversu ósamstætt sýndi sig í Bosníustríðinu. Engin ESB-þjóð gat tekið ákvörðun um að beita hervaldi. Það varð að sækja Bandaríkjamenn til að skakka leikinn.

Evrópusambandið getur ekki tekið sameiginlega ákvörðunum að beita hervaldi. það yrði allt of seinvirkt.  Macron verður að treysta á eigin "Force de frappé" ef hann ætlar að láta til sín taka með valdi.  Þegar Bretar eru farnir frá þá er vonlaust fyrir Frakka að ræða við Þjóðverja sem eru með eilífðarkryppu vegna heimstyrjaldanna beggja og geta aldrei ákveðið sig að fara með hernaði á hendur öðrum. Aðeins undir forystu annarra geta þeir tekið þátt í slíku. Það geta menn sannfært sig um auðveldlega með því að virða fyrir sér þýsk stjórnmál liðinna síðustu ára.

Þessar hugmyndir Macron eru algerlega dauðadæmdar og munu ekki komast til framkvæmda. Það verða Bandaríkin sem eru þau einu sem geta framkvæmt árás. Hin ríkin geta talað og rætt um málamiðlanir. 

Macron getur bitið í skjaldarrendur með digurbarkalegum yfirlýsingum. En aðeins Bandaríkin eiga raunverulegan skjöld og getu til að bíta í hann ef með þarf.

Þjóðarsátt

hefði maður látið sér detta í hug við þær aðstæður sem nú ríkja í þjóðfélaginu.

Mikil atvinna er allstaðar og yfirborganir ekki óþekktar.Ferðamennskan virðist heldur aukast en minnka þrátt fyrir hrakspár. Aflabrögð eru góð.  En svartagallsræðum fækkar ekki á opinberum vettvangi.

Egilson bræður voru á Útvarpi sögu með Aðalsteini frá Húsavík. Þar voru nú ekki vandræðin með framtíðina. Kaup þeirra vesælustu skyldi hækka í 4-500 þúsund kall. Ekki skyldi fara í verkföll í janúar þegar allir þyrftu að borga Vísað sitt heldur skyldu verkföll verða í maí en skæruverkföll og hafnarlokanir fram að þeim tíma. Ríkisstjórninni skyldi komið frá í mars og kosningar skyldu verða þá.

Sleppt var að tiltaka hvort kaup allra annarra skyldi hækka prósentvís sem vesalinganna.En samt heyrðist manni að kjör allra þyrftu að stórbatna og sagðist Aðalsteinn hafa mörg þúsund manns að baki sér til slíkra verka. Sósíalistaforinginn bunaði linnulaust um mögulegar skattahækkanir, erfðafjárskatts, fjármagnstekjuskatts, skatts á fyrirtæki og alla þá dýrðlegu möguleika sem við blöstu. Aðalsteinn samþykkti þessar áætlanir með nokkrum semingi þó.

Auðvitað voru hækkanir Kjararáðs bensínið til þeirra vel settu sem kveikti á kjaraeldinum. Það sem merkilegast er að fæstir þeirra sem þáðu virðast hafa minnsta skilning á afleiðingunum fyrir framhaldið. Þeir virðast staðráðnir í að halda sínu en hinir sitji uppi með svigrúmsleysið.

Þjóðarsátt gæti tæknilega gengið upp hvað þá lægst launuðu varðar. Þeir sem betur mega þyrftu að skilja um leið, að þeim væri best gert með núlli í taxtahækkunum. En hvernig á að sætta Aðalstein og Egilsyni við slíkt er vandséð.Launalækkun þingmanna og spíssa  er líklega það eina sem gæti sætt verkalýðinn við minni hækkanir. Afleiðingin yrði hinsvegar kaupmáttaraukning með gengisstyrkingu og hátt atvinnustig með yfirborgunum.

Þannig þjóðarsátt án verkfalla og verðbólgu gæti gengið upp.

Endurúthlutun lands

fer nú fram í S-Afríku. Þar er jarðnæði tekið af bændum sem hafa þann galla að vera hvítleitari í framan en þeir innfæddustu. Stjórnvöld reka áróður alþjóðlega fyrir réttmæti ráðstafananna. Ekki er að efa að þau fá góðar undirtektir hjá íslenskum vinstrimönnum og góðu fólki.

Er ekki athugandi fyrir þetta fólk að fá afrit af þessum lögum til að hafa þau klár þegar það telur henta að nota þau til dæmis gegn Philip Rathcliffe? Þegar réttlætið er orðið skilyrt eftir allskyns forsendum þá er búið að skapa framtíðarþjóðfélagið sem þetta fólk er ávallt tilbúið að réttlæta fyrir sjálfu sér.

Rhodesía var auðugt land þar sem enginn svalt. Kommúnistanum Mugabe  tókst að koma þar á örbirgð þar sem þeir innfæddustu voru ekki á því menningarstigi að geta tekið við búskap. Það sama mun líklega gerast í S-Afríku.

Hvort það gerist hér ef jarðeignum Rathcliffe verður endurúthlutað með hjálp þeirra spekinga sem hæst hafa talað um þá nauðsyn á eftir að koma í ljós.

Framtíð nýkommúnistans

Gunnars Smára Egilssonar, nýkomins úr fallíttþjónustu stærsta glæfrakapítalista Íslandssögunnar Jón Ásgeirs, er þessi:

"Okei, er fólk að tala sig inn á einhvern veginn svona söguþráð? Fyrst fer WOW á hausinn og framboði á flugsætum til Íslands fellur um 30%. Ferðamenn verða ekki 2,3 milljónir á ári heldur 1,6 milljónir.

Þegar það liggur fyrir flýja hin auðugu út með fé sitt og gengið fellur um 35% sem veldur kaupmáttarskerðingu upp á 15% sem kippir fótunum undan heimilisrekstri tug þúsunda hinna lægst launuðu.

Byggingaframkvæmdir hótela og túristaíbúða stöðvast, verktakafyrirtæki fara á hausinn og fasteignaverð fellur svo þær fjölskyldur sem hafa keypt húsnæði á síðustu tveimur árum skulda meira en sem nemur kaupverði. Engu hefur verið breytt í regluverkinu svo heimili þessa fólks verða boðin upp og fjölskyldur reknar út á götu. Fjöldi fólks í byggingaiðnaði og ferðaþjónustu missir vinnuna. Lítil og meðalstór fyrirtæki í ferðaþjónustu fara á hausinn, hin stærri yfirtaka reksturinn eða gleypa markaðshlutdeild. Hinir stóru stækka, hin smærri hverfa.

Vegna falls krónunnar munu hundruð eftirlaunafólks og öryrkja snúa heim þar sem lífeyririnn dugar ekki lengur fyrir framfærslu á Spáni og víðar. Hafnartorg og nærliggjandi svæði verður að einskonar draugaborg, verslunar- og veitingarými leigist ekki út. Húsnæðislausir setjast að í hálfköruðum hótelum.

Fyrirsjáanlegt að tap lífeyrissjóða vegna verðhruns á hluta- og skuldabréfum verði um 500 milljarðar. Ríkissjóður leggur bönkunum til aukið eigið fé til að mæta fyrirsjáanlegu tapi þeirra. Tekjur ríkissjóðs dragast saman um tugi milljarða vegna minni veltu, aukins atvinnuleysis og minni neyslu.

Þegar samningar verða lausir um áramót segjast stjórnvöld ekkert geta lagt til; ekkert í skattamálum, ekkert í húsnæðismálum og ekkert í vaxtamálum. Verkföll eru boðuð. Lög sett á verkföll.

Uppreisn innan Vg, Katrín og forystunni steypt en þingmennirnir vilja halda áfram stjórnarsamstarfinu. Það gengur í nokkrar vikur en svo brestur meirihlutinn að baki ríkisstjórnarinnar og boðað er til kosninga í mars. Minnihlutastjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar með stuðningi Miðflokks og Flokks fólksins. Kosningabaráttan fer fram undir skæruverkföllum og loforðum forystu Sjálfstæðisflokks, Framsóknar og Miðflokks um að banna verkföll, afnema skylduaðild að verkalýðsfélögum og draga úr völdum hreyfingarinnar eftir kosningar.

Vopnuð lögregla stöðvar mótmæli, ríkisstjórnin segist ætla að kæfa aðra búsáhaldabyltingu í fæðingu. Kosið undir mótmælum og átökum. Lögbann á umfjöllun um fjármál Bjarna Benediktssonar enn í gildi, fram yfir kosningar."

Mikið lifandi er gott að vita til þess að svona innrétting skuli finnast í nýkommúnista meðal okkar þjóðar. Maður sem myndi hafa Maduró sem hagfræðilegan leiðtoga ef hann ætti þess kost. Úr því að Nyhedsavisen gekk ekki og kreditkortinu var lokað þá er um að gera að hatast við allt þjóðfélagið og vilja það feigt í núverandi mynd.

Vindhanar snúast auðveldlega.  Þvílíkur spámaður er ekki þessi nýkommúnisti og fyrrum kapítalisti í eigin föðurlandi.

Launainnrás úr austri

er hafin í Danmörku. 

Austurevrópskir flutningabilstjórar vinna fyrir lægra kaup en danskir.

Hvarnig er hjá Samskip þar sem hann er bara með utanlands skráða bíla? Eru komnir innfluttgir bílstjórar líka?

Úr Altinget:

"DEBAT: Vognmandsorganisationen ITD kæmper for at lovliggøre ekstrem løndumping i transportbranchen. Hvordan kan Dansk Industri vende det døve øre til, spørger Ole Christensen (S).

 

Af Ole Christensen (S)
Medlem af Europa-Parlamentet 

Her på bagkanten af sommerferien er mange vendt tilbage til arbejdet og har nok oplevet, at det lige kræver en ekstra kop kaffe at komme i gang om morgenen.

Men der er desværre mange danske arbejdstagere, hvor sådan en spand mokka ikke er meget bevendt, når man hver dag kæmper mod social dumping, elendige arbejdsvilkår og unfair konkurrence. Sådan er det for mange af de danske lastbilchauffører og vognmænd.

De kæmper for at beholde et arbejde, som de holder af, men som er i fare for at blive undermineret af udspekulerede virksomheders udnyttelse af østeuropæiske chauffører. For virkeligheden er, at udenlandske chauffører kører i Danmark til helt utilstedeligt lave lønninger, og at de presses til en tilværelse som nomader på de europæiske landeveje, hvor der går måneder, før de ser deres familier.

FAKTA

Deltag i debatten!
Send dit indlæg til [e-mail]

CITAT

Det kan ikke underdrives, hvor stor skade det gør for danske interesser, at vi har en stor, dansk organisation, der modarbejder, at vi kan kræve en ordentlig løn for udenlandske chauffører, som arbejder i Danmark.

Ole Christensen (S)MEP

Fronterne er trukket skarpt op
For godt et år siden fik vi i EU for første gang i lang tid muligheden for at gøre noget ved problemerne. Her fremlagde EU-Kommissionen en række lovforslag, som har potentiale til fundamentalt at ændre forholdene i den europæiske transportbranche. Forslagene har trukket fronterne skarpt op både i Europa og i Danmark.

På den ene side står den danske og europæiske fagbevægelse sammen med de politikere, som insisterer på at sætte en stopper for social dumping. På den anden side står en række store transportvirksomheder, hvis forretningsmodel er bygget på lavtlønnet arbejdskraft, og de bakkes op af politikere, som sætter et liberalistisk ideal over behovet for at sikre ordentlige vilkår for de europæiske arbejdstagere.

Man kunne måske tro, at vi i Danmark kunne danne samlet front på tværs af partier og organisationer. Det er trods alt de danske chaufførers job, som trues af social dumping, og de ordentlige danske vognmænd, som risikerer at måtte dreje nøglen rundt en sidste gang i deres lastbiler som konsekvens af den unfair konkurrence.

Men ak nej. Den store danske vognmandsorganisation ITD med den tidligere konservative politiker Carina Christensen i spidsen har kæmpet en indædt kamp for at lovliggøre en praksis, hvor chauffører kan køre gods i de nordiske lande i månedsvis på rumænske lønninger.

Vi har altså en dansk erhvervsorganisation, som er medlem af Dansk Industri, og som kæmper for at lovliggøre ekstrem løndumping i transportbranchen. ITD har sågar allieret sig og sendt fællesbreve ud med østeuropæiske organisationer, som kun har for øje at få så få regler og så lave lønninger som overhovedet muligt.

Landsskadelig virksomhed 
Hvorfor ITD direkte modarbejder danske interesser, når det kommer til europæisk transportpolitik, kan jeg kun spekulere om. Men man kunne måske forestille sig, at det er, fordi nogle af deres medlemmer anvender udspekulerede virksomhedskonstruktioner med udenlandske datterselskaber, hvilket gør det muligt at bruge underbetalte østeuropæiske chauffører i stedet for danske chauffører på ordentlige overenskomster.

Hvis vi nogensinde skal have nye og bedre regler på plads i EU, kræver det, at vi står sammen. Og det kan ikke underdrives, hvor stor skade det gør for danske interesser, at vi har en stor, dansk organisation, der modarbejder, at vi kan kræve en ordentlig løn for udenlandske chauffører, som arbejder i Danmark.

Jeg håber meget, at ITD vil ændre kurs, eller at deres hovedorganisation, Dansk Industri, vil tage afstand fra ITD's landsskadelige virksomhed. Jeg synes ikke, at DI som seriøs hovedorganisation kan vende det døve øre til, når deres medlemmer modarbejder det danske samfunds interesser.

Jeg vil i hvert fald kæmpe for, at vi i Danmark kan stå sammen om at kræve bedre EU-regler. Og jeg er glad for, at både 3F og de danske vognmænd i DTL er aktive i kampen for at stoppe social dumping og elendige arbejdsvilkår."

Það sem kemur þangað kemur líka hingað.

Athyglisverður leiðari

er í Fréttablaðinu í dag eftir auðvitað Hörð Ægisson. En hann er einn af fáum pennum sem ég nenni að lesa í því flettiblaði auglýsinga, krateríis og Evrópupopps.

Hörður segir:

"Ísland er í dauðafæri. Með þeirri kerfisbreytingu sem hefur orðið á hagkerfinu, sem endurspeglast einkum í viðvarandi viðskiptaafgangi, jákvæðri eignastöðu þjóðarbúsins við útlönd og miklum sparnaði heimila og fyrirtækja, hafa raunvextir lækkað verulega á síðustu árum. Með sama framhaldi er raunhæft að ætla að Ísland geti farið að þokast í átt til þess að verða líkara lágvaxtalöndum.

Fyrir íslensk heimili myndi slíkt þýða meiriháttar kjarabætur til lengri tíma. Hvort það takist mun að stórum hluta ráðast af þróun á vinnumarkaði á komandi misserum. Þar eru sannarlega blikur á lofti. Það er ekkert nýtt að flestir vilji fá allt – meðal annars hærri laun, lægri vexti, minni hækkanir fasteignaverðs – fyrir ekkert. Samhengi hlutanna er hins vegar iðulega flóknara.

Tugprósenta launahækkanir, á sama tíma og samkeppnishæfni flestra fyrirtækja hefur rýrnað stórkostlega á skömmum tíma, myndu þannig valda aukinni verðbólgu, enn meiri hækkunum á fasteignamarkaði og hærri vöxtum en ella. Niðurstaðan væri skert lífskjör fyrir meginþorra almennings. Þetta ætti að blasa við öllu sanngjörnu fólki. Það er áhyggjuefni að flestir þeir sem sjá ástæðu til að bera saman vexti á Íslandi og á hinum Norðurlöndunum hafa lítinn áhuga á að skilja hvað veldur því að þeir eru hærri hér á landi. Stöðugleiki á vinnumarkaði, ábyrgur ríkisrekstur og launaþróun í samræmi við framleiðni skiptir hvað mestu um að raunvextir þar hafa sögulega séð verið lægri en á Íslandi.

Þær kröfur sem heyrast í aðdraganda kjarasamninga í vetur væru ekki til þess fallnar að breyta þessari stöðu. Öðru nær. Yfirlýsingar forystumanna verkalýðshreyfingarinnar að undanförnu bera þess merki að þeir muni kannski fremur beina kröfum sínum að stjórnvöldum en atvinnurekendum. Það kann að vera góðs viti ef rétt reynist.

Þótt ljóst sé að ríkisstjórnin hefur ekki beinu hlutverki að gegna í kjaraviðræðum á almennum vinnumarkaði, enda ekki hennar að hafa skoðun á því hversu mikið svigrúm sé þar mögulega fyrir launahækkanir, þá getur hún lagt sitt af mörkum til að liðka fyrir því að samningar náist sem ógna ekki stöðugleika. Þar ætti einkum tvennt að koma til greina hjá stjórnvöldum. Annars vegar markvissar aðgerðir til að draga úr framboðsvanda á fasteignamarkaði, meðal annars að einfalda til muna regluverkið um húsnæðis- og byggingarmál, og hins vegar að lækka tryggingagjaldið hraðar en áformað er til að stemma stigu við því að launakostnaður fyrirtækja fari að stórum hluta út í verðlag.

Hagkerfið stendur á tímamótum. Eftir miklar nafnlaunahækkanir og gengisstyrkingu krónunnar er Ísland líklega orðið að dýrasta landi í heimi. Afleiðingarnar eru skert samkeppnishæfni og versnandi afkoma fyrirtækja sem eru í auknum mæli farin að grípa til uppsagna og verðhækkana til að mæta vaxandi kostnaði, ekki hvað síst vegna hárra launa í alþjóðlegum samanburði. Sigurður Hannesson, framkvæmdastjóri Samtaka iðnaðarins, benti af þessu tilefni á hið augljóslega í Fréttablaðinu í gær: „Staðan er sú að það er lítið sem ekkert til atvinnurekenda að sækja.“ Undir þá skoðun má taka. Ganga verður út frá því að allir aðilar vinnumarkaðarins sýni skynsemi og ábyrgð í komandi kjaraviðræðum með það helst að markmiði að verja þann mikla lífskjarabata sem áunnist hefur síðustu ár. Fáir munu hins vegar þora að veðja á það. "

Það er víst að sæki hinir nýju leiðtogar stóru verkalýðsfélaganna miklar taxtahækkanir til atvinnuveganna leiðir það aðeins til kaupmáttarrýrnunar og verðbólgu og svo atvinnuleysis í kjölfarið. Limskjararýrnun og minnkandi samkeppnishæfni leiðir svo til gengisfellinga sem við þekkjum úr sögunni og við hin eldri á eigin skrokki.

Það þýðir hinsvegar lítið fyrir okkur hina eldri að deila við nýsósíalista úr flokki Gunnars Smára eða ámóta beturvitenda, þeir taka ekki rökum eða reynslu annarra.

Það er sérlega eftirtektarvert þegar gjaldþrota kapítalisti eins og Gunnar Smári Egilsson, nýkominn úr dyggri þjónusti við erkikapítalista allra tíma gerist leiðtogi nýs kommúnistaflokks sem á að bjarga Íslandi. Á maður að dást að svo umpóluðum kameljónum og taka sér til eftirbreytni? Það er hinsvegar ekki skynsamlegt að ætla að leiða slíka menn hjá sér í ljósi áratuga reynslu í blaðamennsku og áróðurstækni sem Gunnar Smári býr yfir, edrú alla daga. Slíkir menn eru allstaðar hættulegir þar sem þeir skipa sér í flokka.

Það er ástæða til að hrósa Herði Ægissyni fyrir vönduð og málefnaleg skrif í athyglisverðum leiðara Fréttablaðsins sem eru kærkomin tilbreyting á þeim stað. 

Íslenska krónan bjargvættur eða böl?

Gunnar Rögnvaldsson velti þessu fyrir sér haustið 2011.

Þá voru rúm 2 ár liðin frá því að krónan bjargaði landinu úr fjármálakreppunni. Til þessa dags þögðu flestir evruspekingar landsins þunnu hljóði en þeir hafa nú náð sér að fullu og eru farnir að prédika gegn krónunni okkar og finna henni það til foráttu að hún valdi hærra vaxtastigi í landinu.

Vaxtadellan sem þessir aðilar hafa sýnir auðvitað í hnotskurn hverrar ættar þeir sjálfir eru. Þeir tilheyra yfirleitt þeim hópi manna sem vilja fá allt að láni og borga ekki til baka nema með góðum verðbólguafsætti. Þannig var til dæmis Sambandið rekið pólitískt árum saman áður en verðtryggingin kom til.

Gunnar Rögnvaldsson  skrifaði svo m.a.  árið 2011 um gengismál og krónuna okkar:(Ritgerð hans er hin merkasta og er hér:http://www.tilveraniesb.net/greinar/ahlaupidh-a-islensku-kronuna.)

"........ Árið áður (1984) gaf danski hagfræðiprófessorinn Jesper Jespersen við háskólamiðstöðina í Hróarskeldu út rit dönsku hugveitunnar „Ny Agenda“, sem bar yfirskriftina: „Dönsk peningamálastefna síðustu 10 árin í ljósi efnahagsmála myntbandalags Evrópusambandsins“. Mikilvægustu niðurstöður skýrslunnar eru þær að séu efnahagsmál myntbandalags Evrópusambandsins skoðuð í ljósi síðustu 10 ára hafa þau lönd sambandsins, sem tekið hafa í notkun sameiginlega mynt Evrópusambandsins, notið minni hagvaxtar og efnahagslegra framfara en þau lönd sem haldið hafa sinni eigin mynt. Skýrslan bendir sérstaklega á þann æskilega möguleika að Danmörk taki upp sömu peningastefnu og Svíþjóð og Bretland, þ.e.a.s. að Danmörk rjúfi bindingu dönsku krónunnar við evru og láti mynt sína fljóta frjálsa á gjaldeyrismörkuðum.

 

Höfundurinn kemur inn á ýmsar tegundir peningamálastefnu og nefnir m.a. að myntir, sem fljóta frjálsar, séu stundum gerðar að skotmarki spákaupmennsku ef það eru fyrst og fremst færslur alþjóðlegrar banka- og fjármálastarfsemi sem eru ráðandi á markaði myntarinnar. En höfundur nefnir þó að þetta eigi nær eingöngu við um stórar myntir sem séu m.a. notaðar í gjaldeyrisforða á alþjóðamarkaði. Þetta eigi því fyrst og fremst við um myntir eins og dollar, evru og yen. Þessar stærri myntir geti því sveiflast mjög kröftuglega, sem á tíðum hefur neikvæðar afleiðingar fyrir skipulagningu innflutnings og útflutnings á vörum og þjónustu. Litlar myntir minni landa eiga ekki við þetta vandamál að stríða nema alveg sérstakar aðstæður séu ríkjandi, eins til dæmis þær sem voru á Íslandi, með ofvöxnu, áhættusæknu bankakerfi í dauðateygjunum haustið 2008.

 

Fáir gera sér grein fyrir hversu háa bankavexti neytendur þurfa oft að greiða í Danmörku og mörgum evrulöndum.

 

Sem dæmi má nefna að dönsk bílalán hjá Danske Bank bera 8,3 til 12,6 prósent vexti í 2,7 prósent ársverðbólgu nú í nóvember 2011. Vextir fara mikið eftir því hversu miklar eignir menn eiga enn eftir óveðsettar. Innlánsvextir eru oft engir og eignalaust fólk greiðir hæstu vexti..."

 

Hver kannast ekki við sönginn í Evruspekingunum um hina háu vexti sem skuldarar verði að borga á Íslandi vegna krónunnar. Þeir gleyma alltaf að nefna það að þegar þeir bera saman húsnæðisvexti í Noregi og á Íslandi að Norskt lán er erlent lán en ekki Íslenskt.

 

Það er líka hægt að taka erlend lán á Íslandi en fáir gera það í seinni tíð. Og svo gæti líka verið að húsnæðisvextir erlendis séu undir pólitískum áhrifum og þar séu aðrar hliðarráðstafanir sem séu samverkandi. En fáir Íslendingar munu samt trúa á Evrusönginn núorðið og hafa ekki gleymt Grikklandi til dæmis.

 

Það eru bara tveir þættir sem hafa áhrif á lántökur á Íslandi. Verðbólgustig og vaxtafóturinn(verðtrygging plús vextir samanborðið við breytilega vexti eða óvertryggða.) Hver vill lána fé sitt vitandi það að lánþegi ætlar ekki að borga til baka? 

 

Þeir óðustu meða spekinganna og Evrópusambandssinnanna vilja afnema verðtryggingu lífeyrissjóðanna og ræða ekki hvað það þýðir. Einhverjir hafa spurt hvort ekki sé eitthvað annað mögulegt en 3.5 % plús vextir? Þeir sömu eru yfirleitt þeir sem vilja galopna landamæri Íslands fyrir hverjum sem hingað vill flytja.

 

En lánakostnaður er fráleitt eitthvað meiri á Íslandi heldur en annarsstaðar vegna þess að vextir fara yfirleitt eftir mati lánveitanda á lántakanda. Vaxtagal evruspekinganna er því í falsetto. Ef hér ætti að taka upp aðra mynt þá liggur beint við að taka upp Bandaríkjadollar þar sem heimsverslunin fer fram í þeirri mynt en ekki kotungskrónunni Evru. Og við erum frjálsir að versla okkar á milli í hvaða mynt sem við viljum að mestu leyti og mörg fyrirtæki gera upp í erlendri mynt.

 

Sérstaklega þýðingarmikið fyrir almenning er að gengi krónunnar hefur hækkað yfir  langt hagsvaxtartímabil og kaupmáttaraukning á Íslandi hefur því orðið fordæmalaus í alþjóðlegum samanburði.

 

Nú eru blikur á lofti í hinum svonefndu kjaramálum. Það verða sem fyrr  Íslendingar sjálfir og hin nýju byltingaröfl í verkalýðshreyfingunni sem munu enda þennan gósentíma almennings og krónunnar fremur en utanaðkomandi áhrif.

 

Íslenska krónan á að vera fjársjóður sem okkur ber að varðveita.

 

Fyrir 2008 varð verðtryggð sparisjóðsbók með krónum traustasta bankainnistæða í heimi og er kannski enn.

 

Krónan er forsenda fullveldis Íslands. Hún er bjargvættur  í erfiðum aðstæðum sem við mættum fara ögn betur með. En til þess þyrftum við að hafa ögn meira af efnahagslegu viti í kollinum en minna af þeim félagslegu mýrarljósum sem þjaka alla umræðu í landinu. 

Rúv setti Trump af

í kvöld.Sótti vinstri fræðimann upp í Háskóla til að staðfesta brottreksturinn . Birti myndir af demókrata frá N.Y. sem var "Schadenfreude" svo uppmáluð að ógeðslegt var að horfa á manninn. Hann sagði Trump verri en Nixon án þess að sanna neitt slíkt.

Tilefnið er einhverjir aðstoðarmenn úr kosningunum eru sakfelldir fyrir fjármálaóreiðu.Trump skal úr embætti fyrir allar þessar sakir. 

Hillary né Demmaflokkurinn allur sættir sig ekki við að tapa. Alþjóðlegir fréttamiðlar hafa ekki orðið venju fremur uppnæmir í dag.

RÚV og Háskólasamfélagið íslenska koma hinsvegar fagnandi upp úr holunum sínum til stuðnings öllu sem er vont fyrir Trump og setja hann af í beinni útsendingu.

 

Hver er afstaða þingmanna

til EES samningsins og Schengen?

Er gjá í Evrópumálum og Schengen á milli þings og þjóðar?

Margir fullyrða að þjóðin sé andvíg hvorutveggja eða í það minnsta blendin í hrifningu sinni af Evrópusamstarfinu í heild sinni.

Fylgjendur Evrópusambandsaðildar eru hinsvegar örugglega mun háværari við það að auglýsa afstöðu sína en hinir. Góða fólkið er líklega flest með.

Embættismenn okkar eru svo margir taldir vera verulega fylgjandi samstarfinu enda margar feitar stöður og fríðindi í boði í kring um það allt.

En hafa þingmenn okkar sjálfstæðar skoðanir á þessum málum eða láta þeir leiða sig?

Hver verður framtíðin í Svíþjóð?

hefu maður velt fyrir sér eftir fréttir frá stjórnleysinu sem er Krataverndað svo ákaft í Svíþjóð að ekki má einu sinni nefna að unglingar séu af mismunandi uppruna. 

Svo skrifar Gústaf Adolf Skúlason sem þekkir til mála:

"Því hefur margoft verið lýst yfir, að sænski herinn verði ekki notaður í innanlandsátökum, sporin frá Ådalen 1931, þegar sænski herinn drap 5 manns í kröfugöngu verkamanna eru djúpt rótuð í sænsku þjóðarsálinni.

Sífellt fleiri telja að ástandið í Svíþjóð sé farið að minna á innanríkisstríð og sumir innflytjendur hafa sagt að þetta sé farið að líkjast ástandinu sem þeir voru að flýja frá.

Ég hef ekki trú á því að Svíar láti yfirráðin yfir landi sínu andspyrnulaust í hendur öfgaíslamista og annarra hryðjuverkamanna.

Fyrr vopna Svíar sig sjálfir og gera þau störf sem yfirvöld megna ekki að gera, þótt þau fái bæði fé og möguleika til að sinna sínum störfum."

Þurfa menn ekki að að hugsa til baka til tíma Ferdínands og Ísabellu á Spáni þegar yfirgangur Islam keyrðu svo úr hófi að þau gripu til aðgerða. Þá var beitt hörku sem dugði gegn uppivöðslunni.

Kemur ekki sá tími í Svíþjóð að fólki verður nóg boðið. Hættir að láta Krata  eins og þennan Löfven segja sér fyrir skoðunum og hegðun? Svíar neiti að afhenda sænskt þjóðfélag í hendur Islams og stjórnleysis og segja hingað og ekki lengra? 

Mun ekki framtíðin í Svíþjóð verða önnur en ástandið sem viðgengst þar í dag?