Skelfing

er að vita að ekki sé hægt að semja strax um það óhjákvæmilega í Úkraínu að Púrín fái afhenta Azovströnd og inn í Svartahaf. Spara öll þessi mannslíf og eyðileggingu  sem í gangi er. 

Frekari hetjuleg andspyrna Zelenskyys frestar aðeins því sem verður stríði gegn margfalt öflugra ríki. Mátturinn er Rússlands megin. Samningar eru eina leiðin með hagsmuni fólksins fyrir augum.

Þetta er skelfing til að vita.

DHL

er furðukeg þjónusta.

Venjuleg pakkaservice kemur pakkanum heim til þín.Þú sækir póstin þinn a´Pósthúsið 9-5.

UPS og Fedex senda allagt heim. Þarna er manni vísað á að mæta í krambúðina og fá númer á skáp sem varan  á áð vera í. Hverskonar kúnsteir eru þetta? Kvitta svo eitthvað ólæsilegt með löngutöng á skjá.

Ég þarf ekkert á svona þjónustu að halda.

Reykjavíkurbréfið

 

náði að ýta við mér og grugga upp áleitnar hugsanir sem hafa ásótt mig lengi.

Mér hefur fundist áberandi hversu sífellt er verið að draga valdið frá hinum kjörnu stofnunum landsmanna og fela það hverskyns nefndum eða álitsgjöfum sem eiga að sjá um afgreiðsluna af því að það sé svo lýðræðislegt.Það er eins og það sé ekki lýðræði að fá að kjósa sér fulltrúa?

Þetta finnst mér versna með ári hverju. Hæfisnefndir koma í stað ráðherra, og  öllu mögulegu er vísað til Háskólans sem úrskurðaraðila, Hæstiréttur er meira    og minna óvirkur þar sem búið er að setja honum yfirdómstóla erlendis og svo mætti lengi telja um bullið sem ríður húsum í þjóðfélaginu. Meira að segja kynin eiga nú að vera fleiri en tvö hvernig sem ég kem því heim og saman. 

En Davíð skrifar í dag:

Það er betra en ekki að þekkja óvininn

Þingmenn eiga sífellt örðugra með að gera sig gildandi á sínum vinnustað. Það er auðvitað afleitt fyrir þá, og alls ekki eingöngu við þá sjálfa að sakast. Í draumaríki slíkra, þá ganga þingmenn óbeinna erinda þeirra sem kjósa þá. Frá fyrstu stigum heimastjórnar og vel fram eftir öldinni var persónulegt vald ráðherra og þingmanna miklu tilþrifameira en síðar varð. Þá var einnig mjög algengt að ráðherrar gengju beinna erinda fyrir kjósendur sína. Og það var svo sannarlega ekkert ljótt eða spillt við það. Og það var þó ekki splunkunýr veruleiki með heimastjórn, fullveldi og loks lýðveldi.

Okkar mesti maður, fyrr og síðar, Jón Sigurðsson forseti, var „eins og útspýtt hundskinn“ um kóngsins Kaupmannahöfn að sinna stóru og smáu fyrir landa sína, eins og bréfin til hans og frá bera með sér. Vandi núverandi löggjafarmanna er sá að þeir hafa misst frá sér löggjafarþáttinn að mestu leyti. Gengið hefur verið miklu lengra í þá átt en EES-samningur gekk út frá og sjálf frumforsenda hans, margkynnt og ítrekuð, neitunarvald, raunverulegt en ekki plat, hefur ekki verið virt og hafa embættismenn sem að því snúa algjörlega brugðist sínu hlutverki. Gauragangurinn þegar átti að lauma landinu inn í ESB var notaður til að ganga miklu lengra en efni stóðu til og það ekki afturkallað þegar innleiðingin sprakk á limminu. Ríkisstjórnin sem tók við 2013 brást algjörlega verki sínu með sama hætti sem hún vanrækti að skrúfa 100 skattahækkanir til baka.

Ritskoðunarmiðlar kenndir við samfélag

 

Þeim sem lifa í ömurlegum og þó einkum fátæklegum heimi „samfélagsmiðla“, sem bréfritari þekkir þó einungis af afspurn, fer óneitanlega fljótt aftur, þar sem, ef marka má lýsingar, að lægsti samnefnarinn í þeirri samveru, verður smám saman helgastur staður í þeim véum.

Fyrir kemur að rekist er á menn, sem ástæða þótti áður til að taka alvarlega, en eru komnir á efri ár og eiga ekki lengur neina aðra viðmiðun en að fá það sem kallað er læk, og þá í stærstum stíl frá undirmálsliði, sem þeir sjálfir hefðu aldrei, í sinni betri tíð, gert neitt með hvort líkaði betur eða verr. Að vonum flýtur hratt undan raunverulegri tilveru fólks sem festist viljandi eða óviljandi í viðmiðunum sem ekki hafa gildi af neinu tagi. Tölvurisarnir sem liðið tengir sig við færa allt sem að fólkinu snýr til sinnar bókar og hún er ekkert smásmíði. Þeir þekkja smekk þess betur en það sjálft. Þeir beina að því efni sem tryggir einhæfan áhuga án þess að um sé beðið. Og fyrir fáeinum misserum tóku þeir sér rétt til að ritskoða, og ákvarða hvort fólk með aðrar skoðanir t.d. í stjórnmálum, eða fólk sem hafnaði furðukenningum eins og að kynjum hefði fjölgað um 20 eða svo, samkvæmt ákvörðun sérvitringa í þeim „fræðum,“ gæti tjáð sig. Nú reynir athafnamaður að leggja fé í Twitter, sem er ritskoðunarapparat af verstu gerð, til þess að tryggja að slíkri ritskoðun verði hætt. Það glittir í skímu í myrkrinu.

Fyrir fáum árum vottaði enn fyrir lýðræðislegu valdi

Fyrsti ráðherrann var með „allt vald“ á sinni hendi. Að minnsta kosti hið pólitíska vald, sem var ekki langt gengið þá. En ráðherrann varð þó að gæta þess hvernig hann færi með það og þar kom til kasta þings. Nú leggjast þingmenn undantekningarlítið gegn því að nokkur maður með lýðræðislegt umboð fái að fara með vald! Þingmennirnir!!? Embættismannastéttin í ráðuneyti þess fyrsta var fámenn og landritarinn einn var næstur honum. Þar með komu fáeinir skrifstofumenn. Þingmenn höfðu þann starfa sinn með öðru og sat þing skamma hríð hverju sinni. Launin tóku mið af því og voru lengst af óveruleg. Jafnt og þétt, allar götur síðar, hefur verið sneitt af völdum kjörinna ráðherra, og hafa þeir margir tekið fullan þátt í því, og jafnvel þótt það flott. Umræðan í þjóðfélaginu hefur iðulega verið öfugsnúin um að með öllum slíkum skrefum hafi lýðræðisþátturinn verið efldur á kostnað „valds ráðherra“. Enginn veit þó hvernig það gat hafa gerst. Umræðustjórarnir hafi færst inn í fjölmenna háskóla, þar sem alls konar gervivísindi eru talin fræði. Það verður til þess að ýmsir leyfa sér að líta svo á að sífellt fjölgi hálfmenntuðum á kostnað hinna, og örugglega fáum til gagns. Alls konar nefndir umboðslausra eru settar á fót og þar verður þróunin sú, að þótt það lið beri ekki minnstu ábyrgð á nokkurri afstöðu sem þeir taka, þá hafi hinir örfáu umboðsmenn almennings, sem eftir eru, samkvæmt óskiljanlegum galdrakverum skyldu til að lúta vilja hinna umboðslausu, sem búið er að raða saman eftir skrítnu regluverki sem kallar þá til valda! Vandinn er einnig að verða sá að dómstólar hafa nú orðið litla samúð með stjórnarskrá landsins, svo ekki sé talað um „óljósan“ anda hennar, sem er þó þúsundfalt betra hjálpræði en það sem hinir umboðslausu en valdasæknu seilast í. Og við aðstæður eins og þessar er auðvitað hætt við að þar ráði kannski þeir mestu sem verst kunna með að fara

Vörslumenn íslensks öryggis bregðast

Því var lætt inn að það skyldi ekki bannað að Ísland gæti ef það kysi haft hliðsjón af annarra niðurstöðum ef það í hverju falli hentaði þeim. Eftir þessum tryggingum létu menn sig hafa það að opna glufuna, enda tryggja fyrirvararnir að varanleg hætta er ekki á ferð. Þessi fyrirvari var gerður og til þess rík ástæða. Þannig stendur á að stjórnarskrá landsins heimilar ekki innleiðingu á bindandi reglu að þessu leyti. Þess vegna var sérstaka áréttað að að í slíku fælist ekki binding. Vaxandi er íhlutun Mannréttindadómstóls, sem íslenskir dómendur með minnimáttarkennd úr hófi ráða ekki við að hafi verið haft með sem sýnishorn en ekki úrskurðaratriði. Sérstaklega hefur legið fyrir að Ísland hafi undanþágu frá EES-reglum eftir því sem það kýs. (ESB má bregðast við hlutfallslega ef það kýs og ekkert á móti því.) En stjórnmálalegir ónytjungar sem verða sífellt meira ráðandi í íslenskum stjórnmálum telja sér skylt að sinna hlutverki aftanísossa ESB varðandi reglusetningu, þótt það gangi þvert gegn lögum og stjórnarskrá landsins. En þegar til stykkisins kemur ráða sífellt færri íslenskir löglærðir lengur við grundvallaratriði í sinni tilveru og sjónarmið lögfræðinga sem stúderað hafa í lögfræðilegum handverksskólum á vegum og á kostnað ESB, og hafa keypt þar endi allrar lögfræði af þeim toga, um að allar niðurstöður skuli helgast af því sem „samrunaferillinn“ gerir kröfu til. Hinir kláru fyrirvarar, sem sífellt var vitnað til, þegar leiðin til undirokunar var vörðuð, eru skyndilega orðnir aukaatriði sem óþarft sé að horfa til eða muna eftir.

Seminaristarnir, sem smám saman eru taka yfir dómstólana, láta sér vel líka, og eru löngu komnir niður fyrir þann manndóm að telja sig hafa eitthvað með það að gera að gæta sjónarmiða stjórnarskrárinnar. Stjórnarská er ekki höfð „til hliðsjónar“ heldur er hún varðan sem setur endimörk. Stangist ákvörðun eða athöfn þar á, verður því ekki breytt með loðmullu rökleysunnar, eins og svo oft hefur verið reynt.

Þjóð sem hefur þjáðst

Ísland okkar daga er fámennt ríki. Öldum saman var það fátækt og reynslan virtist sýna að ekki mætti ganga út frá að þar mætti brauðfæða nema nokkra tugi þúsunda. Íslendingar höfðu hvergi nema í hjarta sínu rökin fyrir því að landið gæti orðið sjálfu sér nægt og jafnvel ekki þegar best léti, með frambærileg lifskjör við önnur og öflugri ríki. Fólksfjöldi, sem lagði grunn að herveldi, sjóveldi og landrými sem nýta mætti til fulls hafði auðvitað forskot á aðra og hlaut að hafa það.

Galdurinn við að lifa samt og án slíks öryggis, sem of dýru verði yrði keypt, lá ekki á lausu. Á fyrstu árum heimastjórnar og svo fullveldis varð fyrri heimsstyrjöld. Hún reis raunar lakar undir nafni en sú síðari. Íslendingum var stýrt í rétta átt. Þeir horfðu til hafs og vissu ekki hvers var von. Bretar börðust einir við Þýskaland Hitlers, sem var í friðarbandalagi við ríki Stalíns. Það dugði mörgum sósíalistum til að þykja Hitler geðþekkari en þeir höfðu gert ráð fyrir. Bandamenn þekktu hugleiðingu Leníns um að Ísland væri skambyssa sem beina mætti að vild austur og vestur um Atlantshaf.

En Bretland eitt í vörninni átti verkefni sem var brýnast. Það þurfti á öllum vopnfærum mönnum að halda heim að ströndum Ermarsunds.

Roosevelt forseti Bandaríkjanna taldi sig nauðbeygðan til að hafa hlutleysisfána við hún. En forsetinn var í ýmsum efnum bæði blindur á Hitler og Stalín. Dekur hans við Stalín gekk úr öllu hófi og var og er ekki réttlætanlegt, þótt það hafi gjarnan verið reynt. Vanþakklæti Stalíns í garð Roosevelts og hins vestræna heims var hins vegar í stíl. Tilraunir sem fjöldi manns og þar með taldir þeir sem síst skyldu hafa áratugum saman reynt að „sanna“ að Sovétríki Stalíns hafi verið hinn mikli bjargvættur gegn Hitler eru fráleitar og smekklausar fullyrðingar.

Sérstaklega átti hið mikla manntjón þeirra í styrjöldinni að sanna það! Stalín hafði lamað eigin her með geðveikislegum slátrunum á tugþúsundum liðsforingja, sem var hluti af óhugnanlegum manndrápsöldum sem kommúnistar stóðu fyrir á „sínu fólki“. Stalín trúði því aldrei að friðarsamningabróðirinn Hitler myndi ráðast inn í Rússland, án þess að gera það í floti með öflugum bandamanni. Hann kom í veg fyrir að Sovétríkin byggju sig undir styrjöldina af ótta við að slík skref myndu leiða til þess að Hitler, þvert gegn vilja sínum, myndi telja sig nauðbeygðan að ráðast inn í Sovétríkin! Stalín neitaði að trúa fréttum um innrásina þegar Barbarossa var hafin. Hann hélt áfram að senda her Hitlers olíubirgðir fram á síðasta dag fyrir innrás til að „friða“ hann. Stalínsfræðingar telja að einræðisherrann hafi verið sannfærður um að valdaklíkan í kringum hann myndi láta handtaka hann og skjóta þar sem hann var kominn í felur, þegar mistökin hrópuðu framan í hvern mann. Það kom honum á óvart að þegar þeir fundu hann leituðu þeir ráða hjá honum, svo margreyndir af ótta við alvaldinn.

Rússar eiga ekkert inni hjá Úkraínumönnum

Nú þegar að augun beinast að Úkraínu er fróðlegt að lesa bækur á borð við þá sem Simon S. Montefiore skrifaði um Stalín fyrir 18 árum. Hungursneyð af mannavöldum, sem íslenskir aðdáendur „flokksins“ vörðu lengur en hægt var, og reyndar var óverjandi um alla tíð. Morðæðið sem Stalín fól Krústsjov að halda utan um á fjórða áratug síðustu aldar, þar sem tugir þúsunda voru myrtir í Úkraínu.

Þá var Úkraína hluti af ríki þessara manna og sumir þeirra fæddir í eða nærri núverandi landamærum þar, eins og Nikita Krústsjov sem starfaði í Donbass sem mjög er nú í fréttum. Eftirmaður hans í leiðtogahlutverkinu í Sovéríkjunum, Leoníd Bresnév, var einnig Úkraínumaður.

Tal Pútíns, sem mjög er vitnað til um þessar mundir, að Úkraína sé hvorki land eða ríki heldur óaðskiljanlegur hluti Rússlands, hljómar undarlega.

Með sterkari rökum mætti halda því fram og vísa í tiltölulega nýja sögu, að Þýskaland væri svo nýtilkomið sem slíkt, að erfitt sé að samþykkja það sem sjálfstætt land og ríki, að minnsta kosti af hálfu þeirra sem afskrifa Úkraínu svo auðveldlega.

Hannes Hafstein sendir Jóni Magnússyni áritað

Íslendingar blésu til Þjóðfundar 1851. Þrátt fyrir að ekki væri hægt að tefla fram miklum efnum eða afli var höfuðáherslan á að halda neistanum lifandi, gefa baráttuna aldrei frá sér. Og baráttumönnunum var mikið í mun að halda púðri sínu þurru og gleyma ekki gömlum fyrirheitum. Bréfritari á og þykir vænt um „sjerprentun úr Andvara XXVII ári“. Nú eru rétt 120 ár frá útgáfu þess. Hannes Hafstein varð ekki fyrsti ráðherrann fyrr en tveimur árum síðar.

En hann sendir sérprentið áritað til Jóns Magnússonar með „vinsamlegri kveðju frá Höf“. Jón Magnússon varð fyrsti titlaði forsætisráðherra landsins rúmum 10 árum eftir að sendandinn varð fyrsti ráðherra Íslands.

Hannes hefur skrif sín svo: „Jafnvel þótt þjóðfundur Íslendinga 1851, sem menn höfðu beðið eftir með svo mikilli óþreyju og svo góðum vonum, færði ekki heim neinn sigur í svipinn, gengi þunglega og endaði bæði snubbótt og ískyggilega, þá er hann þó svo merkilegur viðburður í sjálfu sér og markar svo mikils háttar tímabil í sögu Íslands, að hvorki hann nje þeir menn, sem þar lögðu fram sína beztu krapta Íslandi til heilla, mega fyrnast þjóð vorri. Það er því ljúft og skylt að ryfja upp fyrir sér helztu aðalatriðin, er að þjóðfundinum lúta, nú þegar að hálf öld er liðin frá því, er hann var háður, það því fremur, sem það tímabil, er hann markar, baráttan fyrir „innlendri stjórn“ á Íslandi, er enn ekki á enda, en gæti nú loks orðið farsællega til lykta leidd, ef þjóðin er ekki fallin frá þeim hugsjónum, sem þá vöktu í hjörtum forvígismanna hennar, enda er tilefnið til þjóðfundarins og þeirra vona, sem menn höfðu til hans, samskonar eins og nú er til vonanna um sigur að lokum. Það var sigur frelsishreyfinga og framsóknar yfir einræði og úreltu afturhaldi hjá bræðraþjóð vorri, Dönum, er vjer áttum rétt á að vænta góðs af, einnig að voru leyti.

Þá eins og nú voru tímamót fyrir Ísland. Hefðu fulltrúar þess þá ekki staðið fastir, eins og þeir stóðu, með stilling, gætni og þolinmæði, ef þeir hefðu slakað til af bráðlæti eða ístöðuleysi, beygt sannfæring sína eftir skoðun útlendra manna á rjetttindum þjóðarinnar eða látið stundarhagsmuni eða tortrygni glepja sér sýn, þá væri Ísland vissulega ekki komið það á veg, sem það er komið, þrátt fyrir allt. Ísland væri þá ekki til sem sjerstakt þjóðland með sjerstökum landsrjettindum, heldur væri það stjórnskipulegur skækill af Danmörku, líkt og Færeyjar; alþingi væri þá ekki löggjafarþing, heldur í hæsta lagið ráðgjafarsamkoma undir ríkisþingi Dana, og þjóðin enn þá ómyndug yfir fje sínu, óráðandi öllum bjargráðum sjálfri sér í hag.“

 

Fjölbýlishúsin

Hinn fallni þingmaður Vilhjálmur Bjarnason heldur áfram að fræða og skemmta lesendum Morgunblaðsins þrátt fyrir brotthvarf af Alþingi. Sem ég er sannfærður um að var þeirri stofnun ekki lyftistöng.

Vilhjálmur ritar enn eina stóráhugaverða grein um byggingarsögu Reykjavíkur í Morgunblað dagsins. Þessa grein vil ég geyma og vekja athygli á því hún er yfirlit yfir svo margt sem á undan er gengið nú þegar á að fara að kjósa um framgang svo margra mála í Reykjavík.  Misvitlausra auðvitað og þó er  þunga Borgarlínuhugmyndin vitlausust af öllu og jarðgangna gerðin sem henni á að fylgja.

Þar á að grafa burtu fyllinguna sem sést á   mynd sem fylgir grein Vilhjálms frá jarðvegsskiptum í Miklubraut skv. ráðleggignum Prof. Feuchtingers í Stuttgart.

Í staðinn á steypa jarðgöng neðanjarðar og svo lok á allt saman og byggja blokkir þar ofan á. Það sér hver maður að auðvelt er að breikka Miklubrautina ofanjarðar með brotabroti af kostnaðinum við göngin. En meirihluti vinstri manna í Reykjavík er rökheldur og ekki hægt að deila við hann eitt eða neitt, hann veit allt best.

það er rétt hjá Vilhjálmi að það er hægt að láta hugann reika til Mariupol þar sem skriðdrekar skjóta beint á fjölbýlishúsin og eyðileggja heimili tugþusnda friðsamkra borgara. Þvílík villimennska sem í þessu birtist  ef maður ímyndar sér að Miklatún væri  orðið fullt af skriðdrekum,

 

En Vilhjálmur skrifar svo:

 

"Ein daprasta birtingarmynd styrjalda eru árásir á íbúðahverfi. Þegar horft er á myndir úr þjóðarmorðinu í Úkraínu blasa við sundursprengd

Eitt af boðorðum Dags B. Eggertssonar er að tími mislægra gatnmóta sé liðinn í Reykjavík . Þessi mynd er frá Orlando sem mragir íslendingar þekkja. Hvernig kæmust þeir af án þessa?

fjölbýlishús, þar sem saklaust fólk bjó sér friðsæl heimili. Hvað hefur fólkið í fjölbýlishúsunum gert þessum glæpabrjálaða forseta í Rússlandi? Það er mér óskiljanlegt.

Hvenær koma fjölbýlishús?

 

Fjölbýlishús á Íslandi eiga sér ekki langa sögu. Verkalýðsbarátta hefur ekki aðeins snúist um kaup og kjör íslenskrar alþýðu, einnig um húsnæðismál.

Það er í raun ótrúlegt hve mikið og vel er byggt á þeim tíma sem talað er um sem kreppuárin. Hús við Laufásveg, Bergstaðastræti og Fjölnisveg eru byggð á þeim tíma sem nefnd eru kreppuár. Borgarastéttin byggði vel.

Skipstjórahallir við Bárugötu, Ránargötu og Öldugötu eru byggðar aðeins fyrr. Margir sem þar byggðu voru á togurum og höfðu það nokkuð gott.

Hús við Egilsgötu, Leifsgötu og Eiríksgötu eru einnig byggð á árunum fyrir síðari heimsstyrjöld. Það eru fjölbýlishús byggð af einstaklingum.

Bygging verkamannabústaða hófst á kreppuárunum. Fyrstu verkamannabústaðirnir voru byggðir við Hringbraut, Ásvallagötu og Sólvallagötu í Reykjavík. Síðar voru byggðir verkamannabústaðir í Holtunum í Reykjavík, Stórholti og Stangarholti.

Í Stórholti sést félagslegur aðskilnaður með því að húsin sunnan megin við götuna, fjórbýlishús með tveimur inngöngum, fengu eitt húsnúmer, það eru verkamannabústaðir, en fjölbýlishús norðan við götu, „fyrir almenning“, svipuð að flestu leyti, fengu tvö húsnúmer.

Lönguhlíðarblokkin

Á stríðsárunum hafði Reykjavíkurbær forgöngu um að byggja fjölbýlishús sem fóru í almenna sölu. Sá er þetta ritar telur að tvö fjölbýlishús við Hringbraut séu byggð snemma á stríðsárunum. Svipað hús, teiknað af Einari Sveinssyni, var byggt við Lönguhlíð árið 1948 og flutt inn í það árið 1949. Þar fengu foreldrar mínir sína fyrstu íbúð. Móðir mín hafði á orði að það hefði verið sinn stærsti sigur að fá íbúð með sérbaði.

Þetta hús hefur verið mér umhugsunarefni alla mína ævi. Þangað flutti ég fyrir sléttum 70 árum og þar átti ég fimm fyrstu ár ævi minnar.

„Flokksgæðingar“

Eitt sinn ræddi ég um þessa „blokk“ við mann fróðan um byggingasögu og þá var það rifjað upp að það hafði mikið verið rætt um „blokkina“ og þá með þeim orðum að þarna væri Reykjavíkurbær að byggja fyrir „flokksgæðinga“ Sjálfstæðisflokksins. Það væri svo mikill „lúxus“ í þessu húsi, sem allir máttu sjá, að það voru svalir við allar íbúðirnar. Húsið var byggt til að mæta húsnæðisskorti vegna aðflutnings úr sveit til borgar.

Næst fór Reykjavíkurbær í framkvæmdir í Hólmgarði og Hæðargarði. Þar eru engar svalir.

Minni þess er þetta ritar er nokkuð gott. Hann man nokkurn veginn hverjir bjuggu í húsinu, þó ekki alla. Það voru 32 íbúðir í húsinu. Allar íbúðirnar höfðu svalir, sem sneru í suður og vestur. Íbúarnir voru venjulegt fólk. Það voru sennilega um 90 börn í húsinu. Þá eru taldir með þeir sem fæddir voru um 1930 og fluttu snemma að heiman.

Samkvæmt niðurstöðum í kosningum til sveitarstjórna er sennilegt að í húsinu hafi verið 14 heimili sem fylgdu Sjálfstæðisflokknum að málum. Við einfalda upprifjun get ég tengt þrjú við Sjálfstæðisflokkinn, þó þannig að ein þessara fjölskyldna var mjög andsnúin herstöðvarsamningum og aðild að NATO. Foreldrar mínir fylgdu Alþýðuflokknum að málum, þannig að ekki voru þau flokksgæðingar Sjálfstæðisflokksins. Og drengurinn hefur aldrei orðið flokksgæðingur!

Félagsfræði

Það er vert að rifja upp byggingu þessa húss og þær aðstæður sem ríktu þegar íbúum bæjarins fjölgaði, bærinn varð borg. Sennilega hafði ein fjölskylda bíl til umráða. Börnin stunduðu nám handan Klambratúns, í Austurbæjarskóla og Gagnfræðaskóla Austurbæjar og síðar í Menntaskólanum í Reykjavík eða Iðnskólanum.

Ég minnist þriggja prófessora við Háskóla Íslands meðal barnanna og nokkrir eru prentarar. Heimilisfeður fóru til sinnar vinnu snemma á morgnana og húsmæður voru heima og sáu um heimili.

Á mínu heimili vann faðir minn við kennslu. Jafnframt vann hann að fræðastörfum í 70 fermetra íbúð með fjórum börnum. Stundum komu nemendur til hans í einkakennslu. Svo komu til okkar ættingjar utan af landi og gistu.

Vinir mínir

Það voru fimm börn í mínum árgangi í húsinu, ein stúlka og fjórir drengir. Öll hófum við nám í Ísaksskóla haustið 1958 en þá var ég fluttur í aðra götu í Hlíðunum.

Við vorum þrjú í mínum bekk í Ísaksskóla, stúlkan og Grímur. Í fyrsta skipti á ævi minni upplifði ég dauðann þegar Grímur vinur minn dó í bílslysi á horni Lönguhlíðar og Miklubrautar. En lífið hélt áfram.

Það voru góðir tímar og gott fólk í Lönguhlíðinni fyrir 70 árum.

Eftir Vilhjálm Bjarnason »

Það væri svo mikill „lúxus“ í þessu húsi, sem allir máttu sjá, að það voru svalir við allar íbúðirnar. Vilhjálmur Bjarnason Höfundur var alþingismaður. 

 

Þessa grein er hollt að lesa þegar veður eru válynd í stjórnmálum og góðar greinar birtast um hin dýru málefni sem birtast í greinum umferðarsérfræðinga eins og Þórarins Hjaltasonar sem sem skrifar góða grein um Borgarlínuna aftar í þessu tölublaði Morgunblaðsins. Hvet ég alla til að lesa skrif Þórarins um þessi mál.

Þekking á Donbass óskast?

hvernig getum við skipt Donbass upp í einingar eftir þjóðerni og gefið þeim sjálfsstjórn þannig að Pútín og íbúar séu til í að semja frið.

Mörg Þjóðerni fólks gera þetta allt erfitt og gersamlega útilokað að við hérna höfum minnstu þekkingu á þessu erfiða máli.

En aðeins með samningum getur þessi styrjöld stöðvast. Þarna er búið að vera ófriður árum saman sem ekki hefur tekist að semja um. 

Hér þarf að koma til þekking sem við hér ráðum ekki yfir.En án  hennar  er óþarfi að reyna lausn á þessum deilum um Donbass.

Stóra bankaránið

 

Fór ekki endilega fram nú á dögunum . Heldur í hruninu 2008-2009

Af hverju segi ég það?

Það þyrfti lögfræðing með þekkingu á borð við til dæmis Jón Steinar til að setja þetta fram tölulega svo að ég ætla ekki að reyna slíkt. Enda er þessi upprifjun sjálfsagt einskis virði, heldur aðeins sett  á blað sem skora í borðstokkinn.

Það er hálf spaugilegt að sjá mannvitsbrekkurnar allt frá Birni Leví niður í vinstra liðið  hjá þjóðinni sem trúir því satt og stöðugt að peningar vaxi á trjánum og í vösum þeirra ríku sem hafi stolið þeim meðan þeir voru arður af  þrældómi fátæklinganna.

Fyrir þetta skrifa spekingar á borð við Þorstein Pálsson, leiðtogi Viðreisnar, lærðar og væntanlega vel borgaðar greinar í Fréttablað Helga Magnússonar sem aftur enginn veit hvar fær fjármuni til að borga líklegt stöðugt rekstrartap  samsteypu sinnar sem er málsvari  ESB á íslandi.

Það og aðrir miðlar Helga  reka linnulausan áróður fyrri inngöngu í Íslands í Evrópusambandið  með hurðum og gluggum og meðtalinn þá væntanlega aðild að væntanlegum Evrópuher sem á að skakka leikinn í smástríðum eins og kannski Úkraínu skrifar Þorsteinn þessi stöðugar áróðursgreinar um ágæti sitt og ESB.

 

Það  er ekki þverfótað á umræðuvettvangi fyrir álitsgerðum vinstri manna, sem eru vel helmingur þjóðarinn að ég áætla.  

Þeir storma saman kommaliði og samsafni úr  öllum flokkum niður á Austurvöll með spjöld þar sem þeir vita að sjónvarpið sér    þeim fyrir ókeypis áhorfi á í kvöldfréttum.

Þemað er auðvitað aðkoma Bjarna Ben að því að hann hafi selt pabba sínum og frændum hluti í Íslandsbanka sem var seldur núna á dögunum að hluta til ofan á annað. Það er sama hvað sá maður segir sér til varnar, hann er sagður ljúga af þessu sama klassíska kommadóti sem sést á skjánum á Austurvelli ef þarf að rægja einhvern.

 

En hvað er verið að selja?

Hér á veltiárunum þegar útrásarvíkingarnir brunuðu um völl og Björgólfar á teinóttum fötum riðu á einkaþotum heimsálfanna  á milli var eitthvað til af ösnum eins og mér sem þeir náðu til fylgis við sig.

 Icesave var sögð þvílík gargandi snilld að maður féll í stafi yfir þessari  útrás sem lagði heiminn  flatann fyrir Landsbankanum og svo Kaupþingi seinna minnir mig.

Þegar ég gat fengið lán til að  kaupa hlutabréf í þessum snilldarbönkum hjá þeim sjálfum gerði ég það auðvitað og gleymdi því að hlutabréf eru of fjótt að falla í verði við minnsta andbyr  af því að ég  var blindaður af Björgólfasnilld og fávísri gróðavon en algeru reynsluleysi .

 

Þennan leik endurtók ég svo  í öllum hinum bönkunum þar sem voru Bakkavararsnillingar og Samskipaséní.

Svo kom krassið  og þessir bankar voru settir  allir á hausinn á einu kvöldi skilyrðislaust af Davíð Oddssyni sem var ekki til viðtals um neinar aðrar lausnir en sina eigin.

Okkur var sagt að það fyrsta  sem væri verðlaust væri hlutaféð í  gömlu bönkunum sem ég átti  með útrásarvíkingunum.

Það sem væri í fullu verðgildi væru skuldir ógjaldþrota einstaklinga eins og mín við bankana, útlánin, og svo innlánin auðvitað.

Þetta rynni óskemmt inn í þrotabúin, NIB og hvað þeir skýrðu þetta allt með alls  kyns millifærslum og trikkum, og færi til að endurreisa nýja banka á grunni hinna gömlu  en nú í einkaeigu ríkisins með pólitíska stjóra á hverju strái sem tóku furstalegar  þóknanir  við hvert fótmál.

Við gömlu hluthafarnir vorum svo rukkaðir til síðasta eyris. Enginn sagði okkur hvernig nýi Landsbankinn tlil dæmis hefði eignast allan marmarann ,Kjarvalana, fasteignirnar eða annað handfast  við hrunið. Það hefði bara fylgt.

Svo voru erlendir skuldheimtumenn.

Þeir höfðu ekki þorað að afskrifa þá alveg og kúguðu þá með hótunum um altjón með stöðugleikaframlagi til að greiða stórfellda skatta í staðinn sem var ríkissjóði veruleg búbót og má halda þeirra nafni Sigmundar og Bjarna á lofti.

Að þessu  stóðu þeir Sigmundur Davíð og  Bjarni Benediktsson af myndarskap sem þeim verður seint fullþakkað.Enda tóku þeir sig vel út saman svona fjallmyndarlegir og ungir menn.

Mér finnst að þeirra pólitíska samstarf meðan það varði  hafi verið eitt það best lukkaða á seinni árum  allavega utanfrá séð þar til skuggabaldurinn Jóhannes Kr. sprengdi það í beinni útsendingu með hjálp annarra opinberra samsærishunda.

Sigmundi Davíð og Miðflokknum var svo greitt pólitískt  rothögg, verðskuldað eða óverðskuldað yfir bjórkrúsum, og hefur hann né flokkur hans ekki borið sitt barr síðan.

Klausturmál  kommanna og aðför Báru Halldórsdóttur úr skjóli hjólastóls öryrkjans var svo annað lúabragð  sem slæm viðbót.  En það var framið í eigin fíflaskap og reynsluleysi.

Jæja en málið er augljóst.

Sumar eignir voru bara hirtar úr búum gömlu bankanna sem full verðmæti sem voru útlánin og spariinnlagnirnar stóðu á móti þeim skiljanlega en nú ábyrgðist ríkið mismuninn. Og eignaðist þá skiljanlega  bankanna alfarið.

 

 Aðrar eignir  voru afskrifaðar að fullu sem voru eign gömlu hluthafanna,. Þær bara hurfu en voru greiddar að fullu.

En við gömlu hluthafarnir máttum bara horfa á starfsemina utanfrá og framhald hennar.

 Bankasýslu Ríkisins sveif yfir vötnunum em milliliður milli ríkisins og bankanna. Við máttum  sjá nýja bankastjóra setta yfir herlegheitin og skilanefndirnar skipaðar. Laun greidd til valdra lögfræðinga af óþekktum stærðargráðum,.

 Og  borga fíflaskuldirnar okkar vegna hlutabréfakaupanna í árdaga að viðlagðri aðför að lögum.

 

Nema hvað?

Er hægt að sætta okkur?

Hugsanlega með því að taka gamla hlutaféð verðtryggt og stofna sjóð sem væri í hlutfallseign gömlu hluthafanna . Hlutabréf sem hefðu verið keypt með peningum en ekki kaupaukum eða bónusum væru í A flokki en hin í B flokki

Þessi sjóður væri í ráðstöfun hvers banka og hefði það hlutverk að veita lán til samfélagsverkefna.

Á einhverju tilteknu tímabili yrðu ákveðin hlutabréf í A flokki dregin út og greidd eigendum eða erfingjum. Þegar þetta væri búið mætti fara eins að með B flokkinn.

 

Þannig væri með einhverjum lögkrókum hægt að koma eitthvað til móts við óánægju okkar gömlu braskaranna og gera samfélagsgagn um leið. 

Sjóðurinn færist sem eigið fé bankans og styrkir hann.

Þannig væri stóra bankaránið uppgert að einhverju leyti.

 

General Chennault

afsalaði sér tign  í bandaríska hernum og innritaðist í her Chang Kai Chek gegn Japönum. 

Hann safnaði her sjálfboðaliða úr Bandaríska flughernum , fékk ótakmarkaðan yfirdrátt hjá Roosewelt til að gera út 100 orrustuflugvélar gegn risaveldinu Japan, álíka hlutfall og Rússar núna gegn Úkraínu.

Hann starfaði einhverja mánuði með AVG, svokallaða  Flying Tigers, sem unnu Japönum talsvert tjón frá Kunming. En Japan var álíka hernaðarstórveldi gegn Kína og Rússar eru núna gegn Úkraínu.

Líklega er aðeins stórfellt rússneskt tjón og sorg þess megnugt að sannfæra þarlendan almenning um nauðsyn þess að hugsa upp á nýtt.

Hvað skyldu þeir gamli Chennault og Roosewelt leggja til í dag?

Þá brenni ég húsið þitt

man ég að einn litill ódámur sagði við mig í bernsku.

Ef þú ekki hlýðir og gerir eins og ég segi þá brenni ég húsið þitt með brennisteini.

Var hann af kannski ætt Pútíns grimma?

Er nóg fyrir þennan Pútín að segja ætla að brenna húsin okkar með brennisteini ef við hlýðum honum ekki? 

Af hverju þorðum við að standa  uppi í hárinu á honum Hitler? 

Við erum svo hrædd við þennan ódám hann Pútín að við þorum ekkert annað en að hlýða af ótta við brennisteininn hans.

 

Hann batnar ekkert þó að einum dalli sé sökkt fyrir honum, hann bara hefnir  sín á þeim sem að ekki skutu hann niður segir hann.

Maður veit ekki hvað hann myndi segja ef að einhverjar þúsundir óbreyttra rússneskra borgara misstu lífið  og svona einn rússneskur bær á borð við Maríupol færi upp í eldi og eimyrju?

Yrðu þá allir Rússar og Úkraínumenn sáttir eftir eins og fólkið í Sebrenisja og þeir sem sluppu úr Ausswitch?

Meiri vörn og meiri hetjudáðir hvað færa þær okkur?  Hversu lengi lofsyngjum við dauðu hetjurnar? 

Verður bara stríð þarna eilíflega?

Verður aldrei friður fyrr en brennisteinninn verður tekinn af þessum Pútín?

Páll Óskar 50

sem hann fagnaði með megasjói í troðfullum stórsal.

Ég er af annarri kynslóð þannig að ég hef ekki sérlega fylgst með Páli Óskari í gegn um tíðina. En vissi auðvitað að þar færi listamaður.

En þessi þáttur í sjónvarpinu gekk fram af mér. Það er meira en að segja það að setja saman svona sýningu með tugum listafólks og láta allt smella saman  í troðfullu bíói með ljósum og ég veit ekki hvað.

Þvílík frammistaða og úthald  sem drengurinn sýndi og hvernig hann spilaði á salinn. Hann átti pleisið eins og þeir segja.

Þsð sem kom mér einna mest á óvart er hversu mikilvirkur textahöfundur Páll Óskar er. Flesta gerir hann sjálfur sýndist mér sem er áreiðanlega óvenjulegt á Íslandi.

Vegna heyrnardeyfu og elli missti ég af miklu í músíkinni enda kannski ekki í mínum stíl. En ég kann að meta snilld þegar ég sé hana.

Til hamingju Páll Óskar með þetta kvöld. Þetta var þess virði að horfa á til enda hjá þér svona ungum og hressum á 50 ára afmælinu.

Þú ert sannur listamaður og þjóðarsómi fimmtugur. 

 

Tveir eins

Zelenskyy og Putin?

Báðir víst búnir að taka sér alræðisvöld og banna alla andspyrnu.

Þarf heila rússneska borg og tugþúsundir látinna í stíl við Mariupol til að rússneskur almenningur vakni?

Skelfilegir eru svona Gosar fyrir mannkynið með of mikil völd. 

Síamstvíburar

andlegir eru þeir Hitler og Pútin þegar maður les gagnmerka grein Þorsteins Siglaugssonar frá því í vor:.

Þessir menn hugsa eins og eru báðir jafn ófyrirleitmnir.

Þorsteinns skrifar:

hollow propaganda, a weak and flimsy justification for the invasion.

An article this week by Timofei Sergeitsev, translated from RIA Novosti, a Russian state-owned news agency, sheds new light on the proposed denazification and what it really means. Reading this, one is simply at loss for words.

The article is titled “What Russia Should Do with Ukraine” and the author starts by claiming the denazification of Ukraine is inevitable and has now moved to “the practical level”. He says a significant part of the population, and probably the majority, have become Nazis. He then goes on to lay out the plan. First, Nazis must be destroyed on the battlefield, and the author makes no distinction between the Ukrainian army and independent armed groups – all are Nazis. Next comes the punishment of “active Nazis”, and remember this includes the whole Ukrainian military, and the punishment should be “exemplary” and “demonstrable”; thinking about what that might mean sends a chill down one‘s spine.

But this is not all. Sergeitsev claims a large portion of the population are “passive Nazis”. What should be done with them then? The methods proposed are “re-education, which is achieved by ideological repression (suppression) of Nazi attitudes and severe censorship: not only in the political sphere, but necessarily also in the sphere of culture and education”. Even the country‘s name must be eradicated. This is expected to take a generation.

The article claims Ukraine is “impossible as a nation-state” for it will always descend into Nazism. Furthermore, denazification essentially means de-Europeanisation. In other words, Europeans in general are Nazis.

There is something about the kind of claims made in this article that reminds one of the propaganda against European Jews in the 19th and early 20th century – the smearing of an entire people via vague and crass generalisations. One can only wonder what would happen to those who would not yield to the “re-education” and “ideological repression”. We all know what happened to the Jews and other undesirable groups in Europe in the 1940s, to the Bosnian Muslims and the Tutsi of Rwanda in the early 1990s, just to name a few examples of where our ever-present inclination towards branding and exclusion, based on nationality, race, culture or beliefs, can lead.

Since the start of the war, I have been very sceptical of the more radical claims regarding Putin‘s intentions in Ukraine. But in the context of his speeches, the way the war has played out, and the fact this article has been published by a state-owned news agency, it is difficult not to conclude the views expressed are at least not contrary to the views of the authorities. And if so, events such as the destruction of Mariupol and the massacre in Bucha are easier to understand.

It can be seen from the comments on the original article that about two thirds of the commenters disapprove of Sergeitsev‘s article while a third approve. This might be an indication of the acceptance of the author‘s views. If a third of Russians approve of not only invading a neighbouring country, but eradicating it; ruining its culture, heritage and even its name, this tells us things are much worse than one would have suspected. I have sought reactions from friends in Russia and with ties to Russia in order to better understand how popular this view is. I will finish by quoting of one of them: “Russia is not a monolith. But yes, there are enough Russians who believe Ukraine doesn’t deserve to exist as a state.”

Thorsteinn Siglaugsson is an economist who lives in Iceland. Find him on his blog.

By Thorsteinn Siglaugsson  /  6 April 2022 • 08.00

 

 

Mér finnst þetta góð greining á hugarheimi þessara tveggja manna manna sem aðeins sjá eina hlið á málunum :

 

Sima hlið.

 

Engin málamiðlun er möguleg nema með ofbeldi.

Adolf Hitler og Vladimir Pútín eru andlegir Símamstvíburar og hljóta því sömu örlög því þeir sigra ekki sameinaðsn heiminn.

Ekkert vit í Úkraínu

er að hafa ef  maður horfir á atburðina.

Er einhver von til þess að Pútín hagnist á þessu stríði? Hagnast aðrir?

Ég finn ekki þá aðla.

Það er engin skynssemi í þessari eyðileggingu og manndrápum?

Af hverju má ég þá ekki skrifa eitthvað bull um lausnir?

Ég ætla bara að gera það.

Ég legg til að hernaðaraðgerðum verði hætt í dag og allir herir settir í biðstöðu.

Rússum verði boðin aðild að NATO um leið og Svíum og Finnum.

Við verðum öll bandamenn en ekki óvinir. Allt menn en ekki skepnur.

Ræðum ekkert um hverjir bera ábyrgðina á þessu öllu. Pútín ekki frekar en aðrir.

Það getur annars byrjað kjarnorkustríð daginn sem Baltneskar þjóðir sækja um NATO-aðild.

Öllum héröðum sem vilja í austur Úkraínu verði boðin sjálfsstjórn og atkvæðagreiðsla um hvort þau vilji vera rússnesk, úkraínsk  eða hlutlaus í hæfilegum stærðum, frá Krímskaga austur úr.

NATO taki að sér að borga stríðsskaðann og endurbyggingu borganna. NATO varðveitir friðinn í austurátt eftirleiðis.

Það verður einfaldara landakerfi í austur Úkraínu.Einfaldara ef einverjir hlutar Úkraínu vilja vera Rússar frekar en Úkraínumenn. Það hlýtur að vera hægt að semja um eðlilegar skiptingar héraða og menn geti sætt sig við að vera Rússar eða ekki Rússar hér eða þar.

Það er ekkert vit í Úkraínustríðinu að finna hvort sem er.

Hvað hefst út úr keppni um hver getur skotið mest og eyðilagt fleiri tól og stríðsvagna?

Af hverju ekki frið frekar en stríð sem enginn er að vinna?

Þarf þetta að vera vitlausara en annað?