Þjóðverjar til bjargar

í atvinnumálum Evrópu!

Græningjum í Þýskalandi hefur tekist lengi að æsa þóðina svo gegn byggingu kjarnorkuvera að nú sauð uppúr þegar slysin urðu í Japan og hægt var að sjá sambærilegt fyrir sér í þröngbýlu Þýskalandi.  Samtímis því kallar hinn öflugi iðnaður Þjóðverja á sífellt meiri orku þannig að þeir eru fastir í Catch22. 

Frakkar hafa fyrir löngu séð sér leik á borði og raðað kjarnorkuverum á landamæri sín að Þýskalandi og séð þeim fyrir straumi. Það gefur auga leið að nokkrar vindmillur geta ekki leyst fjórðung rafmagnsnotkunar í þessu mikla iðnaðarveldi á þeim næstu árum sem líða til lokunar núverandi kjarnorkuvera Þjóðverja.

Þjóðverjum finnst það skiljanlega óþægileg tilhugsun að sitja ofan á verunum sínum sjálfir. Þeir eru því tilbúnir að kaupa soltnar undirmálsþjóðir til  að hafa þessa ofna heima hjá sér. Kjarnorkuslys í Grikklandi hefur þá ekki önnur áhrif hjá þeim en rafmagnstruflanir. Kratar eru yfirleitt allstaðar eins og hjálendur Þjóðverja í Evrópusambandinu eru áreiðanlega áreiðanlega tilbúnar að ráðstafa löndum sínum sínum undir rafmagnsiðnað fyrir heittþráðar evrur.

Hérlendis birtist þetta í vaxandi málflutningi fyrir því að selja Evrópusambandinu fallvötnin og hverina okkar í gegnum sæstreng meðan kratarnir fitna sjálfir í Brüssel en alþýðan stritar í Noregi. Svo er nóg pláss á öræfum Íslands fyrir kjarnorkuver til að selja meiri straum á Þýskaland í samræmi við kratíska alþjóðahyggju um að vera þjóð meðal þjóða.

Það má segja að Þjóðverjum gangi núna snöggtum betur að nýta ofurmenna-og undirmannahugtakið heldur en ónefndum manni á síðustu öld.  Evran er greinilega betri en byssukúlan í þeim tilgangi.  Enda er enginn borgarmúr svo hár að asni klyfjaður gulli komist ekki yfir hann svo vitnað sé í Filipus frænda. En Dolli var kannski ekki svo skilningsgóður á töfra fjármagnsins umfram ofbeldið enda maður augnabliksins.

Þannig koma Þjóðverjar núna til bjargar Evrópusambandinu á elleftu stundu. Sambandsríkið er að fæðast með miðlæga Róm og skattlöndin í kring. 

  

 

Stjórnlagaráð

er apparat sem mér finnst allt að því sprenghlægilegt þangað til ég fer að hugsa um kostnaðinn af því.

Efnt var til þjóðkosningar um stjórnlagaþing sem Jóhanna sagði að brynni á þjóðinni ofar öðru . Það var auðvitað ekki rétt og þáttaka þessarar stjórnarskrárþyrstu þjóðar, að hennar mati, var svo lítil að mörgum fannst kosningin þegar ómarktæk af þeim sökum.

Svo gerðist það að Hæstiréttur sá sig knúinn að lýsa kosninguna ógilda. Voru flestir sáttir við að láta málið enda þar. En ekki Jóhanna. Hún trúir á nauðsyn rakettusýninga til að dreifa huga þjoðarinnar frá aðalatriðum til aukatriða. Hún barði það í gegn að þeir kjörnu, þó fylgislitlir væru, voru skipaðir í ráð sem á að starfa undir fullum seglum að búa til stjórnarskrá.

Nú er Þorvaldur Gylfason orðinn leiðtogi ráðsins sem vænta mátti og Illugi Jökulsson orðinn talsmaður um einstök mál. Ekki hefur orðið vart við sérstök fagnaðarlæti almennings þegar þeir deila út tilkynningum um störfin enda fátt sem tengir þessa menn við kjósendur.

Þó hafa menn undrast það, hversu ráðsmenn eru í alvöru að velta fyrir sér miklum grundvallarbreytingum á stjórnskipun lýðveldisins. Þeir telja sig umkomna að láta þjóðkjósa forsætisráðherra, banna ráðherrum þingsetu og takmarka setutíma forsætisráðherra. Og heyrst hefur að vaxandi stemning sé fyrir því að ráðið kæri sig ekki um afskipti þingsins af niðurstöðum sínum heldur krefjist þeir þess að fá að leggja tillögurnar beint fyrir þjóðina.

Nú er ég ekki viss um það, hversu útbreitt traust almennir kjósendur bera til þessara fyrrnefndu heiðursmanna til þess að ráða fyrir sér í stjórnarskrármálinu. Þau hafa þvælst fyrir okkar mestu lögvitringum í mannsaldur. Dr. Gunnar Thoroddsen varði til dæmis miklu af sinni starfsorku á langri ævi til að vinna að endurbótum á stjórnarskránni. Honum tókst ekki að vinna sínum tillögum nægilegt fylgi til að þær hlytu útbreiddar vinsældir.Og fleiri vísir menn hafa lagt á gjörva hönd án þess að tiltölulegur skortur hafi verið talinn á endurbótum á stjórnarskrá, að minnsta kosti í samanburði við margt annað brýnna. Það hefur hinsvegar aldrei vafist fyrir Alþingi að breyta því sem það vill breyta en kæra sig líka kollótt um aðra grundvallarþætti lýðræðisins eins og jöfnun atkvæðisréttar.Og víst mun svo verða áfram þar til að stjórnlagaráði hefur tekist að takmarka vald þess, sem ég sé ekki gerast.

Mér finnst því eins og verið sé að gera gys að mér, þegar ég sé menn á skjánum vera að boða mér alvörubreytingar á stjórnarskránni sem ég hef ekkert hugleitt hvort ég treysti eða geti samþykkttillögur frá eða ekki. Ég ber sáralítið traust til þessa stjórnlagaráðs og hvað þá að ég treysti öllu enstöku fólki þar inni til að komast að mér þóknanlegri niðurstöðu. Enda finnst mér allt önnur mál brenna meira á þjóðinni heldur en akkúrat þessi sem þetta fólk er að fást við.

En Stjórnlagaráðið heldur áfram störfum sínum og enginn virðist vita hvenær endi eða hvert leiði.Eins og skilanefndirnar í bönkunum sem lifa sínu sjálfstæða sjálftökulífi án sérstakra tengsla við þjóðina, brennir stjórnlagaráð upp peninga þjóðarinnar sjálfu sér til dýrðar en fáum til gagns.

Fundur í Kópavogi

var haldinn um bæjarmál í morgun. Ármann Ólafsson flutti ágætt inngangserindi um helstu mál á döfinni í bæjarmálum Kópavogs. Margt fróðlegt kom fram í máli Ármanns sem fundarmenn gerðu svo að umræðuefni í líflegum umræðum á eftir.Höfðu fundarmenn margir spaugilegar dæmissögur að flytja af viðskiptum við bæinn undir núverandi meirihluta.

Margt bar á góma þegar farið var yfir helstu afrek fjögurraflokka meirihlutans í bæjarstjórn. Þeir hafa til dæmis unnið mikilvirki í að reka gamla bæjarstarfsmenn en bæði mylja undir aðra sér þóknanlega og ráða nýja í stað þeirra burtreknu. Til dæmis að setja einn lykilstarfsmann bæjarins á eftirlaun eftir 40 ára starf en ráða hann síðan aftur, auðvitað án auglýsingar, í 50 % starf ofan á full eftirlaun þannig að manni skilst að starfsmaðurinn stórhækki í launum. Enda talinn vel vinstrisinnaður að sögn. Ráðið var fyrirtæki Flosa Eiríkssonar,fyrrum stórstirni Samfylkingarinnar hér í Kópavogi, til að gefa þessu öllu trúverðpulegan blæ til að komast að fyrirfram gefinni niðurstöðu meirihlutinn var auðvitað búinn að kokka.Allt gömul og þekkt trikk.

Aðrir gamlir en ópólitískir starfsmenn bæjarins með áratuga starfsaldur eru bara reknir. En margir sögðu sögur af því að þeir sæju ný andlit stöðugt dúkka upp þegar gengið er um sali bæjarins einhverra erinda, þannig að ekki er að fækka í starfsliði bæjarins heldur bara verið að býtta út óverðugum fyrir verðuga. Allt væntanlega nýtt vinstrafólk sem er ráðið án auglýsingar af barnakennaranum úr Garðabæ og lækninum sem leiða samstarfið með einhverjum "gnarrískt" kosnum nafnleysingjum. Þar sjá menn gegnsæið og efndirnar á loforðunum um aðhald og sparnað um að allar stöður yrðu framvegis auglýstar.Niðurstaðan er auðvitað þveröfug og aðrar efndir eftir því. Ekki er að efa að guðfaðir meirihlutans, erkikratinn Guðmundur gamli Oddsson kætist rosalega og minnist gamalla daga þegar hann var að gefa gúllasið á bæjarins kostnað til að ná hylli bæjarbúa í bíóinu þar sem Guðríður nú svífur yfir vötnum og úthlutar sjálfri sér styrkjunum.

Sumardagsinsfyrsta skrúðgangan með skátunnum var lögð af til að spara. En eytt var helmingi meiri upphæð í auglýsingar á fríu sundi. Og voru síðan seld árskort sama dag í metsölu auðvitað með 50 % afslætti í sundlaugina og brúttósalan reiknuð til tekna í heild sinni! Kannski er hægt að nota þetta dæmi í kennslu í bæði bókhaldi og reikning í Garðabæ, slík er þessi bókhaldskúnst. Sama máli gengdi um Hamraborgarhátíðina sem ekkert átti að kosta en kostaði samt milljón eða þar um bil. Hún fór sem betur fer framhjá flestum bæjarbúum þannig að kostnaður varð ekki meiri en raun varð á.

Það vafðist ekki fyrir barnakennaranum úr Garðabæ að láta bæjarsjóð borga fyrir sig málskostnað þegar henni var stefnt fyrir fjölmæli. Það mál var afgreitt í bæjarráði af henni sjálfri og síðan neitaði hún að ræða það í bæjarstjórn af því að bæjarráð réði þessu. Það eru greinilega komnir nýir tímar í aðhaldi og sparnaði í bæjarstjórn. En vinstrimenn hafa það sem kunnugt er í mestum hávegum að éta sjálfir úr þeim opinberu kössum sem þem er fyrir trúað.

Leikskólanum Kjarrinu var lokað þrátt fyrir að hafa sýnt frábæran árangur í rekstri, líklega of góðan eitthvað árið og skilaði víst hagnaði. Það þolir ekki Guðríður auðvitað. Ekkert mátti ræða við verktakann af því hún heitir Jóhanna Thorsteinsson. Hún er með áratugareynslu æi rekstri leikskóla en hefur þann galla að vera formaður Sjálfstæðiskvennafélagsns Eddu í Kópavogi. Það þolir auvitað ekki Guðríður heldur og því vill hún ekki tala neitt við Jóhönnu um neinar breytingar. Bara burt með hana því einkarekstur er yfirlýst eitur í beinum vinstraliðsins. Annar leikskóli er samt í einkarekstri á sama hátt í Kópavogi.Þar er forstöðumaðurinn hugsanlega meirihlutanum þóknanlegri úr því að Guðríður minnist ekki á að þeim skóla þurfi að breyta á félagslegan grunn.

Milljarðurinn sem Guðríður geisar sig að hafa náð í með bættum rekstri bæjarins er auðvitað sama blekkingin og á uppruna sínn í gengishagnaði og óvæntri lækkun lífeyrissuldbindinga svo og tilfallandi auknum tekjum. Ekkert á uppruna sinn í bættum rekstri Guðríðar enda enginn árangur á því sviði.

Lóðasala er nánast enginn en Ármann sagði bæinn eiga góðan stabba af skiluðum lóðum til að selja þegar betur árar. En vaxtaberandi skuldir bæjarins eru núna orðnir 40 milljarðar með einum 15 milljörðum í innskiluðum lóðum. Ekki er að efa að barnakennarinn úr Garðabænum mun hreykja sér fyrir rekstrarsnilld ef eitthvað tutlast út af þessum lóðum á næstu árum. Því allir innviðir eru þegar byggðir af fyrri meirihluta svo að leiðin getur ekki legið annað en upp fyrir Kópavog á næsu árum. Þá mun Guðríður þykjast hafa þá Lilju kveðið hafa sem er auðvitað alrangt, því hún gerði lítið annað það ég sá allan sinn stjórnmálaferil fram að síðastu kosningum en að þvælast fyrir og vera á móti.

Meira en 200 börn fá ekki sumarvinnu hjá Kópavogi í sumar að þessu sinni og er þar með vísað á göturnar. Fyrri meirihluti réði alla unglinga í sumarstörf hvernig sem á stóð og taldi það nauðsynlega félagslega ráðstöfun. Þessi meirihluti segist spara einhverjar 40(?) milljónir með því að takmarka svona unglingavinnuna við valda krakka og þó kannski þeir völdu séu ekki endilega úr vinstriflokkunum og þeir sem ekki fá vinnu séu ekki endilega íhaldsunglingnar, þá eru margir efins um að hlutleysis hafi verið gætt við valið enda vinstrimenn ekki þekktir að því að úthluta hlutlaust. Þeir segja auðvitað að þeir sem fái vinnuna hafi verið verið dregnir út í útdrætti sem þó ekki hefur fengist staðfest hvernig fór fram.

Í umræðunum um vandamálin af því að vísa tvöhundruð unglingum á Guð og gaddinn kom fram sú hugmynd að gefa út Kópavogskrónur í stað þeirra sem ekki eru til í bæjarkassanum. Allir unglingar fengju þá vinnu og fengju þá hluta kaupsins greitt í Kópavogskrónum, sem yrðu innleysanlegar verðtryggðar á einhverjum degi í framtíðinni þegar góðærið er komið aftur og hundraðatkvæðaleiðtoginn kjörni úr kaffihúsinu horfinn á braut.

Ræðumaður taldi að þannig björguðum við öllum unglingunum frá götunum í sumar og við myndum áreiðanlega finna leiðir til að bjarga bæjarsjóði okkar við greiðslurnar þegar lóðirnar seljast og betur árar. Tillögumaður vitnaði í reynslu sína frá árum áður þegar starfsmenn hans voru fúsir að vinna yfirvinnu í dag og fá borgað miklu seinna heldur en að liggja heima og gera ekki neitt. Tapaður tími er nefnilega töpuð ævi.

Enginn fundarmanna á þessum fundi íhaldsmanna hafði tilburði til að skilja hvað ræðumaður var að fara og því er vandamálið óleyst. Lítil von er að vinstraliðið skilji að það er hægt að leysa þetta vandamál úr því að íhaldið skilur þetta ekki og því mæla unglingarnir 200 fyrirsjáanlega göturnar í sumar. Mögulega getur kostnaðurinn af þessu orðið til muna meiri en það sem sparast á pappírnum því freistingar eru margar á unglingsárum ef iðjuleysið bætist við. Allt eru þetta dæmi um pólitíkinni þar sem menn eiga erfitt með hugsa út fyrir venjulega rammann. Eru fastir í baunatalningunni svo þeir sjá ekki skóginn fyrir trjánum.

Svo ótalmargt er hægt að gera á einhvern nýjan hátt fyrir eitt bæjarfélag ef hægt er að virkja fólkið til starfa með smá hugmyndaflugi. Verkefnin blasa við í Kópavogi þar sem til dæmis Hálsatogið að drabbast niður í óhirðu og allskyns ræktunarstörf um víðan völl blasa við.En fyrir suma er pólitík bara tölur á blaði en sjá ekki að að á bak við tölurnar er lifandi fólk.

Nei, það getur enginn hugsað neina svona framúrstefnu, hvorki í Kópavogi né á vettvangi Alþingis. Leysa atvinnuleysið með örvun og hugmyndaflugi. Menn eru fastir í vandamálum líðandi stundar, steingeldir, og sjá ekki upp úr lágþokunni sem byrgir alltaf sýn eins og asklokið gerir mörgum vinstrisinnanum.

Vantar ekki "New Deal" í anda Roosewelts í íslenska pólitík í stað þeirrar samstilltu vantrúar á getu þjóðarinnar eins og nú er víða hampað í íslenskum stjórnmálum, þar sem margir sá ekki aðra lausn en að hlaupa í Evrópusambandið og taka upp evru. Reyna að kveikja trú á landið og fólkið. En það þýðir sjálfsagt lítið meðan þetta auma Alþingi situr. Það væri eiginlega mátulegt á það að Jóhanna láti það sitja líka í allt sumar, eins og þegar krakkarnir voru látnir sitja eftir í gamla daga af því þau höfðu ekki lært heimavinnuna.

Fundurinn í Kópavogi bætti kannski engu nýju við stjórnmál líðandi stundar. En málin voru allavega rædd af hreinskilni. Það er alltaf góð byrjun.

Þorsteinn Pálsson

skrifar lærðar greinar í Fréttablaðið á laugardögum. Um margt eru athuganir Þorsteins stundum djúpar og hann skyggnist oft skemmtilega undir yfirborð málanna. En honum skeikar líka svo um munar.

Tölum dæmi frá í dag. Hann segir m.a.:

..."Rökin fyrir aðild eru þau fyrst og fremst að halda áfram, í ljósi nýrra og breyttra aðstæðna, því samstarfi við Evrópuþjóðirnar sem við hófum með inngöngunni í Atlantshafsbandalagið. Markmiðið er að treysta viðskiptafrelsið og peningamálastjórnina í nánu samstarfi við þær þjóðir sem næst okkur standa í menningarlegum- og pólitískum efnum... "

Hvernig getur Þorstein dottið það í hug að innganga í Atlantshasbandalagið 1949 hefi verið upphaf samstarfs við sundurtættar Evrópuþjóðir ? Ég man ekki betur en bardaginn á Austurvelli, hvern ég horfði á sjálfur,  hafi verið milli kommúnista sem vildu fara í fang Sovétríkjanna og þeirra sem vildu taka sér stöðu með Bandaríkjunum í þeirri baráttu sem hafin var í kaldastríðinu. Hér voru sterk pólitísk öfl sem vildu koma landinu til samstöðu með austurblökkinni. Þessi öfl stóðu fyrir áhlaupinu á Alþingishúsið þegar sýnt var að lýðræðisflokkarnir vildu leita skjóls hjá Bandaríkjunum gegn Sovétveldinu. Kóreustyrjöldin braust svo út og sýndi svo um munaði að smáþjóðum var ekki óhætt einum og sér. Hún hnappaði þjóðum í Evrópu saman undir forystu Bandaríkjanna gegn risaveldum kommúnismans í Kína og Sovétríkjunum. Samstarfið var ekki á hinn veginn eins og Þorsteinn virðist halda.

Enn segir Þorsteinn:

..."Slíkt samstarf er besta leiðin til að skapa stöðugleika og traust á markaðslegum forsendum. Það er leiðin til hagvaxtar. Þetta snýst um þá spurningu í hvaða umhverfi hagsmunir Íslands eru best tryggðir til framtíðar. Evrópuandstæðingar hafa í engu reynt að tala gegn þessum grundvallarröksemdum..."

Það er eins og Íslendingar hafi alls ekki verslað við Bandaríkin á þessum árum. Þegar markaðir lokuðust í Evrópu voru það Bandaríkin sem tóku við öllum útflutningi landsins. Aðeins miklu seinna fóru viðskiptin að beinast meira til Evrópu enda mun styttri leiðir að fara. Hann viðist heldur ekki meta það viðskiptafrelsi mikils sem Íslendingar hafa notið um árabil til austurs og vesturs. 

Þaprsteinn virðist gersamlega skauta fram hjá baráttunni við Evrópuþjóðirnar út af landhelginni og þeims viptingum sem því fylgdu. Þá minnir mig að hér hafi verið nógir Evrópuandstæðingar sem sáu hversu fánýtt það er að setja allt á eitt spil þegar hagsmunirnir eru ótvíræðir mestir að hafa frelsi til viðskipta. Slíkt fæst ekki með því að láta múra sig inni í tollabandalagi eins og Evrópusambandinu og færa svo sem rök fyrir því að með því munum við fá allskyns dúsur í staðinn fyrir frelsið.   

Þorsteinn færir rök sín fyrir afsali sjálfstæðisins með þessum orðum:

..."Þess í stað hafa þeir notast við hræðsluuppskriftir, ýmist nýjar eða gamlar, frá neihreyfingum aðildarlandanna. Sú elsta hefur verið notuð í meira en hálfa öld í öllum aðildarríkjunum. Það er hræðsluáróður um Bandaríki Evrópu. Kjarni málsins er sá að þessi staðhæfing er ekki enn orðin að veruleika og er því ólíklegri sem aðildarríkjunum fjölgar. Pólitískur og menningarlegur margbreytileiki aðildarríkjanna er nú meiri en áður og einsleitnin að sama skapi minni. Nýrri innflutt hræðslukenning felst í því að benda á alvarlegan efnahagsvanda nokkurra aðildarríkja. Síðan er aðstoð Evrópusambandsins við þau gerð tortryggileg. Hún á að sýna að þau hafi misst sjálfstæði sitt. Ísland lenti utan Evrópusambandsins í dýpri kreppu en nokkurt aðildarlandanna. Við þurftum á aðstoð að halda. Hún var bundin margs konar skilyrðum meðal annars um fjárlög og peningastefnu. Þetta eru örlög skuldugra þjóða hvort sem þær eru innan eða utan ríkjabandalaga. Loks er þeim hræðsluvendi veifað að þjóðir Evrópu sitji um Ísland og bíði þess eins að geta beitt þýskættuðum meðulum frá fjórða áratugnum til að knésetja landið. Röksemdir af þessu tagi eru of barnalegar til að taka þær alvarlega..."

Ég er svo barnalegur að taka þetta nægilega alvarlega til þess að taka ekkert mark á svona rollu frá evrópuagentinum Þorsteini Pálssyni. Það er hreinlega eins og hann hafi ekki lesið Lissabonsáttmálann og fleira í þeim dúr. Ég trúi því ekki að Þorsteini takist með svona skrúðmækgi að heilaþvo þjóðina til þess að hún samþykki svona texta frá Þorsteini í blindni. Ég hygg að Þorsteinn fái að upplifa það, að þjóðin muni heldur ekki gefa mikið fyrir trúboðsskrif af þessu tagi heldur kynna sér málin og textann sjálf. Því það stendur þar allt annað en Þorsteinn heldur fram. Evrópuherinn er til dæmis ekkert hugarfóstur okkar andstæðinga heldur bláköld staðreynd, hvað sem Þorsteinn kann að segja slíkt léttvægt.

Þorsteinn klykkir svo út með þessu:

.."Andstæðingar aðildar viðurkenna að brýnt er fyrir Ísland að dýpka samvinnu og samstarf Íslands við aðrar þjóðir. Þeir andmæla því ekki að óbreytt staða er of þröng til að skapa sóknarmöguleika. En hvað vilja þeir?Flestir fylgdu þeir forseta Íslands þegar hann talaði um fríverslunarsamning við Kína í stað Evrópusambandsaðildar. Þær hugmyndir hafa ekki verið nefndar um hríð. Í vetur sem leið fylgdu þeir formanni Heimssýnar í tillögugerð um að fríverslunarsamningur við Bandaríkin kæmi í stað Evrópusambandsaðildar. Frjáls innflutningur á landbúnaðarvörum var þá talinn sjálfsagður fyrst hann kæmi vestan að en ekki austan að. Þessi málflutningur hefur nú gufað upp. Eins og vindáttin stendur nú í sumarbyrjun er lausnarboðskapurinn sá að Ísland taki forystu í Norðurheimskautsráðinu og tryggi þannig hagsmuni sína gegn óvinaríkjum í Evrópusambandinu. Þó að þátttaka Íslands í því samstarfi sé sjálfsögð geta aðildarandstæðingar varla vænst þess að menn ræði þennan kost sem alvöruleið til að komast hjá Evrópusambandsaðild...."

Þessi vantrú Þorsteins á getu þjóðarinnar er furðuleg. Að við getum ekki bjargað okkur einir heldur verðum að fá aðra til þess. Samherji Þorsteins, Össur Skarphéðinsson, upplýsir í sama blaði, að Kínverjar heimti frjálsa för kínversks vinnuafls til Íslands í mögulegum fríverslunarsamningi. Ekki þarf mikla speki til að sjá að slíkt verður að ræða nánar við þjóð sem er fimmþúsundsinnum stærri en við. En það er ekki ástæða til þess að gefast upp eins og Þorsteinn vill.

AÐ Norðurskautsleiðin sé að opnast er ekki nema tilgáta enn. Það er alveg óþarfi að selja þá möguleika sem gætu myndast ef hún yrði að veruleika óséð til Brüssel eins og Þorsteini finnst sjálfsagt.

Málflutningur Evrópusinna er orðinn næsta broslegurí ljósi þess að þeir eru að tapa umræðunni eins og Þorsteinn gerir sér í raun ljóst. Stórfyndin var sú ályktun þeirra að þeim bæri þriðjahvert sæti á framboðslistum Sjálfstæðisflokksins í næsu kosningum.  Líklega af því að þeir séu svo sniðugri en aðrir. Ég trúi því ekki að Þorsteinn Pálsson treysti sér ekki til að ná sér í þingsæti öðruvísi ef hann kærir sig um. 

 Ég held að það væri óþarfi fyrir Þorsein Pálsson  að binda trúss sín um of við þá þriðjuhverja Evrópuspámenn sem þannig hugsa ef hann langar að rjúfa einangrun sína innan Sjálfstæðisflokksins. Hugsanlega taka líka aðrir flokkar líka betur á móti honum en Sjálfstæðisflokkurinn og ber ekki að útiloka þann möguleika.  En framgangi innan Sjálfstæðisflokksins trúi ég ekki að Þorsteinn Pálsson nái miklum með einhliða Evróputrúboði á borð við grein dagsins  í Fréttablaðinu. 

Þeir láta mest af ...

Ólafi kóngi sem hvorki hafa heyrt hann né séð.

Þetta dettur mér jafnan í hug þegar ég hitt margt sómafólk sem vill endilega ræða málefni Sjálfstæðisflokksins við mig. Eins og ég hafi eitthvað að gera með þá miklu stofnun eða vegferð hennar, umfram aðra flokksmenn.

Þetta sóma fólk geysir sig yfir forystumönnum flokksins í fortíð og nútíð og hefur ráð undir hverju rifi. Þangað til kemur að spurningunni: Úr því að þú vilt ekki þennan, viltu þá hinn?

Undantekningarlaust er hinn ómögulegur líka vegna þessa eða hins. Traustið sé einnota hugtak og allir Sjálfstæðisþingmenn hafi sitthvað röndótt á samviskunni sem geri þá óhæfa og svo þar fram eftir götunum endalaust. Hvern viltu þá ? Yfirleitt kemur ekkert svar nema það, að hann Ólafur Thors hafi verið ágætur og líka Bjarni Benediktsson gamli. Enginn úr nútímanum er nógu góður til að leiða þennan flokk úr því að maður getur ekki skaffað viðmælandanum nýjan Davíð.

Ég er orðinn uppgefinn á því að hvetja þetta fólk til þess að láta sig Sjálfstæðisflokkinn varða. Mæta á fundi og leggja sig fram. Nei, því finnst að það hafi fullt leyfi til að sitja á girðingunni og henda skít í alla sem ganga fram í nafni flokksins en koma sjálft ekki fram með neinar tillögur til úrbóta eða tala fyrir þeim. Þetta fólk kýs hugsanlega flokkinn á góðum degi en líklega þá frekast af því að hinir valkostirnir eru svo hræðilegir.Og vissulega eru þeir það.

Maður getur auðvitað kosið Jón Gnarr eða Þráinn Bertelsson einu sinni í fýlukasti en í næstu kosningum mun maður hugsa öðruvísi. Í næstu kosningum verður kosið milli fjórflokkanna. Fýluflokkarnir fá sjálfsagt eitthvað en vonandi ekki þannig að þeir fái úrslitaáhrif sem getur þó auðvitað skeð. Við þurfum að fá tveggja flokka stjórn strax með mikinn meirihluta sem getur tekið til óspilltra mála. Þessu mótmæla menn yfirleitt ekki en segja samt, að allt þetta lið í fjórflokkunum sé ómögulegt og ekkert á því að byggja. Það veit bara ekki hvað á að koma í staðinn. En það kjósi allavega ekki þetta núverandi lið.

Það þýðir ekkert að vera rökræða við þetta fólk eða svona hálvelgjulið um hversu ómögulegur þessi eða hinn Sjálfstæðismaðurinn er og illa til forystu fallinn. Takið eftir því að þessi umræða snýst aðeins um Sjálfstæðiflokkinn. Enginn nefnir hver eigi að taka við Samfylkingunni eða VG. Öllum virðist slétt sama um þessa flokka eða hvaða þeir geri.

Þó þeir láti mest af Ólafi kóngi sem hvorki hafa heyrt hann né séð, þá skipti þó sköpum hverjir sáu hann og heyrðu. Það er það sem skiptir máli í lífinu, að bæði sjá og heyra. Líka Sjálfstæðisflokkinn.

Noregur kallar !

rafvirkja til starfa. Vinna í 12 daga, 10 tíma á dag, frítt uppihald. Fríar flugferðir að heiman og heim. Þrjár vikur heima eftir 12 daga vinnu. Laun 0.9 milljón á mánuði. Meira fyrir réttu mennina.

Læknar, verkfræðingar, járnsmiðir. Allsstaðar vantar fólk í Noregi. Þar er atvinnulíf í gangi sem stjórnvöld reyna ekki að bæla niður. Þar eru ekki gjaldeyrishöft og takmörkun á ferðalögum. Þar eru ekki persónunjósnir í norska Seðlabankanum. Þar er þjóðin ekki að eyða orku sinni í aðildarviðræður við ESB því hún ætlar þangað ekki. Þar er ekki þráttað um hvort taka eigi upp evru. Þar er ekki þráttað um hvort eigi að koma á undan hagsmunir bankans eða hagsmunir heimilanna.Þar eru læknar ekki hindraðir í að stofna til útflutningsatvinnuvegar af stjórnvöldum.   Þar eru fyrirbrigði eins og Steingrímur og Jóhanna líklega ekki til eða allavega dettur engum í hug að kjósa slíkt lið til áhrifa. Sem ætla að fagna fæðingu Jóns Sigurðssonar í Dýrafirði 1811 með því að hefja aðildarviðræður við ESB af krafti 17.júní n.k.

Mér skilst að úr landi séu farnir 27.000 manns síðan hrunið var. Steingrímur segir réttilega að þetta létti atvinnuleysið verulega og létti þar með á atvinnuleysistryggingasjóði. Búast ma við að straumurinn þyngist frekar eftir því sem lengra líður, því hér gerist nákvæmalega ekki neitt í atvinnumálum nema yfirlýsingar forsætisráherrans um þúsundir nýrra starfa. Aftur og aftur eru þúsundir starfa boðuð en þau bara koma ekki. Hvorki á Suðurnesjum eða annarsstaðar heldur hvurgisstaðar.

Hvernig stendur á því að við þurfum að sitja uppi með þetta ræfils Alþingi sem nú situr? Getur enginn þingmaður skammast sín og séð að þetta gengur ekki lengur. Þessu verður að ljúka þjóðarinnar vegna Þjáningar fólksins eru orðnar nógar og þjóðinni er að blæða út með fólksflóttanum. Burt með þetta valdahyski allt saman. Nýjar kosningar strax. Ástandið getur ekki versnað.

Noregur kallar, Noregur kallar ! 

 

 

Hrikalegt

var að horfa á eyðilegginguna í Joplin og öðrum byggðum þarna í Bandaríkjunum eftir skýstrokkana.

Heilu hverfin eins og eftir atómsprengju, byggðin bara hreinsuð burt á milli gatnanna. Fjöldi fólks hefur misst allt sitt veraldlega góss og leitar ringlað að giftingarhringjum og smádóti í rústunum þar sem heimili þess stóðu í gær. Tugir munu aldrei leita aftur að neinu. Aðrir liggja stórslasaðir á sjúkrahúsum eða eru grafnir í rústunum.

Bandaríkin hafa oftar en einu sinni sýnt Íslendingum velvild og rétt hjálparhönd yfir hafið. Mér finnst vera komið að okkur.

Vill einhver segja mér hvar og hvernig ég get lagt mitt litla lóð af mörkum til að hjálpa þessu fólki? Getur Bandaríska Sendiráðið hugsanlega opnað reikning vegna þessa málefnis þannig að einhver aðstoð geti farið beint þangað sem ætlað er?

Gerum eitthvað !

Bitu bréfbera í Mosfellsbæ

er fregn um hunda og póstmenn.

Af hverjur er ekki búið að setja alla póstkassa úti  við rennustein eins og víða í Ameríku. Þá kemur pósturinn á rafmagnsbíl með opna hægrihurð,  stingur póstinum í kassann án þessa að fara úr bílnum og tekur þann póst sem á að fara þaðan. Málið búið og enginn hundur. 

Af hverju ætlast Íslendingar til þess að pósturinn skríði upp útitröppur í hálku og snjó, með einn hund á hælunum og troði póstinum inní lúgu sem er neðst á útihurðinni og þar bítur annar hundur í puttana á honum?

Af hverju ekki að gera þetta véltækt eins og túnin í gammla daga?

Bitu bréfbera í Mosfellsbæ

Sóknarfæri

á Alþingi er gríðarlegt núna sagði einn Sjálfstæðismaður við mig.

Steingrímur og Jóhanna eru uppvís að því að hafa veitt erlendum vogunarsjóðum skotleyfi á íslensk heimili í gegnum bankana sem þeir afhentu þeim, sérstaklega Íslandsbanka og Arajóns banka.  Þessir bankar hengja nú hvert heimilið og fyrirtækið af öðru í skuldasnörur með allskyns skuldbreytingum og töfrabrögðum sem fæstir skilja og reikna má með með mörgum mismunandi útkomum eins og Guðlaugur Þór hefur verið að benda á.

Þessi Sjálfstæðismaður sagðist ekki skilja í því að þingmenn Sjálfstæðisflokksins létu sig ekki þessi mál varða og legðu fram vantraust á Steingrím J. Sigfússon fyrir að bera sem fjármálaráðherra ábyrgð á þessum aðförum gegn fólkinu,  sem átti að vera innan við skjaldborgina frægu en lenti svo  utan hennar með bankana innaní eftir því sem sýnist.  Éina skýringuna taldi hann vera þá, að þeir hyggðu fæstir á endurkjör eftir Icesave sneypuförina. Enda þeir ófáir sem ekki gleyma þeim sem þar greiddu atkvæði gegn þjóðinni sagði maðurinn enn.

Hann sagði að sér virtist Steingrímur uppteknari við að reikna sín eigin eftirlaun eftir kerfinu sem hann samdi  sjálfur en kenndi  Davíð um,  heldur en að endurreikna lán einstaklinga og fyrirtækja í landinu.  Steingrímur notaði bankana sem skálkaskjól fyrir svikunum á loforðunum þegar hann kom til valda. Steingrímur réði auðvitað því sem hann ráða vildi í bönkunum með Seðlabankann í vasanaum  og gæti stöðvað svívirðuna ef hann vildi. Hann bara vildi það ekki.

Þessum Sjálfstæðismanni finnst  tómlæti það sem þingmenn flokksins sýna þessum staðreyndum vera með ólíkindum.  Ef þetta væri ekki sóknarfæri í pólitíkinni á Alþingi þá vissi hann ekki hvernig þau litu út.

Ég klóraði mér í höfðinu eftir þessa dembu. Kannski er eitthvað til í þessu með sóknarfærið?

Hversvegna Hólmsheiði?

þegar byggja á fangelsi meðan allt er í steik á Suðurnesjum?

Það er talað um að það verði að gera eitthvað í atvinnumálum á Suðurnesjum. Meira að segja Jóhanna Sigurðardóttir er búinn að fara þangað einum tvisvar sinnum og segjast vera bjartsýn á umbætur í atvinnumálum. Í bæði skiptin versnaði ástandið mælanlega segja sumir. Og Ögmundur bannaði persónulega að læknar fengju að setja upp útflutningsatvinnuveg í flottustu skurðstofum landsins á Keflavíkurflugvelli. Og ríkisstjórnin hefur unnið af öllum mætti gegn því að framkvæmdir við álverið í Helguvík haldi áfram, þannig að það getur enginn sagt annað en að menn geti verið bjartsýnir.

Það var nefnt að flytja Landshelgisgæsluna suðrúr. Menn eru greinilega að reyna að gera eitthvað til að efla bjartsýnina hjá Jóhönnu. En það er alltaf eitthvað í veginum sem gerir að verkum að ekkert gerist.

Og svo tala menn um að drífa í að byggja fangelsi á Hólmsheiði og hátæknispítala í Reykjavík við flugvöllinn sem á að fara skv. Gísla Marteini og Co.

Er maður ekki steinbit á alla þessa endalausu stjórnvisku? Sjá ekki allir að Hólmsheiði er ekki langt frá Suðurnesjum?