Ótíðindi

mikil voru að berast okkur. Flytja á inn tylft afganskra einstæðra kvenna með börn inn til landsins. Þær fagna því að þeim verði hérlendis leyft að ganga með slæður sínar sem þær aldrei skilja við sig þar sem þær eru nú.

Hverjir eru ábyrgir fyrir því að þetta  hellist yfir okkur? Hverskonar uppátæki er þetta að flytja inn fólk sem ekki mun samlagast okkur, verður einangrað og í einelti,  atvinnulaust  og verður okkur aðeins byrði eins og raunin er þegar orðin af svipuðum innflutningi? Það verður að bíða þriðju kynslóðar þessa fólks til að von sé um aðlögun. Og svo koma hugsanlega vígamenn Talíbana og barnsfeður á eftir þeim. HINGAÐ

Er ekkert hægt að gera til þess að berjast gegn svona vitleysu?

Af hverju á þetta sér yfirleitt stað? Vill þjóðin þetta virkilega? Hvort heldur er þá eru þetta mikil ótíðindi í mínum eyrum. 

Á Sprengisandi

er Vilhjálmur Egilsson  mættur og kallar skoðun Kára á skattlagningu bankanna "Jóhönnulega".

Hann rifjaði upp veru sína í Verslunarráðinu á sínum tíma. Ég sat í því ágæta ráði mér til mikillar ánægju og gagns því ég kynntist þar mér fremri mönnum með meiri reynslu. Mér er minnistætt hvenrig Mannsi í Pfaff var óánægður með þegar framkvæmdastjórinn greiddi ítrekað atkvæði á Alþingi gegn stefnu hins vinnuveitandans síns, Verslunaráðsins, sem ekki vildi sérstakan skatt á verslunar og skrifstofuhúsnæði. Mannsi hætti en Villi hélt vinnunni.

Dr. Vilhjálmur var ekki sammála dr. Kára um gagnsemi Bifrastarskólans og taldi einhvern Bifrastarglampa í augum gamalla nemenda sanna gagnsemi skólans. Við MR-ingar sáum líka glampa í augum Laugvetninga þegar þeir voru að segja okkur sögurnar sem skeðu á heimavistinni þar og við vorum fjarri.  

Ég á góðar minningar frá fundum í Verslunarráðinu frá þessum árum og fannst ráðið hafa miklu þjóðfélagslegu hlutverki að gegna á þeim ofstjórnarárum sem þá voru. Mér fannst hann doktor Villi alltaf góður og gegn og vel hugsandi maður og finnst það enn. En þjóðhagspurningunni um framhald skólans á Bifröst held ég að hann eigi ekkert með að svara úr því að hann greiðir ekki kostnaðinn sjálfur eins og við gerðum í Verslunarráðinu.

Mér finnast tillögur Kára hreint ekkert Jóhönnlegar því þær leiða til augljóss árangurs fyrir land og þjóð sem er vistalítil á göngu um efnahagslegan Sprengisand. 

Klapp fyrir Kára

Stefánssyni sem skrifar grein í Morgunblaðið hvernig eigi að faara að því að endurreisa heilbrigðiskerfið. Kári segir:

"Núverandi ríkisstjórn er, eins og flestar þær sem á undan henni stjórnuðu landinu, eingöngu skipuð fólki sem vill þjóð sinni ekkert nema það besta. Þess vegna hlýtur það að vera erfitt fyrir hana að sitja undir þeirri gagnrýni að hún ætli sér að halda áfram að svelta heilbrigðiskerfið á meðan það er hægt og bítandi að missa getuna til þess að veita lífsnauðsynlega þjónustu. Hún er hins vegar ráðvillt og þrátt fyrir góðan vilja virðist hún ekki geta fundið fé til þess að endurreisa heilbrigðiskerfið. Hún vill en finnst eins og hún geti ekki þótt sá elexír sem til þarf sé beint fyrir framan nefið á henni.

 

Það stefnir í að viðskiptabankarnir þrír skammti sér 65 til 70 milljarða króna í hagnað á þessu ári. Þetta er á sama tíma og þeir halda að sér höndum við lánveitingar til atvinnustarfsemi, að öllum líkindum til þess að lágmarka áhættu og þeir hafa ginnungagap milli innláns- og útlánsvaxta.

Mál eru hins vegar þannig vaxin að allir Íslendingar verða að eiga viðskipti við að minnsta kosti einn þeirra og í hvert einasta sinn sem króna skiptir um hendur tekur ein af skyttunum þremur bita úr henni. Við getum ekki fætt okkur eða klætt eða komið okkur úr einum stað í annan án þess að úr því verði tekjur fyrir banka. Það má því leiða að því rök að hagnaður bankanna eigi rætur sínar í skattpíningu en ekki í viðskiptasnilld eða dugnaði. Því til stuðnings er sú staðreynd að allir bankarnir skila myndarlegum hagnaði á sama tíma og allt viðskiptalíf er við frostmark. Það fælist því töluvert réttlæti í því að hluti af hagnaði bankanna yrði notaður til þess að fjármagna endurreisn þess heilbrigðiskerfis sem þjónar þeim sem geta ekki annað en lagt af mörkum til þessa hagnaðar, er þröngvað til þess af aðstæðum.

Það eru önnur rök, tvenns konar, sem styðja þá hugmynd að skattleggja hagnað bankanna til þess að hlúa að heilbrigðiskerfinu.

Ein eru þau að íslenskt samfélag hefur notað sem eitt af úrræðunum til þess að takast á við kreppuna upptöku eigna einstaklinga sem eiga ákveðið fjármagn umfram skuldir. Þetta hefur verið kallaður auðlegðarskattur. Hann er um margt óheppilegur í eðli sínu en þótti við hæfi í þeim vanda sem blasti við samfélaginu. Það væri í góðu samræmi við þá skoðun að taka hluta af gróða bankanna í eitt ár til þess að endurlífga heilbrigðiskerfið.

Hin röksemdin er sú að þegar bankarnir féllu lentu afleiðingar þess á fólkinu í landinu. Það væri því að minnsta kosti réttlátt og að öllum líkindum skynsamlegt að bankarnir legðu sitt af mörkum þegar þetta fólk á ekki lengur fyrir plástri.

 

Mín tillaga er sú að Alþingi setji inn í fjárlög 25% skatt á gróða bankanna sem verði notaður til þess að fjármagna endurreisn heilbrigðiskerfisins. "

Ég tek undir þessa skoðun  Kára að flestu leyti. Nema ég er ósammála hundraðshlutanum 25.

En klapp fyrir Kára klára. 

 

Gera menn sér yfirleitt ljóst

hvað dómur Hæstaréttar í bankamálinu eiginlega þýðir fyrir þjóðina?

Hann þýðir einfaldlega að við erum að bjargast út úr hruninu. Hann þýðir að við sjáum fyrir endann á gjaldeyrishöftunum. Hann þýðir að við erum á leið upp úr öldudalnum. Hann þýðir að við stefnum ekki lengur í annað hrun af völdum lífeyrissjóðanna. Hann þýðir að Nomenklatúran fær ekki að ríkja ein lengur í fjármálum þjóðarinnar. Hann þýðir að ný von hefur kviknað í brjósti hvers einasta Íslendings. 

Nú þyrfti að gera þjóðasátt um það að öll lífeyrisiðgjöld í næstu 5 ár renni inn í ríkissjóð sem framlag fólksins til þess að endurreisnarinnar.Líka ríkisstarfsmenn borgi af launum sínum beint.  Ríkið getur á móti séð betur um hina sjúku og þurfandi á sama tíma.

Lífeyrissjóðirnir eru í lykilstöðu  til þess að geta loksins látið gott af sér leiða til langs tíma.

Gera menn sér yfirleitt ljóst hvílíkt tækifæri við erum með í höndunum?  

 

 

Sigurður Ingi

er maður að mínu skapi. Bara gengur í málin og klárar þau.

Það varð talsverð tónlist í Svandísi eins og var í kettinum í  vísu Stefán fréttamanns sem hann orti í orðastað Jóns Pálmasonar á Akri.

"Kliðar lækur hjá klettinum

kindin stendur þar rétt hjá honum

Það er talsverð tónlist í kettinum

ef trampað er á rófunni á honum 

Sigurður stígur fast til jarðar og mér finnst allt í lagi þó að einhverjar rófur verði undir. Það flokka ég ekki sem fautaskap heldur eru þær bara fyrir dýralækninum sem þarf að sinna skyldustörfum fyrir land og þjóð og er ekkert að hika. 

Er ekki hægt að láta hann yfir hælisleitendamálin? 

 

"Greiða ber út í krónum"

Svo segir í Morgunblaðinu á forsíðu:

"Slitastjórnum föllnu bankanna ber engin skylda til að greiða kröfuhöfum í gjaldeyri heldur er það þvert á móti í samræmi við skyldur þeirra og meginreglur kröfuréttar að við úthlutun sé aðeins borgað út í krónum. Skiptir þá engu þótt um sé að ræða gjaldeyriskröfur enda hafi þær orðið að kröfum í íslenskum krónum þegar föllnu bankarnir fóru í slitameðferð.

 Þetta kemur fram í dómi sem féll í Hæstarétti í fyrradag um ágreining um gengisviðmiðun við útgreiðslur til forgangskröfuhafa gamla Landsbankans (LBI). Lögmenn sem Morgunblaðið hefur rætt við og hafa kynnt sér dóminn segja að hann sæti miklum tíðindum. Það veki ekki síst eftirtekt að þrátt fyrir að það hafi alls ekki verið ágreiningsatriði í málinu þá leggi Hæstiréttur áherslu á að slitastjórn geti ávallt staðið skil á greiðslum til kröfuhafa í krónum.

 Niðurstaða dómsins gæti haft mikla þýðingu fyrir uppgjör gamla Landsbankans, Glitnis og Kaupþings. Fram til þessa hafa slitastjórnir Glitnis og Kaupþings stefnt að því að ljúka við nauðasamninga, sem voru sendir til Seðlabanka Íslands í árslok 2012, svo hægt sé að hefja útgreiðslur í gjaldeyri til kröfuhafa. Samtals nema erlendar eignir föllnu bankanna um 2.300 milljörðum. "

 

Ég er sjálfur ánægður með að Hæstiréttur Íslands hafi komist að sömu niðurstöðu og ég var kominn að fyrir löngu:

 

Að Steingrímur J. Sigfússon hafi reynst afglapi í fjármálum á sinni ráðherratíð. Það sannaði hann meðal annars með gjaldeyrisbréfinu sem hann lét gera milli gamla og nýja Landsbankans. Ekki skárri gerningur heldur an afskipti hans af sparisjóðunum SpKef og BYR, Saga Capital og VBS . Allt kostar það skattgreiðendur ómældar fjárhæðir. Ríkisstjórnarár hans og Jóhönnu eru ein samfelld harmsaga sem endar með dómi Hæstaréttar.

 

Ég er búinn að margendurtaka það að þrotabú Landsbankans og hinna bankanna líka eigi að borga út í íslenskum krónum pro rata eins og önnur íslensk þrotabú. Enginn hefur virt mig viðlits, hvorki stjórnmálamenn né aðrir.

 

Kannski einhverjir taki þá meira mark á Hæstarétti en mér sem segir núna líka:

 

Greiða ber út í krónum. 

13 hælisleitendur handteknir í Kópavogi

með þýfi og dóp.

Það er Reykjanesbær sem leigir undir þá hús þar sem þeir láta öllum illum látum og hræða líftóruna úr venjulegu fólki.

Hvað verður núna gert við þetta dót? Af hverju eigum við að sitja uppi með þennan lýð vegna þess hversu liðónýtt okkar apparat er.

Þetta vandamál hefði ekki komið upp þegar hann Árni stóri sá um hælisleitendamálin einn síns liðs.

13 stykki í einu. Það munar um það. 

Skelfileg

er frásögn í viðskiptablaði  Morgunblaðsins þar sem  landslýð er boðað fagnaðarerindið í fjármálaheimi framtíðarinnar á Íslandi. 

Þar kemur sú þróun fram sem þegar er í gangi, að lífeyrissjóðastjórnendurnir sem enginn hefur kosið, fyrrum bankastrákar og bréfaguttar, eru að raða sér í allt kerfið með velvilja stjórnvalda, bæði genginna og núverandi.

 

Það er verið að búa almenningi þau lífskjör að þurfa að borga pí sinnum of stórt bankakerfi sem stjórnað verður af nýrri íslenskri Nómenklatúru sem mun hafa öll ráð í höndum sér. Hafi einhverjir alið þá von í brjósti að bjartari tíð væri framundan á öld lægri vaxta og sparnaðar, þá verða þær vonir að engu ef svo fer fram sem horfir.

 

 Tökum niður í greininni þar sem þróunin kemur greinilega fram:

 

 " Sala ríkisins á eignarhlutum sínum í íslensku viðskiptabönkunum - Arion banka, Íslandsbanka og Landsbankanum - mun draga úr skuldum ríkisins, minnka vaxtakostnað, bæta lánshæfi ríkissjóðs og auðvelda losun fjármagnshafta. Ef innlendir aðilar kaupa hlut ríkisins í bönkunum mun það draga úr peningamagni í umferð og taka loftið úr mögulegri eignabólu á íslenskum fjármálamarkaði.

  Þetta segir Gísli Hauksson, framkvæmdastjóri GAMMA. »Það er einfaldlega þannig að ríkissjóður hefur gríðarmikla hagsmuni bundna í bönkunum. Meiri hagsmuni en margir átta sig á. Yfir 500 milljarðar af fé skattgreiðenda hefur verið fjárfest í bönkunum, bæði sem eigið fé, skuldabréf og víkjandi lán.«"

 

 Hverjum verða bankarnir seldir? Hverjir eru með fjármagnið? Almenningur kemur meðp yfir 100 milljarða til lífeyrissjóðanna á ári. Hverjir sýsla með þetta fé?

  

 "....Landsbankinn blés til morgunfundar síðasta fimmtudag í Silfurbergi í Hörpu undir yfirskriftinni: Eru íslensk fjármálafyrirtæki spennandi fjárfestingarkostur? Á fundinum skeggræddu fyrirlesarar þessa spurningu frá ýmsum sjónarhornum."

 

 Aldeilis stórveldi þetta ógjaldfæra fyrirtæki sem almenningur hefur enga þörf fyrir og er gersamlega ofaukið í fjármálakerfinu eins og áður sagði. Þessi uppvakningur Steingríms J. Sigfússonar getur ekki borgað gjaldeyrisskuldabréf gamla Landsbankans sem er gjaldþrota án þess.

 

Í stað þess að fara lágt eru starfrsmönnum gefnir milljarðar af eignum almennings og fyrirtækið vill byggja nýjar höfuðstöðvar til að örva framkvæmdir í landinu!

 

 "....Magnús Harðarson, aðstoðarforstjóri NASDAQ OMX Iceland, Kauphallar Íslands, sagði rétt að halda því til haga í umræðunni að nú þegar væru íslensk fjármálafyrirtæki skráð á íslenska hlutabréfamarkaðinn, Tryggingamiðstöðin og Vátryggingafélag Íslands, og stefndi Sjóvá á skráningu á næsta ári.

 

»Það liggur beint við að líta næst til bankanna. Það er eðlilegt á þessum tímapunkti að huga að eignarhaldi sem styður sem best við það hlutverk þeirra að miðla fjármagni til fjárfestinga og uppbyggingar. Ég held að það sé hægt að fullyrða að núverandi eignarhald gerir það ekki.«

 

 Honum finnst rétt að líta til norrænu bankanna og »sjá hvaða leiðarljós eignarhaldið þar getur gefið okkur varðandi æskilega framtíðarskipan á eignarhaldi íslensku viðskiptabankanna.

"Það fyrsta sem blasir við, að minnsta kosti í augum Kauphallarmanns, er að mikilvægustu bankarnir á Norðurlöndunum eru skráðir í kauphöll.«"

 Svo fer hann mörgum orðum um banka á Norðurlöndum sem séu skárðir á markaði. Miklu stærri bankar en íslensku bankarnir samanlagt. Of auðvitað í eigu og undir stjórn örfárra manna. Svo er blaðrað um Kauphöll og dreifða eignaraðild um leið og "kjölfestufjárfesta".

 

 "....Magnús fjallaði einnig um eignarhald norrænu bankanna og sagði það vera ansi dreift á íslenskan mælikvarða. »Í Svíþjóð er algengt að stærsti einstaki eigandinn eigi á bilinu 10 til 20% hlut og að tíu stærstu eigendurnir eigi um 40 til 55% hlut. Sumir þessara banka eru í eigu hundraða ef ekki þúsunda eigenda(SIC!) . Nordea-bankinn er sem dæmi með 450 þúsund hluthafa.» (Aldeilis áhrif sem litlu kallarnir hafa eins og við sem keyptum bréf í bönkunum til að græða.)

 ....En ræður íslenskur verðbréfamarkaður við norræna módelið?

»Þetta er í sjálfu sér góð og gild spurning en að mínu mati er svarið afgerandi. Af hverju segi ég það? Það er nærtækt að nefna nýleg útboð en í útboðunum hefur verið selt hlutafé fyrir rúmlega 50 milljarða. Þessi stærð vanmetur þó stórlega þá möguleika sem eru fyrir hendi. Til dæmis má nefna þá miklu eftirspurn sem átti sér stað í þessum útboðum. Þá verður að taka til greina þá sölu hlutafjár og breytingu á eignarhaldi sem átti sér stað í aðdraganda skráninganna. Þetta er rétt toppurinn á ísjakanum. Til viðbótar liggja miklar fjárhæðir inni á innlánsreikningum og renna háar fjárhæðir í lífeyrissjóðina á hverju ári. Þannig að slagkrafturinn er töluvert mikill.«"

 Já, lífeyrissjóðirnir eru það afl sem stjórinn sér fyrir sér að nota. Er það afl almennings?  Verður það þá ekki frekar Nomenklatúran nýja sem ræður för heldur en smáir hluthafar?

 ".....Hann segir að hægt sé að hugsa sér að ríkið eigi, líkt og í Noregi, hlut í Landsbankanum. »En ég tel að það færi vel á því að það væri minnihlutaeign og að það léki aldrei neinn vafi á því að bankinn starfaði í eðlilegu samkeppnisumhverfi.«"

Af hverju minnihlutaeign ríkisins?

 

   

"....»Eins og maðurinn sagði: Spurt er, eru íslensk fjármálafyrirtæki spennandi fjárfestingarkostur? Ef átt er við bankana, þá er stutta svarið nei.« Þannig hóf Brynjólfur Bjarnason, framkvæmdastjóri Framtakssjóðs Íslands, (lífeyrissjóðafursti öðru nafni) erindi sitt. »Það gildir að sjálfsögðu um alla góða fjárfestingarkosti að sé verðið rétt, þá verða þeir góðir kostir.«

Í framhaldinu útlistaði Brynjólfur þá ókosti sem hann sæi við fjárfestingu í bönkum á þessum tímapunkti. »Ísland er lítið og lokað hagkerfi nú um stundir og sér ekki enn fyrir endann á því. Langvarandi gjaldeyrishöft munu hafa verulega skaðleg áhrif á hagkerfið. Um það getum við öll verið sammála.

Staðan og viðbrögð við afnámi haftanna er líka mikill óvissuþáttur. Bankarnir eru að miklu leyti fjármagnaðir með innlánum, sem er kvikt fjármagn og eykur enn á óvissuna.

 

Engin leið er heldur að gera sér grein fyrir því hversu mikið fé muni streyma úr bönkunum við afnám haftanna. Hætt er við að töluvert fé leiti úr landi, bæði vegna almennra sjónarmiða um áhættudreifingu svo og vegna vantrúar á langvarandi styrk og stöðugleika hagkerfisins.«

Þá benti hann á óvissuna sem ríkt hefur, og ríkir, um sjávarútveginn, en fjármálafyrirtæki hafa mikla hagsmuni af þeirri atvinnugrein.

»Greinin býr við náttúrulega, lagalega og pólitíska óvissu. Raunsætt mat á langtímavirði í greininni kann því að virðast snúið, sem aftur hefur áhrif á mat á framtíðarvirði fjármálafyrirtækja.«"

Næst horfði Brynjólfur til reksturs fyrirtækjanna.....  Þetta gerði fjárfestingu í bönkum enn áhættusamari en ella.

...»Í skýrslu ráðgjafarfyrirtækisins McKinsey er bent á óhagkvæmni og litla framleiðni í þjónustugreinum hér á landi. Fjármálafyrirtækin eru þar engin undantekning.

Í skýrslunni má sjá að bankakerfið á Íslandi er ekki lengur stórt í hlutfalli af landsframleiðslu. Danska fjármálakerfið er til að mynda tvöfalt stærra ef miðað er við árið 2010.

 

Ef litið er til fjölda starfsmanna blasir við hversu óhagkvæmt kerfið okkar reynist. Starfsmenn fjármálafyrirtækja eru tíu á hverja þúsund en aðeins þrír í Svíþjóð. "...Sama mynd blasir við ef horft er til fjölda útibúa.«

 

Þarna  kemur PÍ-ið fram sem ég hef áður talað um að segi fyrir um spillingu kerfisins.Pí(22/7/) sinnum fjöldi bankastarfsmanna í Svíþjóð per þúsund íbúa er sama og fjöldi banka starfsmanna á Íslandi. Sama kemur út ef tekinn er fjöldi útibúa.

 

Þetta PÍ sýnir okkur að Landsbankanum er gersamlega ofaukið í kerfinu og óþarfur með öllu. Ríkið á hann og getur því lokað honum án þess að spyrja einn eða neinn ef einhver vilji er til að hagræða svo um munar.

 

..."Fyrirlesturinn endaði hann á orðunum: »Ég þakka gott hljóð við að tala niður verð bankanna.«"

 

 "...Gísli Hauksson, framkvæmdastjóri GAMMA, sagðist ekki vita hvort hann gæti talað niður verð bankanna, eins og Brynjólfur, en hann ætlaði að minnsta kosti að reyna...

»Það sem er til sölu eru þrír mjög stórir bankar. Eitt sem hefur vakið athygli og undrun mína er að til urðu þrír stórir bankar, allir í raun það stórir að þeir eru »too big to fail« og allir að gera það sama í beinni samkeppni.« ...

 »Ef við veltum því fyrir okkur hverjir mögulegir kaupendur gætu verið og skiptum þeim annars vegar í erlenda aðila og hins vegar í innlenda aðila, þá er það nú bara þannig að erlendir bankar eru frekar á bremsunni. Þeir glíma við mjög stíft reglugerðarumhverfi og eru eiginfjárkvaðir að þrengja að þeim. Þá hefur stefna flestra banka í Evrópu verið að minnka, en ekki stækka.«

Telur hann líklegra að erlendir fjárfestar, þar á meðal asískir fjárfestar, framtakssjóðir og vogunarsjóðir, hafi áhuga á sérhæfðari fjármögnun, til að mynda tengt sjávarútvegi, orkuiðnaði og íbúðalánum.

 »Erlendir aðilar myndu eflaust vilja fjárfesta með innlendum fjárfestum og mögulega ríkinu. Þá gætu þeir fengið afslátt af bönkunum umfram innlenda fjárfesta ef greitt er með gjaldeyri.«

 

Niðurstaða Gísla er sú að bankarnir séu enn of stórir fyrir innlenda fjárfesta, en þó sé ekki hægt að útiloka lífeyrissjóðina.

 

Árleg fjárfestingarþörf þeirra, að undanskildum kaupum á skuldabréfum, nemi 90 til 110 milljörðum og virðist það vera vilji ráðamanna að sjóðirnir verði síðastir út úr höftunum.

 »Bankarnir þurfa að minnka svo þeir verði söluvænlegri fyrir innlendan markað. Það geta þeir gert með margvíslegum hætti. Eigið fé þeirra er of hátt en hægt er að lækka það með arðgreiðslum eða með því að skipta á hlutafé og víkjandi lánum og auka þannig vænta ávöxtun eiginfjár.

Í mínum huga er mikilvægt að minnka efnahagsreikning bankanna. Það er hægt að selja hluta af lánasöfnum eða aðrar eignir til utanaðkomandi aðila. Efnahagsreikningur banka er dýr geymslustaður fyrir eignir sem tengjast ekki rekstri þeirra með beinum hætti.«

Hann telur að sama skapi skynsamlegt fyrir eigendur bankanna að búta þá niður og selja í einingum. »Ég tel að þeir séu verðmætari með þeim hætti en að þeir verði seldir allir í einu lagi.« Einnig segir hann það verkefni núverandi eigenda að ráðast í frekari hagræðingaraðgerðir.

 

»Landsbankinn er gríðarlega stór. Hann er með íþyngjandi fjármögnun í erlendri mynt og það er nokkurn veginn ljóst að endurfjármögnun er nauðsynleg áður en til sölu kemur. Eigið fé bankans er of mikið og á næstu árum verður erfitt að ná fram viðunandi arðsemi á þetta eigið fé.«

 Þá benti hann á að stór hluti lánasafnsins væri veðsettur og kvaðabundinn gamla bankanum þannig að takmarkanir væru á arðgreiðslum.

 »Arion banki og Íslandsbanki eru þegar komnir í söluvænlegra ástand. Þeir eru minni, ekki ríkir eins mikil óvissa um fjármögnunina og ríkið ræður heldur ekki för.« Einnig sé mögulegt að fjármagna hluta af kaupverði með sölu eigna, til dæmis gæti Arion banki selt Stefni, Okkar líf, Valitor og Landfestar, »og bráðlega Eik og SMI,« sagði Gísli í gamansömum tón."

 Akkúrat. Selja hverjum? Örugglega ekki Jóni og Gunnu.

 

Bankarnir eru of stórir fyrir markaðinn sem er hinn íslenski veruleiki. Af hverju þá ekki að minnka þetta bankakerfi? Af hverju talar enginn fyrirlesara umn þetta? Er það af því að Landsbankinn borgar kaffið og kruðeríið?

 

"..Hann sagði mikilvægt að huga að hagsmunum skattgreiðenda í þessum efnum.

Bjarni Benediktsson, efnahags- og fjármálaráðherra, sagði í opnunarávarpi sínu að hann vildi leita leiða til að afnema ábyrgðaryfirlýsingu ríkisstjórnarinnar vegna innstæðna í íslenskum bönkum. Gísli fagnaði þeim ummælum.

 

»Áður en farið verður að selja bankana verður ríkið að fá þau víkjandi lán, sem það lagði til bankanna, til baka.(Það sem Steingrímur J. setti í þá án heimildar Alþingis)

 

Það var mjög ánægjulegt að heyra fjármálaráðherra tala um að hann sæi ekki fyrir sér að altæk innstæðutrygging yrði eitthvert varanlegt ástand.

Ef ríkið ætlar áfram að verja innlán í topp þarf að gera ansi margar breytingar á núverandi fjármögnun bankanna og setja hömlur á útgáfu sértryggðra bréfa.

Að sama skapi tel ég nauðsynlegt að setja hömlur á eignarhald bankanna á félögum í óskyldum rekstri.«

 

Þar hafa menn það í hnotskurn.

Ríkið er með óleysanlegt vandamál í Landsbankanum. Hann kallar á gríðarleg framlög ef honum er haldið áfram.

Augljósa lausinin til hagræðingar í ríkisrekstri er að leggja niður stofnanir. Er ekki hagræðingarnefnd í gangi við þetta verkefni?

 

Er ekki lausn í því að lýsa  Landsbankann gjaldþrota og borga aðeins út í íslenskum krónum en ekki gjaldeyri út úr búuunum?  

Minnka ríkisbáknið um alla þessa starfsmenn og fleiri afleiður.

Búta hina bankana niður og minnka umfang þeirra og efnahagsreikninga.

Draga inn fjármagnið sem Steingrímur setti í þá og lækka skuldir ríkisins.

Leyfa svo almenningi að taka erlend lán til húsnæðiskaupa á lágum vöxtum hjá erlendum bönkum.

Benda má á að MP banki er einkabanki sem er góður grunnur að almenningshlutafélagi.

Almenningur ætti ekki að láta smala sér í viðskipti hjá Landsbankanum né þeim innlendu og erlendu vogunarsjóðum sem taldir eru eiga Aríon og Íslandsbanka heldur skipta við gegnsæja aðila.

Að Landsbankaelítan skuli geta smalað saman svona fundi til að ræða um þvílíka vitleysu sem þarna blasir við er eiginlega skelfilegt.

Það er rætt fyrir opnum tjöldum hevernig leiða eigi almenning til slátrunar í gegn um lífeysissjóðina til að koma Nomenklatúrunni nýju til allra valda í íslensku fjármálakerfi.

Lausnin sem við blasir er að lífeyrissjóðsiðgjöld landsmanna renni öll til ríkissjóðs til lækkunar skulda hans næstu ár gegn langtíma vaxtalitlum kúluskuldabréfum.

Vaxtabyrði ríkissjóð er óbærileg 90 milljarðar á ári. Ef hún væri frá getur ríkið eflt almannatryggingar og spítala landsins og skapað lífeyrisþegum framtíðar betri kjör en nú stefnir í vegna skuldsetningarinnar.

Allar bollaleggingar Nomenklatúrunnar um framtíðarkauphallardýrð undir sinni stjórn eru óþarfar með öllu

Þær eru bara skelfilegar í besta falli.

Hvers vegna Jón Gnarr?

spyr fólk sig?

Af hverju vill það ekki kjósa flokk Jóns Þorlákssonar. Gunnars Thoroddsen,Bjarna Benediktssonar, Geirs Hallgrímssonar eða Davíðs Odssonar? Þessara glæstu borgarstjóra sem byltu hlutunum? Menn sem fólkið treysti í þá daga? Menn sem stóðu við orð sín og voru þekktir að grandvarleika. Trausti sem er víst einnota hugtak. Glatirðu pólitísku trausti er það líklega óendurkræft að mestu leyti.

Hefur Sjálfstæðisflokkurinn eitthvað breyst? Hafa frambjóðendurnir breyst? 

Hópur mögulegra frambjóðenda breyttist talsvert í dag.

Spurning er hvort það nægir til þess að Jón Gnarr hætti að vera svarið. 

 

Hvaða refsing?

mun fólki framtíðarinnar þykja hæfa hryðjuverkum eða þegar maður myrðir mann að tilhæfulausu?

Verður ekki skortur á refsingarúrræðum í framtíðinni þegar fleira fólk hnappast á takmarkaðar auðlindir? Geta hagkerfi heimsins endalaust tekið við nýju fólki sem sífellt finnur um nýjar leiðir til að gera öðru greiða?  Lifir hvort á öðru eða þar sem hver greiðir öðrum eins og sagt var í þá daga þegar maður spurði á hverju tiltekið þorp lifði. Mun mannúðin rúmast í yfirfullum þjóðfélögum? Eru ekki aðrar refsingar viðhafðar í Kína en hér í fásinninu?

Á Söguöld leyfðu efni manna ekki fangavist sem refsingu. Menn beittu útlegðardómum af landinu. Menn tóku upp fé sem bætur. Menn urðu að drepa hina seku þegar ekki var kostur á öðru betra. Drekkingarhylur og höggstokkur á Alþingi við Öxará. tala sínu máli. Annað var bara ekki í boði vegna aðstæðna.

Mun framtíðin treysta sér til að byggja fangelsi í Hólmsheiðarstíl þar sem hver klefi kostar eins og einbýlishús með lúxusbíl í bílskúr fyrir venjulega fjölskyldu með því að skattleggja þessa sömu fjölskyldu fyrst fyrir byggingunni og svo fyrir rekstrinum ár hvert?  Ráðstafa svo fangelsinu 80 % undir útlendinga sem hingað koma í glæpsamlegum tilgangi aðeins?

Hvaða refsingu myndum við hugsa okkur ef hér kæmi múslímsk hryðjuverkasveit eins og í Nairobi. Hertæki Kringluna eða Smáralind og dræpi svona 200 manns áður en til dæmis Ísraelsk hersveit gæti komið á staðinn til að skakka leikinn?  

Setjum svo að við sætum uppi með 10 fanga úr hópnum? Hvað myndi íslenskt réttarfar treysta sér til að gera í málum þeirra?  Hefja meðferð í Undirrétti? Svo í Hæstarétti?  Hvaða dómur yrði felldur?

Hver yrði hættan á að stéttarfélag hryðjuverkamanna myndi reyna að frelsa fangana á þeim árum sem líða?

Ráðum við Íslendingar við svona nokkuð?

Hvaða refsing myndi okkur þykja hæfa við þetta tækifæri?