23.maður á lista Sjálfstæðisflokksins

til borgarstjórnarkosninga á laugardaginn kemur, Kristinn Karl Brynjarsson, lætur ekki deigan síga í baráttu sinni. Hann skrifar í dag svo:(bloggari feitletrar að vild)

"Þétting byggðar í Reykjavík mætir andstöðu, mismikilli þó, í öllum hverfum borgarinnar nema í Úlfarsárdal. Þar beinlínis hrópar fólk á þéttingu byggðar. Enda er það hverfi óklárað og stór svæði innan hverfisins óbyggð. Óklárað hverfi þýðir það, að fyrirheit um sjálfsagða þjónustu í hverfinu við skipulagningu þess munu aldrei ná fram að ganga á meðan hverfið er óklárað. Það má því vel halda því fram að fólk sem kaus að reisa sér heimili í hverfinu hafi verið svikið um ákveðin búsetugæði sem sjálfsögð þykja í öllum öðrum hverfum borgarinnar.

 

Núverandi borgarstjórnarmeirihluti, væntanlega vegna þess hversu mikla áherslu hann leggur á íbúalýðræði og samráð, vill þó eins og kunnugt er bara þétta byggð í rótgrónum hverfum og helst þar sem andstaða við slíkt er hvað mest. Líkt og hverfaskipulagið fyrir Vesturbæinn ber hvað gleggst vitni um. En frægt var með endemum þegar meirihlutinn hrökklaðist til baka með samþykktar skipulagstillögur sínar úr umhverfis- og skipulagsráði er þær komu til afgreiðslu í borgarráði.

 

Tillögurnar fara þó ekki í pappírstætarann þó þeim hafi verið hafnað í borgarráði. Heldur munu þær koma fram aftur að loknum kosningum í vor haldi núverandi flokkar meirihluta í borgarstjórn. Tillögunum var bara frestað vegna þess hversu umdeildar þær voru í aðdraganda kosninga.

 

Núverandi borgarstjórnarmeirihluti talar beinlínis gegn því að Úlfarsárdalurinn verði kláraður með þeim hætti að sómi verði af. Rökin fyrir slíku eru þau, að það þurfi að minnka bílaumferð inn í vestari hluta borgarinnar. Það eru þó allar líkur á því að bílaumferð inn í vestari hluta borgarinnar kemur vart til þess að minnka þó ekki verði meira byggt í Úlfarsárdal. Það er nefnilega eftirspurn eftir íbúðum í úthverfum. Ef Reykjavíkurborg býður ekki upp á þann möguleika að búa í úthverfi, þá rísa bara þau úthverfi sem eftirspurn er eftir í öðrum sveitarfélögum.

 

Það mun þó verða svo að þeir einstaklingar sem neyðast til vegna skorts á húsnæði að velja til búsetu úthverfi í öðru sveitarfélagi á höfuðborgarsvæðinu en Reykjavík munu velflestir vinna í Reykjavík. Þeir halda uppi þeirri umferð inn í vestari hluta borgarinnar er núverandi borgarstjórnarmeirihluti telur sig geta spornað við með því að þröngva þéttari byggð í grónum hverfum borgarinnar upp á þá sem þar búa nú þegar.

 

Sjálfstæðisflokkurinn í Reykjavík er hlynntur þéttingu byggðar á réttum forsendum. Flokkurinn telur hins vegar að endurskoða þurfi mörg áform um þéttingu byggðar og vinna þau velflest betur. Við þéttingu byggðar í grónum hverfum borgarinnar verður að huga að búsetugæðum þeirra sem nú þegar búa í þessum hverfum.

 

Eins mun flokkurinn gæta þess að jafn dýrmæt útivistarsvæði og Laugardalurinn verði ekki þéttingaráformum að bráð, komist hann til valda í borginni. Þéttum byggð í sátt og samlyndi við borgarbúa og klárum ókláruð hverfi. Eini raunhæfa leiðin til að tryggja að svo verði er að kjósa Sjálfstæðisflokkinn í borgarstjórnarkosningunum 31. maí næstkomandi. "

Það er með ólíkindum að Reykvíkingar skuli ætla að loka augunum fyrir öllu sem aflaga hefur farið í Borginni og endurkjósa núverandi meirihluta. Undirskriftir 70 þúsund manns til varnar Reykjavíkurflugvelli skulu að engu hafðar og flugvöllurinn skal sleginn af með Aðalskipulaginu. Rögnunefndin var aðeins  blekkingarspil Dags B. og S.Björns tlil að forðast umræður fyrir kosningarnar. Eftir viku fer niðurrifsstarfsemin á gang á fullum krafti.

Þrátt fyrir hetjulega baráttu 23. manns á lista lítur ekki út fyrir annað en að meirihlutinn haldi völdum, sé að marka skoðanakannanir. 

Mismununin mikla

í lífeyrisréttinfum verður Guðjóni Tómassyni að umræðuefni. í Morgunblaðsgrein í dag. Meðan ríkisstarfsmenn hafa fyrir löngu sótt sér með verkföllum fyllilega sambærileg laun eða betri og eru á almennum markaði, þá hafa þeir haldið eða aukið á verðtryggð lífeyrisréttindi  sín sem áður voru uppbætur vegna lágra launa. Guðjón skrifar:(bloggari feitletrar að vild)

"Sé litið yfir tímabilið frá 1956 til ársloka 1990 er það fyrsta sem kemur í ljós, að sé Sjálfstæðisflokkurinn ekki með í ríkisstjórninni þá virðist sem stjórnirnar missi allt aðhald í stjórnun fjármála og eytt hafi verið langt umfram sjálfsaflafé á hverjum tíma og það er alltaf ávísun á verðbólgu. Það er lítill munur á óstjórninni hjá Hermanni Jónassyni og syni hans Steingrími Hermannssyni. Hins vegar keyrði alveg um þverbak hjá stjórnum Ólafs Jóhannessonar eftir að hann sagði við vinnuveitendur að menn hefðu nú oft þurft að stinga sér til sunds, þó ekki sæist til lands. Enda náði verðbólgan vel á annað hundrað prósent, enda varð stjórnin að segja af sér og við tók ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Alþýðuflokks, sem nefnd var Viðeyjarstjórnin.

 

Hjá öllum hreinum vinstristjórnum virðist aldrei hugað að því að eiga fyrir útgjöldum, heldur að ráðstafa fjármunum sem ekki eru til. Það er einnig rétt að hafa það í huga, að það var ekki kvótakerfið sem olli núningi milli þings og þjóðar. Það var hið frjálsa framsal kvótans, sem vinstri stjórn Steingríms Hermannssonar, Alþýðuflokks og Alþýðubandalags ákvað að lögfesta án þess að taka upp veiðigjöld samhliða. Þessi axarsköft hafa kostnað, að nánast hefur verið stríðsástand milli útgerðar og þjóðar í um það bil tvo áratugi.

 

En lítum þá aðeins á það sem hefur verið að gerast í borgarmálunum. Allt frá því Ingibjörg Sólrún hóf innrás í borgarmálefnin hafa fjármál borgarinnar verið afar döpur. Byrjað var að ráðast á tvö öflugustu fyrirtæki borgarinnar, það er Hitaveitu Reykjavíkur og Vatnsveitu Reykjavíkur. Þessum fyrirtækjum var steypt saman í Orkuveitu Reykjavíkur. Síðan var fyrirtækið gjörsamlega holað að innan með skattlagningum til borgarsjóðs. Mér þykir það merkilegt að blaðamenn skuli ekki hafa upplýst þjóðina um það sem þarna var að gerast. Þessi stöndugu borgarfyrirtæki voru nánast gerð gjaldþrota. Já Bretar eiga sitt Royal Alberthol , en við fengum bara Royal Alfreðhol og þegar húsnæðið var tekið í notkun sendi Alfreð Þorsteinsson út boðskort í sínu nafni og hættu þá margir við að koma, þar sem þeir þóttust vissir um að hann greiddi ekki kostnaðinn.

 

Vissir þú lesandi góður, að það er búið að setja sérstök lög, sem undanþiggja Reykjavíkurborg frá því að vera undir skuldahámarki því sem öllum sveitarfélögum ber að vera undir? Já, Steingrímur og Jóhanna sáu um sína. Eins kjörtímabils frestun til handa Reykjavíkurborg. Mér finnst eins og merking orðanna dagsatt hafi breyst eftir að Dagur B. Eggertsson varð oddviti borgarstjórnar. Það er alltaf reynt að fela sannleikann með marklausu orðagjálfri um það sem þeir vilja gera, en gera ekki.

 

Eru allir jafnir fyrir lögum? Nei, aldeilis ekki, því hér vaða uppi sjálftökuhópar opinberra starfsmanna í ráðuneytum og sveitarstjórnum, sem virðast passa það, að þeir séu ávallt aðeins jafnari en aðrir. Þetta stafar eflaust af því að það er sammerkt með öllum þessum: ráðherrum, þingmönnum og sveitarstjórnarmönnum, að þeir hafa val um það í hvaða lífeyrissjóð iðgjöld þeirra fara og velja auðvitað allir sjóð með ríkisábyrgð. Hins vegar þurfa þeir sem eru í almennu sjóðunum að lúta tryggingafræðilegu mati, sem í mörgum tilfellum hefur leitt til lækkunar á greiðslu til lífeyrisþega um allt að 40%. Í dag eru skuldir ríkissjóðs vel á sjötta hundrað milljarða vegna ríkisstarfsmanna. En þar með er ekki öll syndasagan sögð, því með þessu er aðeins búið að bæta við öllum þeim sem áður er búið að skerða lífeyri hjá sem ábyrðarmönnum á heildarskuldbindingum ríkisins vegna skuldar ríkisins við lífeyrissjóð opinberra starfsmanna.

 

Þar sem mér hefur ekki tekist að fá upplýsingar um hversu margir eru í kerfinu hvoru fyrir sig, þá er mér ómögulegt að segja með vissu hver munurinn er, en trúlega er hann yfir eittþúsund milljarðar króna. Það er ljóst, að þessum mismun er ekki hægt að eyða með einu pennastriki. Og enn síður er hægt að troða þessum mismun undir jafnræðisreglu stjórnarskrárinnar. Krafa mín er einföld, Alþingi ber að sjá til þess, að allir landsmenn séu jafnir fyrir lögum þessa lands. Það er til dæmis alveg óþolandi að lesa í viðtali við seðlabankastjóra, að séreignarsparnaður hans væri 7%, þegar hann var 4% hjá öðrum, og síðan lækkaður í 2%. En þegar ég kannaði málið frekar kom í ljós að þetta er almennt hjá fjármálastofnunum. Já, þeir fengu hér áður 13. mánuðinn, en núna fengu starfsmenn Landsbankans sérstakan bónus, kringum mánaðarlaun, fyrir að vera til eða hafa staðið sig það vel að ná inn fjármunum af þeim sem voru að missa allt sitt. Hverskonar siðgæði er þetta sem þjóðinni er boðið upp á? Þennan ósóma verður að stöðva og draga þetta sjálftökulið út úr ráðuneytunum, og sjá til þess að það hafi engan aðgang að gerð kjarasamninga fyrir hönd ríkisins. Það að binda laun við ákveðna menntun eða prófgráður verður að hætta, enda hefur það aldrei átt rétt á sér. Ég vil til glöggvunar taka tvö dæmi, annars vegar er það breytingin á námi til ljósmóður, sem fór úr tveggja ára framhaldsnámi í sex ára háskólanám. Var breytingin af faglegum eða kjaratæknilegum ástæðum? Fyrir tæplega 40 árum síðan fór kunningi minn til Bretlands í flugnám og lauk því. Hann flaug síðan sem flugstjóri um allan heim. En þegar hann fluttist heim til Íslands hafði hann ekki réttindi hér, þar sem búið var að skilyrða það að viðkomandi hefði lokið landsprófi, þó það hafi ekkert með flugkunnáttu að gera.

 

Ágætu ráðherrar, þingmenn og starfsfólk Alþingis, það er ykkar að sjá til þess, að allir landsmenn búi við sömu lög, og sjá til þess að stjórnarskráin sé virt. Það þarf að byrja á því að segja sannleikann og biðja þjóðina afsökunar á stjórnarskrárbrotum ykkar. Síðan þurfið þið að vinna að víðtækri samvinnu um leiðréttingu á þeim mun sem er milli almenna lífeyrissjóðakerfisins og opinbera kerfisins. Fyrr verður aldrei nein þjóðarsátt.

 

Engar smjörklípuaðferðir né heimildir til innleiðingar á kaupaukakerfum hjá bankamönnum né opinberum starfsmönnum, sem vinna hjá ráðuneytum eða öðrum stofnunum ríkisins. Það verður að komast fyrir allar heimildir til sjálftöku launa hjá öllum þjónustuaðilum ríkisins. Leggja þarf niður kjararáð, en þess í stað verði skylt að leita samþykkis fyrir öllum breytingum á launum opinberra starfsmanna hjá heildarsamtökum atvinnulífsins, það er SA og ASÍ, til að hindra aðgengi sjálftökufólksins að beinum samningum við ríkið.

 

Kjósandi góður, nú ber nauðsyn til að huga að uppbyggingu heiðarlegs þjóðfélags, þar sem allir eru jafnir fyrir lögum, en til þess að svo verði þarf að tryggja að aldrei aftur verði mynduð hrein vinstristjórn. Þegar Framsókn festist í vinstrivillunni þá hrynja öll fjármálin, sama hve oft menn reyna að breiða yfir slóð sína með nafnabreytingum á flokksbrotunum. Alþýðuflokkur verður Samfylking, Besti flokkurinn verður Björt framtíð, allt gert til að blekkja, en enginn þorir að segja sannleikann um ástand þjóðarbúsins, né að upplýsa það hvernig þeir þverbrjóta stjórnarskrána nær því daglega."

Svo mörg eru þau orð. Alþingismenn þegja vandlega yfir því að þeir eru daglega að hygla sjálfum sér með því að tryggja sér verðtrýggðan lífeyri umfram almenning sem verður á endanum að borga fyrir lúxusinn til opinberra starfsmanna af skertum lífeyri sjálfs sín. Þeir ræna umbjóðendur sína á hverjum degi og draga till sín lífeyri sem öðrum stendur ekki til boða.  Það væri gaman að fá upplýst hver mánaðarlaun fyrrum ráðherra verða þegar þeir láta af störfum. Reikna til dæmis þá með lengstan starfsaldurinn til að verkamenn þessa lands fái réttan samanburð.

Hverniger hægt að afgreiða fjárlög ár hvert og láta sem eftirlaunaskuldbindingin sé ekki til.

Eða hin mikla  mismunun milli Jóna og séra Jóna.

 

"Er andúð á nasisma útlendingahatur?

Svarið við spurningu hér að ofan er að sjálfsögðu neitandi og vandséð að nokkrum heilvita manni myndi detta til hugar að svara spurningunni játandi. Sömu sögu er að segja ef spurt hefði verið hvort andúð á kommúnisma bæri vott um útlendingahatur. Allir sjá hversu fráleitt það er að jafna þessar
hræðilegu alræðisstefnur við kynþætti eða þjóðir. 
 

Kommúnisminn og nasiminn skildu eftir dauða og eyðileggingu víða um heim á seinustu öld. Tölum um mannfall ber ekki saman en óhætt er aðfullyrða að 100-200 milljónum manna hafi verið fórnað á altari þessara alræðishugmynda sem fjöldinn allur af fólki hérlendis trúði á og trúir jafnvel ennþá á.    A.m.k. á kommúnistastjórnin á Kúbu ennþá formælendur hér eins og það hljómar nú ótrúlega. Þessar tvær alræðisstefnur eru náskyldar vinstristefnur en vinstri mönnum er þó gjarnt að kennar nazisma við hægri stefnu sem er alrangt. Hægri stefna í stjórnmálum leggja áherslu á fortaklausum réttindum einstaklingsins og rétti hans til athafna svo lengi en sá réttur hindrar ekki rétt annars einstaklings til athafna.
 

Nazismi eða öðru nafni nasjónal sósíalismi er auðvitað vinstri stefna þar sem virðing fyrir rétti einstaklingsins verður að víkja fyrir hagsmunum fjöldans.  Vegna virðingaleysis fyrir rétti  einstaklings
var hægur vandi fyrir leiðtoga þessarra hreyfinga að standa fyrir viðurstyggilegu blóðbaði á eigin þegnum eins og á þegnum annarra þjóða. Þarna vopru fremstir í flokki Stalín, Hitler, Maó, Pol Pott, Castro. Stalin og Mao eru taldir hafa drepið hvor um sig 70-80 milljónir eigin þegna fyrir utan þá
sem fórust í stríðum.
 

Heimurinn er ekki laus undan hættulegum alræðisstefnum þó að kommúnismi og nasismi hafi lagst í nokkurn dvala um hríð a.m.k. Islam er slík hugmyndafræði náskyld nasisma og kommúnisma en aðeins hættulegri því að trúarrugli er blandað inn í hryllinginn. Islam er ekki trúarbrögð til einkanota
fyrst og fremst heldur stjórnarfyrirkomulag fyrir heiminn og eftir það til ástundunar fyrir einstaklinga. Islam viðurkennir ekki rétt einstaklingsins og hafnar lýðræði. Réttur allra nema múslímskra karlmanna er fyrir borð borinn.
Stefna Islam er að kúga allan heiminn undir yfirráð Islam og Sharíalög sem eru hrein andstyggð í augum þeirra Vesturlandabúa sem hafa kynnt sér þau enda í andstöðu við almenn og sjálfsögð mannréttindi í okkar augum og afar ofbeldisfull. Rasismi er mjög áberandi í Islam.
 

Talið er að múslímar hafi drepið hátt í 300 milljónir manna þær 14 aldar síðan þessi fáránlega hugmyndafræði komst á flot. Ein blóðugasta sagan þar er hvernig menning Indlands var lögð í rúst og 80 milljónir hindúa voru myrtir. Islam hefur hvarvetna fært með sér dauða og eyðileggingu. Islam
hefur nýtt sér ríkidæmi þeirra landa sem það hefur lagt undir sig og stærir sig af afrekum þjóða sem það leggur undir sig. Fljótlega legst þó drungi og niðurlæging yfir þessi lönd enda er íslömsk menning afar snauð og frumstæð. Þar sem áður stóð vagga vestrænnar menningar fyrir botni Miðjarðarhafs hefur ríkt stöðnum og upplausn í margar aldir eins og við erum vitni að í fréttunum daglega. Þetta vesalings fólk sem býr við þennan fáránleika er innrætt með þá bábilju að vandi þeirra stafi af nýlendustefnu Vesturlanda. Staða þessara landa hefur þó farið síversandi eftir að nýlendutímabilinu lauk um miðja síðustu öld. 

Síðan vinstri menn og íslamistar tóku höndum saman um irönsku byltinguna sem færði ayatollhum völdin í Iran 1979 hefur jihad ( heillagt útþennslustríð Islam) farið vaxandi um heim allan í ýmsum myndum en olíuauður Saudi Arabíu hefur einnig verið ótæpilega notaður til að innræta islamskt trúaræði í unga múslíma um heim allan og þá ekki síst á Vesturlöndum í gegnum tugþúsundir af moskvum sem hafa verið reistar fyrir olíupeninga.  

Músalímar eru um 1.4 milljarðir. Flestir þeirra eru friðsamir en talið er að um 20% múslíma séu salafistar þ.e. vilja fylgja í einu og öllu hreinu Islam eins og það var stundað á 7. öld á tímum Múhammed og lærisveina hans. Sú saga er afar ofbeldisfull og alblóðug en Múhammed, hin
fullkomna fyrirmynd múslíma,  er hryllilegur maður eins og honum er lýst í hadíðum, Kóraninum og opinberri æfisögu hans. Samkvæmt þessu eru um 280 milljónir múslíma í heimunum sem telja
útbreiðslu  Islam  réttlæta blóðug illvirki enda eru framin að meðaltali 5 mannskæð fólskuverk á dag í nafni Islam eða um 19400 talsins síðan 11. september 2001.  

Sá sem hefur andúð á þessari hugmyndafræði, Islam, er ekki sekur um útlendingahatur frekar en sá sem hefur andúð á nasisma og kommúnisma. Sá sem hefur varann á sér gagnvart mönnum sem aðhyllast hryllinginn er ekki haldinn lágkúrulegu útlendingahatri né rasisma. Sá sem ekki gerir það er haldinn vanþekkingu eða heimsku.  

Eitt helsta einkennið á umræðu á Íslandi er hvað hún er oft glórulaus og að á henni finnst oft enginn haus né hali.  Nú er upphlaup vegna yfirlýsingar oddvita Framsóknar í í Reykjavík um að endurskoða beri  úthlutun borgarinnar á  lóð undir mosku í Sogamýrinni. Lektor í stjórnmálafræði kemur fram í Sjónvarpi og blandar í umræðuna mældan ótta tiltekins fjölda Íslendinga við mikinn fjölda innflytjenda. Hún forðast að nota orðið xenofóbía, útlendingahatur, en lætur að því liggja að það liggi að baki þessari yfirlýsingu meðan minni spámenn hrópa útlendingahatur, útlendingahatur.

 Ef lektorinn, sem  ætti að hafa stöðu til þess að ræða málin af þekkingu, fellur í þessa gryfju er ekki að undra þó að fávís lýðurinn vaði delluna upp fyrir axlir. Lektorinn gerir sem sagt ráð fyrir að íslam sé „útlendingur“ og að andstaða við að byggja mosku sé vegna þess að heimóttalegir Íslendingar í sauðalitum séu hræddir við útlendinga.

Staðreyndin er sú að þekking íslenska háskólasamfélagsins á íslam, sem er raunar hugmyndafræði en ekki kynþáttur, er afar takmörkuð svo ekki sé meira sagt og kannski það sem verra er: Hún er bókstaflega röng og því hættulegt fyrir þekkinguna í landinu hvert sinn sem álitsgjafar háskólasamfélagsins kjósa að tjá sig um málefnið. Unga, fallega konan, lektorinn sem kemur fram í nafni fræðanna er vorkun. Vankunnandi en hrokafullt háskólasamfélag ól hana upp og þar er enginn til að leiðrétta hana. Menn eins og ég, sem erum þó að reyna, erum afgreiddir sem ofstækismenn og þar með ómarktækir.

Þess vegna er erfitt fyrir almenning að átta sig á eðli þessa hættulega alræðiskerfins, sem er sambærilegt við kommúnisma og nasisma og hefur reynst mannkyni miklu skeinuhættara en alræðisstefnur 20. aldar.

Ég er ekki kjósandi í Reykjavík og get því ekki stutt Sveinbjörgu Birnu en lýsi yfir ánægju minni með að hún skuli hafa kjark og vit til þess að taka þetta mál á dagskrá. Hún hefur búið í Saudi-Arabíu og hún veit eins og allir sem þar hafa verið hvers konar hryllingur íslam er og hvað er í húfi til þess að halda þessari manneskjufjandsamlegu helstefnu frá landinu. Við sjáum vítin til að varast á hverjum einasta degi  í fréttum þó að frásagnir af hryllingsverkum í nafni íslam sé orðin slík síbylja að eyrun eru að lokast og aðeins örfáar fréttir af voðaverkum komist fyrir eyru almennings."

Svo   skrifar Valdimar Jóhannesson um afstöðu sína til Islam, Valdimar hefur öðrum mönnum framar varað við því hvað Islamistar eru og hvað þeir boða.  Reynslan sýnir að þar sem Islam hefur fengið fótfesti fylgja skuggabaldrar Islamista eftir í kjölfarið.

Þessvegna er erfitt að láta útbreiðslu Islams í Reykjavík með moskubyggingu á besta stað mæta hlutleysi sínu einu. Fólk hefur skoðanir á þessari gjörð meirihlutans í Reykjavík. Og ólíklega eru samsinntir í miklum meirihluta.

Sveinbjörg Framsóknarframbjóðandi hefur haft kjark til að tala upphátt um þetta mál sem  snertir hvern einasta mann og afkomendur hans meira en menn vilja vera láta.

Fólk er fífl

sagði athafna-og markaðsmaðurinn. Þessi orð urðu fleyg og af ýmsum ástæðum.

Nú standa fyrir dyrum kosningar til bæjarstjórna. Skiljanlega horfa menn til Reykjavíkur þar sem uppi  er sú sérkennilega staða að þeir sem ábyrgðina bera á öllu því sem aflaga hefur farið og blasir við flestum, njóta mests trausts til að laga það.

Húsnæðisskortur er mikill í Borginni. Stefna vinstri flokka er að sem flestir verði leiguliðar í opinberu húsnæði. Þar á leigan að verða viðráðanleg og sanngjörn. Dagur B. er búinn að gefa það út að hann ætli að byggja allt að 3000 íbúðir á kjörtímabilunu, sem uppfylla þessi skilyrði. Allar skoðanakannanir sýna að til þessa verður hann kjörinn.

Ég hitti iðnaðarmann sem stendur uppi með fullbúin raðhús sem hann þarf að selja, Þau kosta hann 330 þúsund krónur á fermetrann þar sem þau standa án þess að hann telji sig græða neitt á þessu.

Ef þetta er byggt á yfirdrætti  þá er vaxtakostnaðurinn einn rúm 3  þúsund á fermetrann á mánuði.Þá sést að leiguverðið er 300 þúsund á mánuði fyrir 100 fermetra bara vegna vaxtanna áður en farið er að borga af eða greiða kostnað. Þó að borgin niðurgreiði hálfa vextina þá er löng leið að ódýrri húsaleigu 

Fólk trúir því sem sagt að Dagur B.  geti byggt ódýrar, fengið ódýrari peninga osfrv.en venjulegir iðnaðarmenn. Þessu trúir fólk og greiðir þessu atkvæði. 

Er ástæða fyrir þessum fleygu orðum athafnamannsins? 

Bílahatrið

ríður sem kunnugt ekki við einteyming hjá vinstri meirihlutanum í Reykjavík auk þess sem það teygir sig inn í aðra flokka. 

15. maður á lista Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík, Ólafur Kristinn Guðmundsson skrifar athyglisverða grein í MOrgunblaðið í dag:(Að vanda feitletrar bloggfari að vild)

"Undanfarin fjögur ár hefur núverandi meirihluti í borgarstjórn Reykjavíkur unnið að því leynt og ljóst að gera einn samgöngumáta tortryggilegan og gera þá sem kjósa að nota fjölskyldubílinn sem samgöngutæki að annars flokks borgarbúum. Á sama tíma er reynt með öllum tiltækum ráðum að stjórna því hvernig fólk ferðast og þröngva fólki á þá samgöngumáta sem þeim sem ráða hugnast best. Þessi forsjárhyggja er farin að minna óþyrmilega á stjórnunarhætti í Norður-Kóreu.

 

Samgöngur eru ein af þeim veitum sem sveitarfélögum ber að halda úti fyrir íbúana, alveg eins og hitaveita, vatnsveita, fráveita o.s.frv. »Samgönguveitan« samanstendur af mismunandi gerðum umferðar, sem allar eiga að vera jafn réttháar. Fólk á rétt á að velja hvort það kýs að ganga, hjóla, nota almenningssamgöngur eða fjölskyldubílinn. Það er nákvæmlega engin ástæða til að mismuna, eða etja þessum aðferðum til að ferðast hverri á móti annarri. Aðrar þjóðir og borgir gera það ekki, heldur sjá til þess að þetta vinni allt saman, samfélaginu til heilla.

 

Staðreyndin er sú, að um eða yfir 80% Reykvíkinga hafa kosið að nota fjölskyldubílinn sem helsta samgöngutæki sitt. Þau 20% sem eftir standa nota og hafa fullan rétt til þess að velja annað, en jafnvel þeir nota fjölskyldubílinn einnig, þegar þeir telja sig þurfa þess.

 

Bílar og samgöngumannvirki eru því eitt mikilvægasta samskiptakerfi okkar og grundvöllur vöruflutninga, þjónustu og að fólk geti hitt hvert annað þegar það vill. Það er eins og þeir sem nú beita sér hvað mest gegn því að fólk noti bíla líti svo á, að bíllinn sé einhverskonar skepna, sem ætli sér að útrýma mannkyninu, en svo er ekki. Bíll er bara tæki sem við mannfólkið höfum fundið upp til að gera líf okkar betra og þægilegra. Í hverjum bíl er fólk, sem hefur valið að fjárfesta í þessu tæki, greiðir fullt af sköttum fyrir þægilegheitin og á heimtingu á þjónustu að sama skapi. Þeir sem nota fjölskyldubílinn greiða mun hærri opinber gjöld til samfélagsins en þeir sem kjósa aðra samgöngumáta, auk þess að skapa þúsundir starfa.

 

Mjög stór hópur fólks á ekki annan möguleika en að nota fjölskyldubílinn til að komast á milli staða. Það eru ekki allir sem hafa heilsu eða löngun til að hjóla eða ganga af ýmsum ástæðum. Margir geta ekki notað annað vegna vinnu sinnar, fjarlægða o.fl. Síðan búum við hér á norðurhjara veraldar og því hefur veðurfar mikið að segja, sem og fjarlægðir í dreifbýlu og stóru landi.

 

Mestu skiptir þó að allar gerðir samgangna séu greiðar, hagkvæmar, mengunarlitlar og umfram allt öruggar. Allar þjóðir glíma við að láta alla samgöngumáta vinna saman. Nægir þar að nefna Hollendinga, en þeim tekst að vera öruggasta land í heimi þegar kemur að fjölda umferðarslysa, enda hafa þeir látið alla samgöngumáta þróast í sátt og samlyndi.

 

Stefna núverandi meirihluta í Reykjavík er þveröfug. Nú á að þvinga meirihluta borgarbúa til að nota þann samgöngumáta sem eru leiðtogunum þóknanlegur og reyna að steypa öllum í þeirra persónulega mót. Þeir sem nota fjölskyldubílinn eru gerðir að annars flokks borgurum og allt gert til að hindra þeirra för með tilheyrandi kostnaði og töfum fyrir þá sem eru akandi og óþarfa mengun og sóun fyrir samfélagið. Gerður var samningur við síðustu ríkisstjórn um að fara í engar framkvæmdir í samgöngumálum í Reykjavík. Viðhald er nánast ekkert og því allar götur að molna niður.

 

Þessari þróun þarf að snúa við og það er tækifæri til þess 31. maí næstkomandi. Sjálfstæðisflokkurinn hefur skýra stefnu í þessum málaflokki. »Sjálfbærar skynsamar samgöngur fyrir alla.«

Hér er talað tæpitungulaust um staðreyndir málsins. Fátt var meira kærkomið í minni litlu fjölskyldu en þegar við komumst yfir fyrsta bílskrjóðinn, 13 ára gamlan Bjúikk sem hún amma mín blessuð gaf mér aura fyrir.

Við gátum komist með börnin úr kjallaranum í Skipasundinu á gras út fyrir bæinn eða heimsótt foreldrana sem bjuggu ekki í strætófæri. Okkur fannst við hafa himinn höndum tekið og maður lá hiklaust löngum  í götunni við að gera við hann. Sannkallaður fjölskylduarinn var þessi bíll. Enn hangir upp hjá okkur stór litmynd af þessum fjölskyldugimsteini sem hann sannarlega var.

Ég skil alls ekki hvernig þær fjölskyldur ætla að lifa, sem eiga að búa bíllausar í blokk í Vatnsmýrinni þar sem flugvöllurinn er nú. Hvernig þær geta farið með börnin sín til að heimsækja ættingja og vini?Hvert börnin eiga að fara út til að leika sér? Eru Kvosarbúllurnar hinn eftirsóknarverði nábúi barnafólksins í 101?

Það er ánægjulegt að þessi frambjóðandi Sjálfstæðisflokksins í 15.sæti vekur athygli á bílahatri meirihlutans í Borgarstjórn Reykjavíkur. 

 

"Þegiðu háttvirtur þingmaður

Vigdís Hauksdóttir. Svo mæltist Steingrími J. á lokamínútum klukkustundar ræðu á lokametrum þingsins nú í vor. Síðan sakaði hann forseta þingsins um að sitja sofandi í forsetastól.

Aðeins eitt orð skapaði þennan ofsa hjá þingmanninum: »Landsbankabréfið«. Allt byrjaði þetta með samningi 15. desember 2009 þegar Steingrímur J. Sigfússon var fjármálaráðherra. Hann samþykkti að Nýi Landsbankinn gæfi út 260 milljarða skuldabréf til þrotabús gamla Landsbankans í evrum, pundum og bandaríkjadollurum. Eftir að Hæstiréttur dæmdi gengislánin ólögleg komu fram áhyggjur af því að bankinn gæti ekki staðið undir skuldabréfinu. Það voru m.ö.o. færðar handónýtar eignir án nokkurra efnislegra fyrirvara inn í Nýja Landsbankann. Á þessum tíma var nokkuð sjáanlegt að gengistryggð lán væru ólögleg eins og seinna kom á daginn og varað var við.

Auk þess var gefið út 92 milljarða skilyrt skuldabréf og er það m.a. ástæða þess að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar gaf það út á blaðamannafundi þann 3. desember 2010 að meira yrði ekki gert fyrir heimilin, slík var harkan í innheimtuaðgerðum.

Saman standa þessi bréf í 350-360 milljörðum í erlendum gjaldeyri sem ekki er til. Þetta er klafi um háls þjóðarinnar um langa framtíð. Hin hliðin og nátengt þessu máli eru Icesave-samningar Steingríms sem að lokum og eftir mikla baráttu voru dæmdir sem ólögvarin krafa. Eftir að fundargerðir frá þessum tíma voru birtar þá er augljóst að allan tímann var verið að friða erlenda kröfuhafa, fórna þjóðarhag og ganga í berhögg við neyðarlögin. Ekki er hægt að hugsa þá hugsun til enda hefði Steingrímur J. náð sínu fram í báðum málum. Því er von að fyrrverandi fjármálaráðherra sem hefur landað svo »glæsilegum samningum« við alþjóðlega fjármálaheiminn fari af hjörum þegar kvenkyns þingmaður uppi á Íslandi truflar handritið og hvísli í hliðarsal Alþingis »Landsbankabréfið«."

Þetta er grein eftir þessa háttvirtu þingkonu í Morgunblaðinu frá í dag.

Hún er er að tala um sama Steingrím J. Sigfússon og lögleiddi veðsetningu kvótans og framsalið. Sama Steingrím J. Sigfússon sem dróg Geir Haarde fyrir Landsdóm "með hryggð í hjarta"og krókódílstárin glitrandi í augunum.  Sama Steingrím J. Sigfússon sem hafði áður kýlt  Geir Haarde inni á Alþingi í bræðiskasti.

Sama Steingrím J. Sigfússon sem kostaði þjóðina hundruð milljarða með afskiptum sínum af SpKef, BYR, VBS, Saga Capital, Íslandsbanka og Arajón-banka til viðbótar Landsbankahneykslinu.

Og þessum sama Steingrími J. Sigfússyni á þjóðin að borga verðtryggðan lífeyri og margföld eftirlaun umfram þá öreiga sem hann segist bera mest fyrir brjósti.

Íslenskir fjölmiðlar standa á öndinni í hvert sinn sem þessi maður tekur til máls. Allstaðar er hann með skoðanir sem vekja meiri athygli fréttamanna en nokkuð annað. Skrifar bækur sem afla drjúgra tekna í vasana.

Sem betur fer þagnar háttvirtur þingmaður Vigdís Hauksdóttir ekki þó henni sé sveijað eins og hundi á réttarvegg af ótíndum dóna. 

Sprakk hjá Degi?

á hjólhestinum hans?

Hann hefur neyðst til að nota bíl borgarstjórans til að komast leiðar sinnar aumingja skinnið. Vonandi hefur hann ekki lent í því að keyra um Borgartún eða Hofsvallagötu á sinni leið. Gísli Marteinn, Áslaug Friðriks eða Hildur Sverrisdóttir  hafa líklega ekki getað lánað honum sín hjól þó að Dagur hefði átt það margfaldlega skilið hjá þeim.

Ljóta rövlið í þessum Sjálfstæðismönnum alltaf? Vonandi er Dagur búinn að útvega sér bætur til að gera við púnktéringuna.

 

Hugleiðing um gildi forvarna

er að finna á facebook síðu sem ég rakst á.

 

 

Do you agree with this?

(Textinnsegir: Biflíur eru ekki leyfðar lengur í skólum en mælt er með þeim í fangelsum. Ef börnum  væri leyft að lesa hana í skólum myndu þau kannski ekki lenda í fangelsum)  

Ég hef velt því fyrir mér hversvegna ekki megi ákveða þetta eða hitt í grunnskólum landsins. Það má ekki gefa börnum biflíu þó að Gídeon félagið hafi gert það í áravís. Þá er sagt að halli á Kóraninn, Bagvad Gíita, Baháa, Zaraþústra, Samfylkinguna  eða hvað eina. Það má ekki kenna kristinfræði lengur sem var uppsláttarfag hjá manni í den og lagfærði aðaleinkunnina. Lítandi til baka sé ég ekki að að ég hafi beðið meiri skaða af þessu en mörgu öðru sem maður neyddist til að læra síðar á lífsleiðinni.  Kannski hefur barnalærdómurinn fylgt manni alla tíð og haft á mann áhrif meira en maður veit. Hver svo sem boðskapurinn var grannt skoðað..

Nú má ekki kenna krökkum a íslensku í skólunum nema að kenna þeim líka á þeirra móðurmálum. Þrátt fyrir það aðþessi innflytjendastefna boði að menn skuli ein lög hafa í landinu og einn sið eins og Ljósvetningagoðinn boðaði á þeirri tíð.  Allt er orðið fullt af einhverju kjaftæði um sérþarfir minnihlutahópa eins og homma og lesbía sem voru ekki til þegar ég var í grunnskóla. Þá var fullt af negrum á götunum með hernönnunum og maður var heimagangur í kömpunum þar sem orðið barnaniðingur þekktist ekki. Jessús hvað fólkið var bláeygt í þá daga. Auðvitað þekkti maður Gauja sóda, Libba dóna og svoleiðis kalla. Þeir voru bara hluti af tilverunni og maður sneiddi hjá þeim og var svo heppinn til viðbótar.

Mér finnst þessi jafnréttis umræða löngu komin út í öfgar og vera orðin okku fjötur um fót. Við megum ekki gera það sem okkur finnst rétt vegna þess að einhverjir oft sjálfskipaði varðhundar rjúki upp með mannréttindagjammi og Evrópugelti.

Samt er mikið talað um gildi forvarna og styður maður það í sjálfu sér. Því lengur sem fólki er haldið frá sollinum því betra.  En skyldi ekki geta komið að því að nauðsynlegar forvarnir verði bannaðar af því að þær trufli einhver réttindi minnihlutahópa eins og t.d. Islamista og fleiri slíka? Maður sér nefnilega ekki fyrir endann á vitleysunni. 

Trúum við öll á kvótakerfið?

alveg eins heitt og haldið er að okkur frá degi til dags með allt að trúarlegum pólitískum hita í sumum stjórnmálaflokkum.

Jón Kristjánsson hefur lengi verið á annarri skoðun. Hann hefur bæði verið hundeltur fyrir skoðanir sínar og hunsaður ítrekað af okkar opinberu vísindamönnum sem segja það sem passar í kramið hjá útgerðaraðlinum og bönkunum. En bankarnir verða að halda uppi andlagi kvótaveðsetningarinnar svo bækurnar stemmi.

Jón og félagar hafa nú skrifað Alþingismönnum eftirfarandi bréf:

15.5.2014 | 22:02

Spillt meingallað og ranglátt kvótakerfi - bréf til alþingismanna

Við fjórir félagar skrifuðum bréf til allra alþingismanna þar sem við bentum á galla kvótakerfisins og hröktum ýmsar fullyrðingar um ágæti þess og hvernig sú fiskveiðistefna sem Hafró hefur fylgt undanfarin 30 ár hefur brugðist. Bentum við þeim á að um eitt mikilvægasta efnahagsmál þjóðarinnar væri að ræða og báðum þá að kynna sér gaumgæfilega samantekt okkar.

Engin efnisleg svör hafa borist, enda virðast þingmenn vera uppteknir af því að biðja hvern annan að þegja:

 

Til allra alþingismanna:

Innihaldslausar fullyrðingar og ósannindi um kvótakerfið og árangur fiskveiðistjórnunar.

Bakgrunnur kerfisins  er að  Hafrannsóknastofnun hafði lofað í mörg ár að með vísindalegri stjórn veiðanna væri unnt að hámarka afrakstur fiskimiðanna, afli yrði hámark þess sem miðin gæfu af sér og yrði jafn og stöðugur.  Í upphafi, þegar talað var fyrir vísindalegri stjórn veiða,  var því lofað að jafnstöðuafli þorsks yrði 500 þús tonn á ári.

Þegar útlendingar hurfu af miðunum 1976  var svo hægt að hefjast handa við að stjórna veiðunum og fiskifræðingar Hafró lögðu línuna:  Draga úr veiðum á smáfiski svo hann fengi að vaxa og dafna og veiðast stærri.

Þessi hugmyndafræði gekk ekki upp, fiskur fór að léttast og afli minnkaði. Þorskaflinn árið 1983 datt niður í  300 þús tonn, sem þótti þá algjört hrun í afla. Tækifærið var notað til að setja kvótakerfið á. Vísindamenn reyndu ekki að skýra hvers vegna þetta hafði gerst en börðu hausnum við steininn og héldu áfram að reyna að byggja upp þorskstofninn án árangurs.  Nú er þorskafli um 200 þús. Tonn, en var 300 þús tonn 1983 þegar menn héldu að stofninn væri hruninn og kerfið var sett á. Aflinn var  4-500 þús tonn í frjálsri sókn áður en landhelgin var færð út.

Hér á eftir eru teknar fyrir ýmsar fullyrðingar,  sem hafa verið hafðar í frammi og athugað í ljósi reynslunnar hvort þær eigi sér einhverja stoð:

1. Íslenska kvótakerfið er besta fiskveiðistjórnunarkerfi í heimi. Þetta er algeng ályktun kvótasinna og viðtekinn sannleikur í áróðri LÍÚ.

Rangt. Þetta aflamarkskerfi svokallað ber í sér alla þá galla, sóðaskap og spillingu sem þekkt er í útgerð og fiskveiðum: A. Brottkast. B. Tegundasvik. C. Undanskot frá vigtun.

2. Á íslandi er best rekni sjávarútvegur í heimi.

Rangt. Milljarðatap og afskriftir eru fastir þættir í fréttum af útgerðum. Endurnýjun hæg og nánast engin utan smábátaútgerðar sem á í vök að verjast vegna skorts á aflaheimildum. Útgerðir leigja frá sér aflaheimildir (sameign þjóðarinnar) fyrir okurverð;  mörg dæmi um að mestur hluti afurðaverðs gangi til seljanda aflaheimildanna. Áróður LÍÚ gegn veiðigjöldum er að þau séu of íþyngjandi og séu að - eða búin að - setja útgerðir í rekstrarþrot. Fréttir af rekstrarþröng smábátaútgerða nær óþekktar. Hér er lagt til og talið utan allrar áhættu að gefa handfæraveiðar frjálsar með þeirri varkárni þó að smábátum sé ekki att til veiða í illviðrum.

 

3. Haldið er fram að hagkvæmara sé að sækja fisk með fáum skipum og stórum en mörgum og smáum.

Rangt. Það er margsannað og allir útreikningar sýna að kostnaður pr. rekstrareiningu á stærri skip (togara) er MARGFALDUR í samanburði við smábátaútgerðir.

Auk þess er ekki alltaf spursmál um  það sem hagfræðingar kalla hagræðingu eða gróða við fiskveiðar heldur hve marga fiskveiðarnar geta brauðfætt, og er þá t.d. átt við að margar fjölskyldur geta haft lifibrauð sitt af útgerð og styðja samfélagið með sköttum sínum og gjöldum auk þess að skapa veltu í samfélaginu.

5. Því er haldið fram af fiskifræðingum Hafrannsóknastofnunar að botnfiskstofnar við Kanada og Nýfundnaland hafi horfið vegna OFVEIÐI.

Þessi kenning stenst varla í ljósi þess að mælingar fyrir hrun sýndu til muna sterkari stofn en skilaði sér í veiddum fiski. Það er mjög lítið rætt um að lækkað hitastig breytti ætisskilyrðum á veiðislóðum á þessum tíma, nokkuð sem olli hægari vexti og aukinni dánartölu. Gögn sýna greinilega að fiskurinn veslaðist upp af hungri. Friðun á smáfiski skilar ekki sterkari veiðistofni nema því aðeins að nægt fæðuframboð sé fyrir hendi. Það er líffræðileg staðreynd sem öllum á að vera vel skiljanleg.

 

Árangur af verndarstefnu Hafrannsóknastofnunar er minni en  ENGINN því nú fiskum við minna en við veiddum fyrir daga kvótakerfisins og fyrir útfærslu fiskveiðilögsögunnar úr 6 mílum í 12.

Afskipti og verndun Hafró virðist hafa orðið að stórslysi í öllum samanburði við fyrra ástand. Helstu nytjastofnar okkar í botnfiski skila ekki nema hluta þess sem áður veiddist. Þrátt fyrir þetta og margar rökréttar og faglegar ábendingar heldur Hafró áfram sinni stefnu og neitar að ræða hvað fari úrskeiðis. Eina svarið sem fæst er að fara þurfi varlega til að koma í veg fyrir ofveiði.

Færeyingar tóku upp íslenska kerfið undir lok síðustu aldar og notuðu það í tvö ár. Eftir þá reynslu lögðu þeir það niður og gefa því falleinkunn í öllum efnum.

Færeyingar hafa engar auðlindir aðrar en fiskveiðar svo þetta segir mikla sögu. Þeir nota sóknarkerfi þar sem því verður við komið og tryggja með því að allur veiddur fiskur kemur á land.Eru líkur á því að við getum talist hafa stöðu til að segja Færeyinga ófæra um að hafa vit fyrir sér í tengslum við sjósókn?

Ef sú kenning fiskifræðinga er rétt að fiskistofnar við Ísland séu í lægð vegna ofveiði og þoli ekki að veitt sé í líkum mæli og áratugum fyrir vísindalega verndun er ástæða til að staldra við nokkur atriði.

Þegar afli brást í verstöðvum á Suðurnesjum og allt umhverfis Ísland eins og oft gerðist á miðöldum (fólk féll úr hungri) er útilokað að kenna ofveiði um. Ef "meint lægðarástand" þorsk-og ýsustofna við Ísland má rekja til ofveiði undangenginna 30 ára, ÞRJÁTÍU ára, af hverju var ekki traustur jafnstöðuafli á miðum okkar allt fram á tíma stórvirkra botnvörpunga? Svarið við þessu er auðvitað að þetta tal um ofveiði er stórlega ýkt og líklega þó öllu heldur hreint bull.

Vöxtur þorsks og ýsu hefur lengi lélegur, nokkuð sem bendir til takmarkaðrar fæðu en í ofveiddum fiskstofni er fæða í yfirmagni og vöxtur góður. Sveiflur í fiskstofnum eru eðlilegar og ef viðhöfð er jöfn aflaráðgjöf ár eftir ár er það vísbending um vannýtingu fiskistofna.

Úthlutun aflaheimilda er frá 1. september til eins árs í senn og úthlutun myndar ekki eign.

Samt sem áður hefur útgerðum verið heimilað að nota aflaheimildir til andlags/veðsetningar við lántökur. Þetta hefur leitt af sér skýlaust brot á lögunum með því að útgerðir hafa selt skip og aflaheimildir aðskilið eftir geðþótta. Þetta ákvæði er því markleysa í framkvæmd og engar breytingar þar í augsýn. Þar við bætist að þrátt fyrir að kvótinn sé þjóðareign samkv. lögum, leyfist útgerðum hindrunarlaust að leigja frá sér aflaheimildir allt að 50% úthlutunar á opinberum uppboðsmörkuðum!

Norðmenn hafa áttað sig á því að fiskveiðar á að stunda í hlutfalli við fiskgengd á mið og að hættulegt geti verið að veiða of lítið.

Í Barentshafi hefur verið veitt langt umfram tillögur fiskifræðinga í mörg ár og stofninn hefur sífellt stækkað og nú eru veidd þar um ein milljón tonna af þorski. Þeir hafa þeir gefið frjálsar veiðar öllum bátum að 11 metrum. Og þetta á við um veiða á öll þau veiðarfæri sem hefð er fyrir. Af hverju eru handfæraveiðar ekki frjálsar hjá okkur? Er virkilega talin hætta á að handfæri ógni fiskistofnum? Það getur varla verið satt.

Er það pólitískt markmið að nota öll tækifæri til að banna fólki að bjarga sér? Í meira en þúsund ár fiskuðu íbúar sjávarþorpanna umhverfi Ísland í sátt við náttúru lands og sjávar. Og þorpin umhverfis landið byggðust upp kringum útgerð og vinnslu aflans. Í dag er mannlíf margra þessara sjávarþorpa nánast svipur hjá sjón, enda  í nokkrum skilningi komið á uppboðsmarkaði kvótagreifa LÍÚ.

 

Að lokum

Í byrjun apríl s.l. birtust  niðurstöður úr nýjasta ralli Hafró en það er þeirra mæling á stærð fiskstofna og er notuð  til að ákvarða aflamark næsta árs.

Þar kemur fram að vísitala þorsks hefur  lækkað 2 ár í röð,samtals um 25% frá 2012, og lítil von sé um betri nýliðun.  Um nokkurt skeið hefur verið dregið úr sókn til að stofninn muni stækka en það gengur ekki eftir, þvert á móti. Með þessari litlu sókn, 20%,  miðað við 35% fyrir kvótakerfi, hafa tapast gríðarleg verðmæti.

 

Virðingarfyllst:

Árni Gunnarsson f.v.  ferskfiskmatsmaður   -   [e-mail]

Grétar Mar jónsson skipstjóri  -  sími 8451546

Jón Kristjánsson fiskifræðingur   -   [e-mail]

Sigurjón Þórðarson líffræðingur  -  [e-mail]

 

Geta menn bara afgreitt þessi rök sem bull og dellu? Trúum við svo heitt að enginn efi geti læðst að okkur? 

 

 

Þriggja kosta völ !

var fyrirsögn á grein hjá próf.dr.Þorvaldi Gylfasyni í apríl 2009.

Þar velti höfundur fyrir sér af hverju ein mynt hentaði ekki öllum þjóðum?.

Greinin er merkileg fyrir þær sakir að höfundur hefur hamast gegn Sjáflstæðisflokknum og einarðri afstöu hans gegn inngöngu í Evrópusambandið og upptöku Evru og varðstöðu hans um krónuna.

Davíð Oddsson forsætisráðherra og formaður flokksins benti iðullega á það á sinni amtstíð, að efnahagsfasinn væri allt annar hjá Íslendingum en umheiminum . Þessvegna hentaði Evran ekki endilega Íslendingum alltaf eða þá Bandaríkjadalurinn. Enda kom það á daginn að dollarinn fór úr rúmum fimmtíukalli í talsvert meira en hundrað og svo niður í sama aftur undir stjórn Davíðs.

Rifjum upp þessa grein prófessorsins:

"Hugsum okkur, að heimurinn allur hefði sameinazt um einn gjaldmiðil, eina mynt. Þá myndi seðlabanki heimsins bregðast við merkjum um vaxandi verðbólgu um heiminn með því að hækka vexti og skyldum aðgerðum og við auknu atvinnuleysi með því að lækka vexti. Ekki myndu þó öll lönd njóta góðs af þessu fyrirkomulagi, því að þau búa við ólík skilyrði. Þótt verðbólga færi vaxandi um heiminn á heildina litið, gæti atvinnuleysi verið aðalvandinn sums staðar. Í þeim löndum, þar sem atvinnuleysi er aðalvandinn, myndi vaxtahækkun gera illt verra. Einmitt þess vegna hefur heimurinn ekki sameinazt um eina mynt. Heimurinn er stærri og fjölbreyttari en svo, að hann geti talizt vera hagkvæmt myntsvæði eins og það heitir á hagfræðimáli. Hvað þarf þá margar myntir?

Eina mynt fyrir hvert land?

Myntir heimsins eru mun færri en löndin, þar eð margar þjóðir hafa séð sér hag í að sameinast um eina mynt. Sextán ESB-lönd nota evru auk sex smáríkja. Fjórtán lönd í Afríku nota CFA-frankann. Ekvador, El Salvador og Panama auk sex smáríkja nota Bandaríkjadal. Sjö eyríki í Kyrrahafi nota ýmist ástralska eða nýsjálenzka dollarann. Abkasía og Suður-Ossetía nota rúblur. Bútan notar indverska rúpíann. Liechtenstein notar svissneska frankann. Namibía, Lesótó og Svasíland og - já! - Simbabve nota suður-afríska randið. Ríkisstjórn Simbabve lagði eigin gjaldmiðli fyrir skömmu eftir að hafa eyðilagt hann með botnlausri óreiðu og óðaverðbólgu. Eftir stendur eigi að síður á annað hundrað landa með eigin gjaldmiðla. Hvað á Ísland að gera? Krónan er illa löskuð.

Þrjú markmið?...

Meðal þeirra markmiða, sem flestar þjóðir setja sér, eru viðskiptafrelsi, gengisfesta og fullveldi. En rök og reynsla sýna, að þessi þrjú stefnumið stangast á. Þjóð, sem nær tveim þessara þriggja markmiða, þarf að kasta hinu þriðja fyrir róða. Lítum í kringum okkur. Bandaríkin leyfa frjálst flæði fjármagns inn og út úr landinu og ráða peningamálum sínum sjálf að fullu án afskipta annarra. Til að halda óskoruðu frelsi og fullveldi þurfa Bandaríkjamenn að færa þá fórn, að gengi dollarans flýtur á gjaldeyrismarkaði. Gengi dollarans er því ekki stöðugt, heldur sveiflast það til. Sama gildir um Bretland og brezka pundið, Japan og jenið, Noreg og Svíþjóð. Sextán ESB-lönd hafa annan hátt á: þau deila fullveldi sínu í peningamálum með öðrum ESB-löndum til að tryggja fast gengi innan evrusvæðisins. Frakkar fórnuðu frankanum, Þjóðverjar markinu og þannig áfram land úr landi til að girða fyrir gengissveiflur. En Kína? Kínverjar búa við fast gengi (kínverska myntin er bundin við Bandaríkjadal), og þeir áskilja sér fullt frelsi til að ráða stjórn eigin peningamála. Til að þetta sé hægt, þurfa Kínverjar að fórna frjálsum fjármagnshreyfingum, því að eina leiðin til að tryggja fast gengi og óskorað fullveldi í peningamálum um leið er að hefta flæði fjármagns inn og út úr landinu.

...en þau stangast á

Viðbrögð við bankahruninu hér heima spegla þennan vanda. Stjórnvöld kepptu að öllu þrennu: viðskiptafrelsi, gengisfestu og fullveldi, en þau þurfa að sleppa takinu á einu þessara markmiða til að halda hinum tveim. Ein leiðin væri að láta gengisfestuna lönd og leið og leyfa gengi krónunnar að falla hindrunarlaust. Ríkisstjórnin og Seðlabankinn hafa hafnað þessari leið í samráði við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn með þeim rökum, að gengið gæti þá fallið langt niður fyrir eðlileg mörk, svo sem gerist iðulega við svipaðar aðstæður, og legið þar lengi. Þá áhættu vildu stjórnvöld ekki taka, þar eð mörg heimili og fyrirtæki tóku lán í erlendri mynt og myndu því skaðast meira en ella af slíkri gengislækkun. Þegar þetta lá fyrir, áttu stjórnvöld aðeins tveggja kosta völ.

Annar kosturinn var að deila með öðrum fullveldi Íslands í peningamálum, og þá lægi beint við að óska eftir aðild að ESB með hraði, ef hægt væri, og binda krónuna við evruna. Ríkisstjórnin hafnaði þessari leið. Þá var aðeins um eitt að ræða: að hefta fjármagnsflutninga að og frá Íslandi. Það var gert, enda þótt slík höft séu nú orðið nær óþekkt í okkar heimshluta.

Því var heitið, að höftin yrðu tímabundin. Þetta fyrirheit felur í sér, að annaðhvort verður gengi krónunnar innan tíðar sleppt lausu og leyft að falla, ef svo ber við, án verulegra afskipta af hálfu Seðlabankans eða gengið verður fest með því að binda krónuna kirfilega við annan gjaldmiðil. Bezta leiðin til að tryggja stöðugt gengi gjaldmiðils er að deila honum með öðrum. Og bezta leiðin til að tryggja fullveldi er að deila því með öðrum."

Það er eiginlega magnað hvernig prófessorinn hefur beitt skynsamlegu viti til að komast að kolrangri niðurstöðu af því að hann og aðrir kratar vill afsala landinu fullveldi og ganga í Evrópusambandið, fá gengisfestu með Evrunni og  frelsi í fjármagnsflutningum. Evrópuþráin yfirskyggir allt. Hann gerir sér ekki grein fyrir því að Bandaríkjadalurinn flýtur ekki sjálfur heldur fljóta allar aðrar myndtir í kring um hann. Forex-markaðurinn verslar með 5 trilljónir dala á dag þar sem heimurinn hamast við að skipta öðru myntum fyrir dollara. Það varðar Bandaríkjamen nákvæmlega engu hvernig þau kaup gerast á eyrinni. Dollarinn er alltaf 100 cent og kaupir flest á stöðugu verði innanlands. Evran sveiflast í kring um dollarann eins og reikistjarna um sólina. en ekki öfugt. Þessvegna er allt rándýrt í Evrulöndunum sem búa flest við sósíalistastjórnir meðan Bandaríkin eru með sanngjarnara verðlag á flestu.

Gjaldeyrishöftin er það ástand sem prófessorinn sér sem eðlilegt ástand fyrir Ísland. Það er eins og hann hafi alls ekki verið staddur á Íslandi á Davíðstímanum, þegar hér ríkti algert frelsi í fjármagnsflutningum. Gengishækkanir íslensku krónunnar voru daglegt brauð og fullveldið var óskorað og þess gætt af ábyrgum höndum Davíðs. Furðulegt að prófessorinn hafi ekki áttað sig á samhengi hlutanna betur en fram kemur í grein hans. 

Það er ekki bara þriggja kosta völ fyrir Ísland og Íslendinga. Við erum fullvalda þjóð sem getur haft eigin gjaldmiðil sér til bjargar. Hún getur búið við frelsi frá kratisma og fasisma í skoðunum. Það þyrfti bara rétta fólkið á rétta staði til að betur væri hér stjórnað.

Þorvaldur Gylfason og aðrir Evrukratar uppfylla aldrei alla þrjá kostina í einu þó aðrir hafi farið létt með það.