Bjargráð Evrupekinganna

koma fram í grein Bolla Héðinssonar í Fréttó á dag:

Þessi sjónarmið eiga líklega greiða leið að ríkisstjórnarborðinu.

Bolli hagfræðingur segir:

" ...Aðrar þjóðir sem áður voru í svipaðri stöðu hafa brugðist við sveiflum sem þessum. Fyrst með myntsamstarfi og svo sameiginlegum gjaldmiðli. Íslendingum stendur til boða að taka þátt í slíku myntsamstarfi sem myndi eyða mestu sveiflunum í verðlagi inn- og útflutnings auk þess sem vextir myndu lækka og hægt yrði að afnema verðtryggingu.

Síðan ef vel tekst til þá byðist þjóðinni að vera fullgildur aðili að útgáfu sameiginlegs gjaldmiðils. Gjaldmiðillinn heitir evra og samstarfsvettvangurinn heitir Evrópusambandið – það er fíllinn framsóknarflokkanna."

Nú háttar svo til að Byggingavísitala lækkar á Íslandi mánuð eftir mánuð. Sveiflan er öfug þó Grímur heimti gengisfall og ferðapostular vilji hafa allt sem ódýrast fyrir útlendingana.

Fyrir liggur hvernig Evran "bjargaði" Grikkjum, Spánverjum og Portúgölum. Menn missa vinnuna þegar engar evrur eru fáanlegar. Gengisfelling íslensku krónunnar hefur alltaf verið velferðaraðgerð í sögunni. Hún dreifir áföllunum jafnt á allt þjóðfélagið meðan Evran færir bara þeim sem verða atvinnulausir allt áfallið.

Skyldi vera mikið fylgi við að Íslendingar kíki í pakka ESB sérstaklega eftir nýjustu ummæli Junckers um sameiginlegt borðhald?

Trúa menn bjargfast á bjargráð Evruspekinganna

 

Frelsarinn

Það lætur alltaf sem svo að allir séu vondir við lítilmagnann nema það sjálft. En hvernig er það í verki?  Hvar eru afrek vinstristjórnarinnar þar sem Katrín Jakobsdóttir var ráðherra í?

Hér heyrist Björgvin Guðmundsson ekki vera par ánægður með sig. Og ekki hefur það skánað í tíð síðustu og þessarar ríkisstjórnar. Gamlingjar mega  nú rifja upp hvernig aðgerðirnar voru þá fyrir gamla fólkið?  Mast ekkert vinna öðruvísi en að missa bætur.

Bjarni Benediktsson sagði á fundi með Sjálfstæðismönnum í Kópavogi á dögunum að það væri eðlilegt að skerða bætur til lífeyrisþega vegna þess að Almannatryggingakerfið væri ekki lífeyriskerfi heldur tryggingakerfi.

Í grein sem Helgi K. Hjálmsson ritaði í Morgunblaðið 8.júlí 2010 stendur m.a.:

"Alþýðuflokkurinn gerði það að skilyrði fyrir þátttöku í nýsköpunarstjórninni, sem sat að völdum 1944-1946 að sett yrðu lög um almannatryggingar. Áður hafði Alþýðuflokkurinn komið á alþýðutryggingum 1936. En Ólafur  Thors  forsætisráðherra  samþykkti tillögu Alþýðuflokksins og í ræðu um málið sem hann flutti sagði hann að almannatryggingarnar ættu að vera fyrir alla án tillits til efnahags. Með þessum aðgerðum gengum við framar í þessum efnum en aðrar þjóðir. Hugsunin var sú að þarna væri ekki um fátækraframfærslu að ræða heldur framfærslulífeyri. Hluti af eftirlaunum.

Í kring um 1969, var komið á almennu lífeyrissjóðakerfi þar sem launþegar greiddu ákveðna prósentu af sínum launum og gulrótin var sú að atvinnurekendur skyldu greiða framlag á móti. Þegar þetta lífeyrissjóðakerfi v<r stofnað átti það að koma til viðbótar við almennatryggingakerfið, svokallaðan grunnlífeyri. Þennan grunnlífeyri áttu allir að fá án tillits til annarra lífeyrissjóðstekna....

..... Þá þegar var byrjað á því að hringla með  kerfið og skaða það........Er þar fyrst til að nefna að grunnlífeyrir var tekinn úr sambandi við almennar launahækkanir,síðan var farið að ýja að því að með tilkomu lífeyrissjóðanna og eftir því sem þeim óx fiskur um hrygg ættu þeir að taka fyrir greiðslur frá almannatryggingum, sem gengur þvert á upprunalegu hugsunina um þær og 1. júlí 2009 var svo skrefið stigið til fulls með því að tekjutengja grunnlífeyri við aðrar tekjur frá lífeyrissjóðunum en fram að þeim tíma hafði hann fengið að vera í friði gagnvart öðrum lífeyrissjóðsgreiðslum...."

Og hver skyldi nú hafa verið ráðherra í þessari ríkisstjórn sem þarna hóf skerðingarverkið? Rétt til getið, fyrsti stafurinn er Katrín Jakobsdóttir, handhafi kærleikans, viðtakandi feitra launatékka og verndari smælingjanna. 

Það sem verra er að þessi aðgerð kom þeim skilningi inn hjá ráðherrum Sjálfstæðisflokksins að grunnlífeyririnn sé fátækraframfærsla sem eigi að auðvitað að tekjutengja. Lífeyrisgreiðsla sem sé aðeins ætluð þeim sem ekkert annað hafa. Falleg hugsun en því miður bara útúrsnúningur á því sem upphaflega var til stofnað.

Og alltaf kjósa eldri borgarar þessa sömu stjórnmálamenn aftur og aftur því þeir eru svo vitlausir og trúgjarnir í stað þess að rísa upp pólitískt. En því  nenna þeir auðvitað ekki enda eiga þeir að vera sestir í helgan stein og hættir öllu veseni.En væla þó sífellt án þess að nokkur taki mark á þeim því þeir gera ekkert raunhæft í málunum.

 

Nú skrifar hún sem formaður í V.G. í dag í Fréttó: 

" Við eigum tölur um fátækt. Meðal annars nýlegar tölur frá Unicef á Íslandi um að 9,1% barna á Íslandi líði skort, einkum þegar kemur að húsnæði. Þetta eru um 6.000 börn og þar af líða um 1.600 börn verulegan skort. Stór hluti þessara barna býr við óöruggt húsnæði, heldur ekki upp á afmælið sitt, stundar ekki tómstundastarf og þannig mætti lengi telja. Fátæktin stelur draumum og vonum þessara barna eins og 12 ára drengur á höfuð- borgarsvæðinu orðaði það

En við eigum fátækt fólk í öllum aldurshópum – þar nægir að horfa á tölur um lægstu laun, örorkubætur og ellilífeyri og bera þær saman við framfærsluviðmið velferðarráðuneytisins. Þar sést berlega að af þessum lægstu greiðslum er vandlifað. Umræðan um fátækt er nú komin aftur á flug, þökk sé nýjum útvarpsþáttum Mikaels Torfasonar. En fátækt er birtingarmynd kerfis sem ýtir undir misskiptingu. Kerfis þar sem tölurnar sýna svart á hvítu að sköttum hefur verið létt af hinum tekjuhæstu en skattbyrði hinna tekjulægri hefur þyngst á síðustu árum. Kerfis þar sem félagslegt húsnæði hefur verið sett á markað með þeim afleiðingum að venjulegt fólk, hvað þá fátækt fólk, á í vandræðum með að koma sér þaki yfir höfuðið sem samt eru skilgreind mannréttindi. Kerfis þar sem greiðsluþátttaka sjúklinga hefur aukist á undanförnum árum og áratugum og er nú hærri hér en til að mynda í Danmörku, Noregi og Svíþjóð. Kerfis þar sem fullorðnu fólki yfir 25 ára aldri er nú gert erfiðara fyrir að sækja sér menntun.

Fátækt er blettur á ríku samfélagi eins og Íslandi. Stjórnvöld ættu að hafa skýra sýn og aðgerðaáætlun um útrýmingu hennar og vera reiðubúin að sækja þá fjármuni sem þarf til að styrkja velferðarkerfið og bótakerfið – við vitum öll að þeir eru til. Ég hef óskað eftir sérstakri umræðu á vettvangi þingsins við félagsmálaráðherra og hvað hann hyggst gera í þessum efnum. Um þetta ættu allir stjórnmálaflokkar að geta sameinast."

Er ekki holur hljómur í málflutningi þessa mannkynsfrelsara sem sjálf hefur það ágætt.En snakkar við öll tækifæri um gæsku sína. Og sannaði umhyggju sína meðan hún var ráðherra í vinstri velferðarstjórninni hér um árið.

Trúum við á Frelsarann frá fátæktinni?

 

Eller hur ?

Í Fréttó setendur þetta:

Heilbrigðismál Rannsóknarhús Landspítalans við Barónsstíg er svo illa farið af myglu og raka að jafna þarf það við jörðu og byggja nýtt. Húsnæðið var byggt á áttunda áratugnum sem bráðabirgðahús en hefur verið í notkun síðan.

Páll Matthíasson, forstjóri LSH, segir tjónið hlaupa á hundruðum milljóna króna. Landspítali hefur nú þegar tekið málið föstum tökum og skipað vinnuhóp sem á að greina hvaða valkostur sé bestur til úrbóta. Vinnuhópurinn fær mánuð til þess að koma fram með áætlanir. Starfsmenn sem finna fyrir einkennum vegna myglu verða fluttir í annað húsnæði þar til ákvörðun hefur verið tekin um framhaldið. Um er að ræða svokölluð rannsóknarhús 6 og 7 á Hringbrautarlóðinni.

Húsin standa nálægt Barónsstíg og voru reist til bráðabirgða árið 1978. Brunabótamat húsanna er rúmar 310 milljónir króna en um er að ræða 835 fermetra byggingu í heildina. Í húsinu eru rannsóknarstofur í sýklafræði og litningarannsóknir og starfa milli 30 og 40 manns í þeim.

„Niðurstaðan er skýr, húsnæðið er svo gott sem ónýtt,“ segir Páll. „Þetta er kostnaður upp á hundruð milljóna ef það á að endurbyggja húsið. Einnig er hægt að færa starf í húsinu í annað húsnæði. Við ætlum allavega að bregðast við strax.“

Páll segir þetta sýna glögglega húsnæðisvanda stofnunarinnar. „Hér sjáum við afleiðingu þess að lítið hefur verið gert í húsnæðismálum Landspítala síðustu fjóra áratugi. Rannsóknarkjarninn, sem verður um 14 þúsund fermetrar og er hluti af uppbyggingunni við Hringbraut, sameinar ellefu rannsóknarstofur Landspítala undir eitt þak og er því gífurlega mikilvægt skref,“ bætir Páll við.

Verkfræðistofan EFLA kannaði ástand hússins dagana 7. og 8. desember í fyrra. Vegna alvöru málsins var 31 sýni svo tekið þann 18. janúar síðastliðinn og sent til greiningar í Noregi. Af þeim sýndu 26 merki um myglu og bakteríuvöxt. Við opnun á útveggjum og þaki kom í ljós að uppbyggingu hússins er ábótavant.

Mikla rakamyndun var að sjá og í kringum lagnastokka mátti greina skólp- og fúkkalykt. Í niðurstöðum segja fræðingar EFLU óvíst hvort „það borgi sig að ráðast í endurbætur. Ef ráðast á í lagfæringar á húsnæðinu er ljóst að fjarlægja þarf allt rakaskemmt byggingarefni og gera gagngerar endurbætur á uppbyggingu húsnæðisins sem þýðir í raun að einungis stálgrindarramminn mun standa eftir.“

Nú er svo að mygla þrífst sekki nema í raka. Raki í byggingum myndast ef þau eru illa kynt.Ef hús er þurrkað deyr myglan og húsið verður í sama lagi og það var fyrir myglu.

Hvernig væri að leyfa mér að koma að þessum húsum og gefa mér leyfi til þess að eyða svona 10-20 milljónum til að bjarga húsunum. Er það ekki ásættanlegt veðmál áður en menn eyða 400 milljónum eða meira. Ég held þvi fram að innan circa mánaðar verða húsin líklega í lagi og í það minnsta notkunarhæf á ný.

Eller hur? 

 

 

Hvað er Almannatryggingakerfið?

Lífeyristryggingakerfi eða fátækraframfærsla?

Það er ataðreynd að Ólafur Thors skildi það þannig þegar hann samþykkti það að það væri ætlað til þess að tryggja öllum grunnlífeyri. Mun enda svo hafa verið fyrir mælt í lagasetningunni að mér hefur skilist.

Nú er hinsvegar búið að breyta þessari hugsun opinberlega í fátækraframfærslu. Þeir sem ekkert hafi annað fái grunnlífeyri en allir aðrir sem einhverjar aðrar tekjur hafa fá skertar bætur. 

Þegar lífeyrissjoðunum var komið á var það óumdeildur skilingur að greiðslur þaðan ættu að vera sjálfstæðar eftirlaunatekjur. Þessu neita stjórnmálamenn í dag og hafa sínar eigin túlkanir uppi. Telja sig ekki bundna af fyrri tíðar skilningi.

Sömuleiðis voru möguleikar lífeyrisþega til öflunar atvinnutekna stórskertir um síðustu áramót þegar tryggingabætur skerðast við 25000 króna tekjur af hvaða toga sem er.Í þjóðfélagi sem vantar vinnuafl allsstaðar hlýtur meönnum að finnast þetta vera mjög óskynsamlegt ef ekki sterkar til orða tekið. 

Hér hnígur enn allt að sama brunni. Ríkið vantar fé. Ríkið leggur inn eign sína í skatthlutanum af inngreiðslum í lífeyrissjóðina inn í sjálfa sjóðina og frestar töku skattsins til útgreiðslu lífeyris. Hefur ríkið ráð á þessari inneign sem nemur núna 1-tvöþúsund milljörðum að minnsta kosti? Hundruðum milljarða árlega? Ef lífeyrissjóðirnir tapa fé þá tapa þeir líka fé ríkisins þar sem framtíðarlífeyririnn er bara afskrifaður. Venjulegir borgarar sæta fangelsi fyrir slíka frammistöðu. Lífeyrsisjóðirnir ekki.

Mótframlag atvinnurekenda var hluti af launum launþegans þegar um það var samið í árdaga lífeysisjóðakerfisins. Nú er það talið í lögsögu atvinnurekenda og notað til þess að eigendur lífeyrissjóðanna hafi ekki stjórn þeirra með höndum eða lýðræðislega aðkomu.

Allt lífeyiskerfi landsmanna stendur því á haus miðað við upprunaleg fyrirheit. Almannakerfið hefur verið útþynnt og öfugsnúið frá upphafi sínu. Stjórnmálamenn miða öll sín störf við að hafa af fólki allt það sem upphaflega var um samið 1947. Þeir sanna það með öllum sínum gerðum að þeir tala tungum tveim þegar kemur að málefnum eldri borgara.  

Eldri borgarar verða að fara að beita samtakamætti þó ekki sé það geðfelld tilhugsun fyrir íhaldsmann að fara að kjósa lista með einhverjum gömlum krötum eða kommúnistum. En hvað skal gera?

Skilja stjórnmálamenn nokkuð annað en samskonar ofbeldi sem þeir beita sjálfir þegar kemur að Almannatryggingakerfinu og rétti fólks?

 

 

Ragnar Önundarson

var boðberi skynseminnar, sem oft áður, í umræðum um krónuna eða ekki krónuna í Silfri Egils.

Ragnar sagði að krónan væri okkar mynt. Evran hefði ekki dugað Grikkjum, Spánverjum eða Portúgölum. Þegar ytri áföll riðu þar yfir eitt þjóðfélag  þá tækju þeir höggin sem misstu vinnuna hinir gerðu það ekki. Gengisfelling íslensku krónunnar væri velferðaraðgerð sem dreifði högginu af ytri áföllum, aflabresti,verðfalli, túristabresti,eða hverju sem er  yfir allt þjóðfélagið. Áfallinu af hruninu hefði verið dreift yfir allt þjóðfélagið með gengisfallinu. Þess vegna værum við komnir þangað sem við erum nú.

Málshefjandi afnáms krónunnar viðurkenndi samt að allt stæði með ágætum hér á landi. Var hann ekki þar með að viðurkenna krónan væri í rauninni ágæt? Myntráð eða hvað annað, er það ekki allt sömu takmörkunum háð?

Mér finnst aldeilis merkilegt þegar evruspekingarnir eru að formæla krónunni vegna þess að hún geti hreyst í gengi. Hvernig ætla þessir menn að leysa það þegar verkalýðsfélögin ákveða að hækka kaupgjald um 30-50 % í velheppnuðum aðgerðum þegar hagvöxtur væri miklu minni? Hvar ætla þeir að fá evrurnar? Hvernig ætla þeir að komast hjá hinni grísku niðurstöðu.

Það er staðreynd að við Íslendingar getum ekki séð fótum okkar forræði vegna þess frelsis til gíslatöku samborgaranna sem við búum við á grundvelli löggjafar um stéttarfélög og vinnudeilur.

Fyrr en við lærum að hegða okkur eins og siðað fólk eða skipulegt samfélag eru allar umræður um gjaldmiðil stormur í vatnsglasi. Það er nefnilega vitlaust gefið i spilinu og þá þýðir ekki neitt að segja Grand á Nóló-spil.

Hlustum fyrst á Ragnar Önundarson áður en við förum að ræða upptöku annars gjaldmiðils en þess sem er sterkastur í heimi um þessar mundir:

Verðtryggð íslensk króna.

Uppskurður lífeyissjóðakerfisins

er orðin alger nauðsyn.

Í glöggri grein Alberts Þórs Jónssonar í Morgunblaðinu í dag koma fram athyglisverðar staðreyndir:

"Erlendar eignir íslenskra lífeyrissjóða námu um 764 ma.kr. í lok árs 2016 sem eru 22% af heildareignum, sem námu 3.509 ma.kr. Eftir afnám gjaldeyrishafta og væntanlega lækkun vaxta á næstu misserum hafa skapast kjöraðstæður til að hefja fjárfestingar í erlendum verðbréfum fyrir íslenska lífeyrissjóði, þannig geta þeir dreift áhættu af fjárfestingum sínum á önnur hagkerfi heimsins. Íslenska hagkerfið er ógnarsmátt í þeim samanburði auk þess sem íslenska krónan er smæsti gjaldmiðill heims. Raungengi íslensku krónunnar er nú á svipuðum slóðum og árið 2007 sem gerir það mjög hagfellt að hefja erlendar fjárfestingar af fullum krafti. Á þann hátt má ná markmiðum um fjárfestingastefnu en þær gera ráð fyrir því að erlend verðbréf séu á bilinu 35 - 50% af heildareignum.

 

Aldarfjórðungur er síðan íslenskir lífeyrissjóðir hófu að skoða fjárfestingar í erlendum verðbréfum en frá árinu 2000 stækkaði þessi eignaflokkur í eignasafni þeirra umtalsvert og var orðinn um 25-30% í kringum árið 2007. Á þeim tíma var raungengi íslensku krónunnar mjög hátt. Eftir það hafa verið verulegar takmarkanir á þessum fjárfestingum vegna gjaldeyrishafta á Íslandi, en erlendar fjárfestingar jukust töluvert á árinu 2016. Fjárfestingastefna flestra lífeyrissjóða gerir ráð fyrir að erlend verðbréf séu á bilinu 35-50% af heildareignum viðkomandi lífeyrissjóðs, þannig að fjárfesta þarf umtalsvert erlendis á næstu árum þannig að íslenskir lífeyrissjóðir nái markmiðum um fjárfestingastefnu sína. Lífeyrissjóðir eru langtímafjárfestar og horfa til 50 ára í fjárfestingum sínum og þess vegna er áhættudreifing lykilatriði í fjárfestingastefnu þeirra.

 

Mikilvægi áhættudreifingar

og eignasamsetningar lífeyrissjóða

 

Áhersla á að hefja erlendar fjárfestingar lífeyrissjóða ættu því að vera í algjörum forgangi þannig að þeir nái markmiðum um fjárfestingastefnu sína á árinu 2025 sem eru erlendar fjárfestingar á bilinu 1.925 ma.kr.-2.750 ma.kr. miðað við 35-50% eignasamsetningu. Tímasetningin hefur aldrei verið betri til að hefja þetta ferli að fullum krafti til hagsbóta fyrir lífeyriseigendur og sjóðfélaga. Vænlegt er að fjárfesta með reglulegum hætti á næstu árum og ná þannig hámarki fjárfestingastefnu á árinu 2025. Búast má við að heildareignir lífeyrissjóðanna nemi 5.500 ma.kr. árið 2025. Ef gert er ráð fyrir að 40% heildareigna í erlendum fjárfestingum á þeim tíma munu erlendar eignir nema 2.200 ma.kr. Þetta þýðir að fjárfesta þarf fyrir 1.620 ma.kr. fram til ársins 2025 eða 180 ma.kr. í erlendum fjárfestingum á ári sem er 17 ma.kr. á mánuði fram til ársins 2025 til að ná þessu markmiði. Auk þess er mikilvægt að nýta tækifærin ef miklar lækkanir eiga sér stað á verðbréfamörkuðum og auka enn frekar kaupin þó meginstefnan sé regluleg kaup.

 

Aukagreiðslur inná lífeyrisskuldbindingar

ríkissjóðs við LSR

 

Í núverandi efnahagsástandi væri skynsamlegt fyrir ríkissjóð að greiða niður skuldir og hagræða í rekstri sínum. Einnig væri skynsamlegt fyrir ríkissjóð að greiða inn á lífeyrisskuldbindingar sínar við LSR (Lsj. starfsmanna ríkisins) með árlegum greiðslum á næstu árum. »Í ársskýrslu LSR 2015 (bls. 35-38) kemur fram að samkvæmt tryggingafræðilegri úttekt voru skuldbindingar B-deildar LSR 701,4 ma.kr. í árslok 2015 en voru 634,9 ma.kr. árið áður. Skuldbindingar B-deildar LSR voru 359 ma.kr. í árslok 2005 og hafa því tvöfaldast á 10 ára tímabili. Hækkun á skuldbindingum má aðallega rekja til breytinga á launum, áunninna réttinda og aukinna lífslíka. Frá árinu 1999 hefur ríkissjóður greitt 90,5 ma.kr. inn á skuldbindingar sínar við B-deild LSR og LH (Lsj. hjúkrunarfræðinga). Fjárhæðin uppfærð með ávöxtun sjóðanna nam 247,3 ma.kr. í árslok 2015. Þar af námu uppsafnaðir vextir og verðbætur 155,3 ma.kr. Ekki er óraunhæft að greiða árlega töluverða fjármuni inn á lífeyrisskuldbindingar árlega til ársins 2025 og hagræða í ríkisrekstri á sama tíma. Síðan væri hægt að fjárfesta þá fjármuni með reglulegum hætti og slá þannig tvær flugur í einu höggi með því að lækka lífeyrisskuldbindingu ríkissjóðs og ná áhættudreifingu til lengri tíma með því að koma fjármunum út úr íslensku hagkerfi inn í önnur stærri hagkerfi. Eignir íslensku lífeyrissjóðanna nema nú um 145% af landsframleiðslu sem er með því hæsta á heimsvísu og mun hækka verulega á næstu árum sem leiðir til þess að leita þarf að fjárfestingavalkostum í öðrum hagkerfum heimsins. Mikilvægt er að ríkissjóður sýni forystu og ábyrgð í sínum fjármálum með því að hefja greiðslur inn á lífeyrisskuldbindingar auk þess sem hagræðing í ríkisrekstri er forgangsatriði þegar efnahagslífið gengur vel.

 

Lífeyrissjóðir eru langtímafjárfestar sem horfa til 50 ára og þess vegna skiptir eignasamsetning og áhættudreifing höfuðmáli í þeirra fjárfestingastefnu. Eignasamsetning skilar yfirleitt 99% af árangri í ávöxtun yfir langan tíma. Mikilvægi áhættudreifingar á önnur hagkerfi, gerir erlendar fjárfestingar áhugaverðar sem fjárfestingavalkost auk góðrar ávöxtunar yfir langan tíma. Á undanförnum árum hafa verið gjaldeyrishöft sem hafa takmarkað möguleika íslenskra lífeyrissjóða til fjárfestinga nema í íslenska hagkerfinu sem hefur aukið áhættu þeirra umtalsvert horft til lengri tíma. Afnám gjaldeyrishafta er upphaf að nýju tímabili í sögu landsins þar sem lífeyrissjóðum og öðrum fjárfestum gefst tækifæri til að ná betri áhættudreifingu í eignasöfn sín með erlendri fjárfestingu sem er góð fjárfestingastefna þegar horft er til langs tíma."

Albert skautar algerlega fram hjá þeirri staðreynd að þarna er fjárhættuspil í gangi með eignir Íslenska Ríkisins.

Ríkið er að láta ábyrgðarlausa Lífeyrissjóðina spila Matador með skattfé almennings.

Í heimskreppu gætu allar erlendar fjárfestingar sjóðanna verið í hættu.

Hver á þá að bæta Ríkinu það tap sem orðið gæti?

Það er algerlega borðliggjandi að Ríkið getur gert upp allar sínar skuldbindingar við LSR og meira til ef það sækir skatteignir sínar til sjóðanna núna og hættir fjárhættuspilinu.

Eina breytingin fyrir lífeyrisþegana sem eru sagðir "eiga" sjóðina(það af þeim sem ekki hefur tapast eins og 2008) er sú að þeir fá lífeyrir sinn útborgaðan án skattgreiðslunnar sem núna er sýnd sem bókhaldsfærsla.

Íslenska Ríkið mun bráðum eiga 2000 milljarða hjá lífeyrissjóðunum í óhöfnu skattfé. Og stefnir óðfluga í miklu meira.

Hvað á að halda þessu lengi áfram og svelta Ríkissjóð?

Eftir hverju er verið að bíða?

Uppskurður Lífeyrissjóðakerfisins er meira en tímabær út frá hagsmunum heildarinnar. 

 

Meiri sannleikur um lygina

sem stjórnmálamenn halda að okkur að almannatryggingakerfi sé tryggigngakerfi eingöngu en ekki lífeyriskerfi kemur fram í viðtali Wilhelms Wessmann við Binga.

" Wilhelm Wessman sem starfað hefur sem hótelstjóri víða um heim og á Íslandi. Hann var í viðtali við Björn Inga Hrafnsson á Eyjunni á ÍNN í gærkvöldi. Á löngum starfsferli hefur Wilhelm verið almennur launamaður, yfirmaður og atvinnurekandi. Hann tók þátt í að koma lífeyrissjóðakerfinu á þegar það var stofnað og borgaði í lífeyrissjóði í rúmlega 40 ár. Wilhelm telur gróflega brotið á eftirlaunaþegum í dag með þeim skerðingum sem verða á bótum almannatrygginga fái tekjur annars staðar frá svo sem úr lífeyrissjóðum. Hann hefur undanfarið látið til sín taka í réttindabaráttu eldri borgara.

Wilhelm segir að fyrsta stoðin í afkomu eldri borgara séu almannatrygginarnar.

Fyrsta stoð, og reyndar eins og var í lögunum og var á vef ráðuneytisins þangað til núna um áramótin að þetta hvarf allt í einu í burtu, að fyrsta stoð er almannatryggingakerfið. Það er stofnað með lögum 1946 og byggir á sömu forsendum og hin norrænu kerfin. Sem sagt eins og segir í annarri grein; þetta er fyrir alla óháð stöðu, fjárhag – og svo klingir önnur greinin út með því að segja; þetta er ekki fátækrastyrkur…Þetta er það sem allir eiga að fá.

Wilhelm rakti hvernig um 1969 hefði orðið vakning hjá verkalýðsfélögunum og iðnaðarfélögunum þess efnis að almannatryggingagreiðslur yrðu ekki nóg þegar fólk kæmist á aldur. Hann átti sjálfur þátt í þeirri umræðu á sínum tíma.

Við þurfum að bæta í þetta á einn eða annan hátt og þannig verða lífeyrissjóðirnir til. Þeir eru hugsaðir frá byrjun sem viðbót við almannatryggingakerfið.

Björn Ingi Hrafnsson og Wilhelm Wessman í samtali.

Hugsunin hafi ótvírætt verið sú að þeir sem greiddu í lífeyrissjóði fengu þá fjármuni til viðbótar við það sem kæmi frá almannatryggingum. Þetta hafi verið lykilatriði þegar fólk féllst á að greiða í lífeyrissjóði.

Annað var að lífeyrissjóðirnir gætu lánað fólki fé til að fjárfesta í íbúðahúsnæði.

Wilhelm segir að nú sé beitt skerðingum á almannatryggingum eldri borgara á Íslandi sem þekkist hvergi hjá löndum sem við viljum bera okkur saman við.

Þessar skerðingar eru ekki til staðar á hinum Norðurlöndunum eins og hjá okkur…Þetta er hrein og bein eignaupptaka, eða bara hreinlega það er verið að ræna lífeyrissjóðunum frá okkur vegna þess að þetta var bara sparnaður. Sjóðirnir voru sparnaður sem við áttum að njóta þegar við værum komin á eftirlaun og ríkið hafði ekkert með að gera. Nú er allt í einu búið að spyrða þetta allt saman saman, þannig að ef við fáum eitthvað greitt út úr lífeyrissjóð þá skerðir það tekjurnar.

Björn Ingi Hrafnsson spurði Wilhelm Wessman hvað hann teldi að eldri borgarar þyrfu að gera til að ná sínum baráttumálum fram?

Þetta eru áunnin réttindi. Við borguðum skatta til þess að fá greitt frá ríkinu, við borguðum í lífeyrissjóð til þess að fá greiðslur þaðan. Það sem eldri borgarar þurfa að gera, er fyrst og fremst að vera sammála um sína stefnu, standa saman, og ef að það dugar ekki – fara í mál við ríkið,

svaraði Wilhelm Wessman.

Viðtal Björns Inga við Wilhelm Wessmann má sjá hér fyrir neðan: 

http://eyjan.pressan.is/frettir/2017/03/17/wilhelm-wessman-eldri-borgarar-fari-i-mal-vid-rikid/

Sannleikurinn um lygina

um umhyggju stjórnmálamannanna fyrir eldri borgurunum kemur fram í grein séra Halldórs nafna míns í Holti í Mogga í dag.

" Framkvæmdastjóri og aðstoðarframkvæmdastjóri SA opinberuðu aðkomu fulltrúa atvinnurekenda og stéttarfélaga að stjórn lífeyrissjóða í Morgunblaðsgrein 11. mars sl. undir fyrirsögninni: »Óvinafagnaður«, sem að þeirra áliti var þingmannafrumvarp um breytingar á kosningu til stjórna sjóðanna, þar sem fulltrúar eigenda kæmu að stjórn, en ekki þeir. Þeir segja á sinn hátt: Við sem stjórnum sjóðunum í dag eigum þá.

Orðrétt: »Iðgjöld sjóðfélaga og launagreiðenda vegna þeirra eru því tryggingariðgjöld en ekki fjáreign þeirra.« Síðan rekja þeir hvernig lífeyrissjóðir mynduðust í kjarasamningum milli ASÍ og SA með skyldugreiðslu í sjóðina 1969 og endurnýjuðum samningi aðila 1995. Þá minnast þeir á aðkomu löggjafans að þessum samningum þeirra á milli, sem löggjafinn hafi ætíð samþykkt. Loks segja þeir hversu lífeyrissjóðirnir séu vel reknir og hversu hátt framlag þeirra sé á móti greiðslum TR eða um 70% og því sé kerfið talið eitt það besta í heimi.

 

Í nágrannalöndum okkar er stuðningur ríkissjóðs og sveitarfélaga til ellilífeyrisþega frá um 60 til 80% á móti greiðslum lífeyrissjóða, en hér á landi um 30%. Gæti verið að það sé óvinafagnaður, sem snýr að lífeyrisþegum, sem voru skyldaðir til að greiða til lífeyrissjóða 1969 með þeirri fullyrðingu þá, að þetta væri þeirra sparnaður, þeirra eign, greidd frá þeim sjálfum og atvinnurekendum, í stað hækkaðra launa?

 

Lögbundnar greiðslur launþega til lífeyrissjóða eru hirtar með lögum frá Alþingi, til að greiða bætur almannatrygginga til þeirra sem verst standa. Nýlega kom fram að þessi greiðsla, sem ríkisjóður hirðir af lífeyrissjóðunum til að greiða eldri borgurum og öryrkjum lágmarks framfærslu, er samtals um 30 milljarðar á ári. Samhliða þessari eignaupptöku eru sett lög um síðustu áramót, að lífeyrisþegar í þessari fátæktargildru mega ekki vinna sér til lífsbjargar nema fyrir 25 þúsund kr. á mánuði, ella greiði þeir að viðbættum skatti 45% skerðingu á greiðslu TR. Hvað þá um þjófnaðinn, miðað við það sem lagt var upp með 1969, nú réttlætt með lögum og sagt að þessi millifærsla sé það besta sem þekkist í alþjóðlegum samanburði undir stjórn þeirra, sem sannarlega eiga ekki réttindin og ættu því hvergi nærri að koma. Er þetta ekki óvinafagnaður?

 

Lífeyrissjóðirnir

 

Um 40 skráðir lífeyrissjóðir í dag, voru áður um 90, eiga tæpa 4000 milljarða með árlegan rekstrarkostnað um 10 milljarða að viðbættum mörgum milljörðum til þeirra, sem ráðleggja fjárfestingar. Margir sjóðir töpuðu fljótlega með lélegum fjárfestingum á kostnað eigenda og sameinuðust þá öðrum og þekkt er a.m.k. 600 milljarða tap þeirra í hruninu, eftir því sem þeir sjálfir létu rannsaka. Ríkissjóður og sveitarfélög töpuðu þar um 200 milljörðum af skattfé.

 

Árleg inngreiðsla til sjóðanna af launum var á síðasta ári um 195 milljarðar, þar af undanþegin skattgreiðsla með reglugerð um 72 milljarðar. Á þessu ári hækka þessar greiðslur með 3-4 % hækkun inngreiðslu til sjóðanna frá atvinnurekendum. Þessi undanþága var samþykkt 1969 og innleidd með reglugerð, en ákveðið 1988 með upptöku staðgreiðslu skatta að launþegi greiddi skatt af sinni greiðslu til síns lífeyrissjóðs, en greiðsla atvinnurekenda væri áfram undanþegin skatti. Í kjarasamningum 1995 var um það samið að iðgjöldin yrðu frádráttarbær að nýju, þ.e.a.s. að skattur ríkissjóðs væri greiddur til lífeyrissjóðanna, en sjóðirnir greiddu síðan út til lífeyrissjóðsþega að frádregnum skatti, þegar að því kæmi.

 

Þannig eru ellilífeyrisþegar í dag að greiða skatt af hluta lífeyrissjóðsgreiðslna sinna í annað sinn. Hvergi annars staðar í heiminum fá lífeyrissjóðir að höndla með skattpening ríkissjóðs. Er það ekki óvinafagnaður?

 

Tillaga varðandi

 

lífeyrissjóðina

 

Í kosningabaráttunni lagði Flokkur fólksins til að lífeyrissjóðirnir væru sameinaðir í einn deildaskiptan sjóð, sem yrði núllstilltur með lagabreytingu, þannig að ríkissjóður innheimti skatt við inngreiðslu í sjóðinn, en útgreiðsla úr sjóðnum væri skattfrjáls að ákveðnu marki, t.d. 300.000 kr. á mánuði, sem yrðu þá mörk skattleysismarka, sem allir nytu. Samhliða yrðu frítekjumörk og skerðingar afnumdar. Skattar yrðu þá hækkaðir í tveimur þrepum fyrir ofan skattleysismörkin, þannig að skattgreiðslur í þeim þrepum yrðu svipaðar fyrir og eftir breytingu.

 

Ef ríkissjóður innheimti skatt við inngreiðslu í sjóðinn, fengjust strax nokkrir tugir milljarða á ári til ríkissjóðs til að styrkja öll stoðkerfi landsins. Samhliða yrði reiknuð út inneign ríkissjóðs og sveitarfélaga á skattfé og þeim gert að greiða þá inneign upp á nokkrum árum, líklega um 1000 milljarðar bundnir í fjárfestingum.

 

Áhættan hlýtur að teljast talsverð með kaupum þeirra á öllum helstu fyrirtækjum landsins, - já oft með kaupum á hækkuðu hlutafé hver af öðrum, með sínum hliðaráhrifum. Rekstur lífeyrissjóðanna í dag, er að stórum hluta orðin gegnumstreymisgreiðsla með fullkominni óvissu um hverju eignirnar skili, þegar að því kemur, að innkoma með fjölgun ellilífeyrisþega verður lægri en útgreiðsla sjóðanna til þeirra. Er það ekki óvinafagnaður?"

Alþýðuflokkurinn gerði það að skilyrði fyrir þáttöku í nýsköpunarstjórninni, sem sat að völdum 1944-1946 að sett yrðu lög um almannatryggingar. Áður hafði Alþýðuflokkurinn komið á alþýðutryggingum 1936. En Ólafur  Thors  forsætisráðherra  samþykkti tillögu Alþýðuflokksins og í ræðu um málið sem hann flutti sagði hann að almannatryggingarnar ættu að vera fyrir alla án tillits til efnahags. Með þessum aðgerðum gengum við framar í þessum efnum en aðrar þjoðir. Hugsunin var sú að þarna væri ekki um fátækraframfærslu að ræða heldur framfærslulífeyri. Hluti af eftirlaunum.

Af hverju er verið að láta þessa amatöra sem stjórna lífeyrissjóðunum án nokkurs umboðs frá eigendum fjárins höndla með skattfé ríkisins? Af hverju er þetta ekki tekið af þeim strax? Vantar ekki peninga í ríkiskassann? Hvar á þessi auðstjórn fáráðlinga að enda? Hverjir eiga Ísland þegar 10.000 milljarðar verða komnir í sjóðina innan 10 ára?

Þetta er sannleikurinn um lygina sem viðgengst hjá okkur í sjálfsblekkingunni.

 

Viljum við sænska fjölmenningu?

og allt sem því fylgir?

Halda menn að Gústaf Skúlason sé að gera grín að okkur í Mogganum í dag?

"Ummæli nýkjörins Bandaríkjaforseta um innflytjendavanda Svíþjóðar kom heldur betur við kaun sænskra yfirvalda. Hjartans mál sósíaldemókrata - mannúðarstórveldið - fékk á sig kastljós heimsins og ekki er allt jafn fallegt og sænskir ráðamenn sögðu. Atvinnumálaráðherra Svíþjóðar, Ylva Johansson, sagði við BBC að nauðgunartölur í Svíþjóð væru á »niðurleið, niðurleið og niðurleið«. Var hún þar m.a. að mæta fullyrðingu Nigels Farage að Malmö væri höfuðborg nauðgana í heiminum. Sænska utanríkisráðuneytið kom með fullyrðingar um að engin s.k. »no-go-svæði« væru til í Svíþjóð. Í raun væru öll svæði í Svíþjóð »go-go-svæði«, þar sem gott væri fyrir alla að vera.

 

Afneitun sænsku ríkisstjórnarinnar á innflytjendavanda Svíþjóðar hefur ekki orðið til að leysa vandamálin, t.d. á lögreglan fullt í fangi að berjast við vaxandi glæpaklíkur í stórborgunum og hefur lögreglan sent frá sér neyðarkall til yfirvalda vegna manneklu og fjárskorts. Í skýrslu lögreglunnar um öryggisástandið er talað um 53 sérstök hættusvæði í Svíþjóð en þangað fara ekki starfsmenn slökkviliða eða hjúkrunarfólks án lögregluverndar, þaðan af orðin »no-go«. Ylva Johannesson neyddist til að leiðrétta röng skilaboð um nauðganir og taldi tyrkneski rithöfundurinn Thomas Gur, að málshátturinn »þú getur misst augað þegar þú málar augabrýrnar« hefði átt við í því tilviki. Það vildi ekki betur til, að þegar umræðan stóð sem hæst, þá dundi yfir hrina ofbeldisverka m.a. með uppþoti í Rinkeby í norðurhluta Stokkhólmsborgar, skotárásum í Malmö og Stokkhólmi ásamt nýjum bílaíkveikjum í norðurhluta Stokkhólmsborgar.

 

Stefna sænskra stjórnvalda að afneita tengingu glæpaverka við innflytjendur er til skaða fyrir innflytjendur. Löghlýðnir borgarar liggja undir grun þegar ekki má segja hverjir glæpamennirnir eru. Ríkisstjórn Svía hefur neitað að láta fara fram rannsókn á málinu, vegna þess að slík rannsókn »muni ekki sýna fram á neitt nýtt«. Vaxandi andstaða er hjá almenningi gegn afneitun yfirvalda, sem birtist m.a. í sérlega góðum móttökum á nýrri bók Tino Sanandaji »Massutmaning« um tengingu innflytjendavandamála við aukna glæpatíðni í Svíþjóð. Þar tekur Sanandeji málefni innflytjenda heildartökum og skýrir vaxandi glæpastarfsemi í Svíþjóð aðallega hjá innflytjendum, sem fæddir eru í löndum utan Evrópu. Sýnir hann fram á djúpa gjá milli innflytjenda og annarra Svía varðandi atvinnumál, efnahagsmál og afkomumál. Styrkir bók hans þá mynd sem sænsk yfirvöld reyna að fela, að aðlögun innflytjenda í Svíþjóð gengur á afturfótunum og hlutskipti þeirra er langtum lakara en annarra í Svíþjóð:

 

»Um 17% íbúanna eru fædd erlendis og um 5% eru önnur kynslóð innflytjenda. Þrátt fyrir þetta eru 53% afbrotamanna, með lengstu fangelsisdóma, fæddir erlendis, 54% atvinnulausra eru fædd erlendis og 60% útborgaðra félagsbóta fara til þessa hóps. 71% heimila með barnafátækt tilheyrir heimilum af erlendum uppruna samtímis sem 76% meðlima í glæpahópum tilheyra innflytjendum.« <ská>(Af baksíðu bókarinnar Massutmaning).

 

OECD gagnrýnir Svíþjóð fyrir slappleika í aðlögun innflytjenda í samfélagið, en innflytjendum gengur erfiðast að fá vinnu í Svíþjóð af öllum ríkjum OECD. Lögreglumenn, sem gefist hafa upp á að tala fyrir daufum eyrum yfirmanna og stjórnvalda, segja í ríkari mæli sjálfir frá ástandinu í blaðagreinum og á félagsmiðlum. Nýjasta dæmið er rannsóknarlögreglumaðurinn Peter Springare, en stuðningshópur hans varð á fáum dögum að þriðja stærsta hópi Svíþjóðar á Facebook með yfir 220 þúsund meðlimi. Skv. Eurostat hefur Svíþjóð einungis helming lögregluliðs miðað við önnur ríki.

 

Auknar umræður í Svíþjóð, um rót og eðli glæpavandans, sýna að vitund margra hefur vaknað til að taka á málunum. Lögfræðingar benda á að einungis 14% allra kærðra mála eru upplýst, sem sýnir að Svíþjóð hefur yfirgefið ýmis lög ríkisins. Einungis 2,1% skemmdarmála, 3,5% af heimilisinnbrotum og 12,6% af ofbeldismálum eru leyst: »Þegar fólk upplifir að lögreglan getur ekki haldið uppi lýðræðislega ákveðnum lögum hreyfum við okkur að hættumörkum réttarsamfélagsins. Áhættan verður mikil að sífellt fleiri óttaslegnir og hræddir íbúar taki lögin í eigin hendur eða leiðist til skjótra lausna án þess að láta sig varða grundvallarkröfur réttaröryggis.« <ská>(Sverige har i praktiken övergett vissa lagar Svd. 9/3-17.)

 

Vinstrimenn játa svik: »Á meðan við höfum engin svör við því hvernig á að stöðva ofbeldið eigum við heldur ekki skilið trúnað kjósenda.« <ská>(Vi i vänstern har svikit förorterna, Aftonbladet 9/3 -17.)

 

Innflytjendastefna sósíaldemókrata hefur beðið sögulegt skipbrot og ógnar afkomu og öryggi Svíþjóðar. Á meðan sósíaldemókratar afneita samhengi glæpa við innflytjendastefnu sína eru þeir ófærir um að leiða landið. Það mun koma þeim í koll í næstu þingkosningum. Margir fylgismenn Svíþjóðardemókrata koma úr röðum sósíaldemókrata. Stjórnmálin eru í kreppu í Svíþjóð með skipulagðri þingræðismisbeitingu meirihlutans og einelti á Svíþjóðardemókrötum, sem nú mælast stærsti stjórnmálaflokkur Svíþjóðar í ýmsum könnunum.

Hér á landi er byrjuð þöggun í fréttaflutningi. Það er ekki getið um það hvers lenskir glæpamenn hérlendir eru. Það má ekki því það stuðar elítuna.

Burt með hælisleitendur strax og þeir koma á grundvelli Dyflinarreglugerðar. Þeir eiga strax að fara til fyrsta lands í Evrópu sem þeir komu til. Flugfélögin séu gerð ábyrg fyrir vegabréfslausum strax.

Hættum fjölmenningardekrinu sem þjóðin vill ekki sjá.

Gefið við Geysi

4.800 manns frítt inn daglega á ríkislandið við Geysi.

Til hvers tók Ríkið landið eignarnámi? Á að halda áfram að gefa ferðamannaiðnaðnum milljónir á dag enn eitt árið síðan að Öggi eyðilagði ferðamannapassann?

Af hverju er ekki lagt á gjald við Geysi? Ögmundur getur borgað eins og aðrir. Af hverju má Íslendingur eins og Öggi ekki  sækja um sérstakan skattafslátt eftir árið gegn aðgöngumiðum að Geysi? Ef hann þá kemur ef enginn er sjans á að vekja á sér athygli?

Af hverju á að halda áfram að gefa við Geysi eftir að landið komst í eigu Ríkisins?