Virðing Alþingis

Náði nýjum hæðum með skrípalátum Pírata í dag.

Maður veltir fyrir sér hvað verði næst gert í þingsalnum.Skyldi Forseta Þingsins ekki finnast að svona komi sér við?

Er ekki Bergþór réttkjörinn þingmaður eins og þau með húfurnar? Er hann ofbeldismaður? Hverju eru þau að mótmæla.

Í mínum augum eru þessir þingmenn F(yrirlitlegir) O(rðhákar) ef manni leyfist að giska á hvað F O geti þýtt.

Virðing Alþingis óx ekki hjá mér við þetta.

 

Sorporkustöð

er fyrirsögn á merkri grein prófessors Júlíusar Sólnes verkfræðings í nóvemberblaði Sáms fóstra 2017. www.samurfostri.is.

Þar segir Júlíus:

(smátæknigallar eru í framsetningunni hér sem ég ræð ekki við í svipinn. En sjá má greinina í heild og myndir á vefsíðunni)

"Sorphirða, það er að segja

móttaka og förgun úrgangs frá

heimilum og iðnaði, hefur reynzt

sveitarfélögum á Íslandi erfitt

viðfangsefni. Ekki er svo langt

síðan, að öllu sorpi var ekið á

sorphauga í nágrenni byggðar. Þar

hrúgaðist það upp, og reynt var

að brenna það sem hægt var. Af

þessu stafaði mikil mengun. Bæði

loftmengun vegna brunareyks

og útgufunar ýmiss konar

lofttegunda svo og jarðvegs- og

grunnvatnsmengun frá haugunum

sjálfum. Enn finnast gamaldags

sorphaugar, eins og sá sem þetta

skrifar þekkir frá æskuárum

sínum á Akureyri. Þangað fórum

við unglingarnir með smárifla og

reyndum að skjóta rottur, sem þar

voru í miklum mæli, innan um

brennandi ruslið ofan á jörðinni.

Þegar umhverfisráðuneyti var

stofnað á Íslandi í febrúar 1990,

voru sorphirðumál landsmanna í

miklum ólestri og förgun sorps

langt að baki því sem gerðist í

nágrannalöndum okkar og

flestum vestrænum ríkjum.

Töluvert hefur áunnist í þessum

efnum síðan þá. Munar þar

mest um tilkomu Sorpu 1991,

byggðasamlags sveitarfélaganna

sex á höfuðborgarsvæðinu um

móttöku og förgun sorps með

kerfisbundnum og umhverfisvænni

hætti en áður.

Starfsemi Sorpu hefur orðið

til þess að stórbæta sorphirðu á

höfuðborgarsvæðinu, orðið hvati

til flokkunar sorps, endurvinnslu

þess og um leið vitundarvakning

um að farga beri úrgangi

umhverfisvænan hátt. Sá

ljóður er á, að valið var að urða

langmestan hluta þess sorps, sem

fellur til á höfuðborgarsvæðinu á

Álfsnesi. Þótt urðunarstaðurinn

hafi verið gerður eftir ströngustu

umhverfisstöðlum, verður að

telja, að urðun sorps sé úrelt

förgunaraðferð. Forsvarsmenn

Sorpu hyggjast nú leggja af

urðun úrgangs með þessum hætti.

fyrirhugað er að útbúa smærri

urðunarþrær, þar sem auðveldara

er að safna metan og öðrum

loftgösum, sem gufa upp frá

þrónum og eru nýtanleg.

Hægar hefur gengið hjá mörgum

sveitarfélögum úti á landi.

Víða er þó búið að koma upp

móttökustöðvum fyrir flokkaðan

úrgang, þar sem almenningur getur

losað sig við ýmiss konar rusl og

aflóga hluti. Heimilssorp er hins

vegar sótt til íbúa. Förgun sorps

og úrgangs er engu að síður víða

ábótavant.

Sofið á verðinum

Það er því hægt að fullyrða, að

Íslendingar hafi sofið á verðinum

agnvart því að meðhöndla

heimilissorp og annan úrgang á

umhverfisvænan hátt. Samkvæmt

nýjustu tölum Umhverfisstofnunar

fór heildarúrgangsmagn á landinu

fyrsta sinn yfir milljón tonn á

síðasta ári (2016) og fer sífellt

vaxandi. Endurvinnsla úrgangsefna

hefur bæði reynzt kostnaðarsöm og

erfið. Mikill hluti úrgangs hefur því

verið urðaður á nokkrum völdum

stöðum víðs vegar á landinu.

Sumir þessara urðunarstaða eru nú

komnir á undanþágu, og hjá öðrum

rennur starfsleyfi út innan fárra

ára.

Evrópusambandið samþykkti

nýlega tilskipun (9. júní 2016)

sem gerir ráð fyrir, að 2030

megi sveitarfélög á Evrópska

efnahagssvæðinu ekki urða meira

en sem nemur 10% af tilfallandi

heimilisúrgangi. Jafnframt er gert

ráð fyrir, að um 65% úrgangs

skuli endurunnir. Samkvæmt

upplýsingum frá Umhverfisstofnun

mun þessi tilskipun brátt fá ígildi

reglugerðar á öllu Evrópska

efnahagssvæðinu og taka því gildi

á Íslandi. Sveitarfélögin fá þannig

einhvern frest, ekki mjög langan,

til þess að urða ekki meira en sem

nemur 10% af heimilisúrgangi.

Á tíunda árartugnum voru byggðar

nokkrar litlar sorpbrennslustöðvar

á landsbyggðinni, en með tilkomu

þeirra vonuðust menn til þess,

að fundin væri hagkvæm lausn

á förgun heimilissorps og annars

úrgangs. 2010 voru alls sex slíkar

brennslustöðvar í rekstri á landinu.

Þessar stöðvar voru mjög litlar

á alþjóðlegan mælikvarða og

reyndust óhagkvæmar í rekstri.

Brennsluhiti var altof lágur til

að koma í veg fyrir loftmengun.

Voru starfsleyfi þeirra byggð á

undanþágu frá viðurkenndum

EES reglum um slíkar stöðvar.

Upp úr aldamótunum 2000 fór að

bera á mikilli díoxínmengun frá

sumum þessara stöðva. Að lokum

voru þær allar sviptar starfleyfi og

hefur verið lokað. Hafa sorpmál

viðkomandi sveitarfélaga verið

í miklum ólestri síðan og þau

gripið til þess ráðs að láta aka

sorpi og úrgangi langar leiðir til

förgunarstöðva, oftast til urðunar.

Aðeins ein sorpbrennslustöð er

enn starfandi á Íslandi, þ.e. Kalka

á Suðurnesjum. Hún verður þó

að teljast frekar ófullkomin í

samanburði við sorporkustöðvar

nágrannalandanna, og hefur henni

verið gert að uppfylla hertar kröfur

um takmörkun á mengun, sem

gerir reksturinn enn erfiðari. Hér

gildir hagkvæmni stærðarinnar

sem svo víða annar staðar.

Tillögur til úrbóta

Mörg sveitarfélög ásamt

Fjórðungssambandi Vestfjarða

hafa um nokkurt skeið verið að

athuga tillögur um allsherjarlausn

sorphirðumála landsmanna,

sem settar voru fram í skýrslu

fyrr á þessu ári, unninni af

Braga Má Valgeirssyni, vélstjóra

og iðnfræðingi ásamt Stefáni

Guðsteinssyni, skipatæknifræðingi

og Júlíusi Sólnes, fyrsta

umhverfisráðherra Íslands. Verkís

verkfræðistofa hefur einnig komið

að verkefninu. Í skýrslunni er gert

ráð fyrir, að byggð verði fullkomin

sorporkustöð við Ísafjarðardjúp,

sem taki á móti allt að 100 þúsund

tonnum af brennanlegum úrgangi

frá öllum sveitarfélögum landsins.

Sorporkustöð

Stöðin yrði mjög tæknilega

fullkomin, byggð skv. ströngustu

reglum Evrópusambandsins

í líkingu við þær stöðvar, sem

nýlega hafa verið teknar í

notkun á Norðurlöndunum,

m.a. á Amager nærri miðborg

Kaupmannahafnar (sjá mynd 2).

Um er að ræða háhitabrennslu (um

1200°C) með mjög fullkomnum

mengunarvarnabúnaði, þannig

að loftmengun er nánast engin.

Vestfjarðastöðin mun framleiða

um 10 MW af raforku og 30

MW af hitaorku, eða um 312

gígavattstundir af orku á ári.

Með henni yrði raforkuþörf

Vestfirðinga, umfram núverandi

framleiðslu í fjórðungnum,

fullnægt, og nægt heitt vatn

fengist til húsahitunar í öllum

byggðarlögum við Djúp, ásamt til

margs konar atvinnustarfsemi.

Stöðin kæmi til með að veita

um 15 manns atvinnu, og að auki

yrði um einhver afleidd störf að

ræða. Talið er, að hún muni kosta

um 10–12 milljarða króna með

tengdum mannvirkjum, skip og

hafnaraðstaða um 5,5–7 milljarða

króna, þannig að heildarkostnaður

þessa risaverkefnis gæti numið

tæplega 20 milljörðum króna. Næsta

skref verður að gera nákvæmar

rekstrar- og kostnaðaráætlanir.

Við brennslu á sorpi í

háhitaofnum, þar sem hitastig er

vel yfir 1000°C, eyðast öll lífræn

efni. Úrgangur sem venjulega er

ekki gott eldsneyti, eins og t.d.

hræ og sláturhúsaúrgangur, verður

ágætt brennsluefni við þessar

aðstæður, en í honum er mikil

fita og trefjar sem brenna vel.

Annar brennanlegur úrgangur

skilur eftir sig skaðlaus steinefni

sem liggja eftir á brunaristinni

og nota má sem fyllingarefni við

byggingarframkvæmdir. Einnig

verður til umtalsvert magn af

fínösku, sem Norðmenn hafa viljað

taka á móti. Það sem fer upp með

reykgasinu er leitt gegnum margs

konar hreinsisíur, sem skilja frá

efni eins og þungmálma og önnur

eiturefni. Þess ber að geta, að

ekkert „díoxín“ lifir af brennslu

við hitastig sem er yfir 800°C.

Sorpflutningar

Allt sorp og allur úrgangur fyrir

utan gler og steinefni, sem nota

má í uppfyllingar, yrðu flutt frá

flokkunarstöðvum sveitarfélaga í

gámum til næstu hafnar. Gámarnir

yrðu síðan fluttir með tveimur

sérútbúnum gámaskipum frá

öllum aðgengilegum höfnum

umhverfis landið (25–30 talsins)

til áfangastaðar, brennanlegur

úrgangur til sorporkustöðvar, en

annað til móttökustöðva fyrir t.d.

málma og endurvinnslu. Skipin

gætu einnig flutt hvers konar annan

Júlíus Sólnes.

varning í gámum milli hafna,

meðal annars olíu og benzín ásamt

frystigámum (fiskafurðir).

Skipin þurfa að vera grunnrist til

að geta lagzt að bryggju á minni

stöðum, þar sem aðdýpi er lítið. Þau

verða útbúið með stórum krana,

þannig að ekki sé þörf fyrir mikla

landaðstöðu (krana) til að umskipa

gámum í hverri höfn. Skipin geta

því komið og farið hvenær sem

er sólarhringsins og áhöfn þeirra

afgreitt sig að mestu sjálf.

Stefán Guðsteinsson

skipatæknifræðingur hefur

unnið frumteikningar fyrir smíði

sérstaks gámaskips, sem fyrir

utan sorpgámana, getur einnig

flutt almennan varning í gámum

og olíu. Skipin rista innan við

fimm metra og eru því vel til

þess fallin að sigla inn á margar

minni hafnir landsins. Skipin

yrðu mjög umhverfisvæn, knúin

þremur aflvélum, sem geta notað

lífrænt gas, t.d. metan. Til fróðleiks

má geta þess, að öll fyrirhuguð

SÁMUR FÓSTRI - 2. TBL.  3. ÁRG. - NÓVEMBER 2017

metanframleiðsla Sorpu í Álfsnesi

mun rétt nægja til þess að knýja

annað gámaflutningsskipið.

Með skipunum mætti taka upp

almenna strandflutninga á nýjan

leik. Það myndi hafa veruleg

jákvæð umhverfisáhrif, þar sem

t.d. losun koltvíoxíðs er talin sjö

sinnum minni við að flytja eitt

tonn af varningi einn kílómetra

Sorporkustöð á Amager, ekki langt frá óperuhúsinu í Kaupmannahöfn. Hún var tekin í notkun í apríl 2017 og þykir ein fullkomnasta stöð sinnar tegundar í Evrópu.

Á veturna er skíðabrekka ofan á þaki stöðvarinnar til ánægju fyrir Kaupmannahafnarbúa.

sjóleiðina en landleiðina með

flutningabílum. Einnig myndi slit

á þjóðvegum landsins minnka

verulega, en einn stór flutningabíll

er talinn valda sambærilegu sliti á

vegum landsins og 9000 einkabílar.

Aðrir helstu mögulegar lausnir

á förgun á þeim úrgangi, er ekki

verður endurnýttur eða telst

nothæfur til endurvinnslu, sem

geta hentað hér á landi, þar sem

fámennið gerir alla endurvinnslu

mjög erfiða. Það vart raunhæft,

að hægt verði að endurvinna 65%

af úrgangi á Íslandi. Svo fámenn

þjóð getur ekki ráðist í mikinn

endurvinnsluiðnað. Í lögum um

meðhöndlun úrgangs frá 2003 með

áorðnum breytingum er eftirfarandi

forgangsröðun um förgun hans:

Dregið skal úr

myndun úrgangs

(með öllum tiltækum

ráðum með;

1. Endurvinnsla
2. lífræn vinnsla úrgangs
3. endurnýting, m.a. með

orkuvinnslu, og að ustu 5) urðun.

Að lokum er í þessari lagagrein

ákvæði, sem segir, að víkja

megi frá þessari forgangsröðun

út frá hagkvæmnisjónarmiðum.

4. moltugerð er alltaf möguleg

eftir mjög vandaða flokkun. Það

þarf að hreinsa burt alla þá hluti/

efni sem geta valdið mengun,

ef þau eru óvarin gegn veðri og

vindum, þannig að regnvatn geti

skolað óæskilegum efnum niður

í jarðveg. Moltugerð er frekar

viðkvæmt ferli, og verður að

vanda til verks, en rétt er að taka

fram, að moltugerð getur verið

æskileg aðferð samhliða öðrum

lausnum.

5. lífræn orkuvinnsla. Það að

vinna lífrænt eldsneyti eins og

metan úr lífrænum úrgangi,

t.d. úr heimilissorpi og

sláturhúsaúrgangi, hefur sýnt

sig vera góð lausn, þar sem næg

aðföng eru af úrgangi sem henta

til vinnslunnar. Þó er bannað

að nota margvíslegan lífrænan

úrgang til slíkrar vinnslu. Ber

þar helst að nefna alla taugavefi

úr klaufdýrum, og öll sýkt

dýr sem hefur verið slátrað.

Hér sem fyrr er spurning um

hagkvæmni. Metanvinnsla í

fámennum byggðarlögum getur

varla verið raunhæf.

Að þessum aðferðum ólöstuðum

hefur fullkomin sorpbrennsla náð

hvað mestri útbreiðslu í flestum

ríkjum Evrópusambandsins og

raunar mjög víða um heim allan.

Ástæðan er sú mikla varmaorka

sem  skapast í brunaferlinu og

hægt er að nýta. Þá er umtalsverða

raforku framleidd í slíkum

stöðvum. Nútíma sorporkuver

eru hvað minnst mengandi miðað

við allar aðferðir við að eyða eða

farga sorpi. Og skipaflutningar á

sorpgámum hafa umtalsvert minni

mengun í för með sér en flutningar

á þeim landleiðina. Það sem kemur

upp um reykháfinn frá slíkum

orkuverum eru einungis vatnsgufur

og koltvíoxíð (CO2). Þess ber að

geta, að allar aðferðir við eyðingu

lífrænna efna, sem innihalda

koltvíoxíð, skila frá sér sama

magni af því við eyðingu. Einnig er

vert að nefna, að umframhitaorku í

slíkum orkuverum er hægt að nýta

til þess að safna saman CO2 frá

útblæstrinum, koma því á fljótandi

form, setja það á þrýstikúta og nota

til dæmis í gróðurhúsum.

Það er nokkuð ljóst, að erfitt

verður að bregðast við hinum nýju

reglum ESB, um að aðeins 10%

heimilisúrgangs verði urðaðir eftir

2030. Gera má ráð fyrir, að margir

urðunarstaðir muni verða notaðir

áfram einhver ár fram yfir 2030,

þar sem víðast hvar er ekki farið

að vinna að öðrum viðurkenndum

lausnum.

 

Að byggja fullkomna sorporkustöð

á

Vestfjörðum,þar sem orkuskortur

 

hefur verið viðvarandi og

leysa sorphirðuvandamál landsmanna í leiðinni, svo að ekki  sé

talað   um að  koma strandflutningum á að 

nýju,hlýtur að vera áhugaverður kostur.

Júlíus Sólnes

verkfræðingur "

Er ekki tímabær kostur að reisa þessa 100.000 tonna brennslustöð á Vestfjörðum  með þeim kostum sem Júlíus talar um og svo aðra stöð hér sunnanlands og hætta þessari eyðimerkurstefnu urðunar sem hér ríkir.

Skyldi ekki vera hægt að fá umhverfisráðherrann okkar til að taka þessi málefni sorporkustöðva upp?

Ríkisvæðing vændis

var hugtak sem ég heyrði hinn skarpa lögmann Pétur Gunnlaugsson á Útvarpi Sögu velta fyrir sér.

Hann rifjaði upp setningu laganna um vændiskaup á Alþingi sem gerðu vændissölu löglega en vændiskaup glæpsamleg. Vændiskonan má selja sína þjónustu og má svo kæra kaupandann sem þá skal fyrir opið glæparéttarhald með tilheyrandi. Hann nefndi hinn þekkta siðgæðispostula Ágúst Ólaf sem einn flutningsmanna,  Álfheiði Ingadóttur og  einhverja fleiri sem flutningsmenn frumvarpsins sem þingheimur hafði samþykkt líklega án þess að hugsa.

Lögin gera erlendum vændiskonum, sagði Pétur,  sem eru jafnvel fórnarlömb mansals, kleyft að flykkjast hingað í viðskiptaerindum. Þær mega selja að vild án refsinga. Þær mega hinsvegar kæra viðskiptamenn sína að vild.

Arnþrúður útvarpsstjóri taldi í sama  þættinum að næg eftirspurn væri hérlendis eftir slíkri þjónustu. Enda ekki ólíklegt ef athugað er hversu mjög útbreidd þessi kynferðislega áreitni sem MeToo konurnar tala um, virðist vera. Flestir karlmenn virðast eftir lýsingunum þannig  vera einhverskonar klámruddar sem misnota allar konur sem þeir koma höndum yfir.

Svo sagði hún Arnþrúður líka að vændiskonur vildu jafnvel viðskiptin sjálfar, sem auðvitað gæti komið  mörgum á óvart. Mér fannst Pétri fipast við þessa yfirlýsingu Arnþrúðar og það hvarflaði að mér hvernig mönnum eins Ágústi Ólafi eða þeim í siðferðisnefnd Samfylkingarinnar gæti orðið við við svona yfirlýsingar.

Á þeim lagasetningartíma var rætt um að gera vændi löglegt sagði Pétur. En vændi er elsta iðngrein heimsins eins og Arnþrúður benti Pétri á. Hann taldi hugsanlegt að samþykkt frumvarpsins að sænskri fyrirmynd hefði verið mistök þingmanna sem hefðu hugsanlega ýtt á vitlausan hnapp.

Ég myndi gjarnan vilja trúa því þar sem lögleiðing vændis  hlyti að gera allt eftirlit auðveldara og afglæpavæðingu vændiskaupa þar með líka og vinna gegn mansali. En lagasetningin sjálf finnst mér svo hreint heimskuleg þar sem hún hefur þveröfug áhrif við það sem flutningsmönnum gat gengið til. Hún stuðlar að auknu framboði vændis og glæpum  eins og Pétur bendir á.

Þjóðverjar telja sig vita að lögleiðing vændis dragi úr vissum tegundum glæpa gegn konum. Enda á Svíþjóð víst heimsmetið í nauðgunum um þessar mundir en okkar löggjöf er að sænskri fyrirmynd. En hvergi eru líka múslímskir innflytjendur fjölmennari en í Svíþjóð og þeir eru ekki uppaldir við að sýna konum mikla virðingu. Auk þess telja þeir hugsanlega villutrúarkonur eiga ekki betra skilið en nauðgun.

En í alvöru þarf ekki að endurskoða þessa sænsk-íslensku löggjöf og gera vændið alveg löglegt í stað þess að gera söluna löglega en kaupin glæpsamleg?

Sem mér finnst ekkert annað vera en heimskuleg ríkisvædd vændisstarfsemi.

Er byrjað á vitlausum enda?

í plastpokastríðinu hjá umhverfisráðherranum okkar?

Hann ætlar að gera mér ómögulegt að nota ruslafötuna mína eins og ég er vanur. 10 lítra plastfata sem ég klæði að innan með Bónuspoka sem ég loka svo með hnút og fleygi í heilu lagi. Ég mun verða að kaupa mér lager hjá Bónus áður en þessi della gengur í gildi hjá ráðherranum.

Í stað þess að gera það sem blasir við þá byrjar þessi ráðherra á vitlausum enda í þessu stríði.

Í plastinu er fólgin orka eins og í öllum úrgangi. Í fullkominni sorpbrennslu eins og er fyrirhuguð hjá Kölku held ég, er þessi orka sótt og notuð í þágu íbúanna til að hita húsin. Þess í stað urðar Sorpa sorpið á dýrmætu landi sem verður óbyggileg eyðimörk eftir. Þessu fíflaríi sorpurðunar er haldið áfram ár eftir ár.Orkan grafin niður ónotuð þó slíkt sé hvergi gert í siðmenntuðum þéttbýlum löndum af augljósum ástæðum.

Er ekki umhverfisráðherrann okkar sem enginn kaus að byrja á vitlausum enda með því að hamast gegn plastpokunum góðu og nauðsynlegu? 

Bréf frá Gísla

Holgerssyni barst mér. Hann rifjar upp minningu um þekktan mann sem tengist umræðu um Víkurkirkjugarð.

Gísli skrifar:

"

BLESSAÐUR kæri Halldór Jónsson, verkfræðingur og blaðamaður um málefni ÍSLENDINGA og allt annað um “erfiðleika heimsins”.

 

Stutt frásögn af ARNES PÁLSSYNI mesta útileguþjófs ÍSLENDINGA.  Ég las þetta í smásögum frænda míns, Óskars Clausen, sem f. 7/2 1887 og d. 9/4 1980.  Sá hinn sami of stofnaði FANGAHJÁLPINA árið 1949.  Ég átta mig enn betur á smásögum hans í dag en áður.

 

ARNES PÁLSSON var fæddur á Seltjarnarnesi en ólst upp á Kjalarnesi með foreldrum sínum, sem ávallt sýndu honum mikla ástúð.  Hann var þjófóttur og sprettharður og aflaði sér peninga og verðmæta með auðveldum hætti.  Hann ól manninn á fjöllum og við hvannalindir oft með þekktu útilegufólki.  Hann kom sér vel við þá, sem gættu hans í fangelsum og lokuðum rýmum sýslumanna og þess opinbera. 

Hann átti gott til vina hjá bóndanum á Hofstöðum í Garðabæ.

Hann notaði hraunið á Álftanesi fyrir felustað peninga sinna.  Hann átti ávallt peninga fyrir nauðþurftum.

Hann vann vel fyrir sér hjá sýslumanninum á Bessastöðum við alhliða störf.

Hann fékk fullt frelsi frá Danska Kónginum og gekk um síðustu árin sem frjáls maður.

Hann gerðist niðursetukarl úti í Engey og dó þar 91 árs gamall 7. September 1805.

Hann var jarðaður 4 dögum síðar í Víkurkirkjugarði í Reykjavík við hlið Alþingishússins.

 

Þekktir ÍSLENDINGAR vilja nú friða þennan kirkjugarð og mótmæla byggingu hótels á sama stað. 

Fyrrverandi forseti frú Vigdís Finnbogadóttir og Friðrik Ólafsson skákmeistari voru þar í hópi mótmælenda.

Þessar línur eru skrifaðar til minnis úr smásögum frænda míns.

BLESSAÐUR

Gísli Holgersson.

 

Arnes var lengi á vist með Fjalla-Eyvindi auk þess sem hann lá einn úti við:

HVALVATN sem er í Hvalfjarðarstrandahreppi í Borgarfjarðarsýslu. Það er 4,1 km², dýpst 180 m og í 378 m hæð yfir sjó. Það er talið annað dýpsta stöðuvatn landsins á eftir Öskjuvatni. Útfall vatnsins er Botnsá, sem rennur til Hvalfjarðar. Akstursleiðin er úr Víðikerjum á Uxahryggjavegi. Umhverfi vatnsins er fagurt og stórbrotið. Í vatninu er bleikja. Rétt fyrir austan Hvalvatn eru Krókatjarnir. Þar er töluvert af bleikju, en sú veiði tilheyrir Þingvallahreppi. Norðan í Hvalfelli er hellir, þar sem Arnes útileguþjófur bjó í tvö ár. Vatnið er í landi Stóra Botns. Nú um sinn nýta eigendur veiðina sjálfir og selja ekki veiðileyfi. Vegalengdin frá Reykjavík er 75 km.

 

 

Það er ástæða til að minnast Arnesar,  sem eins íbúa Víkurkirkjugarðs Miðbæjarins og fallegt af Gísla að rifja hans lífshlaup upp 

 

Verðtryggingin vonda?

er uppáhaldsskotspónn plötuslagara og pópúlista á Íslandi. Allt hið vonda sé verðtryggingu lána að kenna. Í hinu orðinu koma svo kröfur um að öldruðum sé tryggður mannsæmandi lífeyrir.Það er grenjað með tárum á það að það verði að útrýma fátækt hjá þeim vesælustu.

Samhengi í þessum grenjum og hótunum er svo nákvæmlega ekki neitt. En það skiptir ekki máli, Burtu með verðtrygginguna. Sem væri auðvitað núll og skipti ekki máli ef þessir sömu aðilar stæðu ekki í því nætur og daga að framleiða verðbólgu með innistæðulausum taxtahækkunum fyrir umbjóðendur sína eins og það er kallað.

Vilhjálmur Bjarnason tekur þessi mál fyrir í Morgunblaðsgrein svo skilmerkilega að jafnvel blindir og heyrnarlausir geta fengið skilið. Hann segir:

"

„Allir menn og konur eiga að vera frjáls innan vissra vébanda, en það þarf mikla víðsýni og andlegan þroska til þess að skilja frelsið og rugla því ekki saman við allskonar duttlunga og heimskulega fyrirtekt í einstaklingum, eða bara vanþakklæti og ósvífinn hugsunarhátt. Þessi lýsing er mjög í ætt við það frelsi sem John Stuart Mill var að hugsa og setti fram í riti sínu um Frelsið. Frelsið er vandmeðfarið, en eins og útgerðarmaðurinn sagði: „ég er með frelsi en á móti frelsi sem skaðar!“ Hvenær skaðar frelsi eins einstaklings einhvurn annan? Þessi hugsun um frelsið kann að vera barnaleg. Hugsjónin um frelsið er ekkert sérstaklega merkileg hugsjón en hún er hin æðsta hugsjón!

Hin æðsta hugsjón

 Fyrir mörgum er verkfall hin æðsta hugsjón. Verkfall er ímynd hins fullkomna frelsis. Svo vill til að löggjafinn hefur sett hömlur á verkfallsrétt í lögum um stéttarfélög og vinnudeilur. Þannig segir í vinnulöggjöf: „Óheimilt er og að hefja vinnustöðvun: 1. Ef ágreiningur er einungis um atriði, sem Félagsdómur á úrskurðarvald um, nema til fullnægingar úrskurðum dómsins. 2. Ef tilgangur vinnustöðvunarinnar er að þvinga stjórnarvöldin til að framkvæma athafnir, sem þeim lögum samkvæmt ekki ber að framkvæma, eða framkvæma ekki athafnir, sem þeim lögum samkvæmt er skylt að framkvæma, enda sé ekki um að ræða athafnir, þar sem stjórnarvöldin eru aðili sem atvinnurekandi. Öll löggjöf setur hugsjónum takmörk, jafnvel hinum æðstu hugsjónum.

Skyldur

Frelsinu fylgja skyldur. Þannig er launafólki gert skylt að tryggja sér lífeyri eftir að starfsævi lýkur. Því miður er það svo að í löggjöf um skyldutryggingu lífeyrisréttinda og starfsemi lífeyrissjóða er hvergi að finna yrðingu um markmið lífeyrissjóða. Af lestri laganna má þó leiða að lífeyrissjóðir hafa aðeins eitt markmið og það er að tryggja launamönnum og þeim er reka sjálfstæða starfsemi tryggingavernd vegna elli til æviloka, örorku eða andláts. Það er ekki markmið eða skylda lífeyrissjóða að tryggja hagvöxt í landinu og þaðan af síður að tryggja fulla atvinnu. Það er því hættulegt þegar verkalýðsleiðtogar telja að meðal verkfæra þeirra í kjarabaráttu sé að þeir geti beitt lífeyrissjóðum fyrir sig til að knýja fram kjarabætur! Og kjarabætur hverra? Þeir sem hafa með lífeyrissjóði að gera eiga aðeins að tryggja kjör núverandi lífeyrisþega og þeirra sem eru byrjaðir að greiða sig undir tryggingavernd í trausti þess að gagn sé að lífeyrissjóðnum þegar lífeyrisaldri er náð.

 Lýðsleikjur

 Þær lýðsleikjur eru til sem telja að það sé siðferðilega ljótt að festa fé til framtíðar. Þannig sé 36. gr. laga um skyldutryggingu lífeyrisréttinda og lífeyrissjóði „braskgrein“. Sú grein laganna tekur frelsi af stjórnarmönnum til að gera hvað sem er eða það sem duttlungar og fyrirtektir þrá. Lýðsleikjurnar eru svo heilagar að telja „gegnumstreymi“ hentugast í lífeyrisheimi. Önnur útgáfa er sú að allir lífeyrissjóðir eigi að ávaxta eignir sínar á „bundnum reikningi í Seðlabankanum“. Þá er kaleikurinn um brask færður seðlabanka! Nóg er á seðlabanka lagt að stunda hagstjórn og ávaxta og varðveita gjaldeyrisvarasjóð þjóðarinnar!

 Skyldur og ábyrgð að viðhalda frelsi

 Það fylgja því skyldur og ábyrgð að viðhalda frelsi. Fjárhagslegt frelsi eftir að starfsaldri lýkur verður ekki leyst með skattlagningu á vinnandi fólk. Nú um stundir eru sennilega sex á vinnumarkaði fyrir hvern lífeyrisþega. Þeir sem ekki hafa náð að tryggja sér lífeyrisréttindi fá greidda „tekjutryggingu“, sem er fjármögnuð að hluta til með tryggingagjaldi, en það er nú 6,6% af launum. Þetta hlutfall kann að þurfa að hækka í um 30% í fullkomnu gegnumstreymiskerfi þegar aðeins verða fjórir starfandi á móti einum lífeyrisþega en sá tími er ekki langt undan. Þegar svo er komið verða útborguð laun starfsmanns aðeins um 35% af launakostnaði atvinnurekanda. Lífeyrissjóðir eru ekki peð í skák um kaupgjald í landinu. Lífeyrissjóðir eru ekki of stórir og þurfa enn að stækka til að standa undir fyrirsjáanlegri lífeyrisbyrði í landinu. Efnahagslegt frelsi eftir að starfsævi lýkur er ekki ómerkara en frelsi vinnandi manns.

 Að þekkja mun á nafn og raunvöxtum

Það er því miður svo að valdhafar og sitjandi þingmenn, jafnvel hálærðir hagfræðingar í þingliði, tala þannig að ætla mætti að þeir þekki ekki mun á nafnvöxtum og raunvöxtum. Því miður er það svo að verðbætur eru ekki tekjur hjá þeim er við þeim tekur. Verðbætur eru aðeins aðlögun að raunveruleika, enda heita verðbætur á ensku „inflation adjustment“. Verkalýðsleiðtogar sem telja að það sé samningsatriði að „banna verðtryggingu“ eru á hinum mestu villigötum. Sama er að segja um heilan stjórnmálaflokk sem kvarnast hefur úr og hefur að markmiði að afnema fátækt. Hann telur að fátækt muni minnka með því að „afnema verðtryggingu“. Slíkt er fásinna því sennilega eiga 80% af „verðtryggðum“ fjármálagerningum sér endastað í lífeyrissjóðum, en þeim er ætlað að koma í veg fyrir fátækt eftir að starfsævi lýkur!

 Skáld um frelsi

 „Frelsið er kóróna lífsins og verðmætast verðmæta, frelsið til að skoða himininn, frelsið til að liggja í grænum hvammi í læk, frelsið til að sjá stúlku álengdar, frelsið til að sýngja, frelsið til að biðjast beininga.“ Verkalýðsleiðtogar eiga að hafa frelsi að leiðarljósi og ekki að skipta sér af því sem er á forræði þingræðis.

 Vilhjálmur Bjarnason Höfundur var alþingismaður“

Það er makalaust að ýmsir áhrifamenn í þjóðfélaginu skuli byggja tilveru sína á innistæðulausu og samhengislausu bulli um afnám verðtryggingar samhliða útrýmingu fátæktar og að tryggja öllum mannsæmandi kjör.

Verðtryggingin er barasta vond þegar menn þurfa að bulla fyrir lýðinn sem hlustar aldrei á rök nema eftirá.

 

 

Ástarkvæði frá 1912

 

 

Fékk bókmenntaverðlaun 1912

Hælisleitandi

frá Senegal húkkar sér far frá Keflavík  til að geta stungið rútufargjaldinu sem hann fær frá ríkinu auk 10.000 króna á viku í vasann og sent 5.000 krónur heim til Senegal þar sem hann á konu og tvö börn. Er hann ekki bara artarlegur greyið?

Helga Vala þingkona vinnur víst við að greiða götu svona bágstadds fólks en líklega fyrir meira en 10.000 krónur á viku.

Hann kom hingað frá Sviss þar sem honum líkaði illa. Hér vill hann vera því hér sé allt gert vel fyrir hann. Hann verður að skrá sig vikulega í Reykjavík og ríkið borgar honum rútufargjald.

Þegar við höfum samþykkt umsókn hans, þó að Sviss hafi átt að leysa hans mál samkvæmt alþjóðasamningum sem gilda ekki fyrir okkur, þá getur hann fengið alla ættingja sína hingað.

Svona heyrði ég sagt frá hælisleitanda frá Senegal sem húkkaði sér far til Reykjavíkur.

Meiri skattar

og nú renni þeir til þeirra sem dunda sér við að gefa út fjölmiðla.

Ég hef dundað við slíkt undanfarin ár.www.samurfostri.is. Mér dettur ekki í hug að athuga hvort ég komi til greina. Annað hvort stendur útgáfa undir sér eða gerir það ekki. Af hverju á að kaupa  fjögralaufasmára handa einhverjum sem kæra sig ekkert um hann?

Hvað ætlar Óli Björn Kárason að gera í þessu máli? Styðja Sjálfstæðisþingmenn þessar hugmyndir Lilju Alfreðsdóttur um meiri skatta?