http://www.tilveraniesb.net/greinar/ahlaupidh-a-islensku-kronuna

http://www.tilveraniesb.net/greinar/ahlaupidh-a-islensku-kronuna

er þörf lesning eftir Gunnar Rögnvaldsson hinn margvísa mann um íslensku krónuna og það dýrmæti sem hún er.

Gunnar lýkur þessari ritgerð með þessum orðum:

"Staðan á fjármálamörkuðum heimsins er orðin þannig að fjárfestar vilja helst ekki lengur fjárfesta í löndum sem þurfa alfarið að reiða sig á alþjóðlega fjármálamarkaði hvað varðar líf eða dauða ríkissjóða og bankakerfa landa sinna. Þau lönd sem þurfa að reiða sig alfarið á alþjóðlega fjármálamarkaði eru löndin sem geta ekki prentað sína eigin peninga því að þau eiga ekki þá mynt sem þau nota. Og þau skulda alfarið í mynt sem þau eiga ekki sjálf. Engin evrulönd eiga sína eigin mynt.

Íslendingar ættu ekki að horfa til Evrópusambandsins eftir lausnum í mynt- og efnahagsmálum. Þessa djarflegu staðhæfingu treysti ég mér til að standa við eftir 25 ára samfellda búsetu og atvinnurekstur í Evrópusambandinu. Evrusvæði ESB er að minnsta kosti hálfglatað, svo að ekki sé meira sagt.

Þegar þetta er skrifað er ekki vitað hvort verja þurfi íslensku krónuna mikið lengur gegn evruáhlaupi íslenskra stjórnmálamanna. Enginn veit hvort evran verður enn á lífi við næstu sólarupprás. En eins og áður er sagt, þá virðast nýjar hugdettur íslenskra gjaldmiðlamanna fæðast á hverjum degi. Best er því að standa vörð um krónuna áfram og það fast. Það er gott að búa í landi sem á sína eigin mynt. Íslensk króna er í senn bæði sverð og skjöldur fullveldis íslenska lýðveldisins. Umgöngumst hana því með virðingu.

Skorradal, haustið 2011

© Gunnar Rögnvaldsson"

Þó nær 8 ár séu liðin frá ritun þessa þá er það þess virði að fara yfir þetta efnislega og skoða dæmi Nýfundalands sem missti efnahagslegt sjálfstæðis sitt fyrir margt löngu.

Orð Gunnars um kosti þjóðlegrar myntar tel ég að standi fyllilega fyrir sínu í dag eins og þegar þau voru rituð.

 

Þversögn Corbyns

virðist mikil úr fjarlægð.

Labour says it accepts the referendum result and that Brexit is going to happen. But it opposes Theresa May's Brexit plan, and wants to stop it and force a general election. If, however, it stops the PM's plan and there is no general election it says the option of a new referendum would be on the table.

Leader Jeremy Corbyn says he would negotiate a permanent customs union with the EU after Brexit, which would be very similar to the one it has now. This is the only way to keep trade flowing freely and protect jobs, he says, as well as ensuring there is no return to a "hard border" in Northern Ireland.

He has ruled out staying a member of the single market, as some of his pro-EU MPs want, so he can carry out his plans to nationalise key industries without being hampered by EU competition rules.

He says the UK should have a very close relationship with the single market. Labour accepts that some form of free movement of people might have to continue.

Hann er hindraður í þjóðnýtingaráformum sínum á grundvallariðnaði Bretlands af regluverki ESB. En samt reynir hann að hindra útgönguna Brexit?

Satt að segja hélt ég að þjóðnýtingaráform vinstri manna heyrðu sögunni til. En svo er víst alls ekki í tilviki Corbyns.

Egill Helgason spurði Ed Miliband ekki um þessa grundvallarspurningu Verkamannaflokksins í viðtalinu sem ítrekað snerti álit Milibands á forystuhæfileikum Corbyns sem hann snéri sig jafnharðan fimlega út úr.

Ingibjörg Sólrún

blandar sér í umræður hérlendis í auknum mæli.Hún virðist  til þess bær að skera úr viðkvæmum persónulegum málum nafnkunnra einstaklinga..

Hún hefur unnið mikið erlendis síðan í hruni.

Í því sambandi hafa heyrst spurningar um það hversu mikil laun hún hefur haft á þessum tíma og hversu mikla skatta hún hafi greitt til Íslands á þessum tíma.

Eða eru þetta einkamál vinstrafólks sem engu hægrisinnuðu fólki kemur við?

 

Hversvegna einkabíll?

er spurning sem almenningur hefur svarað fyrir sig. En meirihlutinn í Borgarstjórn Reykjavíkur heldur því fram að fólk vanti Borgarlínu umfram aðra samgöngumáta. Verði hún fyrir hendi þá leggi menn bílnum og flykkist með línunni.

Ef menn reyna að setja sig í spor einstæðrar móður með 2 börn á skólaaldri sem býr í leiguíbúð í úthverfi, þá er hægt að setja sig inn í daghennar einhvern veginn svona:

Kl. 7:00:  Vakna og gefa morgunmat. Koma börnunum af stað í skólann. Það er tíu mínútna gangur í strætó.Það er kortérs ferð með strætó að næstu stoppistöð við skólann.Þaðan er tíu mínútna gangur að skólanum. 2x 35 mínútur af tíma fjölskyldunnar  í ferðir. Ef vont er veður þá vildi móðirin heldur reyna að aka börnunum í skólann.

Konan er í vinnu fyrir tímagjald. Hún verður að  eyða 1.5 klukkustund í ferðir með almenningssamgöngum sem ekki fæst borgað. 

Svo eru eftir 1-2 ferðir síðar á deginum fyrir börnin í félagsstörf og íþróttir. Fleiri klukkutímar í ferðir. Svo kemur líf móðurinnar, foreldraheimsóknir og annað. Börnin kannski í bíó eða annað. Svo koma helgarnar á sumrin. Langar einhvern út úr bænum í berjamó til dæmis?

Getur einhver séð fyrir sér að þessi móðir geti þráð nokkuð heitar en lítinn bíl sem hún getur nýtt til þess að geta hætt að sóa lífi sínu í endalaus ferðalög og tímaeyðslu?

Til þess að koma til móts við hana skattleggjum við bíla og bensín eins og það sé lúxus.Gerum bensínið verra með íblöndun lífdísils. Þessa einstæðu móður sem öllum stjórnmálamönnum finnst svo undurvænt um rétt fyrir kosningar.Sem getur líka verið gamlingi eða öryrki með staf sem staulast um og þarf að fara út á stoppistöð Borgarlínu.

Á sjö árum er búið að verja sjöþúsundum milljóna króna til þess að auka hlutdeild almenningssamgangna úr 4 % sem það var í 12 % nú samkvæmt áætlun Dags B. Eggertssonar og hans fólks. Árangur þessa átaks er sá að um síðustu áramót er hlutdeild almenningssamgangna nákvæmlega 4 %. Sem sagt NÚLL árangur.

Og þess vegna á líklega að setja 800 milljónir frá Ríkinu núna í undirbúning Borgarlínu sem fólkið hefur hafnað svo eftirminnilega.Er þetta heilbrigt?

Einkabíllinn er svo sjálfsagður hérlendis eins og annarsstaðar í vestrænum samfélögum að öllum nema sanntrúuðu samfylkingarfólki og jafnvel pírötum hlýtur Borgarlínulausnin að blasa við sem hin óhagkvæmasta sem völ er á.

Dagur rannsakar málið

auðvitað sjálfur hvort hann hafi brotið Persónuverndarlög í síðustu kosningum? Hver annars?

Í þeim málum sem deilt er um í Borgarstjórn þá er þeim undantekningarlaust vísað til rannsóknar hjá Degi sjálfum sem ávallt er ábyrgðarlaus af öllum athöfnum óhæfra embættismanna sinna, séu það framúrkeyrslur eða skolpmál, eyðing tölvupósta eða hvaðeina. 

Nú eru tímar mikilla breytinga hjá Reykjavíkurborg og heilu ráðin sem meirihlutinn hefur stofnað eru lögð niður. En samtímis eru ný ráð stofnuð með sama fólki undir nýjum nöfnum.

En öllu er óhætt því að Dagur mun sjálfur rannsaka málin. 

 

Rúmenskir þrælar?

eru sagðir hérlendis í fréttum Birtar eru myndir af híbýlum þeirra sem eru hreint ekki afleit að sjá  og óvíst að þeir eigi betra að venjast.Verra er að þeir hafi verið sviknir um laun sem er ófyrirgefanlegt.

Ég heyrði það, að á fragtskipum með fjölþjóðlegar áhafnir, þá taki menn laun eftir launatöflum heimalands síns. Íslenskur stýrimaður fái hærra kaup en til dæmis kúbverskur.

Af hverju eiga þá Rúmenar sem hingað koma að fá íslenska taxta? Vegna þess að þá undirbjóða þeir Íslendinga? Já, en ætti ekki að vera hægt að stýra veitingu atvinnuleyfa og innflutnings vinnuafls? Hvernig er þessu háttað hjá Eimskip og Samskip?

Ég vil ekki að níðst sé á neinum hvað varðar almenna samningsheldni.En hversvegna á útlendingur rétt á íslensku kaupi þegar hann leitar hingað sér til bjargar úr örbirgð og atvinnuleysi? Af hverju er það flokkað til þrældóms að borga rúmenskt kaup?

Sá eini hæfi?

er spurning sem gæti hvarflað að manni þegar nálefni æðstu stjórnenda ber á góma. Í Fréttablaðinu sendur eftirfarandi:

"KJARAMÁL Bankaráð Landsbankans hækkaði mánaðarlaun bankastjórans, Lilju Bjarkar Einarsdóttur, um 17 prósent í fyrra eða sem nemur 550 þúsund krónum. Hækkuðu mánaðarlaunin úr 3.250.000 krónum í 3.800.000 krónur þann 1. apríl 2018.

Hækkunin kom innan við ári frá annarri launahækkun bankastjórans sem fékk hækkun upp á tæpar 1,2 milljónir á mánuði 1. júlí 2017. Þá hafði ákvörðunarvald launa bankastjórans verið fært frá kjararáði til bankaráðs Landsbankans.

Frá 1. júlí 2017 til 1. apríl 2018 hafa laun bankastjóra Landsbankans hækkað úr 2.089 þúsund krónum í 3.800 þúsund krónur. Það gerir hækkun um rúmar 1,7 milljónir á mánuði, eða rétt tæp 82 prósent á þessu tíu mánaða tímabili. Um er að ræða laun og bifreiðahlunnindi.

Þetta kemur fram í svari bankans við fyrirspurn Fréttablaðsins þar sem óskað var eftir sundurliðun á launaupplýsingum bankastjórans eins og þær birtast í nýbirtum ársreikningi bankans. "

Er Linda Björk þeim yfirburða hæfileikum gædd að hún sé fremst meðal jafningja? Hvernig var komist að þeirri niðurstöðu að hún skyldi ráðin bankastjóri?

Ef svo vera skyldi að finnist meðal okkar fólk sem hefur svipaða hæfileika en væru tilbúnir til að vinna verkið fyrir lægra gjald eins og tíðast á opinberum útboðsmarkaði og mættu gilda um ríkiseign eins og Landsbankann,mætti ekki kanna slíkt með útboði? Mögulegur sparnaður fyrir þjóðarbúið?

Auglýsingartillaga:

"Tilboð óskast í bankastjórastöðu Landsbanka Íslands þar sem vegið verður saman hæfi tilboðsgjafa og verð." 

"Kjaramálin"

eru mörgum ofarlega í huga þessa dagana.

Einn þeirra er Hörður Ægisson á Fréttablaðinu. Hann skrifar svo:

"Þetta var skýrt og skorinort hjá seðlabankastjóra. Takturinn í hagkerfinu er að breytast, hagvöxtur fer hratt minnkandi og stjórnendur fyrirtækja sjá frekar fram á uppsagnir en ráðningar, en að sama skapi er ekki efnahagssamdráttur í kortunum.

Slíkt áfall gæti hins vegar orðið ef það verða verkföll og launahækkanir langt umfram svigrúm atvinnulífsins. Það hefði þær fyrirsjáanlegu afleiðingar að vextir myndu hækka og atvinnuleysi aukast. „Reynum að forða því,“ sagði Már Guðmundsson.

Þegar seðlabankastjóri sér ástæðu til að senda frá sér jafn skýr skilaboð mætti ætla að flestir myndu leggja við hlustir – og kannski taka mark á þeim. Það var auðvitað til of mikils mælst.

Viðbrögð forystumanna verkalýðsfélaganna voru í senn fyrirsjáanleg og uggvænleg. Formaður Eflingar, sem verður oft rosalega reið ef einhver kann að hafa aðra skoðun en hún, brást við með því að afgreiða varnaðarorðin sem „forherðingu efnahagslegra forréttindahópa“. Þetta er orðið þekkt stef.

Áliti greinenda, hagfræðinga, Seðlabankans – og í raun allra sem leyfa sér að setja fyrirvara við skynsemi þess að hækka laun margfalt meira en sem nemur mögulegri verðmætaaukningu – er hafnað með þeim einu rökum að þetta sé málflutningur „auðvaldsins“ og einhverra óskilgreindra „fjármagnsafla“. Ekki er þetta líklegt til uppbyggilegrar umræðu um hvernig megi laga það sem betur má fara í íslensku samfélagi og bæta lífskjör almennings.

Getur verið að hið sama fólk sé ekki drifið áfram af annarlegum hvötum heldur, meðal annars byggt á sérþekkingu þess, menntun og reynslu, viti mögulega um hvað það er að tala?

Hin nýja róttæka verkalýðshreyfing, sem verður tíðrætt um að allir aðrir en þau eigi að sýna auðmýkt, mætti stundum hafa það hugfast að þau hafa ekkert tilkall til að telja sig vera þess umkomin að boða hinn eina rétta sannleika.

Það er enginn á móti því að bæta kjör launafólks, einkum þeirra lægst launuðu, en það verður ekki gert með því einu að undirrita samninga um innstæðulausar tugprósenta launahækkanir.

Íslendingar ættu að hafa lært það af biturri reynslu að hækkun launa umfram framleiðnivöxt leiðréttist með hærri verðbólgu – sem bitnar harðast á skuldsettum heimilum og þeim sem minnst hafa á milli handanna.

Laun í krónum talið hafa nær sexfaldast frá 1989 en á sama tíma hefur kaupmáttur aðeins vaxið um 65 prósent.

Haldi einhverjir að niðurstaðan yrði á aðra leið við núverandi aðstæður þá hafa þeir hinir sömu fundið upp á nýrri leið til að stórbæta lífskjör alls almennings með einu pennastriki, óháð verðmætasköpun og stöðu útflutningsatvinnuveganna. Fáir ættu að vilja láta reyna á það veðmál.

Verkalýðshreyfingin er að stærstum hluta skipuð skynsömu fólki sem veit vel að á því hvílir rík ábyrgð. Í stað þess að reyna að eigna sér hlutdeild í þeim mikla árangri sem áunnist hefur og leggja áherslu á að varðveita hann – kaupmáttur hefur aukist um fjórðung frá 2015 – hefur hluti hennar kosið þá vegferð að sækja í átök við allt og alla fremur en að leita raunhæfra lausna.

Það hefur verið ljóst um langt skeið að þær viðræður sem nú eru á borði ríkissáttasemjara eru í fullkomnum ógöngum. Allar kröfur stéttarfélaganna – húsnæðismál, afnám verðtryggingar, vaxtamál og krónutöluhækkanir – eru sagðar ófrávíkjanlegar.

Ef fram heldur sem horfir geta viðræðurnar aðeins endað á einn veg þar sem félögin munu slíta þeim og boða til verkfalla – og um leið taka niður með sér allt hagkerfið.

Við erum að nálgast ögurstundu."

Ég velti fyrir mér hvort hin nýja "Marxiska" forysta Eflingar sjái fyrir sér að hún verði að fá að sanna sig í eldi. Þess vegna telji hún nauðsynlegt að verkfall skelli á til þess að hún fái sannað sig á vígvellinum. Með því einu geti hún fest sig í sessi þar sem verkfall muni alltaf skila árangri í því sem telja má í prósentum á sigurdegi. Það sé persónuleg þrá eftir eldskírn sem knýi Sólveigu Önnu fram. Og tæpast mun ráðgjafinn, Fjögralaufa-Smárinn á bak við hana , við draga úr slíkum væntingum. 

"Kjaramálin" yrðu auðvitað  best leyst með núll prósent almennum taxtahækkunum en hliðarráðstöfunum í aðgreindum málaflokkum, ef efla ætti kaupmátt-þjóðarsátt-.

 

En líklega er tómt mál að tala um einhverja skynsemi þegar svona stendur á í "Kjaramálunum".

Nettó er nútíminn

við Baugatorg hvernig það tekur á aðgengi að verslun sinni í bláa húsinu.Þeir láta stórvirka vinnvél skafa allan klaka af bílaplaninu og moka útfyrir þannig að viðskiptavinir ganga á auðu að verslunardyrunum.

Á meðan vogar Krónan sér að bjóða sínum kúnnum að paufast á lífshættulegum klakabunkum frá bílastæðum að búðardyrum við Þingtorg. Og Bónus í Ögurhvarfi er engu betri. Ekkert gert fyrir aðgengið í vetrarveðráttunni.

Fólk á að láta svona hegðun kaupmanna ekki bjóða sér og versla þar sem búðarmenn hugsa eitthvað um öryggi viðskiptavinanna. Fyrir utan það að Nettó við Baugatorg er fyrirmyndarverslun með gott úrval og vöruverð og  kurteist starfsfólk og aðstöðu til fyrirmyndar.

Þú gerist félagsmaður í Samkaup og færð afsláttarkort sem borgar sig fljótt.

Nettó er nútíminn.

Venezuela

er á hraðari ferð til glötunar en við Íslendingar gerum okkur almennt grein fyrir. Við höfum þó reynt að biðja um breytingar á stefnunni með viðurkenningu á nýjum forseta. Auðvitað risu íslenskir kommatittir öndverðir gegn Guðlaugi Þór til að að reyna klekkja á  þessu.

Sigurður Már Jónsson blaðamaður hefur skrifað margt um Venezuela sem fæst ratar inn á borð Íslendinga í gegn  um RUV.

Merkilegt að nýbúið sé að staðfesta framlenginu á amtstíð núverandi útvarpsstjóra sem liggur undir jafn stöðugu ámæli um vinstri hlutdrægni og hann gerir án þess að sýna merki um stefnubreytingu. "Það er þá einhver dásemd sem er mér ósýnileg" eins og stendur í kvæðinu um manninn hennar Jónínu hans Jóns  

"Í dag er bólivarinn verðlaus og Venesúela með sósíalísku veikina. Alger skortur á öllum neysluvörum, löngum hefur verið hent gaman af því að það vanti alltaf klósettpappír í sósíalískum ríkjum og það hefur orðið að áhrínisorðum í Venesúela.

1.)En það skortir allar vörur enda talið að meðalþyngd landsmanna hafi minkað um 7 til 8 kíló, Maduro-kúrinn eins og landsmenn kalla það. Brauð fæst ekki, fólk bíður klukkustundum saman í biðröðum í von um mat en hungrið sverfur að, þess vegna hefur um 10% landsmanna eða ríflega þrjár milljónir gerst flóttamenn.

2.)Flúið til nágranaríkjanna í von um mat og nauðsynjavörur. - Helstu nauðsynjar skortir og lyf og lækningavörur fást ekki. Auðlæknanlegir sjúkdómar leiða til dauða og ungbarnadauði hefur aukist verulega.

3.) Frelsi fjölmiðla er nánast ekkert, blaðamenn fangelsaðir og stjórnarandstæðingar drepnir. Stjórnskipun landsins er í rúst og tekist er á um völdin í landinu. Það er vonandi að borgarastyrjöld skelli ekki á ofaná aðrar hörmungar."

4.) Undirritaður er nú orðinn svo gamall sem á grönum má sjá. En hann man aftur til daga austurþýska alþýðulýðveldisinsog átti kost á því að fara þangað í nokkrar heimsóknir frá námsdalarbúsetu sinni í Stuttgart fyrir 1962.(tölusetning skrifari)

Það var þá sem einn skólabróðir minn sagði mér í fúlustu alvöru meðan á stúdenta fundi til stuðnings kommúnistum  stóð yfir þar í borg, að skortur á stjórnarandstöðu í DDR væri einfaldlega skýrður með því að það þyrfti ekki stjórnarandstöðu þegar stefnan væri rétt.

Hann er enn á lífi meðal vor en ég hef ekki hitt hann nýlega til að spyrja hann um staðfestuna.

Liður 1.) var í þá daga þannig að opinbert gengni á Ostmarkinu var 1:1. Maður kom við í Berlín og skipti a V-marki fyrir 4 Ostmörk plús og lifði eins og kóngur í mat og drykk en ekkert mátti kaupa af varningi í búðum því þjófaleit var gerð á manni við útreisuna.

Vinstri stjórnin á Íslandi fyrirskipaði að íslenskir heildsalar ættu að beina viðskiptum sínum í austurveg. Þannig kynntist maður þeim mörgum við innkaupin á Messunni í Leipzig.

Margir ógleymanlegir karakterar eins og Baldvin í Pennanum, Jóhanni í Reykjafelli, Ólafi Methúsalemssyni,Ólafi Guðbrandssyni félaga mínum svo maður nefni einhverja fyrir meira en hálfri öld síðar, svo og sanntrúuðum kommum líka sem komu til kvölderðar á aðalveitingahúsinu Rathaus þar sem maður neytti þess dýrasta skiljanlega sem maður gat ekki vestanmegin. Námsmenn komu þangað margir til okkar og sögðu okkur frá sér og kjörum sínum. Margir illa blankir sem fengu aðstoð undir borðið hjá heildsölunum. 

Pabbi var hestamaður og keypt Meissnerpostulínsstyttu af hesti sem enn er til. Til þess varð hann að skipta á opinberu gengi og hafa kvittunina með sér til landamæranna og þar varð hann að leggja hana fram og auk þess að sanna að hann hefði skipt nægilegu til að geta lifað heimsóknartímann. Landamæraverðir voru gjarna kvenmenn með vélbyssu á maganum sem tékkuðu mann út. Vestan-megin kom bara einn óvopnaður kall til að tékka mann inn í vestrið.

Í Berlín var múrinn reistur til þess að stoppa flóttmennina frá því að flýja Vestur-Þýskaland til sæluríkisins í austri sem gæti ekki tekið á móti þessum fjölda inn á sinn sósíal.Eða þannig hljóðaði skýringin  þarna megin. Ég veit ekki hvort kommarnir sem voru með okkur fylgdust með okkur grunsamlegum íhaldsbullum.

Ulbricht kúrinn var líka staðreynd þarna í austrinu á námsmönnunum  þó það væri hvergi nærri Venszualískt ástand þarna.

En Pfarrer Bahrmann, sem við bjuggum hjá frá Raftækjasölunni,  sagði vöruskort mikinn og klósettpappír væri munaðarvara. Hann fengist núna í Leipzig en hvergi annarsstaðar í DDR skyldi hann ábyrgjast. 

Hann var einskonar þjóðhetja í Leipzig þar sem hann neitaði að fara á kjörstað þrátt fyrir að margir menn vopnaðir og óvopnaðir kæmu að sækja hann til að taka þátt í 99 % atkvæðagreiðslunni til stuðnings Ulbricht sem var auðvitað einn í kjöri. Hann sagðist hafa borið því við sem síðustu vörn áður en hann yrði skotinn að hann gæti ekki blandað pólitík og og trú saman.Hann slapp með lífið öllum til undrunar.

Þarna gistu allskyns menn frá vestrinu líka sem sögðu okkur margar sögur.Einn defíneraði Ulbricht sem 102 % kommúnista, sem ég hef ekki gleymt síðan sem góðan mælikvarða á réttrúaða.Madúró í Venezúela er áreiðanlega einn slíkur.

Liður 4.) lá í augum uppi. Ekkert vestrænt efni fékkst, bara áróður frá austri. Kúgunin var augljós allstaðar. Fólkið var hrætt við að tala. Og annað merkilegt var að að alltaf voru komin ný andlit hjá fyrirtækjunum á messunni árið eftir og þeir sem við tóku könnuðust ekkert við þá sem þar höfðu verið árið áður. Sem við ályktuðum að þýddi að þeir hefðu farið vestur yfir á árinu.

 

En mann dettur þessi alræðistími í hug þegar maður leiðir hugann að sósíalismatilrauninni í Venezuela sem fram fer um þessar mundir undir 102% formerkjunum.