Innheimta skimunargjalds

hlýtur að verða erfið hjá blönkum ferðamanni eða slyppum hælisleitanda?

Er ekki vitlegra að láta þann sem kemur með farþegann borga? Þannig að hann kemur ekki hingað með gjaldið óuppgert.

Fargjaldasalinn innheimtir skimunargjaldið fyrirfram og borgar okkur?

Er Fiskileysisguðinn hagnaðardrifinn?

Grein Jóns Kristjánssonar frá 22.6.2020 vitnar í gamla grein Ásgeirs Jakobssonar:

ÞEIR VITA MEST – SKAKKT. - Grein Ásgeirs Jakobssonar frá 1979 - Forspá um mistök

"Nýlega boðaði Hafró 6% niðurskurð í þorskafla í tilraun þeirra til að byggja upp stofninn" eins og þeir kalla það. Þetta hafa þeir reynt í um 50 ár með þeim árangri að aflinn nú er um helmingur þess sem hann var þegar uppbyggingin hófst. Og enn skal haldið áfram.

Hafró er löngu búin að sanna fyrir okkur venjulegum mönnum að þessi þrautpínda aðferð gengur ekki upp en samt skal henni haldið áfram. Það er alla tíð búið að benda á að forsendur uppbyggingar með friðun gengur ekki, einfaldlega vegna þess að burðarþol fiskimiðanna er takmarkað fæðulega séð. Ásgeir heitinn Jakobsson benti á þetta fyrir áratugum og skrifaði fjölda greina í Moggann um málið. Þessar greinar voru gefnar út á bók, sem hét Fiskleysisguðinn og kom út árið 2001.

Mér finnst vel við hæfi að rifja upp greinar úr þessari bók og hef fengið til þess leyfi Jakobs Ásgeirssonar, sem stóð að útgáfu bókarinnar. Eftirfarandi grein, ÞEIR VITA MEST SKAKKT fjallar um nokkrar grundvallarspurningar í vistfræði sem þarf að svara áður en fara út í svona aðgerðir, sem ég hef kallað "veiða minna núna til að veiða meira seinna".

Tíminn hefur sannað rækilega að Ásgeir heitinn hafði fullkomlega rétt fyrir sér en greinina skrifaði hann árið 1979, þremur árum eftir að erlend fiskiskip voru farin af miðunum og við gátum farið að stjórna nýtingunni sjálfir. Þeir sem eru núna um fimmtugt og taka þátt í umræðum um fiskveiðistjórn, voru 10 ára þegar greinin ver skrifuð. Þess vegna á upprifjun fullan rétt á sér."

En hvað um hagnaðarhliðina?

Hverjir hagnast á aflasamdrætti? Myndi aukið framboð ekki lækka verðið á einingunni? 

En hvernig væri að velta öðru fyrir sér?

 

Hver hefur beinan hag af því að þorskaflinn sé minnkaður?

Sá sem á kvóta í verðmetnum tonnum í efnahagsreikningi?

Sá sem hefur lánað þessum kvótaeiganda fyrir nýju skipi?

Vísindamaður sem hefur vinnu við aflaspádóma?

Getur ekki verið að þarna sé samspil í gangi?

Getur ekki verið að Fiskileysisguðinn sé hagnaðardrifinn?

 

Loftslagsbullið

á að kosta okkur 43 milljarða næstu 10 árin. Peningar út um gluggann fyrir forgöngu umhverfisráðherrans sem enginn kaus og niðurstöðu fundar 40.000 fífla Al Gores sem trúa því að CO2 af mannlegum freti séu að eyðileggja jörðina.

Og vísindamaðurinn með Asberger heilkennið Gréta Thunberg tryllir upp vissa aldurshópa til að skrópa í skólanum og flykkjast niður á Austurvöll til að fíflast þar.

Hverju breytum við Islendingar?

Ágúst H. Bjarnason verkfræðingur  reiknar þetta út í samhengi.

 

"Árleg losun Íslendinga á CO2 samkvæmt Umhverfisstofnun.er um 5000 kílótonn eða 5 megatonn.

Spurt er:  Hve mikilli viðbót við heimshlýnun næstu 100 ár veldur öll losun Íslendinga á CO2…?

Árleg losun jarðarbúa á CO2 stefndi í það að vera 43 Gígatonn árið 2019 (landbúnaður meðtalinn).  Við skulum afrúnna það í 50 Gígatonn. Til einföldunar notum við afrúnnaðar tölur við útreikningana.

Árleg losun Íslendinga á CO2 samkvæmt Umhverfisstofnun.er um það bil 5000 kílótonn eða 5 megatonn, sem jafngildir 0,005 Gígatonnum.

Gefum okkur að þessi aukning CO2 á heimsvísu, ef hún heldur áfram með sama hraða, valdi 1°C hlýnun á öld, eða 0,01°C á ári.

 

Hugsum okkur að við gætum á næstunni komið í veg fyrir alla losun okkar Íslendinga  á koltvísýringi.  Ekkert undanskilið.  Auðvitað ekki raunhæft, en við hugsum okkur það samt.  Hvaða áhrif hefði það á hitastig lofthjúps jarðar? 

0,005 Gígatonn / 50 Gígatonn =  0,0001.

Ef hækkun lofthita vegna gróðurhúsaáhrifa hefur verið 1°C á síðustu 100 árum, og hlýnun heldur áfram með sama hraða, þá verður viðbótarhlýnunin sem við Frónverjar völdum á heimsvísu eftir eina öld 0,0001°C.
Það er 1/10.000 úr gráðu eða 0,1 milligráða Celcius.

1/10.000 úr gráðu á heilli öld er það sem við gætum minnkað heimshlýnun um ef við hættum allri losun á koltvísýringi, flyttum burt og lokuðum landinu…

Nú er það auðvitað ekki gerlegt að stöðva alla losun á CO2. Við getum gripið til aðgerða eins og að skipta yfir í rafbíla, rækta skóg, o.s.frv.   Af ofansögðu er ljóst að þær aðgerðir myndu skila mun minni árangri en 0,0001°C efir öld.

Þessir útreikningar eru auðvitað mjög einfaldaðir, en ættu að vera nærri lagi.

Kemur niðurstaðan á óvart ?"

Umhverfisfíflin hafa tekið völdin og láta okkur borga

 

Fólk stjórnast af tilfinningum

 

um of en ekki rökhyggju.

Tilfinningar leiða menn oft á villigötur og láta menn álykta óskynsamlega.

Tilfinningastjórnun leiðir oftar en ekki til óhæfuverka og uppþota.

Guðfaðirinn DonCorleone sagði við andstæðingana: Látum okkur rökræða saman. Hann sá að slíkt væri affarasælla en að láta stjórnast af tilfinningum

 (ástæða þess að svo margt fólk misskilur svo mörg viðfangsefni er ekki af því að viðfangsefnin séu svo flókin heldur að fólkið vill ekki staðreyndagreinda eða málefnalega skýringu sem skilur við það tilfinningalega óánægt. Það vill þorpara til að hata og hetjur til hylla-og það vill ekki skýringar sem ekki veita því þetta)

Meirihlutinn í Reykjavík

er ósammála um ástand og horfur.

Björn Bjarnason vekur athygli á eftirfarandi staðreyndum:

"Halldóra Káradóttir, sviðsstjóri fjármála- og áhættustýringarsviðs Reykjavíkurborgar, skrifar undir skjal sem sent var alþingi sem umsögn um frumvörp til laga, lögð fram á alþingi 21. apríl 2020 til að mæta efnahagslegum áhrifum í kjölfar heimsfaraldur kórónaveiru. Þar segir meðal annars:

„Ef aðeins hefði verið um að ræða skammvinnan vanda, 3 til 6 mánaða niðursveiflu með skjótu bataferli, hefði mögulega dugað að ríkið styddi við lausn fjármögnunarvandans með lánveitingum á hagkvæmum kjörum.

Vandinn snýst hins vegar ekki aðeins um skammtíma fjármögnunarvanda heldur stefnir í algerlega ósjálfbæran rekstur til margra ára. Þessa ósjálfbærni er ekki hægt að leysa með hækkun leyfilegrar skattlagningar eða þjónustugjalda eða með stórfelldum niðurskurði í útgjöldum borgarinnar sem varða að langmestu leyti leik- og grunnskóla og velferðarþjónustu.

Hefðbundnar aðferðir eru ekki í boði.

Þá er ekki hægt að leysa þetta með stórfelldum lánveitingum þar sem veltufé frá rekstri mun ekki til margra ára framundan standa undir afborgunum.“

 

"Þegar Hildur Björnsdóttir, borgarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins, benti á þessa lýsingu á fjárhagsstöðu borgarinnar í umsögn sviðsstjórans sem kynnt hafði verið í borgarráði brást Þórdís Lóa Þórhallsdóttir, borgarfulltrúi Viðreisnar og formaður borgarráðs, ókvæða við orðum Hildar og sagði hana hafa sett „met í dylgjum og ósannindum .

“Í grein án visir.is fullyrti Þórdís Lóa að borgin væri „vel rekin, með traustan og góðan fjárhag“.

Taldi hún að opinber fjármál yrðu „því að einhverri þráhyggju [sjálfstæðismanna] sem verður sérstaklega vandræðaleg þegar að aðrir flokkar sýna að þeim er treystandi fyrir fjármálum.

Þessa þráhyggju endurómaði Hildur, því línuna hefur hún jú lært í Valhöll, en nær ekki að hafa rétt eftir í einni einustu setningu“.

"Formaður borgarráðs les ekki fundargögn komi þau henni illa og skammar svo borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokkinn fyrir að vitna í þau. Segir þetta ekki allt sem segja þarf um blekkingarheim æðstu stjórnenda Reykjavíkurborgar?"

Meirihlutinn er greinilega ekki innbyrðis sammála um ástand og horfur í félagsþjónustu Borgarinnar. Einn segir allt í lagi og annar en svartsýnni  en elstu menn muna.

Hverju skyldu þeir lofa fyrir kosningarnar í auknum leikskólum og félagsþjónustu ef eitthvað er til í því sem Halldóra Káradóttir segir.

Pie in the sky when you die?

Tímabær áminning

um að við Íslendingar verðum að gæta að okkur þegar kemur að landinu okkar og auðlindum þess?

Landsöluliðið okkar í öllum Samfylkingarflokkunum vill ólmt fá Spánverja inn á fiskimiðin okkar eins og gerðist í Bretlandi eftir inngöngu þeirra í ESB. Annað er í fullum gangi og innrás bandalagsins í auðlindir, land og löggjöf okkar stendur yfir af fullum krafti.

Þingsauðir okkar standa bara og gapa meðan krumla ESB seilist æ lengra ofan í erfðagóss okkar.Einn þingflokksformaður segist ætla að eiga við okkur sauðsvarta samtal en gerir svo þveröfugt eða ekki neitt?

Gamli komminn Ögmundur Jónasson skrifar svo í Morgunblaðið:

"Í fyrri grein minni um stjórnarfrumvarp um eignarráð og nýtingu fasteigna, sem nú liggur fyrir Alþingi, fjallaði ég um takmarkanir á landakaupum annarra en íslenskra ríkisborgara og þeirra sem hafa lögheimili hér á landi. Lýsti ég vonbrigðum með að horfið hefði verið frá þeirri stefnu sem mörkuð var í ráðherratíð minni í innanríkisráðuneytinu að útiloka EES-borgara frá landakaupum hér á landi með því að takmarka rétt þeirra til fjárfestinga að því marki að þær teljist nauðsynlegar til að uppfylla réttinn til frjálsra fólksflutninga, staðfesturéttar eða þjónustustarfsemi. Samkvæmt frumvarpi sem ég lagði fram og reglugerð sem ég setti hefði EES-borgari ekki átt rétt til landakaupa án sérstakrar heimildar og þó aldrei með vatnsréttindum og veiðiréttindum.

Hvað viljum við?

Ýmsar þjóðir ganga mun lengra en Íslendingar hafa gert til takmörkunar á landakaupum annarra en þeirra sem hafa ríkisfang eða lögheimili innan eigin landmæra. Eðlilegt hefði verið að horfa til slíkra fordæma þótt beinast liggi þó við að sjálfsögðu að spyrja hvað það er sem við helst viljum, og kanna í framhaldinu hvort erlendar skuldbindingar okkar gefi svigrúm til að framfylgja þeim áherslum og markmiðum sem við sjálf viljum ná fram. Það væri í senn upplitsdjarft og í anda lýðræðis og fullveldis. Þessu viðhorfi sér því miður ekki stað í frumvarpi ríkisstjórnarinnar.

Meginmarkmið eru skráning og landnýting

Í samantekt í greinargerð um meginmarkmið stjórnarfrumvarpsins segir að það muni „gera stjórnvöldum betur kleift að móta heildstæða stefnu um landnýtingu og framfylgja þeirri stefnu, auk þess að útfæra tillögur um frekari endurskoðun laga og reglna í málaflokknum. Upplýsingar um land, gæði þess og eignarhald gegna jafnframt lykilhlutverki við mótun opinberrar stefnu hvort heldur sem er á sviði félagslegra þátta, efnahagslegra aðgerða eða málefna umhverfisins.“ Allt er þetta jákvætt og góðra gjalda vert og eru þessum markmiðum fagmannlega gerð skil í frumvarpinu.

Eitt sagt en annað gert

Á skortir hins vegar að lagasmiðunum hafi verið falið að fylgja eftir því pólitíska markmiði sem látið hefur verið í veðri vaka í opinberri umræðu að þetta frumvarp snúist um, nefnilega afgerandi takmörkun á eignarhaldi auðmanna á landi. Vissulega er það svo að takmarkanir er að finna varðandi eignarhald en svo ævintýraleg eru stærðarmörkin að maður þyrfti helst að vera breskur milljarðamæringur til að koma auga á þær. En fyrst nokkur orð um skráningarskyldu vegna jarðakaupa. Hún kemur því aðeins til sögunnar að kaupandi eigi fyrir fimm eða fleiri lögbýli eða 1.500 hektara lands eða meira. Ekki verður annað skilið en að sá sem á fjögur lögbýli og minna en 1.500 hektara sé laus allra mála því aðeins við þessi stærðarmörk er skylt að leita leyfis fyrir skráningu frekari eigna.

Að jafnaði

Ráðherra ber í leyfisveitingum sínum einkum „að líta til þess hvort ráðstöfun fasteignar og áformuð nýting hennar samrýmist markmiðum laganna [] skipulagsáætlunum viðkomandi sveitarfélags, landsskipulagsstefnu og annarri stefnu stjórnvalda um landnýtingu eftir því sem við á. Enn fremur skal ráðherra í þessum efnum líta til þess hvort áformuð nýting fasteignar sé í samræmi við stærð, staðsetningu og ræktunarskilyrði hennar, sem og gæði og fasteignaréttindi sem fylgja henni. Þá skal ráðherra líta til þess hvort ráðstöfun sé fallin til að styrkja landbúnað og búsetu á viðkomandi svæði, þ.m.t. hvort viðtakandi réttar hyggist hafa fasta búsetu á fasteign eða byggja hana hæfum ábúanda og þá á hvaða kjörum.“ Þegar svo kemur að heimild ráðherra til að hafna eignasöfnun eru aðrar stærðir uppi á teningnum en áður eru nefndar. Þegar kaupandi á fyrir – takið eftir – á fyrir landareign, 10 þúsund hektara eða meira, skal frekari kaupum „að jafnaði“ hafnað. En jafnvel þessu er hægt að komast fram hjá því geti kaupandi sýnt fram á „að hann hafi sérstaka þörf fyrir meira landrými vegna fyrirhugaðra nota fasteignar“, þarf ráðherra að horfa til þess. Hér þekkjum við stórbrotin áform um verndun laxastofna og mannlífs í byggðum landsins!

Ísland húsbænda og hjúa

Ef landkaupandinn sem fyrir á 10.000 hektara lands þykir fullnægja skipulagsáætlunum ríkis og sveitarfélaga til að geta keypt enn meira land til dæmis með því að sannfæra stjórnvöld um ást sína á náttúruvernd og vilja til að varðveita byggð með leiguliðakerfi á landareignum sínum, samanber ofangreint, þá er ráðherra heimilt „að setja skilyrði sem lúta að efni samnings sem gilda mun um ábúðina“. Hér er átt við réttindi og skyldur húsbænda annars vegar og hjúa hin vegar. Smellpassar fyrir þau módel sem eru að teiknast upp víða á landinu þar sem auðkýfingar halda laxveiðihéruðum í byggð með leiguliðum.

Þrjátíu Brúnastaðir eða tíu Skálholt

Meðalstórar landbúnaðarjarðir í blómlegum landbúnaðarhéruðum Eyjafjarðar og á Suðurlandsundirlendi eru á milli tvö og fjögur hundruð hektarar. Fræg jörð á Suðurlandi eru Brúnastaðir. Sú jörð er þrjú hundruð hektarar og munu því þrjátíu Brúnastaðir rúmast í eignarhaldi auðkýfings áður en honum skuli „að jafnaði“ meinuð frekari kaup. Skálholt er stór landbúnaðarjörð frá fornu fari, rúmlega eitt þúsund hektarar. Tíu Skálholt þyrfti til að raska ró ráðherra svo hann setti upp skoðunargleraugu sín varðandi heimild til kaups og sölu.

Þörf á afgerandi lögum

Ekkert dugir minna að mínu mati en afgerandi lagasetning sem afdráttarlaust bannar eignarhald einstaklinga á stórum landsvæðum. Hér þarf löggjafinn að setja framkvæmdavaldi, hvort sem er til ríkis eða sveita, stólinn fyrir dyrnar. Ég þekki það af eigin reynslu hvernig er að glíma við stundarhagsmuni í Stjórnarráði og sveitarfélögum þegar auðmenn eru mættir til að dreifa silfrinu."

Á ég að búast við því að þingflokkur Sjálfstæðismanna sinni þessum málum? Hefur hann sýnt það að hann sé vakandi yfir íslenskum hagsmunum?

Hvað samþjöppun eignaraðildar á landi og réttindum því tengdu getur haft ætti að vera augljós meðalsnotrum. Hver er staðan í kvótamálunum og hversu vel gengur að breyta einhverju í því sem búið er og skeð? Er ekki betra að hafa einhverja fyrirhyggju og byrgja brunninn áður en barnið dettur í hann? 

Er þetta ekki tímabær áminning hjá Ögmundi burtséð frá flokkapólitík og sumum öðrum skoðunum hans? 

 

Á kærleiksheimili Kommanna

eru margar lúkur á lofti til að berja þá niður sem vilja upp rísa yfir þann næsta.

Leiðari Morgunblaðsins,þar sem ritstíllinn er næstum alger ráðgáta, segir svo:

"...Á fundi 13. apríl [2011] var, samkvæmt tillögu Katrínar Jakobsdóttur, ákveðið að fá vinnustaðasálfræðing til að aðstoða hópinn [þingflokk VG] við að bæta andrúmsloftið. En því var „tekið misvel í þingflokknum og óttaðist ég að viðkomandi hafi sjálfur þurft að leita sér aðstoðar eftir að hafa kynnst þingflokki VG,“ sagði Katrín Jakobsdóttir við bókarhöfund í maí 2018 (s. 232).

Og enn hafði formaður VG þessi orð um ástandið: „Þetta líktist einna helst langri spennusenu úr Indiana Jones mynd þar sem einn rúllandi steinninn á eftir öðrum sótti að manni“.

Rifjað er aukinheldur upp brotthvarf þingflokksformannsins Guðfríðar Lilju Grétarsdóttur sem var gerð áhrifalaus meðan hún var í fæðingarorlofi: Steingrímur J. sagði henni við komuna úr orlofinu í apríl 2011 að Árni Þór gæti ekki hugsað sér að víkja úr formannsstólnum en hún ætti að segja út á við að hún vildi heldur sinna börnunum betur!

Um þetta segir bókarhöfundur: „Þessi gjörningur [að fella Guðfríði] vakti mikil viðbrögð bæði innan flokks og í samfélaginu og fannst mörgum súrt að kyngja því að flokkur sem kenndi sig við kvenfrelsi skyldi ekki hafa í heiðri anda fæðingarorlofslaganna.“ (S. 231.)

Þess er svo auðvitað við þetta að bæta, að sami Steingrímur J. er nú forseti Alþingis og lýsir brúnaþungur reglulega áhyggjum sínum af kvenfrelsisbaráttunni og jafnréttismálum almennt…“ Það gerir hann örugglega.

Nema hvað?"

Gengur ekki jafnaðarmennskan líka út á það að passa uppá það að allir hafi það jafn skítt og enginn kollurinn verði öðrum hærri?

Hvað þýðir opið samfélag?

í huga Svandísar Svavarsdóttur.

"Með þessum nýjum reglum höldum við áfram að draga úr samkomutakmörkunum og tökum varfærin skref í átt að því að opna landið. Það er mikilvægt fyrir samfélagið að vera opið, öflugt og virkt, en að við gætum þess á sama tíma að Covid-19 blossi ekki upp aftur. Nú munu ferðamann geta komið til landsins án þess að þurfa að vera í sóttkví og þannig gerum við landið okkar að eftirsóknarverðari áfangastað...."

Þýðir það að 222 hælisleitendur geti haldið áfram að leggjast upp á okkur að eingin vali eins og verið hefur undanfarna mánuði? 

Er ekki nein leið  að koma skikki á þetta hælisleitendaflóð sem eru bara á eftir framfærslu í opnu samfélagi?

Merihlutinn

er hlaupinn saman í fyrirbrigði sem aðeins getur flokkast sem óhappalýður sem allt verður að ógæfu sem hann snertir.

Hluti af því er auðvitað hið fornkveðna að því ver gefast heimskra manna ráð sem fleiri koma saman.

Reykjavíkurbréf lýsir fjölgun borgarfulltrúa svo:

Fulltrúar í borgarstjórn Reykjavíkur og bæjarstjórninni þar á undan voru lengi 15 talsins.

Vinstri meirihlutinn sem tók við í fyrsta sinn 1978 hafði sem sína stefnu að fjölga borgarfulltrúum í 21. Sú breyting tók gildi í byrjun kjörtímabilsins á eftir, vorið 1982. En þá höfðu Sjálfstæðismenn óvænt unnið meirihluta á ný, bæði atkvæða og fulltrúa. Þeir höfðu haft í stefnu sinni að fækka bæri borgarfulltrúum á ný í 15, enda haldlítil rök fyrir fjölguninni.

En þetta fyrsta kjörtímabil nýs meirihluta þeirra voru borgarfulltrúarnir 21 og Sjálfstæðismenn með 12 þeirra og minnihlutinn 9. 

Fjölgunin hafði ekki verið vinsæl á meðal borgarbúa sem keyptu ekki kröfuna um nauðsyn þess. Mest hafði því verið beitt fyrir vagninn að íbúum hefði fjölgað verulega og því yrði að fjölga fulltrúum þeirra. Gæluverkefni gufaði upp …

Hinn nýi meirihluti Sjálfstæðismanna samþykkti strax í upphafi stjórnartíðar sinnar að fækka skyldi borgarfulltrúum á ný í 15, en fækkunin gat ekki tekið gildi fyrr en í byrjun nýs kjörtímabils.

Meirihluti Sjálfstæðismanna jók fylgi sitt nokkuð í kosningunum 1986 og bætti svo sannarlega um betur í lok kjörtímabilsins. Þá fengu þeir 60,4 prósent atkvæðanna og 10 borgarfulltrúa af 15 og aðeins hagfelldari skipting atkvæða hefði gefið þeim 11 fulltrúa.

Þegar R-listinn náði meirihluta vorið 1994 var hann ekki með fjölgun borgarfulltrúa á sinni dagskrá. Hann hefur sjálfsagt skynjað það vel í kosningunum 1982 að fjölgun fulltrúa mæltist heldur illa fyrir. … og gufaði niður aftur En síðar komu til aðrir flokkar og menn sem beittu sér fyrir því að borgarfulltrúum yrði fjölgað í 23.

Það hefur farið heldur illa, eins og ýmsir óttuðust. Sú gjörð hefur ekki tryggt að einstakir hlutar borgarinnar hafi nú talsmenn í borgarstjórn umfram það sem áður tíðkaðist, nema síður sé.

Það var þó ein af mörgum fátæklegum röksemdum fyrir útþenslunni. Önnur var sú að eftirlitshlutverk borgarfulltrúanna myndi skerpast.

Það urðu hrópleg öfugmæli. Stjórnun borgarinnar hefur aldrei verið í eins miklum ólestri og nú. Flestar fréttir sem úr Ráðhúsinu berast eru um mistök, óreiðu, spillingu, einelti, fjármálalegt klúður og lóðabrask og borgarstjórinn, sem jafnan varpar frá sér allri ábyrgð, stórri sem smárri, lætur embættismenn komast upp með að svara ekki spurningum um alvarlega hluti mánuðum saman!"

Oddviti minnihlutans, Eyþór Arnalds, ritar svo þarfa grein um ráðleysi óhappalýðsins. Hann segir:

"Reykjavík hefur setið eftir í samgöngumálum. Framkvæmdafé til vega hefur verið afþakkað og vegafé farið í meira mæli á landsbyggðina.

Borgarstjórnarmeirihlutinn hefur tafið úrbætur og þrengt að umferð í stað úrbóta. Umferðartafir hafa lengt vinnuvikuna í reynd. Sjálfstæðismenn í borgarstjórn vilja flýta framkvæmdum og fara í snjallvæðingu umferðarljósa.

Í stað þess hefur meirihlutinn boðað borgarlínu sem lausn fyrir allt og alla. Hún á að kosta 70 milljarða en kannski þarf að margfalda þá tölu með pí.

 

Hver borgar?

Reykjavíkurborg er að tvöfalda útgjöld sín til borgarlínu. Það er gert án þess að fjármögnun verkefnanna liggi fyrir. Án þess að endanleg fjárfestingaráætlun sé til. Án þess að rekstraráætlun sé gerð.

Þjóðvegir í þéttbýli eru á herðum ríkisins. Eins og háskólarnir. Og hjúkrunarheimilin. Hér er Reykjavíkurborg að leggja fram milljarð í þessi verkefni án þess að hafa fast land. Er þetta óvissuverkefni meira forgangsmál en ný hjúkrunarheimili? Í aðdraganda borgarstjórnarkosninga boðaði borgarstjóri og heilbrigðisráðherra hundruð nýrra rýma umfram þau sem þegar höfðu verið. Þetta var í apríl 2018.

Síðan þá hefur lítið gerst. Reykjavíkurborg gæti riðið á vaðið og fjárfest í þessum verkefnum án þess að hafa mótframlag ríkisins í hendi. Hannað hús og grafið grunna. Borgin gæti greitt fyrir nýjar háskólabyggingar á eigin spýtur með sama verklagi.

Fjármögnun borgarlínu í samgöngusáttmála er ekki í hendi. Veggjöld eru ekki á dagskrá. Bankasala ekki heldur. Alþingi hefur langan óskalista í samgöngumálum þar sem jarðgöng, hafnir og flugvallarmál eru fyrirferðarmikil.

Þéttar umferðasultur

Borgin sjálf hefur ákveðnar skyldur samkvæmt samgöngusáttmálanum. Hún á að skipuleggja Keldnalandið. Það hefur ekki verið gert. Hún á að flýta fyrir Sundabraut. Það hefur heldur betur ekki verið gert.

Henni ber að flýta fyrir skipulagi fyrir gatnamót við Bústaðaveg og Arnarnesveg. Það hefur tafist og flækst hjá borginni.

Það er erfitt fyrir ríkið að treysta viðsemjanda sem stendur ekki við sitt. Það er leitt að þessi leikur borgarinnar hafi farið í þetta far.

Löngu tímabært er að fara í stórátak í samgöngumálum á höfuðborgarsvæðinu. Reykjavík hefur setið eftir og fjármagn farið annað. Borgin hefur afþakkað framkvæmdafé. Sjálfskipað framkvæmdastopp var formfest í svonefndu 10 ára tilraunaverkefni um þar sem mikilvægar framkvæmdir voru settar á ís hefur búið til samgönguvanda. Þar átti að tvöfalda hlutdeild almenningssamgangna en það hefur algerlega brugðist.

Algert vanmat á þörf á lausnum hefur búið til þéttar umferðarsultur líkt og í stórborg.

Snjallar lausnir eins og ljósastýringar og umferðarmódel hafa setið á hakanum hjá borginni. Í staðinn er farið í verkefni sem á að kosta meira en 70 milljarða og alger óvissa er um.

Þetta er gert á sama tíma og tekjur skreppa saman vegna kóvídkreppu. Væri ekki nær að fara í það sem er árangursríkt, fyrirsjáanlegt og skynsamlegt?"

Þarf ekki minnihluti Sjálfstæðismanna að kveða upp úr með það að hann stefni að því að fækka borgarfulltrúum úr 23 í 15? Gefur það ekki auga leið að það er framfaramál?

Ennfremur að greiða umferð fólks  og gera samgöngumál fjölskyldanna greiðari með öllum ráðum. Nútíma fjölskyldulíf byggist á skutli sem ekki verður leyst nema á bílum sem yfirgnæfandi hluti kjósenda hefur valið sér hvað sem óhappalýðurinn segir annað.

Minnihlutinn mun segja með ótvíræðum hætti að hverju hann stefnir og hvað verður aflagt í skriffinnsku og óráðsíu óhappalýðsins. 

 

 

 

 

Þjóðarblómið mitt blíða

Alaska Lúpínan breiðir nú himinbláar breiður yfir örfoka mela æsku minnar í kring um Reykjavík.

Blessaður sé Hákon Bjarnason fyrir að hafa fært Íslandi þessa jurt.

Skömm sé þeim sem standa fyrir að láta rífa þjóðablómið mitt blíða upp.