Ríkisborgararáð Íslands

er ný stofnun sem ákveður hverjir skuli verða íslenskir ríkisborgarar.Mælikvarðinn er mældur í desibelum og málningarfermetrum.

Við erum að vísu með hjörð af embættismönnum á sultarlaunum við að hæfisraða hælisleitendum eftir alþjóðlegum reglum. En líklega vegna lélegra kjara þá tekur afgreiðslan marga mánuði ef ekki einhver ár í stað 48 klukkutíma sem stefnt er víða að. Hugsanlega tekst að leysa þetta með vel heppnuðu verkfalli opinberra starfsmanna fljótlega. 

Þangað til starfar Ríkisborgararáð Íslands og ákveður hverjir skuli verða íslenskir ríkisborgarar.

Geta íslenzkir Alþingismenn skilið þetta?

þegar David Frost  segir við Evrópusambandið sem samningamaður Breta:(þýðing Gunnar Rögnvaldsson):

"Við erum að yfirgefa Evrópusambandið til þess að aðeins okkar eigin lög gildi í okkar eigin landi.

Við þolum ekki að lög Evrópusambandsins gildi í Bretlandi.

Við erum því ekki að fara úr Evrópusambandinu til að fá neinn "annan samning" við það um eitt né neitt.

Við erum að fara þaðan út til þess að við sjálfir ráðum því hvernig viðskipti við eigum við önnur lönd.

Það kemur aldrei til greina að við gerum viðskiptasamning við Evrópusambandið á þeim forsendum að við þurfum að samþykkja lög þess og reglur.

Þeir sem skilja þetta ekki, skilja ekki neitt.

Við erum farin.

Og þegar við erum farin þá gerum við á ný viðskiptasamninga við önnur lönd án þess að gangast undir lög þeirra og reglur.

Viðskipti eru bara viðskipti.

Þeir sem vilja ekki eiga viðskipti við okkur á þeim forsendum sem við viljum semja um, þeir geta þá gert það undir skilmálum WTO."

Af hverju urðum við að samþykkja 3. Orkupakkann?

Hefur nokkur Alþingismaður svarað því?

Hefur nokkur þingmaður Sjálfstæðisflokksins svarað því? Birgir Ármannsson til dæmis?

Hafi svo verið, hefur það þá farið fram hjá mér?

Af hverju að selja með afslætti?

Íslandsbanka sem á 157 milljarða í eigin fé?

Guðmundur Franklin  er á móti þessu eins og ég. Hann skrifar í Mogga:

"Ríkisstjórn Íslands hefur nú gefið tóninn og ætlar sér að hefja sölu á ríkisbönkunum. Fyrsta skrefið er að losa um eignarhald á fjórðungi af Íslandsbanka og hefur Bjarni Benediktsson gefið það út að ekki muni fást bókfært verð fyrir bankann sem þýðir á mannamáli að hann verði seldur á undirverði eða með tapi.

Segja má að þessi niðurstaða fjármálaráðherra komi spánskt fyrir sjónir því nú er söluverð flestra banka á Norðurlöndum metið yfir bókfærðu verði og því mætti ætla að söluverð Íslandsbanka væri á svipuðu róli.

Hvað segir markaðurinn?

Ef litið er til Norðurlandanna með sömu aðferðafræði og fjármálaráðherra notar við að meta bókfært verð Íslandsbanka þá er hann ansi langt undir því sem fengist fyrir samsvarandi banka. Líta má því svo á að verið sé að gefa 25-30% afslátt af Íslandsbanka. Þetta segir okkur einfaldlega að annaðhvort sé verið að undirverðleggja bankann eða selja hann á kolröngum tíma og hvort tveggja bendir til þess að við ættum alls ekki að láta okkur detta þetta í hug núna. Þegar horft er á afkomutölur bankans fyrir árið 2019 er fyrirtaks ávöxtun hjá Íslandsbanka og nær hún allt að 7,9% fyrstu þrjá ársfjórðungana sem telst mjög gott. Það er því ekki að skilja að nauðsynlegt sé að selja þessa mjólkurkú heldur væri í raun skynsamlegra að taka lán og nýta arðgreiðslurnar til að greiða af því. Slíkt lán er auðfengið í Evrópu þar sem vextir lána eru almennt á bilinu 0-2% um þessar mundir. Ef mönnum er á annað borð alvara í að bæta innviði landsins, þá er hægt að gera þetta strax.

Lítið traust

Eftir hrunið 2008 hefur traust Íslendinga til fjármálastofnana verið verulega laskað og bera þeir almennt ekki traust til bankanna. Þeir bera hins vegar traust til ríkisins sem eiganda bankanna en þetta kemur glöggt fram í könnun Gallup sem unnin var í október 2018. Niðurstaðan var sú að rúmlega 81% af þeim sem tóku afstöðu eru jákvæð fyrir því að ríkið sé eigandi bankanna.

Einkennilegar ákvarðanir

Þegar þessar upplýsingar eru teknar saman, annars vegar að þjóðin vilji að ríkið haldi áfram að eiga bankana sem og að ekki fáist eðlilegt verð fyrir þá eins og stendur, þá er erfitt að átta sig á því hvers vegna ríkisstjórnin leggur þetta fram. Enn erfiðara er að átta sig á því að þessi tillaga hljóti stuðning Katrínar Jakobsdóttur forsætisráðherra. En kannski kemur það ekki á óvart eftir kúvendingu hennar að sækja um aðild að Evrópusambandinu sem hún hafði verið gegn allt sitt pólitíska líf.

Vantar leikreglur

Jafnframt eru fjölmörg atriði sem verður að bæta úr áður en farið er af stað í að velta sölu bankanna fyrir sér. Má t.d. nefna að setja þarf lög um fákeppni og hringamyndun. Einnig er mikilvægt að setja reglur um hámarkseign einstaklinga, fyrirtækja og tengdra aðila. Án þessara atriða er hætt við að of stór hluti bankanna falli á fáar hendur eða þeir verði seldir einstaklingum sem ættu ekki að eignast þá.

Sígild hugmynd

Ef ég fengi að ráða myndi ég ekki láta mér detta í hug að selja bankana núna. Íslendingar eiga þessa banka og hafa eignast þá með því að setja blóð, svita og tár í að bjarga þeim eftir hrunið og nú tel ég kominn tíma til að Íslendingar beri ávöxt af því erfiði.

Það væri að mínu mati því eðlilegast, ef ríkisstjórnin er ólm í að losa eignarhald af þessum 25%, að færa þjóðinni hlutinn sinn. Honum yrði þá deilt á alla íslenska ríkisborgara sem hver og einn myndi ákveða hvað hann vildi gera við hlut sinn eftir það.

Einnig væri sanngjarnt gagnvart þjóðinni að setja málið í þjóðaratkvæðagreiðslu og láta þjóðina ákveða hvort selja eigi bankana eða ekki. Hún er jú einu sinni eigandi þeirra.

Það er nefnilega svo merkilegt að rétta lausnin felst almennt alltaf í því að leyfa þjóðinni að eiga síðasta orðið frekar en að útvöld elíta taki ákvarðanir fyrir hennar hönd. Þannig munum við alltaf fá sem réttlátustu niðurstöðu sem um ríkir almenn sátt. Því skora ég á forseta Íslands að sjá til þess að þjóðin fái að ráða í þessu máli og hvet ég alla sem eru sammála mér að setja nafn sitt á www.synjun.is "

Ég er algerlega sammála Guðmundi Franklin og skrifaði undir með honum þó ég sé nú ekki mikið fyrir að fara að rella í Guðna forseta frekar en Drottni allsherjar.

Ég hef látið mér detta í hug að loka Íslandsbanka og rukka inn eigið féð og láta Landsbankann taka við bísnessnum. Kannski er betra að senda landsmönnum bréfin í bankanum og láta þá sjálfa um hvað gert verði við bankann. Ég skil ekki frekar en hugmyndirnar um þjóðarsjóð hvað vinnst að selja Íslandsbanka með afslætti þegar ég veit ekki hverjir fá að kaupa? 

Alnafni

minn skrifar í Mogga í dag(þar sem ég fæ helst ekki inni). Það sem meira er að hann hefur um margt líkar skoðanir og ég.

"Á liðnum árum hafa réttarbætur fært almenningi og öðrum þeim er andspænis stjórnvöldum standa, aukinn rétt. Það verður að teljast trúlegt að stjórnmálamenn hafi á sínum tíma álitið að farið yrði gætilega með þennan rétt.

Á síðustu árum hefur æ betur komið í ljós hvernig þessi aukni réttur hefur verið misnotaður eða mögulegar afleiðingar þessarar réttarbótar hafa ekki verið hugsaðar til enda. Er nú svo komið að mikilvæg innviðaverkefni sem tryggja eiga jafnræði meðal þegna landsins hafa tafist mjög og sum um áratugaskeið. Einstaklingar og félagasamtök hafa í sumum tilfellum bundist samtökum um kærumál í skipulagsmálum gegn ýmsum framkvæmdum. Sérkennilegt er að oftar en ekki koma þessar athugasemdir og kærur mjög seint fram í skipulagsferlinu. Steininn tekur þó úr þegar öll kærumál virðast afgreidd, gripið er í hálmstrá sem einungis er ætlað að tefja framkvæmdir enn frekar.

Kærumálin skáldlegu

Rétt er að nefna dæmi af þessum toga frá fyrri árum. Margir muna fuglinn rauðbrysting sem átti að hverfa við þverun Gilsfjarðar. Tilvera hans var notuð til þess að tefja framkvæmdir. Um síðir kom í ljós að hann, eins og aðrir fuglar, er fleygur og færði sig bara til í Gilsfirðinum þegar hann staldrar þar við.

Við þverun Mjóafjarðar var það meint varp gulandar sem tilkynnt var til þess að tefja framkvæmdir. Það var rannsakað gaumgæfilega og gulandar hefur hvorki fyrr né síðar orðið vart á þessu svæði.

Nýrri mál eru þekktari. Undirbúningur að virkjun Hvalár er nú á lokastigi enda hefur framkvæmdin verði án athugasemda í nýtingarflokki þeirra virkjanakosta er metnir hafa verið. Þegar verkefnið var að komast á framkvæmdastig hófst skæðadrífa kærumála. Einna mesta athygli fjölmiðla vakti síðastliðið sumar þegar vitnaðist að trjáhola hefði fundist á fyrirhuguðu framkvæmdasvæði. Af fréttaflutningi mátti ráða að um einstakt náttúrfyrirbrigði væri að ræða, sem varla væri að finna annars staðar. Við einfalda og fljótlega könnun á internetinu mátti þó flestum vera ljóst að trjáholur sem þessar finnast víða á Íslandi.

Samhliða virkjun Hvalár var ráðist í löngu tímabærar lagfæringar á gömlum vegum á Ströndum. Hófst þá sami leikurinn. Ein kæran skar sig þó úr. Þar kom tjald við sögu. Um nokkurt skeið hefur staðið til að reisa mongólskt tjald í Árneshreppi með það að markmiði að þar færi fram ýmiss konar menningarstarfsemi. Óneitanlega spennandi og skemmtileg hugmynd. Verkefnið hlaut enda veglegan fjárhagslegan stuðning frá opinberum aðilum m.a. úr sjóðum sem ætlað er að styrkja brothættar byggðir líkt og Árneshreppur telst vera. Ekki var tjaldið fyrr komið upp en sú röksemd var notuð í kæru gegn vegabótunum að framkvæmdirnar trufluðu fyrirhugaða menningarstarfsemi í tjaldinu!

Eins og alþjóð veit hefur gerð nýs vegar um Teigsskóg tafist í tvo áratugi vegna kærumála. Hinum nýja vegi er ætlað að koma í stað mjög hættulegs vegar þar sem ráðlagður hámarkshraði er á löngum köflum einungis 30 km/klst. Að auki er hinum nýja vegi ætlað að rjúfa einangrun sunnanverðra Vestfjarða. Eftir tveggja áratuga kærumál hafa lok málsins talist í sjónmáli eftir útgáfu framkvæmdaleyfis. Einn gamalkunnur hængur getur þó verið þar á. Síðastliðið sumar tilkynnti landeigandi að í fyrirhuguðu vegstæði hefði fundist jurtin ferlaufungur. Jurtin sú er talin sjaldgæf og því friðuð en finnst þó víða á Suðvesturlandi, Vestfjörðum og í Þingeyjarsýslu. Við rannsóknir sem fram hafa farið á undanförnum árum hefur ferlaufungur vissulega fundist í og við Teigsskóg og því getur hann vart talist í hættu.

Landvernd ríkisins?

Eins og upptalningin hér að framan ber með sér hafa mörg lagatæknileg ljón orðið á vegi þeirra er viljað hafa bæta innviði. Innviði sem þegar eru til staðar hjá stærstum hluta landsmanna. Innviði sem hafa risið án teljandi athugasemda þeirra er við þá búa og ekki heldur þeirra er annars staðar búa. Þegar rýnt er í helstu kærumál á landinu vegna uppbyggingar innviða kemur ýmislegt forvitnilegt í ljós.

Samtökin Landvernd „eru frjáls félagasamtök sem starfa að umhverfismálum til að vernda og bæta lífsgæðin í landinu“, segir orðrétt á heimasíðu samtakanna. Ljóst má vera að þessi stefna samtakanna hefur borið ríkulegan ávöxt víða t.d. á suðvesturhorninu enda lífsgæði þar með þeim bestu í heiminum. Þegar kemur að lífsgæðum í hinum dreifðari byggðum virðist Landvernd eingöngu standa vörð um vernd lands eins og nafn samtakanna ber með sér. Rekstur og framganga Landverndar er að stórum hluta fjármögnuð af opinberum aðilum.

Á undanförnum árum hefur óbilgjörn framganga Landverndar stöðvað margar löngu tímabærar framkvæmdir opinberra aðila í innviðum, einkum á landsbyggðinni. Það er óneitanlega sérkennileg staða að vinstri hönd ríkisvaldsins veiti fjármuni til þess að stöðva framkvæmdir sem hægri hönd ríkisvaldsins telur bráðnauðsynlegar og tryggja eiga jafnræði þegnanna. Er þetta nú gáfuleg staða?

Fólk fortíðaþrárinnar

Eins og áður hefur komið fram hafa fjölmörg kærumál borist frá einstaklingum vegna fyrirhugaðra innviðaframkvæmda. Þegar rýnt er betur í kærurnar kemur í ljós að sömu nöfnin koma fyrir aftur og aftur innan samtaka og utan og ekki einungis í sama landshlutanum. Flestir eru kærendurnir búsettir á suðvesturhorninu eða erlendis. Þeir berjast gegn því að íbúar á stórum landsvæðum öðlist sambærileg lífsgæði og þeir sjálfir búa við í sinni heimabyggð. Þótt kærurnar séu fjölmargar eru kærendurnir ekki svo margir. Raunar ekki fleiri en svo að segja má að ekki stærri hópur en 10- 15 manns sem t.d. heldur allri innviðauppbyggingu á Vestfjörðum í gíslingu og einnig nauðsynlegum innviðaframkvæmdum í öðrum landshlutum.

Er nú ekki mál að linni?

Með því sem kalla verður misnotkun málskotsréttar í umhverfisog skipulagsmálum er nú svo komið að í landinu búa þrjár þjóðir. Sú sem nýtur innviða eins og best verður á kosið, önnur er bærilega stödd en sú þriðja býr við innviði sem eru langt frá því sem telst til viðundandi lífsgæða.Varla hefur það verið vilji löggjafans í upphafi. Eða hvað?

Fámennur hávær og fjölmiðlavænn hópur einstaklinga sem eftir atvikum stofna með sér hin ýmsu félög innanlands og utan berst gegn því að fjölmargir landsmenn öðlist löngu tímabær lífsgæði. Gildir þar einu hvort í hlut á vegagerð, orkuframleiðsla, raflínur eða uppbygging atvinnulífs.

Framganga þessa hóps er ekki vegna skilningsleysis á aðstæðum. Framgangan er einbeittur ásetningur svo þessir örfáu íbúar allsnægtanna geti upplifað fábreyttari lífshætti heima hjá öðrum, þegar hentar. Varla hefur það verið vilji löggjafans. Eða hvað?

Túlkun og framkvæmd laga um skipulags- og umhverfismál hefur skapað ójöfnuð í landinu. Þar erum við fyrir löngu komin á endastöð. Það sjá flestir. Á næstunni kemur í ljós hvaða stjórnmálamenn vilja standa með fólkinu og sambýli þess við náttúruna og tryggja að í landinu búi ein þjóð.

Kært til fortíðar, kulda og myrkurs Eftir Halldór Jónsson"

Alnafni minn (fjármálastjóri) skrifar ekki aðeins betur en ég heldur hefur hann ágætar skoðanir sem ég tek undir.

Einkareknir leikskólar

eins og einkareknar heilsugæslustöðvar eru möguleg lausn ef þeim er lagður til raunkostnaður opeinbers rekstrar. 

Það er þyngra en tárum taki að lesa raunatal Sólveigar Önnu um hvernig farið er með leikskólakennarana.

" Þetta hefur afleiðingar. Það hefur afleiðingar að nýta fólk til vinnu og borga því ekki laun sem duga fyrir framfærslu. Það hefur afleiðingar að hafa fólk í líkamlegri og andlegri erfiðisvinnu og láta það lifa við endalausar áhyggjur. Það hefur afleiðingar að hlusta ekki þegar fólk segir frá aðstæðum og kjörum. Grafalvarlegar.

Heilsu fólks hrakar sem látið er þola endalausar fjárhagsáhyggjur til viðbótar við mikið starfsálag. Konur á mínum aldri sem starfað hafa við erfið umönnunarstörf eiga á hættu að missa heilsuna. Fjölgun þeirra sem fá örorkumat er mest í hópi kvenna um fimmtugt. Kvenna sem unnið hafa erfið störf fyrir smánarleg laun og hafa einnig, eins og við allar, þurft að axla mikla ábyrgð á sínum eigin heimilum og fjölskyldum. Í kvennaparadísinni eru það láglaunakonurnar sem þjást.

Hvernig getur manneskja ákveðið að hlusta ekki á aðra manneskju sem að segir frá lífi sínu og tilveru? Ég skil það í alvöru ekki. Til hvers að sækjast eftir völdum ef að þú ætlar ekki að nota þau til að lyfta þeim upp sem mest þurfa á því að halda? Til hvers að sækjast eftir völdum ef að fólkið sem minnst hefur milli handanna hefur það ekki betra ef að þú ert við völd?

Hver er hugsjónin? Hvernig er það ásættanlegt að arfleifðin sé áframhaldandi og algjör undirgefni við samræmda láglaunastefnu, kerfisbundið og grimmilegt vanmat á virði hefðbundinna kvennastarfa?

Ég skil ekki þessa forherðingu. Hef aldrei skilið hana og mun aldrei gera það. Ég er þakklát fyrir það."

Eina leiðin til að frelsa þetta fólk er einkavæðing. Leikskólakennarar gerist sjálfs sín herrar og hætti að þurfa að skríða fyrir harðsvíruðu auðvaldi Dags B. Eggertssonar og hans nóta. Leikskólagjöld væru meira að segja í hættu á því að lækka ef einkareknir leikskólar yrðu gerðir mögulegir.

Grenjum þá inn

sem flesta transarana, hommana og lessurnar, því svona fólk fjölgar þjóðinni hægar en þessir venjulegu múslímar.

Er ekki hægt að gera eitthvað í því að þetta fólk hjá Útlendingastofnun fari að vinna vinnuna sína og afgreiði hælis-og verndarmál á minna en heilum og hálfum árum eins og þeim ber að gera samkvæmt Dyflinnarreglugerð?

Nema fólki finnist rétt að við eigum að taka við öllum á okkar velferð sem hingað vilja koma svo við þurfum ekki að grenja þá inn reglulega fyrir utan ráðuneytin eða á Austurvelli? 

                     List er það líka og vinna

                     lítið að tæta í minna

                     og sífellt í þynnra að þynna

                     þynnkuna allra hinna

Þegar við grenjum á velferðina þá gleymum við því stundum að hún hefur byrjunarstærð sem við deilum í þó að Sólveig Anna og Gunnar Smári haldi því fram að hún sé óendanleg.

Er nú komið að Birgi Ármannsyni?

og þingflokkinn að eiga samtal við Sjálfstæðismenn um Orkupakkann?

Svo skrifar Páll bloggarakóngur:

"Þórdís iðnaðarráðherra hafði um það mörg orð og fögur þegar hún fékk 3. orkupakka ESB samþykktan á alþingi að sæstrengur til Evrópu kæmi ekki í kjölfarið.

Núna segir Þórdís að íslenski raforkumarkaðurinn sé ,,óþroskaður". 

Þórdís og forysta Sjálfstæðisflokksins halda að ,,þroski" komi frá Brussel. En þaðan koma valdboð og inngrip í fullveldi þjóða. Aðeins ,,óþroskaðir" stjórnmálamenn skilja það ekki."

Sæstrengur var aldrei nein útópía í huga Landsvirkjunarbrusselistanna heldur raunverulegur kostur. Sem hann auðvitað er.Eftr lokun Straumsvíkur sú þúfa sem beðið var eftir?

Ég og fleiri vorum úrskurðaðir fáfræðingar að efast um EES, Norðmenn og nauðsyn þess að að samþykkja.

Við eigum hugsanlega eftir að fá tækifæri til að hafa álit í þessum Birgi Ármannsyni og kompaníi þó síðar verði.

Til hamingju Gunnar Smári

og hinn nýi kommúnistaflokkur þinn og Sólveigar Önnu.

Megi ykkur takast að hafa sem allra mest áhrif í því þjóðfélagi sem þið hatið sem mest. Langt og gott verkfall hlýtur að veita ykkur mikla lífshamingju og félagsmönnum Eflingar sem greiða kostnaðinn með glöðu geði. Launalaust mánaðarverkfall verður lengi að koma til baka í kapphlaupi við verðbólguna.

Sérstaklega til hamingju gamli auðsvaldsmangari Gunnar Smári og nýju hugsjónirnar þínar um félagslega fjáröflun í stað þeirrar gömlu.

Hamfarahlýnunin

er til umfjöllunar hjá skrópagemlingunum á Austurvelli. Þar hópast krakkarnir saman undir því göfuga yfirskini að þau séu að berjast með þeirri augnadaufu Grétu Thunberg gegn því að kapitalisminn sé að eyðileggja jörðina.

Gunnlaugur H. Jónsson eðlisfræðingur skrifaði gagnmerka grein í Fréttablaðið þann 13. febrúar s.l.. Þar sem mér finnst fáir nenna að lesa það blað vegna lítils framboðs á vitrænum skrifum, þá finnst mér ástæða til að geta þessarar greinar sérstaklega hér ef einhver skyldi hafa gaman og gagn af.

 

" Veðurstofa Íslands var stofnuð 1. janúar 1920 og er því 100 ára í ár. Af því tilefni er rétt að líta yfir farinn veg og þróun veðurfars á Íslandi í eina öld. Oft er sagt að það þurfi að kanna fortíðina til þess að gera sér grein fyrir því sem framtíðin kann að bera í skauti sér. Hitastig er sá þáttur í veðurfari sem mest er rætt um á þessum tímamótum.

 Þessi grein fjallar um þróun hitastigs í eina öld í höfuðstaðnum Reykjavík auk Stykkishólms og Stórhöfða sem eiga sér lengsta sögu samfelldra hitamælinga á Íslandi. Þá er hugað að því hvað gerist ef þróunin verður óbreytt næstu 100 árin.

 Til þess að setja breytingar á hitastigi í samhengi eru hér nokkrar staðreyndir um breytingar á hitastigi jarðarinnar í tíma og rúmi.

Mesti mældur hiti á Íslandi, 30,5°C, er talinn hafa mælst fyrir 80 árum 22. júní 1939 á Teigarhorni en sá lægsti mældist 21. janúar 1918 á Grímsstöðum og Möðrudal á Fjöllum -38°C.

 Mismunurinn er 68,5°C.

Á liðnu ári mældist hæsti hiti í Reykjavík 21,1°C en sá lægsti -12,1°C. Mismunurinn er 33,2°C.

 Mesti hiti sem hefur mælst á landi í heiminum er 56,7°C mældur 10. júlí  1913 í Furnace Creek í Californíu en sá lægsti −89.2°C þann 21. júlí 1983 á Suðurskautslandinu.

Mismunurinn er 145,9°C.

 Þeim mun víðar sem við förum í tíma og rúmi þeim mun meiri líkur eru á því að finna hitastig sem víkur langt frá meðalhita jarðarinnar sem er nú talinn vera um 15°C.

Árið 1960 fyrir 60 árum, samkvæmt bestu vitneskju þess tíma, var meðalhiti jarðarinnar líka talinn vera 15°C.

 Meðfylgjandi tafla gefur tölulegar upplýsingar um ársmeðalhita í 100 ár í Reykjavík, Stykkishólmi og á Stórhöfða. Tölurnar eru fengnar með úrvinnslu á upplýsingum af vef Veðurstofunnar.

Eins og við er að búast er hlýjast á Stórhöfða sem er syðst en kaldast í Stykkishólmi sem er nyrst og munar 1,2°C.

 Staðalfrávik í meðalhita eru 0,70°C í Stykkishólmi, 0,66°C í Reykjavík en aðeins 0,56°C á Stórhöfða, sem er umlukinn hafi.

 Meðfylgjandi mynd sýnir þróun hitastigs á ofangreindum þrem stöðum síðustu 100 árin. Á myndinni má sjá mikla hlýnum fyrstu 14 árin frá 1919 til 1933. Eftir það stóð hitinn nokkurn veginn í stað til ársins 1960. Á þessu hlýja tímabili fór ársmeðalhitinn á Stórhöfða fimm sinnum yfir sex gráður.

Eftir 1960 hefur hann aðeins þrisvar farið yfir sex gráður á Stórhöfða og einu sinni í 6,1°C í Reykjavík árið 2003 en það var hlýjasta árið á 100 árum.

Meðalhiti stöðvanna þriggja var 5,9°C það ár. Næst hlýjasta árið var árið 1941 þegar hitinn var að meðaltali 5,8°C. Það liðu því 62 ár það til meðalhitinn frá 1941 var sleginn um 0,1°C.

Eftir 1960 kólnaði og þrjátíu ára tímabilið 1931 til 1960 var að jafnaði 0,6°C hlýrra en tímabilið 1961 til 1990.

 Á þessu kuldatímabili gengu jöklar á Íslandi fram og á áttunda áratugnum voru mestu hætturnar sem steðjuðu að mannkyninu taldar vera kjarnorkuógnin og næsta ísöld.

Eftir aldamótaárið 2000 hefur hlýnað aftur. Veðurstofan hefur til skamms tíma notað þetta kalda tímabil til samanburðar við líðandi ár.

Nú telja margir að mesta ógnin sem steðjar að jörðinni og mannkyni sé hlýnun jarðar. Í töf lunni eru sýndar hallatölur fyrir bestu línur sem falla að hitaferlum síðustu 100 ára. Hallatölurnar sýna árlega hlýnun sem nemur þúsundustu hlutum úr gráðu á ári.

Á einni öld nemur hlýnunin 0,25°C á Stórhöfða, 0,36°C í Reykjavík og 0,57°C í Stykkishólmi. Hlýnun á einni öld er því minni en sem nemur sveiflu í meðalárshita (staðaðalfrávik) þessara stöðva. Haldi þessi þróun í veðurfari áfram óbreytt næstu 100 árin til 2120 má vænta þess að meðalhiti í Reykjavík fari úr 4,8°C og verði 5,4°±0,7°C árið 2120.

 

 Mannvirki og malbik í stórborginni London valda því að hiti er þar 2-3°C hærri en í sveitunum í kring.

Uppbygging höfuðborgarsvæðisins og aukin trjárækt mun líklega hækka væntan hita í Reykjavík í framtíðinni um allt að eina gráðu til viðbótar.

Stórhöfði er ekki líklegur til þess að byggjast í framtíðinni og er því einstakur staður á Íslandi til þess að mæla langtímabreytingar á hitastigi enda með mælingar frá 1869. Þær mælingar sýna að hlýnunin var mun hraðari á tímabilinu 1869-1919 (0,71°C á öld) en á liðnum hundrað árum eftir að koltvísýringur í andrúmsloftinu fór að aukast verulega.

 P.S. Vil kvarta yfir því við Veðurstofuna að meðalárshitatölur fyrir tímabilið 1931-1948, sem var hlýtt tímabil, eru ekki aðgengilegar eins og áður. Taflan sem áður hófst árið 1931 hefst nú árið 1949 ?? sem var óvenju kalt ár, það kaldasta á tímabilinu 1922 til 1966! Hvaða rök eru fyrir þessari breytingu?"

Upp úr Kötlugíg einum, sem hefur ekki gosið í 100 ár, stíga 20.000 tonn af CO2 á hverjum degi sem er jafnmikið og allir Íslendingar losa með stóriðju, starfsemi, flugi og fleiru.0.007 Gigatonn af 43 Gigatonnum heildarlosunar mannkyns.

Hamfarahlýnun er orðin að tízkuorði fólks sem skilur ekki hugstakið og um leið að skattandlagi ríkistjórnar Íslands. Orð vísindamanna eins og Judithar Curry um að fleiri breytur, s.s eldgos, breytingar á hafstraumum og sólgeislun kunni að koma til áhrifa á hamfarahlýnun loftslags heldur en útblástur græðginnar af mannavöldum svo sem framræsla votlendis og fleiri beljurassar, eru ekki tekin með í umræðunni.

Dómstólaæxlið

óx með tilkomu aukinnar útungunar á lögfræðingum með fjölgun lagaskóla.

Auðvitað tóku íslenskir embættismenn vitlausa ákvörðun í því að bregðast við fjölgun mála með því að fjölga dómsstigum. Þau höfðu verið 2 sem sýndu sig að duga vel í hundrað ár.Viðbótar dómstig gerði akkúrat ekkert til að leysa vaxandi deilumálafjöldann.

Dómarar í Hæstarétti fundu það upp að vaxandi málafjöldi truflaði þá frá hlutabréfaverslun og brennivínskaupum. Í stað þess að fjölga bara hæstaréttardómurum var  fundið upp að stofna millidómstigið Landsrétt. Lausn vandamálsins varð þar með umsvifalaust neikvætt og leiddi aðeins til stóraukins kostnaðar án þess að leysa eitt eða neitt. Í stað þess að láta Hæstarétt sinna skyldu sinni voru dómarar þar settir á nokkurskonar iðjuleysisbætur og hafa núna nær ekkert að gera en á óbreyttu kaupi samt.

Viðtal við einn forseta Hæstaréttar sýnir að að vandalaust hefði verið að ráða nægilega marga dómara að réttinum til að komast yfir málabunkann þar sem forsetinn viðurkennir að hafa haft enga þekkingu eða reynslu af starfi Hæstaréttar áður en hann datt þar inn sem venjulegur lögfræðingur til að taka við að dæma lifendur og dauða. Það virðist nefnilega ekki tiltakanlega flókið að vera dómari nema ef frá eru talin hagsmuna- og fjölskyldutengsl sem trufla fjölmiðlana. 

Íslenskt réttarkerfi er orðið ömurlegt í augum venjulegs fólks og versnar með hverju ári þar sem dómum er ítrekað vísað til erlends dómstóls sem rekur málin aftur heim í hérað íslensku dómurunum til hneisu. Kerfið er rándýrt og óskilvirkt og hefur Landréttaruppfinningin þegar valdið ómældum pólitískum skaða og kostnaðarauka, auk þess athlægis sem þessar deilur hafa aflað réttarríkinu sem við héldum að hér ætti að ríkja í stað varðhunda kerfisins. 

Landlæg og líklega vaxandi þrasgirni Íslendinga sem lögfræðingastóðið magnar auðvitað ár frá ári, sér til þess að þetta kerfi er orðið fáránlega sjálfnærandi og stefnir sífellt í frekari útþenslu. Alþingi klekur líka hugsunarlaust út endalausum nýjum EES gerðum sem við Íslendingar höfum enga þörf fyrir vegna séraðstæðna en skaffa réttarkerfinu endalaus verkefni af hinum fáránlegustu gerðum.

Enda eru sumir síðustu dómar Hæstaréttar orðnir að athlægi meðal almennings eins og að dæma mönnum skaðabætur fyrir að vera dæmdir óhæfir stjórnunarlegir idjótar,eða með óheppilegri kynfæri en aðrir eða vegna þess að ráðherrar virðast ekki lengur eiga að ráða á grundvelli stjórnarskrárinnar heldur vegna einhverrar tízkukynjafræði og jafnræðisreglna hvað sem í slíku felst.  Enginn virðist spá í það hverjir skulu veita embætti á Íslandi samkvæmt stjórnarskránni  en þeims sjónarmiðum sífellt hossað hærra að láta vísa málum í auknum mæli frá kjörnum fulltrúuum í exceltöflur andlitslausra embættismanna sem einhvers stórasannleiks studdum víðsýni pópúlistanna.

Dómstólaæxlið íslenska er í augum alþýðu vaxið út fyrir allan þjófabálk og  er orðið stjórnlaust og sjálfnærandi og verður vandhamið úr þessu næstu 100 árin.

 

Egilsbræður

fara nú mikinn í þjóðmálabaráttunni.Skrifa skammir á Miðjuna og víðar um alla sem nálægt þjóðamálabaráttu hægra megin frá koma. 

Svo stórkostlegir öfundarkommar og þjóðfélagsillgirnispostular eru þeir Egilsbræður orðnir,stórflinkir atvinnuskríbentar og fyrrum auðvaldsþý sjálfir, að stjórnmálamenn samtímans verða brátt að gera sér ljósa hættuna sem stafar af slíkum áróðursmönnum sem skrifa daga og nætur Trumpískar falsfréttir undir yfirskini stéttabaráttunnar fyrir bættum kjörum. 

Það væri samt illa komið fyrir fólki ef það sæi ekki glytta í þá pólitísku eiginhagsmuni bræðranna undir yfirskini réttlætisins sem þeir hampa nú hæst á vettvangi hins nýja sameinaða fjáraflaflokks Alþýðu, Sósíalistaflokksins, sem Gunnar Smári hefur á stofn sett. Hugsjónabísness í stíl bandarískra helvítisprédikara sem gera það gott meðal trúgjarnra eins og hún Joyce Meyer gerir betur en margir aðrir. Jimmy Hoffa og fleiri slíkir fundu líka peningalyktina af verkalýðsfélögunum í Bandaríkjunum fyrir margt löngu og spiluðu á kerfið og gera víst enn.

Það er ekki nýtt undir sólinni að slíkir gáfnafantar ráðist til atlögu við pyngjur fátækra undir yfirskini mannkærleikans. Það virðast þeir Egilsbræður í Sósíalistaflokknum hafa komið auga á eins og Lenin forðum í Rússlandi þegar hann frelsaði fátæka frá kúgun keisarans.

Egilsbræður eru greinilega á leið með að verða leiðtogar í hinni beittu baráttu fyrir bættum kjörum sjálfra sín og alþýðunnar. 

 

 

 

 

Vonarglæta

 Fólksfjölgunin í heiminum á óbreyttum hraða síðustu áratuga myndi þýða endalok mannkyns, á næstu árhundruðum.

Það virðist samt vera að eilítið sé að draga úr hraðanum á fjölguninni eins og línuritið sýnir.

Fjölgunin er hinsvegar mest í fátæku löndunum sem þýðir að fátækt og vandræði munu vaxa í heiminum en ekki minnka.Flóttamannastraumur mun aukast þaðan til Vesturlanda og mannúðarkröfur munu gera gagnráðstafanir sífellt erfiðari.

Tilfinningaþrungnar undirskriftasafnanir á Íslandi sem eiga orsakir í ræfildómi íslenskra embættismanna er þekktar og tími þeirra er sannarlega ekki liðin þar sem ekkert er gert til að tyfta óhæfa slugsarana á viðkomandi stöðum. Þess í stað eru ráðherrar sem vilja taka útlendingamál föstum tökum flæmdir úr embættum með skrípamálarekstri fyrir erlendum dómstólum með atbeina fordómafullra íslenskra dómara eins og nú standa yfir.

Íslendingar þurfa að gera sér ljóst að innlend mannúð til útlendinga kostar minnkun á þeim úrræðum sem innlendu fólki standa geta mest staðið til boða.Þetta er auðvitað valkostur í lýðræðisríki. En  eiga þá ekki  fjöldinn að ráða för en ekki hávaðasamir upphlaupahópar minnihluta fólks?

En það virðist vonarglæta með minnkun á hraða fólksfjölgunarinnar og kannski hjálpar Kórónaveiran til við þá þróun?