Bankar og braskarar

skipuleggja húsnæðisekluna með sveitarstjórnarmönnum hér sunnanlands.

Rétt eins og var eftir stríðið.  Þá leystu menn þetta með Höfðaborg og sænsku húsunum sem voru flutt inn. Og sumarbústöðum í Kópavogi og í Smálöndum.  Svo kom Smáíbúðahverfið. Menn byggðu sjálfir á lóðum sem sveitarfélögin sköffuðu fyrir lítið og á lánum. Nú er ekkert hægt nema emja og vandræðast. Þó er undravert hvað íslenskir trésmiðir eru fljótir að byggja þegar byrjað er á því. Tækninni hefur fleygt fram en það er eins og hún geri bara allt dýrara en það var.

Hinn nýja kynslóð sveitastjórnarmanna virðist ekki kunna annað en að búa til blokkarlóðir þar sem verktakar með bankaaðgang fá lóðir til að byggja tilbúnar íbúðir sem kosta 3-400.000 kr/m2 Engar aðrar lóðir eru í boði nema rándýrar með yfirtökugjöldum. Einbýlishúsalóðir á svona 15 milljónir og annað eftir því.Þeir virðast trúa því að fyrst kaupi menn lóðina og svo byggi þeir hratt og vel.  Ekki öfugt í neinu tilviki. Svo er hert útgáfa af Byggingareglugerð Kratanna frá ESB látin auka kostnað eins og hver vill með allgildri hönnun fyrir alla í hjólastólum. Ekkert lán nema að undangengnu greiðslumati sem leiðir til þess að lunginn af unga fólkinu getur aldrei eignast neitt húsnæði. Hér áður fór allt aflið í að byggja og fólk var svona búið þegar börnin fluttu að heiman.

Ég var að horfa á hverfi í Orlando sem er snyrtilegt með fullkomnum götum. Timburhús með bílskýlum svona í Mikðfellsklassa sumarbústaða. Hálfgerðir hundakofar finnst mér auðvitað núna miðað við flotta bústaði hjá okkur. En þetta eru einbýli sem kosta 8 milljónir þegar flutt er inn.  Með lóð.  Maður sér að það er byggt við þetta og sumstaðar eru komin flott hús.

Í Ventura getur fólk keypt íbúðir á þessu verði í fjölbýlum. Þarna eru eignaríbúðir en ekki félagslegar leiguíbúðir. Timburblokkir þjóta upp í nágrenninu. Líklega á félagslegum  grunni. Gólfin úr fjöldaframleiddum gitterbitum. Krossviður og aftur krossviður og tværfjórar. Sprinkler í hvert herbergi og ekkert getur brunnið..                    

Af  hverju er fólk knúið af ríkinu og bæjum að byggja hér 500 ára kastala sem þola fallbyssuskot í veggina og jarðskjálfta upp á 7 Richter. Af hverju ekki fjaðrandi timburhús sem eru enga stund í byggingu? Fjölskyldan getur byggt þetta undir handleiðslu fagmanna? Hvað liggur sveitarkassanaum á að fá peninga fyrr en fólk er flutt inn og farið að greiða útvsvar? Hvort vill maður búa heima á hótel mömmu eða fá 15 milljónir í húsnæðislán og flytja inn fyrir það?

Eygló setur lög og lög og Dagur pantar leiguhúsnæði.Ekkert gerist samt. Húsnæðiseklan er söm við sig. Hvar er Sjálfstæðisflokkurinn og eign fyrir alla-stefnan?  Skyldi enginn sveitarstjórnamaður geta hugsað um að gera fólki kleyft að byggja ódýrt?

Verður allt að þjóna bönkunum og bröskurunum? 

 

 

 

Kastljósið

í kvöld var sýnishorn af frekju og yfirgangi vinstra liðsins í garð allra sem þeir gruna um að hafa aðrar skoðanir en þær viðurteknu Nomenklatúrunnar.

Hvað eftir heimtaði Sigmar að Sveinbjörg játaði að hún væri ekkert annað en rasisti af því að hún vill ekki gefa lóðir undir önnur trúfélög en þjóðkirkjuna. Hún benti hinsvegar á að 40 trúfélög á landinu gætu þurft 4000 lóðir. Hvaðan ætti það fé að koma?

Sigmar hakkaði á trúfrelsi og reyndi að fá hana til að samþykkja að hún væri á móti múslímum. Sveinbjörg benti á muninn á okkar þjóðfélagi og "hópa"(án þess að skýra í hverju það væri fólgið) í múslímasamfélaginu þar sem gilda sjaríalög um kvenfrelsi og samkynhneigða. Sigmar var nú ekki aldeilis á því að þetta væri tíðkað meðal okkar múslíma. Okkur varðaði ekkert um hvernig þetta væri í öðrum löndum. Hér væri ekkert slíkt. Hér ríkti trúfrelsi marg endurtók hann. En  ekki orð heyrðist um að Islam eru ekki trúarbrögð heldur stjórnmálakerfi eða heimspekikerfi með trúarívafi.

Af hverju vildi hún Sveinbjörg ekki að Saudar mættu senda peninga til að byggja mosku sem manni skildist að honum finndist að væri hið besta mál. Sveinbjörg svaraði að það væri óeðlilegt að hér væru keypt völd og áhrif fyrir erlent fé. Hún er of ung blessunin til að muna hvernig íslenski kommúnistaflokkurinn og arftakar hans, Þjóðviljinn voru keyrðir áfram af Rússagulli. Hún hefði mátt  minnast á áróðurskrifstofu ESB sem styrkti Samfylkinguna í því að berjast gegn íslenskri þjóðernisvitund.  Pengingaaustur í áróðurskyni gæti verið mjög varasamur í litlu samfélagi. Ég hefði viljað spyrja Sigmar um þetta nánar. 

Sigmar tönnlaðist á trúfrelsinu sem ríkti hérna og reyndi að leggja henni þau orð í munn að hún væri á móti því og þessvegna væri hún rasisti og því hefði hún skipað rasistann og hommahatarann hann Gústaf Níels í Mannréttindaráðið. Víst hefði hún vitað um skoðanir þessa manns.

Sveinbjörg var ófeimin við að viðurkenna að það hefði verið óheppileg ráðstöfun hennar sem byrjanda í pólitík að tilnefna Sjálfstæðismanninn Gústaf. Hún hefði sjálf margar skoðanir sem væru öðruvísi en skoðanir Framsóknarflokksins. Auðvitað var Sigmar ekki til í að skilja slíkt enda sjálfur handhafi stórasannleika sinna umbjóðenda. Ekki aldeilis tók Sigmar slík mistök gild.

Það sem vantar í alla þessa trúfrelsisumræðu Íslendinga er að það eru ekki öll trúfélög eins heldur eru trúfélög svo ólík  að þau geta ekki flokkast saman. Islam eru svo (fasísk) ólýðræðisleg trúarbrögð að þau geta ekki fallið í flokk með lýðfærðislegum og frjálsum trúarbrögðum eins og Þjóðkirkjunni, Fríkirkjunni, Ásatrú, Búddatrú, Bahai, Orþódoxum, Biskupakirkjunni. Það er miklu nær að annar flokkur trúarbragða myndi hæfa betur til sambýlis eins og  Wodoo og Nasismi og Inkatrú mannfórna.  Allt trúarbrögð sem fagna manndrápum eins og Múslímum finnst rétt að framkvæma á þeim sem ganga af trúnni eða gera skrípamynd af spámanninum. Hverskyns pyndingar, fasimi, rasismi, kvennakúgun og einræði eru í hávegum höfð innan moskanna og þar prédika innfluttir imamar oftlega haturskvæði gegn gistiþjóðinni.  Að venjulegar íslenskar konur skuli geta lagt lag sitt menn sem dýrka slíkan slíkan fordæðuhátt er mér og líklega fleirum óskiljanlegt.

Ég er búinn að fá upp í kok af þessum klisjum þeirra vinstrimanna í viðleitni þeirra til að kollvarpa okkar þjóðfélagi mannkærleika og umburðarlyndis og hella yfir okkur einhverri blöndu af hindurvitnum og hættulegum og ólöglegum siðum  eins og umskurn kvenna, nauðungarhjónaböndum, búrkuklæðnaði eða áþvingaðri slæðumennsku þriðjaheims þjóða.

Þessir framandlegu og frumstæðu siðir eiga ekki við hér og þeir sem ekki sætta sig við það að meirihluti íslensku þjóðarinnar vill ekki sjá þetta á okkar landi geta bara fellt sig að okkar forsögn og kastað þessum siðum. Eða hypjað sig að öðrum kosti og látið okkur í friði. Ég kem ekki auga á að Múslímar séu að auðga íslenskt samfélag í einu né neinu og myndi ekki sakna þeirra ef þeir færu.

Mér finnst æ ömurlegra að vera neyddur tkil að kosta skekktan og pólitískan fréttaflutning og Kastljós í ríkisapparatinu RÚV. Það er orðið mjög framorðið á þeirri skoðun minni að RÚV sé einhver þjóðarnauðsyn til að sýna mér einhver Kastljós sem mér finnast oft fremur mýrarljós í myrkrinu.

30 % af þinginu

eða 17 þingmenn af vinstri vængnum, þar á meðal formaður stærsta stjórnmálflokks þjóðarinnar, virðast ekki vita hvað fram fer í þjóðfélaginu síðan 2012.

Staksteinar í Mbl.vekja á því athygli í dag að alls 17 þingmenn hafa endurtekið flutt  þingsályktunartillögur um að fella niður gjöld á vistvænu og endunýjanlegu lífeldsneyti.Göfugur er tilgangurinn sjálfsagt þó að fyrirtækið Carbon Recycling tengist þinginu óþarflega mikið. En  þessi evrópska blöndunardella er ekkert annað en óþarfa skattlagning á þá sem minnst mega sín,einstæðar mæður, aldraða og öryrkjar sem fá dýrara og verra bensín. Enn ein skattlagningin sem á upptök sín í eins máls og eins atkvæðis krateríinu sem nú vill ekki bora á Drekasvæðinu 

Allt um það þá er  tillagan óþörf að því að Staksteinar hafa eftir Andríki því að það séu engin gjöld á þessu eldsneyti.

Það er talað um skort á virðingu þjóðarinnar fyrir Alþingi. Vinnubrögð þessa vinstra fólks er tæplega til þess fallin að bæta upp þennan skort þegar tæpur þriðjungur af þingmönnum virðist ekki fylgjast með því sem er að gerast í kring um þá.

 

Kreppuflétta Jónasar

Gunnlaugssonar á Egilsstöðum sem skoða má á síðu hans eru gagnlegar í einfaldleika sínum því þær sýna hvað gerðist og er að gerast enn í dag.

http://jonasg-egi.blog.is/blog/jonasg-egi/entry/1410571/

 

Myndir Jónasar lýsa  í raun því sem gerðist sem afleiðing af því að leyfa hinum óprúttnustu að leika lausum hala í bankakerfinu. Frosti Sigurjónsson hefur eiginlega einn íslenskra stjórnmálamanna sagt sannleikann um peningaprentun bankanna og birtingarmynda hennar. En talað mest fyrir daufum eyrum, bæði vegna útbreidds skilningsleysis stjórnmálamanna  á hagfræði og ofurveldis peninganna. Þær lýsa  því hvernig var farið að með hjálp þess að peningavaldið gat nánast keypt almenningsálitið með sér í gegn um fjölmiðlaeign sína og með fleðulátum við fyrirmenn sem flugu á vængjum vindanna í hrifningu sinni á útrásarvíkingunum. Man nokkur fjölmiðlalögin fyrstu og viðbrögð Baugsmiðlanna við þeim?

Þess vegna eru skýringarmyndir Jónasar með tunnurnar sem fyllast með bláum og rauðum vökva  gagnlegar. Til dæmis fyrir þá viðskiptamenn Lýsingar sem nú eru í óða önn að skila aleigunni til fyrirtækisins samkvæmt haganlegum dómum Hæstaréttar.

Jónas bendir á að Tómas Jefferson var búinn að lýsa þessari atburðarás fyrir tvöhundruð árum. En Tómas sagði amerísku þjóðinni að hún myndi stefna í glötun ef hún fæli einkabönkum myntsláttuna. Lýsingu Tómasar má nota óbreytta til að lýsa því sem gerðist hér hjá okkur og er sem óðast að endurtaka sig.

Kreppuflétta bændahöfðingjans frá Egilsstöðum   er vel þess virði að lesa.

 

 

Erlingur Alfreð Jónsson

gefur skýringu á stöðu bankanna sem virðist rökföst. Hann segir svo:

" Ríkið, eða réttara FME, tók aðeins yfir vald hluthafafundar þessara hlutafélaga sem ráku bankastarfsemi undir merkjum gömlu bankana, og hlutafélögin eru enn í rekstri. Ekkert hlutafé var tekið yfir, fyrnt eða þynnt út. Samkvæmt ákvörðunum FME frá októberbyrjun 2008 er hlutverk skilanefndar, nú slitastjórnar, að tryggja áframhaldandi viðskiptabankastarfsemi viðkomandi hlutafélags. Hlutaféð er enn til, hins vegar verðlaust sem stendur. Ríkið þjóðnýtti ekki Glitni, því kynnt hlutafjárframlag að upphæð 75 milljarðar var aldrei greitt, og enn síður eignaðist ríkið Kaupþing eða Landsbankann.

Ég hef spurt bæði FME og RSK hver vegna þessi hlutafjáreign er ekki forskráð á skattframtal, en svörin voru þunn."

Með batnandi hag bankanna ár frá ári er hlutaféið að ná verðgildi sínu aftur. Hvenær ætlar FME og ríkið að viðurkenna það? Það fór ekkert gjaldþrot fram sem hefði gert hlutaféið verðlaust.

Ég held að Erlingur Alfreð hafi lög að mæla hvað varðar hlutafé gömlu bankanna.

Hverjir töpuðu?

þegar bankarnir fóru á hausinn? Voru það ekki hluthafarnir einir? Þeim var hent út og máttu ekki taka akvarðanir sem öllum hlutafélögum öðrum er skylt, sem er að lýsa yfr gjaldþroti eða sækja um greiðslustöðun eða óska nauðasamninga. Nei þeim ar bara hent út og ríkið gerði allar eigur okkar í búunum upptækar. Málverkin í Landsbankanum líka.

Svo setti ríkið skattfjármagn frá öllum almenningi í bankana. Ég man að Steingrímur Jóhann lýsti því yfir að nú væru bankarnir fullfjármagnaðir aftur. Ljóst efr að það fé kom ekki úr vasa Steingríms sjálfs. Samt gat hann gefið tvo af þessum bönkum til útlendinga. Án heimildar frá Alþingi.Blessað verður nafn Steingríms Jóhanns um aldir alda-eða hvað?

Ég sem hluthafi í bönkunum gömlu mátti fyrst þola upptöku á mínu hlutafé sem auðvitað var þá á lágu gengi við aðstæðurnar sem ríktu. Síðan var ég skattlagður af Steingrími til þeirra ráðstafana. Eftir það átti ég ekkert meira heldur minna. Nú á ég ekki neitt í bönkunum sem velta sér í gróða og borga stöðugt hærri bónusa til einhverra stjórnenda sem ég valdi ekki. Ég fæ ekkert að vita stjórnun á bönkunum. Heyri í útvarpi að Landsbankinn taki yfir Sparisjóð Vesstmannaeyja sem fær ekki pening úr ríkissjóði til að laga stöðu sína eins og Landsbankinn.

Á mér að þykja þetta flott og fínt? Öll mín lán fékk ég að borga í topp sem ég tók þegar ég keypti hlutaféið. Ekki þurftu nærri allir að sæta þeim kjörum og gátu margir kvittað sig út sjálfir.

Af hverju er okkur gömlu hluthöfunum ekki afhent okkar gamla hlutafé í einhverju hlutfalli á móti ríkinu eða öllum öðrum almenningi sem tók af okkur búin 100%? Af hverju eigum við að borga tvisvar á móti öðrum þegnum landsins? Væri ekki líka pólitískt æskilegt að breikka eignaraðildina að þessu svokallaða bankakerfi Íslendinga? Gert það að almenningshlutafélögum?.

Við töpuðum meira en hinir.

Hversu miklu?

halda menn að Airbus eyði á sólarhring í hverskyns "gunnarsteina" að sverta flugmanninn í Ölpunum og draga athyglina frá Airbus vélunum? Það er ekki lengur rætt hver munur er á heimsspeki flugs hja Boeing og Airbus. Nei, bara rógur og sögur um flugmanninn. Úthrópaður morðingi af auðvaldinu sem ætlar að sleppa sjálft frá ábyrgðinni.

Það situr unglingur og nánast flugnemi að reynslu við stjórnvölinn á Airbus vélinni. Hönnun sem vekur spurningar frá tölvustýrðum stjórntækjum að hurðinni að flugstjórnarklefa. Hverslags hönnuðir hanna neyðarinngang flugstjóra að vinnustað sínum í gegn um brunaaxir? Gengi svona hönnun í tunglferðum? Ætti ekki að handtaka hönnunarteymi og yfirstjórn Airbus tafarlaust? Þetta er svo ömurleg réttlæting auðvaldsins að það tekur engu tali. Og German Air eða Wings, HerreGud!

Að horfa á hvernig þetta harðsvíraða auðfélag Evrópusambandsins  Airbus ræðst gegn allri fjölskyldu þessa ógæfusama flugmanns og reynir a tengja hann við ríki Íslams og geðveiki er svívirðilegt í alla staði.

Það má alveg spyrja hvort unglingurinn með 650 flugtíma gæti hafi yfirbugast af skelfingu við stjórntækin þegar honum verður ljóst að vélin er stjórnlaus efir að hafa farið á yfirhraða vegna einhvers sem hann gerði kannski óvart. Autopilotinn aftengist og upset leiðir til yfirhraða á örskotsstund? Sem magnast og magnast meðan flugstjórinn sveiflar exi en unglingurinn er lamaður af ótta. Þetta er fáránlegt og á ekki að kaupa.

German Air og Airbus eru ekki saklaus af þessu slysi þó þau fari mikinn í róginum. Hvernig í veröldinni er manni með geðræn vandamál hleypt að flugmannsstól? Eigum við ekki að skoða það atriði? Hver er ábyrgur fyrir því?

Eigum við ekki að skoða hvaða sálfræði ríkir í yfirstjórn German Air? Er bara allt í lagi með það lið? Er ekki ástæða til að hafa það í gæsluvarðhaldi?

Það þarf að taka þessi óprúttnu félög föstum tökum. Þeir eiga ekki að sleppa svona billega með peningum á bæði borð. Flugmaðurinn á fjölskyldu í Montabaur. Hún er ekkert ómerkilegri en fjölskyldur séffanna í félögunum sem nú reyna að afsaka sig sem mest þeir mega og spara hvorki fé né fyrirhöfn.

Hversu milklu eigum við að trúa ef bara nógu vel er smurt?

Ég bara skil þetta ekki

hversvegna Kári klári er ekki látinn hafa samband við þær tvær þúsundir fólks sem hann veit að bera með sér genaafbrigði sem benda til þess  að þeim sé hætt við að fá krabbamein. 

Ég skil ekki hvort eða hvaða Evrópusambandstilskipun er að hafa þau áhrif sem gera þetta óframkvæmanlegt?  Nema það sé bara þessi innlenda Persónuvernd sem ég skilekki heldur og veit ekki hver á eða stjórnar frekar en hver á Kvótakerfið og kemur í veg fyrir allar breytingar á því?

Af hverju er allt svona stirt og mikið vesen að breyta einhverju eða framkvæma í þessu þjóðfélagi?  Er það af því að risavxið embætismannakerfið er miklu uppteknari af eigin kjaramálum heldur en að hafa áhyggjur af fólkinu sem það átti einhverntíman að þjóna?  

Einu sinni var bara gefnin út tilkynning um að þjóðhagsstofnun væri lögð niður  og það strax. Nú er ekki einu sinni hægt að flytja Fiskistofu fyrir frekju starfsmanna? Stofu sem var ekki til fyrir einhverjum tuttugu árum en hefur nú 80 starfsmenn og stofnuð af Sjálfstæðismönnum held ég.

Fer þetta eftir hvaða menn eru í stjórn frekar en hvaða flokkar?

Af hverju fær Kári ekki að kalla í það fólk sem hann veit að eru í áhættu með að fá banvæna sjúkdóma?

Ég bara skil þetta ekki.

Öryggisventillinn í verkfall

í fyrramálið þegar tæknimenn RÚV fara í verkfall.

Sjálfstæðisflokkurinn var í ríkisstjórn þegar opinberum starfsmönnum var afhentur verkfallsréttur. Óbætanlegt tjón á þjóðfélaginu sem hefur hefnt sín grimmilega.

Allskyns sérgæðingar vaða uppi í þjóðfélaginu sem afleiðing af þessum mistökum. Enginn stjórnmálaflokkur þorir að ræða þetta. Enda flestir þokukenndir og lítt til stórræðanna ef maður skimar yfir Alþingi.

Þetta er byrjunin á einhverri stórkostlegustu sýningu í afkáraleikhúsi íslenskra verkalýðsbaráttu sem enn hefur sést og á eftir að draga dilká eftir sér.

Til hvers er þessi öryggisventill RÚV ef örfáir kommar geta skrúfað hann af þegar þeim hentar? Má ekki bara loka Þessu apparati? 

Regluverk EES eyðileggur

ferðamannaiðnað Íslendinga nú þegar hann er að ná hæstu hæðum í aðsókn skv spá Landsbankans.

Landið okkar er þegar komið á endimörk hvað örtröð ferðamanna varðar. Regluverk EES bannar okkur að gera nauðsynlegar ráðstafanir öðruvísi en að framkvæmdin verði í skötulíki eins og Náttúrupassinn.

Við eigum enn eitt árið að búa við klósettleysi og skort á viðunandi aðstöðu. Við virðumst ekki geta skattlagt ferðamennina af neinni skynsemi. Við virðumst ekki sjá nauðsyn þess að skapa aðstæður til að afla þeirra tekna sem til þarf. Þó er lausnin kannski augljós.

Ef við leggjum fullan virðisaukaskatt á ferðaþjónustuna, rútubílana, og aðra þjónustu tengda ferðamönnum, þá er málið auðvelt ef skilyrt væri að svipuð upphæð rynni til ferðamannastaðanna til viðhalds. Ég skal vera í úthlutunarnefndinni sem verktaki ef ég fæ ekki að bjóða í störf nýrra seðlabankastjóra sem nú er farið að tala um að stofna fyrir fastráðna og verkfallaglaða ríkisstarfsmenn.

Við eigum að segja okkur úr þessu EES sem gerir okkur meiri bölvun en bót hvert sem litið er.

 

Airbus

er ekki Boeing. Airbus virðist detta úr loftinu oftar en Boeing.

Ég hlustaði á flugstjóra fyrir 3 dögum, sem flýgur enn sem slíkur 74 ára, lýsa því hvernig tölvukerfi Airbus getur tekið völdin af flugmanninum. Ef þú þarft að beita stjórntækjunm þannig að styrkleika  vængjanna verði ofboðið  tekur tölvan yfir og leyfir flugmanni þetta ekki. Mörg dæmi eru um að flugvélar hafi orðið ónýtar að neyðarbeitingu stýranna þó tekist hafi að lenda vélini, m.a. hérlendis. Flugstjórinn taldi að það vanti override takka í Airbus þar sem flugmaðurinn getur tekið völdin af tölvunni ef þarf að bjarga vélinni með nauðbeitingu stýranna. Allir flugmenn vilja hafa þennan möguleika.

Ég ætla ekki að fullyrða neitt um þennan síðasta harmleik heldur aðeins vitna í þennan reynda flugstjóra. Evrópusambandið er ekki Bandaríkin. Getur verið að regluverkið hjá ESB spili þarna inn í?

Ég veit það aðeins sjálfur að ég flýg frekar í  Boeing en Airbus.

Ferill aðildarumsóknarinnar

um aðdraganda aðildarumsóknar Íslands að Evrópusambandinu er rakinn í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins svo skilmerkilega að betur verður varla gert.

Vegna þeirrar fullyrðingar að enginn lesi Moggann lengur finnst mér hæfa að birta þennan pistil hér á þessu bloggi sem sananlega einhverjir lesa skv teljaranum.

Þeir sem það lesa hafa þá að minnsta kosti ekki ástæðu til að bera fyrir sig að þeir sjái ekki Moggann.

En Reykjavíkurbréfið hljóðar svona:(Bloggari sleppir fyrirsögnumog feitletar að sínum hætti)

Umræðan um samþykkt ríkisstjórnarinnar á bréfi utanríkisráðherra hennar til Evrópusambandsins varð heldur dapurleg. Samt varð hún eins og við mátti búast.

Til aðildarumsóknar að ESB var stofnað snemma árið 2009. Ekki hefur verið rætt um málið af heilindum síðan. Þá var línan lögð og allur ferillinn varðaður óheilindum, ósannindum, leikaraskap og blekkingum.

Þó fór þar mál sem sumir aðstandenda sögðu það mikilvægasta sem rekið hefði á fjörur þessarar þjóð- ar. Þjóðin sú var þá í uppnámi, illa löskuð eftir dramatíska atburði haustsins á undan. En nú hefur komið á daginn og er almennt viðurkennt, ekki síst ytra, að í beljandanum sem brast á brugðust íslensk peningamálayfirvöld hárrétt við. Þau ákváðu á ögurstund að öllu varðaði að þjóðinni yrði ekki gert að axla ábyrgð annarra á því sem gerst hafði. Það tókst að leggja þessa línu þótt valdamenn og valdablokkir Evrópu hefðu aðra stefnu og sóttu hana af harðfylgi.

Í Evrópu var ákveðið í hásölum valdsins að hagsmunir lánastofnana skyldu ganga fyrir öllu öðru. Þar var illum launað. Stjórnendur þeirra höfðu breytt sér í spákaupmenn og átt á tryllingslegum uppgangstíma óeðlilega samfylgd með peningalegum áhættufíklum.

Velferð þessara var nú sett í forgang og saklaus almenningur landa evrunnar látinn tryggja skaðleysi skaðvaldanna. Íslendingar voru beittir miklum þrýstingi um að fara sömu leið. Sú saga hefur ekki enn öll verið sögð. Það var erfiðara að standast þann þrýsting og hótanir sem honum fylgdu, vegna þess að innlendir að- ilar, þar með taldir allir fjölmiðar landsins, einnig Morgunblaðið, lögðust á sveif fjárglæfranna. Sama liðið fór síðar hamförum í Icesave-málinu, sem ýmsir létu undan þá, og háir þeim síðan. Ef núverandi forysta hefði verið í Seðlabankanum haustið 2008 myndi Ísland vafalaust hafa farið leið Grikklands og Spánar. Blásið til valdsóknar og byltingar

Á haustmánuðum ársins 2008 hófust með leynd þreifingar stjórnarflokksins Samfylkingarinnar og Vinstri grænna um að sprengja ríkisstjórn Geirs H. Haarde. Mótmæli voru skipulögð á strategískum stöðum og athygli markvisst beint frá þeim sem spilað höfðu stærsta rullu í ógöngunum.

Að lokum var svo komið að engu mátti muna að hið fámenna hugrakka lögreglulið landsins fengi ekki tryggt að skríll næði ekki stjórnkerfinu á sitt vald. Fjölmargir, sennilega flestir sem tóku þátt í mótmælunum, gerðu það af réttlátri reiði, en ekki til að kollvarpa hinu seinfengna lýðræði landsins.

Í fyllingu þessara óláta splundraðist ríkisstjórnin og ný var mynduð. Sú var minnihlutastjórn undir forystu þess flokks sem allra flokka mest hafði ýtt undir hömluleysi útrásarvíkinga og gert allt sem mátti til að koma í veg fyrir að spyrnt væri við fótum. En þegar stjórn var mynduð undir forystu þess sama flokks duttu öll mótmæli í dúnalogn. Gott skipulag og ótrú- lega samræmdur áróður höfðu skilað sínu.

Framsóknarflokkurinn lét undan þrýstingi og veitti ríkisstjórninni hlutleysi, sem var óþarfi, því að forseti hefði skipað minnihlutastjórn án þess. Hlutverk minnihlutastjórnarinnar var að undirbúa kosningar, en hún lét ekki við það eitt sitja.

Sjálfstæðisflokkurinn var sem lamaður í þinginu, ef frá eru taldir reyndir þingmenn á borð við Björn Bjarnason og Sturlu Böðvarsson. Kosningabaráttan var fyrirsjáanleg. Sjálfstæðisflokkurinn tók þann kost að ráði almannatengla að vera með „afsakið-fyrirgefið þið“- upplit alla kosningabaráttuna og sogaði þar með til sín alla sök á áfallinu sem varð, á meðan Samfylkingin, flokkur útrásarvíkinganna, komst upp með að láta eins og hún hefði komið til landsins daginn áður, eftir langa dvöl á suðurskautinu. Falska flaggið dregið niður Það stefndi strax í sigur „vinstri“-flokkanna tveggja og að mynduð yrði „hrein“ vinstristjórn en Framsókn fengi ekkert fyrir sinn snúð.

En engum datt í hug að fyrsta verk nýrrar vinstristjórnar yrði að gjörnýta hið íslenska tjón og koma þjóðinni vankaðri inn í ESB, ekki frekar en að hin tæra vinstristjórn myndi gefa erlendum kröfuhöfum tvo stærstu banka Íslands!

Mönnum var vorkunn varðandi fyrra atriðið. Allir vissu að Vinstri grænir, undir forystu hins skelegga Steingríms J. Sigfússonar, voru langhörðustu andstæðingar aðildar Íslands að ESB. Ýmsir töldu, þegar þarna var komið, ástæðu til að óttast að Sjálfstæðisflokkurinn yrði ónýtur í þessu máli. Töldu jaðarstuðningsmenn flokksins því nauðsynlegt að setja atkvæði sitt á þá sem helst mætti treysta í þessu örlagamáli.

Þeir, eins og hefðbundnir kjósendur VG, gengu öruggir til svefns síðasta kvöld kosningabaráttunnar. Steingrímur J. Sigfússon, formaður VG, hafði talað tæpitungulaust, eins og svo margoft áður. Ekkert fór á milli mála. Orðaskiptin voru þessi:

Sigmar Guðmundsson: „Kemur það til greina Steingrímur bara svo ég spyrji þig – bíddu Ástþór – kemur það til greina að hefja undirbúning að því að sækja um, strax núna eftir kosningar …“ Steingrímur J. Sigfússon, formaður VG: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „… vegna þess að þannig hefur samfylkingarfólkið talað.“

Steingrímur J. Sigfússon: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „Að þetta byrji í sumar?“ Steingrímur J. Sigfússon: „Nei!“

Sigmar Guðmundsson: „Hvenær getur þetta byrjað?“ Steingrímur J. Sigfússon: „Það samrýmist ekki okkar stefnu og við hefðum ekkert umboð til slíks. Og þó við reyndum að leggja það til, forystufólkið í flokknum, að það yrði farið strax í aðildarviðræðurgagnstætt okkar stefnu, í maí, þá yrði það fellt í flokksráði Vinstri grænna. Þannig að slíkt er ekki í boði.“

Og það er annað verra. Allir vita nú, að þegar þessar heitstrengingar voru hafðar uppi, var þegar búið að handsala það að ríkisstjórnin myndi án tafar láta Ísland sækja um aðild að Evrópusambandinu. Fullyrt var að fyrirheit lægju fyrir um að Ísland „fengi hrað- ferð“ inn í ESB.

 Það eru vissulega til mörg dæmi um gráan leik í stjórnmálum. En pólitísk svikamál fram að þessu eru eins og putar hjá risa. Það gat hver maður sagt sér að þegar upphaf máls af slíkri stærð var reist á öðrum eins svikum, yrði ekki neinu að treysta í framhaldinu. Staðfesting þess var ekki langt undan.

Atkvæðagreiðsla um þingsályktun um aðildarumsókn var skilgetið afkvæmi sögulegra svika Steingríms J. Sigfússonar. Ráðherrar í ríkisstjórninni greiddu atkvæði með málinu, en tóku fram við atkvæðaskýringu úr ræðustóli, að þeir hefðu aldrei á ferli sínum verið meira á móti því að ganga í ESB en einmitt það augnablikið (Svandís Svavarsdóttir o.fl.). Forkastanlegt tal af þessu tagi var allt hluti af leikaraskap um að undanþágulausar reglur um aðildarviðræður við ESB giltu ekki um Ísland.

Kommissarar ESB mega eiga það að þeir ýttu aldrei undir þennan skilning. Í trúnaðarsamtölum við stjórnarliða og stjórna.

Sótt hefði verið um aðild að ESB í samræmi við gildandi reglur þess. Þær reglur lægju aðgengilegar fyrir og í þeim sérstaklega tekið fram að engar undantekningar væru gerðar. Slíkt hefði verið heimilt áður fyrr, en slíkar heimildir væru ekki lengur fyrir hendi.

Í skýringum við reglurnar var aðildarumsóknarríki hvatt til þess að gefa aldrei í skyn að samningaviðræður við sambandið færu fram. Viðræður færu fram en þær væru ekki samningaviðræður í neinum skilningi. Þær snerust eingöngu um að fara yfir það, hvort umsóknarríki hefði aðlagað lagaumhverfi sitt fullkomlega að lagaramma ESB. Fulltrúar ESB í viðræðunum ákvarða einir hvort umsóknarríkið hafi uppfyllt öll slík skilyrði. Engir samningar fara fram um það.

Um þetta geta engir deilt, nema þá þeir einir sem eru tilbúnir til að rífast um það, hvort sólmyrkvi hafi orðið í gær.

Stjórnarandstaðan krafðist þess vorið 2009 að fram færi þjóðaratkvæði um það, hvort sækja skyldi um aðild. Stjórnarflokkarnir höfnuðu því með þeim rökum að ekki væri hægt að greiða atkvæði fyrr en aðildarsamningur lægi fyrir. En eins og áður sagði liggur hann í raun fyrir frá upphafi. Aðeins óheiðarlegir menn geta haldið öðru fram. Menn á borð við þann, sem horfði framan í þjóðina kvöldið fyrir kosningar í maí 2009 og sagði henni ósatt. Reglur ESB liggja fyrir og Íslandi ber, sem umsóknarríki, að samþykkja þær allar. Ella fær það ekki aðild. ESB býður ekki umsóknarríkjum upp á matseðil til að velja af, eins og Hollande, forseti Frakklands, orðaði það og þurfti ekki hann til. Hitt var svívirðilegt að verja þremur árum til að láta samþykkja lög og tilskipanir ESB án þess að fá nokkuð í staðinn og þykjast svo ætla að spyrja þjóðina þegar allt hafði verið samþykkt hvort hún vildi fallast á aðildarsamning. Menn úr öðrum flokkum, jafnvel Sjálfstæðisflokknum, fóru á bak við þjóðina með þessum hætti. Þeir eru þó ekki margir og fæstir merkilegir.

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins var haldinn skömmu fyrir kosningarnar 2013 til að leggja síðustu hönd á stefnu flokksins fyrir þær. Kosningastefna flokka er misjafnlega skýr. En í Evrópumálum þurftu kjósendur Sjálfstæðisflokks ekki að kvarta að þessu sinni.

Samt belgja sumir sig út eða eru samanklemmdir, eftir því hver á í hlut, og fullyrða að einstakir frambjóðendur hafi gefið til kynna á fámennum fundum í aðdraganda kosninga, þeir væru tilbúnir að ganga á svig við samþykkta stefnu flokksins. Hafi það gerst sem hljómar ósennilega fréttist það ekki út.

Allur þorri kjósenda í landinu vissi því ekki annað en að samþykkt stefna flokksins í aðdraganda kosninga gilti og engin undirmál væru í gangi. Þeir vissu jú að einstakir frambjóðendur hefðu ekkert umboð til að hlaupa frá stefnu í mikilvægu máli, sem landsfundur hafði sérstaklega áréttað fáum vikum fyrr. Ef slíkt tæki að tíðkast yrði ekkert að marka þennan burðarás íslenskra stjórnmála lengur.

Kosningarnar fóru þannig að ESB-umsóknarflokkar rústuðust. Niðurstaða kosninganna var því í góðu samræmi við kosningastefnu beggja viðtakandi stjórnarflokka. Tapflokkarnir höfðu að vísu í raun hætt öllum viðræðum við ESB misseri fyrir kosningar án þess að bera það undir þingið. Þeir höfðu ekki einu sinni haft fyrir því að nefna uppgjöfina við utanríkismálanefnd þingsins og enginn bar þá framgöngu undir prófessora í lögfræði.

Ástæða þessa alls liggur nú fyrir. Hefðu Össur og Steingrímur sýnt á ESB-spilin sín þá hefðu aðeins hundar blasað við og afhroð flokkanna orðið enn stórbrotnara en varð.

 Það datt ekki nokkrum manni annað í hug, en að það hreina formsatriði að jarða dauðar aðildarviðræður yrði afgreitt á fyrstu dögum nýrrar ríkisstjórnar. Stjórnarandstaðan, sem þá var orðin, átti ekki sjálf von á neinu öðru. En þá hófst óskiljanlegt sjónarspil. Aðili úti í bæ var fenginn til að fimbulfamba um það, hvernig staðan væri í Evrópu, eins og ríkisstjórnin á Íslandi væri hin eina sem vissi ekkert um það.

Hinir rassskelltu gömlu stjórnarherrar voru ekki þekktastir þingmanna fyrir að trúa á framahaldslíf og göptu þegar þeir áttuðu sig á að nýja stjórnin virtist lögst í spíritisma. Loks var þó flutt þingsályktunartillaga um að kasta rekunum, en meðferð hennar varð ekki lokið, af því að stjórnarandstaðan varð sér til skammar en samt var ákveðið að hún ætti að stjórna þinghaldinu. Framhaldið þekkja menn því miður

 Svo var allt í einu ákveðið að senda bréf með bænastefi til Brussel um að embættismenn þar yrðu svo liprir að sýna góðan skilning á því að Ísland vildi ekki lengur vera umsóknarríki. Það hafði stækkunarstjórinn þá vitað í tvö ár. Hann taldi því fyrst að flotið hefði til sín flöskupóstur. Í skýringum hér heima var tekið fram að að þetta undarlega afbrigði hefði verið brúkað til að forðast „offors“ við ESB. Hvernig gat það komið til? ESB hafði að eigin sögn beðið í tvö ár eftir því að Ísland tilkynnti sér að landið væri hætt við að sækja um aðild því. Embættismenn ESB höfðu beinlínis beðið um að slík tilkynning yrði ekki dregin. En svona varð þetta. Og þýðir ekki um að fást. Og þótt farið hefði betur á því, að láta aðra semja bréfið en Íslandsdeild ESB í utanríkisráðuneytinu, sem stjórnað er af íslenska stækkunarstjóranum, þá var þó loks búið að koma frá sér þessu snifsi. En þá tók ekki betra við. Auðvitað byrjuðu sérvitringar innan þings og utan að fabúlera um bréfið. Árni Páll Árnason, sem þó er lögfræðingur, talaði um að bréfið sem átti að koma í veg fyrir íslenskt offors, væri engu að síður „allt að því landráð“.

Sjálfsagt hafa sérfræðingar utanríkisráðuneytisins rokið til við að skoða mál gamla Vitkuns svo ekki stæðu þeir á gati kæmi fyrirvaralaust boð á fund.

Árni lögfræðingur og fleiri töldu líka að stjórnarskrá landsins væri brotin með bréfinu vegna þess að í 1. grein hennar stæði að á Ísland væri lýðveldi með þingbundinni stjórn! Vita þessir menn virkilega ekki hvað felst í þeim orðum? Og sitja á þingi. Þurfa þeir laganema á fyrstu viku náms til að stafa þetta ofan í sig? Slík orð hefðu kannski óskýrð ruglað einhvern í Grænuborg en varla á þinginu, þótt þessar tvær virðulegu stofnanir virðist stundum eiga sandkassana sameiginlega.

Jafnvel þeir sem vitna í það sem gerist í tölvuleikjum, sem heimild um veruleikann, ættu ekki að þurfa að fipast svo illa. Og aðrir, sem svo sannarlega eru ekki á þessu stigi, töluðu um það að fyrra bragði, að hvergi í bréfi utanríkisráðherrans, sem ríkisstjórnin hefði samþykkt, væri talað um slit eða riftun viðræðna! Ef maður hefur drukknað, verið skotinn og hengdur í framhaldinu er þá galli á frásögninni, ef ekki er tekið fram hvort hann dragi enn andann eða ekki?

Felst það ekki í tilkynningu (ekki bænakvaki) um að Ísland sé ekki lengur „umsóknarríki“ að viðræður, sem ekki hafa farið fram á þriðja ár, muni ekki fara fram eftir að Ísland er hætt að vera „umsóknarríki“? Hvaða endemis aulagangur felst í tali af þessu tagi? Hvernig geta þingmenn leyft sér slíkt tal?

Er hægt að undra sig á því að þingmenn Pírata leggist í athugun á því hver staðan sé í tölvuleikjunum, þegar þingmenn, sem vilja að jafnaði láta taka sig alvarlega, tala svona? Eru þeir viljandi að ýta undir ruglanda og bjálfahátt? Ef svo er, hvað gengur þeim til? Hefur þjóðin gert þessum þingmönnum eitthvað?

 

það skiptir kannski ekki höfuðmáli hver höfundurinn sé að þessum pistli. Þó munu þeir margir sem telja sig vita það og vildu jafnvel fegnir geta skrifað af svona skýrri þekkingu á þessu endemis máli sem beinlínis eer að draga stórlega úr lífskjarasóknargetu þjóðarinnar. Þras um.þetta hrútómerkilega málefni yfirskyggir annað,eyðileggur störf Alþingis og lamar vitræna umræðu um aðkallandi vandamál svo að menn sjá ekki fram á daginn né veginn.

Aðaatriðið finnst mér er að hér er rétt frá skýrt og ekkert undan dregið sem hver sá sem fylgdist með stjórnmálunum á þessum  tima getur staðfest.