Framsóknarfundur

var haldinn á Grand í gærkvöldi um verðtrygginguna. Fundinn sóttu líklega á þriðja hundrað manns svo að pakkað var í Hvamm og út á gang. Þar fluttu þau Ólafur Arnarson, Sveinbjörg lögfræðingur, Frosti Sigurjónsson rekstrarhagfræðingur og Vilhjálmur verkalýðs Birgisson af Akranesi miklar framsögur.

Framögumennirnir Ólafur og Frosti fluttu fróðleg erindu um stöðu fjármála í landinu. Ólafur var einkum ómyrkur í máli hvers eðlis bankarnir Aríon, Íslands- og að einhverju leyti Landsbanki væru og líka gengju erinda erlendra hrægammasjóða og eigenda sinna í því að sjúga og mergsjúga íslenskt efnahagslíf með samstilltu átaki með hjálp verðtryggingar.

Sveinbjörg flutti reiknuð dæmi um eignaupptöku skuldara sem vissulega eru hrollvekjur.

Frosti ræddi efnahagsmál og kom vel inná ofurvald bankanna í peningamagni og hvernig þeir þannig stjórnuðu efnhagslífinu og sætu yfir hvers manns disk án þess að hlýta endilega stefnu stjórnvalda. Báðir voru þeir Ólafir og Frosti gagnrýnir á hvernig ríkisstjórnin hefði glutrað niður möguleikanum á að gera eitthvað í skuldamálum heimilanna þegar færi gafst við gjaldþrot bankanna. Nú væri staðan orðin verri viðfangs en þó auðvitað leysanleg. Þeir voru harðorðir í garð bankanna og vildu taka á þeim svo um munaði.

Vilhjálmur þrumaði gegn verðtryggingunni og beitti einskonar ungmennafélgsstíl í ræðumennskunni sem minnti helst skemmtilega á Guðbrand gamla í Áfenginu gegn verðtryggingunni enda náði hann vel til áheyrenda. Hann rakti varðstöðu ASÍ forystunnar um verðtrygginguna og hvernig hann með sinn málflutning ætti minni möguleika að komast þar til áhrifa og forsetaembættis heldur en í Norður Kóreu. Hann skoraði á Sigmund Davíð að taka ekki þátt í ríkisstjórn sem ekki réðist gegn verðtryggingunni og þeim skaða sem hún hefði valdið heimilunum í landinu.

Þessi fundur er merkilegur fyrir þær sakir að þarna er flokkur Ólafs Jóhannessonar á ferðinni hvers lagasetning er enn við lýði. Til eru þrumuræður Jóhönnu Sigurðardóttur frá þeim árum til stuðnings þeim ráðstöfunum á tímum óðaverðbólgunnar. En þá var sparnaður landsmanna lagður í rúst og peningar nánast fuðruðu upp í höndum launþeganna. Það voru Ólafslögin bjargvættur landsmanna sem studdu þau. Nú ganga öfgarnar á hinn veginn í þessum ágæta flokki eins og í þjóðfélaginu sem hann endurspeglar.

Staðreyndin er hinsvegar sú að verðtryggingin olli því að lánsfé fékkst til fjárfestinga sem áður fékkst aðeins af skornum skammti. Fyrsta húsnæðislánið mitt var fyrir helmingi af fokheldiskostnaði sem var kannski fjórðungur af fullgerðu. Það voru litlar verðbætur þá 1967 en þó etthvað í þá veru minnir mig. En þá fluttu menn inn á steininn sem kallað var. Svo byggði maður aftur og svo aftur og nú eru þau lán uppgreidd og getur maður byrjað aftur ef maður vill kaupa sér elliíbúð af verktaka.

Miklu síðar kom dellan með 100 % lánin og verktakaeinokunina í byggingum sem leiddi til þess að menn gerðu ekki og gátu ekki heldur gert handtak sjálfir nema úti á landi þar sem lóðir eru á sannvirði. Smáíbúðahverfi hafa ekki verið skipulögð síðan þá og lóðaokrið með yfirtökugjöldunum gerir hvern mann vitlausan á höfuðborgarsvæðinu. Þetta fólk á erfitt í dag.

Og svo þegar lánin stökkbreyttust við hrunið eins og þeir Frosti nefndu það, þá var orðinn forsendubrestur. Og öll loforð um að snúa sér að þeim málum sviku stjórnvöld og aðhöfðust ekkki þegar þau gátu eins og fyrr er sagt. Þess i stað stóðu þau vörð um bankana og lífeyrissjóðina sem eru búnir að lækka almenna lífeyrinn vegna 500 milljarða taps á meðan ekki er einu sinni fært í ríkisreikning hvað við skuldum opinberum starfsmönnum í lífeyri. Það er bara almenningur sem fær skerðingar á sínum kjörum.

Þetta var snarpur fundur það sem ég sá af honum en ég fór heim í hléinu. Víst er að enginn stjórnmálaflokkur kemst undan því að taka á verðtryggingarmálunum sem ætlar sér til áhrifa. Það verður að finna einhverjar leiðir fyrir kollhnísa kynslóðina.

Fleiri flokkar en Framsókn verða að finna þær leiðir.

226 milljarða hækkun

á verðtryggðum lánum heimilannaa frá hruni. Og þar af 22 milljarðar beinlínis vegna skattahækkana norrænu velferðarstjórnarinnar. Enn er það Guðlaugur Þór  sem reynir að berjast fyrir fólkið með því að draga þetta fram. Hvað gera hinir vammlausu?

Heyrði ég rétt að einn flokkur hefði enga tillögu í þessu máli sem myndi kosta mikið?

Hverjir eiga þessi hækkuðu bréf núna?  Eru það ekki aðallega lífeyrissjóðirnir og ríkið í gegnum Íbúðalánasjóð?

Vantar lífeyrissjóðina peninga ? Þeir eru í fjárfestingafangelsi og eru því í því að búa til eignabólu fasteigna. Undirbúa nýtt hrun?  Má ekki slaka á greiðslum í þá ? (Eða leggja þá alla niður í núverandi mynd sem er mín skoðun)

Á ekki  Íbúðalálanasjóður sjálfur  bréf í meira en 1000 íbúðum sem standa tómar og jafnvel í öðrum 1000 ?

Ekkert hægt að gera? Hvað er að heyra? Hversvegna má ekki blaka við auðvaldinu og bankasamsærinu?

Hvaða stjórnmálasamtök hafa kjark til að segja eins og landsfundur Sjálfstæðisflokksins var næstum búinn að samþykkja, að færa vísitöluna afturábak ? Á kostnað þeirra sem eiga bréfin bara blákalt. Á öllum bréfum í skilum eða ekki skilum.

 Þetta er þjóðfélagsleg aðgerð sem mun skila sér síðar. Fyrir marga kemur hún of seint. Kannski er eitthvað hægt að gera fyrir þá sem bætur fyrir rangindi?

Lífeyrissjóðir geta gert þetta eins og að kaupa Landsvirkjun eða aðrar galdraflugur stjórnmálamanna.

Gerum vístölur ónæmar fyrir skatthækkunum.

226 milljarða aftur til fólksins.

Hverjir vildu semja?

og vildu samþykkja Icesave ?

Um þetta fjallar Morgunblaðið í leiðara í dag. Þar er dregið fram að þeir sem vildu semja á okkur Icesave gerðu það ýmist af því að þeim var skítsama um þjóðina eins og sumt Háskólaliðið og vildu sumir píslir hennar sem mestar vegna málsins eða voru "appeacers" eins og Chamberlain var við Hitler.

Fólk þarf að flokka þetta fólk með sér í huganum vegna þess hvaða traust það á að leggja á viðkomandi til framtíðar.

" Morgunblaðið gerði úttekt á því hverjir vildu koma í veg fyrir að stórbrotnum erlendum skuldbindingum yrði dengt á herðar íslensks almennings, án þess að fyrir lægi niðurstaða þar til bærra dómstóla þar um og hverjir vildu beygja sig fyrir kröfunum og sýna takmarkalausa undirgefni.

Nöfnin í seinni hópnum eru óþægilega kunnugleg. Það er sama fólkið sem er yfir sig sannfært um að Ísland eigi að ganga í ESB og telur um leið að hinir, stærsti hluti þjóðarinnar, sem vilja það ekki, séu einfaldlega ekki nógu vel upplýstir! Það eru þau 70 prósent þjóðarinnar sem Árni Páll Árnason segir hrokafullur að séu " skyni skroppin " .

Fólkið sem barðist með ríkisstjórninni fyrir öllum Icesavesamningunum og talaði af miklu yfirlæti til hinna sem vildu hafa fast land undir fótum stofnaði félag um málstað sinn. Og auglýsti grimmt hin ógurlegu örlög sem biðu vildu menn standa á rétti sínum.

Þar fóru framarlega Guðmundur Gunnarsson, Benedikt Jóhannesson, Margrét Kristmannsdóttir og Sif Tynes,.....

..... Þannig sagði Guðmundur Steingrímsson, formaður einkahlutafélagsins Björt framtíð, hinn 16. febrúar 2011: " Ég hef ekki og vil ekki fara fyrir dómstóla með þetta mál, ég tel að það feli í sér of mikla áhættu fyrir íslenskt þjóðfélag " . Guðmundur var ekki bjartsýnn á framtíðina ef menn vildu byggja ákvarðanir sínar á lagalegum forsendum en ekki undirgefni við ESB vegna aðlögunarsamninganna, sem eru í gangi. En þá styður Guðmundur líka og er einnig heillaður að stjórnarskrárfarsanum! Ekki er merkjanlegur munur á afstöðu hans og stærra samfylkingarframboðsins í þessum málum.

Þegar í ljós kom að væntingar ráðherranna um niðurstöðu EFTA-dómstólsins myndu ekki ganga eftir hófst mikið pat við að skipuleggja spuna sem gæti breitt yfir hrakfarir ríkisstjórnarinnar. En Jóhanna Sigurðardóttir náði ekki að tileinka sér handritið og gat ekki leynt hve henni var brugðið við sigur þjóðarinnar.

Hún hóf blaðamannafund sinn um málið með því að biðja um að ekki yrði reynt að finna sökudólga. Hvað átti hún við? Voru þeir týndir? Hverjir komu til greina? Voru það dómarar dómstólsins? Voru það þeir sem höfðu varað við áformum um undanhald og uppgjöf frá fyrsta degi? Hvar óttaðist Jóhanna að sjást myndi til sökudólga, ef svipast yrði um?

Næst tilkynnti Jóhanna að hún væri " ekki búin að lesa dóminn! " Af hverju beið hún ekki í stundarkorn með blaðamannafund, sem snerist eingöngu um dóminn, á meðan hún las hann? Eftir þessa dæmafáu yfirlýsingu virtist fréttamönnum ljóst að ekki yrði til neins að spyrja forsætisráðherra sem mætti ólesinn á fundinn um nokkuð bitastætt.

Óþarfi er að gefa Jóhönnu Sigurðardóttur einkunn fyrir frammistöðu sína á fundinum. En til hliðsjónar má nefna að þeir sem mæta ólesnir í munnleg próf í HÍ fá oftast 0.

Svo dapurleg sem framganga forsætisráðherrans var á þessu sögulega augnabliki, verður því ekki neitað en að hún var í góðu samræmi við hið ömurlega mál sem ríkisstjórn hennar hafði stofnað til. Fyrsti Icesavesamningurinn, og sá vitlausasti þeirra allra, eins og jafnvel Steingrímur hefur viðurkennt, fór ólesinn frá forsætisráðherranum til þingsins með þeirri kröfu að þingflokkar stjórnarliðsins skyldu fylgja göfugu fordæmi og líka samþykkja hann ólesinn. Og ótrúlega stór hluti þess var tilbúinn til þess....."

Einn viðmælandi segir:

" Þetta eru sömu mennirnir sem þjóðin treystir ekki og samt er það að grufla í stjórnarskránni. Þetta fólk er alveg búið að fara með sig...."

Þótt auðvitað eigi ekki allir þingmenn þennan dóm skilinn voru óþægilega fáir sem þekktu sinn vitjunartíma og höfðu þrek til að standa með þjóðarhagsmunum í þingsalnum.

Og ekki hefur vegur ríkisstjórnarinnar vænkast við furðuflaum utanríkisráðherrans sem taldi að lögfræðileg snilld, m.a. þeirra sem fyrir löngu höfðu gefist upp í málinu, hefði ein tryggt góða niðurstöðu en ekki hinn heilsteypti málstaður þjóðarinnar.

Af tvennu ömurlegu var skömminni skárra að hlusta á Jóhönnu tilkynna sig ólesna en þurfa að verða að vitni að strákslegum skrípaleik Össurar..."

Þetta er sannleikurinn um Icesave í hnotskurn. Aðeins þingmenn Sjálfstæðisflokksins, þau Pétur Blöndal, Unnur Brá Konráðsdóttir, Birgir Ármannsson og Sigurður Kári Krístjánsson stóðu í lappirnar og sögðu NEI. Guðlaugur Þór sat hjá til viðbótar. Hinir sögðu allir JÁ. Þeir völdu Münchenarsamkomulag um "Peace in our time" og hafa skömm mína að minnsta kosti fyrir .

Davíð hafði rétt fyrir sér

en ríkisstjórnin rangt.

Þetta er sigur lýðraæðisins stamaði Össur auminginn út úr sér þegar fréttamaðurinn spurði hann hvort þetta væri ekki ósigur fyrir hann og ríkisstjórnina sem hefði viljað borga. Nei, nei sko þetta er sigur lýðræðisins sagði Össur flaumósa.

Akkúrat var það sigur lýðræðisins að Forseti Íslands hafði vald til að taka málið úr höndum ríkisstjórnarinnar og leggja það í dóm þjóðarinnar. Þetta er samkvæmt stjórnarskrá lýðveldisins Íslands. Til þess að byrgja þann brunn vill þessi sama ríkisstjórn okkar nú eyðileggja stjórnarskrá okkar með einhverrri ritgerð saminni í einskonar Gaggó-Vest stíl sem engin samstaða er um á Alþingi né meðal þjóðarinnar né heldur nein reynsla komin á hvernig hún virki þegar á reynir. Hún skal í ykkur segir ríkisstjórnin og reiðir hnefann.

Enginn núlifandi Íslendingur hefur orðið fyrir öðrum eins árásum af vinstri flokkunum eða beinum árásum af kommaskríl á heimili sitt og Davíð Oddsson fyrir það eitt að halda fast á málstað Íslands og neita að láta þjóðina bera ábyrgð á skuldum Landsbankans.

Eftirfarandi tilvitnanir eru úr viðtali Agnesar Bragadóttur við Davíð frá 5.júlí 2009:

" Davíð Oddsson, fyrrverandi seðlabankastjóri, telur að samningurinn sem samninganefnd ríkisins hefur gert við Breta og Hollendinga um skuldbindingar ríkissjóðs vegna Icesave séu hryllilegustu mistök sem gerð hafi verið allt frá árinu 1262. Hann segir að staðfesting Alþingis á ríkisábyrgðinni, sem ríkisstjórnin og fjármálaráðherra leita nú eftir myndi dæma þjóðina til ævarandi fátæktar. Davíð féllst á að veita Morgunblaðinu viðtal um Icesave-samningana, þátt Landsbankans, Seðlabankans og stjórnvalda. Blaðamaður hitti Davíð á heimili hans í fyrradag.

“ Nú hafa stjórnvöld gert samning við Breta og Hollendinga um greiðslur ríkissjóðs vegna Icesave. Samningurinn og ríkisábyrgð vegna hans er nú til umfjöllunar á Alþingi. Hvernig horfir þetta við þér, Davíð? Á Alþingi að staðfesta þann samning sem gerður hefur verið?

Mér finnst að menn séu komnir langt fram úr sér, þegar þeir eru að velta því fyrir sér hvort samningurinn um Icesave er slæmur eða góður.
Menn verða að hafa önnur atriði fyrst í huga, eins og það hvaða fyrirbæri þessi Icesave-samningur svonefndi er. Það byggist allt á því að einkalánastofnun, Landsbankinn, stofnaði til innlánsreikninga, fyrst í Bretlandi, svo í Hollandi, án þess að leita nokkurrar ábyrgðar frá ríkinu. Þeir byrjuðu smátt og í upphafi jukust innstæðurnar á þessum reikningum hægt, en síðar jókst vaxtarhraðinn mjög.

Það er ákveðinn hópur manna sem stendur í þeirri trú, að þetta einkafyrirtæki, Landsbankinn, hafi getað safnað milljónum punda, hundruðum milljóna punda, eða hvaða upphæð sem menn kærðu sig um, þar sem ábyrgðin væri öll á íslenskum skattborgurum, án þess að þeir hefðu hugmynd um þann ofurþunga sem var að leggjast á þeirra herðar.

Þetta fær auðvitað ekki staðist og ég lét stjórnendur Landsbankans margoft vita af því sjónarmiði Seðlabankans að það væri engin ríkisábyrgð á þessum innlánum . "

" En hvers vegna fær það ekki staðist, að um ríkisábyrgð sé að ræða?

" Framhjá því hefur með öllu verið horft, hvernig þessi innlánstryggingasjóður sem menn vilja nú láta íslenska ríkið bera ábyrgð á, er til kominn. Hann er þannig til kominn að samkvæmt Evrópureglum sem við erum bundin af, gegnum Evrópska efnahagssvæðið (EES) þá er ákveðið að í kringum bankakerfið skuli koma á tilteknum tryggingasjóði sem er tryggingasjóður viðkomandi bankakerfis, jafnvel þótt lagaramminn sé settur af viðkomandi ríki hverju sinni. Hvergi er það sagt að ríkið hafi neitt með þann sjóð að gera. Hugsunin er sú og er í sjálfu sér alls ekkert galin, að bankarnir í viðkomandi landi borgi tiltekna prósentu af innlánum inn í sjóð, sem eigi síðan að mæta því ef einhver bankinn lendir í vandræðum.

Augljóst er að svona kerfi er hugsað fyrir lönd þar sem bankar eru hundrað, tvöhundruð talsins, eða þaðan af fleiri, enda gengur hugsunin upp gagnvart slíkum löndum. Þegar slíkur fjöldi banka greiðir reglubundið af innstæðum sínum í tryggingasjóði, þá er staða sjóðsins slík, að hann getur hæglega mætt því þótt tveir til fimm, sex bankar fari á hausinn.

En þegar bara þrír bankar eru í landinu, fyrir utan örfáar smærri fjármálastofnanir, eins og háttar til hér á landi, þá sér hver maður í hendi sér að tryggingasjóður sem þeir eiga að byggja upp til þess að verjast á erfiðleikatímum, er mjög veikur og getur engan veginn staðið undir allsherjar bankahruni eins og hér varð.

Þegar svo kemur í ljós að þessar Evrópureglur eigi ekki við um Ísland í rauninni eða gangi að minnsta kosti alls ekki upp þar, þá koma menn með þá eftiráskýringu, að fyrst reglurnar af hálfu Evrópusambandsins hafi verið svona gallaðar, þá hljóti að vera ríkisábyrgð á öllu saman. Þetta er forsenda sem menn gefa sér og á hvergi stoð í lögum.

Enginn lögfræðingur, sem er ekki hagsmunagæslulögfræðingur í einhverjum skilningi, hefur komist að þeirri niðurstöðu að svona geti þetta verið. "

Í viðtalinu koma fram ýmsar setningar sem gott er að rifja upp við þessi tímamót:

" Þið getið út af fyrir sig sett Björgólf Guðmundsson á hausinn og eruð sjálfsagt komnir langleiðina með það, en þið hafið ekkert leyfi til þess að setja íslensku þjóðina á hausinn, “ sagði Davíð Oddsson, fyrrverandi seðlabankastjóri, við þá Halldór J. Kristjánsson og Sigurjón Þ. Árnason, bankastjóra Landsbankans, á fundi í Seðlabankanum snemma árs í fyrra, þar sem bankastjórarnir reifuðu sjónarmið Landsbankans um að ríkið bæri ábyrgð á Icesave-skuldbindingum Landsbankans."

" Þetta eru ekki skuldbindingar íslenska ríkisins, þetta eru ekki skuldbindingar íslenskra borgara, þetta eru skuldir Landsbankans, " segir Davíð.

Davíð telur að yfirlýsingar ráðherra núverandi ríkisstjórnar, bæði Jóhönnu Sigurðardóttur forsætisráðherra og Steingríms J. Sigfússonar fjármálaráðherra, um að Íslendingar séu skuldbundnir Bretum og Hollendingum hvað varðar Icesave, hafi stórskaðað málstað Íslendinga.

Hann segir að Bretar og Hollendingar eigi að sækja að Íslendingum með því að fara dómstólaleiðina. Við viljum borga skuldir okkar, en við viljum fá úr því skorið að við séum bundin að lögum að borga.

" Er það virkilega svo að íslensk stjórnvöld ætli án lagaheimildar að taka á sig stórkostlegar erlendar skuldbindingar að kröfu Breta og fl.? " spurði Davíð Oddsson seðlabankastjóri Geir H. Haarde forsætisráðherra í bréfi þann 22. október 2008.

Það er hollt að rifja þetta upp við þessi tímamót í skugga þeirra ofsafengnu árása sem vinstra liðið hefur staðið fyrir gegn Davíð Oddssyni. Davíð hvikaði aldrei frá sannfæringu sinni og varði hagsmuni Íslands svo lengi sem hann mátti gegn samstilltum hatursárásum Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar sem að lokum flæmdu Davíð úr embætti Seðlabankastjóra ásamt tveimur öðrum grandvörum bankastjórum Seðlabankans. Slíkt var offorsið og heiftin að engu var eirt.

Það eru margir Íslendingar sem telja dagana þar til að þessi ríkisstjórnarskötuhjú, Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur Jóhann heyra gleymskunni til. Össur má fylgja þeim þangað mér að meinalausu.

Davíð hafði rétt fyrir sér en þau rangt.

Ekki þeim að þakka

sem nú breiða úr sér fyrir framan myndavélarnar og halda veislur.

Af síðu Skafta Harðarssonar er þessu stolið:

" Samkvæmt útreikningum dr. Sigurðar Hannessonar stærðfræðings (sem birtust í Mogganum 8. júlí 2009) hefði höfuðstóll Icesave-kröfunnar numið 415 milljörðum kr. sem hefði komið til greiðslu árið 2016 og síðar. (Þetta var miðað við þá forsendu sem Steingrímur J. og Svavar gáfu sér við samningsgerðina um 75% heimtur í búi Landsbankans.) En vextirnir hefðu síðan verið 241 milljarður króna.

Afborganir af Icesave-kröfunni hefðu verið um 3,2% af landsframleiðslu á ári, og þær hefðu verið í erlendri mynt. Dr. Sigurður Hannesson sagði sem vonlegt var að engar líkur hefðu verið á því að íslenska ríkið hefði getað greitt þetta.

Ef Steingrímur J. hefði fengið að ráða sumarið 2009, þá hefði orðið hér greiðslufall, þ. e. þjóðargjaldþrot. Þá hefðu Íslendingar orðið að segja sig til sveitar.

Davíð Oddsson og aðrir þeir sem stóðu gegn Icesave-samningunum höfðu rétt fyrir sér....

...Þjóðin tók í tveimur atkvæðagreiðslum ráðin af þeim Jóhönnu og Steingrími...."

Davíð Oddsson sagði sem frægt er orðið: " Við borgum ekki erlendar skuldir óreiðumanna. "

Kommarnir stóðu nótt eftir nótt með garg og ólæti fyrir utan hús Davíðs vegna staðfestu hans. Enn kyrja þeir haturssönginn hvenær sem þeir fá tækifæri til.

Þessi niðurstaða er hinsvegar ekki þeim að þakka.

Sögðum við ekki

að við hefðum rétt fyrir okkur þegar við höfnuðum Icesave samningi Svavars og Steingríms? Sögðum við ekki að við hefðum rétt fyrir okkur þegar við höfnuðum Icesave lll líka?

Lifi Forsetinn og Stjórnarskrá Lýðveldisins Íslands! 

Stöndum vörð um fullveldið og sjálfstætt Ísland! 

Sögðum við ekki?

 

 

Meiri stjórnarskrá, meira ESB

er það sem heltekur ríkisstjórnarflokkana þegar þetta Alþingi liggur banaleguna.

Það er við hæfi að þetta tvennt tengist saman. 111. grein nýju skrárinnar segir hvernig með skuli fara þegar framselja þarf auðlindir landsins til ESB.

Áfram með smjörið Steingrímur Jóhann! Það fer að verða spennandi hversu langt þú kemst með meiri stjórnarskrá og meira ESB og minni flokk.

Fáránleg samtenging

hjá Ögmundi og RÚV að það verði kosið um frumvarpið hans um að aðeins ríkisborgarar eða búsetufólk á Íslandi geti keypt jarðir á Íslandi.

Hvernig á að kjósa um þetta? Með því að kjósa Ögmund?

Ég er alveg sammála Ögmundi í þessu máli. En hvernig á ég að kjósa um málið þar sem ég þarf að kjósa annan flokk en Ögmundar flokkinn vegna annarra brýnna mála. ég get þessvegna ekki kosið Ögmund nema hann gangi í Sjálfstæðisflokkinn. Sem væri langbest fyrir hann því hann er alls ekki sá alvitlausasti í þessu vinstraliði.

Hverskonar fréttaflutningur er þetta eiginlega? Er þetta ekki fáránleg samtenging óskyldra mála?

Álfheiður Ingadóttir

var Sprengisandi hjá Sigurjóni. Hún fór þar mikinn í ánægju sinni með hvað VG hefði afrekað í ríkisstjórn. Hún hefði sýnt fram á að það væri hægt að gera eitthvað annað en að dreifa álverum í hvern fjörð á Íslandi.Já , rikisstjórnin hefur sannarlega gert eitthvað annað en það.

En þetta annað í atvinnumálum, hvað er það? Helst var að heyra að það væri sama hvað það væri meðan Sjálfstæðisflokknum væri refsað fyrir hrunið. Að hennar mati hefur mikill árangur náðst í hagvexti og flokkurinn stefndi ótrauður að endurkjöri Steingríms og flokksins. Illugi Gunnarsson benti á að eyðsla kynni að vera mæld sem hagvöxtur á meðan einn þingmaður hefði sagt síg úr vinstri græna flokknum á fjögurra mánaða fresti. Álfheiður lét það sem vind um eyru þjóta.

Getur verið að eitthvað annað þýði alveg eins ekki neitt? Er til nokkurs að biðja Álfheiði Ingadóttur um frekari útskýringar á hugstakinu? Skiptir nokkru máli héðan af hvað hún segir? Skyldi hún ómögulega ekki vera búin að fá nóg af Alþingi?

Þór Saari

ætlar ekki fram aftur. Segist vera búinn að fá nóg af Alþingi og bragnum þar.

En á ekki Þór sjálfur einhverja sök á því hvernig komið er. Stefna hans í slifsismálum hefur grafið undan virðingu Alþingis. Hún er meðvirk í því þegar til dæmis Björn Valur kemur eins og slátrari með allt flakandi í hálsinn í ræðustól. Kjósendur höfðu vit fyrir honum þó hann teldi sig eiga þangað erindi sem ekki reyndist vera rétt. Þór var langrum skárri í rúllukragapeysunni. En Þór hættir sjálfur hvort sem hann finnur fremur gliðnun undir fótum sér eða af tilgreindum ástæðum sínum.

En hvað liggur eftir Þór Saari sem mér er að skapi? Hann hefur haldið lífi í þessari ríkisstjórn. Hann hefur haft þá trú að stjórnlagaráðstillögurnar séu góðar fyrir land og þjóð sem ég trúi ekki á. Hann hefur í engu stutt við aukna atvinnustarfsemi svo ég hafi tekið eftir. Þó er Þór skarpur og menntaður maður. En honum hefur af einhverjum ástæðum ekki tekist að nýta þann styrkleika sinn svo eftir hafi verið tekið. Hvort þar valdi einhverjir gamlir skapbrestir sem honum hefur ekki tekist að slípa af veit ég ekki enda þekki ég manninn ekki.

Því segi ég fari hann vel frá þingi. Ég mun gera mitt besta tl að komast af með söknuðinn yfir þingmanninum Þór Saari.