Sýning Jóhönnu Kristínar Hraunfjörð

í Gerðarsafni í Kópavogi var opnuð í dag.

Bróðurdóttir listakonunnar.  Guðrúna Atladóttir innanhússhönnuður og MA í hagnýtri menningarmiðlun frá Háskóla Íslands, á frumkvæðið að sýningunni. En Guðrún er að gera heimildarmynd um listakonuna.

Þarna var mikill fjöldi gesta mættur þegar safnstjórinn Guðbjörg Kristjánsdóttir bauð gesti velkomna og bað formann lista og menningarráðs Kópavogs, Karen Elísabet Halddórsdóttur, að opna sýninguna með erindi um hið stutta en fjölbreytta líf  listakonunnar. En Jóhanna Kristín fæddist 1953 og lést aðeins 38 ára gömul eftir erfitt heilsuleysi. Eftir henni er haft að svart sé litur hamingjunnar sem er venjulegu fólki ef til vill erfitt að skilja. Þetta birtist ljóslega í málverkum hennar sem eru mikið í dökkum litum þó að þær séu ekki að greina fra sorginni einni.

Ég var boðinn á sýninguna, sjálfsagt aðeins vegna fjölskyldutengsla, þar sem ég þyki nú ekki mikill menningarviti eða hafi sérlegt vit á myndlist eða menningu.  Ég fór því án þess að vita neitt um list þessarar konu og hafði aldrei séð nema eitt málverk eftir hana,  sem höfðar meira að segja  lítt til mín. Þessvegna varð sýningin sem leggur undir sig allt Gerðarsafn mér svo mikið undrunarefni að ég öðlaðist algerlega nýja sýn á listmálarann Jóhönnu Kristínu Hraunfjörð.   

Ég hitti vin minn einn á sýningunni sem sagði mér að hann flokkaði myndlist þannig að hann spyrði sjálfan sig hvort hann vildi eiga myndina sem hann horfði á og myndi vilja hafa hana á vegg hjá sér. Hann sagði að hér væru myndir sem hann vildi eiga. Við urðum sammála um þó nokkrar myndir þarna á sýningunni.

Þær myndir sem  höfða mest  til mín  minna á stíl Edvards Munchs sem málaði meðal annrs Ópið og heimsfrægt er. Miðað við verð á því málverki ættu myndir Jóhönnu að vera stjarnfræðilega miklu dýrarari en þær hafa verið. Tæknilega finnst mér þær ekki gefa myndum Munchs neitt eftir. Mér finnst ég sjá þarna að það sé leitun að meiri expressionistamálara en Jóhönna Kristín var serm myndi höfða svona til mín.  Þessar bestu myndir hennar  finnast mér svo einstakar að gerð að þær eiginlega tali hljóðlega til manns um leið og þær flæða í nokkuð ágengum  bylgjum um léreftið. Mér er sama hvað lærðir listfræðingar kunna að segja annað. Fyrir mér er Jóhanna Kristín málari sem ég vildi eiga myndir eftir.

Gestum gafst kostur á að sjá forsýningu að heimildarmyndinni á sjónvarpsskjá i kjallara. En erfitt var að njóta myndarinnar vegna hávaða frá gestum sem höfðu skiljanlega  um margt að spjalla í næsta nágrenni. En greinilegt er að myndin er ítarleg og fróðleg heimild um listakonuna. 

Ég hvet fólk til að fara og skoða þessi málverk eftir Jóhönnu Kristínu sem einhverjir úr daglega lífinu þekkja ef til vill lítt til.  Enda eru margir kallaðir en fáir útvaldir í listaheiminum finnst manni oft.

Listin kemur ekki af því að vilja heldur af því að geta var sagt eitt sinn.  Þess þá heldur er það þess virði og óvænt upplifun að sjá myndir Jóhönnu Kristínar í Gerðarsafni.

Jóhanna Kristín Hraunfjörð var listmálari af því að hún bæði vildi og gat það.

 

"Stytta grunnskólann um eitt ár"

segir Illugi Gunnarsson að til greina komi.

Það er gott og blessað. Góðir nemendur geta alveg komið með margföldunartöfluna á hreinu úr 11 ára bekk og nægilega undirbúnir undir framhaldsskóla á styttri tíma en nú er. Meiri kennsla og minni frátafir vegna kjarabaráttu og skjarasamninga kennarageta alveg haft þessi áhrif í A og B bekkjum. 

En mér er til efa að hrærigrautabekkir, þar sem blandað er saman útlendingum með tungumálaörðugleika og íslenskum börnum með mismunandi námsgetu muni skila nægilega undirbúnum nemendum inn í framhaldsskólana. En því getur ráðherrann ekki breytt því það eru einhverjir aðrir sem ráða þessu? 

Kannski er ráðherrann líka ekki heldur að hugsa um menntunina per se heldur frekar  um monningana. 

Húrra fyrir bönkunum

Íslandsbanka og Aríon sem græða 40 milljarða á íslenskum almenningi.

Er enginn hissa á að þessu sé slegið upp sem fagnaðarfréttum fyrir landsmenn? Að útlendir hrægammar sem eiga þessi fyrirtæki hafi getað sogið þetta lífsblóð úr hálsi Jóns og Gunnu?

Eigum við ekki að halda hátíð og dansa á götunum af fögnuði?

Húrra fyrir bönkunum! 

Sýrland

er mjög á dagskrá. Leyniþjónustur Bandaríkjanna og Bretlands reyndust mjög óáreiðanlegar þegar ákvörðun um seinna Íraksstríðið var hafið. Í ljósi sögunnar var það í besta falli ránsferð byggð á lygum og blekkingum sem kostaði verkfræðinginn  Saddam Hússein og hundruð þúsunda saklausra  lífið. Enn er skálmöld í landinu og tugir falla í allskyns uppákomum nærri því á hverjum degi. Flest þetta fólk væri enn á lífi ef ekki hefði verið farið svona svívirðilega fram með lygum og óhróðri. 

Það var ekki sannfærandi þegar Tony Blair, sem er blóðugur upp að öxlum, skrifar grein í Morgunblaðið til að æsa til innrásar í Sýrland. Ég veit ekki hverju þessi krati sér fyrir sér að geta stolið þar eins og hann gerði í Írak. En breska þingið hafði vit fyrir Cameron, sem er engu betri en Blair hvað stríðsfýsi varðar, og felldi stríðsplanið fyrir honum. Friðarpostulinn Obama stendur þá einn í því að fara að berjast með AlQueda gegn Assad augnlækni, sem er að vinna stríðið og er fráleitt svo vitlaus að eyðileggja sigurinn með efnavopnum. Ég þarf einhvern trúverðugri en þenna Blair til að sannfæra mig um hið gagnstæða ,hver gerði hvað.

Arabiska vorið er ekkert annað en blóð og eldur þar sem lýðurinn sem byggir þessi lönd er á miðaldastigi í úlfakreppu trúarkredda og hindurvitna sem vesturlandabúar geta ekki skilið neitt í. Að fara í einhver hálfstríð í þessum löndum er barnaskapur. Öðru máli myndi gegna að leggja þessi lönd undir vesturveldin, taka af þeim sjálfsforræðið og vopnin. Kenna þeim að nýta auðlindir landanna skynsamlega  og færa fólkinu frið sem það þarfnast mest. Þetta lið kann ekkert með lýðræði að fara frekar en Afríkumenn og því gustuk að gera þessi lönd að nýlendum aftur meðan þau eru að þroskast sem getur tekið langan tíma.

Það gildir sama um Sýrland og Írak. Þar duga ekki hálfstríð heldur heilstríð eins og gert var við Þýskaland 1945. 

Fasismi

er mikið notað skammaryrði sem menningarvitar og besserwisserar nota um hvern þann sem ekki er hjólreiðasinnaður virkjanaandstæðingur og hatar ekki Bandaríkin.

Flest af þessu fólki veit ekki neitt um fasismann. Nafnið stafar af facere eða að gera. Mússólíni lét taka myndir af sér á akrinum að vinna við uppskeruna í sveita síns andlits. Hann var að hvetja landa sína til að taka til höndum og vinna þjóð sinni gagn. Ræðustíllinn var eins og tískan þá bauð. Steyttir hnefa til áherslu og röddina skjálfandi af tilfinningahita hérumbil í falsetto. 

Ungmennafélagsandinn á Íslandi og fasisminn virðast eiga sameiginlegar rætur. Ég minnist gamalla ræðumanna sem komu úr ungmennafélögunum. Þeir töluðu gjarnan í stíl við Mússólíni á fundum. Röddin skalf og með miklu handapati hvöttu þeir menn til dáða og vildu hrífa fundarmenn með sér. Það er mjög sjaldan að maður heyri svona ræðumennsku. En þegar það gerist þá taka menn eftir því og fagna yfirleitt ákaflega. Vilhjálmur Birgisson af Akranesi  á það til að sýna svona takta og á yfirleitt sviðið meðan á því stendur.

Einn frægasti ræðumaður í þessum stíl seinni tíma var auðvitað hann Adolf sálugi. Hann fyrirleit alla sem gátu bara skrifað stíla í blöð eða lesið þá upp. Margt er nú bullið eftir hann í Mein Kampf enda ómenntaður sveitadurgur. Þessi bók var það eina held ég sem hann skrifaði og það víst með öðrum hjálparmönnum. En það sem hann segir þar um áróðurstækni og sögu sína í byrjun stjórnmálaferils síns, er allrar athygli verð fyrir þá sem á frama í stórnmálum  hyggja.  Það skildi hann.

Enginn verður stjórnmálamaður nema hafa ástríðu og vera reiðubúinn leggja allt í sölurnar fyrir hugsjónir sínar. Það er ástæðulaust að láta glæpaverk Adolfs heitins síðar á ævinni byrgja sér sýn á það sem hann afrekaði fyrr á ferlinum. Ekki frekar en við megum fordæma Saddam verkfræðing Hussein bara fyrir endasprettinn sinn.Við megum ekki gleyma því að hann fékk áður verðlaun Sameinuðu  þjóðanna fyrir afrek sín í þágu lands og þjóðar.

Það eru áreiðanlega einhverjir tilbúnir til að flokka mig sem nasista,fasista og þá rasista líka fyrir að skrifa eitthvað jákvætt um þessa menn. Mér er slétt sama enda móta ég ekki skoðanir eins né neins hvað þá að framtíðin sé mín. Menn verða að reyna að greina hismið frá kjarnanum.

Ég las í dag grein Tony Blair um réttlæti afskipta vesturveldanna af arabalöndunum. Taka menn ekki skrifum svona kóna með varúð eftir sannanirnar sem hann lét búa til áður en hann byrjaði Íraksstríðið? En maður verður samt að hugleiða skrif hans.  Auðvitað er Íran með kjarnasprengju undir forystu ólýðræðislegs brjálaðs múslímsks vitleysings eitthvað sem alla varðar um. Hvernig á að fást við arabavandamálin og múslímska bræðralagið er ekki auðvelt eftir okkar leikreglum. En veit Tony Blair allt?

Allt orkar tvímælis þá gert er. Mannkyn þráir ávallt betri tíð og meira til hnífs og skeiðar. Því var fasisminn í árdaga sínum ekki nein tilviljun né heldur nasisminn sem lofaði vinnu og brauði fyrir örvinglað fólk. 

Dæmigerða hegðun

lítilsigldra stjórnmálamanna sýndu þeir af sér Gnarrinn, Gísli Marteinn og Dagur Bee þegar þeir létu ekki sjá sig á fjölmennum fundi kjósenda sinna um skipulagið í Vesturbænum í Reykjavík, heldur sendu embættismenn Borgarinnar til að taka stuðið. Menn geta minnst Adolfs heitins sem heldur lét lítið sjá sig eftir að hann hafði asnast til að hefja styrjöldina. Hann þorði heldur ekki að horfa í augun fólkinu og svara fyrir heimskupörin gagnvart því heldur gargaði bara í útvarpið og blöðin sem öðrum var bannað.

Það er að koma að kosningaundirbúningi. Það er magnað ef þessir aðilar telja það styðja sig í þau leiðtogahlutverk sem þeir ætla sér, að forðast að horfa í augu kjósenda  með þessum hætti. En þetta var svo sem þeim líkt að sýna af sér svona dæmigerða en lítilmannlega hegðun.

Minnihlutahópar

gráta oft hástöfum yfir því órétti sem þeir eru beittir. Samúð velmeinandi kvenna úr Vesturbænum eins og við þekktum þær á velmegtardögum okkar og tímum Malagafangans er oft auðveldlega fengin. Þá snýst almenningsálitið oft auðveldlega frá þeim sem eru í löglegum meirihluta og þeir eru ásakaðir um fordóma og fasisma gagnvart minnihlutanum.

Þegar okkur Gylfa Ægissyni varð það á að biðja um að minnihluti homma og lesbía þyrmdu augum okkar frá því sem enginn getur kallað siðsemi á lamannfæri, þá var ráðist á Gylfa og honum hótað að plötur hans yrðu brenndar á báli. 

Nú er kjarabaráttan framundan. Þá er fundið út að konur séu kúgaður minnihluti og það verði að leiðrétta hjá þeim sérstaklega. Alveg sama þó búið sé að leiðrétta fyrir kynjamismun fyrir löngu þá kemur alltaf þessi staðreynd í ljós að kallarnir síga fram úr. Allstaðar eru minnihlutar sem hafa dregist aftur úr. Fyrir þá verður að gera eitthvað sérstakt.

Nú finna forráðamenn okkar það út að nú við verðum við nútíma Íslendingar að klára stúdentsprófið fyrr en við þessir sauðir gerðum í  gamla daga með því að slóra í fjögur á í Menntaskólanum í Reykjavík hjá Pálma Hannessyni, Kristni Ármannssyni og Einari Magnússyni. Hvað voru þessir rektorar að hugsa? Af hverju kenndu þeir okkur ekki hraðar? Þó kunnum við allir margföldunartöfluna þegar við komum í 3.bekk. Nú er það ekki lengur öruggt.

Grunnskólinn sér ekki um þessa grunnmenntun lengur. Í okkar daga voru yfir 30 í A og B og C bekkjum sem í var raðað eftir námsafsköstum. Nú eru svona 20 í bekk með hrærigraut af innflytjendum sem eru auðvitað kúgaður minnihluti af því þeir kunna ekki íslensku svo og duglegum og óduglegum nemendum.Öllum leiðist í skólanum og ekkert gengur vegna minnihlutans sem ræður ferðinni.  Starfsdagar kennara lúta víst að öðru en að kenna margföldunartöfluna og kennslutímum fækkar  með hverjum kjarasamningum. Þetta vísar veginn til flýtingu stúdentsprófsins hjá menntamálaráðherra. Á sama tíma fækkar í iðngreinum og þeir sem klára læknisfræði fara eitthvað annað.

Minnihlutahópar eins og ég og Gylfi Ægisson sem hafa aðra skoðun á ýmsum hlutum en þeim sem eiga að vera í tísku eru í besta falli þaggaðir ef ekki að villutrú okkar  er brennd á báli.

Meirihlutinn í flugvallarmálinu skptir ekki máli þegar kemur að Gísla Marteini og Sambest. Gísli segir upphátt að Reykvíkingar skiptist í tvær jafnstórar fylkingar með eða á móti flugvellinum. Minnihluti telur sig vera jafn rétthár meirihluta í öllum greinum ef svo ber undir.

Kjarngóður er kjarninn.is

og sérdeilis leyniskýrsla PWC um glæpaverkin i Sparisjóði Keflavíkur. Þetta er eiginlega sprengiefni eins og gamli Kjarninn okkar var þegar búið vara að hantéra hann.

Maður verður hreinlega kjaftstopp yfir því hvenig menn virðast hafa komist upp með það sem maður getur ekki túlkað öðruvísi en stórþjófnaði, umboðssvik eða hverskyns pretti. Stofnfjáraðilar töpuðu öllu sínu að sjálfsögðu eins og við í BYR.  Þjóðinni var svo réttur reikningurinn uppá 26 milljarða sem banki allra landsmanna greiðir í boði fjármálasnillingsins Steingríms J. Sigfússonar.

Það verður mörgum skúffelsi með núverandi ríkisstjórn ef hún getur ekkert gert til að koma einhverju skikki á banksterana sem enn ganga manna keikastir og éta sebrahesta á sunnudögum. Menn sem fengu milljarðatugi í afskriftir meðan einstæðar mæður lepja dauðann úr skel og spítalar loka. Bara viðskipti er manni sagt.

Þar er líka greinargott yfirlit  yfir þá skelfingu sem við blasir í þjóðarbúskap Íslendinga eftir Þórð Snæ Júlíusson. Manni fallast eiginlega hendur þegar maður horfir upp á hvaða sæng íslensku banksterarnir bjuggu þjóðinni. Hún er dæmd til eilífrar þrælkunar  vogunarsjóðanna í boði þess sama Steingríms J. Sigfússonar sem gaf þeim bankana.

Ég get ekki séð annað en að íslenska ríkið og þjóðin geti gert jafnháa skaðabótakröfu á þrotabú bankanna og umfang þeirra er. Þannig að ekkert fé verði eftir til að fara úr landi.  Þau verði gerð hreinlega gerð upptæk til ríkisins vegna þess skaða sem þau ollu þjóðinni.

Af hverju ekki?

Fróðlegt er að lesa um glæpafélagið Gnúp og hvernig þar var höndlað með milljarðana sem nú eru horfnir þó ekki sé það allt  sporlaust.

Einnig er gagnlegt að lesa lýsingu Ingibjargar Sólrúnar á því sem er að gerast í Afghanistan. Manni sýnist framtíð kvenna í því landi ekki vera björt þegar Talibanar taka aftur við völdum.   

Kjarninn er kjarngott rit. Um að gera að lesa það og hala niður og geyma sem pdf skrá  áður en einhverjum tekst að fá það þaggað eins og verið er að reyna. Menn þurfa að læra nöfnin utanað til að þau gleymist ekki. 

Kjarngóður er kjarninn.is

Árni Páll kastar grímunni

þegar hann segir opinberlega:

Ríkisstjórnin hefur umboð til þess að gera hlé á aðildarviðræðum en ekki til þess að slíta þeim eða vinna tjón á aðildarferlinu nema með því að bera það undir þjóðina. Það eru takmörk fyrir því hversu langt er hægt að ganga í því að skaða ferlið eins og með því að leysa upp samninganefndina.

 

Samfylkingin sótti um aðild að  ESB 16. júlí 2009 án þess að bera það undir þjóðina. Það voru ekki neinar "kíkja í pakkann" viðræður heldur aðlögunarviðræður. Þær snérust um það hversu hratt Ísland gæti aðlagað sig Lissabon sáttmálanum sem er stjórnarskrá sambandsins.

Af hverju þarf núna þjóðaratkvæði til að hætta aðlögunarviðræðunum? 

Er Árni Páll grímulaus þjóðin ? 

 

Reykjavíkurbréf

Morgunblaðsins er skarplegt að vanda.

Höfundur veltir fyrir sér umræðunni um hléið sem gert hefur verið á aðildarviðræðunum við Evrópusambandið. Grípum niður í bréfinu:

 "Össur Skarphéðinsson, fyrrverandi utanríkisráðherra, fordæmdi í gær slit viðræðna Íslands við ESB. Hann gerði það auðvitað með sínum hætti: »Ég tel að það sé sjúsk og subbuskapur ef menn ætla að slíta viðræðunum með þessum hætti án þess að hafa sérstakt samþykki á Alþingi þar um," sagði hann. Það er nú svo.....

Það má auðvitað taka undir það, að best hefði farið á því að ríkisstjórnin hefði haft það sitt fyrsta verk á sumarþingi eftir kosningar, að binda enda, með formlegum hætti, á þennan umsóknarharmleik, sem einn aðalleikarinn í, nefnir þarna til sögunnar. Stjórnarforystan hefði vaxið af því og ekki lent á þeim villigötum sem hún slysaðist inn á. 

 Hvernig hefði atkvæðagreiðsla um það formsatriði farið í þinginu? ...

...Og hvað hefðu þingmenn VG gert? Það hjálpar ekki í tilfelli þess flokks að horfa til samþykkta hans fyrir kosningar. Enginn hefur gleymt hinum sögulegu svikum og einstæða pólitíska hráskinnaleik sem að lokum kostuðu helstu pólitísku samlokur flokksins sitt. Steingrímur J. hljóp úr formannsstólnum, á einmanalegum blaðamannafundi í Norræna húsinu, fæðingardeild fyrstu og seinustu hreinu vinstristjórnar í sögu landsins. Og Björn Valur hraktist úr kjördæmi sínu í annað, þar sem kjósendur vildu hann ekki heldur. Björn Valur var í framfærsluskyni settur í umsjón með Seðlabankanum, enda hafði hann og lagsbræður hans fundið mjög að skorti á faglegri stjórn þar, með stóryrðum sem jafnvel voru það einnig á þeirra mælikvarða....

...Og þá er röðin komin að garminum honum Katli, Samfylkingunni. Hvað hefðu þeir þingmenn, sem lifðu lemstraðir niðurskurðinn í kosningum, gert í þingsalnum? Þeir fóru í þær kosningar sem eini flokkurinn með hreina og tæra Evrópusambandsstefnu í farteskinu. Enginn annar flokkur veifaði henni, þótt flokkur Guðmundar Steingrímssonar og fleiri virtist, úr fjarlægð séð, vera með litla veifu úr sama efni við sinn hún. Og það sem meira var, þá virtist Samfylkingin ekki hafa neitt annað erindi við kjósendur en það sem varðaði þetta mál. 

 ...Með hliðsjón af þessu hefði verið sérlega eftirtektarvert og ljúft að fylgjast með þingmönnum Samfylkingarinnar greiða atkvæði um tillögu um að falla formlega frá aðildarumsókninni....

....Í kosningunum fór það svo að þeir flokkar, sem höfðu afdráttarlausa stefnu gegn ESB-aðild markaða af æðstu valdastofnunum flokkanna, unnu á. En Samfylkingin, eini flokkurinn með málið mikla, sem engin önnur máttu skyggja á? Hún fór slíkar hrakfarir að annað eins hefur ekki sést í íslenskri stjórnmálasögu. Í hennar tilviki var dómur kjósenda afgerandi, skýr og þungur. Íslenskir kjósendur vildu ekkert hafa með ESB-stefnu Samfylkingarinnar að gera...

 ...Þá er við hæfi að víkja aftur að »sjúski og subbuskap.« Allir muna undir hvaða merkjum VG gekk til kosninganna 2009: Merki harðasta andstæðings íslenskra stjórnmála gegn aðild landsins að ESB. Þegar aðildin (sem varð sjálfdauð á kosninganótt sl. vor) var samþykkt var þessi flokkur annar ábyrgðarmaður þess. Ráðherrar þess flokks komu í pontu þingsins og sögðu um leið og þeir samþykktu aðildarumsókn að þeir hefðu aldrei nokkru sinni verið jafnmikið á móti henni og þeir væru á því augnabliki. Nær orðalag eins og »sjúsk og subbuskapur« yfir slíka framgöngu?

....Össur gerði sjálfur »hlé« á »aðildarviðræðum« eins og menn muna. Spurði hann þjóðina um það? Spurði hann þingið um það, sem þá sat? Össur hefði ekki þurfti annað en að koma sér út úr kaffistofunni, dusta vínarbrauðshratið framan af sér og farið fram í sal til að sækja formlegt leyfi. Gerði hann það? Og hafi hann ekki gert það má sannarlega spyrja:

Hvar voru þeir þá hinir miklu gæslumenn sjúsks og subbuskapar?"

Af hverju gerði Össur hlé á viðræðunum?  Ekki spurði hann þingið leyfis? Var það ekki beinklínis til að dreifa athygli kjóssenda frá þessu máli og blekkja þá til að kjósa Samfylkinguna á öðrum forsendum?

Hver svo sem höfundur þessa Reykjavíkurbréfs er, þá verður ekki á móti mælt að þarna er atburðarásinni lýst á nokkuð annan hátt en hæst fer í fjölmiðlunum.