Ódýrara bensín

með því að hætta íblöndun ethanols.

Bætum lífskjörin með því að eyða verðhækkun ríkisstjórnarinnar á eldsneyti. Hækkun sem kemur verst niður á þeim sem minnst mega sín, einstæðum mæðrum, öldruðum og öryrkjum, fullfrískum  og ekki.

Ódýrara og betra bensín með því að hætta dellunni.

Opinbera öryrkjaskrá

er hugsun Arnar Gunnlaugssonar yfir því þegar tveir óvinnufærir einstgaklingar geta sest á Alþingi eins og ekkert hafi í skorist. Eru fullfærir um slíkt vandaverk sem menn héldu að þær væri að finna:

Örn lýsir kynnum sínum af bótaþegum í sínu nærumhverfi sem eru vægast sagt ekki fagrar. Vafalaust þekkja margir til slíks fólks sem misnotar gæsku samfélagsins með hjálp góðmennsku læknastéttarinnar til þess að komast hjá því að vinna fyrir sér en láta samborgarana sjá sér farborða þess i stað.

Það er ástæða til að spyrja hversvegna ekki sé aðgengileg skrá yfir alla þá einstaklinga sem njóta bóta á einhvern hátt. Er ekki upplýsingaskylda á öllu mögulegu í tísku og engin leyndamál mega vera nokkurs staðar í friði? Allavega ekki ef þau tengjast Sjálfstæðisflokknum á nokkurn hátt.

Hvað með húsaleigustyrki sem Landsbyggðarþingmenn þiggja vegna þess að á pappírnum búa þeir ekki þar sem þeir búa? Er það ekki siðlaust að skrá sig til heimilis annarsstaðar en það er í raun og veru? Alveg eins og Örn lýsir því hvernig bótasvindlararnir sem hann þekkir fara að?

Hvað með bílastyrki og staðaruppbætur og bankabónusa ríkisbankanna? Og fleira og fleira sem ég þekki ekki einu sinni nöfnin á?

Er ekki opinber öryrkjaskrá eitthvað sem borgararnir eiga heimtingu á að fá til þess að geta kynnt sér í hvað skattpeningarnir þeirra eru að fara og hverjir þiggja af sveit?

 

 

Dagblöðin

í dag eru athygli verð. Fyrst vil ég nefna Reykjavíkurbréf Davíðs í Morgunblaðinu. Þar er sannarlega tekið málefnalega á þeirri ákvörðun íslenskra stjórnvalda að greiða atkvæði gegn Bandaríkjunum um að viðurkenna Jerúsalem sem höfuðborg Ísraels og flytja sitt sendiráð þangað frá Tel Aviv. 

Það er ástæða til að hvetja fólk til að lesa þetta vandlega.

Það eru þarna færð rök fyrir því að Jerúsalem getur sem best verið höfuðborg Ísraels sem og Palestínumanna án þess að vandræðum valdi. Miklu frekar gæti manni dotti í hug að þessi ákvörðun Trumps gæti dregið úr líku á árásum hermdarverkamanna á Jerúsalem sem þar væru fleiri þjóðir samankomnar.

Davíð rifjar upp heimsóknir sínar til Ísraels á árum áður þegar allar valdastofnanir ríkisins var þar að finna þó ekki væri Jerúsalem formlega viðurkennd sem höfuðborg.

En fíflagangur vinstrimanna hafði yfirhöndina í utanríkisstefnu Íslendinga  og við eltum þá út í þá skömm að snúast gegn mestu vinaþjóð okkar Bandaríkjunum samkvæmt  antiTrump stefnu 101-elítunnar  sem birtist á miðopnu þess í dag:

Það er einkennandi að yfirskrift greinar Guðmundar Steingrímssonar er "Staða Fíflagangsins". 

Er orðaval þingmannsins fyrrverandi ekki allvel einkennandi fyrir bæði höfundinn, blaðið og leiðaraskrifin sem lýsa þekktri vanmetakennd vinstrimanna gagnvart réttkjörnum Bandaríkjaforseta Donald Trump og því að hann reynir að standa við orð sín fyrir kosningar sem eftir þær.

Leiðarafrúin kallar Donald Trump trúð. Hvaðan kemur henni umboð til að fella svona dóma yfir mörg hundruð milljóna þjóð sem kaus Trump í ýðræðislegum kosningum?

En sem betur fer er Fréttablaðið aðeins æsifréttablað sem er skoðanalega óábyrgt með öllu og aðeins gefið út til að fleyta risagjaldþroti sínu fram frá degi til dags með því að moka auglýsingamarkaðinn með risanotkun á pappír án tillits til hvort fólk ber blaðsíðurnar augum eða ekki.

Allt að órannsökuðu máli auglýsingastofanna sem stjórna honum. Þær hafa ekki rannsakað það hversu margir sjá auglýsingu í Fréttablaðinu eða Morgunblaðinu og hversu margi sjá auglýsingu í til dæmis landsbyggðarblaðinu Sámi fóstra sem er dreift af Íslandspósti í hverja póstlúgu á sínu  útgáfusvæði en ekki fleygt í hrúgur eða aðeins til þeirra sem borga. Samt starfa þær eins og að þær þekki niðurstöðuna upp á hár.

Trumpofóbís íslenskra vinstrimanna ætti ekki að ráða afstöðu ríkisstjórnar Íslands hjá Sameinuðu þjóðunum gagnvart ákvörðun Bandaríkjaforseta um viðurkenningu Bandaríkjanna,fyrir sitt leyti aðeins, á Jerúsalem sem höfuðborgar Ísraels  frekar en að elta fáránlegt  viðskiptabann Evrópusambandsins á Rússland án þess að kanna vilja meirihluta íslensku þjóðarinnar í því máli.

Íslensk dagblöð mættu láta sig þessi mál meira varða.

Öfugur endi

er það sem Moggi segir frá í dag um fyrirætlanir Landhelgisgæslunnar:

"Land­helg­is­gæsl­an hef­ur til skoðunar að leigja þyrluna TF-SYN í verk­efni er­lend­is í að minnsta kosti tvo mánuði á þessu ári.

Með þessu hyggst Gæsl­an loka gati sem myndaðist við lækk­un fjár­heim­ilda í fyrra, að því er fram kem­ur í um­fjöll­un um fjár­hag Gæsl­unn­ar í Morg­un­blaðinu í dag.

Sam­kvæmt fjár­auka­lög­um sem Alþingi samþykkti und­ir lok nýliðins árs voru fram­lög til Land­helg­is­gæsl­unn­ar lækkuð um 61,4 millj­ón­ir fyr­ir árið 2017 vegna breyttra geng­is­for­sendna. Og sam­kvæmt fjár­lög­um árs­ins 2018 lækka fram­lög til rekstr­ar LHG um 20,2 millj­ón­ir króna á milli ára."

 

Jafnframt er sagt að auka eigi útgerð varðskipanna sem mér sýnist þjóna aðallega einkaútgerðinni. En þyrlan er líftrygging ferðamanna og landsmanna þegar slys bera að höndum svo sem nýlegt dæmi sannar. Má ekki frekar leigja varðskipin til útlanda?

Er þetta hægt frú Katrín? Er þetta ekki öfugur endi?

 

 

Merkilegt í kýrhausnum

er margt eins og Íslendingar hafa lengi vitað.

Maður sem ég þekki er búinn að skemma á sér bæði hnéin á áratuga puði. Hann þarf að fá viðgerð. Þetta er hægt að gera inn í Ármúla fyrir tólfhundruð þúsund á stykkið á Klíníkinni í Ármúla.

Óttar Proppé er hálfkommi og hann sagðist ekki semja við einkareknar heilbrigðisstofnanir í fyrri ríkisstjórn.  Bara ríkið skyldi framkvæma svona viðgerðir hvað sem það kostaði. Nú er Svandís Svavarsdóttir alkommi í embætti Óttars. Hún semur heldur ekki við einkarekin sjúkrahús hérlendis og er auðvitað jafnkostnaðarblind og aðrir vinstrimenn. Kompaníið við íhaldið skiptir hér engu máli þegar hugsjónirnar eru annars vegar. 

Biðlistinn er lengri en þrír mánuðir á blanka ríkisheilbrigðinu hér á Íslandi. En það vill svo til að Íslendingar eru í EES fyrir tilverknað gamla kommans Jóns Baldvins með stuðningi íhaldsins. Sem þýðir að í slíku tilfelli má leita út fyrir landsteinana eftir aðgerð.

Ein hnéaðgerð kostar tvær og hálfa í Svíþjóð og maðurinn fær að fara þangað í viðgerð á fyrra hnéinu á kostnað íslenska ríkisins. Hann mætti samt borga allt sjálfur ef hann fer inn i Ármúla sem hann vill skiljanlega ekki, Svo fær hann auk þess að sjá Svíþjóð í fyrsta sinn í leiðinni.Í staðinn fær Bjarni Ben að skattheimta alla Íslendinga til að borga brúsann.

Já það er margt merkilegt í kýrhausnum og hagsýni vinstri sinnaðra Íslendinga sömuleiðis. 

 

 

Óráð

væri það  að mínu mati að leggja af gjald í Hvalfjarðargöng bara við það tækifæri að ríkið fái þau afhent frá Speli. 

Það þarf auðvitað að halda þessu öllu við eins og fréttir herma í dag af loftræsingunni. Og allt slitnar og allt kostar.  Og liggur ekki alveg fyrir að það þarf að gera önnur göng samsíða einhvertímann.

Upphæð gjaldsins er annað mál sem má endurskoða. Einnig að gera innheimtuna ódýrari með rafrænni tækni sem gæti nýst við fleiri jarðgöng sem eru ótolluð í dag.

Leiðtogaprófkjör

í Reykjavík stendur fyrir dyrum.

Það virðist lítil stemning fyrir þessu og sannast sagna óhuggulegar líkur fyrir því að afturhaldið og sósíalisminn sem þar ræður ríkjum verði fast í sessi. Einhvern veginn hafa þau nöfn sem nefnd hafa verið ekki náð að tendra upp í fólki neina Trump-stemningu, ekki vakið fólk upp í hugljómun um að breytinga sé þörf, það þurfi nýja vendi til að sópa.

Ég ætla því vegna greinar sem ég las í Morgunblaðinu áðan að stinga upp á manni sem gæti kveikt Sjálfstæðismönnum vonir um breytingar.

Vilhjálmur Bjarnason, Villi Bjarna,  hefur allt til að bera sem svona leiðtogi þarf að hafa. Traustan akademiskan bakgrunn. Söguþekkingu. Rökhyggju fræðimannsins. Reglusemi. Baráttuvilja. Dugnað. Kímnigáfu. Stjórnunarreynslu. Ólíkindatól eins og Trump. Og atvinnulaus í umboði Sjálfstæðisflokksins.

Allt sem einn frambjóðanda má prýða nema að búa ekki í Reykjavík frekar en Steingrímur Jóhann og fleiri sem láta borga sér fyrir það. Má breyta því eða hvað?

Leiðtogaprófkjörið í Reykjavík er samt staðreynd.

Ekki aftur

er fyrirsögn á leiðara Harðar Ægissonar í Fréttablaðinu í dag.  Skrif harðar er með því besta sem birtist af stjórnmálaskrifum nokkurs staðar og eiginlega synd að hann skuli ekki rita í víðlesnara blað frekar en Fréttablaðið hvers lestur er af mörgum talinn stórlega ofmetinn.

Hörður segir:

"Um eitt virðast flestir vera sammála. Snúa þurfi af þeirri braut sem einkennt hefur íslenskan vinnumarkað um áratugaskeið þar sem launþegahópar knýja á um launaleiðréttingar fyrir sinn hóp á víxl. Niðurstaðan hefur enda nánast undantekningarlaust verið sú hin sama. Samið er um innstæðulausar nafnlaunahækkanir sem leiða til aukinnar verðbólgu, hærri vaxta og lægra gengis krónunnar.

Vandamálið er hins vegar að þótt flestir vilji forðast þetta þekkta stef þá eru á sama tíma allir launþegahópar þeirrar skoðunar að það þurfi einungis að „leiðrétta“ þeirra laun. Og framhaldið þekkja allir. Nú er vanhugsað útspil kjararáðs, sem hefur ákvarðað tugprósenta launahækkanir til ýmissa hópa sem heyra undir ráðið, notað sem rök fyrir því að rjúfa þá launastefnu sem var mörkuð með kjarasamningum á almennum markaði 2015. Ólíklegt er að nokkur muni græða á því að leggja upp í slíka vegferð. Öllum ætti að vera ljóst að svigrúm til mikilla launahækkana er ekki fyrir hendi. Því verður vart trúað að forystumenn í verkalýðshreyfingunni ætli að efna til kjarastríðs eftir að kaupmáttur hefur hækkað um 20 prósent frá því 2015. Það hljómar eins og hvert annað öfugmæli.

Sá tónn sem heyrist frá samtökum opinberra starfsmanna, sem eiga nú í kjaraviðræðum við ríkið, gefur þó ekki tilefni til að ætla að þar verði horft til þess að semja um launahækkanir í samræmi við stöðu þjóðarbúsins. Allir virðast hafa gleymt því markmiði að við gerð kjarasamninga verði lært af reynslu hinna Norðurlandanna þar sem kaupmáttur hefur aukist á grundvelli lítillar verðbólgu, lágra vaxta og stöðugs gengis. Þannig var í Noregi nýlega samið um tæplega tveggja prósenta nafnlaunahækkun á vinnumarkaði, litlu meira en verðbólga mælist þar í landi. Af hverju? Af því að þar ríkir sameiginlegur skilningur á því hjá aðilum á vinnumarkaði að atvinnulífið stendur ekki undir meiri launakostnaði við núverandi efnahagsaðstæður.

Staðan er þessi. Eftir miklar launahækkanir og gengisstyrkingu krónunnar frá 2015 hefur raungengið sjaldan verið hærra. Launakostnaður fyrirtækja hefur hækkað, mælt í sömu mynt, um fjörutíu prósent meira en í helstu samkeppnisríkjum. Hlutfall launa af landsframleiðslu er það hæsta á Norðurlöndum og Seðlabankinn hefur sagt að geta fyrirtækja til að taka á sig frekari kostnaðarhækkanir gæti verið „komin að endamörkum“. Laun verða ekki ákvörðuð án tillits til verðmætasköpunar heldur hljóta þau að taka mið af samkeppnishæfni landsins hverju sinni en við blasir að helstu útflutningsgreinarnar eru í aðþrengdri stöðu.

Mestu skiptir að standa vörð um kaupmáttaraukningu síðustu ára og þann verðstöðugleika sem hefur gefið Seðlabankanum færi á að lækka vexti. Sökum óvenjulegra aðstæðna – mikillar gengisstyrkingar, hagstæðra viðskiptakjara og lægra vöruverðs vegna afnáms tolla og vörugjalda – þá fór verðbólgan ekki af stað eins og óttast var eftir þær launahækkanir sem samið var um í síðustu kjarasamningum. Það væri fádæma ábyrgðarleysi að veðja á að lukkan verði aftur með okkur í liði í þetta sinn. Sá leikur verður alveg örugglega ekki endurtekinn í bráð."

Hér eru mælt mikil aðvörunarorð. Það virðist gefa auga leið að ríkisstjórnin getur ekki ef vel á að vera látið úrskurði Kjararáðs afskiptalausa í aðdraganda kjaraviðræðna sem framundan eru. Réttlætistilfinningu almennings var misboðið. Það gengur ekki að  láta sem að stórhækkanir til æðstu manna skipti engu máli þegar bjóða á öðrum allt aðrar tölur. Það verður að finna leiðir til að fólk sætti sig við eitthvað sem tryggir betur stöðugleikann eh tugaprósenta innistæðulausar taxtahækkanir jafnvel eftir verkföll sem enginn vill.

Ekki aftur segir Hörður. Allir vita hvernig hægt er að eyðileggja það sem áunnist hefur í lífskjörum. Við höfum svo oft gert það áður.

 

Skrumið í Fréttó

á innbaksíðu þar sem það reynir að telja fram auglýsingagildi sitt miðað við meðalupplag.

Allar tölur um lestur Fréttablaðsins eru byggðar á hæpnum forsendum. Það er ekki tekið tillit til þess hvort fólk les blaðið eða yfirleitt handfjatlar það. Efnið í því hefur sitt að segja samanborið við Morgunblaðið.Dreifingin sömuleiðis.En því er haldið fram að mikið magn rati ekki í hendur sérstakra viðtakenda mótsett við Morgunblaðið.

Sámur fóstri til dæmis er borinn í bréfalúgur fólks af hinum ábyrga Íslandspósti.Honum er ekki fleygt í hrúgur hingað og þangað sem kannski enginn hirðir um. Hann er lesinn. Morgunblaðið er lesið því að það er ásetningskeypt verðmæti. Menn kaupa það ekki til að lesa það ekki. Bað einhver um Fréttablaðið inn til sín?  Hversvegna eru svona margir rauðir miðar á póstlúgum sem segja "Engan fjölpóst takk". Menn vilja bara ekki láta troða á sig prentmáli sem þeir ætla ekki að lesa. Hirða þeir hinir sömu blöð úr hrúgunni?

Ef það væru sölurök að prenta bara nógu stórt upplag á Míkrófilmustærð og fleygja því í Sorpu án dreifingar, þá gætu menn haldið svona boðskap fram.En alvörublað eins og Sámur fóstri heldur því fram að 44.000 eintök sem nær öllum er dreift er í órauðmerktar póstlúgur, að það sé auglýsingamiðill sem lifandi fólk sjái.  Auglýsingastofur sem ráða æ meira um hvar sé auglýst virðast hinsvegar trúa þessum auglýsingum Fréttablaðsins hráum án þess að skeyta um aðra þætti. Sem er merkilegt af fagfólki að greina ekki á milli skrums og skilvirkni.

Áramótaskaupið

horfði ég á Gamlárskvöld og skildi ekki orð í því. Hreinlega náði því ekki. Hélt að hvellirnir væru að trufla mig svona.Tiltölulega ófullur meira að segja.

Maður hefur verið spurður af hinu og þessu fólki á förnum vegi: Hvernig þótti þér skaupið?  Maður fer hjá sér að hafa ekki neitt gáfulegt að segja.  Ég hef sagt sem er að að ég hafi ekki skilið það líklega vegna ytri aðstæðna. Og fengið vorkunnarbros hjá vinstri mönnum sem hafa spurt. En engir hægri menn hafa spurt mig að þessu.

Svo ég reyndi að horfa á þetta aftur núna. Ég náði fram í miðjan þátt og þá sofnaði ég í stólnum. Ég spilaði kaflana sem ég sá ekki aftur þegar ég vaknaði.  En  hláturinn lét á sér standa og ég er jafn nær. Mér bara stökk hvergi bros. 

Það er sama niðurstaðan, Ég skil þetta ekki. Er ég orðinn klikkaður af elli? Eða pólitískri blindu? Eða almennum lífsleiða? Finnst mér bara ekkert sniðugt lengur? Að sjá málverk af stífum besefa sem maður gæti auðveldlega  öfundast útí? Eða ber brjóst í heitum potti án þess að skilja pointið lengur?

Ég held að þetta hljóti að vera einhver samræmdur Samfylkingar-og VG-húmor með viðkomu á RÚV  sem ég get víst hvort sem er aldrei aldrei skilið. Hlýtur að vera stórfyndið og sniðugt fyrir þá sem skilja þetta. Nema bara að ég, sem gat einu sinni hneggjað geggjað yfir honum Flosa á Gamlárskvöld, get víst ekki lengur skilið svona nýmóðins Áramótaskaup  og þetta virðist því miður ágerast ár frá ári.